Γκαντεμοδυναμική 101

Ακούω συχνά οτι γκρινιάζω πολύ, οτι βλέπω τα πράγματα αρνητικά, οτι ο ίδιος προκαλώ την -ομολογουμένως σκληροπυρηνική- γκαντεμιά μου.

Μπορεί και να ισχύει αυτό.

Το μόνο σίγουρο ειναι οτι αυτή η καταραμένη γκαντεμιά έχει γινει κουραστική. Και ναι, το κείμενο αυτό είναι μια μεγάλη γκρίνια, so sue me.

Συνειδητοποίησα πρόσφατα πως τα τελευταία δύο χρόνια ουσιαστικά προσπαθώ να βρίσκω τρόπους να ανεβαίνω που και που στην επιφάνεια για να πάρω λίγο αέρα πριν ξαναβυθιστώ στη λάσπη της γκίνιας.

Μπορώ να πω, πλέον, οτι λύγισα.

Ίσως ηταν ο ατέλειωτος αυτός μήνας γαμησιού (δηλαδή διαβάσματος) για τις εξετάσεις εισαγωγής στο μεταπτυχιακό, στον οποίο οι τρίχες στο κεφάλι μου λιγόστεψαν, οι γκρίζες τρίχες στα μούσια μου πολλαπλασιάστηκαν και το τρέμουλο στα χέρια μου έγινε πιο έντονο απο ποτέ. Είναι καθησυχαστικό το οτι μετά απο κάποιο σημείο ουσιαστικά ξεχνάς πως υπήρχε αληθινή ζωή, κάτι διαφορετικό, πριν το διάβασμα. Πιστεύεις πραγματικά οτι αυτό που ζείς - ξύπνημα, διάβασμα, φαί, χέσιμο, ύπνος, ξύπνημα κλπ. - είναι αυτό που ζούσες πάντα, οπότε συνεχίζεις χωρίς να το σκέφτεσαι πολύ.

Ίσως είναι η ανθρώπινη απώλεια, που τα τελευταία δύο χρόνια δεν έχει σταματημό. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ' το να βλέπεις άνθρωπο δικό σου να αργοπεθαίνει χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα Η μάλλον, υπάρχει - το να πεθαίνεις ο ίδιος. Αλλα γι' αυτό δε μπορώ - ακόμα - να μιλήσω.

Ίσως ειναι τα εκατοντάδες μικρά πράγματα, αυτά που ξέρεις οτι συμβαίνουν σ' όλους αλλα αμφιβάλλεις για το αν συμβαίνουν με τέτοια γαμημένη πυκνότητα σε άλλον. Το τελευταίο περιστατικό έγινε πριν μερικές μέρες, οπου μου άνοιξαν το αυτοκίνητο (κάτι όχι σπάνιο ή δύσκολο να γίνει) και έκλεψαν ενα φάκελο με αποδείξεις (!) και την πρόσοψη του στερεοφωνικού/GPS (!!???).

Ναι, μόνο την πρόσοψη. Κάτι παντελώς άχρηστο, χωρίς αξία, του οποίου όμως η απώλεια καθηστά άχρηστη και όλη την -πανάκριβη δυστυχώς- συσκευή. Δηλαδή ο κλέφτης δεν κέρδισε τίποτα, απλά με γάμησε πατόκορφα. Φυσικά το υπόλοιπο σύμπαν, σαν να ακολουθεί κάποιο μεγαλεπίβολο σχέδιο, συγχρονίστηκε με το γεγονός αυτό: η αντιπροσωπεία έκλεισε πρόσφατα, το ανταλλακτικό δεν υπάρχει πουθενά ούτε στο εξωτερικό κ.λ.π. Και φυσικά όπου κι αν καλέσω με ρωτάνε με δυσπιστία, "Είπατε σας έκλεψαν ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΨΗ ΜΟΝΟ!?"

Ίσως ειναι αυτο το φρικτό συναίσθημα, πιθανόν κάποιοι να το χετε νιώσει, ενας γαμημένος φόβος που σκάει σα βόμβα αμέσως μετά απο κάποια χαρούμενη είδηση ή γεγονός. Αυτός ο φόβος που ψυθιρίζει στο αυτί σου, "Αυτή τη χαρά θα την πληρώσεις με αίμα." Και νιώθεις να σε λούζει κρύος ιδρώτας.

Και την πληρώνεις. Πάντα τις πληρώνεις τις χαρές, αργά η γρήγορα. Και τις μικρές και τις μεγάλες. Κι ας σου λένε οτι εισαι υπερβολικός. Τα στοιχεία μιλάνε απο μόνα τους.


Αυτή τη βδομάδα αναμένουμε τα αποτελέσματα για τις εξετάσεις εισαγωγής στο μεταπτυχιακό. Ας μη γελιόμαστε, things aren't looking too good. Έδωσα με ανταγωνισμό ανθρώπους ηλικίας 50 και 60 χρονών απ' τη μία και αποφοίτους του τμήματος στο οποίο υπάγεται το μεταπτυχιακό απ' την άλλη. Αν κάτι μου χει μάθει η ζωή, αυτό ειναι οτι η αισιοδοξία, ειδικά σε τέτοια θέματα, σπάνια αποδίδει. Δηλαδή ποτέ.


Τέλος πάντων. Αρκετή χολή έβγαλα. Όπως θα χετε καταλάβει αυτό το μπλόγκ ειναι μια αυτοσχέδια μορφή ψυχοθεραπείας, οπότε συγχωρήστε μου τη μαυρίλα.

Δεν είμαι αχάριστος.  Για την ακρίβεια, μέσα σ' όλα αυτά, μπορώ να πω πως είμαι τυχερός.

Έχω την όασή μου... Αυτή με κάνει να τα ξεχνάω όλα αυτά, αμέσως.

Και στο τέλος της ημέρας, αυτό δεν είναι το πιό σημαντικό απ' όλα;



Until next time, smoke 'em if you got 'em.


P.S. Νομίζω οτι έκοψα το κάπνισμα. Δηλαδή σχεδόν το έκοψα. Αυτή τη στιγμή ας πούμε, δεν θυμάμαι πότε άναψα τελευταία φορά τσιγάρο.