Friday, November 27, 2009

Why I Want to Fuck Ronald Reagan

Χα. Πάω στοίχημα οτι ο τίτλος σας κέντρισε το ενδιαφέρον.

Great success.

Αυτο το καιρό οταν δεν χάνω τον χρόνο μου σαπίζοντας στο ιντερνετ και 'διαβάζοντας' Ηλεκτρομαγνητισμό 1, διαβάζω μια τεράστια συλλογή short stories του πραγματικά απίστευτου J.G. Ballard.

Ο Ballard έγραφε τοσο χαρακτηριστικά που δημιούργησε επίθετο για το στυλ του - "Ballardian".

Αξίζει να ασχοληθείτε, οι ιστορίες του ειναι κυρίως επιστημονικής φαντασίας, δυστοπικές και σκοτεινές (γιατι ετσι μας αρέσει) και 40 χρόνια μετά ακόμα επίκαιρες.

Βασικά κι ο τίτλος αυτού του θλιβερού μπλογκ αναφέρεται στo ωμόνυμο short story του Ballard...

Over & out.

Thursday, November 26, 2009

Ηλεκτρομαγνητισμός 1 - Ζωή 0

Ποιος έχει κουράγιο να διαβάσει Ηλεκτρομαγνητισμό τέλη Νοέμβρη;

Κανείς.

Έλα ομως που ειναι το τελευταίο μάθημα.

Τελικός αρχηγός.

Αλλα όσοι εχουν παίξει Super Mario γνωρίζουν τι μπορει να πάθει κανείς - πάς να σώσεις την πριγκήπισσα και τσουπ, 'I'M SORRY MARIO, BUT THE PRINCESS IS IN ANOTHER CASTLE'.

Τσάμπα κόπος δηλαδή.

Τέλος πάντων. Κάπως θα το περάσουμε κι αυτό.

Τόσα περάσαμε. Όπως είχε πει κι ο Νικόλας, 'το πολυ πολυ να στενοχωρηθούμε, δε θα πάθουμε και κατάθλιψη'.

Σοφός ο Νικόλας. Κι ας τον παρεξηγούν πολλοί.

Αλλα ας υποθέσουμε οτι έρχεται, δια μαγείας, το πτυχίο. Ε και;

Αρχίδια μάντολες.

Το σημαντικό ειναι να βγάζεις την κάθε μέρα και την επόμενη να εχεις ενα λόγο να σηκώνεσαι απ το κρεβάτι. Γιατι αλλιώς η φάση δε βγαίνει.

Εδώ κολλάνε και τα διάφορα νηπενθή στα οποία ειχα αναφερθεί παλιότερα.

Έτσι κι αλλιώς, η ζωή είναι μια χαμένη μάχη ενάντια στην εντροπία. Κι όσοι πιστεύουν οτι κερδίζουν, γελασμένοι είναι. Σας το λέω σαν - περίπου - φυσικός - δεν υπάρχει καμια ελπίδα ενάντια στην κατάρρευση (αυτό πάρτε το οπως θέλετε).

Είδα το πιο περίεργο όνειρο των τελευταίων μηνών χτες. Κι οταν λέω περίεργο, το εννοώ.

Θα παραθέσω ενα μικρό κομμάτι της πλοκής: ενας τύπος ο οποιος έμοιαζε υπερβολικά με τον Max von Sydow (της 7ης Σφραγίδας) καθόταν πισω απο ενα γραφείο κουστουμαρισμένος. Κάποια στιγμή μου έδειξε το λόγο για τον οποιο ειχε περάσει κυριολεκτικά χρόνια πισω απ το γραφείο αυτό - το ένα του χέρι ηταν 'παγιδευμένο' μέσα στο ιδιο το γραφείο, το οποιο με τη σειρά του ηταν ακλόνητο.

Αλλα ο τύπος ειχε βρεί μια λύση - ειχε καταφέρει να κόψει το χέρι του και να προσθέσει κατι σα φερμουάρ στη πληγή για να μπορεί να το τοποθετεί και να το βγάζει εύκολα. Αλλα όπως ειπε κι ο ίδιος, η φάση πόνεσε 'like a motherfucker' - άξιζε απ' οτι φαινεται τουλάχιστον.

Ε κι αυτό τώρα ηταν η πιο φυσιολογική και ήρεμη στιγμή του ονείρου.

Κωλοκατάσταση.

Κωλοχρονιά και το 2009 και ποιος ο λόγος να πιστέψουμε οτι απ' του χρόνου μαγικά θα φτιάξουν τα πράγματα - δεν είμαστε αφελείς άλλωστε (μερικές φορές μονο).

Το μονο που τα σπάει στο 2010 ως χρονια ειναι οτι ειναι ζυγός αριθμός και οσοι έχουν ψυχαναγκασμό με το να επιλέγουν ζυγά νούμερα οταν ρυθμίζουν την ένταση στο στερεοφωνικό του αυτοκινήτου μπορούν ν' ανασάνουν με ανακούφιση. Εγώ το έκανα ήδη.

Μου 'χε πει κάποιος κάποτε οτι ο λόγος που τα πράγματα πάνε στραβά ειναι γιατι αλλιώς η ζωή μας θα ηταν βαρετή.

Του είχα απαντήσει, 'Εμένα πάνε ολα στραβά αλλα παρ' όλα αυτά βαριέμαι που ζώ!!!'

Ο τύπος δεν απάντησε (πήγε να βάλει λίγη πορτοκαλάδα και δε ξαναγύρισε).

Κι έτσι κι εγώ πάω να φτιάξω λίγο τσάι.

Λέητερζ.

Wednesday, November 25, 2009

Out with the old, in with the new...

Ααααχ. Ωραίος κλισέ τίτλος.

Χωρίς ιδιαίτερο λόγο, ουσιαστικά για να κρατήσω το κεφάλι μου απασχολημένο, έκανα μια αλλαγή στο πισί της Αθήνας.

Τώρα φοράει κι αυτό πλέον τετραπύρηνο επεξεργαστή.

Ώρα για Modern Warfare 2... ξανα.



Καταραμένη σπασικλο-κατάρα!

Tuesday, November 24, 2009

Top 20 Albums of 2009 & Top 20 Albums of the 00's

Θα έχει πλάκα αυτο το δημοψήφισμα... Αποφάσισα να λάβω κι εγώ μέρος.

Δείτε εδώ για πληροφορίες.

Το countdown θα ξεκινήσει 1η Δεκέμβρη.

Έκατσα το τελευταίο 24ωρο και ετοίμασα τις δικές μου λίστες... Φυσικά ακομα δεν ειναι 100% έτοιμες.

Περισσότερα σχετικά με το θέμα απο 1η Δεκέβρη!

Εδώ μια live εκτέλεση του Pink Frost των - θεών - Νεοζηλανδών Chills της Flying Nun Records:

Monday, November 23, 2009

Άσχημα τα πράγματα...

Ειχα βγει να βρω ανοιχτό φαρμακείο και περπάτησα για κανα μισάωρο.

Γύρισα σπιτι με μουδιασμένα πόδια.

Couch potato σταθερά ρε πούστη...

Isis live @ Fuzz, 22/11/2009


Το περίμενα πως και πως αυτό το λάιβ.

Όλοι χρειάζονται ενα νηπενθές, κατι να ξεχνιούνται ρε παιδί μου, κάτι για να προσμένουν, κι εμένα το νηπενθές μου ηταν να δω τον Aaron Turner και τη παρέα του να τα σπάνε επι σκηνής.

Βούρ για το καινούριο Fuzz επι της Πειραιώς λοιπον.

1o λάθος της βραδιάς: πάρκαρα κοντά στο ΑΤ της περιοχής. More on that later.

Το Fuzz ως χώρος με εξέπληξε ευχάριστα... Μου θύμισε Gagarin στο πιο καινούριο. Not bad...

Μπήκα, έπιασα θέση μπροστά κάγκελο λοιπόν και μετά απο λίγη ώρα το λάιβ ξεκίνησε με τους Transitional (μπάσο-κιθάρα-λαπτοπ), οι οποίοι μου άφησαν αρκετά καλές εντυπώσεις...
Drone/post-metal αργόσυρτο, βαρύ κι ασήκωτο. Λάικ...

Κατα τις 10 και 20 (?) βγήκαν οι Isis.

Αυτό που τα σπασε ηταν οτι λίγη ώρα πριν βγουν με πήρε έντρομη η μάνα μου στο κινητό να μου πει οτι την πέρνουνε τηλ. απ' το ΑΤ Πετραλώνων γιατι ενα αμάξι παρκαρισμένο κοντά στο τμήμα 'εμποδίζει την λειτουργία του τμήματος'... (!!???) Και ναι, το εν λόγω αμάξι ηταν το δικο μου...

Φυσικά δεν επρόκειτο να χάσω την θεσάρα μου για να τρέχω να πάρω το αμάξι... Εξάλλου ουτε εμπόδιζα εκει που πάρκαρα ούτε κάποιος απ τους 4-5 μπάτσους που με ειδαν να παρκάρω εκει δε μου είπε τίποτα... Οπότε το κινητό στο αθόρυβο και πάμε.

Πραγματικά απίστευτα επαγγελματική μπάντα οι Isis ρε γαμώτο...

Άψογο σέτλιστ (ακουσα και το αγαπημένο μου Dulcinea), γαμηστερό encore με Altered Course υπο την επήρροια κατσαβιδιού (!!!) που μας έκανε τη μούρη κρέας και ήχος αρκετά καλός - δυστυχώς ειχαμε κάτσει μπροστά απ το μόνιτορ του Mike του κιθαρίστα και σε αρκετά σημεία η κιθάρα του έπνιγε τους υπόλοιπους. Αλλα χαλάλι του μιας κι ηταν τα γενέθλιά του.

Ανατριχίλες στο Threshold of Transformation, χτύπημα τρελό στο Stone to Wake A Serpent, οργασμός στο τελείωμα του Dulcinea, και φυσικά παράνοια στο άκουσμα των πρώτων νοτών του Backlit (ναι ναι, το παίξανε κι αυτό!).

Το λάιβ τέλειωσε λίγο μετα τις 12... Not bad, αν και για Isis-junkies σαν εμένα νομίζω μονο ενα 3ωρο - 4ωρο σετλιστ θα μας άφηνε πλήρως χορτασμένους.

Στην έξοδο τσίμπησα και μερικά πραγματάκια που μου λειπανε (κατι singles κι ενα live).

Sunday, November 22, 2009

Doctor Who - The Waters of Mars Special

Το ειχα κατεβάσει εδω και μέρες αλλα σήμερα αξιώθηκα και το ειδα.

Αρκετά διασκεδαστικό special, κλασσικό σενάριο Richard T. Davies με οτι συνεπάγεται αυτό...

Γενικά τον πάω τον Davies, έτσι κι αλλιώς σ' αυτόν οφείλουμε την αναγέννηση του αγαπητού Doctor στα 00's...

Εχω ομως την εντύπωση οτι ο Davies λέει συνέχεια την ιδια ιστορία συνέχεια...

Παρ' όλα αυτά το επεισόδιο ηταν αρκετά καλό, η ηθοποιία/εφφέ/μουσική άψογα και το τέλος ολα τα λεφτά...

Εν αναμονή λοιπόν του επόμενου special, 'The End Of Time' την μέρα των Χριστουγέννων!

Ορίστε το teaser για να ψηθείτε απανταχού Who-maniacs:



P.S. Η επόμενη σεζόν θα έχει στο πηδάλιο της σειράς τον Moffat... Αναμένουμε απίστευτες εξελίξεις λοιπον!

Friday, November 20, 2009

The Mentalist

Το τελευταίο επεισόδιο επιστρέφει στο Red John story arc και ειναι ισως το καλύτερο της σεζόν μέχρι τώρα κι ενα απ τα καλύτερα επεισόδια της σειράς.



Αν δεν εχετε ασχοληθεί ακόμα, αξίζει με το παραπάνω τα 45 λεπτά κάθε βδομάδα.

Ο Simon Baker ειναι ηθοποιάρα.-

Γαμήθηκα στα ρηποστ...

...αλλα ήθελα να τα χω ολα μαζι σ' ενα μέρος. Sue me.

Annoyances Part One (θα έχει και σήκουελ)



Ακούω πολλούς ανθρώπους να λένε πως ειναι λάθος να αναλώνεται κανείς στο σχολιασμό μικρών, φαινομενικά ασήμαντων πραγμάτων και να χάνει το λεγόμενο 'big picture'.

Αν ειναι κάτι που έχω μάθει τα τελευταία 25 χρονια ειναι οτι ειναι τελικά τα μικρά πράγματα στη ζωή που έχουν σημασία και μας επηρεάζουν πραγματικά.

Σε μια φάση εκνευρισμού, συνέταξα μια λίστα με πράγματα που βρίσκω αφόρητα εκνευριστικά και συμβαίνουν σε καθημερινή βάση. Δίπλα παραθέτω και μια ενδεικτική βαθμολογία 'εκνευριστικότητας'.

Πιστεύω θα συμφωνήσετε με αρκετά απο αυτά.

1) Περπατάς ξυπόλητος μέσα στο σπίτι και ενώ προσέχεις για να το αποφύγεις, χτυπάς την πατούσα σου στο πόδι του τραπεζιού με αποτέλεσμα αφόρητο πόνο και παράλυση του ποδιού για κάνα μισάωρο - 10/10

2) Λιμοκτονείς απο την πείνα και αποφασίζεις να παραγγείλεις απο το πιο γρήγορο delivery. Δύο ώρες αργότερα το φαγητό δεν έχει έρθει οπότε παίρνεις τηλέφωνο για να ρωτήσεις αν ακόμα εκτρέφουν το γουρούνι για την χοιρινή που παρήγγειλες. Σου λένε 'Σε 10 λεπτά ειμαστε εκεί' και τελικά σου φέρνουνε λάθος πράγματα. Priceless 9/10

3) Έχεις κάτσει στην χέστρα και κάνεις την ανάγκη σου και έντρομος συνειδητοποιείς 3 πράγματα ταυτόχρονα - α) δεν υπάρχει χαρτί β) είσαι μόνος στο σπίτι γ) το χαρτί ειναι στην άλλη άκρη του σπιτιού, στο υπόγειο, σε μια κλειδωμένη ντουλάπα φυλασσόμενη απο μια τίγρη*. Χέσε μέσα δηλαδή (κυριολεκτικά) - 10/10

4) Έχεις γράψει σε βιντεοκασσέτα το "Jaws' και το παρακολουθείς εκστασιασμένος. Στην σκηνή που ο Roy Scheider στοχεύει με το ψαροντούφεκο την φιάλη υγραερίου στο στόμα του καρχαρία και πετάει την φονική ατάκα "Smile you son of a..." η εγγραφή κόβεται και συνειδητοποιείς οτι κάποιος έχει γράψει telemarketing απο πάνω (το σετ με τα γιαπωνέζικα μαχαίρια συγκεκριμένα) - 8/10

5) Κάνεις 2 λάθη ταυτόχρονα - πάς σινεμά στο τελευταίο Harry Potter (1ο λάθος) και κάθεσαι δίπλα σε ζευγάρι καθυστερημένων που σε όλη τη διάρκεια του έργου σαλιαρίζουν και παράλληλα η κοπέλα εξηγεί στον πιθηκοειδή γκόμενο τι γίνεται στην ταινία (!!!) (2ο λάθος) "Αρκουδάκι μου αυτός ειναι ο Ντάμπλντορ!" - 10/10

6) Έχεις κατεβάσει απο torrent την τελευταία σούπερ-ντούπερ χολλυγουντιανή ταινία δράσης και χαρούμενος κάθεσαι να την δείς και τελικά το αρχείο αποδυκνείεται fake και βλέπεις σοκαρισμένος πως στην πραγματικότητα κατέβασες μια ρουμανική τσόντα με ζώα. Το πιο τραγικό ειναι οτι τελικά επειδή δεν έχεις τι να κάνεις κάθεσαι και βλέπεις την τσόντα απλά για την γραφικότητα - 9/10

7) Πας να δώσεις μάθημα σούπερ διαβασμένος, κόβεσαι και μετα μαθαίνεις πως ενας γνωστός σου το πέρασε επειδή είχε γράψει στο έδρανό του απο πριν 4 τυχαία θέματα και φυσικά έπεσαν τα 4 θέματα αυτά - 10/10

8) Πας να πείς ενα ανέκδοτο σε παρέα και κάποιος μ@λ@κ@ς, ενώ εισαι στην μέση της αφήγησης, πετάγεται και φωνάζει το punchline. Μπράβο τρόμπα, το ήξερες - 10/10

9) Πας στο βενζινάδικο και του λές 'γέμισε το' και ο βενζινάς καταλαβαίνει 'γεμισε και το πορτ μπαγκάζ και την καμπίνα και το σταχτοδοχείο με βενζίνη' και τελικά ενώ το τεπόζιτο χωράει 60 λίτρα πληρώνεις για 85 λίτρα και η τάπα δεν βιδώνει λόγω υπερχείλισης - 9/10

10) Οι μπλέ κάλτσες που οταν τις βγάζεις απο το συρτάρι φαίνονται μαύρες και φυσικά αφού βγείς συνειδητοποιείς οτι ειναι μπλε και όχι μαύρες... Πραγματικά έχω ρωτήσει αρκετό κόσμο και κανένας δεν μου έχει πει 'ναι, μου αρέσουν οι μπλέ κάλτσες'. Και εδώ προκύπτει το ερώτημα, "Γιατι να υπάρχουν μπλέ κάλτσες???"
Μα φυσικα για να συμβαίνει το παραπάνω σενάριο και να αποκτά ενδιαφέρον η καθημερινότητα - 8/10

11) Ο τύπος ανθρώπου που οταν μιλάει στο κινητό νομίζει πως δεν θα ακούγεται στον συνομιλητή του αν δεν ουρλιάζει στα 300dB. Το συναντάμε κυρίως στα ΜΜΜ. Συνήθως θα μιλαει για κάποιο εντελώς καθυστερημένο θέμα οπότε τουλάχιστον γελάμε και λιγάκι. (βλ. "Μαρία ριξε τα μακαρόνια τώρα ειμαι εκεί σε 20 λεπτά") - 9/10

12) Πας να βάλεις κοκκινιστό ή παρεμφερές σαλτσοειδές φαγητό στο πιάτο σου και το κουτάλι γλυστρά και πέφτει μέσα στην κατσαρόλα. Βουλιάζει μέσα στην σάλτσα σαν να ηταν σε λάκο με κινούμενη άμμο και αναγκάζεσαι να κάνεις κατάδυση μεσα στα ζουμιά για να το πιάσεις. - 10/10

13) Οι θερμοσίφωνες που χρειάζονται 3 ώρες ζέσταμα και τελικά παρέχουν 3 λεπτά ζεστού νερού. Φυσικά το νερό θα τελειώσει αφού εισαι μέσα στους αφρούς. Με αναπτήρα κάτω απο το θερμοσίφωνα θα ζέσταινε καλύτερα και πιο γρήγορα το νερό. - 10/10

14) Τα ατομα που οταν βλέπεις μαζί τους ταινία κάθε 5 λεπτά πετάνε ατάκες του στυλ, "ΤΙ ΜΑΛΑΚΙΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ", "ΕΛΕΟΣ ΒΑΡΙΕΜΑΙ" και αλλα τέτοια και φυσικά σου γαμάνε κι εσένα το εργο. Αν δεν γουστάρεις ρε φίλε κάνε κατι άλλο, μη μας τα πρήζεις - 10/10.

15) Ο μπάτσος που ενώ περιμένουνε όλοι σα μαλάκες στο φανάρι, αυτός ανάβει το φάρο και τη σειρήνα, του κάνουνε οι άλλοι οδηγοί χώρο να περάσει, διασχίζει με κόκκινο τη διασταύρωση και έπειτα σβήνει την σειρήνα και το φάρο... Προφανώς βιάζεται μην του κόψει η μαγιονέζα σπίτι... - 10/10

16) Οι περιπτεράδες που ρυθμίζουνε τα παγωτοψυγεία τους στο απόλυτο μηδέν (-273 βαθμοί Κελσίου) για να μπορούν να κλείνουν το ρεύμα του ψυγείου για κάποιες ώρες της μέρας. Αποτέλεσμα - το παγωτό γίνεται τούβλο, αλλάζει απο γεύση 'Σοκολάτα-Βανίλια' σε γεύση 'Υγρό Αζωτο' και σου σπάει τα δόντια (μαζί με τα νεύρα) - 10/10

17) Ο Αρναούτογλου ο οποίος αν υπάρχει ακόμα δικαιοσύνη στον κόσμο πρέπει να καταδικαστεί για εγκλήματα κατα της ανθρωπότητας. Πραγματικά απορώ αν υπάρχει άνθρωπος που βρίσκει τον Αρναούτογλου ντυμένο αγρότη να αρμέγει μια αγελάδα αστείο ή έστω χαριτωμένο. Μάλλον διεστραμμένο θα το χαρακτήριζα. Το Ολοκαύτωμα ειναι πιο αστείο απο αυτήν την εκπομπή - 10/10

18) Ο γιατρός που ενώ ετοιμάζεται να σου κάνει ένεση σου λέει, "Ηρέμησε δεν θα πονέσει" ενω ειναι 100% γνωστό και επιβεβαιωμένο οτι η ένεση τσούζει και μερικές φορές προκαλεί και πρήξιμο στο σημείο... Το ξέρεις και το ξέρω, λίγη ειλικρίνεια ρε γαμώτο - 9/10

19) Η διαφήμιση του DiRollo ή όπως αλλιώς λέγεται αυτη η μαλακία - πιστέψτε με, αν είμουνα στο super market στον πάγκο των τυριών και εμφανιζότανε ενας γιόντλερ και με άρχιζε στα 'Dirollo-dirollo-dirollo' μάλλον το βίντεο της όλης φάσης θα κατέληγε στο νυχτερινό δελτίο ειδήσεων και αυτός με μισό κιλό DiRollo στο DiKolo - 10/10

20) Περιμένεις 20 λεπτά για να παραγγείλεις πιτόγυρα σε σουβλατζίδικο που γίνεται χαμός. Κάποια στιγμή έρχεται η σειρά σου, οπότε γυρίζει ο σουβλατζής και σε ρωτάει 'Τι να σου φτιάξω' καθώς σκουπίζει τις ιδρωμένες μασχάλες του με τα χέρια του. Ξενερωμένος απαντάς 'Μια Fanta' - 10/10

to be continued...

Η Παράνοια Των SMS

Πάνω που έχω αρχίσει να συνέρχομαι απο το ντελίριο και την παράνοια των τελευταίων εβδομάδων, έρχεται κάτι για να μου υπενθυμίσει σε τι κόσμο ζώ πραγματικά.

Ειμαι αραγμένος στη προεδρική καρέκλα γραφείου μπροστά απο το PC, ακούω Yo La Tengo και απολαμβάνω μια απο τις τελευταίες ενδιαφέρουσες ασχολίες που έχουν απομείνει στον σύγχρονο άνθρωπο (ιντερνετόβιο that is), συγκεκριμένα το ψάξιμο στο youtube για βίντεο με ευτράπελα που περιλαμβάνουν αφηρημένους οδηγούς, τριαξονικά, αμαξοστοιχίες, ελέφαντες και υπέρβαρους κλόουν.

Ξαφνικά στα ηχεία του PC ηχεί ο γνώριμος – και τόσο εκνευριστικός – ήχος παρεμβολής που παράγει το κινητό οταν λαμβάνει γραπτό μύνημα (SMS).

«Ποιος να ‘ναι τέτοια ώρα?» σκέφτομαι και ανοίγω το μύνημα.

Αρχικά παρατήρησα πως το νούμερο δεν ηταν καταχωρημένο στις επαφές.

«Άγνωστος, this should be interesting!» σκέφτηκα.

Και μετά διάβασα το μύνημα:

‘ΧΕΣΕ ΜΕ ΡΕ ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΟΥ ΕΙΠΑ. ΑΝΤΕ ΝΑ ΠΗΔΗΞΕΙΣ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΟΥ. ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΤΣΩ.’

Αρχικά έλιωσα για κάνα 5λεπτο στα γέλια.

Στη συνέχεια έλεγξα την αστυνομική μου ταυτότητα για να βεβαιωθώ οτι δεν έχω σαν δεύτερο όνομα ‘Παντελής' - no luck there. Να αναφέρω επίσης πως γέλασα οταν είδα οτι στο 'Ανάστημα' γράφει 'ΩΟΕΙΔΕΣ' αλλα μετά συνειδητοποίησα οτι απλά κοίταζα λάθος τα συμπληρωμένα κενά.

Φυσικά η ευκαιρία ηταν too good to pass up οπότε στα καπάκια κάλεσα το νούμερο το οποίο μου έστειλε το μύνημα.

Στο 2ο χτύπημα το σήκωσε με ψιλο-σκαλωμένη φωνή μια νεαρή θυληκή ύπαρξη.

«-Ναι?
-Εεε, γεια!
-Ποιός ειναι???
-Πάντως όχι ο Παντελής!
-ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧ! ΕΕΕΕ! ΣΥΓΝΩΜΗ ΛΑΘΟΣ ΛΑΘΟΣ ΛΑΘΟΣ! ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΕΙΑ!!!»

*κλικ*

Και το τηλεφώνημα είχε λήξει.

Η μαλακία ηταν οτι βιάστηκα, έπρεπε απο πριν να είχα σκεφτεί κάτι ποιο έξυπνο να πω, του στύλ:

«Δεν ειμαι ο Παντελής, αλλα αν σ’ αρέσει μπορείς να με φωνάζεις έτσι!»

Ή

«Μπορεί να μην ειμαι ο Παντελής αλλα τουλάχιστον ειμαι συζητίσιμος!»

Ή

«Η γυναίκα μου δεν θα μας ξαναενοχλήσει. Πέρνα απ' το σπιτι να με βοηθήσεις να κόψουμε το πτώμα.»

Γαμώτο, χαμένες ευκαιρίες.

Γι’ αυτό οταν σας τύχει κάτι σαν το παραπάνω φροντίστε να σκεφτείτε απο πριν κάτι έξυπνο. Βασικά πάρτε χαρτί και μολύβι και ετοιμάστε ατάκες.

Εντωμεταξύ προσπαθώ να σκεφτώ τι είδους τραγικό ψήσιμο πρέπει να είχε κάνει ο θεός ο Παντελής στην γκόμενα.

Φαντάζομαι η γυναίκα του δε θα χωράει να περάσει απο τις πόρτες στο σπίτι τους λόγω των κεράτων.

Αλλα κι αυτή η κοπέλα με εξέπληξε με το ψυχικό της σθένος... «Άντε πήδηξε τη γυναίκα σου. Δε πρόκειται να σου κάτσω.»

Σαν άλλος Μεταξάς είπε ‘το μεγάλο ΟΧΙ!’ της μικρής μας καθημερινότητας.



Έχουν πλάκα τα SMS πάντως.

Και πιο πλάκα έχουν φυσικά τα διάφορα SMS chat σε τελειωμένα κανάλια του στύλ SuperB, Άρτα TV, Ναύπακτος TV, Patra TV κ.λ.π.

Ξέρετε, αυτά που οταν δεν προβάλλουν σε επαναλλειψη την εκπομπή του απαράδεκτου Αλέξανδρου (ο γνωστός σε όλους μας ‘κερατούκλης’ σφίχτερμαν που έγινε γνωστός απο το New Channel) βάζουν βιντεοκλίπ Ρακιντζή και απο κάτω έχουνε χώρο για συζητήσεις υψηλού επιπέδου μέσω SMS του στυλ,

«ΜΑΡΙΑ ΗΣΕ ΚΑΒΛΑ»

«ΝΕΟΣ 25ΡΗΣ ΨΑΧΝΕΙ ΓΕΡΟΔΕΜΕΝΟ 50ΑΡΗ ΓΙΑ ΤΡΕΛΑ ΠΕΧΝΗΔΙΑ, ΠΕΡΙΜΕΝΟ ΠΡΙΒΕ»

«ΤΙΝ ΕΧΟ ΣΑΝ ΤΟΥ ΚΑΡΕΜΠΕ»

«ΓΑΜΗΕΣΤΑΙ ΟΥΛΟΙ»

Και λοιπά ωραία.

Τραγελαφικά σκηνικά φυσικά εκτελύσσονται οταν κάποιος πάει να στείλει πριβέ μύνημα σε κάποιον άλλο αλλα γράφει λάθος την λέξη ‘ΠΡΙΒΕ’ πριν το μύνημα και τελικά αυτό εμφανίζεται κανονικά στο κεντρικό chat.

Ενα παράδειγμα:

«ΠΡΙΓΕ ΜΠΑΜΠΗΣ23 ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΒΛΙΑΡΗΣ ΘΕΛΟ ΝΑ ΣΕ ΑΛΗΨΟ ΜΕ ΠΡΟΔΕΡΜ ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΝΟ ΤΡΕΛΑ ΚΟΛΠΑ ΓΙΑΝΝΗΣG13»

Fucking priceless.

Τι θα κάναμε χωρίς τις μικρές αυτές διασκεδαστικές στιγμές που τόσο απλόχερα προσφέρουν οι σύγχρονες τηλεπικοινωνίες!

Φόβος Και Παράνοια Στην Πάτρα - Ρέμπελος Without A Cause

Το ημερολόγιο λέει Ιούλιος 2003.

Έχουν περάσει περίπου 2 μήνες απ’ οταν είχα πρωτοφέρει το αμάξι στην Πάτρα και το έχω στην τρίχα – πλυμμένο, γυαλισμένο, το παρκάρω πάντα κολλητά στο πεζοδρόμιο κ.λ.π.

Ένα βράδυ λοιπόν με παίρνει τηλέφωνο ενας φίλος και μου λέει «Έλα ν’ αράξουμε σπίτι μου, ειναι εδώ και οι άλλοι. Α και που ‘σαι, φέρε και κάνα μπυρόνι...»

Μετά απο μια μικρή στάση σε ενα ψιλικατζίδικο για ανεφοδιασμό αλκοόλ, φτάνω στο τετράγωνο οπου έμενε ο φίλος. Λίγα λεπτά αργότερα έχω παρκάρει στον απο κάτω δρόμο και περπατάω προς την είσοδο της πολυκατοικίας.

Καθώς πλησιάζω στην είσοδο, αρχίζω να ακούω μπινελίκια απο τον 3ο (οπου και διέμενε ο φίλος).

Πριν προλάβω να χτυπήσω το κουδούνι, 4 άτομα βγαίνουν στο μπαλκόνι και μου φωνάζουν ταυτόχρονα σαν την χορωδία Τρικάλων:

«ΘΕΕΕΜΗΗΗΗ!!!!! ΠΑΙΖΑΜΕ ΤΑΒΛΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΠΕΣΑΝ ΤΑ ΖΑΡΙΑ ΚΑΤΩ!!!! ΤΑ ΒΛΕΠΕΙΣ?»

Δευτερόλεπτα αργότερα ακούγεται και μια 5η φωνή (βοόντως εν τη ερήμω) να λέει απολογητικά, «Ρε μαλάκες σας λέω, δε τα ριξα εγώ!»

Η χορωδία έχει φυσικά έτοιμη την απάντηση:

«ΜΑΛΑΚΑ ΣΑΥΡΑ ΕΣΥ ΤΑ ΕΡΙΞΕΣ, ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΣ ΝΑ ΤΑ ΒΡΕΙΣ!!!»

Θα πρέπει εδώ να τονίσω πως ο ‘Σαυρας’ ειναι άνθρωπος με γελοίο παρατσούκλι και όχι κάποιος μεταλλαγμένος υπερήρωας όπως π.χ. ο Lizard στα κόμικ του Spiderman, αν ανακάλυπτα άνθρωπο-σαύρα δεν θα ήμουν εδώ να γράφω αυτό το κείμενο, θα άραζα σε κάποια παραλία της Χαβάης...

Δυστυχώς είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και η έρευνα για τα ζάρια αποδείχτηκε δυσκολότερη απ’ όσο πιστεύαμε αρχικά.

Για να διευκολύνω τα πράγματα (και επειδή, για να ειμαι ειλικρινής, δεν εύρισκα το ψάξιμο των ζαριών αυτό καθ’ αυτό πολύ διασκεδαστικό) πήγα και έφερα το αμάξι μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας και φώτιζα μπας και τα βρίσκαμε εντός της δεκαετίας.

Τελικά μετα απο κάνα τέταρτο τα ζάρια ευρέθησαν, οι άλλοι ανέβηκαν πάνω για να συνεχίσουν τις ταυλομαχίες τους κι εγώ αποφάσισα να παρκάρω το αμάξι σε μια θέση ακριβώς μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας.

Η θέση ήταν του τύπου ‘καπότα’, δηλαδή ήταν όσο το μήκος του αυτοκινήτου + 3 εκατοστά περίπου μπρός και πίσω.

Βάζω μπρός λοιπον και ξεκινάω τις μανούβρες, οι άλλοι γραφικοί βγαίνουν στο μπαλκόνι του 3ου και αρχίζουν να ουρλιάζουν χρήσιμες οδηγίες του τύπου «ΚΟΦΤΟ ΟΛΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΕΕΕΛΑΑΑ ΠΙΣΩ!» και φυσικά, η υπόλοιπη γειτονιά απο τα γύρω μπαλκόνια ζει μια ‘ωραία ατμόσφαιρα’ με το όλο θέαμα.

Καθώς πάλευα το παρκάρισμα άρχισα φυσικά να καταριέμαι την ώρα και την στιγμή που αποφάσισα να ξεπαρκάρω απο την αρχική άνετη θέση για βρουν οι άλλοι άχρηστοι τα ζάρια. Πέραν τούτου, ήθελα κι εγώ ο μ@λ@κ@ς σα σωστός νεοέλληνας να το βάλω ακριβώς μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας.

Ξαφνικά βλέπω εναν τύπο να τρέχει πανικοβλημένος προς το μέρος μου.

Ξεκλειδώνει το μπροστινό αμάξι, μπαίνει μέσα, ξεκινάει και κάνει μισό μέτρο μπροστά για να μπορέσω να παρκάρω.

Αφού τελικά το πάρκαρα βγήκα έξω να τον ευχαριστήσω και πριν προλάβω να μιλήσω γυρίζει και μου λέει με φωνή Τερμινέητορ, «Φυλαράκι με γρατζ’νισες.»

«Τα πιάσαμε τα λεφτά μας», σκέφτηκα.

Ακολούθησε ενα παρανοικό 20λεπτο στο οποιο εγώ και η παρέα μου, σαν άλλη ομάδα CSI προσπαθούσαμε να καταλάβουμε αν ενα σημαδάκι στον προφυλακτήρα του Civic του τύπου ηταν γρατσουνιά η απλή βρωμιά.

Πριν ρωτήσετε, όχι δεν κάναμε το κλασσικό ‘δαχτυλάκι στην βρωμιά και μετά στο στόμα’ για να καταλάβουμε τι ειναι ο λεκές όπως κάνουνε στις ταινίες (ξέρετε, σαν τον κλασσικό movie cop που δοκιμάζει την λευκή σκόνη και αναφωνεί ήρεμος «Α οκ άνθρακας ειναι...»)

Ενας απο την παρέα άρχισε τον κάγκουρα ιδιοκτήτη στο γλείψιμο με ατάκες του στυλ «Ωραιο το εργαλείο, στα πόσα τελικιάζει? Εσύ την έβαλες την αεροτομή ή ηταν μαμά?» και άλλα τέτοια...

Τελικά η γρατσουνιά αποδείχθηκε απλός λεκές, ο τύπος δίχως λόγο και αιτία μας είχε κάνει τα @@ παγούρια και φυσικά δεν ζήτησε ουτε καν συγνώμη.

Μετά απο λίγο ανεβήκαμε και αράξαμε στο μπαλκόνι του φίλου και ως σωστοί πολίτες γεμάτοι κατανόηση για το άγχος του συνανθρώπου σχετικά με τον λερωμένο προφυλακτήρα του αρχίσαμε να τον στολίζουμε με διάφορα επίθετα.

Τελικά αυτό αποδείχθηκε μέγα λάθος – ο τύπος βλέπετε είχε κάτσει στο αμάξι του ακριβως κάτω απ τη πολυκατοικοία κι έκανε γενική επιθεώρηση ακούγοντας παράλληλα τι λέγαμε για αυτόν.


Fast forward 3 μέρες.

Ειναι 2:30 το πρωί. Έχω γυρίσει σπίτι μετα απο μια wild βραδιά... online gaming σε net cafe (τρελά σκηνικά, απειρο αλκοολ, πουτάνες, κόκες κ.λ.π.) και έχω παρκάρει στο τετράγωνο της πολυκατοικίας μου.

Κλειδώνω το αμάξι, ελέγχω όλες τις πόρτες απο 3 φορές την καθεμία (ψυχαναγκασμοί ώρα μηδέν) και αρχίζω να περπατώ προς το σπίτι μου.

Ξάφνου με την άκρη του ματιού μου βλέπω ενα Hyundai Coupe το οποίο προχώραγε σε stealth mode (τσουλόντας με νεκρά δηλαδή) στο δρόμο μπροστά απο την είσοδο της πολυκατοικίας. Γυρίζω και παρατηρώ οτι ο οδηγός του με κοιτάζει επίμονα.

«Μπα, η ιδέα μου θα ειναι» σκέφτομαι και καθώς βγάζω τα κλειδιά μου για να ξεκλειδώσω την εξώπορτα συνειδητοποιώ οτι κάτι έχω ξεχάσει.

Βλέπετε στο σπίτι είχε τελειώσει το κωλόχαρτο και η μόνη εναλλακτική ηταν ο πάκος χαρτιών Α4 Inacopia του εκτυπωτή. Και είχα ορκιστεί μετα απο εκείνη την – επίπονη – φορά στο 1ο έτος οτι δεν θα ξαναχρησιμοποιούσα τέτοιο χαρτί όσο επείγουσα και να ηταν η κατάσταση - καλύτερα καμια εφημερίδα στη τελική...

Αρχίζω λοιπόν να περπατάω προς το αμάξι μου στου οποίου το πορτ-μπαγκάζ με περίμενε μια σακούλα γεμάτη κωλόχαρτα απο το Carrefour, την ύπαρξη της οποίας είχα ξεχάσει αρχικά.

Ξεκλειδώνω, ανοίγω το πορτ μπαγκάζ και βγάζω την σακούλα με τα κωλόχαρτα.

Καθώς κλειδώνω το αμάξι για 2η φορά και τραβάω τα χερούλια για να βεβαιωθω οτι κλείδωσε κανονικά, βλέπω το ίδιο ακριβώς Hyundai να κόβει κύκλους το τετράγωνο και τον οδηγό να με κοιτάζει επίμονα καθώς περνάει απο μπροστά μου.

Ψιλοχέζομαι λοιπόν και με γοργό βήμα αρχίζω να κατευθύνομαι προς το σπίτι μου. Έντρομος παρατηρώ οτι ο τύπος συνεχίζει να με ακολουθεί κανονικά!

«Έτσι είσαι ρε πούστη?» σκέφτομαι και αρχίζω να περπατάω γύρω γύρω απ το τετράγωνο. Ο τύπος συνέχισε το stakeout σαν να μη τρέχει τίποτα.

Καθώς λοιπόν έχω ολοκληρώσει και 2η περιφορά γύρω απο το τετράγωνο, ακούω λάστιχα να στριγγλίζουν μπροστά απο την είσοδο της πολυκατοικίας.

Τρέχω προς τα εκεί και τι να δώ?

Τρία ασφαλίτικα να έχουν κλείσει το δρόμο.

Τρείς-τέσσερεις ασφαλίτες βγαίνουν απο τα αμάξια, βγάζουν πιστόλια και αρχίζουν να στοχεύουν κάπου προς τον απο πάνω δρόμο φωνάζοντας παράλληλα «ΣΤΑΜΑΤΑ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ!!!»

Ηταν νύχτα αλλα στο βάθος του δρόμου μπορούσα να διακρίνω εναν ταλαίπωρο τύπο να τρέχει φοβισμένος. Οι μπάτσοι συνέχισαν να του γκαρίζουν αλλα αυτός τίποτε.

Ξάφνου, μια ημίγυμνη κοπέλα βγαίνει σε μπαλκόνι της διπλανής πολυκατοικίας και ουρλιάζει ταραγμένη στους μπάτσους, «ΜΗ ΚΑΛΕ! ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ!!!»

Καθώς προσπαθώ να χωνέψω το ντελίριο που εκτελισσόταν μπροστά στα μάτια μου, κρατώντας τα κωλόχαρτα στο δεξί χέρι, ακούω μια φωνή σε στύλ Αρτέμη Μάτσα να λέει «ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ!». Πρόλαβα και είδα πως το Hyundai είχε σταματήσει δίπλα στα μπατσικά και οδηγός του έδειχνε... εμενα!

Αμέσως οι ασφαλίτες γυρίζουν προς το μέρος μου, με τυφλώνουν με τους φακούς τους και με στοχεύουνε με τα υπηρεσιακά Μάγκνουμ αλλα Starsky & Hutch (με τα χέρια ακουμπισμένα στους ουρανούς των αμαξιών για καλύτερο σημάδι!)

Φυσικά το σκατό έφτασε στην κάλτσα και άκουσα μια φωνή μέσα μου να λέει «Θέμη τώρα ολα εδώ πληρώνονται, έπρεπε να είχες επιστρέψει εκείνα τα DVD στην ώρα τους!»

Παράλληλα σκέφτηκα πόσο πιο ενδιαφέρουσα θα ηταν η όλη φάση αν είχει βγεί απο το δικο μου μπαλκόνι μια ημίγυμνη κοπέλα και φώναζε «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΤΕ, ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ!» Ααααχ... Ο πεινασμένος, ακόμα και υπο την απειλή όπλου, καρβέλια ονειρεύεται...

Ένας απο τους ασφαλίτες μου φωνάζει «ΠΕΣΕ ΚΑΤΩ» και δευτερόλεπτα αργότερα ενας άλλος συμπληρώνει «ΚΑΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΨΗΛΑ!»

Είχα μια παρόμηση να τους απαντήσω πως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να το κάνει ουτε ο Μελισσανίδης, αλλα ευτυχώς ζύγισα τα υπέρ και τα κατά μιας τέτοιας πράξης – μια ωραία, απολαυστική ατάκα απο την μία και αστυνομική βία απο την άλλη. Τελικά κράτησα το στόμα μου κλειστό.

«ΑΣΕ ΚΑΤΩ ΤΗΝ ΣΑΚΟΥΛΑ ΗΡΕΜΑ ΚΑΙ ΜΕΙΝΕ ΑΚΙΝΗΤΟΣ ΝΑ ΣΕ ΨΑΞΟΥΜΕ!»

Καθώς ενας απ τους μπάτσους άρχισε να με ψάχνει, ένας άλλος άρχισε να αδειάζει την σακούλα με τα κωλόχαρτα.

Ενστικτωδώς και πάνω στον πανικό φώναξα, «ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΤΑ ΕΧΩ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΑ ΚΩΛΟΧΑΡΤΑ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΜΕΣΑ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ!»

Αφού με έψαξαν και κατέληξαν στο οτι δεν κουβαλάω κουμπούρι, με πήγανε στο αμάξι μου οπου και άρχισε μια παρανοική εκδοχή του «Ποιος θέλει να γίνει εκαττομυριούχος».

Πήρε ο μπάτσος ταυτότητες, άδειες κ.λ.π., ζήτησε μέσω ασυρμάτου να του 'χτυπήσουν' τον αριθμό κυκλοφορίας του αμαξιού στο κέντρο και με άρχισε στις ερωτήσεις για τα 100,000 ευρώ:

«-Πως σε λένε?
-Που γεννήθηκες?
-Σπουδάζεις? Αν ναι, πού?
-Ποτε εκδόθηκε η ταυτότητα αυτή?
-Ποιο ειναι το πιο γρήγορο ζώο της ζούγκλας?
-Προσποιείται η γυναίκα μου τους οργασμούς της?
-Ενα τρένο φεύγει απο τη Θεσσαλονίκη στις 12 το μεσημέρι με ταχύτητα...»

και άλλα τέτοια ωραία. Πήγα σε κάποια φάση να ρωτήσω αν μπορώ να έχω τη γνώμη του κοινού αλλα τα ξανασκέφτηκα (ευτυχώς).

Τελικά ξεμπέρδεψα με τα πολλά κατα τις 3:30.

Όταν ρώτησα τι ακριβώς είχε γίνει οι μπάτσοι μου είπανε πως «κάτοικος της περιοχής πήρε τηλέφωνο και ανέφερε πως ύποπτος μυστακιοφόρος περιδιαβαίνει καινούριο αμάξι κρατώντας τσάντα με διαρρυκτικά εργαλεία» (!!!!???)

...ουδέν σχόλιον...

Έμαθα μερικές μέρες αργότερα πως ο τύπος απο το πρώτο μέρος της ιστορίας, το αμάξι του οποίου υποτίθεται οτι γρατσούνισα (και τον οποίο μετά έκραζα ενώ αυτός άκουγε), ήταν συγγενής του διευθυντή της Τροχαίας της Πάτρας...

Και ρωτώ φίλες και φίλοι – το οτι τα 2 σκηνικά που περιγράφω συνέβησαν με 3 μέρες διαφορά ειναι τυχαίο???

Φόβος Και Παράνοια Στην Πάτρα - First Blood: Part II

Τελικά το κολλημένο πατζούρι αποδεικνύεται μεγαλύτερο πρόβλημα απ' ότι πίστευα αρχικά.

Έτσι όπως έχει κλείσει έχει ουσιαστικά σφραγίσει το δωμάτιο με αποτέλεσμα εκτός της τρομακτικής ζέστης (στην οποία συμβάλλει κατα πολύ το PC και η κατανάλωση 500KW του, οταν το ανοίγω πέφτει η τάση στην περιοχή) να μην ανακυκλώνεται και ο αέρας.

Θυμάμαι την σκηνή στο Apollo 13 που έχουνε χαλάσει τα φίλτρα CO2 στην άκατο και το Χιούστον τους δίνει οδηγίες για να φτιάξουν νέα φίλτρα χρησιμοποιόντας ενα σημειωματάριο, μια πλαστική σακούλα, κολλητική ταινία και μια κάλτσα.

Κοιτάζω γύρω μου αυτή την στιγμή και βλέπω πως όλα τα υλικά ειναι άμεσα προσβάσιμα.

Η κάλτσα για την ακρίβεια κρέμεται απο την οθόνη οπότε δεν θα χρειαστεί καν να σηκωθώ. Εικαστική παρέμβαση, τι να πω...

Για την ακρίβεια το δωμάτιό μου αυτή τη στιγμή μοιάζει με σκηνή απο εκείνα τα ντοκυμαντέρ του ΣΚΑΙ με τις δοκιμές πυρηνικών στην Γαλλική Πολυνησία.

Νομίζω πως ο καιροc γαρ εγγύc για ενα καθαρισματάκι - αυτή η πεταμένη πίτσα στην γωνία έχει αρχίσει να δείχνει σημάδια νοημοσύνης...

Και συν τοις άλλοις μάλλον πρέπει να αρχίσω να αλλάζω λάμπες - οι πουτάνες καίγονται όλες σε διάστημα μερικών ημερών με αποτέλεσμα να αναγκάζομαι να πηγαίνω π.χ για κατούρημα με ενα προβολάκι το οποίο και περιφέρω απο δωμάτιο σε δωμάτιο.

Βέβαια αυτό έχει και τα καλά του - έχω μάθει να βλέπω στο σκοτάδι όπως λίγοι. Θα θελα να μπεί διαρρήκτης εδω μέσα - το πάτωμα ειναι στην κυριολεξία ενα ναρκοπέδιο και αν δεν γνωρίζεις επακριβώς τις 'διαθέσιμες' διαδρομές θα πατήσεις κάτι μυτερό (ή γενικά κακό για την υγεία)...

Τέλος πάντων. Αρκετά με τα οικιακά.

Νομίζω πως μάλλον ήταν λάθος η εξομολόγηση στο προηγούμενο πόστ σχετικά με τον 6ωρο μαραθώνιο προβολής Star Wars - όσο να ναι οι (λιγοστοί στην Ελλάδα) fan της επιστημονικής φαντασίας και ειδικά του Πολέμου Των Άστρων δεν έχουνε και την καλύτερη φήμη...

Οι true οπαδοί του έπους του George Lucas στην Ελλάδα είμαστε πραγματικά λίγοι - εγώ, ενας 45ρης απο την Βέροια που ζεί στο υπόγειο του σπιτιού των γονιών του και ο οποίος οταν δεν παίζει WoW μπαίνει σε chatroom με username 'hornygirl15' (συγνώμη Μπάμπη αλλα ο δικαστής το εννούσε οτι πρέπει να σταματήσεις) και... και... χμμ, οχι, αυτοί ειμαστε.

Όσο να 'ναι πάντως η επιστημονική φαντασία πλέον ουσιαστικά δεν υφίσταται ως genre, καταφέραμε και το σκοτώσαμε κι αυτό... :(


Χμμ, κάτι πρέπει να κάνω πάντως με τον εξαερισμό του δωματίου, ψιλοδυσκολεύομαι να αναπνεύσω και ζαλίζομαι λιγΑΕΞΙΙΡΞΚΛΚ$(*Ι%&%(*ΘΙΗΞ
ΑΝΝΝΝΝΝΝΝΝΝΝΝ

Φόβος Και Παράνοια Στην Πάτρα Part 3 - Το Πατζούρι Αντεπιτίθεται

Τι στην ευχή;

Το κατάφερα κι αυτό.

Κατέστρεψα τον μηχανισμό που σηκώνει το πατζούρι της μπαλκονόπορτας στο δωμάτιό μου.

Βλέπετε ο ξάδερφος του ιδιοκτήτη έχει επιχείρηση που εμπορεύεται ηλεκτρικα πατζούρια που ανοιγοκλείνουν με τηλεχείρισμό και είχε εγκαταστήσει ενα τέτοιο στην μπαλκονόπορτα του δωματίου μου.

Φυσικά ηταν ο καταλυτικός παράγοντας στην επιλογή του διαμερίσματος - τι πιο cool απο το να ειναι μια θυληκή ύπαρξη ξαπλωμένη στο κρεβάτι, να σου γνέφει πρόστυχα κι εσυ καθώς αρχίζεις να ξεντύνεσαι να πατάς ενα κουμπάκι σ' ενα τηλεχειριστήριο και το πατζούρι να αρχίζει να κλείνει?

Τηλεχειριστήριο και πατζούρι έχουμε (ή μάλλον είχαμε), η θυληκή ύπαρξη που να γνέφει πρόστυχα μας λείπει. Can't have it all, I guess...

Είχα μόλις απλώσει κάτι ρούχα στην απλώστρα στο μπαλκόνι και πάτησα το κουμπί για να κατέβει το πατζούρι. Καθώς κατέβαινε μου ήρθε η φαεινή ιδέα να πεταχτώ στα γρήγορα στην κουζίνα και να επιτεθώ στα απομεινάρια του μεσημεριανού delivery.

Κατα διαβολική σύμπτωση το πατζούρι καθώς κατέβαινε συνάντησε στο διάβα του την απλώστρα με αποτέλεσμα να κολλήσει.

Αποτέλεσμα; Φρικιαστικοί ήχοι γραναζιών που σπάνε, το πατζούρι να τραντάζεται και να συντονίζει, κι μια απίστευτη χύμα που έφαγα καθώς έτρεχα να προλάβω την καταστροφή. Μάταια, δυστυχώς.

Τώρα φυσικά το πατζούρι έχει κλείσει και δεν ξανανοίγει. Απλά το μοτέρ γυρνάει ατέρμονα παράγοντας τρομαχτικούς ήχους (μου θύμισε την σκηνή στο πρώτο Terminator που ο Τ800 πιάνεται στην πρέσσα στο τέλος)

Well, no more sun in my room I guess! Μαλλον τώρα θα ολοκληρωθεί το geek στερεότυπο το οποίο άθελά μου καλλιεργώ τόσα χρόνια - χάθηκε και η τελευταία επαφή με τον έξω κόσμο.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι ειναι απορίας άξιο το πως άντεξε τόσα χρόνια. Ειδικά το πως επιβίωσε εκείνη την περίοδο που βάζαμε στοιχήματα με έναν φίλο για το ποιά ειναι η μέγιστη εμβέλεια του τηλεχειριστιρίου (απάντηση: η άκρη του οικοδομικού τετραγώνου).

Σκέφτομαι να εγκαταστήσω μια webcam στο μπαλκόνι και να περάσω καλώδιο που να φτάνει στο PC για να μπορώ να βλέπω τι γίνεται στο δρόμο και, το πιο βασικό, αν ειναι μέρα ή νύχτα! Τρογλοδίτης style!!!

To μόνο καλό της υπόθεσης ειναι οτι δεν θα χρειάζεται πλέον να κλείνω το πατζούρι οταν κάνω 6ωρο μαραθώνιο προβολής του Star Wars Original Trilogy boxset ντυμένος Obi Wan Kenobi - μια φορά ξεχάστηκα και ο καταραμένος γείτονας απο απέναντι ανέβασε φωτογραφίες στο Flickr!

Καταραμένε γείτοναααα....

Φόβος & Παράνοια Στην Πάτρα Μέρος Ντέφτερον

Η προηγούμενη ιστορία με το ημιυπόγειο-κατακόμβη ξύπνησε και άλλες αναμνήσεις, συγκεκριμένα τα πρώτα 2 έτη του πανεπιστημίου οπου και έμενα σε ενα εξίσου παρακμιακό διαμέρισμα.

Ακομα προσπαθώ να καταλάβω με ποια λογική εγώ (ψαρωμένος 17 χρονών τότε) και οι γονείς μου είχαμε καταλήξει στο τσαντήρι εκείνο.

Η πολυκατοικία εξωτερικά έμοιαζε σαν να ειχε βομβαρδιστεί στο παρελθόν και απ' ότι έμαθα αφού μετακόμισα είχε οντως βομβαρδιστεί απο τους Ιταλούς στο 2ο παγκόσμιο (true story).

Τα ίχνη της ιστορίας της χάνονται στα βάθη του χρόνου βέβαια... Φαντάζομαι αν ψάξει κανείς στα αρχεία της πολεοδομίας θα βρεί τις υπογραφές του Ικτίνου και του Καλλικράτη...

Πρώτο βράδυ λοιπόν στην Πάτρα με τους γονείς μου, έχουμε επιπλώσει το σπίτι και, μετά απο μια μέρα σκληρής δουλειάς, έχουμε πέσει για ύπνο.

Κατα τις 3:30 το πρωί ξυπνάμε έντρομοι απο κραυγές και αλλαλαχές.

"ΚΑΡΑΚΑΡΙΟΛΕΕΕΕΣ!!! ΠΟΥΤΑΑΝΕΕΕΕΣΣ!!! ΓΑΜΙΕΣΤΕ!!! ΓΑΜΙΕΕΣΤΕΕ!!!"

Πάγωσε το αίμα στις φλέβες μας - απο που έρχονταν οι ανίερες αυτές ιαχές βραδιάτικα? Σίγουρα μέσα απο κάποιο διαμέρισμα της πολυκατοικίας... Για την ακρίβεια ακούγονταν απο τον όροφό μου...

Κάποια στιγμή τα μπινελίκια κώπασαν και συνεχίσαμε τον ύπνο μας ταραγμένοι φυσικά...


Το επόμενο πρωί η διαχειρίστρια απο τον 2ο μας ειπε, "Α, δεν ειναι τίποτε, η κα. Μαρία η τρελή απο τον 3ο ειναι! Βγαίνει κάποια βράδια και πίνει και οταν γυρίζει ρίχνει μπινελίκια! Επειδή φωνάζουμε την αστυνομία τα έχει βάλει και μαζί μας!"

Άβολη σιωπή πέφτει καθώς κοιταζόμαστε οικογενειακώς.

"Μην σας φοβίζει, θα το συνηθίσει ο γιός σας" είπε η διαχειρίστρια σπάζωντας την σιγή ιχθύος.

Και αφού χαιρέτησε και πήγε να μπεί στο ασανσέρ, γυρίζει και πετάει το αμίμητο:

"Θέμης είπαμε,ε ? Έχω μια συμβουλή για σένα. ΜΗΝ ΜΠΕΙΣ ΠΟΤΕ ΣΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΕΛΛΗ ΤΟΥ 3ΟΥ. Για το καλό σου στο λέω!"

Τελικά οπως ανακάλυψα τους επόμενους μήνες η κα. Μαρία ηταν ο έλληνας Buffalo Bill της Σιωπής Των Αμνών.

Τραγούδαγε στις 5 τα ξημερώματα, τις περισσότερες φορές οταν γύριζα αργά σπίτι μου περίμενε στο διάδρομο (!) (ή, ακόμα χειρότερα, περίμενε να ακούσει το ασανσέρ να φτάνει στον 3ο και τότε έβγαινε απο το διαμέρισμά της) και μου έπιανε την κουβέντα, άλλες φορές με είχε προσκαλέσει σπίτι της για φαγητό και το θεικό - μια φορά μου έδωσε κάτι σπόρους για να φυτέψω μια μαλακία σε μια παρταλιασμένη ζαρντινιέρα που είχα στο μπαλκόνι.

Μερικές φορές την έβλεπα να κατεβάζει κάτω στον κάδο μεγάλες σακούλες σκουπιδιών βραδιάτικα και αγριευόμουνα.

Ένα άλλο περίεργο περιστατικό είχε συμβεί τον πρώτο χρόνο - ειχε εξαφανιστεί ενας τύπος που μοίραζε φυλλάδια απο σουβλατζίδικα. Είχε έρθει η αστυνομία και ρώταγε σε όλα τα διαμερίσματα της πολυκατοικίας μιας και εκεί τον είχαν δει τελευταία φορά... Περίεργο. Ποτέ δεν μάθαμε τι απέγινε...

Φυσικά 2-3 φορές την εβδομάδα η αστυνομία επισκεπτόταν και την κα. Μαρία προσωπικά μετά απο τηλεφωνήματα των απο κάτω για τα μπινελίκια.

Ah, good times, good times...

Εντωμεταξύ καθώς πέρναγε ο καιρός τα μειονεκτήματα του διαμερίσματος πολλαπλασιάζονταν.

Βασικό πρόβλημα: η πολυκατοικία ηταν δηλωμένη ως 2οροφη στην πολεοδομία και εγώ έμενα στον 3ο...

Παρανομία δηλαδή και φαινόταν πως ο εργολάβος έφτιαξε τον 3ο με οτι υλικά είχαν περισσέψει απο το υπόλοιπο κτίριο, εφημερίδες, τσίχλα και κωλόχαρτο.

Μιλάμε για απίστευτα στιβαρή κατασκευή - μια φορά εκνευρισμένος χτύπησα τον τοίχο και έριξα νοκ-άουτ τον δίπλα που έτρωγε καθισμένος απο την άλλη μεριά του τοίχου.

Τον χειμώνα, με θέρμανση, έκανε πιο πολύ κρύο μέσα στο σπίτι απ' ότι έξω. Τις καλές μέρες είχα 14-15 βαθμούς μέσα στο σπίτι. Διάφοροι επιστήμονες είχαν περάσει κατα καιρούς και κανείς δεν μπόρεσε να εξηγήσει το μυστήριο αυτό φαινόμενο. Ο περιπτεράς απο κάτω πάντως οταν χάλαγε κάποιο ψυγείο του έφερνε τις κοκα-κολες και τα λοιπά αναψυκτικά και ψιψιψώνια στο διαμέρισμά μου. Αυτό τα λέει όλα νομίζω...

Ενα βράδυ, καθώς γύριζα σπίτι μου, κατάλαβα πως και η ηχομόνωση ήθελε δουλειά...

Η Πάτρα τα βράδια ειναι σαν πόλη-φάντασμα, σαν να έχει σκάσει βόμβα νετρονίων που έχει αφανίσει οτιδήποτε ζωντανό αλλα έχει κρατήσει τα κτίρια ανέπαφα.

Καθώς ήμουν λοιπόν 2-3 τετράγωνα απο το σπίτι μου άρχισα να διακρίνω εναν ήχο σαν κουδούνισμα σταθερού τηλεφώνου.

Αρχικά γέλασα και σκέφτηκα 'Ποιος μ@λ@κ@ς το έχει βάλει τόσο δυνατά???' αλλα σιγά σιγά ένιωσα τα φίδια να με ζώνουν αφού συνειδητοποίησα πως ο ήχος δυνάμωνε όσο πλησίαζα στην πολυκατοικία μου.

Το κουδούνισμα αυτό όμως είχε κάτι οικείο.

Καθώς ξεκλείδωνα την εξώπορτα της πολυκατοικίας κατάλαβα τι είχε γίνει και γιατί το ρινγκτόουν αυτό μου φαινόταν τόσο οικείο - ηταν το δικό μου σταθερό που ακουγόταν σε όλη τη γειτονιά σαν μια παρωδία της Παναγίας των Παρισίων!

Καθώς περίμενα το ασανσέρ και ο μ@λ@κ@ς που έπερνε στις 3 το πρωί επέμενε παρατήρησα πως ειδικά μέσα στην πολυκατοικία το 'ντρριιιιιν' ακουγόταν σαν ελικόπτερο, αλλα πιο δυνατά κι εκνευριστικά.

Φυσικά έντρομος συνειδητοποίησα πως εκτός του σταθερού ο παραμικρός θόρυβος μεγενθυνόταν και διαδιδόταν σε όλη την πολυκατοικία. Νομίζω απο εκείνη την μέρα έκοψα το βραδυνό χέσιμο.

Βέβαια η έλλειψη ηχομόνωσης είχε και άλλες τραγελαφικές παρενέργειες - π.χ. έμαθα οτι κάθε Τετάρτη βράδυ ο γείτονας έβλεπε τσόντα.

Αρχικά πίστευα πως κάθε Τεταρτη βρισκόταν με 2-3 θυληκές υπάρξεις και πως ηταν πολύ, πολύ καλός στο κρεβάτι (εξ'ου και τα δυνατά βογγητά).

Η επιλογή της μουσικής (70s σαξόφωνα αλα Κατσαρός) μου είχε φανεί αρχικά περίεργη, αλλα αφού τον είδα κατάλαβα οτι η τελευταία γυναίκα με την οποία είχε μοιραστεί το κρεβάτι του ηταν μάλλον η μάνα του, οπότε κατέληξα στο οτι απλά νοίκιαζε τσοντες.

Μια φορά το καλοκαίρι του 2ου έτους η κα. Μαρία κι εγώ γυρίσαμε σπίτι την ίδια ώρα.

Είχα παρκάρει ακριβώς μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας και αυτή έβγαινε απο ταξί λίγο πιο πέρα. Αφού έβρισε τον ταρίφα, κατευθύνθηκε προς την είσοδο.

Ήμουν γρήγορος, αλλα όχι όσο γρήγορος έπρεπε - με ειδε και ήρθε προς το αμάξι να μου πιάσει την παρλα.

Πρέπει να είχαν περάσει 5 λεπτά μπλα-μπλα οταν η κα. Μαρία παρατήρησε πως μια γριά απο τον 1ο είχε βγεί στο μπαλκόνι και άκουγε την συζήτηση.

Αμέσως το βλέμμα της σοβάρεψε, το πρόσωπό της σφίχτηκε, και γυρίζοντας προς την γριά του 1ου φώναξε, "ΤΙ ΚΟΙΤΑΣ ΜΩΡΗ ΚΑΡΙΟΛΑ??? ΜΙΛΑΩ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΗΨΙΟ ΜΟΥ!" (!!!!!)

Aυτό ηταν. Η κα. Μαρία αμόλυσε ενα χείμαρρο απο μπινελίκια και εγώ βρήκα την τέλεια ευκαιρία για να δραπετεύσω καθώς η προσοχή της ηταν εστιασμένη στην γριά του 1ου.

Ξεκλείδωσα στα γρήγορα την εξώπορτα και μπήκα στο ασανσέρ, που ευτυχώς ηταν στο ισόγειο (ειναι τα μικρά πράγματα στη ζωή...).

Με το που έφτασα στο διαμέρισμά μου στον 3ο, ήξερα τι έπρεπε να κάνω σαν καλός γείτονας - γέμισα ενα ποτήρι με παγωμένη κοκα κόλα, πήρα μια καρέκλα και βγήκα στο μπαλκόνι για να παρακολουθήσω το show, όπως και η υπόλοιπη γειτονιά.

Ακολούθησαν απερίγραπτα μπινελίκια, η κα. Μαριά κάποια στιγμή βαρέθηκε να βριζει και ανέβηκε στο διαμέρισμά της αλλα απ' ότι φαίνεται το ξανασκέφτηκε, βγήκε πάλι κάτω στο δρόμο με τις πυτζάμες της και συνέχισε να χώνει.

Κάποια στιγμή άρχισε να απειλεί την γριά του 1ου οτι θα της γρατσουνίσει το αμάξι ενώ περιδιάβαινε τα παρκαρισμένα της γειτονιάς κραδαίνοντας ενα μάτσο κλειδιά τα οποία κουδούνιζε αγριεμμένα.

Προφανώς αυτό ηταν too much για την γριά του 1ου.

Το μπαράζ των μπινελικίων έσπασε ενα 'ΚΡΑΑΑΚ!!!' που ήχησε σε όλη τη γειτονιά. Η γρια του 1ου είχε πετάξει γλάστρα η οποία αστόχησε την κα. Μαρια για μισό μέτρο.

Κάτι μπάτσοι ήρθαν μετά απο λίγα λεπτά και αφού απείλησαν την κα. Μαρία οτι θα την μπαγλαρώσουν έφυγαν.

Τη βραδιά κι εκείνη.... Κυριολεκτικά 'A Midsummer Night's Nightmare'!!!!

Φόβος & Παράνοια Στην Πάτρα Μέρος 1ο

Ενα απο τα κλασσικά προβλήματα της Πάτρας, αυτής της ξακουστής φοιτητούπολης, ειναι το ψάξιμο που χρειάζεται για να βρείς ενα καλό διαμέρισμα.

Οι τιμές φυσικά ειναι εξωφρενικές και πολλές φορές τα διαμερίσματα.... έχουν προβλήματα (η μητέρα όλων των ευφημισμών).

Allow me to elaborate.

Κατα τη διάρκεια του 2ου έτους ενας φίλος έψαχνε για νέο διαμέρισμα.

Πήραμε λοιπον μια 'ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ' (Πατρινή εφημερίδα) και αρχίσαμε να κοιτάζουμε τις αγγελίες. Βασικό κριτήριο ηταν το χαμηλό ενοίκιο.

Τελικά μετά απο 2 μέρες ψαξίματος δεν είχαμε βρεί διαμέρισμα που να συνδίαζε χαμηλό ενοίκιο και ανεκτό βιωτικό επίπεδο (δηλαδή να μην έχει πεθάνει κάποιος πολύ πρόσφατα μέσα, τι να πω, είχαμε θέσει ψηλά τον πήχη)

Κι όμως - την 3η ημέρα ο Ιησούς έφτασε στα Ιεροσ... Λάθος. Πάμε πάλι.

Την 3η ημέρα η 'Πελοπόννησος' στις σελίδες των αγγελιών έκρυβε μια έκπληξη - δυστυχώς πολύ άσχημη, κατι που θα ανακαλύπταμε αργότερα.

'ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΗΜΙΥΠΟΓΕΙΟ 80 ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΑ ΔΙΑΜΠΕΡΕΣ ΜΕ ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΘΕΡΜΑΝΣΗ, 150 ΕΥΡΩ ΤΟ ΜΗΝΑ'

Απο το σοκ η εφημερίδα πήγε να μας πέσει απο τα χέρια (την κρατούσαμε όλοι μαζί και συγκλονηστίκαμε ταυτόχρονα).

Σίγουρα αυτη η αγγελία ηταν το άγιο δισκοπότηρο των απανταχού κυνηγών διαμερισμάτων. Η Βαλχάλα των Βίκινγκς της Χρυσής Ευκαιρίας. Η Χαμένη Κιβωτός των Ιντιάνα Τζόουνς των μεσιτικών γραφείων. Ο... Οκ, το σταματάω εδώ.


Πήραμε τηλέφωνο στο νούμερο της αγγελίας και μιλήσαμε με μια ευγενέστατη κυρία. Κανονίσαμε να δούμε το διαμέρισμα το απόγευμα της ίδιας μέρας.

Φτάσαμε στην περιοχή που μας είχε πεί η ιδιοκτήτρια και μετά απο λίγο ψάξιμο βρήκαμε τον δρόμο στον οποιο ηταν το πολυπόθητο διαμέρισμα.

Μετα απο ενα 10λεπτο αγωνιώδους αναμονής, ενα αμάξι έστριψε στο στενό και πάρκαρε. Απ' τη θέση του οδηγού βγήκε μια κυρία 50 χρονών περίπου η οποια μας χαιρέτησε και μας έγνεψε προς το μέρος της.

Την πλησιάσαμε, τη χαιρετίσαμε και έπειτα αυτή μας είπε 'Αντε, ελάτε να δείτε το διαμέρισμα'.

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα και ξεκινάει η κατρακύλα, ή ο κατήφορος αν θέλετε, μεταφορικός και κυριολεκτικός συνάμα.

Η ιδιοκτήτρια έβγαλε απο την τσέπη της ενα μάτσο κλειδιά και προχώρησε προς ενα γιαπί (γιαπί: κτίριο υπο κατασκευή).

Καθώς άρχισε να ξεκλειδώνει την πόρτα παρατήρησα πως το κτίριο αρχικα έδεινε την εντύπωση γιαπιού ενώ δεν ήταν. Δε το έλεγες και 'ολοκληρωμένη κατασκευή' πάντως...

Καθώς η πόρτα άνοιξε με ενα φρικιαστικό 'ΚΡΝΙΙΙΙΙΙΑΑΑΑΑΚ' ένιωσα όπως θα ένιωσε ο τυπάς που άνοιξε πρώτος τον τάφο του Τουταγχαμόν.

Το άνοιγμα της πόρτας σήκωσε λίγη σκόνη και θα ορκιζόμουν πως καθώς το φώς του ηλίου που έδυε άρχισε να μπαίνει στο διαμέρισμα άκουσα κατι σαν βογγητό, 'σαν χιλιαδες ψυχές να ουρλιαξαν ταυτόχρονα και μετά να σίγησαν' (όπως είχε πει και ο πανμέγιστος Obi Wan Kenobi στο A New Hope).

Ενα ρίγος διέτρεξε την ραχοκοκκαλία μου και ειμαι σίγουρος οτι το ίδιο ένιωσαν και οι φίλοι μου.

Η ιδιοκτήτρια είχε ήδη αρχίσει να κατεβαίνει τα σκαλία που οδηγούσαν στο 'ημιυπόγειο'. Βλέποντας την σκέφτηκα πως ενα καπέλο εξερευνητή και ενα δαδί θα της πήγαιναν στην προκειμένη περίπτωση.

Μαζεύοντας όσο θάρρος είχαμε περάσαμε το κατώφλι της εισόδου και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε τα σκαλιά προς το υπόγειο.

Με το που μπήκαμε στο διαμέρισμα αρχίσαμε σιγά-σιγά να συνειδητοποιούμε την ρίξη ανάμεσα στην αντίληψη της ιδιοκτήτριας και την ψυχρή πραγματικότητα.

Ενα σκουριασμένο πράγμα σαν μπασταρδο θερμάστρας και τοστιέρας ηταν 'η αυτόνομη θέρμανση'. Λογικά κάπου θα είχε και υποδοχή για μανιβέλα ή πετάλ.

Το 'διαμέρισμα' όντως ήταν τεράστιο, αλλα ειμαι σίγουρος οτι και οι κατακόμβες κάτω απο το Παρίσι φαίνονται τεράστιες.

Το λιγοστό φώς του 'διαμπερούς ημιυπογείου' έμπαινε απο κάτι χαραμάδες κοντά στο ταβάνι στις οποίες η ιδιοκτήτρια αναφερόταν ως 'παράθυρα'. Kαθώς τα μάτια μας άρχισαν να προσαρμόζονται στο σκοτάδι αρχίσαμε να παρατηρούμε τις πραγματικά θλιβερές λεπτομέρειες...

Σε κάθε γωνιά υπήρχε και μια φωλιά απο εξωτικά είδη κατσαρίδων και λοιπών μαμουνιών. Αν θυμάμαι καλά στο ταβάνι υπήρχε και φωλιά απο μέλισσες.

Ο αέρας ηταν υγρός και υπήρχε μια μυρωδιά μούχλας που προσέθετε στο 'cemetary look' του διαμερίσματος.

Η κουζίνα ηταν το κάτι απερίγραπτο - θυμιζε τον χειρότερο εφιάλτη του David Fincher και ηταν γεμάτη στα έντομα και την βρώμα.

Φονική λεπτομέρεια - υπήρχε μια πόρτα που οδηγούσε στον ακάλυπτο και όπως μας είπε η ιδιοκτήτρια "δεν υπάρχει πρόβλημα, κλειδώνει και αν ποτέ χρειαστεί την ανοίγετε εσεις για να περάσει κάποιος".

Φαντάζομαι κωμικοτραγικά σκηνικά με πρεζάκια να χτυπάνε το κουδούνι στις 4 το πρωί και να ζητάνε να περάσουνε μία στον ακάλυπτο για να αράξουνε.

Καθώς κοιτάζαμε γύρω μας παρατηρήσαμε οτι κάτι έλλειπε (εκτός απο την λογική και τη βασική υγειηνή) - η τουαλέττα.

"Α η τουαλέτα? Εδώ ειναι!" αναφωνεί η ιδιοκτήτρια και ανοίγει μια εντοιχισμένη ντουλάπα (προσοχή δεν κάνω πλάκα!)

Μέσα στην 1,5χ1,5 ντουλάπα υπήρχε μια παρακμιακή χέστρα χωρίς καπάκι, ενας κουβάς (προφανώς αυτοσχέδιο καζανάκι) και αντί για νιπτήρα και ντούς μια βάνα κι ενας πράσινος σωλήνας ποτίσματος.

Νομίζω στο σημείο εκεί 'έσπασε' ο φίλος που έψαχνε για διαμέρισμα και έτρεξε έξω ουρλιάζοντας και γελώντας παρανοικά. Απο εκείνη την μέρα ποτέ δεν ηταν ο ίδιος.

Δεν έχουμε μιλήσει για την επίσκεψή μας στο ανίερο εκείνο μέρος, αλλα ξέρω οτι θυμάται ακόμα... Μερικές φορές, καθώς δύει ο ήλιος αρχίζει να κοιτάζει προς τα βορειοανατολικά και μουρμουρίζει περίεργες φράσεις σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω...

Σε αντίθεση με τον φιλο μου μπόρεσα να συγκρατήθώ και να συνεχίσω το 'tour' του ημιυπογείου (αν και τελικά μάλλον έπρεπε να είχα δείρει την ιδιοκτήτρια με την εντοιχισμένη χέστρα).

Με τρεμάμμενη φωνή ρώτησα, "Έμενε ποτέ κανείς εδώ?" περιμένοντας να ακούσω την ιδιοκτητρια με πιο βαριά χροιά να πει "ΠΟΛΛΟΙ ΘΕΜΗ, ΠΟΛΛΟΙ. ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙ. ΠΟΤΕ. ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΕΔΩ. ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.¨ Μπρρρ.

Τελικά έμαθα οτι έμεναν παλιότερα 2 αδέρφια. Τέλειωσαν αμέσως τις σπουδές τους (γιατί άραγε, πιστεύω η απειλή κομμένου δάχτυλου για κάθε χαμένο μάθημα δεν θα απέδιδε το ίδιο καλά) και όπου φύγει φύγει. Απ' ότι μάθαμε λίγο καιρό μετά ο ένας ειναι στην φυλακή για κατοχή ναρκωτικών και ο άλλος σκότωσε εναν τύπο στη Βουλγαρία και καταζητείται απο τις αρχές. Ειμαι σίγουρος πως το διαμέρισμα δεν είχε καμιά σχέση με τα παραπάνω γεγονότα...

'Ηρθε η ώρα να πηγαίνουμε' σκέφτηκα και αφού ειπα τα τυπικά 'θα επικοινωνήσουμε' κ.λ.π στην ιδιοκτήτρια άρχισα να τρέχω προς την έξοδο του κολαστηρίου σκουπίζοντας τους αραχνοιστούς απο τα ρούχα μου.

Καθώς έβγαινα όμως απο το διαμέρισμα ο ήλιος που κόντεβε πλέον να δύσει εντελώς μου έπαιξε ενα άτιμο παιχνίδι - το φώς πέρασε απο μια απο τις χαραμάδες-παράθυρα και φώτισε μια επιγραφή σε εναν τοίχο του διαμερίσματος.

Γραμμένο με παχύ μαρκαδόρο, ηταν μια λέξη που έλεγε τόσα λίγα και τόσα πολλά ταυτόχρονα. Ένιωσα ενα ρίγος και την καρδιά μου να μαυρίζει καθώς ανέβαινα τα σκαλιά που οδηγούσαν στον έξω κόσμο...

Έχουν περάσει 4 χρόνια, αλλα θυμάμαι και την λέξη και το πως ήταν γραμμένη σαν να την είχα μπροστά μου. Το Σ στο τέλος έγερνε σαν αυτός που το έγραφε να ειχε λιποθυμήσει ξαφνικά. Το άτομο - ή άτομα - που το είχαν γράψει πρέπει πραγματικά να είχαν φτάσει στο ναδίρ της ανθρώπινης ύπαρξης, αποτέλεσμα δίχως άλλο της διαμονής σε εκείνη την ανίερη τρόγλη, σ' εκείνο το φριχτο διαμέρισμα-παρωδία.


Η λέξη ηταν


"ΤΕΛΟΣ"

Here goes nothing...

Και βλέπουμε.