Wednesday, November 17, 2010

When Good Dogs Do Bad Things

Θυμάμαι το ατέλειωτο σόκ και δέος που είχα νιώσει οταν πρωτοανακάλυψα σε τρυφερή ηλικία τον Douglas Adams και το παρανοικό σύμπαν της πενταλογίας του Hitchhiker's Guide To The Galaxy.

Θα μου πείτε τώρα, τι σχέση έχει αυτό ρε φίλε με την κομματάρα των Dillinger Escape Plan που έχεις κοτσάρει για τίτλο στο πόστ; Δηλαδή πέρα απ' το γεγονός οτι και ο Adams και οι DEP είναι κεγαμώ που λέγαμε και στην Πάτρα, τι άλλο κονέξιον παίζει;

Είναι πολύ απλό: το βράδυ εκείνο της 13ης Νοέμβρη του σωτήριου έτους 2010 η εμπειρία στο 205 της λεωφόρου Λιοσίων μπορεί να συγκριθεί μόνο με την κατάποση ενός κοκτέηλ pan-galactic gargle blaster μονορούφι. Μόνο μ' αυτό ρε.

"Take the juice from one bottle of that Ol' Janx Spirit.


Pour into it one measure of water from the seas of Santraginus V


Allow three cubes of Arcturan Mega-gin to melt into the mixture (it must be properly iced or the benzene is lost).
Allow four litres of Fallian marsh gas to bubble through it (in memory of all those happy Hikers who have died of pleasure in the Marshes of Fallia).


Over the back of a silver spoon float a measure of Qualactin Hypermint extract, redolent of all the heady odours of the dark Qualactin Zones.

Drop in the tooth of an Algolian Suntiger. Watch it dissolve, spreading the fires of the Algolian suns deep into the heart of the drink.

Sprinkle Zamphour.

Add an olive.


Drink...but very carefully."


It's like having your brain smashed out by a slice of lemon wrapped round a large gold brick.

Ωωωωω, Pucciatoooo, έχω τρέλααα, μες το μυαλόοο.... θα κάνουμε πολύ καιρό να συνέλθουμε.

Feels good man.

Όβερ.

(face melting photography by StillCaptive: StillCaptive's Flickr StillCaptive's Blog)

Thursday, November 11, 2010

Γαμημένη μελαγχολία, ή αλλιώς "in space, no one can hear you scream."

Είναι μερικές φορές που νιώθω γέρος ρε γαμώτο..

Τί μερικές φορές.. Σχεδόν πάντα. Απο μικρός.

Θυμάμαι στο δημοτικό, σε μια πολύ άσχημη φάση (μη φανταστείτε οτι σκεφτόμουν να το ρίξω στη πρέζα, άσχημη για τα δεδομένα του δημοτικού), ήθελα απεγνωσμένα να μιλήσω σε κάποιον. Τελικά κατέληξα να συζητώ μ' έναν δάσκαλό μου στα διαλλείματα, κάτι που βοήθησε πολύ.

Ο τύπος ήταν 60 χρονών. Εγώ ήμουν 11.

Τέλος πάντων.

Κάτι άλλο που έχω απο μικρός είναι να μετράω το πέρασμα του χρόνου με ταινίες.
 
Του στύλ, ρωτάω κάποιον, 'Πότε γεννήθηκες;' 'Το '84', μου απαντάει. Και σκέφτομαι, Star Trek IV, Temple of Doom, Ghostbusters, Nightmare on Elm Street, Terminator και ούτω καθ' εξής.

Είναι κι αυτός ένας απ' τους πολλούς ψυχαναγκασμούς μου.

Δεν είχα πολλές παρέες μικρός, θα μπορούσε κανείς να πει πως ήμουν το στερεότυπο του σπασίκλα στο σχολείο. Δεν έβγαινα σχεδόν καθόλου (κάτι που ισχύει μέχρι σήμερα) και έβλεπα τα περισσότερα πράγματα αποστασιοποιημένα, καθαρά σαν τυπικές διαδικασίες που έπρεπε να εκτελεστούν και να ξεχαστούν. Ο στόχος μου ήταν ένας: κατανάλωση τεραστίων ποσοτήτων ποπ (υπο)κουλτούρας.

Εξαιτίας της εγγενούς τρωγλοδυτίασής μου αυτής δεν πήγαινα στο σινεμά όσο συχνά ήθελα αν και προσπαθούσα να το τιμώ τουλάχιστον μια φορά την βδομάδα - συνήθως με τον πατέρα μου που ήταν  κολλημένος με την old school grand guignol σχολή. Περιττό να πω πως βλέπαμε κυρίως έργα που είχαν τουλάχιστον  απο έναν ανάποδο σταυρό και ενα κουβά αίμα στην αφίσα.

Ο μεγάλος μου έρωτας τότε ήταν το home video.

Οι επιδρομές στα τοπικά βίντεο κλάμπ ήταν συχνές, ίσως πιο συχνές απ' οτι θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει υγιές και το ψάξιμο στα ράφια πολύωρο. Πόσο, μα πόσο αληθινή είναι η φάση στο 'Clerks' που ο Randall επισκέπτεται το 'καλό' βίντεο κλάμπ και πέφτει στα γόνατά του απο συγκίνηση;


Ζούσα για την στιγμή που θα άκουγα το καθησυχαστικό 'γκρρρρ-βζζζζ' του βίντεο 4 (sic) κεφαλών JVC καθώς αυτό χλαπάκιαζε λαίμαργα μια ακόμα κασσέτα με το αυτοκολλητάκι της Audio Visual, ένιωθα αυτό το γαμάτο ρίγος προσμονής την στιγμή που έβλεπα το κλασσικό κείμενο 'Απαγορεύεται η αντιγραφή αυτής της βιντεοκασσέτας...', απορούσα πάντα στο σημείο που ανέφερε την περίπτωση προβολής της ταινίας σε πλατφόρμα εξόρυξης πετρελαίου (ναι, το διάβαζα όλο, κάθε φορά), απολάμβανα κάθε ελλάτωμα της χιλιοπαιγμένης κασσέτας, κάθε γραμμή, κάθε τρεμόπαιγμα, τα πάντα. Όλη η διαδικασία ήταν ο ορισμός της τελετουργίας.

Θυμάμαι τις αμέτρητες Παρασκευές απογεύματα, σ' αυτές τις μικρές οάσεις απ' την μιζέρια του σχολείου, που λίγοι καμμένοι φίλοι (ξέρετε, αυτοί που ντρεπόσασταν να σας δουν να τους μιλάτε στο διάλλειμα) μαζευόμασταν σπίτι μου, παραγγέλναμε πίτσες ή σουβλάκια και βλέπαμε ταινίες, πράγματα που είχαμε ξαναδεί οι περισσότεροι, αλλα δεν τα βαριόμασταν ποτέ. Πραγματικά στο μυαλό μου αυτές οι φάσεις είναι απ' τις πιο γαμάτες της ζωής μου όσο θλιβερό κι αν ακούγεται αυτό.

Τώρα, αρκετά χρόνια αργότερα, κάθομαι και αναλογίζομαι τις αμέτρητες αυτές ώρες που εχω φάει να βλέπω ξανά και ξανά τις ίδιες ταινίες, νιώθοντας την ίδια αγωνία παρά την επαννειλημμένες προβολές, το ίδιο adrenaline surge, την ίδια γαμημένη συγκίνηση.

Και ναι ρε πούστη μου, πάντα δάκρυζα στη σκηνή που ο Doc Brown αποχαιρετά τον Marty για τελευταία φορά στο Back to the Future 3. Ένιωθα σαν να αποχαιρετώ ενα δικό μου άνθρωπο, εναν κολλητό.

Κάθε γαμημένη φορά.

Και μου λείπει αυτή η φάση ρε γαμώτο.. γιατι σήμερα δεν είναι το ίδιο. Μοιάζει, αλλά δεν είναι το ίδιο.

Ποιά η αφορμή όμως γι' αυτή την 'κατάθεση ψυχής;' (θεέ μου, πόσο απεχθάνομαι αυτή τη φράση!)

Τις τελευταίες βδομάδες κάναμε εναν 'μαραθώνιο' προβολής μαζί με την Ε., βλέποντας την τετραλογία Alien που κυκλοφόρησε πρόσφατα σε σούπερ ντούπερ έκδοση BluRay και βρήκε σύντομα τον δρόμο του στο διαδίκτυο σε ενα ωραίο πακετάκι h264 video αρκετών gigabytes.

Συνειδητοποίησα οτι παίζει να είναι, μαζί με τα ορίτζιναλ Star Wars και τα Back to the Future φυσικά, στο τοπ 3 των αγαπημένων μου τριλογιών

Προσέξτε, πριν αρχίσει κανείς να γκρινιάζει για Godfather, Κισλόφσκι κλπ.. Ναι, μαζί σας, δε μιλάω ομως για τις αρτιότερες τριλογίες αλλα για τις αγαπημένες μου, τις δικές μου γαμώτο!

Ίσως φταίει το γεγονός οτι είμαι sci-fi και horror movie nerd. Ίσως φταίει η περίοδος που μεσουρανούσαν οι ταινίες αυτές (και το genre γενικότερα), επηρρεάζοντάς με σε μια ομολογουμένως τρυφερή ηλικία.

Ίσως απλά, (κι εδώ κολλάει το ξυράφι του Occam), είναι γαμάτες ταινίες.

Ναι, ναι, όλες. Ναι, και το Alien 3. Ακόμα και το υπερπαρεξηγημένο Resurrection.

Φύγαμε λοιπόν για το απαραίτητο breakdown.
 


Ξεκαθαρίζω απ' την αρχή πως τίποτα, τίποτα δε θα μπορούσε να ελπίζει να φτάσει τα πρώτα 2 installments...


1979 λοιπόν. Τοποθεσία: Pinewood Studios στην Αγγλία. Ενας νεαρός σκηνοθέτης ονόματι Ridley Scott αποφασίζει να αναλάβει τα ηνία σε μια καινούρια παραγωγή επηρρεασμένη απ' το 'space craze' που είχε βαρέσει όλα τα στούντιο μετα την επιτυχία του Star Wars το '77.  To σενάριο υπέγραφαν οι Dan O'Bannon, Walter Hill & David Giler. Ο σκοπός τους: να φτιάξουν μια ταινία τρόμου στο διάστημα που να μήν είναι ακόμα ενα τυπικό b-movie.

Mission. Fucking. Accomplished.


Θα βγώ εδώ και θα πετάξω την εμπρηστική μου άποψη ευθέως και χωρίς υπεκφυγές: πιστεύω οτι το Alien είναι η καλύτερη ταινία του Ridley Scott. Ναι, καλύτερη κι απ' το ομολογουμένως αριστουργηματικό και πολυαγαπημένο μου Blade Runner.

Γαμώ την παναγία μου. Όποτε καλούμαι να επιλέξω ανάμεσα σ' αυτά τα δύο έργα νιώθω σαν την Meryl Streep στο 'Sophie's Choice'. Κουφάλες Ναζί, γιατι με αναγκάζετε; Ε;

Τέλος πάντων. Επιστροφή στο ALIEN.

Τα πάντα σ' αυτή την ταινία είναι τόσο άψογα. Είναι τόσο.. φυσικά. Δε μπορώ να το περιγράψω αλλιώς. Δεν υπάρχει κάτι βεβιασμένο σ' αυτό το έργο. Είναι σαν αυτό τον περίεργο καλοκαιρινό αέρα που δεν είναι ούτε κρύος ούτε ζεστός αλλα σου σηκώνει την τρίχα, αν αυτό βγάζει κάποιο νόημα. Και γι αυτό ειναι τοσο γαμημένα effective.

Τεχνικά ειναι αψεγάδιαστο. Τα πάντα όλα, απ' την ηθοποιία (Ian Holm & John Hurt στην ίδια ταινία;!  μέχρι το set design, τη μουσική  (Jerry Goldsmith) και τις δημιουργίες του θεού-ανώμαλου H.R. Giger, μιλάμε για μια απ' τις σπάνιες περιπτώσεις που όλα συμβάλλουν και οδηγούν στην δημιουργία ενός αριστουργήματος.

Απο τη στιγμή που τα φώτα ανάβουν στον θάλαμο με τα cryo-chambers μέχρι το τελευταίο, επίπονα μοναχικό sign off της Ripley, η τρίχα είναι κάγκελο καθ' όλη τη διάρκεια.

Μην ξεχνάμε επίσης και τα πιο cool opening titles στην ιστορία της επιστημονικής φαντασίας...


Να σημειώσω εδώ πως το Director's Cut του 2003 είναι μεν γαμάτο, αλλα μου την δίνει που λείπουν 1-2 μικρές σκηνές απ' το theatrical cut.. όποιο κι απ' τα δύο και να δεί κανείς πάντως, σίγουρα δε θα χάσει..

Αξίζει εδώ να αναφέρουμε και τον περιβόητο κανόνα 'Harry Dean Stanton': "Ο Stanton παίζει μόνο σε καλές ταινίες". Δεν έχω δει κάποιο έργο που να καταρρίπτει το αξίωμα (?) αυτό μέχρι στιγμής.

Τα σκήπτρα στη συνέχεια πήρε το γαμηστερό Aliens του Jim Cameron, το οποίο πρέπει να είναι απ' τα πιο καταθλιπτικά και αγχωτικά σήκουελ στην ιστορία του κινηματογράφου. In a good way όμως.

"My mommy always said there are no monsters, no real ones. But there are."


Μιλάμε για ενα έργο-χρονοδίνη που στην Special Edition του φλερτάρει με τις 3 ώρες, και σ' αφήνει να νιώθεις πως έζησες την πιο αγωνιώδη ώρα της ζωής σου. Πέφτεις για ύπνο και κλείνοντας τα μάτια ακούς κάπου μακρυά να ηχεί αυτό το διαολεμένο 'μπίπιπ μπίμπιπ μπίμπιπ...' των αισθητήρων κίνησης.. Και σκέφτεσαι: "τα πιάσαμε τα λεφτά μας!"


Κι αυτή η Weaver.. Εδώ δίνει ρέστα. Εντελώς όμως. Δεν είναι τυχαίο το οτι τσίμπησε υποψηφιότητα για Oscar Α' γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της εδώ. Σκεφτείτε οτι μιλάμε για ταινία επιστημονικής φαντασίας - τότε μονο συνειδητοποιεί κανείς ποσο σημαντική είναι μια τέτοια διάκριση.


Αυτό το γαμημένο, κολασμένο τελευταίο μισάωρο.. Που λές 'ρε πούστη μου, δε μπορεί να γαμηθεί κι άλλο η φάση! Δεν υπάρχει κάτι άλλο που να μπορεί να πάει στραβά!'.. Και τσάααακ... Στη σκηνή που η Ripley φτάνει στην εξέδρα, έχοντας μολις γλυτώσει την Newt απ' την Βασίλισσα, και βλέπει οτι το dropship λείπει.. Εκεί μου ρθε να βάλω τα κλάμματα την πρώτη φορά που είδα το έργο. Ειλικρινά ρε.. ο ορισμός της απελπισίας.

Οπως λέει κι ενας χεσμένος απ' το φόβο Bill Paxton, "GAME OVER, MAN! GAME OVER!"


Τρελό trivia: το κομμάτι 'Bishop's Countdown' απ' το soundtrack της ταινίας, γραμμένο απ' τον James "αντιγράφω τον εαυτό μου αλλα παραμένω καλός" Horner έχει χρησιμοποιηθεί σε αναρίθμητα τρέηλερ ταινιών (ξέρετε το στύλ, σαν αυτά που κοροιδεύει ο Pablo Fransisco με τον movie trailer guy σε voiceover)

Χαλαρά οτι καλύτερο έχει σκηνοθετήσει ποτέ ο Cameron κι ένα απ' τα καλύτερα υβρίδια science fiction/horror/action όλων των εποχών.

Για πολλούς η τετραλογία σταματάει εδώ. Οι δύο επόμενες ταινίες είναι στη λεγόμενη 'μαύρη λίστα' για πολλούς φάν.

Κι αυτό δεν το καταλαβαίνω.

Ειδικά αν δει κανείς το Assembly Cut του Alien 3, δε μπορεί παρά να εκτιμήσει το πόσο  μεγάλα αρχίδια επέδειξε το crew της ταινίας στην  προσπάθειά του να διαφοροποιηθεί το 3ο installment απ' τα προηγούμενα.

Μιλάμε καταρχάς για την πρώτη ταινία του David Fincher. Αυτό τα λέει όλα. Αν νομίζατε οτι το Aliens είναι καταθλιπτικό, δεν έχετε δεί τίποτα ακόμα.


Η ταινία ξεκινάει με ψόφο. Η Newt; Ο Cpl. Hicks; Κοιτάζουν τα ραδίκια ανάποδα. Η Ripley είναι ξανά μόνη, σε μια πρωτόγονη φυλακή γεμάτη θρησκόληπτους βιαστές, δολοφόνους κλπ. Και κάτι έχει  φυσικά επιζήσει..


Σίγουρα δεν φτάνει τα πρώτα δύο έργα. Αλλα έχει κάτι ρε γαμώτο.. Η ατμόσφαιρά του είναι απίστευτη, σχεδόν κατανυκτική. Κάτι στα σκηνικά, κάτι στο τρόπο που είναι γυρισμένο, κάτι σ' αυτό το καταθλιπτικό μπέζ φίλτρο που διαποτίζει ανθρώπους και κτίσματα και τέρατα, κάτι τέλος πάντων, το κάνει ξεχωριστό. Τεχνικά είναι άρτια. Ως συνήθως το στούντιο ήρθε και τα γάμησε όλα, πετσοκόβωντας σκηνές με αποτέλεσμα ο Fincher να αποκυρήξει την ταινία.

Το Assembly Cut δίνει στο Alien 3 τη θέση που του αξίζει. Έχοντας δεί μόνο το theatrical cut, η Assembly έκδοση είναι πραγματικά σαν μια διαφορετική ταινία. Τουλάχιστον εντυπωσιακή η δύναμη του μοντάζ. Βασικά αλλάζει σχεδόν εντελώς την πλοκή της ταινίας, προς το καλύτερο.

Έξυπνη επιλογή το 'comeback' του Bishop (κατα κάποιον τρόπο) και η σκηνή που η Ripley συνειδητοποιεί οτι είναι 'εγκυος' σκάει με την βιαιότητα τρένου που έχεις υποψιαστεί οτι σ ακολουθεί στο τούννελ...

Κι αυτό το soundtrack του Eliot Goldenthal.. Αριστουργηματικό, απ' τα καλύτερα soundtracks των 90s χαλαρά.

Το τελευταίο 10λεπτο της ταινίας ειναι απλά συγκλονιστικό και η επιλογή της Ripley λυτρωτική. Δείτε το. Σε φάση, παίζουν δύο ηθοποιοί απ' το Withnail & I εδω πέρα.. αυτό απο μόνο του λέει πολλά.

Η τετραλογία έμελλε να λάβει τέλος μ' εναν περίεργο τρόπο.

Κι όχι 'άσχημα περίεργο'.. Απλά.. περίεργο.

Το σενάριο για το Alien: Resurrection έγραψε ο μοναδικός Joss Whedon. Όσοι έχουν δει Buffy, Firefly κλπ. γνωρίζουν τι εστί Whedon. 


Την ταινία σκηνοθέτησε ο.. Jean-Pierre Jeunet. Ναι, ναι, αυτός ο Jeunet. O 'La cite des enfants perdus' και 'Amelie' Jeunet. Πόσο κωλογουστάρω να βλέπω την έκφραση των κλασσικών τύπων και τύπισσων που έχουν ringtone το theme της Amelie στο κινητό τους οταν τους το αναφέρω αυτό!


Και το αποτέλεσμα είναι απολαυστικά αλοπρόσαλλο. Η ταινία, πέραν των τυπικών Alien χαρακτηριστικών κρύβει ενα βαθύ σατυρικό στοιχείο που ξενίζει τους πιο 'κολλημένους' φάν. Κι αυτό το γουστάρω φούλ. Μ' αρέσει το οτι παίζει (και κοροιδεύει κατα κάποιο τρόπο) τα conventions του genre, χωρίς όμως γίνεται παρωδία. Προσέξτε: δεν είναι high entertainment. Αλλά είναι ένα απολαυστικό blockbuster που δεν σε κάνει να νιώθεις ηλίθιος. Και μπορεί να μην έχει πολύ έντονο το Whedon-ικό στοιχείο, αλλά αυτό είναι εκεί απ' την αρχή ώς το τέλος.

Δε χρειάζεται να παίρνει κανείς τον εαυτό του πολύ σοβαρά για να μπορεί να σε 'ταρακουνήσει.'Ας πάρουμε τη σκηνή με τους 7 αποτυχημένους κλώνους για παράδειγμα.. Pure fucking genius.


Πολλοί ξενερώνουν με το design του Newborn, του 'δώρου' της Ripley στην Βασίλισσα. Έ!? Για μένα είναι άψογο: αναγουλιαστικό, φρικιαστικό, απόκοσμο, με όσο ανθρώπινο στοιχείο χρειάζεται για να γίνεται εντελώς απεχθές - ένα λάθος της φύσης, ή μάλλον μια αποτυχία της γενετικής..

To studio, κάνοντας, εμ, βασικά αυτό που κάνουν τα στούντιο, δηλαδή σπάσιμο των αρχιδιών των σκηνοθετών, ζήτησε να σβηστούν ψηφιακά τα γεννητικά όργανα του πλάσματος (ήταν αρχικά ερμαφρόδιτο). Και γαμώ τους politically correct ευνουχισμούς! Και ναι, σ' αυτή την παράγραφο παίζουν τόσα πολλά puns που κόβω το π***** μου αν καταφέρει κανείς να με φτάσει! (Λέμε και καμιά παπαριά να περάσει η ώρα... OH SNAP!!!)

Αυτά τα ολίγα σχετικά με την τετραλογία Alien.

Για μένα αυτή τελειώνει εδώ. Ειρωνία έτσι; Ίσως σε μερικά χρόνια κάποιος να γράφει ενα αντίστοιχο κείμενο βάζοντας μέσα και τα -απαράδεκτα κατ' εμέ- Aliens Vs. Predator. Ποιος ξέρει... Γερνάω γαμώτο!

Έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου αυτές οι ταινίες, απ' το 1ο Alien που πρωτοείδα σε VHS μια καλοκαιρινή νύχτα πριν σχεδόν 2 δεκαετίες, μέχρι το Resurrection, το οποίο είδα μεσοβδόμαδα, ενα βροχερό βράδυ του '97, γνωρίζοντας πως την επόμενη δεν είχαμε σχολείο λόγω ακραίων καιρικών συνθηκών. Θυμάμαι να γυρίζω σπίτι μετά την προβολή, ήταν περασμένα μεσάνυχτα, κι ο πατέρας μου χάζευε στην τιβί. Σε κάποια φάση έβαλε το Μέγκα, το οποίο έπαιζε το Aliens.. Τυχαίο;

Τώρα θα μου πείτε, οκ, ποιός ηταν ο σκοπός μου μέσα απ' αυτό το κείμενο; Δεν πρόκειται ετσι κι αλλιώς να πείσω κανέναν που δεν έχει δει τα έργα να πάει να τα νοικιάσει. Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Αν είναι 'της φάσης' κάποιος απ' τους αναγνώστες θα τα χει δεί ήδη - το Resurrection βγήκε το '97.. Δεκατρία χρόνια πρίν γαμώ την τύχη μου..

Ούτε εγώ ξέρω γιατι το έγραψα.

Μπορεί επειδή απλά έχω πήξει τις τελευταίες ώρες γράφοντας σελίδες επι σελίδων σχετικά με το φαινόμενο του Φορντισμού και της μαζικής παραγωγής.

Μπορεί επειδή απο μικρός ταυτιζόμουν με τον χαρακτήρα της Ripley. Οκ, δεν με κυνηγούσαν αιμοβόρα xenomorphs, αλλα νομίζω μπορούσα απο τότε να 'καταλάβω' την ατέλειωτη μοναξιά του χαρακτήρα αυτού. Μερικές φορές δεν χρειάζεται να έχεις ενα κοινό σημείο αναφοράς για να καταλάβεις τι τραβάει κάποιος. Ακόμα κι αν είναι αυτό που με τόσο ζήλο περίεγραφε ο Holden McNeill (Ben Affleck) στο Jay & Silent Bob Strike Back: "FICTIONAL CHARACTERS!"


Τι κι αν οι σκέψεις και οι πράξεις του είναι αποτυπωμένες σε κόλλες Α4; Τι τις κάνει λιγότερο όμορφες ή τρομακτικές ή γενναίες; Ποτέ δεν κατάλαβα αυτούς που λένε, 'πως κάνεις έτσι; ενας χαρακτήρας είναι!'. Ε καί; Είναι κάποιος.

Λέει σ' ένα σημείο στο Alien 3 η Ripley, "You've been in my life so long, I can't remember anything else." Τι πιο στοιχειωτικό απ' αυτό;

Μπορεί να είναι το δέος (διοτι για δέος πρόκειται) που προκαλεί το ίδιο το πλάσμα. Σίγουρα δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχα απόκοσμο με το Alien του Giger. Και ναι, πριν ρωτήσετε, έχω όχι μία, ούτε δύο, αλλα τρείς φιγούρες (διοράματα βασικά) στα ράφια στο δωμάτιό μου. Κι αν είχα τα φράγκα, θα χα αγοράσει και την ορίτζιναλ στολή, που κοστολογείται σε μερικές χιλιάδες ευρώ... Αν ήμουν η μάνα μου θα είχα φρίξει, οπότε υποθέτω οι γονείς μου είναι αρκετά κούλ με την φάση μου.

"-You still don't understand what you're dealing with, do you? Perfect organism. Its structural perfection is matched only by its hostility.
-You admire it.
-I admire its purity. A survivor... unclouded by conscience, remorse, or delusions of morality."


Μπορεί απλούστατα να προσπαθώ να ξορκίσω λίγη απ' αυτή τη μελαγχολία που ανέφερα πιο πάνω..

Δεν ξέρω, ίσως δίνω πολύ σημασία σε πράγματα που δεν την σηκώνουν. Αλλα έτσι έκανα πάντα.

They are just fucking movies after all...

Αλλα μερικές φορές, είναι κάτι περισσότερο. 


This is Ripley, last survivor of the Nostromo, signing off.

Monday, November 1, 2010

Καταρρέον Σουκού

Είμαι νομίζω προφανές απ' το μπλόγκ αυτό οτι είμαι ο ορισμός του σαπιοκοιλάκια. 

Μιά στο τόσο, όταν ευθυγραμμιστεί ο Ερμής με την Αφροδίτη και σκάσει και πανσέληνος στα καπάκια, κι έχω πιεί και αίμα σαύρας που πέθανε Σάββατο, ξεκουνάω απ' το command chair μου (βλ. διαλλυμένη καρέκλα γραφείου Sato μπροστά στο πισί) και κάνω κάτι ενδιαφέρον, περνάω γαμώ και παθαίνω και ενα μικρό σοκ, σε φάση "υπάρχει και ζωή εκτός του δωματίου μου!".

Αυτό το σουκού ήταν γαμώ, κυρίως χάρη στον γερο-δρακουλιάρη Blixa (o οποίος όσο περνούν τα χρόνια μοιάζει όλο και περισσότερο μ' εναν παιδόφιλο Bela Lugosi - για καλό το λέω...) και την παρέα του που τα σπάσανε κυριολεκτικά στο διήμερο celebration για τα 30ά γενέθλια των Einstürzende Neubauten στο Fuzz στην Πειραιώς.


Αν εξαιρέσει κανείς το οτι στο -συμπαθέστατο κατα τα άλλα- καινούριο Fuzz δεν έπεφτε βελόνα, και για να καβατζωθείς σε καλό σημείο, να βλέπεις δηλαδή παραπάνω απο μισό κεφάλι, ενα κύμβαλο, εναν βεβιασμένο θερμοσίφωνα και δυο καλώδια, χρειαζόντουσαν τακτικές Batman (συγκεκριμένα, η ζώνη του Silent Bob απ' το Mallrats), η συναυλία γάμησε.

Ήχος τέλειος, γαμηστερό σέτλιστ, ο Blixa σε μεγάλα κέφια, είδαμε τρυπάνια να εισχωρούν σε λαμαρίνες, κουτιά με σιδερικά να πέφτουν πάνω σε αυτοσχέδια όργανα βγαλμένα απο το Mad Max, δονητές να ερεθίζουν κιθαριστικές χορδές και άλλα ωραία. Η συναυλία κράτησε σχεδόν 3 ώρες, συμπεριλαμβανωμένων τριών (!) encore.


Μέχρι και η αβανταδόρικη φάση με τη σακούλα με τις κάρτες και την "σύνθεση" της στιγμής δε με πείραξε. Είμαι σίγουρος οτι ολοι οι αρχιτέκτονες εντός της αίθουσας είχαν συνεχόμενη στύση σε όλη τη διάρκεια της εξπεριμενταλιάς αυτής.

Παρά το υπερβολικό για Οκτώβρη κρύο, γύρισα σπίτι με ενα τεράστιο χαμόγελο στη φάτσα μου κι έβαλα ν' ακούσω ξανά μετα απο καιρό το Haus der Lüge, χαζεύοντας το εκσπερματίζων άλογο στο εξώφυλλο για αρκετή ώρα (it never gets old). Έχω πρόβλημα, το ξέρω.


Την δεύτερη μέρα τα πράγματα ήταν πιο ανθρωπινα. Κυρίως μιας και είχαν κοπέι 500 εισητήρια μόνο, οπότε άραζες όπου ήθελες και άναβες τσιγάρο χωρίς να χρειάζεται να ζητάς απ' τον μπροστινό γκοθά να μαζέψει την χαίτη του για να αποφευχθεί πύρινη λάλαιπα.

Αρχικά προβλήθηκε κάτι σαν ντοκυμαντέρ αλλά ο εξοπλισμός προβολής μάλλον ήταν δανεικός απο κάποια εταιρία παραγωγής βιντεοταινιών με τον Γιώργο Πάντζα στις αρχές των 90s. Οι υπότιτλοι ήταν μεταφρασμένοι απο Systran και δεν έβγαζαν πολύ νόημα και γενικά όλοι περιμέναμε να τελειώσει το βίντεο για να μπούμε στο ψητό, δηλαδή το σετλιστ με rare tracks που μας υποσχέθηκε ο Blixa στην αρχή της βραδιάς.


Για άλλη μια φορά η μπάντα μας γάμησε τα μυαλά.

Σημειώνω εδώ οτι είχαμε την τύχη να ακούσουμε και την γαμηστερή διασκευή στο 'Sand' των Nancy Sinatra & Lee Hazlewood όπως και το απίστευτο Total Eclipse of the Sun.

Στη συνέχεια ο Blixa ανέβηκε επι σκηνής και μας διασκέδασε για κανα μισάωρο με την άποψή του για την ρημοτομία της Αθήνας (hint: δε του αρέσει) και με 2-3 a capella κομμάτια στα οποία μας έδειξε την industrial εκδοχή του human beatboxing (άπειρο ρησπέκτ).

Η βραδιά έκλεισε μ' ένα 40λεπτο σέτ απ' το side project του ντράμερ Rudolph Moser, τους mosermeyerdöring. Οι τύποι έπαιζαν ενα είδος industrial post-rock το οποίο ήταν αρκετά πιο ενδιαφέρον απ' ότι η παραπάνω περιγραφή αφήνει να εννοηθεί. 

 
Δυστυχώς αναγκάστηκα να φύγω πριν τελειώσουν το σετ τους, μιας και είχα να γράψω μια εργασία με deadline παράδοσης τα ξημερώματα. Fuck my life.

Verdict: άξιζε και με το παραπάνω η 50ρου που έσκασα για το λάιβ. Τεράστια μπάντα ρε γαμώτο..

Αυτά τα ολίγα προς το παρών. Ετοιμάζω και πόστ με καινούριες μουσικές προτάσεις. Ο indiefuck έβαλε πάλι το χεράκι του και μας έκαψε με μια μπαντάρα... More later.