Φόβος Και Παράνοια Στην Πάτρα - Ρέμπελος Without A Cause

Το ημερολόγιο λέει Ιούλιος 2003.

Έχουν περάσει περίπου 2 μήνες απ’ οταν είχα πρωτοφέρει το αμάξι στην Πάτρα και το έχω στην τρίχα – πλυμμένο, γυαλισμένο, το παρκάρω πάντα κολλητά στο πεζοδρόμιο κ.λ.π.

Ένα βράδυ λοιπόν με παίρνει τηλέφωνο ενας φίλος και μου λέει «Έλα ν’ αράξουμε σπίτι μου, ειναι εδώ και οι άλλοι. Α και που ‘σαι, φέρε και κάνα μπυρόνι...»

Μετά απο μια μικρή στάση σε ενα ψιλικατζίδικο για ανεφοδιασμό αλκοόλ, φτάνω στο τετράγωνο οπου έμενε ο φίλος. Λίγα λεπτά αργότερα έχω παρκάρει στον απο κάτω δρόμο και περπατάω προς την είσοδο της πολυκατοικίας.

Καθώς πλησιάζω στην είσοδο, αρχίζω να ακούω μπινελίκια απο τον 3ο (οπου και διέμενε ο φίλος).

Πριν προλάβω να χτυπήσω το κουδούνι, 4 άτομα βγαίνουν στο μπαλκόνι και μου φωνάζουν ταυτόχρονα σαν την χορωδία Τρικάλων:

«ΘΕΕΕΜΗΗΗΗ!!!!! ΠΑΙΖΑΜΕ ΤΑΒΛΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΠΕΣΑΝ ΤΑ ΖΑΡΙΑ ΚΑΤΩ!!!! ΤΑ ΒΛΕΠΕΙΣ?»

Δευτερόλεπτα αργότερα ακούγεται και μια 5η φωνή (βοόντως εν τη ερήμω) να λέει απολογητικά, «Ρε μαλάκες σας λέω, δε τα ριξα εγώ!»

Η χορωδία έχει φυσικά έτοιμη την απάντηση:

«ΜΑΛΑΚΑ ΣΑΥΡΑ ΕΣΥ ΤΑ ΕΡΙΞΕΣ, ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΣ ΝΑ ΤΑ ΒΡΕΙΣ!!!»

Θα πρέπει εδώ να τονίσω πως ο ‘Σαυρας’ ειναι άνθρωπος με γελοίο παρατσούκλι και όχι κάποιος μεταλλαγμένος υπερήρωας όπως π.χ. ο Lizard στα κόμικ του Spiderman, αν ανακάλυπτα άνθρωπο-σαύρα δεν θα ήμουν εδώ να γράφω αυτό το κείμενο, θα άραζα σε κάποια παραλία της Χαβάης...

Δυστυχώς είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και η έρευνα για τα ζάρια αποδείχτηκε δυσκολότερη απ’ όσο πιστεύαμε αρχικά.

Για να διευκολύνω τα πράγματα (και επειδή, για να ειμαι ειλικρινής, δεν εύρισκα το ψάξιμο των ζαριών αυτό καθ’ αυτό πολύ διασκεδαστικό) πήγα και έφερα το αμάξι μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας και φώτιζα μπας και τα βρίσκαμε εντός της δεκαετίας.

Τελικά μετα απο κάνα τέταρτο τα ζάρια ευρέθησαν, οι άλλοι ανέβηκαν πάνω για να συνεχίσουν τις ταυλομαχίες τους κι εγώ αποφάσισα να παρκάρω το αμάξι σε μια θέση ακριβώς μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας.

Η θέση ήταν του τύπου ‘καπότα’, δηλαδή ήταν όσο το μήκος του αυτοκινήτου + 3 εκατοστά περίπου μπρός και πίσω.

Βάζω μπρός λοιπον και ξεκινάω τις μανούβρες, οι άλλοι γραφικοί βγαίνουν στο μπαλκόνι του 3ου και αρχίζουν να ουρλιάζουν χρήσιμες οδηγίες του τύπου «ΚΟΦΤΟ ΟΛΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΕΕΕΛΑΑΑ ΠΙΣΩ!» και φυσικά, η υπόλοιπη γειτονιά απο τα γύρω μπαλκόνια ζει μια ‘ωραία ατμόσφαιρα’ με το όλο θέαμα.

Καθώς πάλευα το παρκάρισμα άρχισα φυσικά να καταριέμαι την ώρα και την στιγμή που αποφάσισα να ξεπαρκάρω απο την αρχική άνετη θέση για βρουν οι άλλοι άχρηστοι τα ζάρια. Πέραν τούτου, ήθελα κι εγώ ο μ@λ@κ@ς σα σωστός νεοέλληνας να το βάλω ακριβώς μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας.

Ξαφνικά βλέπω εναν τύπο να τρέχει πανικοβλημένος προς το μέρος μου.

Ξεκλειδώνει το μπροστινό αμάξι, μπαίνει μέσα, ξεκινάει και κάνει μισό μέτρο μπροστά για να μπορέσω να παρκάρω.

Αφού τελικά το πάρκαρα βγήκα έξω να τον ευχαριστήσω και πριν προλάβω να μιλήσω γυρίζει και μου λέει με φωνή Τερμινέητορ, «Φυλαράκι με γρατζ’νισες.»

«Τα πιάσαμε τα λεφτά μας», σκέφτηκα.

Ακολούθησε ενα παρανοικό 20λεπτο στο οποιο εγώ και η παρέα μου, σαν άλλη ομάδα CSI προσπαθούσαμε να καταλάβουμε αν ενα σημαδάκι στον προφυλακτήρα του Civic του τύπου ηταν γρατσουνιά η απλή βρωμιά.

Πριν ρωτήσετε, όχι δεν κάναμε το κλασσικό ‘δαχτυλάκι στην βρωμιά και μετά στο στόμα’ για να καταλάβουμε τι ειναι ο λεκές όπως κάνουνε στις ταινίες (ξέρετε, σαν τον κλασσικό movie cop που δοκιμάζει την λευκή σκόνη και αναφωνεί ήρεμος «Α οκ άνθρακας ειναι...»)

Ενας απο την παρέα άρχισε τον κάγκουρα ιδιοκτήτη στο γλείψιμο με ατάκες του στυλ «Ωραιο το εργαλείο, στα πόσα τελικιάζει? Εσύ την έβαλες την αεροτομή ή ηταν μαμά?» και άλλα τέτοια...

Τελικά η γρατσουνιά αποδείχθηκε απλός λεκές, ο τύπος δίχως λόγο και αιτία μας είχε κάνει τα @@ παγούρια και φυσικά δεν ζήτησε ουτε καν συγνώμη.

Μετά απο λίγο ανεβήκαμε και αράξαμε στο μπαλκόνι του φίλου και ως σωστοί πολίτες γεμάτοι κατανόηση για το άγχος του συνανθρώπου σχετικά με τον λερωμένο προφυλακτήρα του αρχίσαμε να τον στολίζουμε με διάφορα επίθετα.

Τελικά αυτό αποδείχθηκε μέγα λάθος – ο τύπος βλέπετε είχε κάτσει στο αμάξι του ακριβως κάτω απ τη πολυκατοικοία κι έκανε γενική επιθεώρηση ακούγοντας παράλληλα τι λέγαμε για αυτόν.


Fast forward 3 μέρες.

Ειναι 2:30 το πρωί. Έχω γυρίσει σπίτι μετα απο μια wild βραδιά... online gaming σε net cafe (τρελά σκηνικά, απειρο αλκοολ, πουτάνες, κόκες κ.λ.π.) και έχω παρκάρει στο τετράγωνο της πολυκατοικίας μου.

Κλειδώνω το αμάξι, ελέγχω όλες τις πόρτες απο 3 φορές την καθεμία (ψυχαναγκασμοί ώρα μηδέν) και αρχίζω να περπατώ προς το σπίτι μου.

Ξάφνου με την άκρη του ματιού μου βλέπω ενα Hyundai Coupe το οποίο προχώραγε σε stealth mode (τσουλόντας με νεκρά δηλαδή) στο δρόμο μπροστά απο την είσοδο της πολυκατοικίας. Γυρίζω και παρατηρώ οτι ο οδηγός του με κοιτάζει επίμονα.

«Μπα, η ιδέα μου θα ειναι» σκέφτομαι και καθώς βγάζω τα κλειδιά μου για να ξεκλειδώσω την εξώπορτα συνειδητοποιώ οτι κάτι έχω ξεχάσει.

Βλέπετε στο σπίτι είχε τελειώσει το κωλόχαρτο και η μόνη εναλλακτική ηταν ο πάκος χαρτιών Α4 Inacopia του εκτυπωτή. Και είχα ορκιστεί μετα απο εκείνη την – επίπονη – φορά στο 1ο έτος οτι δεν θα ξαναχρησιμοποιούσα τέτοιο χαρτί όσο επείγουσα και να ηταν η κατάσταση - καλύτερα καμια εφημερίδα στη τελική...

Αρχίζω λοιπόν να περπατάω προς το αμάξι μου στου οποίου το πορτ-μπαγκάζ με περίμενε μια σακούλα γεμάτη κωλόχαρτα απο το Carrefour, την ύπαρξη της οποίας είχα ξεχάσει αρχικά.

Ξεκλειδώνω, ανοίγω το πορτ μπαγκάζ και βγάζω την σακούλα με τα κωλόχαρτα.

Καθώς κλειδώνω το αμάξι για 2η φορά και τραβάω τα χερούλια για να βεβαιωθω οτι κλείδωσε κανονικά, βλέπω το ίδιο ακριβώς Hyundai να κόβει κύκλους το τετράγωνο και τον οδηγό να με κοιτάζει επίμονα καθώς περνάει απο μπροστά μου.

Ψιλοχέζομαι λοιπόν και με γοργό βήμα αρχίζω να κατευθύνομαι προς το σπίτι μου. Έντρομος παρατηρώ οτι ο τύπος συνεχίζει να με ακολουθεί κανονικά!

«Έτσι είσαι ρε πούστη?» σκέφτομαι και αρχίζω να περπατάω γύρω γύρω απ το τετράγωνο. Ο τύπος συνέχισε το stakeout σαν να μη τρέχει τίποτα.

Καθώς λοιπόν έχω ολοκληρώσει και 2η περιφορά γύρω απο το τετράγωνο, ακούω λάστιχα να στριγγλίζουν μπροστά απο την είσοδο της πολυκατοικίας.

Τρέχω προς τα εκεί και τι να δώ?

Τρία ασφαλίτικα να έχουν κλείσει το δρόμο.

Τρείς-τέσσερεις ασφαλίτες βγαίνουν απο τα αμάξια, βγάζουν πιστόλια και αρχίζουν να στοχεύουν κάπου προς τον απο πάνω δρόμο φωνάζοντας παράλληλα «ΣΤΑΜΑΤΑ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ!!!»

Ηταν νύχτα αλλα στο βάθος του δρόμου μπορούσα να διακρίνω εναν ταλαίπωρο τύπο να τρέχει φοβισμένος. Οι μπάτσοι συνέχισαν να του γκαρίζουν αλλα αυτός τίποτε.

Ξάφνου, μια ημίγυμνη κοπέλα βγαίνει σε μπαλκόνι της διπλανής πολυκατοικίας και ουρλιάζει ταραγμένη στους μπάτσους, «ΜΗ ΚΑΛΕ! ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ!!!»

Καθώς προσπαθώ να χωνέψω το ντελίριο που εκτελισσόταν μπροστά στα μάτια μου, κρατώντας τα κωλόχαρτα στο δεξί χέρι, ακούω μια φωνή σε στύλ Αρτέμη Μάτσα να λέει «ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ!». Πρόλαβα και είδα πως το Hyundai είχε σταματήσει δίπλα στα μπατσικά και οδηγός του έδειχνε... εμενα!

Αμέσως οι ασφαλίτες γυρίζουν προς το μέρος μου, με τυφλώνουν με τους φακούς τους και με στοχεύουνε με τα υπηρεσιακά Μάγκνουμ αλλα Starsky & Hutch (με τα χέρια ακουμπισμένα στους ουρανούς των αμαξιών για καλύτερο σημάδι!)

Φυσικά το σκατό έφτασε στην κάλτσα και άκουσα μια φωνή μέσα μου να λέει «Θέμη τώρα ολα εδώ πληρώνονται, έπρεπε να είχες επιστρέψει εκείνα τα DVD στην ώρα τους!»

Παράλληλα σκέφτηκα πόσο πιο ενδιαφέρουσα θα ηταν η όλη φάση αν είχει βγεί απο το δικο μου μπαλκόνι μια ημίγυμνη κοπέλα και φώναζε «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΤΕ, ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ!» Ααααχ... Ο πεινασμένος, ακόμα και υπο την απειλή όπλου, καρβέλια ονειρεύεται...

Ένας απο τους ασφαλίτες μου φωνάζει «ΠΕΣΕ ΚΑΤΩ» και δευτερόλεπτα αργότερα ενας άλλος συμπληρώνει «ΚΑΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΨΗΛΑ!»

Είχα μια παρόμηση να τους απαντήσω πως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να το κάνει ουτε ο Μελισσανίδης, αλλα ευτυχώς ζύγισα τα υπέρ και τα κατά μιας τέτοιας πράξης – μια ωραία, απολαυστική ατάκα απο την μία και αστυνομική βία απο την άλλη. Τελικά κράτησα το στόμα μου κλειστό.

«ΑΣΕ ΚΑΤΩ ΤΗΝ ΣΑΚΟΥΛΑ ΗΡΕΜΑ ΚΑΙ ΜΕΙΝΕ ΑΚΙΝΗΤΟΣ ΝΑ ΣΕ ΨΑΞΟΥΜΕ!»

Καθώς ενας απ τους μπάτσους άρχισε να με ψάχνει, ένας άλλος άρχισε να αδειάζει την σακούλα με τα κωλόχαρτα.

Ενστικτωδώς και πάνω στον πανικό φώναξα, «ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΤΑ ΕΧΩ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΑ ΚΩΛΟΧΑΡΤΑ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΜΕΣΑ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ!»

Αφού με έψαξαν και κατέληξαν στο οτι δεν κουβαλάω κουμπούρι, με πήγανε στο αμάξι μου οπου και άρχισε μια παρανοική εκδοχή του «Ποιος θέλει να γίνει εκαττομυριούχος».

Πήρε ο μπάτσος ταυτότητες, άδειες κ.λ.π., ζήτησε μέσω ασυρμάτου να του 'χτυπήσουν' τον αριθμό κυκλοφορίας του αμαξιού στο κέντρο και με άρχισε στις ερωτήσεις για τα 100,000 ευρώ:

«-Πως σε λένε?
-Που γεννήθηκες?
-Σπουδάζεις? Αν ναι, πού?
-Ποτε εκδόθηκε η ταυτότητα αυτή?
-Ποιο ειναι το πιο γρήγορο ζώο της ζούγκλας?
-Προσποιείται η γυναίκα μου τους οργασμούς της?
-Ενα τρένο φεύγει απο τη Θεσσαλονίκη στις 12 το μεσημέρι με ταχύτητα...»

και άλλα τέτοια ωραία. Πήγα σε κάποια φάση να ρωτήσω αν μπορώ να έχω τη γνώμη του κοινού αλλα τα ξανασκέφτηκα (ευτυχώς).

Τελικά ξεμπέρδεψα με τα πολλά κατα τις 3:30.

Όταν ρώτησα τι ακριβώς είχε γίνει οι μπάτσοι μου είπανε πως «κάτοικος της περιοχής πήρε τηλέφωνο και ανέφερε πως ύποπτος μυστακιοφόρος περιδιαβαίνει καινούριο αμάξι κρατώντας τσάντα με διαρρυκτικά εργαλεία» (!!!!???)

...ουδέν σχόλιον...

Έμαθα μερικές μέρες αργότερα πως ο τύπος απο το πρώτο μέρος της ιστορίας, το αμάξι του οποίου υποτίθεται οτι γρατσούνισα (και τον οποίο μετά έκραζα ενώ αυτός άκουγε), ήταν συγγενής του διευθυντή της Τροχαίας της Πάτρας...

Και ρωτώ φίλες και φίλοι – το οτι τα 2 σκηνικά που περιγράφω συνέβησαν με 3 μέρες διαφορά ειναι τυχαίο???