Saturday, December 25, 2010

The lists go on - my Top 10 EPs for 2010

Τι, νομίζατε οτι επειδή τέλειωσε η blogovision θα σταματούσαν οι λίστες; Με τίποτα ρε..

Φύγαμε λοιπόν για τα δέκα καλύτερα -κατ' εμέ - EPs του 2010.



#1. Zola Jesus - Stridulum



#2. Balam Acab - See Birds



#3. Torche - Songs For Singles



 #4. Boris & Ian Astbury - BXI



#5. The Tallest Man On Earth - Sometimes The Blues Is Just A Passing Bird



#6. Zola Jesus - Valusia



#7. How To Destroy Angels - How To Destroy Angels
 


#8. Neon Blud - B Girls


#9. Twin Sister - Color Your Life



#10. Factory Floor - Lying



Ρησπέκ στην Zola Jesus, ατέλειωτο.


EDIT: Συνειδητοποίησα (για την ακρίβεια μου το υπενθύμισε κολλητός) πως για άλλη μια φορά ξέχασα το εκπληκτικό 'I, Vigilante' των Crippled Black Phoenix απο την λίστα μου. Είναι κι αυτοί οι τύποι περίεργοι και μ' έχουν μπλέξει - δεν μπορώ να καταλάβω αν θεωρείται EP ή 'proper' album. Πάντως η διάρκεια του είναι για LP... Περίεργα πράγματα.

Κι επειδή εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου να αδικώ μια τέτοια μπαντάρα, κάνω αυτό το edit για να δώσω στο 'I, Vigilante' μια περίοπτη θέση, κατόπιν εορτής, στην λίστα με τα καλύτερα ακούσματα της χρονιάς (είτε ΕΡ είτε LP, δεν νοιάζει την μπάντα ούτε και μένα).


Monday, December 20, 2010

#1. These New Puritans - Hidden


This is a world attack
This is a sound attack
This is a word attack
This is a mind attack


Γαμώ την παναγία μου... Κάθομαι κάνα μισάωρο τώρα και κοιτάζω τον κέρσορα να αναβοσβήνει.. (Κλισέ νο. 1) Έχω την υποψία οτι που και που αλλάζει το blinking rate του αλλα δεν θα παιρνα και όρκο, ειδικά στην κατάσταση που είμαι αυτή την στιγμή. Δεν ξέρω απο που να ξεκινήσω. Πραγματικά δεν έχω ιδέα. Γράφω μια πρόταση, την σβήνω, ξαναγράφω, ξανασβήνω, μια διαδικασία δίχως τελειωμό. Νιώθω σαν ενα κακέκτυπο του Charlie Kaufman, παγιδευμένος μέσα σ' ενα εφιαλτικό Adaptation σκηνοθετημένο απ' τον David Cronenberg. Έχω ήδη γράψει μια εργασία 1000 λέξεων για το μεταπτυχιακό, τα μάτια στάζουν κέτσαπ και η λογική λέει "πέσε να κοιμηθείς και το γράφεις αύριο αυτο το φαραωνικό γαμήδι..." Αλλα ρε πούστη μου.. πως να κοιμηθείς σε μια τέτοια φάση; Τόσο άγχος για κείμενο έχω να νιώσω απο τότε που έδινα για Έκθεση στις πανελλήνιες! "Άγχος; Για την φάση δε το γράφεις ρε μαλάκα;" "Ναι ρε παπάρα για την φάση το γράφω! Αλλα αυτός ο δίσκος είναι ιδιαίτερος για μένα, πολύ ιδιαίτερος βασικά και του αξιζει ενα ιδιαίτερο κείμενο. Σάλτα και πηδήξου τώρα και βγάλε το σκασμό!" Γαμώ τους ψυχαναγκασμούς μου... Ίσως θα πρεπε να ξεκινήσω απο την αρχή όπως όλος ο κόσμος. (Κλισέ νο. 2)

Γαμημένα κωλοκλισέ, ώρες ώρες με κάνετε να νιώθω πως είμαι ο Λούκυ Λουκ κι εσείς είστε το  καλπάζων ιππικό..

My words evaporate
My words evaporate
Evaporate, evaporate
My words

Όλη αυτή την χρονιά, απ' την πρώτη φορά που άκουσα αυτό τον δίσκο, Φλεβάρης νομίζω ήτανε (να ναι καλά το ρηβιού της arrostias), κάτι μέσα μου ήξερε πως θα είχε μια σίγουρη θέση σ' αυτή την λίστα. Ρεζερβέ φάση, πώς το λένε. Κι απο εκείνη την πρώτη ακρόαση κι έπειτα, οτιδήποτε άλλο κυκλοφόρησε φέτος έφαγε στην μάπα το αμείλικτο ανεπίσημο τέστ του 'Hidden'. Πολλοί κόντεψαν να το περάσουν, πλησιάσαν αρκετά, μερικές φορές  μάλιστα πίστεψα για κάποιους λίγους οτι το πέτυχαν - με 5αράκι έτσι; μη φανταστείτε και βαθμό - αλλα τελικά... ουδείς τα κατάφερε πραγματικά. Γαμημένη ειρωνία. Ο αγαπημένος μου δίσκος για το 2010 κυκλοφόρησε τις πρώτες μέρες του Γενάρη. Και σαν μην έφτανε αυτό, η πουτάνα η ειρωνία είχε ακόμα έναν άσσο up its sleeve: προφανώς θέλωντας να μου πει ενα τεράστιο 'ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ', αυτή η κατάπτυστη φυλλάδα, το ΝΜΕ, τα γραφεία του οποίου με τόσα που του χω καταλογίσει  κατα καιρούς θα πρεπε να να χαν ήδη αυτοαναφλεχθεί spontaneously, αυτό το κωλοπεριοδικό λοιπόν όχι μόνο έγραψε διθυραμβική κριτική για αυτό το τελευταίο πόνημα των These New Puritans αλλα - άκουσον, άκουσον!- το ανακύρηξε και δίσκο της χρονιας!

Your lips are like a sunset glow
Your smile is like a morning sky
Yet leave me, leave me, let me go
And see the land where corals lie
The land where corals lie.

Τέλος πάντων. Stranger things have happened. Έτσι δεν είναι; Όπως είχε πει και κάποιος mui importante τύπος, αν βάλεις μερικές εκατοντάδες χιλιάδες μαιμούδες να κοπανάνε πληκτρολόγια για μερικά εκατομμύρια χρόνια, κάποια στιγμή θα δημιουργήσουν το καινούριο Harry Potter. Η κάτι τέτοιο τέλος πάντων. You get the point. Το ΝΜΕ έκανε την πρώτη του, εδω και πολύ πολύ καιρό, σωστή επιλογή. Διοτι το 'Hidden', πολύ απλά, ειναι ένας απ' αυτούς τους σπάνιους δίσκους για τους οποίους θα μιλάμε και σε 2-3 δεκαετίες. Γκαραντή.

Remote places where we'll go.
Without a doubt
I don't think the stars are symbols.
But let's find out.
And here we go
up into the stars.


Το πε και το κανε ο λιμοκοντόρος ο Jack. Δεν κώλωσε. Σκέφτηκε, "κάναμε 1-2 τύποις χιτάκια με το Beat Pyramid και τώρα θα τα παίξουμε όλα για όλα." Κατέβασε λοιπόν τα τηλέφωνα, έκλεισε τα πατζούρια, είδε και μερικές φορές το Altered States στα καπάκια για να στανιάρει και έφτιαξε έναν δίσκο χρησιμοποιώντας μερικά όμποε, πολλά κρουστά, ολίγη απο μπασάκι, γεννήτριες, drum machines, πολλά μπλιμπλίκια, αλυσίδες και samples απο σπαθιά και λοιπά αιχμηρά αντικείμενα, καταφέρνοντας παράλληλα να βρεί και λίγο χώρο στο συνοθύλευμα αυτό για 30 περίπου δευτερόλεπτα παραμορφομένης κιθάρας. Έτσι, για το ξεχού. Κι έτσι απλά, μας γάμησε τα μυαλά. Παλικάρι απo τα λίγα.

I'm not an actor, I don't have lines to say
Until I write them all down on this piece of paper.
So are you ready, you are my sound muse.
Digital war-calls with black sails and black magic.

Ίσως γίνομαι υπερβολικός. Αυτό μου είπαν όλοι οσοι έμαθαν πρόωρα οτι το Νο. 1 μου για φέτος  θα ήταν αυτός ο δίσκος. "Εντάξει μωρε, σε φάση, καλός ο δίσκος, αλλα Νο. 1 ρε φίλε; Too much..." Aυτή την φράση πρέπει να την άκουσα τους τελευταίους μήνες περισσότερες φορές απ' ότι ακούγεται το sample 'AMILI' στο ομώνυμο κομμάτι του Lil' Wayne. Τι να πώ. Ίσως εγώ έχω πρόβλημα (βασικά σίγουρα έχω πρόβλημα). Ίσως φταίει το οτι είχα την τύχη να μοιραστώ αυτό το άλμπουμ και το πρόσφατο λάιβ με εναν άνθρωπο πολύ κοντινό, πολύ δικό μου. Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να φταίει σε κάποιο βαθμό και η εξαιρετική, φούλ ψαρωτική  λάιβ εμφάνιση της μπάντας στο χλιαρό γενικότερα Plissken η οποία έκανε τους τυράντες και παπιγιόν φορούντες, μυστακιοφόρους χίπστερς να τρέχουν να κρυφτούν (ατέλειωτη ευχαρίστηση). Ποιος ξέρει. Όπως και να 'χει, παραμένει γεγονός πως τίποτα ρε, τίποτα λέμε, τί-πο-τα άλλο φέτος δεν μου δημιούργησε την τρομακτική πολλαπλότητα συναισθημάτων που μου δημιούργησε αυτή εδώ η δισκάρα. 

Shadows dance back up, it's happening again
If you listen carefully you might hear them whisper:
"We hold all the secrets, we hold all the words; but they're scrambled and broken so you'll never know."

Τι να πρωτοπεριγράψεις σ' αυτο τον δίσκο; Απο που να ξεκινήσεις; Απ' τα ανατριχιαστικά, εντελώς απόκοσμα ορχηστρικά interludes και τις χορωδίες που φέρνουν στο μυαλό τον Jerry Goldsmith του 'The Omen', τον Angelo Badalamenti του Cite Des Enfants Perdus και τον παλιό καλό 'Tubular Bells' Mike Oldfield; Απ' τα κολασμένα beats και basslines που θα μπορούσαν να είναι το προιόν μιας υποθετικής ανίερης συνεργασίας ανάμεσα στον Timbaland, την Missy Elliott και το δαιμονισμένο φάντασμα του (θεού) John 'Coil' Balance της εποχής Scatology/Horse Rotovator; Μήπως απο τα κρουστά που σου κάνουν την μούρη κρέας; Ή απ' τα muddled, εύθραυστα, as serious as your life φωνητικά του Barnett; Ίσως απ' τους σαγηνευτικά κρυπτικούς, επαναλαμβανόμενους στίχους που θυμίζουν rapping απο ενα παράλληλο σύμπαν στο οποίο αυτοκαταστροφικές ιδιοφυίες όπως ο Ian Curtis και ο Adrian Borland ζουν και συνεργάζονται με τον P. Diddy και τον Jay-Z; Ή μήπως, και αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο όλων, απο το οτι ένα άλμπουμ τόσο φαινομενικά over the top, τόσο υπερφίαλο, τόσο γεμάτο έπαρση, τόσο 'τέχνη ρε μουνιά', μπορεί να διατηρεί την σοβαρότητά του και την καλλιτεχνική του αρτιότητα στο έπακρο καθ' όλη του την διάρκεια, απ' τις πρώτες νότες του calm before the storm 'Time Xone' μέχρι τα ανατριχιαστικά δυσοίωνα τελευταία δευτερόλεπτα του επικού, απερίγραπτου '5';

It was September, harmful logic
It was September, this is attack music.
It was September, holy relic
It was September, this is attack.

Κάποιος ρηβιούερ στο ίντερνετς έγραψε, "this is music you can pretty easily imagine soundtracking large international weaponry deals."  Εγώ θα ήθελα να προσθέσω , "and the ensuing final battle that brings about the end of the world." Πραγματικά αδυνατώ να σκεφτώ καλύτερο χαρακτηρισμό απο αυτόν. Αν το τέλος του κόσμου είχε soundtrack, το Hidden θα ήταν, για μένα τουλάχιστον, στις πρώτες επιλογές. Attack Music φάση ρε. Και Fire-Power στα καπάκια για οτι κινείται ακόμα. Μόνο. Φανταστείτε λίγο το σκηνικό, στην φάση που πέφτουν οι πυρηνικές και βλέπεις τα μανιτάρια να υψώνονται στον οριζοντα, στην στιγμή ακριβώς εκείνη που συνειδητοποιείς οτι το σκατό έχει όχι μόνο βγεί για αθώο (και καλά) ραντεβουδάκι με τον ανεμιστήρα αλλά έχει φτάσει και στο third base με το καλημέρα, να ακούς αυτά τα τελεσίδικα τύμπανα του We Want War... Και μ' ένα πικρό χαμόγελο στα χείλη να αναφωνείς, "τα πιάσαμε τα λεφτά μας! - τουλάχιστον θα την κάνουμε με γαμάτη μουσική υπόκρουση, κάτι είναι κι αυτό!"

Shut the door, shut the door
because I'm staying here.
The world might disappear under blankets of snow.

Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια, ξέρετε, οταν το MySpace ήταν ακόμα relevant,  που μετά απο συνεχές πρήξιμο είχα λυγίσει κι είχα κάτσει να συμπληρώσω ενα απ' αυτά τα υπερδημοφιλή Jungian type personality test τα οποία τα ποστάρανε όλοι αβέρτα με  έναν  ενοχλητικό ενθουσιασμό. Μου είχε κάνει αρκετή εντύπωση μια απο τις ερωτήσεις: "In a certain context, a nuclear holocaust would be exciting. True or false?". Μια φωνή μέσα μου φώναζε "εννοείτα false ρε μαλάκα, έλεος!" - και φυσικά την έγραψα στ' αρχίδια μου όπως κάνω συνήθως, κάνοντας κλίκ στο 'true'. Ίσως γι' αυτό με τρελαίνει αυτός ο δίσκος, για τους ίδιους λόγους που - ίσως πιο συχνά απ' οτι θα θεωρούσε κανείς υγιές - βρίσκω ενα υποθετικό πυρηνικό ολοκαύτωμα μια, ας πούμε, ενδιαφέρουσα λύση στα πολλά προβλήματα αυτου του γαμημένου κόσμου. Ακούγοντάς το νιώθω σαν να βιώνω ταυτόχρονα και την στιγμή της πρόσκρουσης των πυρηνικών και την ζωή στον ερημωμένο, γεμάτο γκρίζο χιόνι που δε λιώνει ποτέ, post-apocalyptic κόσμο 10 χρόνια αργότερα. Είναι μια εμπειρία  θορυβώδης, αποκρουστική, μοναχική, καθησυχαστική στην τελεσιδικότητά της, καθαρκτική, αποστειρωμένη κι όμως γεμάτη με τα πιο έντονα συναισθήματα, ενα soundtrack κατάλληλο για όσους έχουν νιώσει πραγματικά στο πετσί τους, έστω και μια φορά ρε γαμώτο, τον παραλογισμό της ύπαρξης σε όλο του το μεγαλείο.

We'll think till our minds align,
That's when we're slicing through time
Three thousand thoughts in our minds,
That's when we're slicing through time.

Ειλικρινά προσπαθώ αυτή την στιγμή με νύχια και με δόντια, μεσω των τρομακτικά περιορισμένων συγγραφικών μου ικανοτήτων, να περάσω στον γραπτό λόγο όλα αυτά τα επικίνδυνα γοητευτικά, πανέμορφα στην αμεσότητά τους πράγματα που μου βγάζει αυτός ο δίσκος και πολύ απλά... αδυνατώ. Συγχωρείστε μου τις όποιες επιτηδευμένες εκφράσεις (δεν είναι και λίγες). Συγχωρείστε με επίσης αν, παρακινημένοι απ' αυτό το post, ακούσετε τον δίσκο και τον βρείτε απαίσιο, ή ακόμα χειρότερα, βαρετό. Είπαμε, έχω πρόβλημα. Αλλα κάπως, κάπου, έπρεπε να ξορκίσω το πόσο πολύ μ' έχει αρρωστήσει αυτό το γαμημένο άλμπουμ. Αφού τα 'χουμε ξαναπεί: το μπλόγκ αυτό εκτελεί ουσιαστικά χρέη τσαμπατζίδικης ψυχοθεραπείας.

Και το 'Hidden' την πήγε πολύ, πολύ πίσω, με έναν παράδοξα απολαυστικό τρόπο.


Words enshrined in air, words enshrined in air.
You are in the sky, I will meet you there.

Your name becomes cosmic in my mind

rangeless, endless and my blood explodes. 

--------------



2.   Weekend - Sports
3.   Deerhunter - Halcyon Digest
4.   Liars - Sisterworld
5.   Spoon - Transference
6.   Salem - King Night
7.   Gonjasufi - A Sufi And A Killer
8.   The Dillinger Escape Plan - Option Paralysis
9.   Frightened Rabbit - The Winter Of Mixed Drinks
10. We Are Hex - Hail The Goer
11. Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
12. Caribou - Swim
13. Sufjan Stevens - The Age of Adz
14. Portugal. The Man - American Ghetto
15. Gil Scott-Heron - I'm New Here
16. Grinderman - Grinderman 2
17. Owen Pallett - Heartland
18. Forest Swords - Dagger Paths
19. Titus Andronicus - The Monitor
20. Swans - My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky

Sunday, December 19, 2010

#2. Weekend - Sports

Φτάσαμε αισίως στο Νο. 2, το οποίο υπο άλλες συνθήκες θα μπορούσε χαλαρά να είναι στην πρώτη θέση. Αλλα είπαμε, αυτό είναι το (γαμηστερό δισκογραφικά) 2010, δεν είναι παίξε γέλασε. Με θλίβει πολύ πάντως το οτι κανείς σχεδόν δεν άκουσε αυτόν τον δίσκο.. Μιλάμε για τον ορισμό της αδικίας. Αν τον είχε πάρει πρέφα ο κόσμος, είμαι σίγουρος πως θα συμπεριλαμβανόταν σε αρκετές λίστες και σε υψηλές θέσεις μάλιστα. Αυτός ο κόσμος συνεχίζει να με απογοητεύει οικτρά... Αλλα απ' την άλλη, που και πού, σκάνε μπάντες σαν τους Weekend και σκέφτομαι, 'δεν χάσαμε ακόμα...'

Έγραψα πριν κανα δίμηνο για το Sports:

"Αυτές οι φάσεις είναι που γαμούνε πιο πολύ απ' όλες..

Εκεί που πλησιάζει το τέλος της χρονιάς κι έχεις κάπως οργανώσει την λίστα με τους καλύτερους δίσκους στο μυαλό σου, λες 'τόσες δισκάρες έχει βγάλει το 2010, πόσες ακόμα να βγάλει, του πούστη δηλαδή'...

Και απ' το πουθενά σκάει αυτός ο γαμημένος δίσκος.

Καταρχάς το όνομα της μπάντας γαμεί.. Οποτε ακούω την λέξη 'weekend' δύο πράγματα μου σκάνε στο μυαλό. Το ένα είναι η κλασσική φαρσοκωμοδία-guilty pleasure 'Weekend at Bernie's'.. Και το δεύτερο που μου σκάει συνειρμικά είναι οι τεράστιοι Young Marble Giants... Ποτέ δεν τρελάθηκα με τους παλιούς Weekend, αλλα είχαν την Alison Statton ρε γαμώτο.. Θεά. Κάπου διάβασα οτι η τύπισσα δουλεύει πλέον σαν χειροπρακτικός ή κάτι τέτοιο. Είμαι σίγουρος πως ότι κι αν ειναι αυτο που κάνει ενας χειροπρακτικός, αυτή θα το κάνει cool.

Ο δίσκος φέρει τον τίτλο 'Sports'. Προσωπικά η έννοια sport με αφήνει παγερά αδιάφορο.. Η τελευταία μου επαφή με τον αθλητισμό ήταν στο δημοτικό, οταν έφαγα στη μάπα μια μπάλα ποδοσφαίρου απο ενα κωλόπαιδο. Προτιμώ να σκέφτομαι τον τίτλο με την έννοια του 'hey, sport!' η κάτι τέτοιο. Δε γαμιέται, Sports, Sports!

Τι είναι τούτοι οι Weekend λοιπόν που τρύπωσαν ύπουλα στο κεφάλι μου και το γάμησαν έτσι γλυκά και πρόστυχα ταυτόχρονα;

Η αλήθεια είναι οτι δεν ξέρω και πολλά γι αυτούς. Διαβάζω οτι ειναι απ' το San Fransisco. Βρωμάει απο μίλια μακριά οτι οι τύποι μεγάλωσαν ακούγοντας post-punk (σίγουρα είχαν τα Unknown Pleasures, Closer, From The Lion's Mouth και In The Flat Field στο ρηπήτ) με διαλλείματα για shoegazίλες τύπου JAMC, A Place To Bury Strangers, Ceremony κλπ. Μπορεί βέβαια να κάνω και λάθος και να λέω παπαριές.

Το μόνο σίγουρο είναι οτι το 'χουν.

Κωλογουστάρω την βρωμερή παραγωγή τύπου 'μικρόφωνο στην μια άκρη του στούντιο και η μπάντα στην άλλη άκρη κι ότι βγεί'. Κωλογουστάρω τις Joy Division μπασσογραμμές και τα απέριττα τύμπανα. Κωλογουστάρω που τα φωνητικά είναι τόσο χωμένα πίσω στην μίξη που δε καταλαβαίνεις τίποτα απο στοίχους. Πιο πολύ απ' όλα όμως γουστάρω την όλη φάση που σε κάνει να αμφισβητείς οτι ο δίσκος έχει ηχογραφηθεί εν έτει 2010.


Καιρός να αναδιοργανωθεί λίγο το φετινό τοπ 20...


P.S. Αυτό το γαμημένα πορωτικό 'End Times', πως ξεκινάει έτσι; Ξέρω, ξέρω, μοιάζει υπερβολικά με το 'Disorder'...

Ε και;
"If you 're gonna copy, copy from the best..." που έλεγε κι ο θείος μου έπιασε την καλή στο Αμέρικα..."

Δεν έχω κάτι άλλο να πω γι' αυτον τον γαμηστερό δίσκο. Όποιος τον άκουσε (σε σας τους τρείς μίζερους τύπους στο βάθος που έχετε ντουμανιάσει τον τόπο με τα τσιγάρα σας αναφέρομαι), ξέρει πολύ καλά τους λόγους για τους οποίους το άλμπουμ αυτό είχε εγγυημένη την θέση του στο φετινό τοπ 3 απ' τα αποδυτήρια. Οι υπόλοιποι... λυπάμαι, αλλα χάνετε! 

3.   Deerhunter - Halcyon Digest
4.   Liars - Sisterworld
5.   Spoon - Transference
6.   Salem - King Night
7.   Gonjasufi - A Sufi And A Killer
8.   The Dillinger Escape Plan - Option Paralysis
9.   Frightened Rabbit - The Winter Of Mixed Drinks
10. We Are Hex - Hail The Goer
11. Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
12. Caribou - Swim
13. Sufjan Stevens - The Age of Adz
14. Portugal. The Man - American Ghetto
15. Gil Scott-Heron - I'm New Here
16. Grinderman - Grinderman 2
17. Owen Pallett - Heartland
18. Forest Swords - Dagger Paths
19. Titus Andronicus - The Monitor
20. Swans - My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky

Saturday, December 18, 2010

#3. Deerhunter - Halcyon Digest


O Bradford Cox είναι βαθύτατα σπασίκλας, πάσχει απο σύνδρομο Marfan και το χτικιάρικο παρουσιαστικό του περιγράφεται επαρκώς ως 'ανάποδο γαμώτο'. Πέραν αυτών όμως είναι και μουσική ιδιοφυία, με την πλήρη έννοια του όρου. Είτε ως Deerhunter είτε ως Atlas Sound εδώ και μια δεκαετία κυκλοφορεί άλμπουμ που, για μένα τουλάχιστον, κρυσταλλοποιούν μέσα τους όλα αυτά τα πράγματα που λατρεύω στην μουσική. To Halcyon Digest είναι ο φόρος τιμής ενός music nerd σε περασμένες δεκαετίες - ενα over the top, σχεδόν πομπώδες celebration των αγαπημένων μουσικών του Cox απ' τα '60s, ta '70s και τα '80s. Θα περίμενε κανείς η σχεδόν αυτιστική, ψυχαναγκαστική προσέγγιση του χτικιάρη να έχει ως αποτέλεσμα εναν overengineered, αποστειρωμένο δίσκο - κι όμως, το Halcyon Digest έχει μια αμεσότητα εφάμιλλη με αυτή δίσκων που έχουν ηχογραφηθεί λάιβ.  Πρόκειται για έναν μουσικό αχταρμά που μοιάζει περισσότερο με mixtape παρά με 'proper' album. Και το λατρεύω. Πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω πως γίνεται να μην αρέσει αυτός ο δίσκος σε κάποιον που (υποτίθεται) έχει μια κάπως πιο ιδιαίτερη σχέση με την μουσική. Υπερασπιζόμενος το άλμπουμ αυτό σε κάποιο μπλόγκ μετά απο τρολλάρισμα, βαπτίστηκα 'Πιτσφορκικός' και έμαθα εκτός των άλλων πως το γεγονός οτι μου αρέσουν οι Deerhunter δείχνει πως 'ξεκίνησα να ακούω μουσική το 2007'. Κι αυτό απο κάποιον θλιβερό τύπο που υπερασπιζόταν το ανεκδιήγητο τελευταίο Interpol. Τσάμπα καίει η λάμπα...


4.   Liars - Sisterworld
5.   Spoon - Transference
6.   Salem - King Night
7.   Gonjasufi - A Sufi And A Killer
8.   The Dillinger Escape Plan - Option Paralysis
9.   Frightened Rabbit - The Winter Of Mixed Drinks
10. We Are Hex - Hail The Goer
11. Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
12. Caribou - Swim
13. Sufjan Stevens - The Age of Adz
14. Portugal. The Man - American Ghetto
15. Gil Scott-Heron - I'm New Here
16. Grinderman - Grinderman 2
17. Owen Pallett - Heartland
18. Forest Swords - Dagger Paths
19. Titus Andronicus - The Monitor
20. Swans - My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky

Friday, December 17, 2010

#4. Liars - Sisterworld



Μου κάνει εντύπωση το οτι δεν έχω δει αυτόν τον δίσκο σε καμία απ' τις λίστες της blogovision μέχρι στιγμής. Ή εγώ είμαι περίεργος ή κατι έχει πάει πραγματικά στραβά με τον κόσμο (no shit, Sherlock...). Τέλος πάντων. Οι Liars λοιπόν φέτος επέστρεψαν μετά απο τρία χρόνια απουσίας για έναν ακόμα γύρο σκληρού, πρόστυχου, απροστάτευτου σέξ με το κεφάλι μου. Τα τελευταία χρόνια το Drum's Not Dead του 2006 και το self-titled του 2007 αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια του οδηγικού μου soundtrack. Μερικές φορές νιώθω πως η μπάντα γράφει μουσική ειδικά μελετημένη για (κυρίως παράνομη) νυχτερινή οδήγηση. Αν δεν το έχετε δοκιμάσει χάνετε (βέβαια, απ' την άλλη γλιτώνετε πρόστιμα, δικαστήρια, αφαίρεση διπλώματος για μήνες και άλλα ωραια). To Sisterworld πηγαίνει αυτό το concept αρκετά βήματα παραπέρα: ακούγοντάς το στο αυτοκίνητο μπορείς τρομακτικά εύκολα να ταυτιστείς με κάποιον σαν τον Richard 'The Nightstalker' Ramirez, αποζητώντας κι εσύ οπως αυτός το 'no barrier fun' thrill του να διασχίζεις με σβησμένα φώτα μια suburban γειτονιά στις 4 το πρωί ψάχνοντας τον επόμενο σου 'στόχο' πίσω απο το τιμόνι ενός ταλαιπωρημένου Ford Bronco με τον πράσινο φώτισμό του ταμπλό να δημιουργεί απόκοσμες σκιές στην καμπίνα και στο πρόσωπό σου... Τι να πώ, μάλλον έχω πρόβλημα - πάντα με γοήτευαν οι serial killers, ίσως με τον ίδιο διεστραμμένο τρόπο που με γοητεύει η φαινομενικά απρόσιτη, dissonant μουσική των Liars.

P.S. Χαίρομαι που τελικά ο δίσκος εμφανίστηκε μέσα στο τοπ 5 σε ορισμένες λίστες.

5.   Spoon - Transference
6.   Salem - King Night
7.   Gonjasufi - A Sufi And A Killer
8.   The Dillinger Escape Plan - Option Paralysis
9.   Frightened Rabbit - The Winter Of Mixed Drinks
10. We Are Hex - Hail The Goer
11. Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
12. Caribou - Swim
13. Sufjan Stevens - The Age of Adz
14. Portugal. The Man - American Ghetto
15. Gil Scott-Heron - I'm New Here
16. Grinderman - Grinderman 2
17. Owen Pallett - Heartland
18. Forest Swords - Dagger Paths
19. Titus Andronicus - The Monitor
20. Swans - My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky

Thursday, December 16, 2010

#5. Spoon - Transference


Τι να πρωτοπεί κανείς για τον Britt Daniel και την παρέα του; Ποιός θα το πίστευε ποτέ οτι πέρα απ' τις pumpjack πετρελαιοπηγές, τους υπέρβαρους με τα καουμπόικα καπέλα, τα t-bone steaks, τον J.R. και τον Dubya, το Texas θα είχε στο ενεργητικό του την γέννηση μιας τόσο forward thinking μπάντας; Κι όμως. Για την ακρίβεια η πολιτεία του Texas είναι πολύ πιο μπροστά απ' οτι θα πίστευε κανείς αρχικά: αρκεί να αναφέρω εδώ οτι στους 'υπερσυντηρητικούς καoυμπόηδες' οφείλουμε επίσης τους Roy Orbison, T-Bone Burnett, Willie Nelson & Townes Van Zandt, τους Explosions in the Sky (!), τους ZZ Top και φυσικά την id software. Οκ, φλυαρία τέλος. Τι παίζει με τον δίσκο αυτόν λοιπόν; Πολύ απλά, το Transference είναι ακόμα ενα home run για μια απ' τις πιο consistently γαμάτες μπάντες των δύο τελευταίων δεκαετιών. Οι τύποι έχουν καταφέρει αυτό που ολοι οι μουσικοί ονειρεύονται αλλα λίγοι επιτυγχάνουν: ηχητική εξέλιξη μέσα απο ενα σταθερό output, δίχως ούτε μια μέτρια ή κακή κυκλοφορία. Μπορεί το Transference να μην είναι στα επίπεδα του αριστουργηματικού Kill The Moonlight (ετσι κι αλλιώς, πολύ λίγα πράγματα μπορούν να φτάσουν αυτο το άλμπουμ), παραμένει όμως ενας εξαιρετικός, πολυσύνθετος δίσκος γεμάτος υπέροχες μικρές λεπτομέρειες που αποκαλύπτονται με επανειλλημένες ακροάσεις. Κι αν όλα αυτά ακούγονται σαν τυπικές υπερβολές ενος fanboy,  ζητώ την κατανόησή σας: είμαι κολλημένος μ' αυτή τη μπάντα, πολύ πολύ άσχημα.. A ρε Britt.. Nobody gets me but you.


6.   Salem - King Night
7.   Gonjasufi - A Sufi And A Killer
8.   The Dillinger Escape Plan - Option Paralysis
9.   Frightened Rabbit - The Winter Of Mixed Drinks
10. We Are Hex - Hail The Goer
11. Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
12. Caribou - Swim
13. Sufjan Stevens - The Age of Adz
14. Portugal. The Man - American Ghetto
15. Gil Scott-Heron - I'm New Here
16. Grinderman - Grinderman 2
17. Owen Pallett - Heartland
18. Forest Swords - Dagger Paths
19. Titus Andronicus - The Monitor
20. Swans - My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky

Wednesday, December 15, 2010

#6. Salem - King Night


Αν το 2010 ήταν κάτι μουσικά (βασικά ήταν πολλά πράγματα μαζί αλλα κάπως εξυπνακίστικα πρέπει ν' αρχίσω κι εγώ o έρμος το κείμενο), τότε ήταν η χρονιά των τριγώνων και των ανάδελτα, των σταυρών, των ASCII χαρακτήρων που χρειάζεται ν' ανοίξεις το character map για να τους βρείς, των πάρα πολλών σταυρών, των χαλασμένων Shift και Caps Lock, των CDR, των κολασμένων beats, κι άλλων σταυρών, του shoegaze θορύβου, του ερασιτεχνικού rapping και της '60s-'70s-'80s horror movie ατμόσφαιρας. Τους σταυρούς τους ανέφερα; Τέλος πάντων. Με λίγα λόγια το 2010 ήταν η χρονιά του witch house ή haunted house ή drag ή screwgaze. Fuckin' A δηλαδή. Μα γίνεται genre με τέτοια ονόματα να μην γαμεί; Δεν γίνεται. Οκ, ίσως υπερβάλλω: η αλήθεια είναι οτι παίζουν πολλοί άμπαλοι σ' αυτήν την ομολογουμένως overcrowded σκηνή. Παίζει όμως και απίστευτο ταλέντο. Και οι Salem ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία. Είναι οι αγαπημένοι μου του είδους μέχρι στιγμής με διαφορά και το King Night είναι τεράστια δισκάρα. Για κάποιο λόγο αυτό που μου φέρνει στο μυαλό οταν το ακούω είναι κυρίως ταινίες του Dario Argento, του Lucio Fulci και του John Carpenter (συγκεκριμένα το Prince of Darkness). Great success δηλαδή. Αυτό το γαμημένο 'Killer' που κλείνει το δίσκο είναι απ' τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς (η οποιασδήποτε χρονιάς, for that matter). Απ' τους δίσκους που σε κάνουν να θές να φορέσεις κελεμπία και να πας μια βόλτίτσα απ' την κοντινότερη ερημωμένη εκκλησία μετά την δύση του ηλίου - κάτι που εγώ προσωπικά είχα να κάνω απ' τα 6α γενέθλιά μου. ʄN †iM3S.

7.   Gonjasufi - A Sufi And A Killer
8.   The Dillinger Escape Plan - Option Paralysis
9.   Frightened Rabbit - The Winter Of Mixed Drinks
10. We Are Hex - Hail The Goer
11. Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
12. Caribou - Swim
13. Sufjan Stevens - The Age of Adz
14. Portugal. The Man - American Ghetto
15. Gil Scott-Heron - I'm New Here
16. Grinderman - Grinderman 2
17. Owen Pallett - Heartland
18. Forest Swords - Dagger Paths
19. Titus Andronicus - The Monitor
20. Swans - My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky

Tuesday, December 14, 2010

#7. Gonjasufi - A Sufi And A Killer


Μετά απο αμέτρητες κυριολεκτικά ακροάσεις, ακόμα δεν μπορώ να κατατάξω αυτόν τον δίσκο κάπου. Απλά δεν γίνεται. Υπάρχει genre 'της παναγιάς τα μάτια;'. Αν ναι, τότε problem solved. Αλλα γιατί πρέπει SONY και καλά όλα να μπαίνουν σε neat & tidy κατηγορίες; Νισάφι πιά. Αυτό που ξέρω είναι οτι το A Sufi And A Killer είναι απ' τα πιο φρέσκα πράγματα που άκουσα φέτος και απ' τους σπάνιους αυτούς δίσκους που αποκαλύπτουν καινούριες λεπτομέρειες με κάθε ακρόαση. Κάθε γαμημένη φορά. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός πως ένας τύπος με τζίβες μέχρι τον κώλο και στυλ που προδιαθέτει για φάση 'δώς μου Bob Marley και πάρε μου το χόρτο - αλλα όχι όλο ρε μαααν' κατάφερε να δημιουργήσει εναν τόσο ενδιαφέροντα δίσκο. No offense προς τους τζιβάτους αναγνώστες, αλλα ας είμαστε ειλικρινείς: πέραν της ικανότητάς τους να στρίβουν 5φυλλους μπάφους, να κυκλοφορούν με σανδάλι 12 μήνες τον χρόνο και να φέρνουν όλες τις σαλβαροφορούσες χίπισσες εντός ακτίνας 50 μέτρων σε πολλαπλούς οργασμούς με μια απλή  αρμονική ταλάντωση της πάχους αγγουριού άπλυτης τζίβας τους, δεν θα λεγε κανείς πως οι wannabe Τζαμαικανοί μεγαλουργούν γενικότερα. Κι όμως, ο Gonjasufi τα κατάφερε εκεί που άλλοι απέτυχαν οικτρά: θα με κάνει να το καλοσκεφτώ πριν ξανακοροιδέψω τζιβάτο τύπο/τύπισσα. Που θα το κάνω. Ρηστέπεκτ.


8.   The Dillinger Escape Plan - Option Paralysis
9.   Frightened Rabbit - The Winter Of Mixed Drinks
10. We Are Hex - Hail The Goer
11. Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
12. Caribou - Swim
13. Sufjan Stevens - The Age of Adz
14. Portugal. The Man - American Ghetto
15. Gil Scott-Heron - I'm New Here
16. Grinderman - Grinderman 2
17. Owen Pallett - Heartland
18. Forest Swords - Dagger Paths
19. Titus Andronicus - The Monitor
20. Swans - My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky

Monday, December 13, 2010

#8. The Dillinger Escape Plan - Option Paralysis


Οι DEP φέτος έχουν δύο λογους για να είναι υπερήφανοι: απ' την μία κυκλοφόρησαν έναν απ' τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς και απ' την άλλη έχουν στο ενεργητικό τους το πιο πορωτικό λάιβ του 2010 by a mile κι ενα απ' τα καλύτερα που έχουμε δει στην ψαρωκώσταινα έβερ. Όσοι ήταν στο Gagarin εκείνο το βράδυ του Νοέμβρη ξέρουν για τι πράγμα μιλάω. Φυσικά η ενέργεια επι σκηνής και το showmanship απο μόνα τους δεν λένε τίποτα αν δεν υπάρχουν κομματάρες μέσα απ' τις οποίες όλα αυτά αποκτούν νόημα - και ευτυχώς οι Dillinger συνεχίζουν να γράφουν κομματάρες παρά τις συνεχόμενες αλλαγές στο lineup τους. Έτσι κι αλλιώς ο Ben Weinman, ο lead guitarist και το μόνο εναπομείναν μέλος του αρχικού lineup, ήταν ανέκαθεν ο μουσικός mastermind της μπάντας και ο τύπος φαίνεται να έχει αστείρευτη έμπνευση. Εν τέλει νομίζω οτι το Option Paralysis συνδυάζει με απόλυτη επιτυχία τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία των  επικά διεστραμμένων Miss Machine και Ire Works με ολίγη απο το ανίερο Calculating Infinity. Το τελικό αποτέλεσμα είναι μια αδυσώπητη ηχητική εμπειρία εφάμιλλη της πρόσκρουσης στην Γή του μετεωρίτη που εξαφάνισε τους δεινόσαυρους πριν απο 65 εκατομμύρια χρόνια. Η μόνη διαφορά είναι οτι στην περίπτωση των DEP το ηχητικό χάος δεν είναι στιγμιαίο αλλα διαρκεί 42 ολόκληρα λεπτά. Fuckin' A.


9.   Frightened Rabbit - The Winter Of Mixed Drinks
10. We Are Hex - Hail The Goer
11. Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
12. Caribou - Swim
13. Sufjan Stevens - The Age of Adz
14. Portugal. The Man - American Ghetto
15. Gil Scott-Heron - I'm New Here
16. Grinderman - Grinderman 2
17. Owen Pallett - Heartland
18. Forest Swords - Dagger Paths
19. Titus Andronicus - The Monitor
20. Swans - My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky

Sunday, December 12, 2010

#9. Frightened Rabbit - The Winter Of Mixed Drinks


Γαμημένοι Σκωτσέζοι. Το 'χουνε 100%. Τι να πώ. Must be something in the water. Πρέπει να ομολογήσω οτι αυτός ο δίσκος ήρθε κι 'έδεσε' τέλεια σε μια πολύ έντονη συναισθηματικά φάση της ζωής μου. Θα μπορούσε να πει κανείς πως είμαι ολίγον τι biased στην συγκεκριμένη περίπτωση και μάλλον θα είχε δίκιο. Ε και; Δική μου είναι η λίστα ρε, ότι θέλω κάνω! Πέραν αυτού όμως πιστεύω πως αντικειμενικά το 'The Winter Of Mixed Drinks' (τι τίτλος κι αυτός;) είναι ένα απ' τα πιο όμορφα άλμπουμ του 2010 (το 'καλύτερα' ακούγεται κάπως.. λίγο). Δεν γίνεται ρε γαμώτο να το ακούσεις και να μην συγκινηθείς, να μην ταυτιστείς έστω και λίγο με τους κολασμένους πραγματικά στίχους του Scott Hutchison, όσο κυνικός και να (θές να πιστεύεις οτι) είσαι. Θυμάμαι μικρός είχα ρωτήσει αγανακτησμένος την μητέρα μου, 'Μαμά, γιατι όλα τα τραγούδια μιλάνε για τον έρωτα; Το κουράσανε πιά. Τόσες μουσικές, όλες για το ίδιο πράγμα'. Έπρεπε να μεγαλώσω φυσικά για να καταλάβω οτι δεν  γίνεται να υπάρξουν  ποτέ αρκετά τραγούδια στον κόσμο γι' αυτό το 'πράγμα'... Ευτυχώς.

10. We Are Hex - Hail The Goer
11. Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
12. Caribou - Swim
13. Sufjan Stevens - The Age of Adz
14. Portugal. The Man - American Ghetto
15. Gil Scott-Heron - I'm New Here
16. Grinderman - Grinderman 2
17. Owen Pallett - Heartland
18. Forest Swords - Dagger Paths
19. Titus Andronicus - The Monitor
20. Swans - My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky

Saturday, December 11, 2010

#10. We Are Hex - Hail The Goer


Το final countdown, η τελική 10άδα δηλαδή, ξεκινά με ακόμα μια δισκάρα που πέρασε εντελώς under the radar. Thank god for mr. indiefuck για άλλη μια φορά. Οι τύποι (και ειδικά η τύπισσα) είναι out of this fucking world. Αχταρμάς όλα, συνθιές βγαλμένες απ' την πιο fucked up ονείρωξη του αείμνηστου Dr. Moog, κολασμένες κιθάρες βουτηγμένες στην ψυχεδέλεια, αδιάκοπο κοπάνημα στα τύμπανα σα να μην υπάρχει αύριο, 100% grrrrl power υπερπορωτικά φωνητικά τίγκα στο reverb, φούλ post-punk attitude, ευλογημένος θόρυβος παντού - τι παραπάνω μπορεί να θελήσει κανείς το σωτήριον έτος 2010 (ή οποιοδήποτε άλλο έτος for that matter...);

11. Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
12. Caribou - Swim
13. Sufjan Stevens - The Age of Adz
14. Portugal. The Man - American Ghetto
15. Gil Scott-Heron - I'm New Here
16. Grinderman - Grinderman 2
17. Owen Pallett - Heartland
18. Forest Swords - Dagger Paths
19. Titus Andronicus - The Monitor
20. Swans - My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky

Friday, December 10, 2010

#11. Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy


Ότι και να γράψω τώρα εδώ δεν έχει σημασία. Σίγουρα με αυτή την επιλογή μου θα μπώ κι εγώ στο κλάμπ των κατάπτιστων χίπστερς/μπλόγκερς που φιλάνε κατουρημένες ποδιές (δηλαδή το Pitchfork, που έβγαλε το σκονισμένο 10άρι απ' την αποθήκη μετά απο 8  ολόκληρα χρόνια για τον κο. West), αν δεν είμαι ήδη μεσα λόγω προηγούμενων επιλογών. Oh well. Όπως και να χει, όλοι άκουσαν αυτόν τον δίσκο, κυρίως για να δούν τι στην ευχή είναι αυτο το πράγμα με το περίεργο εξώφυλλο που τσιμπάει 5 αστεράκια και 10άρια αβέρτα, και όλοι φυσικά έγραψαν κάτι γι' αυτό online. Η δική μου άποψη είναι σχετικά απλή: είναι απ' τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που άκουσα φέτος και σίγουρα ο καλύτερος δίσκος του μαλάκα μέν, τρελού μουσικού δε Kanye. Ναι, η μεγαλομανία του ξεχειλίζει απο παντού, το 'imma let you finish' meme δεν θα παλιώσει ποτέ, αλλα ο πούστης ξέρει να φτιάχνει μουσική. Ούτε στην πιο beautiful dark twisted fantasy μου δεν θα μπορούσα να σκεφτώ το '21st Century Schizoid Man' των King Crimson να σαμπλάρεται έτσι, τον εαυτό μου να γουστάρει με κομμάτι στο οποίο συμμετέχει η Rihanna και τον Justin Vernon να τραγουδά intro για τον Rick Ross και τον Jay-z..
Κι όμως... 

 
12. Caribou - Swim
13. Sufjan Stevens - The Age of Adz
14. Portugal. The Man - American Ghetto
15. Gil Scott-Heron - I'm New Here
16. Grinderman - Grinderman 2
17. Owen Pallett - Heartland
18. Forest Swords - Dagger Paths
19. Titus Andronicus - The Monitor
20. Swans - My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky

Thursday, December 9, 2010

#12. Caribou - Swim


Τι παλικάρι κι αυτός ο Dan Snaith. Είτε ως Manitoba είτε ως Caribou μπλέκει genres μεταξύ τους ασύστολα και δημιουργεί μόνο αριστουργήματα. Το Swim ήταν ένας απ'  αυτούς  τους δίσκους που με το πρώτο άκουσμα ήξερα μέσα μου πως θα παίζει στην τελική 20άδα. Το τέλειο καλοκαιρινό άλμπουμ, έτσι απλά. Τελικά οι μαθηματικοί μπορεί να μην είναι στα επίπεδα coolness των φυσικών ακόμα αλλά αν το Swim αποτελεί ένδειξη, they are getting there alright. Sun, sun, sun, sun, sun, sun, sun, sun... στο διηνεκές!


13. Sufjan Stevens - The Age of Adz
14. Portugal. The Man - American Ghetto
15. Gil Scott-Heron - I'm New Here
16. Grinderman - Grinderman 2
17. Owen Pallett - Heartland
18. Forest Swords - Dagger Paths
19. Titus Andronicus - The Monitor
20. Swans - My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky

Wednesday, December 8, 2010

#13. Sufjan Stevens - The Age of Adz


Είναι το πρώτο 'proper' άλμπουμ του Sufjan μετά το αριστουργηματικό Illinois του 2005. Τα άσχημα νέα πρώτα: δεν είναι εξίσου καλό. Τα καλά τώρα: το οτι δεν είναι Illinois δεν σημαίνει οτι δεν είναι δισκάρα. Ο Stevens δεν φοβάται να ξενίσει το κοινό του και δεν κολώνει πουθενά (βλέπε εκτεταμένο μπλιμπλίκιασμα αλλα και χρήση -gasp!- autotune), πράγμα που γουστάρω απίστευτα. Τι έπος είναι αυτό το Impossible Soul?

14. Portugal. The Man - American Ghetto
15. Gil Scott-Heron - I'm New Here
16. Grinderman - Grinderman 2
17. Owen Pallett - Heartland
18. Forest Swords - Dagger Paths
19. Titus Andronicus - The Monitor
20. Swans - My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky

Tuesday, December 7, 2010

#14. Portugal. The Man - American Ghetto


Αν ζούσαμε σ' έναν δίκαιο κόσμο, αυτός ο δίσκος θα ήταν μέσα στις περισσότερες best of 2010 λίστες. Στον άδικο ομως κόσμο που ζούμε σχεδόν κανείς δεν πήρε πρέφα οτι τον Απρίλη οι θεοί Portugal. The Man (τι όνομα κι αυτό;) κυκλοφόρησαν εναν δίσκο που είναι οτι πιο ολοκληρωμένο και ώριμο έχουν δημιουργήσει μέχρι στιγμής αλλα κι ένας απ' τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Άψεγάδιαστη ψυχεδελική ποπ απο μια criminally underrated μπάντα.

15. Gil Scott-Heron - I'm New Here
16. Grinderman - Grinderman 2
17. Owen Pallett - Heartland
18. Forest Swords - Dagger Paths
19. Titus Andronicus - The Monitor
20. Swans - My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky

Monday, December 6, 2010

#15. Gil Scott-Heron - I'm New Here


Τον Gil εγώ όπως και αρκετοί άλλοι φαντάζομαι τον έμαθα ψάχνοντας να βρώ τι στην ευχή ηταν αυτό το απίστευτο 'The Revolution Will Not Be Televised' proto-rap που είχα ακούσει στο ραδιόφωνο στο λύκειο. Τεράστια spoken word μορφή και απίστευτος ποιητής (αξίζει να διαβάσετε τη συλλογή 'Now and Then'). Ο τύπος είχε να κυκλοφορήσει δίσκο πάνω απο 15 χρόνια, παρ' όλα αυτά ήταν αρκετά busy σε άλλους τομείς - πρέζα, φυλακή, αποτοξίνωση κ.λ.π. Κουφάθηκα οταν είδα οτι ετοιμάζει καινούριο δίσκο και ακόμα περισσότερο κουφάθηκα οταν τον άκουσα: τι δισκάρα είναι αυτή; πως γίνεται ένας γαμώ τα παιδιά μεν, παππούδι δε τυπάς να κυκλοφορεί κάτι που ν' ακούγεται τόσο επίκαιρο; Κι όμως, γίνεται.. Αν το άλμπουμ ήταν και λίγο μεγαλύτερο σε διάρκεια ίσως ήταν ακόμα πιο πάνω στην λίστα.

16. Grinderman - Grinderman 2
17. Owen Pallett - Heartland
18. Forest Swords - Dagger Paths
19. Titus Andronicus - The Monitor
20. Swans - My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky

Sunday, December 5, 2010

#16. Grinderman - Grinderman 2


Φαντάζομαι δεν είμαι ο μόνος που είχε αρχίσει να ψιλοβαριέται τον Cave - απ' οτι φαίνεται μέχρι κι ο ίδιος βαρέθηκε την φάση του. Καλοί, χρυσοί οι Bad Seeds αλλα οταν έχεις Birthday Party στο ιστορικό σου they can only do so much. Η απάντηση στο πρόβλημα αυτό ήταν οι Grinderman (πιο badass όνομα πεθαίνεις) και αυτός εδώ ο δίσκος είναι ακόμα γαμηστερότερος του πρώτου. Warren Ellis και τα μυαλά μας πονάνε!!

17. Owen Pallett - Heartland
18. Forest Swords - Dagger Paths
19. Titus Andronicus - The Monitor
20. Swans - My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky

Saturday, December 4, 2010

#17. Owen Pallett - Heartland


Μια φίλη είχε πεί γι' αυτόν τον δίσκο, "Έχει κάτι απίστευτα μυστηριώδες, σχεδόν ύπουλο, με την καλή έννοια όμως, δε μπορώ να το περιγράψω αλλιώς, σαν να παραμονεύει κάτι πίσω απο κάθε κομμάτι - κάτι απερίγραπτα όμορφο, που αφού τελειώσει ο δίσκος σου τα σκάει πόσο έντονο είναι." Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Δεν ξέρω αν ήταν νηφάλια οταν έκανε το σχόλιο αυτό. Αλλα ισχύει. Τρομερός δίσκος και ο Pallett μεγάλη μορφή.

18. Forest Swords - Dagger Paths
19. Titus Andronicus - The Monitor
20. Swans - My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky

Friday, December 3, 2010

#18. Forest Swords - Dagger Paths


Να ναι καλά ο indiefuck που ανακάλυψε τον απίστευτο αυτό τυπά.. Απόκοσμος δίσκος, δεν γίνεται να μην τον αφήσεις να παίξει στην εντέλειά του..

19. Titus Andronicus - The Monitor
20. Swans - My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky

#19. Titus Andronicus - The Monitor


Απ' τους πιό γαμάτους κιθαριστικούς δίσκους που άκουσα εφέτος. Επίσης ο Patrick Stickles έχει επικό μούσι. Πάντα ενα plus.

20. Swans - My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky

#20. Swans - My Father Will Guide Me Up a Rope to the Sky


Michael Gira ρε. Τι άλλο να πω; Δεν γινόταν να λείπει απ' την λίστα. Απλά δε γινόταν. Και για να ξεκινήσει η λίστα με κατάθλιψη και μισανθρωπία.

Τα Top 20 albums του 2010 - Ξεκινάω το countdown με καθυστέρηση...

...γαμώ τον Αριστοτέλη μου γαμώ. Πότε πέρασαν οι μέρες;!

Wednesday, November 17, 2010

When Good Dogs Do Bad Things

Θυμάμαι το ατέλειωτο σόκ και δέος που είχα νιώσει οταν πρωτοανακάλυψα σε τρυφερή ηλικία τον Douglas Adams και το παρανοικό σύμπαν της πενταλογίας του Hitchhiker's Guide To The Galaxy.

Θα μου πείτε τώρα, τι σχέση έχει αυτό ρε φίλε με την κομματάρα των Dillinger Escape Plan που έχεις κοτσάρει για τίτλο στο πόστ; Δηλαδή πέρα απ' το γεγονός οτι και ο Adams και οι DEP είναι κεγαμώ που λέγαμε και στην Πάτρα, τι άλλο κονέξιον παίζει;

Είναι πολύ απλό: το βράδυ εκείνο της 13ης Νοέμβρη του σωτήριου έτους 2010 η εμπειρία στο 205 της λεωφόρου Λιοσίων μπορεί να συγκριθεί μόνο με την κατάποση ενός κοκτέηλ pan-galactic gargle blaster μονορούφι. Μόνο μ' αυτό ρε.

"Take the juice from one bottle of that Ol' Janx Spirit.


Pour into it one measure of water from the seas of Santraginus V


Allow three cubes of Arcturan Mega-gin to melt into the mixture (it must be properly iced or the benzene is lost).
Allow four litres of Fallian marsh gas to bubble through it (in memory of all those happy Hikers who have died of pleasure in the Marshes of Fallia).


Over the back of a silver spoon float a measure of Qualactin Hypermint extract, redolent of all the heady odours of the dark Qualactin Zones.

Drop in the tooth of an Algolian Suntiger. Watch it dissolve, spreading the fires of the Algolian suns deep into the heart of the drink.

Sprinkle Zamphour.

Add an olive.


Drink...but very carefully."


It's like having your brain smashed out by a slice of lemon wrapped round a large gold brick.

Ωωωωω, Pucciatoooo, έχω τρέλααα, μες το μυαλόοο.... θα κάνουμε πολύ καιρό να συνέλθουμε.

Feels good man.

Όβερ.

(face melting photography by StillCaptive: StillCaptive's Flickr StillCaptive's Blog)

Thursday, November 11, 2010

Γαμημένη μελαγχολία, ή αλλιώς "in space, no one can hear you scream."

Είναι μερικές φορές που νιώθω γέρος ρε γαμώτο..

Τί μερικές φορές.. Σχεδόν πάντα. Απο μικρός.

Θυμάμαι στο δημοτικό, σε μια πολύ άσχημη φάση (μη φανταστείτε οτι σκεφτόμουν να το ρίξω στη πρέζα, άσχημη για τα δεδομένα του δημοτικού), ήθελα απεγνωσμένα να μιλήσω σε κάποιον. Τελικά κατέληξα να συζητώ μ' έναν δάσκαλό μου στα διαλλείματα, κάτι που βοήθησε πολύ.

Ο τύπος ήταν 60 χρονών. Εγώ ήμουν 11.

Τέλος πάντων.

Κάτι άλλο που έχω απο μικρός είναι να μετράω το πέρασμα του χρόνου με ταινίες.
 
Του στύλ, ρωτάω κάποιον, 'Πότε γεννήθηκες;' 'Το '84', μου απαντάει. Και σκέφτομαι, Star Trek IV, Temple of Doom, Ghostbusters, Nightmare on Elm Street, Terminator και ούτω καθ' εξής.

Είναι κι αυτός ένας απ' τους πολλούς ψυχαναγκασμούς μου.

Δεν είχα πολλές παρέες μικρός, θα μπορούσε κανείς να πει πως ήμουν το στερεότυπο του σπασίκλα στο σχολείο. Δεν έβγαινα σχεδόν καθόλου (κάτι που ισχύει μέχρι σήμερα) και έβλεπα τα περισσότερα πράγματα αποστασιοποιημένα, καθαρά σαν τυπικές διαδικασίες που έπρεπε να εκτελεστούν και να ξεχαστούν. Ο στόχος μου ήταν ένας: κατανάλωση τεραστίων ποσοτήτων ποπ (υπο)κουλτούρας.

Εξαιτίας της εγγενούς τρωγλοδυτίασής μου αυτής δεν πήγαινα στο σινεμά όσο συχνά ήθελα αν και προσπαθούσα να το τιμώ τουλάχιστον μια φορά την βδομάδα - συνήθως με τον πατέρα μου που ήταν  κολλημένος με την old school grand guignol σχολή. Περιττό να πω πως βλέπαμε κυρίως έργα που είχαν τουλάχιστον  απο έναν ανάποδο σταυρό και ενα κουβά αίμα στην αφίσα.

Ο μεγάλος μου έρωτας τότε ήταν το home video.

Οι επιδρομές στα τοπικά βίντεο κλάμπ ήταν συχνές, ίσως πιο συχνές απ' οτι θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει υγιές και το ψάξιμο στα ράφια πολύωρο. Πόσο, μα πόσο αληθινή είναι η φάση στο 'Clerks' που ο Randall επισκέπτεται το 'καλό' βίντεο κλάμπ και πέφτει στα γόνατά του απο συγκίνηση;


Ζούσα για την στιγμή που θα άκουγα το καθησυχαστικό 'γκρρρρ-βζζζζ' του βίντεο 4 (sic) κεφαλών JVC καθώς αυτό χλαπάκιαζε λαίμαργα μια ακόμα κασσέτα με το αυτοκολλητάκι της Audio Visual, ένιωθα αυτό το γαμάτο ρίγος προσμονής την στιγμή που έβλεπα το κλασσικό κείμενο 'Απαγορεύεται η αντιγραφή αυτής της βιντεοκασσέτας...', απορούσα πάντα στο σημείο που ανέφερε την περίπτωση προβολής της ταινίας σε πλατφόρμα εξόρυξης πετρελαίου (ναι, το διάβαζα όλο, κάθε φορά), απολάμβανα κάθε ελλάτωμα της χιλιοπαιγμένης κασσέτας, κάθε γραμμή, κάθε τρεμόπαιγμα, τα πάντα. Όλη η διαδικασία ήταν ο ορισμός της τελετουργίας.

Θυμάμαι τις αμέτρητες Παρασκευές απογεύματα, σ' αυτές τις μικρές οάσεις απ' την μιζέρια του σχολείου, που λίγοι καμμένοι φίλοι (ξέρετε, αυτοί που ντρεπόσασταν να σας δουν να τους μιλάτε στο διάλλειμα) μαζευόμασταν σπίτι μου, παραγγέλναμε πίτσες ή σουβλάκια και βλέπαμε ταινίες, πράγματα που είχαμε ξαναδεί οι περισσότεροι, αλλα δεν τα βαριόμασταν ποτέ. Πραγματικά στο μυαλό μου αυτές οι φάσεις είναι απ' τις πιο γαμάτες της ζωής μου όσο θλιβερό κι αν ακούγεται αυτό.

Τώρα, αρκετά χρόνια αργότερα, κάθομαι και αναλογίζομαι τις αμέτρητες αυτές ώρες που εχω φάει να βλέπω ξανά και ξανά τις ίδιες ταινίες, νιώθοντας την ίδια αγωνία παρά την επαννειλημμένες προβολές, το ίδιο adrenaline surge, την ίδια γαμημένη συγκίνηση.

Και ναι ρε πούστη μου, πάντα δάκρυζα στη σκηνή που ο Doc Brown αποχαιρετά τον Marty για τελευταία φορά στο Back to the Future 3. Ένιωθα σαν να αποχαιρετώ ενα δικό μου άνθρωπο, εναν κολλητό.

Κάθε γαμημένη φορά.

Και μου λείπει αυτή η φάση ρε γαμώτο.. γιατι σήμερα δεν είναι το ίδιο. Μοιάζει, αλλά δεν είναι το ίδιο.

Ποιά η αφορμή όμως γι' αυτή την 'κατάθεση ψυχής;' (θεέ μου, πόσο απεχθάνομαι αυτή τη φράση!)

Τις τελευταίες βδομάδες κάναμε εναν 'μαραθώνιο' προβολής μαζί με την Ε., βλέποντας την τετραλογία Alien που κυκλοφόρησε πρόσφατα σε σούπερ ντούπερ έκδοση BluRay και βρήκε σύντομα τον δρόμο του στο διαδίκτυο σε ενα ωραίο πακετάκι h264 video αρκετών gigabytes.

Συνειδητοποίησα οτι παίζει να είναι, μαζί με τα ορίτζιναλ Star Wars και τα Back to the Future φυσικά, στο τοπ 3 των αγαπημένων μου τριλογιών

Προσέξτε, πριν αρχίσει κανείς να γκρινιάζει για Godfather, Κισλόφσκι κλπ.. Ναι, μαζί σας, δε μιλάω ομως για τις αρτιότερες τριλογίες αλλα για τις αγαπημένες μου, τις δικές μου γαμώτο!

Ίσως φταίει το γεγονός οτι είμαι sci-fi και horror movie nerd. Ίσως φταίει η περίοδος που μεσουρανούσαν οι ταινίες αυτές (και το genre γενικότερα), επηρρεάζοντάς με σε μια ομολογουμένως τρυφερή ηλικία.

Ίσως απλά, (κι εδώ κολλάει το ξυράφι του Occam), είναι γαμάτες ταινίες.

Ναι, ναι, όλες. Ναι, και το Alien 3. Ακόμα και το υπερπαρεξηγημένο Resurrection.

Φύγαμε λοιπόν για το απαραίτητο breakdown.
 


Ξεκαθαρίζω απ' την αρχή πως τίποτα, τίποτα δε θα μπορούσε να ελπίζει να φτάσει τα πρώτα 2 installments...


1979 λοιπόν. Τοποθεσία: Pinewood Studios στην Αγγλία. Ενας νεαρός σκηνοθέτης ονόματι Ridley Scott αποφασίζει να αναλάβει τα ηνία σε μια καινούρια παραγωγή επηρρεασμένη απ' το 'space craze' που είχε βαρέσει όλα τα στούντιο μετα την επιτυχία του Star Wars το '77.  To σενάριο υπέγραφαν οι Dan O'Bannon, Walter Hill & David Giler. Ο σκοπός τους: να φτιάξουν μια ταινία τρόμου στο διάστημα που να μήν είναι ακόμα ενα τυπικό b-movie.

Mission. Fucking. Accomplished.


Θα βγώ εδώ και θα πετάξω την εμπρηστική μου άποψη ευθέως και χωρίς υπεκφυγές: πιστεύω οτι το Alien είναι η καλύτερη ταινία του Ridley Scott. Ναι, καλύτερη κι απ' το ομολογουμένως αριστουργηματικό και πολυαγαπημένο μου Blade Runner.

Γαμώ την παναγία μου. Όποτε καλούμαι να επιλέξω ανάμεσα σ' αυτά τα δύο έργα νιώθω σαν την Meryl Streep στο 'Sophie's Choice'. Κουφάλες Ναζί, γιατι με αναγκάζετε; Ε;

Τέλος πάντων. Επιστροφή στο ALIEN.

Τα πάντα σ' αυτή την ταινία είναι τόσο άψογα. Είναι τόσο.. φυσικά. Δε μπορώ να το περιγράψω αλλιώς. Δεν υπάρχει κάτι βεβιασμένο σ' αυτό το έργο. Είναι σαν αυτό τον περίεργο καλοκαιρινό αέρα που δεν είναι ούτε κρύος ούτε ζεστός αλλα σου σηκώνει την τρίχα, αν αυτό βγάζει κάποιο νόημα. Και γι αυτό ειναι τοσο γαμημένα effective.

Τεχνικά ειναι αψεγάδιαστο. Τα πάντα όλα, απ' την ηθοποιία (Ian Holm & John Hurt στην ίδια ταινία;!  μέχρι το set design, τη μουσική  (Jerry Goldsmith) και τις δημιουργίες του θεού-ανώμαλου H.R. Giger, μιλάμε για μια απ' τις σπάνιες περιπτώσεις που όλα συμβάλλουν και οδηγούν στην δημιουργία ενός αριστουργήματος.

Απο τη στιγμή που τα φώτα ανάβουν στον θάλαμο με τα cryo-chambers μέχρι το τελευταίο, επίπονα μοναχικό sign off της Ripley, η τρίχα είναι κάγκελο καθ' όλη τη διάρκεια.

Μην ξεχνάμε επίσης και τα πιο cool opening titles στην ιστορία της επιστημονικής φαντασίας...


Να σημειώσω εδώ πως το Director's Cut του 2003 είναι μεν γαμάτο, αλλα μου την δίνει που λείπουν 1-2 μικρές σκηνές απ' το theatrical cut.. όποιο κι απ' τα δύο και να δεί κανείς πάντως, σίγουρα δε θα χάσει..

Αξίζει εδώ να αναφέρουμε και τον περιβόητο κανόνα 'Harry Dean Stanton': "Ο Stanton παίζει μόνο σε καλές ταινίες". Δεν έχω δει κάποιο έργο που να καταρρίπτει το αξίωμα (?) αυτό μέχρι στιγμής.

Τα σκήπτρα στη συνέχεια πήρε το γαμηστερό Aliens του Jim Cameron, το οποίο πρέπει να είναι απ' τα πιο καταθλιπτικά και αγχωτικά σήκουελ στην ιστορία του κινηματογράφου. In a good way όμως.

"My mommy always said there are no monsters, no real ones. But there are."


Μιλάμε για ενα έργο-χρονοδίνη που στην Special Edition του φλερτάρει με τις 3 ώρες, και σ' αφήνει να νιώθεις πως έζησες την πιο αγωνιώδη ώρα της ζωής σου. Πέφτεις για ύπνο και κλείνοντας τα μάτια ακούς κάπου μακρυά να ηχεί αυτό το διαολεμένο 'μπίπιπ μπίμπιπ μπίμπιπ...' των αισθητήρων κίνησης.. Και σκέφτεσαι: "τα πιάσαμε τα λεφτά μας!"


Κι αυτή η Weaver.. Εδώ δίνει ρέστα. Εντελώς όμως. Δεν είναι τυχαίο το οτι τσίμπησε υποψηφιότητα για Oscar Α' γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της εδώ. Σκεφτείτε οτι μιλάμε για ταινία επιστημονικής φαντασίας - τότε μονο συνειδητοποιεί κανείς ποσο σημαντική είναι μια τέτοια διάκριση.


Αυτό το γαμημένο, κολασμένο τελευταίο μισάωρο.. Που λές 'ρε πούστη μου, δε μπορεί να γαμηθεί κι άλλο η φάση! Δεν υπάρχει κάτι άλλο που να μπορεί να πάει στραβά!'.. Και τσάααακ... Στη σκηνή που η Ripley φτάνει στην εξέδρα, έχοντας μολις γλυτώσει την Newt απ' την Βασίλισσα, και βλέπει οτι το dropship λείπει.. Εκεί μου ρθε να βάλω τα κλάμματα την πρώτη φορά που είδα το έργο. Ειλικρινά ρε.. ο ορισμός της απελπισίας.

Οπως λέει κι ενας χεσμένος απ' το φόβο Bill Paxton, "GAME OVER, MAN! GAME OVER!"


Τρελό trivia: το κομμάτι 'Bishop's Countdown' απ' το soundtrack της ταινίας, γραμμένο απ' τον James "αντιγράφω τον εαυτό μου αλλα παραμένω καλός" Horner έχει χρησιμοποιηθεί σε αναρίθμητα τρέηλερ ταινιών (ξέρετε το στύλ, σαν αυτά που κοροιδεύει ο Pablo Fransisco με τον movie trailer guy σε voiceover)

Χαλαρά οτι καλύτερο έχει σκηνοθετήσει ποτέ ο Cameron κι ένα απ' τα καλύτερα υβρίδια science fiction/horror/action όλων των εποχών.

Για πολλούς η τετραλογία σταματάει εδώ. Οι δύο επόμενες ταινίες είναι στη λεγόμενη 'μαύρη λίστα' για πολλούς φάν.

Κι αυτό δεν το καταλαβαίνω.

Ειδικά αν δει κανείς το Assembly Cut του Alien 3, δε μπορεί παρά να εκτιμήσει το πόσο  μεγάλα αρχίδια επέδειξε το crew της ταινίας στην  προσπάθειά του να διαφοροποιηθεί το 3ο installment απ' τα προηγούμενα.

Μιλάμε καταρχάς για την πρώτη ταινία του David Fincher. Αυτό τα λέει όλα. Αν νομίζατε οτι το Aliens είναι καταθλιπτικό, δεν έχετε δεί τίποτα ακόμα.


Η ταινία ξεκινάει με ψόφο. Η Newt; Ο Cpl. Hicks; Κοιτάζουν τα ραδίκια ανάποδα. Η Ripley είναι ξανά μόνη, σε μια πρωτόγονη φυλακή γεμάτη θρησκόληπτους βιαστές, δολοφόνους κλπ. Και κάτι έχει  φυσικά επιζήσει..


Σίγουρα δεν φτάνει τα πρώτα δύο έργα. Αλλα έχει κάτι ρε γαμώτο.. Η ατμόσφαιρά του είναι απίστευτη, σχεδόν κατανυκτική. Κάτι στα σκηνικά, κάτι στο τρόπο που είναι γυρισμένο, κάτι σ' αυτό το καταθλιπτικό μπέζ φίλτρο που διαποτίζει ανθρώπους και κτίσματα και τέρατα, κάτι τέλος πάντων, το κάνει ξεχωριστό. Τεχνικά είναι άρτια. Ως συνήθως το στούντιο ήρθε και τα γάμησε όλα, πετσοκόβωντας σκηνές με αποτέλεσμα ο Fincher να αποκυρήξει την ταινία.

Το Assembly Cut δίνει στο Alien 3 τη θέση που του αξίζει. Έχοντας δεί μόνο το theatrical cut, η Assembly έκδοση είναι πραγματικά σαν μια διαφορετική ταινία. Τουλάχιστον εντυπωσιακή η δύναμη του μοντάζ. Βασικά αλλάζει σχεδόν εντελώς την πλοκή της ταινίας, προς το καλύτερο.

Έξυπνη επιλογή το 'comeback' του Bishop (κατα κάποιον τρόπο) και η σκηνή που η Ripley συνειδητοποιεί οτι είναι 'εγκυος' σκάει με την βιαιότητα τρένου που έχεις υποψιαστεί οτι σ ακολουθεί στο τούννελ...

Κι αυτό το soundtrack του Eliot Goldenthal.. Αριστουργηματικό, απ' τα καλύτερα soundtracks των 90s χαλαρά.

Το τελευταίο 10λεπτο της ταινίας ειναι απλά συγκλονιστικό και η επιλογή της Ripley λυτρωτική. Δείτε το. Σε φάση, παίζουν δύο ηθοποιοί απ' το Withnail & I εδω πέρα.. αυτό απο μόνο του λέει πολλά.

Η τετραλογία έμελλε να λάβει τέλος μ' εναν περίεργο τρόπο.

Κι όχι 'άσχημα περίεργο'.. Απλά.. περίεργο.

Το σενάριο για το Alien: Resurrection έγραψε ο μοναδικός Joss Whedon. Όσοι έχουν δει Buffy, Firefly κλπ. γνωρίζουν τι εστί Whedon. 


Την ταινία σκηνοθέτησε ο.. Jean-Pierre Jeunet. Ναι, ναι, αυτός ο Jeunet. O 'La cite des enfants perdus' και 'Amelie' Jeunet. Πόσο κωλογουστάρω να βλέπω την έκφραση των κλασσικών τύπων και τύπισσων που έχουν ringtone το theme της Amelie στο κινητό τους οταν τους το αναφέρω αυτό!


Και το αποτέλεσμα είναι απολαυστικά αλοπρόσαλλο. Η ταινία, πέραν των τυπικών Alien χαρακτηριστικών κρύβει ενα βαθύ σατυρικό στοιχείο που ξενίζει τους πιο 'κολλημένους' φάν. Κι αυτό το γουστάρω φούλ. Μ' αρέσει το οτι παίζει (και κοροιδεύει κατα κάποιο τρόπο) τα conventions του genre, χωρίς όμως γίνεται παρωδία. Προσέξτε: δεν είναι high entertainment. Αλλά είναι ένα απολαυστικό blockbuster που δεν σε κάνει να νιώθεις ηλίθιος. Και μπορεί να μην έχει πολύ έντονο το Whedon-ικό στοιχείο, αλλά αυτό είναι εκεί απ' την αρχή ώς το τέλος.

Δε χρειάζεται να παίρνει κανείς τον εαυτό του πολύ σοβαρά για να μπορεί να σε 'ταρακουνήσει.'Ας πάρουμε τη σκηνή με τους 7 αποτυχημένους κλώνους για παράδειγμα.. Pure fucking genius.


Πολλοί ξενερώνουν με το design του Newborn, του 'δώρου' της Ripley στην Βασίλισσα. Έ!? Για μένα είναι άψογο: αναγουλιαστικό, φρικιαστικό, απόκοσμο, με όσο ανθρώπινο στοιχείο χρειάζεται για να γίνεται εντελώς απεχθές - ένα λάθος της φύσης, ή μάλλον μια αποτυχία της γενετικής..

To studio, κάνοντας, εμ, βασικά αυτό που κάνουν τα στούντιο, δηλαδή σπάσιμο των αρχιδιών των σκηνοθετών, ζήτησε να σβηστούν ψηφιακά τα γεννητικά όργανα του πλάσματος (ήταν αρχικά ερμαφρόδιτο). Και γαμώ τους politically correct ευνουχισμούς! Και ναι, σ' αυτή την παράγραφο παίζουν τόσα πολλά puns που κόβω το π***** μου αν καταφέρει κανείς να με φτάσει! (Λέμε και καμιά παπαριά να περάσει η ώρα... OH SNAP!!!)

Αυτά τα ολίγα σχετικά με την τετραλογία Alien.

Για μένα αυτή τελειώνει εδώ. Ειρωνία έτσι; Ίσως σε μερικά χρόνια κάποιος να γράφει ενα αντίστοιχο κείμενο βάζοντας μέσα και τα -απαράδεκτα κατ' εμέ- Aliens Vs. Predator. Ποιος ξέρει... Γερνάω γαμώτο!

Έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου αυτές οι ταινίες, απ' το 1ο Alien που πρωτοείδα σε VHS μια καλοκαιρινή νύχτα πριν σχεδόν 2 δεκαετίες, μέχρι το Resurrection, το οποίο είδα μεσοβδόμαδα, ενα βροχερό βράδυ του '97, γνωρίζοντας πως την επόμενη δεν είχαμε σχολείο λόγω ακραίων καιρικών συνθηκών. Θυμάμαι να γυρίζω σπίτι μετά την προβολή, ήταν περασμένα μεσάνυχτα, κι ο πατέρας μου χάζευε στην τιβί. Σε κάποια φάση έβαλε το Μέγκα, το οποίο έπαιζε το Aliens.. Τυχαίο;

Τώρα θα μου πείτε, οκ, ποιός ηταν ο σκοπός μου μέσα απ' αυτό το κείμενο; Δεν πρόκειται ετσι κι αλλιώς να πείσω κανέναν που δεν έχει δει τα έργα να πάει να τα νοικιάσει. Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Αν είναι 'της φάσης' κάποιος απ' τους αναγνώστες θα τα χει δεί ήδη - το Resurrection βγήκε το '97.. Δεκατρία χρόνια πρίν γαμώ την τύχη μου..

Ούτε εγώ ξέρω γιατι το έγραψα.

Μπορεί επειδή απλά έχω πήξει τις τελευταίες ώρες γράφοντας σελίδες επι σελίδων σχετικά με το φαινόμενο του Φορντισμού και της μαζικής παραγωγής.

Μπορεί επειδή απο μικρός ταυτιζόμουν με τον χαρακτήρα της Ripley. Οκ, δεν με κυνηγούσαν αιμοβόρα xenomorphs, αλλα νομίζω μπορούσα απο τότε να 'καταλάβω' την ατέλειωτη μοναξιά του χαρακτήρα αυτού. Μερικές φορές δεν χρειάζεται να έχεις ενα κοινό σημείο αναφοράς για να καταλάβεις τι τραβάει κάποιος. Ακόμα κι αν είναι αυτό που με τόσο ζήλο περίεγραφε ο Holden McNeill (Ben Affleck) στο Jay & Silent Bob Strike Back: "FICTIONAL CHARACTERS!"


Τι κι αν οι σκέψεις και οι πράξεις του είναι αποτυπωμένες σε κόλλες Α4; Τι τις κάνει λιγότερο όμορφες ή τρομακτικές ή γενναίες; Ποτέ δεν κατάλαβα αυτούς που λένε, 'πως κάνεις έτσι; ενας χαρακτήρας είναι!'. Ε καί; Είναι κάποιος.

Λέει σ' ένα σημείο στο Alien 3 η Ripley, "You've been in my life so long, I can't remember anything else." Τι πιο στοιχειωτικό απ' αυτό;

Μπορεί να είναι το δέος (διοτι για δέος πρόκειται) που προκαλεί το ίδιο το πλάσμα. Σίγουρα δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχα απόκοσμο με το Alien του Giger. Και ναι, πριν ρωτήσετε, έχω όχι μία, ούτε δύο, αλλα τρείς φιγούρες (διοράματα βασικά) στα ράφια στο δωμάτιό μου. Κι αν είχα τα φράγκα, θα χα αγοράσει και την ορίτζιναλ στολή, που κοστολογείται σε μερικές χιλιάδες ευρώ... Αν ήμουν η μάνα μου θα είχα φρίξει, οπότε υποθέτω οι γονείς μου είναι αρκετά κούλ με την φάση μου.

"-You still don't understand what you're dealing with, do you? Perfect organism. Its structural perfection is matched only by its hostility.
-You admire it.
-I admire its purity. A survivor... unclouded by conscience, remorse, or delusions of morality."


Μπορεί απλούστατα να προσπαθώ να ξορκίσω λίγη απ' αυτή τη μελαγχολία που ανέφερα πιο πάνω..

Δεν ξέρω, ίσως δίνω πολύ σημασία σε πράγματα που δεν την σηκώνουν. Αλλα έτσι έκανα πάντα.

They are just fucking movies after all...

Αλλα μερικές φορές, είναι κάτι περισσότερο. 


This is Ripley, last survivor of the Nostromo, signing off.