Saturday, February 20, 2010

Lithiofor και τα μυαλά μας πονάνε (?)


Είναι απίστευτο πως μερικοί άνθρωποι ειναι σαν μαγνήτες προβλημάτων. Και προβληματικών ατόμων.

Καθόμουν και σκεφτόμουν οτι περιτρυγυρίζομαι απο βαθύτατα ανισόρροπους ανθρώπους.

Θα στηρίξω αυτή τη μεγαλεπίβολη δήλωση με το εξής fact: πριν κανα μήνα πήγα εναν φιλο σε ψυχιατρική κλινική για εισαγωγή.

Ακόμα μέσα αυτός. Τον είδαν πως ηταν τη μέρα εκείνη που έγινε η εισαγγελική και τρομάξανε - εδώ τρομάξαμε εμείς που τον ξέρουμε. Τόσο ξύλο, κλάμα και φωνές είχα πολύ καιρό να δώ και ν' ακούσω. Κι απο τότε στην καθημερινότητα μου προστέθηκαν τα επισκεπτήρια, 5 με 7 το απόγευμα. Η φίλη μου η Μ. κάθε μέρα εκεί, να του κάνει παρέα.

Κι όλα αυτά γιατί; γιατι δεν ήθελε να παίρνει τα φάρμακά του.

Αυτή η εγγενής τάση του ανθρώπου για αψήφηση της αυθεντίας (στην προκειμένη περίπτωση στον ψυχίατρο) είναι, ίσως, η βασική πηγή όλων των προβλημάτων που τον ταλανίζουν γενικότερα.

Το χε πει κι ο Wittgenstein:

"Για όσα δεν μπορεί να μιλήσει κανείς, γι' αυτά πρέπει να σωπαίνει."

Πάντα κάποιος θα νομίζει οτι ειναι πιο έξυπνος απ' ότι είναι. Και σίγουρα αυτό θα οδηγήσει στην καταστροφή (στον εγκλεισμό στην προκειμένη περίπτωση).

Ειδικά στην Ελλάδα, στο θέμα των ψυχικών νοσημάτων, υπάρχει αυτή η γαμημένη λογική του "θα πας σε ψυχίατρο/ψυχολόγο; χαζός είσαι; βγές με φίλους για μπύρες και μιλήστε και ολα θα πάνε καλά".

Ποιός ξέρει πόσοι κολασμένοι έχουν γαμηθεί απο τέτοιες συμβουλές διαμάντια.

Έτσι κι ο Ν., δεν ήθελε να παίρνει τα χάπια του - ανέκαθεν χαοτικός. Και χαοτικός μέχρι το τέλος...

"Και οι παρενέργειες;", θα μου πείτε. Ναι υπάρχουν, και ναι, είναι απαίσιες (μιλώντας απο προσωπική εμπειρία πάντα). Αλλα σίγουρα είναι καλύτερες απο το κολαστήριο του ψυχιατρείου.

Αυτό που θέλω να πω είναι - αν κάποιος νιώθει οτι χρίζει ψυχιατρικής βοήθειας καλύτερα να πάει να βρει εναν ειδικό (κι άς μη τον χρειάζεται τελικά, better safe than sorry) παρά να προσπαθήσει να λύσει τα όποια θέματά του με παρείστικες συζητήσεις πάνω απ τη μπάρα.

Όσον αφορά την παράνοια γύρω μου - ποιός είμαι εγώ να την κρίνω; Κατα καιρούς έχω τρομάξει μέχρι και άτομα που με ξέρουν καλά με τα δικά μου θέματα.

Και νομίζω οτι αν είχα την επιλογή, πάλι την παράνοια θα επέλεγα για παρέα. Αυτή, τουλάχιστον, έχει ένα ενδιαφέρον.

Friday, February 19, 2010

O Καιροc Γαρ Εγγύc (για πτυχίο)

...καιρός ήτανε.

Γιατι ως γνωστόν κάθε ώρα μέσα στο σανατόριο του Φυσικού ειναι μια 50αρού στον ψυχίατρο.

Τώρα ο βασικός στόχος ειναι προσαρμογή στην Αθήνα μετά απο 9 χρόνια ξενιτιάς.

Τουλάχιστον υπάρχει αρκετός χρόνος για gaming και πάλι - Mass Effect 2, Bioshock 2, Aliens Vs. Predator και ουτω καθεξής.

Το 2009 ήταν γαμάτη χρονιά για gaming και το 2010 μέχρι στιγμής πάει αρκετά καλά... Ειδικά το Mass Effect 2 ειναι αριστούργημα.
Και ναι, μπορείς να ρίξεις γκόμενα(-ές) στην πορεία του παιχνιδιού. Απανταχού τρωγλοδύτες nerds, ήρθε η ώρα σας (μας). Θα γυρίσει ο τροχός, θα γαμήσει - ψηφιακά - κι ο φτωχός!


Ξανάφαγα φλασία με το 69 Love Songs των Magnetic Fields. Πόσο δισκάρα (δισκάρες δηλαδή) ρε γαμώτο... Κρίμα που λόγω κυκλοφορίας τέλη '99 δε μπόρεσα να το χωρέσω στο τοπ 20 των '00s. Καταραμένη γραφειοκρατία!

A! Μιας και αναφέραμε το θέμα της σπασικλιάς:


...κι όποιος αντέξει!!!

Thursday, February 11, 2010

Long time, no update

Καιρό είχα να ποστάρω (σας έλειψα, το ξέρω). You 'll live...

Μετά απο το κερασμένο απ' το Ελληνικό κράτος δίμηνο γαμήσι δίχως δίπλωμα, έχω και πάλι το δικαίωμα να κυκλοφορώ στους υπέροχους δρόμους της χώρας.

Πέραν τούτου, ειμαι σχεδόν - σχεδόν λέω - πτυχιούχος φυσικός - το πιο σημαντικό ειναι οτι δε θα ξαναπεράσω την κόλαση της εξεταστικής ποτέ πιά (λέμε τώρα, στο ΜΙΘΕ φαντάζομαι δεν έχουν εξετάσεις, φτιάχνεις κολάζ, ε;)

Επειδή ότι έμαθα στη ζωή το έμαθα απ' τα βιντεοπαιχνίδια θα προσπαθήσω να περιγράψω τι έγινε με το τελευταίο μου μάθημα με όρους MMORPG:

Μαζευτήκαμε 3 70άρηδες, φτιάξαμε group και αποφασίσαμε να καθαρίσουμε μόνοι μας το πιο δύσκολο dungeon του παιχνιδιού. Με τα 1000 ζόρια καταφέραμε να φτάσουμε στον τελικό αρχηγό - για να επιβιώσουμε θα πρεπε να τα κάνουμε όλα τέλεια, δεν υπήρχε περιθώριο λάθους.

Η μάχη ηταν σκληρή και το final boss αδυσώπητο. Μετά απο ώρες ξύλου που φάνηκαν σαν μήνας ολόκληρος (μπορεί και να ταν!), τα health bars μας αναβόσβηναν άδεια και τα mana bars ήταν στα τελειώματα τους... Κι αυτός είχε ήδη αρχίσει να κάνει regenerate.

Κι αυτό ομως δε μας πτόησε: φωνάζοντας "EXCELSIOOOOOOOOOOOOR!!!!!!!!!!!!!!" μαζέψαμε οτι θάρρος είχαμε και κάναμε μια τελευταία επίθεση στο φριχτό τέρας.

Και ναι, έπεσε ρε πούστη. Είχαμε ενα νεκρό, αιωνία του η μνήμη, δε προλάβαμε να τον κάνουμε resurrect δυστυχώς, αλλα ο κακός έπεσε.

Είχαμε καθαρίσει το instance.

Ακόμα δε μπορώ να το πιστέψω. Free at last!!!!!!!!!

Υ.Γ. Ενα τεράστιο "αντε γαμήσου" στην Τροχαία απο μένα (τα χουμε πει φυσικά, αλλα η επανάληψη ειναι η σπαστικιά ξαδέρφη πασας μαθήσεως η κάτι τέτοιο)