Φόβος & Παράνοια Στην Πάτρα Μέρος 1ο

Ενα απο τα κλασσικά προβλήματα της Πάτρας, αυτής της ξακουστής φοιτητούπολης, ειναι το ψάξιμο που χρειάζεται για να βρείς ενα καλό διαμέρισμα.

Οι τιμές φυσικά ειναι εξωφρενικές και πολλές φορές τα διαμερίσματα.... έχουν προβλήματα (η μητέρα όλων των ευφημισμών).

Allow me to elaborate.

Κατα τη διάρκεια του 2ου έτους ενας φίλος έψαχνε για νέο διαμέρισμα.

Πήραμε λοιπον μια 'ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ' (Πατρινή εφημερίδα) και αρχίσαμε να κοιτάζουμε τις αγγελίες. Βασικό κριτήριο ηταν το χαμηλό ενοίκιο.

Τελικά μετά απο 2 μέρες ψαξίματος δεν είχαμε βρεί διαμέρισμα που να συνδίαζε χαμηλό ενοίκιο και ανεκτό βιωτικό επίπεδο (δηλαδή να μην έχει πεθάνει κάποιος πολύ πρόσφατα μέσα, τι να πω, είχαμε θέσει ψηλά τον πήχη)

Κι όμως - την 3η ημέρα ο Ιησούς έφτασε στα Ιεροσ... Λάθος. Πάμε πάλι.

Την 3η ημέρα η 'Πελοπόννησος' στις σελίδες των αγγελιών έκρυβε μια έκπληξη - δυστυχώς πολύ άσχημη, κατι που θα ανακαλύπταμε αργότερα.

'ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΗΜΙΥΠΟΓΕΙΟ 80 ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΑ ΔΙΑΜΠΕΡΕΣ ΜΕ ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΘΕΡΜΑΝΣΗ, 150 ΕΥΡΩ ΤΟ ΜΗΝΑ'

Απο το σοκ η εφημερίδα πήγε να μας πέσει απο τα χέρια (την κρατούσαμε όλοι μαζί και συγκλονηστίκαμε ταυτόχρονα).

Σίγουρα αυτη η αγγελία ηταν το άγιο δισκοπότηρο των απανταχού κυνηγών διαμερισμάτων. Η Βαλχάλα των Βίκινγκς της Χρυσής Ευκαιρίας. Η Χαμένη Κιβωτός των Ιντιάνα Τζόουνς των μεσιτικών γραφείων. Ο... Οκ, το σταματάω εδώ.


Πήραμε τηλέφωνο στο νούμερο της αγγελίας και μιλήσαμε με μια ευγενέστατη κυρία. Κανονίσαμε να δούμε το διαμέρισμα το απόγευμα της ίδιας μέρας.

Φτάσαμε στην περιοχή που μας είχε πεί η ιδιοκτήτρια και μετά απο λίγο ψάξιμο βρήκαμε τον δρόμο στον οποιο ηταν το πολυπόθητο διαμέρισμα.

Μετα απο ενα 10λεπτο αγωνιώδους αναμονής, ενα αμάξι έστριψε στο στενό και πάρκαρε. Απ' τη θέση του οδηγού βγήκε μια κυρία 50 χρονών περίπου η οποια μας χαιρέτησε και μας έγνεψε προς το μέρος της.

Την πλησιάσαμε, τη χαιρετίσαμε και έπειτα αυτή μας είπε 'Αντε, ελάτε να δείτε το διαμέρισμα'.

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα και ξεκινάει η κατρακύλα, ή ο κατήφορος αν θέλετε, μεταφορικός και κυριολεκτικός συνάμα.

Η ιδιοκτήτρια έβγαλε απο την τσέπη της ενα μάτσο κλειδιά και προχώρησε προς ενα γιαπί (γιαπί: κτίριο υπο κατασκευή).

Καθώς άρχισε να ξεκλειδώνει την πόρτα παρατήρησα πως το κτίριο αρχικα έδεινε την εντύπωση γιαπιού ενώ δεν ήταν. Δε το έλεγες και 'ολοκληρωμένη κατασκευή' πάντως...

Καθώς η πόρτα άνοιξε με ενα φρικιαστικό 'ΚΡΝΙΙΙΙΙΙΑΑΑΑΑΚ' ένιωσα όπως θα ένιωσε ο τυπάς που άνοιξε πρώτος τον τάφο του Τουταγχαμόν.

Το άνοιγμα της πόρτας σήκωσε λίγη σκόνη και θα ορκιζόμουν πως καθώς το φώς του ηλίου που έδυε άρχισε να μπαίνει στο διαμέρισμα άκουσα κατι σαν βογγητό, 'σαν χιλιαδες ψυχές να ουρλιαξαν ταυτόχρονα και μετά να σίγησαν' (όπως είχε πει και ο πανμέγιστος Obi Wan Kenobi στο A New Hope).

Ενα ρίγος διέτρεξε την ραχοκοκκαλία μου και ειμαι σίγουρος οτι το ίδιο ένιωσαν και οι φίλοι μου.

Η ιδιοκτήτρια είχε ήδη αρχίσει να κατεβαίνει τα σκαλία που οδηγούσαν στο 'ημιυπόγειο'. Βλέποντας την σκέφτηκα πως ενα καπέλο εξερευνητή και ενα δαδί θα της πήγαιναν στην προκειμένη περίπτωση.

Μαζεύοντας όσο θάρρος είχαμε περάσαμε το κατώφλι της εισόδου και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε τα σκαλιά προς το υπόγειο.

Με το που μπήκαμε στο διαμέρισμα αρχίσαμε σιγά-σιγά να συνειδητοποιούμε την ρίξη ανάμεσα στην αντίληψη της ιδιοκτήτριας και την ψυχρή πραγματικότητα.

Ενα σκουριασμένο πράγμα σαν μπασταρδο θερμάστρας και τοστιέρας ηταν 'η αυτόνομη θέρμανση'. Λογικά κάπου θα είχε και υποδοχή για μανιβέλα ή πετάλ.

Το 'διαμέρισμα' όντως ήταν τεράστιο, αλλα ειμαι σίγουρος οτι και οι κατακόμβες κάτω απο το Παρίσι φαίνονται τεράστιες.

Το λιγοστό φώς του 'διαμπερούς ημιυπογείου' έμπαινε απο κάτι χαραμάδες κοντά στο ταβάνι στις οποίες η ιδιοκτήτρια αναφερόταν ως 'παράθυρα'. Kαθώς τα μάτια μας άρχισαν να προσαρμόζονται στο σκοτάδι αρχίσαμε να παρατηρούμε τις πραγματικά θλιβερές λεπτομέρειες...

Σε κάθε γωνιά υπήρχε και μια φωλιά απο εξωτικά είδη κατσαρίδων και λοιπών μαμουνιών. Αν θυμάμαι καλά στο ταβάνι υπήρχε και φωλιά απο μέλισσες.

Ο αέρας ηταν υγρός και υπήρχε μια μυρωδιά μούχλας που προσέθετε στο 'cemetary look' του διαμερίσματος.

Η κουζίνα ηταν το κάτι απερίγραπτο - θυμιζε τον χειρότερο εφιάλτη του David Fincher και ηταν γεμάτη στα έντομα και την βρώμα.

Φονική λεπτομέρεια - υπήρχε μια πόρτα που οδηγούσε στον ακάλυπτο και όπως μας είπε η ιδιοκτήτρια "δεν υπάρχει πρόβλημα, κλειδώνει και αν ποτέ χρειαστεί την ανοίγετε εσεις για να περάσει κάποιος".

Φαντάζομαι κωμικοτραγικά σκηνικά με πρεζάκια να χτυπάνε το κουδούνι στις 4 το πρωί και να ζητάνε να περάσουνε μία στον ακάλυπτο για να αράξουνε.

Καθώς κοιτάζαμε γύρω μας παρατηρήσαμε οτι κάτι έλλειπε (εκτός απο την λογική και τη βασική υγειηνή) - η τουαλέττα.

"Α η τουαλέτα? Εδώ ειναι!" αναφωνεί η ιδιοκτήτρια και ανοίγει μια εντοιχισμένη ντουλάπα (προσοχή δεν κάνω πλάκα!)

Μέσα στην 1,5χ1,5 ντουλάπα υπήρχε μια παρακμιακή χέστρα χωρίς καπάκι, ενας κουβάς (προφανώς αυτοσχέδιο καζανάκι) και αντί για νιπτήρα και ντούς μια βάνα κι ενας πράσινος σωλήνας ποτίσματος.

Νομίζω στο σημείο εκεί 'έσπασε' ο φίλος που έψαχνε για διαμέρισμα και έτρεξε έξω ουρλιάζοντας και γελώντας παρανοικά. Απο εκείνη την μέρα ποτέ δεν ηταν ο ίδιος.

Δεν έχουμε μιλήσει για την επίσκεψή μας στο ανίερο εκείνο μέρος, αλλα ξέρω οτι θυμάται ακόμα... Μερικές φορές, καθώς δύει ο ήλιος αρχίζει να κοιτάζει προς τα βορειοανατολικά και μουρμουρίζει περίεργες φράσεις σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω...

Σε αντίθεση με τον φιλο μου μπόρεσα να συγκρατήθώ και να συνεχίσω το 'tour' του ημιυπογείου (αν και τελικά μάλλον έπρεπε να είχα δείρει την ιδιοκτήτρια με την εντοιχισμένη χέστρα).

Με τρεμάμμενη φωνή ρώτησα, "Έμενε ποτέ κανείς εδώ?" περιμένοντας να ακούσω την ιδιοκτητρια με πιο βαριά χροιά να πει "ΠΟΛΛΟΙ ΘΕΜΗ, ΠΟΛΛΟΙ. ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙ. ΠΟΤΕ. ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΕΔΩ. ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.¨ Μπρρρ.

Τελικά έμαθα οτι έμεναν παλιότερα 2 αδέρφια. Τέλειωσαν αμέσως τις σπουδές τους (γιατί άραγε, πιστεύω η απειλή κομμένου δάχτυλου για κάθε χαμένο μάθημα δεν θα απέδιδε το ίδιο καλά) και όπου φύγει φύγει. Απ' ότι μάθαμε λίγο καιρό μετά ο ένας ειναι στην φυλακή για κατοχή ναρκωτικών και ο άλλος σκότωσε εναν τύπο στη Βουλγαρία και καταζητείται απο τις αρχές. Ειμαι σίγουρος πως το διαμέρισμα δεν είχε καμιά σχέση με τα παραπάνω γεγονότα...

'Ηρθε η ώρα να πηγαίνουμε' σκέφτηκα και αφού ειπα τα τυπικά 'θα επικοινωνήσουμε' κ.λ.π στην ιδιοκτήτρια άρχισα να τρέχω προς την έξοδο του κολαστηρίου σκουπίζοντας τους αραχνοιστούς απο τα ρούχα μου.

Καθώς έβγαινα όμως απο το διαμέρισμα ο ήλιος που κόντεβε πλέον να δύσει εντελώς μου έπαιξε ενα άτιμο παιχνίδι - το φώς πέρασε απο μια απο τις χαραμάδες-παράθυρα και φώτισε μια επιγραφή σε εναν τοίχο του διαμερίσματος.

Γραμμένο με παχύ μαρκαδόρο, ηταν μια λέξη που έλεγε τόσα λίγα και τόσα πολλά ταυτόχρονα. Ένιωσα ενα ρίγος και την καρδιά μου να μαυρίζει καθώς ανέβαινα τα σκαλιά που οδηγούσαν στον έξω κόσμο...

Έχουν περάσει 4 χρόνια, αλλα θυμάμαι και την λέξη και το πως ήταν γραμμένη σαν να την είχα μπροστά μου. Το Σ στο τέλος έγερνε σαν αυτός που το έγραφε να ειχε λιποθυμήσει ξαφνικά. Το άτομο - ή άτομα - που το είχαν γράψει πρέπει πραγματικά να είχαν φτάσει στο ναδίρ της ανθρώπινης ύπαρξης, αποτέλεσμα δίχως άλλο της διαμονής σε εκείνη την ανίερη τρόγλη, σ' εκείνο το φριχτο διαμέρισμα-παρωδία.


Η λέξη ηταν


"ΤΕΛΟΣ"