Friday, September 24, 2010

Post (about last) summer

I know, right? Έφαγα μισή ώρα να σκέφτομαι εξυπνακίστικο τίτλο για το πόστ αυτό (post-summer, χοχοχο). Κι αν σας αρέσει...

Ξέρετε κάτι;

Οι διακοπές θα γαμούσαν αν κάποιος είχε τελειοποιήσει, μαρκετάρει και κάνει φτηνή την κβαντική τηλεμεταφορά.

Εννοώ, οκ, όλοι απολαμβάνουμε τη φάση σάπινγκ στη θάλασσα και μετά φαί μέχρι την εμφάνιση γαστροραγίας. Και ύπνο, πολύ ύπνο.

Αλλα γιατί να πρέπει να περάσει κανείς τις δοκιμασίες του Ιώβ μέχρι να φτάσει στο γαμημένο μέρος οπου μπορεί να κάνει όλα τα παραπάνω;
 


Ναί, γαμημένο Λατό, εσένα κοιτάω.

Σε κάποια φάση, πρέπει να χαν περάσει 5-6 ώρες ταξιδιού, μου ήρθε στο μυαλό η κλασσική ατάκα απ' το Platoon του Όλιβερ Στόουν.


"Somebody once wrote: "Hell is the impossibility of reason." That's what this place feels like. Hell."

Αυτό είναι το Λατό. Η κόλαση. Σοβαρά. Μόνο που αντί να βράζουν τα καζάνια, κάποιος καριόλης ρυθμίζει το γαμωαρκουδίσιον στους -250 βαθμούς Κελσίου. Κοντά στο απόλυτο μηδέν. Heat death. Η απόλυτη εντροπία, μηδέν παραγόμενο έργο. Απλά κατάψυξη. Μη τύχει και κλείσει κανένας κολασμένος το μάτι του για πάνω απο μερικά δευτερόλεπτα. Έχουμε και καφέδες να πουλήσουμε. Και σάντουιτς με ταμπελίτσα "Ένας τρώει, 3 πεθαίνουν!"

Και αυτό το υπόγειο γκαράζ... Για να βγείς, χρειάζεται να πάρεις φόρα. Σοβαρά. Παίρνεις φόρα για να ανέβεις την ράμπα. Αν χρειαστεί να σταματήσεις επι της ράμπας πρέπει να κανεις οπισθεν και να πάρεις φόρα. Evil Knievel φάση, με βερμούδα, χωρίς την δόξα και με χειρότερο soundtrack (αν ειναι ποτέ δυνατόν).

Τέλος πάντων, δεν γκρινιάζω άλλο, εξάλλου πέρασα τέλεια φέτος, παρά τις όποιες αντιξοότητες.

Ρε είναι ωραίο το 2010. Πολύ καλό τελικά.

Λίγο εκεί στα ξεκινήματα μας τα χάλασε λίγο και οι αναποδιές μαζεύτηκαν πολλές.. Αλλά απο τότε μέχρι σήμερα έχει πάει αρκετά καλά. Του βάζω ενα 8,5-9 άνετα, pitchfork style.

Το έχω γράψει αρκετές φορές φέτος και θα το ξαναγράψω, μιας και επιβεβαιώνεται συνεχώς: το μόνο σίγουρο για το 2010 είναι οτι μουσικά είναι, ίσως, η πιο ενδιαφέρουσα χρονιά των τελευταίων, εε... χρόνων; (ακουγόταν καλύτερο αυτό στο κεφάλι μου)

Όπως και να χει, γαμάει. Σκέφτομαι απο τώρα το πόσο τεράστια σπαζοκεφαλιά θα είναι η διαλογή των καλύτερων δίσκων για το obligatory top 10 (ή 20;) στο τέλος του έτους.

Ο δίσκος που με ξεφτύλισε τον τελευταίο καιρό ειναι το καινούριο πόνημα του Bradford Cox και της παρέας του..






Halcyon Digest και τα μυαλά μας πονάνε.

Δισκάρα απίστευτη. Αχταρμάς, παρανοική ροή, σχεδόν ανύπαρκτη (συνοχή is for pussies), απ' όλα έχει ο μπαχτσές, το άλμπουμ μοιάζει σαν συλλογή best of 3-4 συγκροτημάτων, τουλάχιστον έτσι μου ακούγεται εμένα. Key words: best of.

Και τα σπάει ασύστολα.


Έντεκα κομμάτια διαμάντια, σμιλεμένα απ' τον χτικιάρη ψηλέα με το απλανές βλέμμα που συνεχίζει να μας κάνει τη μούρη κρέας κάθε φορά είτε με τους Deerhunter είτε ως Atlas Sound. Ο Cox έχει το λεγόμενο 'midas touch', τέλος.

Αυτά τα ολίγα για τους νέους Deerhunter.

Τι άλλο, τι άλλο.. Χμμ...

Witch house βασικά... Ή ghost drone ή όπως αλλιώς το λένε. Γαμάει.

(I like to call it, 'hipster-free dubstep'. FYI.)

Ενα μεγάλο ευχαριστώ στον indiefuck που ασχολήθηκε με τον προσυλητισμό μου στο θεικό αυτό genre.

Ο σκληρός μου έχει γεμίσει τις τελευταίες εβδομάδες με δεκάδες φακέλους με non-standard ASCII characters, τρίγωνα, ανάδελτα, αστερίσκους, θαυμαστικά. Το μόνο σπαστικό με το είδος αυτό είναι η ταξινόμηση των mp3 και το συμμάζεμα των tags, ειδικά αν κάποιος είναι ψυχαναγκαστικός όπως εγώ.

Πέραν αυτού του μικρού hiccup, η φάση είναι 'ατέλειωτη ευχαρίστηση', χωρίς την χρήση Nescafe.

Απ' τους δίσκους που άκουσα, ξεχωρίζω το καινούριο άλμπουμ των (ή του; όποιος ξέρει ας με διαφωτίσει) μάστερ του είδους, Salem.


Το άλμπουμ ονομάζεται King Night και είναι απλά άψογο απ' την αρχή ως το τέλος. Για την ακρίβεια στο τέλος ειναι το οργασμικό κρεσέντο του (όπως θα πρεπε, άλλωστε) με την κομματάρα 'Killer' την οποία πέρασα ένα ολόκληρο βράδυ ακούγοντας στο ρηπήτ. Όποιος δεν το ακούσει, κερδίζει την κουρτίνα νο. 3 (ζονκ).


O Nick Cave συνεχίζει να κάνει τη φάση του αξύριστου μουστακαλή badass 50άρη rocker να μοιάζει όχι μόνο καλόγουστη και επίκαιρη αλλα και cool, κι αυτό απο μόνο του αξίζει άπειρο ρησπέκτ. Σίγουρα δε τα καταφέρνει μόνος βέβαια... Thank god for Warren Ellis.


To αποτέλεσμα είναι τελικά το καινούριο άλμπουμ Grinderman να εκτοξεύεται με γκόλ απ' τα αποδυτήρια και με μεγάλη άνεση στο τοπ 10 των φετινών άλμπουμ. Έτσι απλά, γιατί μπορεί.

Και ναι, στο εξώφυλλο είναι ένας λύκος. Στο μπάνιο του Hugh Hefner, ή κάτι τέτοιο. Είπατε τίποτα;


Και μιας και πιάσαμε τους 50άρηδες, ευκαιρία να γράψω και δυο-τρεις αράδες για το καινούριο άλμπουμ των θεών Swans.



Ο δίσκος ειναι πολύ καλός, γαμάει βασικά. Θέλει πολλές ακροάσεις ακόμα, αλλα όλα τα συστατικά ειναι εδώ... Μισανθρωπισμός, χολή, θλίψη, οργή, απέραντη οργή, απαισιοδοξία... Κι όλα αυτά εν έτη 2010 θέλει αρχίδια για να τα παρουσιάσεις τόσο ωμά και αβίαστα χωρίς να γίνεσαι γραφικός.

Αυτός ο δίσκος μοιάζει σα να βγήκε απο χρονομηχανή, σίγουρα δεν ταιριάζει στο 2010, ούτε καν στα 00's, αλλα στ αρχίδια μας, είναι εδώ τώρα, πηδάει, ο Gira αποδεικνύει 30 χρόνια τώρα (είτε με τους Swans, είτε με τους Angels of Light) πως είναι ιδιοφυία, και στην τελική όποιος γουστάρει...  

You Fucking People Make Me Sick.


And on that hopeful note, its time to end the show. See ya next week!