Monday, December 20, 2010

#1. These New Puritans - Hidden


This is a world attack
This is a sound attack
This is a word attack
This is a mind attack


Γαμώ την παναγία μου... Κάθομαι κάνα μισάωρο τώρα και κοιτάζω τον κέρσορα να αναβοσβήνει.. (Κλισέ νο. 1) Έχω την υποψία οτι που και που αλλάζει το blinking rate του αλλα δεν θα παιρνα και όρκο, ειδικά στην κατάσταση που είμαι αυτή την στιγμή. Δεν ξέρω απο που να ξεκινήσω. Πραγματικά δεν έχω ιδέα. Γράφω μια πρόταση, την σβήνω, ξαναγράφω, ξανασβήνω, μια διαδικασία δίχως τελειωμό. Νιώθω σαν ενα κακέκτυπο του Charlie Kaufman, παγιδευμένος μέσα σ' ενα εφιαλτικό Adaptation σκηνοθετημένο απ' τον David Cronenberg. Έχω ήδη γράψει μια εργασία 1000 λέξεων για το μεταπτυχιακό, τα μάτια στάζουν κέτσαπ και η λογική λέει "πέσε να κοιμηθείς και το γράφεις αύριο αυτο το φαραωνικό γαμήδι..." Αλλα ρε πούστη μου.. πως να κοιμηθείς σε μια τέτοια φάση; Τόσο άγχος για κείμενο έχω να νιώσω απο τότε που έδινα για Έκθεση στις πανελλήνιες! "Άγχος; Για την φάση δε το γράφεις ρε μαλάκα;" "Ναι ρε παπάρα για την φάση το γράφω! Αλλα αυτός ο δίσκος είναι ιδιαίτερος για μένα, πολύ ιδιαίτερος βασικά και του αξιζει ενα ιδιαίτερο κείμενο. Σάλτα και πηδήξου τώρα και βγάλε το σκασμό!" Γαμώ τους ψυχαναγκασμούς μου... Ίσως θα πρεπε να ξεκινήσω απο την αρχή όπως όλος ο κόσμος. (Κλισέ νο. 2)

Γαμημένα κωλοκλισέ, ώρες ώρες με κάνετε να νιώθω πως είμαι ο Λούκυ Λουκ κι εσείς είστε το  καλπάζων ιππικό..

My words evaporate
My words evaporate
Evaporate, evaporate
My words

Όλη αυτή την χρονιά, απ' την πρώτη φορά που άκουσα αυτό τον δίσκο, Φλεβάρης νομίζω ήτανε (να ναι καλά το ρηβιού της arrostias), κάτι μέσα μου ήξερε πως θα είχε μια σίγουρη θέση σ' αυτή την λίστα. Ρεζερβέ φάση, πώς το λένε. Κι απο εκείνη την πρώτη ακρόαση κι έπειτα, οτιδήποτε άλλο κυκλοφόρησε φέτος έφαγε στην μάπα το αμείλικτο ανεπίσημο τέστ του 'Hidden'. Πολλοί κόντεψαν να το περάσουν, πλησιάσαν αρκετά, μερικές φορές  μάλιστα πίστεψα για κάποιους λίγους οτι το πέτυχαν - με 5αράκι έτσι; μη φανταστείτε και βαθμό - αλλα τελικά... ουδείς τα κατάφερε πραγματικά. Γαμημένη ειρωνία. Ο αγαπημένος μου δίσκος για το 2010 κυκλοφόρησε τις πρώτες μέρες του Γενάρη. Και σαν μην έφτανε αυτό, η πουτάνα η ειρωνία είχε ακόμα έναν άσσο up its sleeve: προφανώς θέλωντας να μου πει ενα τεράστιο 'ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ', αυτή η κατάπτυστη φυλλάδα, το ΝΜΕ, τα γραφεία του οποίου με τόσα που του χω καταλογίσει  κατα καιρούς θα πρεπε να να χαν ήδη αυτοαναφλεχθεί spontaneously, αυτό το κωλοπεριοδικό λοιπόν όχι μόνο έγραψε διθυραμβική κριτική για αυτό το τελευταίο πόνημα των These New Puritans αλλα - άκουσον, άκουσον!- το ανακύρηξε και δίσκο της χρονιας!

Your lips are like a sunset glow
Your smile is like a morning sky
Yet leave me, leave me, let me go
And see the land where corals lie
The land where corals lie.

Τέλος πάντων. Stranger things have happened. Έτσι δεν είναι; Όπως είχε πει και κάποιος mui importante τύπος, αν βάλεις μερικές εκατοντάδες χιλιάδες μαιμούδες να κοπανάνε πληκτρολόγια για μερικά εκατομμύρια χρόνια, κάποια στιγμή θα δημιουργήσουν το καινούριο Harry Potter. Η κάτι τέτοιο τέλος πάντων. You get the point. Το ΝΜΕ έκανε την πρώτη του, εδω και πολύ πολύ καιρό, σωστή επιλογή. Διοτι το 'Hidden', πολύ απλά, ειναι ένας απ' αυτούς τους σπάνιους δίσκους για τους οποίους θα μιλάμε και σε 2-3 δεκαετίες. Γκαραντή.

Remote places where we'll go.
Without a doubt
I don't think the stars are symbols.
But let's find out.
And here we go
up into the stars.


Το πε και το κανε ο λιμοκοντόρος ο Jack. Δεν κώλωσε. Σκέφτηκε, "κάναμε 1-2 τύποις χιτάκια με το Beat Pyramid και τώρα θα τα παίξουμε όλα για όλα." Κατέβασε λοιπόν τα τηλέφωνα, έκλεισε τα πατζούρια, είδε και μερικές φορές το Altered States στα καπάκια για να στανιάρει και έφτιαξε έναν δίσκο χρησιμοποιώντας μερικά όμποε, πολλά κρουστά, ολίγη απο μπασάκι, γεννήτριες, drum machines, πολλά μπλιμπλίκια, αλυσίδες και samples απο σπαθιά και λοιπά αιχμηρά αντικείμενα, καταφέρνοντας παράλληλα να βρεί και λίγο χώρο στο συνοθύλευμα αυτό για 30 περίπου δευτερόλεπτα παραμορφομένης κιθάρας. Έτσι, για το ξεχού. Κι έτσι απλά, μας γάμησε τα μυαλά. Παλικάρι απo τα λίγα.

I'm not an actor, I don't have lines to say
Until I write them all down on this piece of paper.
So are you ready, you are my sound muse.
Digital war-calls with black sails and black magic.

Ίσως γίνομαι υπερβολικός. Αυτό μου είπαν όλοι οσοι έμαθαν πρόωρα οτι το Νο. 1 μου για φέτος  θα ήταν αυτός ο δίσκος. "Εντάξει μωρε, σε φάση, καλός ο δίσκος, αλλα Νο. 1 ρε φίλε; Too much..." Aυτή την φράση πρέπει να την άκουσα τους τελευταίους μήνες περισσότερες φορές απ' ότι ακούγεται το sample 'AMILI' στο ομώνυμο κομμάτι του Lil' Wayne. Τι να πώ. Ίσως εγώ έχω πρόβλημα (βασικά σίγουρα έχω πρόβλημα). Ίσως φταίει το οτι είχα την τύχη να μοιραστώ αυτό το άλμπουμ και το πρόσφατο λάιβ με εναν άνθρωπο πολύ κοντινό, πολύ δικό μου. Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να φταίει σε κάποιο βαθμό και η εξαιρετική, φούλ ψαρωτική  λάιβ εμφάνιση της μπάντας στο χλιαρό γενικότερα Plissken η οποία έκανε τους τυράντες και παπιγιόν φορούντες, μυστακιοφόρους χίπστερς να τρέχουν να κρυφτούν (ατέλειωτη ευχαρίστηση). Ποιος ξέρει. Όπως και να 'χει, παραμένει γεγονός πως τίποτα ρε, τίποτα λέμε, τί-πο-τα άλλο φέτος δεν μου δημιούργησε την τρομακτική πολλαπλότητα συναισθημάτων που μου δημιούργησε αυτή εδώ η δισκάρα. 

Shadows dance back up, it's happening again
If you listen carefully you might hear them whisper:
"We hold all the secrets, we hold all the words; but they're scrambled and broken so you'll never know."

Τι να πρωτοπεριγράψεις σ' αυτο τον δίσκο; Απο που να ξεκινήσεις; Απ' τα ανατριχιαστικά, εντελώς απόκοσμα ορχηστρικά interludes και τις χορωδίες που φέρνουν στο μυαλό τον Jerry Goldsmith του 'The Omen', τον Angelo Badalamenti του Cite Des Enfants Perdus και τον παλιό καλό 'Tubular Bells' Mike Oldfield; Απ' τα κολασμένα beats και basslines που θα μπορούσαν να είναι το προιόν μιας υποθετικής ανίερης συνεργασίας ανάμεσα στον Timbaland, την Missy Elliott και το δαιμονισμένο φάντασμα του (θεού) John 'Coil' Balance της εποχής Scatology/Horse Rotovator; Μήπως απο τα κρουστά που σου κάνουν την μούρη κρέας; Ή απ' τα muddled, εύθραυστα, as serious as your life φωνητικά του Barnett; Ίσως απ' τους σαγηνευτικά κρυπτικούς, επαναλαμβανόμενους στίχους που θυμίζουν rapping απο ενα παράλληλο σύμπαν στο οποίο αυτοκαταστροφικές ιδιοφυίες όπως ο Ian Curtis και ο Adrian Borland ζουν και συνεργάζονται με τον P. Diddy και τον Jay-Z; Ή μήπως, και αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο όλων, απο το οτι ένα άλμπουμ τόσο φαινομενικά over the top, τόσο υπερφίαλο, τόσο γεμάτο έπαρση, τόσο 'τέχνη ρε μουνιά', μπορεί να διατηρεί την σοβαρότητά του και την καλλιτεχνική του αρτιότητα στο έπακρο καθ' όλη του την διάρκεια, απ' τις πρώτες νότες του calm before the storm 'Time Xone' μέχρι τα ανατριχιαστικά δυσοίωνα τελευταία δευτερόλεπτα του επικού, απερίγραπτου '5';

It was September, harmful logic
It was September, this is attack music.
It was September, holy relic
It was September, this is attack.

Κάποιος ρηβιούερ στο ίντερνετς έγραψε, "this is music you can pretty easily imagine soundtracking large international weaponry deals."  Εγώ θα ήθελα να προσθέσω , "and the ensuing final battle that brings about the end of the world." Πραγματικά αδυνατώ να σκεφτώ καλύτερο χαρακτηρισμό απο αυτόν. Αν το τέλος του κόσμου είχε soundtrack, το Hidden θα ήταν, για μένα τουλάχιστον, στις πρώτες επιλογές. Attack Music φάση ρε. Και Fire-Power στα καπάκια για οτι κινείται ακόμα. Μόνο. Φανταστείτε λίγο το σκηνικό, στην φάση που πέφτουν οι πυρηνικές και βλέπεις τα μανιτάρια να υψώνονται στον οριζοντα, στην στιγμή ακριβώς εκείνη που συνειδητοποιείς οτι το σκατό έχει όχι μόνο βγεί για αθώο (και καλά) ραντεβουδάκι με τον ανεμιστήρα αλλά έχει φτάσει και στο third base με το καλημέρα, να ακούς αυτά τα τελεσίδικα τύμπανα του We Want War... Και μ' ένα πικρό χαμόγελο στα χείλη να αναφωνείς, "τα πιάσαμε τα λεφτά μας! - τουλάχιστον θα την κάνουμε με γαμάτη μουσική υπόκρουση, κάτι είναι κι αυτό!"

Shut the door, shut the door
because I'm staying here.
The world might disappear under blankets of snow.

Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια, ξέρετε, οταν το MySpace ήταν ακόμα relevant,  που μετά απο συνεχές πρήξιμο είχα λυγίσει κι είχα κάτσει να συμπληρώσω ενα απ' αυτά τα υπερδημοφιλή Jungian type personality test τα οποία τα ποστάρανε όλοι αβέρτα με  έναν  ενοχλητικό ενθουσιασμό. Μου είχε κάνει αρκετή εντύπωση μια απο τις ερωτήσεις: "In a certain context, a nuclear holocaust would be exciting. True or false?". Μια φωνή μέσα μου φώναζε "εννοείτα false ρε μαλάκα, έλεος!" - και φυσικά την έγραψα στ' αρχίδια μου όπως κάνω συνήθως, κάνοντας κλίκ στο 'true'. Ίσως γι' αυτό με τρελαίνει αυτός ο δίσκος, για τους ίδιους λόγους που - ίσως πιο συχνά απ' οτι θα θεωρούσε κανείς υγιές - βρίσκω ενα υποθετικό πυρηνικό ολοκαύτωμα μια, ας πούμε, ενδιαφέρουσα λύση στα πολλά προβλήματα αυτου του γαμημένου κόσμου. Ακούγοντάς το νιώθω σαν να βιώνω ταυτόχρονα και την στιγμή της πρόσκρουσης των πυρηνικών και την ζωή στον ερημωμένο, γεμάτο γκρίζο χιόνι που δε λιώνει ποτέ, post-apocalyptic κόσμο 10 χρόνια αργότερα. Είναι μια εμπειρία  θορυβώδης, αποκρουστική, μοναχική, καθησυχαστική στην τελεσιδικότητά της, καθαρκτική, αποστειρωμένη κι όμως γεμάτη με τα πιο έντονα συναισθήματα, ενα soundtrack κατάλληλο για όσους έχουν νιώσει πραγματικά στο πετσί τους, έστω και μια φορά ρε γαμώτο, τον παραλογισμό της ύπαρξης σε όλο του το μεγαλείο.

We'll think till our minds align,
That's when we're slicing through time
Three thousand thoughts in our minds,
That's when we're slicing through time.

Ειλικρινά προσπαθώ αυτή την στιγμή με νύχια και με δόντια, μεσω των τρομακτικά περιορισμένων συγγραφικών μου ικανοτήτων, να περάσω στον γραπτό λόγο όλα αυτά τα επικίνδυνα γοητευτικά, πανέμορφα στην αμεσότητά τους πράγματα που μου βγάζει αυτός ο δίσκος και πολύ απλά... αδυνατώ. Συγχωρείστε μου τις όποιες επιτηδευμένες εκφράσεις (δεν είναι και λίγες). Συγχωρείστε με επίσης αν, παρακινημένοι απ' αυτό το post, ακούσετε τον δίσκο και τον βρείτε απαίσιο, ή ακόμα χειρότερα, βαρετό. Είπαμε, έχω πρόβλημα. Αλλα κάπως, κάπου, έπρεπε να ξορκίσω το πόσο πολύ μ' έχει αρρωστήσει αυτό το γαμημένο άλμπουμ. Αφού τα 'χουμε ξαναπεί: το μπλόγκ αυτό εκτελεί ουσιαστικά χρέη τσαμπατζίδικης ψυχοθεραπείας.

Και το 'Hidden' την πήγε πολύ, πολύ πίσω, με έναν παράδοξα απολαυστικό τρόπο.


Words enshrined in air, words enshrined in air.
You are in the sky, I will meet you there.

Your name becomes cosmic in my mind

rangeless, endless and my blood explodes. 

--------------



2.   Weekend - Sports
3.   Deerhunter - Halcyon Digest
4.   Liars - Sisterworld
5.   Spoon - Transference
6.   Salem - King Night
7.   Gonjasufi - A Sufi And A Killer
8.   The Dillinger Escape Plan - Option Paralysis
9.   Frightened Rabbit - The Winter Of Mixed Drinks
10. We Are Hex - Hail The Goer
11. Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
12. Caribou - Swim
13. Sufjan Stevens - The Age of Adz
14. Portugal. The Man - American Ghetto
15. Gil Scott-Heron - I'm New Here
16. Grinderman - Grinderman 2
17. Owen Pallett - Heartland
18. Forest Swords - Dagger Paths
19. Titus Andronicus - The Monitor
20. Swans - My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky

15 comments:

  1. Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!

    Σ'ευχαριστώ πολύ. Γέλασα με την προσπάθειά σου να μας πείσεις ότι το ΝΜΕ είναι κατάπτυστη φυλλάδα (έχεις υπόψη σου το Rolling Stone ή το Q) και η ίδια επιλογή για νούμερο 1 εντελώς τυχαία. Προφανώς, δε συμβαίνει το πρώτο (μάλλον έχεις καιρό να το ξεφυλλίσεις και όταν κυκλοφορούσε το Melody Maker ήσουν μικρός για να το διαβάσεις), αλλά ούτε το δεύτερο (8 στα 20 κοινά είναι πάρα πολλά). Όσο για το Plissken η καλύτερη εμφάνιση ήταν των Longcut, αλλά μάλλον δεν πήγες τόσο νωρίς για να το διαπιστώσεις και εσύ.

    ReplyDelete
  2. Σ ευχαριστώ για το επικοδομητικό (;) σου σχόλιο. Μ' αρέσει να προσφέρω γέλιο, γι' αυτό ξεκίνησα και το μπλόγκ έτσι κι αλλιώς (και να για ρίχνω γκόμενες). Υποθέτω πως είσαι συντάκτης στο εν λόγω περιοδικό, πρέπει να γαμεί σαν δουλειά.

    Τώρα αν βάζεις στη συζήτηση Q & Rolling Stone όμως που θα σταματήσεις; Στον Τηλεθεατή;

    Η αλήθεια είναι οτι έχω καιρό να ξεφυλλίσω το ΝΜΕ, με χάσατε ολοκληρωτικά εκει γύρω στην φάση του εκθειασμού Arctic Monkeys κλπ.

    Την υπόλοιπη λίστα του περιοδικού δεν την ξέρω, έμαθα για το οτι βάλανε το Hidden No.1 στο τουίτερ πριν κάτι μέρες όταν κάποιος πόσταρε τον συγκεκριμένο δίσκο στην λίστα του.

    Τώρα τους λόγους για τους οποίους πιστεύεις οτι (μάλλον υποσυνείδητα;) θα ήθελα να κοπιάρω την φυλλάδα αυτή θέλω πολύ να τους ακούσω, η θλιβερότητα του Ιντερνετ ποτέ δε σταματά να με εκπλήσσει!

    Τους Longcut ήθελα πολύ να τους δώ, αλλα μια το μεσημέρι είναι λίγο υπερβολή, λογικά μόνο οι διοργανωτές θα 'τανε εκει τέτοια ώρα.

    ReplyDelete
  3. Αλμπουμάρα, τα είπαμε εξάλλου. Ο από πάνω δεν ξέρω τι ζόρι τραβάει, αλλά τεσπά, εγώ live δεν πέθανα ομολογώ, αλλά το άλμπουμ ακόμα το ακούω και ψαρώνω. Μουσική με λόγο ύπαρξης, όχι αηδίες.

    ReplyDelete
  4. NME έχω να ξεφυλλίσω από την ίδια εποχή. Το'χω εγκαταλείψει και εγώ Ολοκληρωτικά οπότε δεν είχα καν ιδέα για την... "σατανική σύμπτωση" της επιλογής του νο1! Μπράβο στα... παιδιά! Τι να πω?!
    Το σίγουρο και το σημαντικότερο είναι πως οι These New Puritans μας αρρώστησαν τόσο όμορφα όσο και ο Soul Auctioneer με το κείμενό του! Ευχαριστούμε.

    ReplyDelete
  5. xaxaxaxaxa....απλά γραφικός...κ θλιβερός, τι σου κάνει το ιντερνετ...πλημμυρησαμε μουσικογραφιάδες...

    ReplyDelete
  6. Η αλήθεια είναι οτι την κρίσιμη στιγμή δεν κατάφερα να μαζέψω αρκετά μόρια για να περάσω στην Μεγάλη των Μουσικογραφιάδων Σχολή. Ήταν πολύ ψηλά ο πύχης.

    Οπότε αναγκάστηκα να πορευθώ με κάτι μίζερα μαθήματα δι' αλληλογραφίας, όχι σαν κάτι άλλους τρού γίγαντες του χώρου...

    ReplyDelete
  7. ηταν ψηλά ο ΠΗΧΥΣ... αλλά ευτυχώς υπαρχουν άτομα που τον κατεβάζουν συνεχώς...

    ReplyDelete
  8. Δώσε, Μάνο, δώσε!! Τρρρρρρρρρελένομαι να με διορθώνεις αγόρι μου...!

    ReplyDelete
  9. Δεν μπορώ να κατανοήσω όλα τα ζόρια που μπορεί να τραβάει ένας άνθρωπος.. οκ! Για μουσική δεν μιλάμε; Καλοδεχούμενες όλες οι απόψεις αλλά τα αποτυχημένα-κομπλεξικά σχόλια με τα οποία νομίζουν ότι ανεβάζουν τον "πήχυ" δεν τα αντέχω! Βγάζει έναν (χμμ) "πόνο" ο 11:46 am.
    O πόνος όμως ευτυχώς είναι κάτι που περνάει.
    Και πίσω στο θέμα μας: Φοβερός δίσκος, ωραίο, "λυτρωτικό" κείμενο. Και αν είναι υπερβολικό σε κάποια σημεία, με κάλυψε η τελευταία παράγραφος! (Ναι, το διάβασα μέχρι το τέλος.)
    s.x.

    ReplyDelete
  10. Σ' ευχαριστώ. Ξέρω οτι ακούγομαι υπερβολικός σε ορισμένα σημεία, αλλά I can't help it.

    Γενικά αν μου αρέσει κάτι πολύ, ξεφεύγω εύκολα. Κι αυτός ο δίσκος μ' έκαψε πραγματικά!

    ReplyDelete
  11. Με γεια το νούμερο, ρε συ Soul! Γαμήθηκα να γελάω και είμαι δουλειά ακόμα!

    ReplyDelete
  12. Χαχα! Πού χάθηκες σεβάσμιε πορνόγερε; Είχες την τιμητική σου στην φετινή λίστα...

    ReplyDelete
  13. Ναι, νομίζω το άξιζα κατά ένα μέρος... Και μόνο για We Are Hex...

    ReplyDelete
  14. εχει πλάκα να βλέπεις όσους ανακαλύψαν τους these new puritans να χτυπουν τον κώλο τους κάτω γι να αποδείξουν ότι δεν τους εμαθαν από το nme, ενω όλη την χρονιά εκθειάζαν την witchouse, κάποιον brandford kox κ τους weekend...minus one indeed...

    ReplyDelete
  15. Περίεργα πράγματα.. Να κάθεσαι να διαβάζεις ένα μπλόγκ για κανα χρόνο (!) μόνο και μόνο για να μπορείς να ποστάρεις κράξιμο.. Καυλώνω στην σκέψη οτι το χεις και στα φέηβοριτς ανώνυμε (Μάνο;)!!!

    Αν διαβάσεις πάντως τα διάφορα ποστ αντι να κοιτάς μόνο τις εικόνες θα δείς οτι τους Puritans τους ανακάλυψα μέσω της arrostias απ' το ρηβιού της στο Soundholikz, τα witch house παραφερνάλια μέσω του αγαπητού indiefuck και τους Weekend μέσω IRL κολλητού (συγκεκριμένα του πρότεινε να κατεβάσει το άλμπουμ ο πρώην της γκόμενάς του, τρελάθηκε και μου στειλε ενα μέηλ με το λινκ, σοβαρολογώ). Για πές, τι πόντους κερδίζω με τις ανακαλύψεις αυτές;

    Τώρα σχετικά με την μανία που σ' έχει φάει με το ΝΜΕ δεν ξέρω τι να σου προτείνω.. Αφού σίγουρα έχεις κάποια σχέση με το περιοδικό στείλε μου αν μπορείς το τεύχος με τα τοπ του 2010, είπες πιο πάνω οτι 8 στα 20 απ τα δικά μου συμπίπτουν με τα δικά τους και θέλω να δω ποια, στο σάιτ έχει μονο το τοπ 10.

    Περιμένω ν' ακούσω πάντως έναν καλό λόγο για τον οποίο θα έκραζα κάτι αλλα θα το διάβαζα ανελλιπως κι όλας..

    Oh, wait...

    ReplyDelete