Friday, October 22, 2010

Weekend - Sports

Αυτές οι φάσεις είναι που γαμούνε πιο πολύ απ' όλες..

Εκεί που πλησιάζει το τέλος της χρονιάς, έχεις κάπως οργανώσει την λίστα με τους καλύτερους δίσκους στο μυαλό σου, λες 'τόσες δισκάρες έχει βγάλει το 2010, πόσες ακόμα να βγάλει, του πούστη δηλαδή'...

Και απ' το πουθενά σκάει αυτός ο γαμημένος δίσκος.



Καταρχάς το όνομα της μπάντας γαμεί.. Οποτε ακούω την λέξη 'weekend' δύο πράγματα μου σκάνε στο μυαλό. Το ένα είναι η κλασσική φαρσοκωμοδία-guilty pleasure 'Weekend at Bernie's'.. Και το δεύτερο που μου σκάει συνειρμικά είναι οι τεράστιοι Young Marble Giants... Ποτέ δεν τρελάθηκα με τους παλιούς Weekend, αλλα είχαν την Alison Statton ρε γαμώτο.. Θεά. Κάπου διάβασα οτι η τύπισσα δουλεύει πλέον σαν χειροπρακτικός ή κάτι τέτοιο. Είμαι σίγουρος πως ότι κι αν ειναι αυτο που κάνει ενας χειροπρακτικός, αυτή θα το κάνει cool.

Ο δίσκος φέρει τον τίτλο 'Sports'. Προσωπικά η έννοια sport με αφήνει παγερά αδιάφορο.. Η τελευταία μου επαφή με τον αθλητισμό ήταν στο δημοτικό, οταν έφαγα στη μάπα μια μπάλα ποδοσφαίρου απο ενα κωλόπαιδο. Προτιμώ να σκέφτομαι τον τίτλο με την έννοια του 'hey, sport!' η κάτι τέτοιο. Δε γαμιέται, Sports, Sports!

Τι είναι τούτοι οι Weekend λοιπόν που τρύπωσαν ύπουλα στο κεφάλι μου και το γάμησαν έτσι γλυκά και πρόστυχα ταυτόχρονα;

Η αλήθεια είναι οτι δεν ξέρω και πολλά γι αυτούς. Διαβάζω οτι ειναι απ' το San Fransisco. Βρωμάει απο μίλια μακριά οτι οι τύποι μεγάλωσαν ακούγοντας post-punk (κυρίως τα Unknown Pleasures, Closer, From The Lion's Mouth και In The Flat Field στο ρηπήτ) με διαλλείματα για shoegazίλες που και που. Σίγουρα θα γουστάρουν καινούριες μπάντες τύπου A Place To Bury Strangers, Ceremony κλπ. Μπορεί βέβαια να κάνω και λάθος και να λέω παπαριές.

Το μόνο σίγουρο είναι οτι το 'χουν.

Κωλογουστάρω την βρωμερή παραγωγή τύπου 'μικρόφωνο στην μια άκρη του στούντιο και η μπάντα στην άλλη άκρη κι ότι βγεί'. Κωλογουστάρω τις Joy Division μπασσογραμμές και τα απέριττα τύμπανα. Κωλογουστάρω που τα φωνητικά είναι τόσο χωμένα πίσω στην μίξη που δε καταλαβαίνεις τίποτα απο στοίχους. Πιο πολύ απ' όλα όμως γουστάρω την όλη φάση που σε κάνει να αμφισβητείς οτι ο δίσκος έχει ηχογραφηθεί εν έτει 2010.


Καιρός να αναδιοργανωθεί λίγο το φετινό τοπ 20...


P.S. Αυτό το γαμημένα πορωτικό 'End Times', πως ξεκινάει έτσι; Ξέρω, ξέρω, μοιάζει υπερβολικά με το 'Disorder'...

Ε και; "If you 're gonna copy, copy from the best..." που έλεγε κι ο θείος μου έπιασε την καλή στο Αμέρικα...

Monday, October 11, 2010

All Along The Watchtower

"There must be some kind of way out of here
said the joker to the thief
there's too much confusion,
I can't get no relief..."




Λοιπόν προειδοποιώ οτι το ποστ αυτό θα είναι χοντρο-biased. 

Γιατι ειμαι τζάνκυ ρε γαμώτο, scifi τζάνκυ στο σπιράλ της καταστροφής, χρόνια τώρα.

Είχα την ευκαιρία τις τελευταίες εβδομάδες να ξαναδώ μαζί με την Ε. ολόκληρο το re-imagined Battlestar Galactica του αγαπητού μουσάτου Ronald D. Moore, ενάμιση χρόνο μετά το οριστικό του τέλος.

Εβδομήντα πέντε επεισόδια, ξανά.

Και συνειδητοποίησα (ξανά) πόσο πολύ πηδάει αυτή η σειρά.


Ναι, πηδάει. Τι να κάνουμε.

Ναι, δεν είναι ουτε Twin Peaks, ούτε The Wire, κι έχει και μερικά επεισόδια μούφες. Αφήνει πολλά ερωτήματα αναπάντητα, τα κάνει αχταρμά σε κάποιες φάσεις, και ειναι, μέχρι το τέλος τουλάχιστον, μέσα στη κατάθλιψη και τη μιζέρια.

Αλλα (πάμε μαζί..), ΓΑΜΑΕΙ. Τέλος.

Η επιστημονική φαντασία είναι στις μέρες μας, απο μόνη της σπάνια. Η καλή επιστημονική φαντασία, ακόμα πιο σπάνια.

Νομίζω η μόνη άλλη scifi σειρά που στέκεται άξια δίπλα στο BSG είναι το Firefly του Joss Whedon. Απο κει και πέρα το χάος.

Όπως και να χει, αξίζει κανείς να το βιώσει το φαινόμενο Galactica και φυσικά ν' ακούσει τα εξαιρετικά soundtracks, τα οποία ειναι οτι πιο καλογραμμένο έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό (θυμίζω οτι η σειρά ξεκίνησε το 2003).

Αξίζει να στάζει κέτσαπ το μάτι απο τα σερί 6ωρα προβολών, κι ας διαφωνεί κάποιος με το τέλος της σειράς. Γιατι το να ξενερώσει, προσωπικά, δε μπορώ να το καταλάβω. Η σειρά τελειώνει εκεί που πρέπει, ολοι οι χαρακτήρες 'λήγουν' τα νήματά τους, κι όσον αφορά τα πιο.. 'περίεργα' στοιχεία (δε spoilerιάζω), γαμώ την παναγία μου δηλαδή, βάλτε το μυαλό σας να δουλέψει λίγο..! Και ναι ρε πούστη μου, δάκρυσα στο τέλος, το ομολογώ.. Sue me.


Αυτά τα ολίγα περί BSG. So say we all λοιπον.

Και μιας και είμαστε στο θέμα της TV, να αναφέρω οτι ο House συνεχίζει να γαμάει και να δέρνει (πως καταφέρνουν 7 χρόνια μετά να κρατάνε φρέσκια τη σειρά οι πούστηδες!), το Rubicon αν (αν, λεω, αν...) καταφέρει να συνεχίσει θα μας γαμήσει τα μυαλά (βέβαια με 9 θεατές το πολύ παγκοσμίως το βλέπω να κοιτάζει τα ραδίκια ανάποδα λίαν συντόμως), τον Dexter τον ψιλοβαριέμαι νομίζω αλλα κλασσικά το βλέπω σαβουριάζοντας παράλληλα, το Supernatural ξεκίνησε ολίγον τι άμπαλα αλλα νομίζω οτι πάει κάπου καλά, το Fringe συνεχίζει να βελτιόνεται αλλα παραμένει μέτριο (αλλα entertaining) και οι αγαπημένες μου proceduralιές Lie to Me & The Mentalist παραμένουν στα υψηλά (για το είδος) επίπεδα που συνηθίσαμε απ' τις προηγούμενες σεζόν.






All in all, not bad... not bad at all.


Πλησιάζει το τέλος της χρονιάς κι έχω ξεκινήσει ετοιμασία του περιβόητου top 20 δίσκων (10 φέτος δε βγαίνει ούτε με σφαίρες - 2010 I salute you.)

Τώρα που έπιασε απότομα κρύο (βασικά δαγκώσαμε το καυλί μας που λέει κι ο σοφός λαός), σκάνε (ξανά) οι industrialικές τάσεις.  

Streetcleaner απο Godflesh στο ρηπήτ λοιπόν και στα καπάκια ύπνος με όνειρα (?) τύπου Altered States.






Για όσους δε το πήραν πρέφα, κυκλοφόρησε ενα γαμηστερό remaster της δισκάρας αυτής με αφορμή τα 20 χρόνια απ' τη κυκλοφορία της (20 γαμημένα χρόνια...!).

Και μιας και είμαι σε Like Rats διάθεση αυτή τη στιγμή, ενα rant, αποκλειστικά για τους αναγνώστες του θλιβερού αυτού ιστολογίου:

Διάβαζα πρόσφατα σε γνωστό χιουμοριστικό μπλόγκ ενα καυστικό ποστ σχετικά με αυτό το κακοήθες καρκίνωμα της μουσικής, το λεγόμενο 'έντεχνο'.



Ας καταθέσω κι εγώ τα 0.00$ λοιπόν.

Συζητούσαμε μ' ενα φίλο πριν κατι μέρες προσπαθόντας να βρούμε ποια είναι ακριβώς η ρίζα του προβλήματος, γιατί είναι το λεγόμενο 'έντεχνο' όχι απλά βαρετό και αδιάφορο αλλα άξιο μίσους και αηδίας..

Νομίζω οτι πέραν της αδιάφορης εως mildly irritating μουσικής φταίνε κυρίως οι στίχοι.

Παραθέτω απόσπασμα απο στίχο του βαθύτατα απάλευτου Πασχαλίδη:

"Με διαβατάρικα πουλιά
Έρωτα να μην πιάνεις
Γιατί είναι διαβατάρικα
Και γρήγορα τα χάνεις"


Τι στο πούτσο είναι τα διαβατάρικα πουλιά; Ποιός μιλάει έτσι; Γιατι πρέπει να μοιάζουν όλα αυτά με μελοποιημένα ποιήματα Βιτσέντζου Κορνάρου που έχουν περάσει 2-3 μεταφράσεις απο Systran στα Κορεάτικα; Έχει πει ποτέ κανείς "Ωχ, τσέκαρε εκείνη την μπεκάτσα, γαμάει, ειναι και διαβατάρικη";

Γιατί πρέπει ολοι αυτοί οι τραγουδιάρηδες να αναδύουν μια αναχρονιστική μιζέρια με ρυθμό πιο δυσκίνητο και πιο αργό κι απ' την βασανιστική slow-motion παλινδρόμηση επιμελώς ξυρισμένου αντρικού οπισθίου σε softcore τσόντα σαν αυτές που βαζε το Star πριν καμια 10αριά χρόνια (ελάτε, ξέρετε τη φάση, λίγο βυζί, λιγο μπουτάκι, οσο χρειάζεται για να γουστάρουμε και στα καπάκια πλάνο-ψυχρολουσία με τον κώλο του τύπου να ανεβοκατεβαίνει για να μη φανεί penetration και πάθουμε τίποτα)

Ο ορισμός της κακόυγουστης μελάσσας. Αν υπάρχει κάτι τέτοιο...

Μερικές απορίες απο κάποιον που απεχθάνεται το έντεχνο και θα προτιμούσε να συρράψει τ αυτιά του σ' ένα άλογο (που λεγε κι ο Clarkson) παρά να ακούσει κι αλλο Κότσιρα συνοδεία φτηνου κρασιού ή ρακής (γαμώ την κουλτούρα της ταβέρνας μου μέσα).

Κάποιος έγραψε πιο πάνω οτι ο Χατζιδάκις εισήγαγε τον όρο έντεχνο, αυτό είναι σωστό (έντεχνο λαικό για την ακρίβεια). Αλλα αυτό του το συγχωρούμε γιατι γενικά ηταν ιδιοφυία και καμία σχέση δεν έχει με τη μούργα που υιοθέτησε τον χαρακτηρισμό αυτό.


Αυτά τα ολίγα προς το παρών.

Πάω για μάθημα.

(πόσο περίεργο ακούγεται αυτό..)