Monday, November 1, 2010

Καταρρέον Σουκού

Είμαι νομίζω προφανές απ' το μπλόγκ αυτό οτι είμαι ο ορισμός του σαπιοκοιλάκια. 

Μιά στο τόσο, όταν ευθυγραμμιστεί ο Ερμής με την Αφροδίτη και σκάσει και πανσέληνος στα καπάκια, κι έχω πιεί και αίμα σαύρας που πέθανε Σάββατο, ξεκουνάω απ' το command chair μου (βλ. διαλλυμένη καρέκλα γραφείου Sato μπροστά στο πισί) και κάνω κάτι ενδιαφέρον, περνάω γαμώ και παθαίνω και ενα μικρό σοκ, σε φάση "υπάρχει και ζωή εκτός του δωματίου μου!".

Αυτό το σουκού ήταν γαμώ, κυρίως χάρη στον γερο-δρακουλιάρη Blixa (o οποίος όσο περνούν τα χρόνια μοιάζει όλο και περισσότερο μ' εναν παιδόφιλο Bela Lugosi - για καλό το λέω...) και την παρέα του που τα σπάσανε κυριολεκτικά στο διήμερο celebration για τα 30ά γενέθλια των Einstürzende Neubauten στο Fuzz στην Πειραιώς.


Αν εξαιρέσει κανείς το οτι στο -συμπαθέστατο κατα τα άλλα- καινούριο Fuzz δεν έπεφτε βελόνα, και για να καβατζωθείς σε καλό σημείο, να βλέπεις δηλαδή παραπάνω απο μισό κεφάλι, ενα κύμβαλο, εναν βεβιασμένο θερμοσίφωνα και δυο καλώδια, χρειαζόντουσαν τακτικές Batman (συγκεκριμένα, η ζώνη του Silent Bob απ' το Mallrats), η συναυλία γάμησε.

Ήχος τέλειος, γαμηστερό σέτλιστ, ο Blixa σε μεγάλα κέφια, είδαμε τρυπάνια να εισχωρούν σε λαμαρίνες, κουτιά με σιδερικά να πέφτουν πάνω σε αυτοσχέδια όργανα βγαλμένα απο το Mad Max, δονητές να ερεθίζουν κιθαριστικές χορδές και άλλα ωραία. Η συναυλία κράτησε σχεδόν 3 ώρες, συμπεριλαμβανωμένων τριών (!) encore.


Μέχρι και η αβανταδόρικη φάση με τη σακούλα με τις κάρτες και την "σύνθεση" της στιγμής δε με πείραξε. Είμαι σίγουρος οτι ολοι οι αρχιτέκτονες εντός της αίθουσας είχαν συνεχόμενη στύση σε όλη τη διάρκεια της εξπεριμενταλιάς αυτής.

Παρά το υπερβολικό για Οκτώβρη κρύο, γύρισα σπίτι με ενα τεράστιο χαμόγελο στη φάτσα μου κι έβαλα ν' ακούσω ξανά μετα απο καιρό το Haus der Lüge, χαζεύοντας το εκσπερματίζων άλογο στο εξώφυλλο για αρκετή ώρα (it never gets old). Έχω πρόβλημα, το ξέρω.


Την δεύτερη μέρα τα πράγματα ήταν πιο ανθρωπινα. Κυρίως μιας και είχαν κοπέι 500 εισητήρια μόνο, οπότε άραζες όπου ήθελες και άναβες τσιγάρο χωρίς να χρειάζεται να ζητάς απ' τον μπροστινό γκοθά να μαζέψει την χαίτη του για να αποφευχθεί πύρινη λάλαιπα.

Αρχικά προβλήθηκε κάτι σαν ντοκυμαντέρ αλλά ο εξοπλισμός προβολής μάλλον ήταν δανεικός απο κάποια εταιρία παραγωγής βιντεοταινιών με τον Γιώργο Πάντζα στις αρχές των 90s. Οι υπότιτλοι ήταν μεταφρασμένοι απο Systran και δεν έβγαζαν πολύ νόημα και γενικά όλοι περιμέναμε να τελειώσει το βίντεο για να μπούμε στο ψητό, δηλαδή το σετλιστ με rare tracks που μας υποσχέθηκε ο Blixa στην αρχή της βραδιάς.


Για άλλη μια φορά η μπάντα μας γάμησε τα μυαλά.

Σημειώνω εδώ οτι είχαμε την τύχη να ακούσουμε και την γαμηστερή διασκευή στο 'Sand' των Nancy Sinatra & Lee Hazlewood όπως και το απίστευτο Total Eclipse of the Sun.

Στη συνέχεια ο Blixa ανέβηκε επι σκηνής και μας διασκέδασε για κανα μισάωρο με την άποψή του για την ρημοτομία της Αθήνας (hint: δε του αρέσει) και με 2-3 a capella κομμάτια στα οποία μας έδειξε την industrial εκδοχή του human beatboxing (άπειρο ρησπέκτ).

Η βραδιά έκλεισε μ' ένα 40λεπτο σέτ απ' το side project του ντράμερ Rudolph Moser, τους mosermeyerdöring. Οι τύποι έπαιζαν ενα είδος industrial post-rock το οποίο ήταν αρκετά πιο ενδιαφέρον απ' ότι η παραπάνω περιγραφή αφήνει να εννοηθεί. 

 
Δυστυχώς αναγκάστηκα να φύγω πριν τελειώσουν το σετ τους, μιας και είχα να γράψω μια εργασία με deadline παράδοσης τα ξημερώματα. Fuck my life.

Verdict: άξιζε και με το παραπάνω η 50ρου που έσκασα για το λάιβ. Τεράστια μπάντα ρε γαμώτο..

Αυτά τα ολίγα προς το παρών. Ετοιμάζω και πόστ με καινούριες μουσικές προτάσεις. Ο indiefuck έβαλε πάλι το χεράκι του και μας έκαψε με μια μπαντάρα... More later.

No comments:

Post a Comment