Tuesday, December 20, 2011

#1. The Men - Leave Home


[Γράφτηκε το πρωί της Κυριακής, 12/2/2012]

Λοιπόν. Ακούστε πως έχει η φάση. Η αλήθεια είναι ότι γενικώς δε το χω πολύ με το γράψιμο τον τελευταίο καιρό, δεν το 'χω καθόλου βασικά, κάθε μέρα ανοίγω τελετουργικά το Word, λέω στον εαυτό μου 'γράψε κάτι ρε μαλάκα' και στα 30 δευτερόλεπτα το έχω ήδη κλείσει και λούζομαι στην καθησυχαστική, αποχαυνωτική ροή πληροφοριών του κωλοίντερνετ. Και να πεις οτι δεν υπάρχουν πράγματα για να γράψω. Νομίζω ότι, αυτές τις μέρες τουλάχιστον, απλά βαριέμαι το γράψιμο. Και αυτό φαίνεται στο ότι μιλάω πολύ, υπερβολικά πολύ, σε φάση αν ξεκινήσω την πάρλα απλά δε βάζω γλώσσα μέσα, τέλος πάντων, κάτι πρέπει να γίνει μ' αυτό γιατί υποπτεύομαι πως έχω αρχίσει να γίνομαι περισσότερο εκνευριστικός απ' ότι συνήθως.

Πρέπει να γράψω όμως τώρα, πρέπει, δε πάει άλλο, το 'χω αναβάλει αρκετές φορές, εξάλλου εδώ και καιρό έλεγα ξανά και ξανά, 'για το Leave Home θα γράψεις σεντονάκι μετά το λάιβ ρε' και τώρα το λάιβ πέρασε και η διάθεση επέστρεψε στα προηγούμενα (υπερβολικά) χαμηλά επίπεδα, άσχημο coming down φάση, αλλά δε γαμείς, θα προσπαθήσω. Μα τη μπαναγία, θα θελα να γράψω 10σέλιδο σεντόνι γι' αυτή τη μπάντα και την όλη φάση της. Πόσο γαμάτη λέξη η 'φάση', παρεπιπτόντως. Αρχίδια γαμάτη βασικά, απλά έχει κάτι που μ' αρέσει, μου θυμίζει κάποια άτομα με τα οποία έχω χαθεί πλέον, μου θυμίζει το θεικό 'ΣΑΤΑΝΑΣ ΦΑΣΗ', μου θυμίζει την 'τετραφασική φάση' του Γουσγούνη, μου θυμίζει πολλά ασύνδετα μεταξύ τους πράγματα, πάρα πολλά, γι' αυτό ίσως την κωτσάρω όπου μπορέσω. Στηρίζω φάση ρε μουνιά, πως το λένε.

Περίεργο σαβατοκύριακο. Ξεκίνησε μίζερα, με τις θλιβερότερες απο πλευράς προσέλευσης κόσμου κινητοποιήσεις που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς δεδομένης της 'έχουμε πόλεμο σε όλα τα επίπεδα' συγκυρίας. Και έχουμε πόλεμο. Καμία αμφιβολία γι' αυτό. Έτσι κι αλλιως, ο πόλεμος είναι η αρχή σύστασης του κοινωνικού: οι σχέσεις εξουσίας στην κοινωνία εδραιώνονται πάνω στον πόλεμο και μέσα απ' αυτόν. Κι αυτός ο γαμημένος πόλεμος είναι υποχθόνιος, συγκαλλυμένος, απόλυτα εγγεγραμένος στους κοινωνικούς θεσμούς, στις οικονομικές ανισότητες, στην ίδια τη γλώσσα, στο ανθρώπινο σώμα, παντού βασικά. Τέλος πάντων. Έχουμε πόλεμο, κι απ' ότι φαίνεται, τον χειρότερο δυνατό πόλεμο, απ' αυτούς που δεν ανήγει καν ρουθούνι παρά την αχαλίνωτη βία, που το θλιβερό μότο 'ησυχία, τάξη και ασφάλεια' περιγράφει ανατριχιαστικά άψογα. Αν αυτό δεν είναι ανατριχιαστικό, δεν ξέρω τι είναι.

Την απογοήτευση αυτή ακουλούθησε το λάιβ των Fall την Παρασκευή, οι οποίοι αναμενόμενα γάμησαν. Τεράστια μπάντα, τεράστιος, άχρονος Mark E. Smith, αλλά αυτό το κείμενο δεν είναι γι' αυτούς. Ίσως κάποια στιγμή ποστάρω κάτι για την πάρτη τους. Δεν τους τίμησε και ο Raggedy Man για να γράψει ένα απ' τα επικά 'Last nite' του... Μαλακία. Τέλος πάντων. Το κέιμενο αυτό λοιπόν είναι για αυτές τις τρείς γαμημένες ώρες, όπου ξαφνικά όλα τα κωλοπροβλήματα, πρωτοκοσμικά και μη, εξαφανίστηκαν, βασικά κονιορτοποιήθηκαν, πως το λένε, έγιναν σκόνη κυριολεκτικά. Χτές πήγα στο An, χωρίς ύπνο, χωρίς φαί, χωρίς πολύ διάθεση, χωρίς τίποτα βασικά, και τελικά έφυγα με ένα χαζό χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά. Πέτυχα λίγους φίλους, υπερβολικά πολλούς γνωστούς, άτομα που είχα να δω πολύ καιρό, πάρα πολύ καιρό, τσίμπησα τρείς δίσκους, κάπνισα σα να μην υπήρχε αύριο (και μερικές φορές θες όσο τίποτε άλλο να μην υπάρξει αύριο), κοπανήθηκα μέχρι θανάτου πάνω σε θεατές και κάγκελα, έφαγα κλωτσιά στη μούρη απο φίλο κατα τη διάρκεια stagedive, περισσότερες αγκωνιές στα μάτια και στο στόμα απ' όσες μπορώ να μετρήσω, φώναξα μέχρι να κλείσει η φωνή μου, έχασα αρκετά λίτρα ιδρώτα, κάτι κέρματα, παρ' ολίγον τα κλειδιά του αμαξιού, μέχρι και το straight edge σερί μου έσπασα με λίγη μπύρα... ανεβαίνοντας τα σκαλιά της εξόδου, κάπως, όλα ήταν... γαμώ. Χμμ, ναι, νομίζω πως αυτή είναι η κατάλληλη λέξη. Και ναι, όντως οι Men αντικειμενικά έπαιξαν μάλλον λίγο. Όντως δεν τίμησαν όσο θα ήθελα το Leave Home, το οποίο παρεπιπτόντως είναι δισκάρα, απίστευτη δισκάρα, ήταν ο καλύτερος δίσκος του 2011, χαλαρά, δεν χωράει καμιά αμφιβολια γι' αυτό. Ε και; Για τα 50 περίπου λεπτά που έπαιξαν αυτό το βροχερό βράδυ Σαββάτου ενός ολοκληρωτικά σιχαμένου Φλεβάρη ήταν η καλύτερη μπάντα στο κόσμο. Υπερβολή; Μπορεί. Στ' αρχίδια μου.

Και τώρα; Επιστροφή στην πραγματικότητα. Διόρθωση: ανώμαλη, 'assume the crash position' προσγείωση στην πραγματικότητα. Γάμα τα όμως. Αναμενόμενο. Αυτή η γαμημένη φάση που, όσο κι αν προσπαθείς να το αποφύγεις, αφού γυρίσεις φίλους στα σπίτια τους και βρείς κάτι σάπιο να φας, κάποια στιγμή επιστρέφεις στη δική σου τρύπα με το μάτι γαρίδα, την χειρότερη ημικρανία στο Άλφα τεταρτημόριο και τον πιο απάλευτο στομαχόπονο (για τον οποίο όλο λες οτι θα πας στο γιατρό και πάντα το αναβάλεις φοβούμενος τα χειρότερα) και ξέρεις ότι πρέπει να πέσεις για ύπνο διότι την επόμενη μέρα θα την περάσεις σχεδόν όλη στο δρόμο. Και τελικά, αντί για ύπνο, κάθεσαι και κοιτάς ταβάνι, λογοδοτόντας στο μαξιλάρι σου, μέχρι να βγεί ο ήλιος. Δε γαμείς... Ίσως, λέω ίσως, κάτι γίνει σήμερα, ίσως κατέβει κόσμος, ίσως υπάρχει 'σωστό' κλίμα, ίσως ζήσουμε στιγμές ακολασίας και ενστικτώδους λύσσας, μεταμοντέρνα σκηνικά, απ' αυτά που μ' αρέσουν, ίσως πάλι όχι, ίσως απλά βρέξει και η φάση διαλυθεί στο τσακ μπαμ και γυρίσουμε όλοι σπίτια μας για να δούμε βιντεάκια απο κάνα πέσιμο στο γιουτιουμπ.

Το θέμα είναι: δεν μπορώ να γράψω άλλο, δεν το 'χω λέμε. Προτιμώ να μιλήσω. Είναι μεγάλη μαλακία που γενικώς οι άνθρωποι δεν μιλάνε μεταξύ τους, εννοώ πραγματικά, χωρίς μαλακισμένους αυτοπεριορισμούς. Είναι κρίμα ρε, γιατί τα πράγματα είναι λίγο πιο απλά όταν μιλάς, λίγο, αλλά είναι, ακόμα κι αν αναπόφευκτα καταλήγεις να κοπανάς βίαια στα ανυπέρβλητα όρια του λόγου. Αυτό θα κάνω λοιπόν. Καθώς τα χημικά κι οι κρότου λάμψης θα πέφτουνε βροχή, ανάμεσα σε λαχανιασμένα κυνηγητά, σε δακρυσμένα μάτια και σε κλειστά πνευμόνια θα αναζητήσω μερικές στιγμές ηρεμίας σ' ένα στενό, θα πιάσω κάποιον άσχετο, δε με νοιάζει ποιος θα είναι, αρκεί να μην τον ξέρω, και θα του πω με λεπτομέρειες για το πόσο γαμάτο ήταν το χτεσινό λάιβ, για το πόσο σημαντικό είναι αυτό που συντελείται τώρα στον δρόμο, για το πόσο όμορφη είναι η στιγμή που εξαπολύεται μια επίθεση ενάντια στην τάξη αυτού του κόσμου, ακόμα κι αν αυτή τελικά συντριβεί, βασικά θα το χοντρύνω, θα του μιλήσω για το πόσο γαμάτη είναι η ζωή γενικώς, γιατί, ναι, η ζωή είναι περίπλοκη και αμίλεικτη, δεν συγχωρεί, είναι too much, too fucking much, όλα επιτρέπονται, επικίνδυνο αυτό, φούλ τρομακτικό, αλλά πως να το κάνουμε, είναι απίστευτη ρε, γι' αυτό και είναι τοσο ζόρικη, τόσο τίγκα στον πόνο, στη θλίψη και την απογοήτευση, διότι αν ήταν μόνιμα σκατά θα το αποδεχόμασταν κάπως, αλλά δεν είναι έτσι ρε γαμώτο, ναι μεν δεν παλεύεται 99% of the time, αλλά μια στο τόσο, στο πολύ, πολύ τόσο σου κάνει την έκπληξη και, για λίγες ώρες, σε σφυροκοπάει στο κρανίο με το γεγονός ότι, ρε φίλε, είσαι ζωντανός, είσαι εδώ, τώρα, και νίωθεις ότι μπορείς να αντέξεις σχεδόν τα πάντα, νιώθεις ότι είσαι ικανός για τα πάντα, νιώθεις ότι η μοναξιά είναι ένα σπίτι απο τραπουλόχαρτα και εσύ κρατάς κοντόκανη, νιώθεις γενικά, για την ακρίβεια πιστεύεις ότι δεν χάσαμε ακόμα, και είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να το πιστεύεις αυτό που και που, ακόμα κι αν τελικά δεν ισχύει, έτσι δεν είναι;


P.S. Οι Ruined Families και οι Acid Baby Jesus τα έσπασαν κανονικότατα. Ειδικά οι πρώτοι με άφησαν μαλάκα, είναι και αυτή η άγρια καύλα διαρκείας που έχω για το hardcore, τι να πω, σεβασμός απλά.


P.S. 2: Το νου σας όσοι κατέβετε σήμερα... (12/2)



2.   Snowman - Absence
3.   Crystal Stilts - In Love With Oblivion
4.   John Maus - We Must Become The Pitiless Censors of Ourselves
5.   Rome - Die Æsthetik der Herrschaftsfreiheit
6.   Prurient - Bermuda Drain
7.   Grouper - A I A
8.   Liturgy - Aesthetica
9.   Ritual - Paper Skin
10. Sex Church - Growing Over
11. Belong - Common Era
12. HTRK - Work (Work, Work)
13. Tim Hecker - Ravedeath, 1972 
14. Iceage - New Brigade
15. Bass Drum Of Death - GB City
16. M83 - Hurry Up, We 're Dreaming
17. The Psychic Paramount - II
18. Le Corbeau - Moth On The Headlight
19. TV Ghost - Mass Dream
20. The Kills - Blood Pressures

Monday, December 19, 2011

#2. Snowman - Absence




[κάποια στιγμή θα ποστάρω και το κείμενο]



3.   Crystal Stilts - In Love With Oblivion
4.   John Maus - We Must Become The Pitiless Censors of Ourselves
5.   Rome - Die Æsthetik der Herrschaftsfreiheit
6.   Prurient - Bermuda Drain
7.   Grouper - A I A
8.   Liturgy - Aesthetica
9.   Ritual - Paper Skin
10. Sex Church - Growing Over
11. Belong - Common Era
12. HTRK - Work (Work, Work)
13. Tim Hecker - Ravedeath, 1972 
14. Iceage - New Brigade
15. Bass Drum Of Death - GB City
16. M83 - Hurry Up, We 're Dreaming
17. The Psychic Paramount - II
18. Le Corbeau - Moth On The Headlight
19. TV Ghost - Mass Dream
20. The Kills - Blood Pressures

Sunday, December 18, 2011

#3. Crystal Stilts - In Love With Oblivion



Κάνω repost το κείμενο που είχα γράψει μέσα στη χρονιά για τον δίσκο.

Έκανα μια αναδιαμόρφωση, ας πούμε, του δωματίου μου πριν μερικές μέρες. Χμμ... Το 'αναδιαμόρφωση' ακούγεται υπερβολικά σοβαρό. Βασικά έφτιαξα μερικές στοίβες απο πράγματα γκρεμίζοντας κάποιες παλιότερες. Μερικοί μετακινούν τα έπιπλα, εγώ εγείρω στοίβες. Η διαδικασία αυτή γίνεται σπάνια και είναι συνήθως επίπονη αλλά ποτέ άκαρπη: που και πού φέρνει στην επιφάνεια αντικείμενα απο το μακρινό παρελθόν της νιότης μου. Αυτή την φορά οι ανασκαφές ξέθαψαν ενα γαμηστερό επετειακό τεύχος-ανθολογία του 'Amazing Stories'.

Μιλάμε για τεράστια λατρεία, σε βαθμό ψυχιατρικό ίσως. Μαζί με το 'Asimov's Science Fiction', τα short story collections των Clarke, Asimov, Elison, Le Guin κλπ. και μια ξεφτισμένη, βγαλμένη απ' τα βάθη της δεκαετίας του '70 κόπια του 'Ανθολογία Σοβιετικής Επιστημονικής Φαντασίας' των εκδόσεων Κάκτος (!) την οποία είχα ανακαλύψει στην βιβλιοθήκη των γονιών μου δίπλα σε κάτι κόμικ του Milo Manara, το 'Amazing Stories' κατανάλωσε τεράστιο αριθμό ωρών απ' την μάλλον μοναχική μου εφηβεία. Οριακά περισσότερο απ' οτι τα κόμικ του Manara.

Πέραν των hard scifi ιστοριών, το περιοδικό αυτό φιλοξενούσε και πιο ανάλαφρες, πιο pulp αν θέλετε, ιστορίες. Μπορεί να μην το παραδεχόμουν τότε για να μην χάσω το nerd cred, αλλά η αλήθεια είναι οτι τις λάτρευα. Στην συλλογή που ξέθαψα λοιπόν, με τον μάλλον αδιάφορο τίτλο 'More Amazing Stories', υπήρχε μεταξύ άλλων ένα απίστευτο short story με τίτλο 'Eat at Joe's' κάποιου κύριου Kiel Stewart. Ο τίτλος προιδεάζει για κάτι γαμάτο, και ο Stewart δεν απογοητεύει.

Η ιστορία αυτή ξεκινά σ' ένα παρακμιακό Αμερικάνικο diner, ξέρετε, το κλασσικό στερεότυπο με τα κόκκινα καθίσματα, την σερβιτόρα που προτείνει πάντα το 'special' και τους 4-5 σταθερούς θαμώνες οι οποίοι καρφώνουν επίμονα τον οποιοδήποτε ξένο τολμήσει να πατήσει το πόδι του εντός του establishment. Ένας απ' αυτούς τους locals λοιπόν, ζητώντας ένα refill της κούπας του με καφέ, ξεκινά να αφηγείται στους φίλους του το πώς μερικές ώρες πριν είδε με τα ίδια του τα μάτια το νεκρό απ' την δεκαετία του '80 είδωλό του, τον Roy Orbison.

Ας είμαστε ειλικρινείς: πάντα υπήρχε κάτι περίεργο στον Roy Orbison. Διόρθωση: κάτι περίεργα γαμάτο. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο, αξίζει να διαβάσει κανείς την ιστορία, λίγες σελίδες είναι εξάλλου, και ADD να 'χεις θα τα βγάλεις πέρα. Τώρα θα μου πείτε, τι σχέση έχουν όλα αυτά με το τελευταίο πόνημα των Crystal Stilts... και θα χετε δίκιο.

Ειλικρινά, δεν μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα. Αυτό που μπορώ να πώ με σιγουριά είναι οτι ακούγοντας το 'In Love With Oblivion', η ιστορία αυτή έσκασε στο μυαλό μου σαν να μην είχε περάσει ούτε μέρα, παρά το γεγονός οτι διαμεσολαβούσαν 15 περίπου χρόνια απ' την τελευταία φορά που την διάβασα. Ίσως φταίει το εξώφυλλο ή οι τίτλοι των κομματιών ή η κολασμένη, προερχόμενη  απ' τον άλλο κόσμο φωνή του frontman Brad Hargett, ίσως πάλι φταίει η διάχυτη 'double feature, science fiction' νοσταλγική ατμόσφαιρα που αποπνέει ο ήχος τους - πραγματικά δεν ξέρω.

Ακούγοντας τον δίσκο νομίζεις οτι βρίσκεσαι σε παρακμιακό drive-in, καθισμένος στο λευκό, δερμάτινο κάθισμα μιας Buick του '58 μ' ένα τεράστιο κουτί βουτυρωμένο ποπ κόρν στο χέρι ενώ στην οθόνη η Vampira ετοιμάζεται να ξεπαστρέψει τους gravediggers στην πρώτη σκηνή του Plan 9 From Outer Space. Νιώθεις την έξαψη 10χρονου αγοριού που έχει κάνει κομπίνα για να μπεί σε βραδινή προβολή του ακατάλληλου Forbidden Planet και χέζεται πάνω του στην φάση με το αόρατο τέρας. Κλείνοντας λίγο τα μάτια, μπορείς να φανταστείς τον μακιγιαρισμένο Dean 'Blue Velvet' Stockwell (one suave motherfucker!), με την λάμπα-μικρόφωνο, να ακολουθεί το θεικό lip synch του 'In Dreams' με μια εξίσου εξωφρενική εκτέλεση του Precarious Stair. Περίεργα πράγματα.

Όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο πιο έντονα μου σκάει αυτό το Orbison connection. Και είναι τρελό: φαινομενικά ο Hargett και ο Orbison δεν έχουν απολύτως τίποτα κοινό, εκτός ίσως απ' το  γούστο στα γυαλιά ηλίου. Νομίζω πως και οι δύο μου βγάζουν το ίδιο είδος γλυκιάς μελαγχολίας, αυτή που σου σκάει περίεργες ώρες, συνήθως βράδυ, και την γουστάρεις όσο τίποτε άλλο, κι ας μην το παραδέχεσαι ούτε στον ίδιο τον εαυτό σου. Σαν μια μεταμεσονύκτια προβολή του 'Tarantula', ένα πράγμα.
 
Τέλος πάντων. Αυτό το κείμενο με δυσκόλεψε πολύ. Για να 'μαι ειλικρινής, δεν θα το πόσταρα αν δεν ήθελα τόσο πολύ να γράψω κάτι γι' αυτό τον δίσκο, έστω και κάτι πρόχειρο. Μιλάμε για απίστευτη αλμπουμάρα η οποία μπαίνει με τρομακτική άνεση στα καλύτερα ακούσματα του 2011. Είναι τέχνη ρε, που θα λεγε κι ο Raggedy Man, ανεπιτήδευτη τέχνη.

Και ναι, πιστεύω ακράδαντα πως αν ο Roy Orbison ξετρύπωνε απ' τον τάφο του ένα ωραίο βράδυ με πανσέληνο, θα ξεσκόνιζε το σακάκι του, θα φορούσε τα αραχνιασμένα Wayfarer του (λογικά με αυτά θα τον θάψανε), θα ξέθαβε την ξεθωριασμένη του Gibson, θα καθάριζε την - με πεθαμενατζίδικη χροιά πλέον - φωνή του και θα ξεκινούσε προς την κοντινότερη πόλη με στόχο να δημιουργήσει μια μπάντα σαν τους Crystal Stilts - κι όλα αυτά σιγοτραγουδώντας τoυς στοίχους του 'Death Is What We Live For'.

Και ποιός ξέρει, πολύ πιθανόν να σταματούσε για μια ζεστή κούπα καφέ σ' ένα 'OPEN 24HRS' diner πάνω στον αυτοκινητόδρομο, κάτι σαν αυτό που περιγράφει ο Stewart...

"Joe's. Right at the crossroads. The power point.
Joe's is a diner, the kind they used to make, not some yuppi-fied decorator box. Could be it's even older than India ink. The magic part is older still.
My footsteps light, I turned back to look at the blinking neon sign.
'Eat at Joe's'.
Where it's always three A.M.
Where I set the magic free."




4.   John Maus - We Must Become The Pitiless Censors of Ourselves
5.   Rome - Die Æsthetik der Herrschaftsfreiheit
6.   Prurient - Bermuda Drain
7.   Grouper - A I A
8.   Liturgy - Aesthetica
9.   Ritual - Paper Skin
10. Sex Church - Growing Over
11. Belong - Common Era
12. HTRK - Work (Work, Work)
13. Tim Hecker - Ravedeath, 1972 
14. Iceage - New Brigade
15. Bass Drum Of Death - GB City
16. M83 - Hurry Up, We 're Dreaming
17. The Psychic Paramount - II
18. Le Corbeau - Moth On The Headlight
19. TV Ghost - Mass Dream
20. The Kills - Blood Pressures

Saturday, December 17, 2011

#4. John Maus - We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves



[κάποια στιγμή θα ποστάρω και το κείμενο]


5.   Rome - Die Æsthetik der Herrschaftsfreiheit
6.   Prurient - Bermuda Drain
7.   Grouper - A I A
8.   Liturgy - Aesthetica
9.   Ritual - Paper Skin
10. Sex Church - Growing Over
11. Belong - Common Era
12. HTRK - Work (Work, Work)
13. Tim Hecker - Ravedeath, 1972 
14. Iceage - New Brigade
15. Bass Drum Of Death - GB City
16. M83 - Hurry Up, We 're Dreaming
17. The Psychic Paramount - II
18. Le Corbeau - Moth On The Headlight
19. TV Ghost - Mass Dream
20. The Kills - Blood Pressures

Friday, December 16, 2011

#5. Rome - Die Æsthetik der Herrschaftsfreiheit



[κάποια στιγμή θα ποστάρω και το κείμενο]


6.   Prurient - Bermuda Drain
7.   Grouper - A I A
8.   Liturgy - Aesthetica
9.   Ritual - Paper Skin
10. Sex Church - Growing Over
11. Belong - Common Era
12. HTRK - Work (Work, Work)
13. Tim Hecker - Ravedeath, 1972 
14. Iceage - New Brigade
15. Bass Drum Of Death - GB City
16. M83 - Hurry Up, We 're Dreaming
17. The Psychic Paramount - II
18. Le Corbeau - Moth On The Headlight
19. TV Ghost - Mass Dream
20. The Kills - Blood Pressures

Thursday, December 15, 2011

#6. Prurient - Bermuda Drain


Μπήκαμε στο σωτήριο έτος 2012 λοιπόν, γιορτές τέλος, πίσω στην σκληρή πραγματικότητα, τα κεφάλια μέσα παιδιά!

Βασικά πόσο μαλακισμένη, κλισεδιασμένη φράση είναι η παραπάνω; Ειλικρινά. Υπονοεί οτι οι γιορτές είναι κάτι σαν ευχάριστο διάλλειμα. Παπάρια μάντολες. Ποιος περνάει καλά στις γιορτές; Δείξτε μου έναν άνθρωπο που λέει ότι απολαμβάνει τα Χριστούγεννα και θα σας δείξω έναν μαλάκαψεύτη. Ειδικά αυτά τα τελευταία. Ζόφος. Πραγματικά δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσει αυτό το γαμημένο διβδόμαδο, για να αρχίσει η σχολή και το ανελέητο μπαράζ των εργασιών και να θολώσει το μυαλό όσο γίνεται. Ο πολύς - και απότομα - απελευθερωμένος χρόνος αποτελεί το αγαπημένο σνακ της σκέψης, κι όταν έχεις χρόνο για να σκεφτείς αναπόφευκτα αρχίζεις να σκάβεις με νύχια και δόντια σ'αυτά τα σκοτεινά νοητικά τούνελ που οδηγούν σε απύθμενα φρεάτια τίγκα στα σκατά. Τι 'τα κεφάλια μέσα' ρε μαλάκες; Τα κεφάλια είναι πάντα μέσα, απλά στις γαμωγιορτές και σε λοιπές εθιμοτυπικές 'τζόυφουλ' φάσεις είναι που το συνειδητοποιούμε πιο ξεκάθαρα από ποτέ. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι πάλι καλά που στην καθημερινότητα υπάρχουν δουλειές του κώλου και εργασίες· γιατί όταν αφαιρούμαστε και, αψηφόντας τις πινακίδες 'ΚΙΝΔΥΝΟΣ/ΘΑΝΑΤΟΣ, αρχίζουμε να βαδίζουμε προς τα γαμωτούνελ, αυτές μας φωνάζουν και μας λένε 'θα σκάψεις, αλλά θα σκάψεις αλλού'. Πριν από καμιά ωρίτσα λοιπόν διέκοψα το διάβασμα γι' απόψε μετά από ένα αρκετά σκληροπυρηνικό 5ωρο. Παρ' όλα αυτά, επειδή αδυνατώ να κοιμηθώ φυσιολογικά, για την ακρίβεια τους τελευταίους μήνες τους βγάζω με κάνα 2ωράκι-3ωράκι κανονικού ύπνου κάθε βράδυπρωί, αποφάσισα να γράψω κάτι τώρα, κι ότι βγει ας βγει. Τα έχω υποσχεθεί αυτά τα κείμενα εξάλλου, κι η υπόσχεσή είναι αρκετά πάουερ ψυχαναγκασμός. Έτσι κι αλλιώς απ' το να ατενίζω το ταβάνι, καλύτερα να κοιτάζω σα χάνος την λευκή σελίδα Word. Είναι και στην ιδανική θερμοκρασία, 6500K, καλιμπραρισμένη, με ηρεμεί. Τέλος πάντων. Bermuda Drain λοιπόν. Ο κέρσορας αναβοσβήνει αγχωτικά, σα να μου λέει 'τέλειωνε ρε μαλάκα!'. Θα ήθελα να γράψω κάτι ας πούμε 'περίεργο', μεταμοντέρνο, ψιλοβιωματικό, ψυχοφίξιον που θα 'λεγε κι ο Raggedy Man, κάτι που να ταιριάζει με την μαυρίλα που βγάζει αυτός ο δίσκος, με την οργή, την θλίψη και την απογοήτευση που κρύβει, γάμησε τα, με την Ο Ρ Γ Η βασικά, με το 'θέλω να καταστρέψω κάτι όμορφο' που σου αφήνει μετά από κάθε άκουσμα. Αρχίδια, δεν έχει σημασία καν να είναι όμορφο. Απλά να το καταστρέψεις, με τον πιο βίαιο τρόπο που μπορεί να κατεβάσει το κεφάλι σου. Τι σχέση έχει όμως αυτό το πρωτόγονο συναίσθημα με τις κωλογιορτές; Bear with me. Ξέρετε τις φάσεις, που είσαι κάπου έξω, χωρίς να θες, από υποχρέωση, πάντα από υποχρέωση, πάντα εξαιτίας γαμημένων φιλικών εκβιασμών με επίκληση στο συναίσθημα ('ΕΛΑ ΓΑΜΗΣΟΥ ΜΗ ΓΑΜΙΕΣΑΙ ΡΕ, ΕΛΑ ΝΑ ΣΕ ΔΟΥΜΕ'), και καταλήγεις σ' ένα απ' αυτά τα θλιβερά (χριστουγεννιάτικα) πάρτυ όπου κανένας δε περνάει πραγματικά καλά, αλλά παρ' όλα αυτά οι πάντες τα τιμούν, κάθε γαμημένη φορά, σχεδόν ιεροτελεστικά, ελπίζοντας να μην γυρίσουν μόνοι στα σπίτια τους και αναγκαστούν να λογοδοτήσουν για ένα ακόμα βράδυ στο αδειανό μαξιλάρι τους. Και η μουσική είναι απαίσια και οι άνθρωποι είναι από εκνευριστικοί έως αδιάφοροι (τουλάχιστον ένας εκνευριστικός τύπος έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον, με τον ίδιο τρόπο που έχει ας πούμε ενδιαφέρον το να πυροβολήσεις το πόδι σου) και αν δεν το 'χεις με το αλκοόλ υποχρεώνεσαι να τα αντιμετωπίσεις όλα αυτά με μια αδυσώπητη, ανάλγητη σαφήνεια, καθισμένος σε μια γωνία με τσιγάρο κι ένα ποτήρι νερό στο χέρι, για να μπορείς τουλάχιστον να αποφύγεις τη σπαστική ερώτηση 'ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΙΝΕΙΣ;'. Αφού λοιπόν την κάνεις στο μισάωρο, φροντίζοντας φυσικά η ηρωική σου απόδραση να περάσει απαρατήρητη, συνειδητοποιείς ότι, εν τέλει, ο κύριος λόγος για τον οποίο βγήκες απ' το σπίτι, ο μοναδικός βασικά, είναι για να έχεις μια δικαιολογία για βρώμικο στον δρόμο της επιστροφής, γνωρίζοντας ότι το πεντάλεπτο που θα σου πάρει να καταβροχθίσεις τη μαλακία για την οποία περίμενες 25 λεπτά στην ουρά θα είναι η καλύτερη στιγμή μιας ολότελα θλιβερής και αδιάφορης, κατά τα άλλα, ημέρας. Περπατώντας προς την πολυκατοικία σου, μέσα στην απόλυτη ησυχία των μεταμεσονύκτιων ωρών, με το σχεδόν υπερβόρειο ψύχος του φετινού χειμώνα να έχει χτυπήσει μεδούλι και το ύπουλο συνοθύλευμα μιζέριας και εκνευρισμού στο κόκκινο, παρατηρείς μια ανθρώπινη φιγούρα να διαγράφεται στο σκοτάδι, απ' την αντίθετη πλευρά του δρόμου. Δεν μπορείς να καταλάβεις αν είναι άντρας ή γυναίκα, νέος ή γέρος, δεν έχει σημασία εξάλλου. Το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι το πόσο απολαυστικό, πόσο exhilarating θα ήταν να τον καταστρέψεις βίαια αυτόν τον άγνωστο, ανενόχλητος απο ηθικές αναστολές, να νιώσεις για μια φορά κυνηγός αντί για θήραμα, πως να το πω ρε γαμώτο, American Psycho φάση, να τον μαχαιρώσεις ας πούμε στην καρδιά και να παίξεις με το πιτσιλισμένο αίμα του στο πεζοδρόμιο. Έ, πάνω κάτω, αυτό είναι το Bermuda Drain, χωρίς τους μπάτσους, τα δικαστήρια, την ισόβια κάθειρξη και τον απαγχονισμό στο κελί μετά...

P.S. Η αρχική ιδέα ήταν να μην γραφτεί κείμενο γι' αυτό το δίσκο. Απλά θα έβαζα κάτι του στυλ 'αυτός ήταν ο αγαπημένος δίσκος του Raggedy Man για το 2011'. Ξαναδιαβάζοντας το παραπάνω κατεβατό, νομίζω ότι η πρώτη επιλογή ήταν τελικά καλύτερη...




7.   Grouper - A I A
8.   Liturgy - Aesthetica
9.   Ritual - Paper Skin
10. Sex Church - Growing Over
11. Belong - Common Era
12. HTRK - Work (Work, Work)
13. Tim Hecker - Ravedeath, 1972 
14. Iceage - New Brigade
15. Bass Drum Of Death - GB City
16. M83 - Hurry Up, We 're Dreaming
17. The Psychic Paramount - II
18. Le Corbeau - Moth On The Headlight
19. TV Ghost - Mass Dream
20. The Kills - Blood Pressures

Wednesday, December 14, 2011

#7. Grouper - A I A


Χθες βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ με τίποτα. Γενικά έχω γαμήσει άσχημα το βιολογικό μου ρολόι αυτές τις μέρες, πολύ άσχημα όμως... Μάτι γαρίδα, κεφάλι καζάνι, κι όμως, αντί να με πάρει ο ύπνος ως όφειλε μετά απο 48 ώρες σχεδόν πλήρους αυπνίας, συνέχιζα να στριφογυρίζω σαν κοκορέτσι κάτω απ' τα σκεπάσματα. Τέλος πάντων. Σε κάποια φάση απαλεψίας, είχα ανοίξει τη μπαλκονόπορτα για να ξεβρωμίσει απ' το καπνό το δωμάτιο, το οποίο τις τελευταίες ώρες θύμιζε τεκέ. Πρέπει να είχε πάει 5 τα ξημερώματα όταν μου 'σκασε ενα ιδιαίτερα έντονο συναίσθημα το οποίο είχα να βιώσω αρκετό καιρό. Πρώτα όμως ενα σχετικά σύντομο backstory. Πριν απο 20 σχεδόν χρόνια (το γράφω και μου φαίνεται περίεργο, μα 20 χρόνια πριν, τι γίνεται ρε γαμώτο!?), νομίζω στην 5η δημοτικού, είχα πάει στο σπίτι του κολλητού για ταινία, μασαμπούκα, βιντεογκέημινγκ κλπ. Όμορφες εποχές. Είχαμε δει το Empire Strikes Back σε κασσέτα, γραμμένο απ' το RTL, με άλλα λόγια η ταινία ηταν ντουμπλαρισμένη στα γερμανικά, αλλά αυτό δεν μας πτοούσε, εξάλλου ξέραμε τους περισσότερους διαλόγους απ' έξω, και το σνίτσελ με πατάτες που συνόδευε την προβολή έκανε τα λιγοστά σημεία στα οποία μας πρόδιδε η μνήμη μας λίγο πιο βατά. Η ταινία κάποια στιγμή τέλειωσε, και αφού βαρεθήκαμε το Donkey Kong Country στο SNES, πέσαμε για ύπνο διοτι φυσικά έπαιζε σχολείο την επόμενη. Ενώ ο φίλος και οι δικοί του κοιμήθηκαν φυσιολογικά, εγώ πέρασα τη νύχτα άυπνος, κοιτάζοντας το ταβάνι. Είναι τρομερό, έχουν περάσει τόσα χρόνια, κι όμως θυμάμαι όλες τις λεπτομέρειες σαν να ήταν 'χθες... Ήταν Μάιος, ο αέρας δεν ηταν ούτε ζεστός, ούτε κρύος, ίσα που φύσαγε λιγάκι, και η πολυκατοικία βρισκόταν αρκετά κοντά στην παραλιακή, με αποτέλεσμα κάθε λίγο ν' ακούγεται κάποιο αμάξι στην απόσταση, ή μια φωνακλάδικη παρέα απ' το δίπλα τετράγωνο. Τότε κάτι πολύ παράξενο και πρωτόγνωρο συνέβη. Μέσα σ' εκείνο το σκοτεινό δωμάτιο, σ' ένα 'ξένο' σπίτι, με το βλέμμα εστιασμένο στο ταβάνι, ακούγοντας αυτούς τους φαινομενικά καθημερινούς ήχους να έρχονται από κάπου τόσο μακριά, συνειδητοποίησα για πρώτη φορά στη ζωή μου πόσο τεράστιος είναι ο κόσμος. Απίστευτα, τρομακτικά αλλά και ταυτόχρονα σχεδόν γοητευτικά αχανής, σε κάθε πιθανή διάσταση. Που πήγαιναν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Τι έκαναν day in-day out; Τι ήταν αυτές οι φωνές που ακούστηκαν μόλις; Τσακωνόντουσαν; Γελούσαν; Γιατί; Ξέρω οτι δε βγάζει πολύ νόημα όλο αυτό το κατεβατό, το πιθανότερο είναι ότι ακούγεται απλά pretentious, το θέμα όμως είναι ότι μιλάω για ένα απόλυτα απτό, έντονο συναίσθημα. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω.. Μοιάζει με το βύθισμα μέσα στην 'τρυφερή αδιαφορία του κόσμου' που περιγράφει ο Καμύ στις τελευταίες σελίδες του 'Ξένου'. Τι μπορεί να κάνει κανείς, πως πρέπει ν' αντιδράσει αφού τον χαστουκίσει αυτό το αδιαμφισβήτητα υπαρξιακό ζήτημα; Δεν έχω ιδέα.. ειλικρινά. Απο τότε μέχρι σήμερα, όταν οι συνθήκες ευδοκιμούν (περασμένη ώρα, ανοιχτή μπαλκονόπορτα, απομόνωση κλπ.)  συνεχίζει να μου σκάει με την ίδια ένταση. Θυμάμαι εκείνη την σκηνή απ' το Adaptation, ίσως η αγαπημένη μου ταινία των 00's, που η Susan Orlean λέει οτι υπάρχουν στον κόσμο τρομακτικά πολλές ιδέες, πολλοί άνθρωποι, πολλά πράγματα, πολλές κατεθύνσεις για να επιλέξεις. Και τελικά, ο λόγος για τον οποίο έχει νόημα να νοιάζεσαι για κάτι ή κάποιον με πάθος, είναι επειδή μ' αυτό τον τρόπο ο κόσμος συρρικνώνεται σ' ένα πιο ευκαταφρόνητο μέγεθος. Εγώ απλά θα ήθελα να προσθέσω ότι ένα παραπλήσιο αποτέλεσμα μπορεί να επιτευχθεί για 80 περίπου λεπτά με το A I A της θεάς Liz Harris.




P.S. Σαν μαλάκας που είμαι ανέλαβα με τον κολλητό μου μια αρκετά ζόρικη εργασία για την επόμενη εβδομάδα. Ως εκ τούτου γι' αυτό το διάστημα δεν θα υπάρχει χρόνος για κείμενα (ούτε για κατούρημα βασικά). Θα ανεβάζω απλά τα εξώφυλλα και αργότερα θα συμπληρώσω τα κείμενα που λείπουν. Γαμημένος βολονταρισμός...

8.   Liturgy - Aesthetica
9.   Ritual - Paper Skin
10. Sex Church - Growing Over
11. Belong - Common Era
12. HTRK - Work (Work, Work)
13. Tim Hecker - Ravedeath, 1972 
14. Iceage - New Brigade
15. Bass Drum Of Death - GB City
16. M83 - Hurry Up, We 're Dreaming
17. The Psychic Paramount - II
18. Le Corbeau - Moth On The Headlight
19. TV Ghost - Mass Dream
20. The Kills - Blood Pressures

Tuesday, December 13, 2011

#8. Liturgy - Aesthetica


Αγαπητοί αναγνώστες, έχω δεί το μέλλον και αυτό συνοψίζεται στον εξής χαρακτηρισμό: hipster black metal. Ω ναι. Όλα τα καλά του black metal (i.e. οι απίστευτες μουσικές), κανένα απ' τα 'μειονεκτήματα' (corpsepaint, εμμονή με το 'σατάνιστερ & δαιμονιστής' στοιχείο κλπ. - δε λέω, έχουν κι αυτά την πλάκα τους, αλλά τα 'ποιός είναι πιο evil' pissing contests κουράζουν γρήγορα). Ναι, είναι απόλυτα φυσικό να πεθαίνει κάτι μέσα σου όταν βλέπεις αυτό το (δημοφιλές πλέον!) tag στο last.fm, αλλά κανείς δεν είπε οτι στο μέλλον όλα θα είναι ρόδινα, και στη τελική τα πάντα συνηθίζονται, έτσι δεν είναι; Δίσκοι σαν το Aesthetica σίγουρα βοηθούν, βασικά όχι απλώς βοηθούν, δίσκοι σαν αυτόν σε κάνουν να θες να χτυπήσεις το 'hipster black metal' tag στο κούτελό σου. Ναι, οι τύποι ειναι αρκετά γραφικοί ως άτομα, ας μη γελιόμαστε, τον frontman τον λένε Hunter Hunt Hendrix για όνομα του θεού (χα, see what I did there?), έχει γράψει μανιφέστο (!?) σχετικά με το 'transcendental black metal' που κοντράρει σε μέγεθος την Αρνητική Διαλεκτική του Αντόρνο, κι όμως, με το δεύτερο άλμπουμ τους οι Liturgy αποδεικνύουν ότι το γαμάτο Renihilation δεν ήταν απλά το τυχαίο αποτέλεσμα μερικών πιθήκων που χοροπηδούσαν πάνω στα όργανα για κάποιους μήνες. Το Aesthetica απαρτίζεται από μανιασμένες, αριστουργηματικές συνθέσεις οι οποίες με repeat listens αποκαλύπτουν ολοένα και περισσότερες γαμάτες λεπτομέρειες. Σ' αυτό το σημείο πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι: ισχύει ότι φέτος έχει γίνει τρελός ντόρος μ' αυτό το νέο κύμα του 'απενοχοποιημένου' black metal με αποτέλεσμα το ευρύτερο genre να έχει πλέον εγκολπωθεί από την θλιβερή αμοιβάδα που λέγεται hipster κοινότητα. Τρομακτικό, το ξέρω. Το θέμα όμως είναι οτι η μουσική που έχει να επιδείξει το 'χιπστερ μπάσταρδο' νέο ρεύμα είναι, όπως και να το κάνουμε, σε γενικές γραμμές εκπληκτική (see also Deafheaven, Ash Borer, Wolves In The Throne Room). Εν τέλει, όσο κι αν πονάει τους 'true' μπλακμεταλ κλαπανάρες, αυτό είναι που μετράει, ακόμα κι αν είναι θέμα χρόνου μέχρι ν' αρχίσουν να κυκλοφορούν t-shirt Burzum στην Καρύτση (αν κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει ήδη).




9.   Ritual - Paper Skin
10. Sex Church - Growing Over
11. Belong - Common Era
12. HTRK - Work (Work, Work)
13. Tim Hecker - Ravedeath, 1972 
14. Iceage - New Brigade
15. Bass Drum Of Death - GB City
16. M83 - Hurry Up, We 're Dreaming
17. The Psychic Paramount - II
18. Le Corbeau - Moth On The Headlight
19. TV Ghost - Mass Dream
20. The Kills - Blood Pressures

Monday, December 12, 2011

#9. Ritual - Paper Skin


-Έλα ρε, τι λέει;
-Έ, τι να λέει μωρέ, ξέρεις,
λίγο άραγμα, λίγο σχολή,
λίγο διάβασμα, καμιά εργασίa,
καμιά συνελευσούλα,
κάνα καφεδάκι, καμιά σειρά,
κάνα λαιβάικι, καμιά σινεμαδιά,
κάνα φορμάτ,
καμιά βαριεστημένη μαλακία,
λίγο μουσικούλα, 
λίγο facebook, λίγο twitter, 
λίγο blogovision,
λίγο Skyrim,
λίγο Ladose,
λίγη μικροαστίλα που δε λέει να φύγει με τίποτα,
λίγα νεύρα, λίγο άγχος,
λίγη μοναξιά, λίγη αυπνία,
λίγη μιζέρια, 
λίγη γαμημένη ακαθισία,
λίγο ατένισμα της μαύρης αβύσσου ενώ κάτι μέσα μου πεθαίνει,
εντάξει,
όλα κομπλέ,
το πολύ πολύ να στενοχωρηθούμε λιγάκι,
δε θα πάθουμε και κατάθλιψη,
ησυχία, τάξη και ασφάλεια,
τα νέα σου.



 
10. Sex Church - Growing Over
11. Belong - Common Era
12. HTRK - Work (Work, Work)
13. Tim Hecker - Ravedeath, 1972 
14. Iceage - New Brigade
15. Bass Drum Of Death - GB City
16. M83 - Hurry Up, We 're Dreaming
17. The Psychic Paramount - II
18. Le Corbeau - Moth On The Headlight
19. TV Ghost - Mass Dream
20. The Kills - Blood Pressures

Sunday, December 11, 2011

#10. Sex Church - Growing Over


Θέλω να γράψω ένα γαμάτο κείμενο γι' αυτό τον δίσκο. Κάτι πραγματικά καλό, όχι σαν τις παπάτζες που γράφω συνήθως. Κάθομαι εδώ και ώρα χαζεύοντας τη λευκή οθόνη του Word, αδυνατώντας να σχηματίσω έστω και μια πρόταση. Τίποτα, λέμε. Η απόλυτη εμπλοκή. Τι γίνεται ρε γαμώτο; Η αλήθεια είναι οτι είμαι με δύο ώρες in name only ύπνου και έχω φάει στη μάπα τέσσερις ωρίτσες hardcore μαθήματος (αυτά τα σερί είναι γνωστά στους ΜΙΘΕικούς κύκλους ως 'τα σκληρά a priori') σε μια αίθουσα του Ιστορικού Αρχείου στο κέντρο. Τέσσερις ώρες δηλαδή μέσα σ' ένα χώρο που θυμίζει την αίθουσα στην οποία συντάχθηκε το σύνταγμα των ΗΠΑ και που θα μπορούσε να είναι εξίσου παλιός. Τέσσερις ώρες με τα πορτραίτα των παλιών προέδρων του Ιστορικού Αρχείου να με καρφώνουν με τα παγωμένα τους βλέμματά ενώ παράλληλα ο καθηγητής σολάρει σχετικά με το ζήτημα της internalist vs. externalist ιστοριογραφίας της επιστήμης. Τέσσερις ώρες με το στομάχι μου να την έχει δει Mike Patton, τα μάτια μου να στάζουν κέτσαπ και το κεφάλι να κάνει μια αρκετά πετυχημένη εξωμοίωση θαλάμου καύσης κινητήρα. Ας πούμε οτι δεν ήταν καλή μέρα. Βρώμα η δουλειά απ' το πρωί. Ξυπνάω μετά από το 'χορταστικό' διωράκι ύπνου με τον χειρότερο πονοκέφαλο στο βορειοανατολικό ημισφαίριο, ντύνομαι κουτσά-στραβά, μπαίνω στο αμάξι με εσωτερική θερμοκρασία ψυγείου μπύρας και φεύγω συνειδητοποιώντας ότι έχω ξεχάσει να πάρω μαζί μου το σημαντικότερο πράγμα όλων, δηλαδή το στικάκι με τα mp3. 'There is no turning back now', λέω στον εαυτό μου και βάζω Κόκκινο στο ραδιόφωνο, είναι εξάλλου ο μόνος σταθμός που μπορείς να ελπίζεις ότι θα πετύχεις κάτι παλέψιμο - τα βράδια κυρίως. Μάπα το καρπούζι τελικά. Πέφτω πάνω σε αφιέρωμα στην παραδοσιακή Ιρανική μουσική. 'Δε γαμιέται' σκέφτομαι, 'είναι τόσο σπαστικό που τουλάχιστον θα με κρατήσει ξύπνιο' και το αφήνω να παίζει. Τελικά παρκάρωντας στη Σκουφά ένιωθα σαν να είχα μόλις διασχίσει το μισοβομβαρδισμένο κέντρο μιας πόλης της Μέσης Ανατολής στο τιμόνι παλιάς Μερσεντές, ενώ στο πίσω κάθισμα βρίσκονταν ρεπόρτερ με κουκούλες στα κεφάλια τους ή κάτι τέτοιο. Αυτό μάλλον ήταν και το highlight (;) της ημέρας. Τέλος πάντων. Το θέμα είναι ότι μετά απ' αυτή την τετράωρη 'έξοδο' είμαι ξανά πίσω στο σπίτι, καθισμένος στο command center μου (δηλαδή στη ξεχαρβαλωμένη SATO μπροστά στο πισί ) με τη διάθεση σ' ένα all time low, και το μόνο που θέλω είναι να γράψω αυτό το γαμωκείμενο. Βασικά απ' το πρωί νιώθω ότι χρειάζεται να γράψω κάτι, η αλήθεια είναι ότι αυτές τις μέρες το μόνο πράγμα που κρατάει το κεφάλι μου πάνω απ' την επιφάνεια είναι η ψυχοθεραπεία των καθημερινών posts. Έχω βάλει το Growing Over να παίζει με την ελπίδα να ξεβουλώσει το μυαλό μου. Που θα πάει, κάτι θα βγει αν συγκεντρωθώ, σίγουρα θα είναι άμπαλο αλλά δεν αντέχω άλλο με τους συνεχείς ψυχαναγκασμούς για τη παραμικρή μαλακία. Για μισό λεπτό όμως. Τι νόημα έχει αυτή η σπαζοκεφαλιά; Τι σκοπό εξυπηρετεί; Με τι παπαριές ασχολούμαι; Δηλαδή έχει μπει το Paralyze και ήδη το κωλοκείμενο μοιάζει ασήμαντο, το άγχος και η ένταση της ημέρας σιγά-σιγά σβήνουν πίσω από βρώμικες garage κιθάρες, post-punk μπασογραμμές και στοιχειωμένα φωνητικά, αφήνοντας πίσω τους μια ανόθευτη, στα όρια του απολαυστικού μελαγχολία, επίπονη και όμορφη ταυτόχρονα. Ποιο κείμενο ρε, στ' αρχίδια μου βασικά, ίσως απλά βάλω μερικές 'καλλιτεχνικές' φωτογραφίες να τελειώνω, είναι δισκάρα ρε γαμώτο, πως να το κάνουμε, είναι το καλύτερο αντίδοτο για κωλομέρες σαν κι αυτή. Γαμημένοι Καναδοί... μόνο αυτοί με καταλαβαίνουν. Μα με τέτοιο όνομα, είναι δυνατόν να μην είναι μπαντάρα;





P.S. Δεν γνώριζα καν την ύπαρξη των Sex Church μέχρι που διάβασα σχετικό πόστ στο απίστευτο Venus in Leathers. Mad, mad, mad props σ' ένα απ' τα πιο ενδιαφέροντα blogs εκεί εξω...


11. Belong - Common Era
12. HTRK - Work (Work, Work)
13. Tim Hecker - Ravedeath, 1972
14. Iceage - New Brigade
15. Bass Drum Of Death - GB City
16. M83 - Hurry Up, We 're Dreaming
17. The Psychic Paramount - II
18. Le Corbeau - Moth On The Headlight
19. TV Ghost - Mass Dream
20. The Kills - Blood Pressures

Saturday, December 10, 2011

#11. Belong - Common Era



H hazy, σαν μεσημεριανό όνειρο ατμόσφαιρα που δημιουργεί το Common Era μου φέρνει στο μυαλό σκονισμένες, γεμάτες κόκκο και γρατσουνιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Ως εκ τούτου, δεν θα μπορούσε κατά την γνώμη μου να έχει πιο ταιριαστό εξώφυλλο. Με το που πατάς το play αφήνεσαι από μεγάλο ύψος, οδέυοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς την επιφάνεια ενός αφρώδους ωκεανού· την πρόσκρουση και το αρχικό σου σοκ συνοδεύει μια πορωτική, κιθαριστική κακοφωνία. Η λογική λέει να κολυμπήσεις προς τα πάνω. Παρ' όλα αυτά, επιλέγεις να αφήσεις τον εαυτό σου ελέυθερο και συνεχίζεις να βυθίζεσαι, νιώθοντας μια γνώριμη και φιλόξενη, drone-y, τίγκα στο reverb ζεστασιά να σε τυλίγει, συνοδεία αιθέριων φωνητικών που μοιάζουν να έρχονται απο κάπου πολύ μακριά. Οκ, ομολογώ ότι η συνταγή έτσι όπως την περιγράφω δεν ακούγεται ιδιαίτερα πρωτότυπη. Είναι γεγονός ότι οι Belong δομούν την μουσική τους πάνω σ' ένα tried & tested shoegaze πρότυπο, παρ' όλα αυτά, το τελικό αποτέλεσμα είναι απλά συγκλονιστικό. Στο σημείο αυτό θα μπορούσε κάποιος δικαιολογημένα να πει, 'κάτσε ρε φίλε, τι συγκλονιστικό κι αρχιδιές, ο ένας στους έξι δίσκους τα τελευταία χρόνια είναι κακέκτυπο My Bloody Valentine/Slowdive, έχει κουράσει η φάση.' Η φάση έχει όντως αρχίσει να κουράζει, όμως οι Belong εδώ φτιάχνουν κάτι οικείο αλλά και πρωτόγνωρα δυνατό ταυτόχρονα. Κατά κάποιον τρόπο, νομίζω πως αυτή η διάχυτη αίσθηση οικειότητας είναι το στοιχείο που μ' έκανε να λατρέψω τον δίσκο. Οι εκπλήξεις που κρύβει το Common Era δεν εντοπίζονται στα βασικά συστατικά του (υπάρχουν πλέον εκπλήξεις εκεί; υπήρξαν ποτέ;) αλλά στον τρόπο με τον οποίο η μπάντα τα εκμεταλλεύεται για να χτίσει τα πλούσια, ατμοσφαιρικά ηχοτοπία της. Γαμώτο.. Στις μέρες μας, όταν μιλάς για μουσική, λέξεις όπως 'οικειότητα' έχουν συνήθως μια αρνητική χροιά. Μαλακίες. Πως να το εξηγήσω διαφορετικά..  Είναι σαν τη φάση με τους κολλητούς σου. Αυτούς τους υπερβολικά σπάνιους ανθρώπους, που μπορεί να τους ξέρεις για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, ή και μεγάλο, δεν έχει καμία σημασία, αλλά όπως και να 'χει -και αυτό είναι που μετράει- νιώθεις σαν να τους γνωρίζεις όλη σου τη ζωή. Μιλάω για τους ανθρώπους που ξέρεις μέσα σου ότι θα είναι πάντα δίπλα σου, ότι κι αν γίνει. Που όταν όλα πάνε κατα διαόλου, όταν το σκατό συγκρούεται βίαια με τον ανεμιστήρα, είναι εκεί για να σου θυμίζουν ότι 'ρε μαλάκα, δε χάσαμε ακόμα, η τελευταία σκηνή μπορεί ν' αλλάξει ολόκληρη την ταινία'. Και ξαφνικά, ο κόσμος μοιάζει λίγο πιο παλέψιμος.





12. HTRK - Work (Work, Work)
13. Tim Hecker - Ravedeath, 1972
14. Iceage - New Brigade
15. Bass Drum Of Death - GB City
16. M83 - Hurry Up, We 're Dreaming
17. The Psychic Paramount - II
18. Le Corbeau - Moth On The Headlight
19. TV Ghost - Mass Dream
20. The Kills - Blood Pressures

Friday, December 9, 2011

#12. HTRK - Work (Work, Work)


HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK

HTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRKHTRK



Το Work (Work, Work) είναι η σκοτεινή πλευρά του σεξ. Είναι ένα συνοθύλευμα καταθλιπτικών, ενοχικών σκέψεων σχετικά με την ανταλλαγή σωματικών υγρών, πακεταρισμένο σε CD/LP. Είναι ο διαρκής φόβος μήπως και ανακαλύψει κανείς τις 'περίεργες' τσόντες που κρύβεις στο C:\Windows\System32 μετά τον θάνατό σου. Είναι το πλήρως συνειδητό (υπάρχει τελικά άλλο είδος;) κέρατο και ο βούρκος στον οποίο βυθίζεσαι αφού πεις το πρώτο απο μια τεράστια σειρά ψεμμάτων. Είναι τo γεγονός ότι συχνά βρίσκεις τη σωματική βία και τον αυτοτραυματισμό ερεθιστικά, κάτι που δεν έχεις παραδεχτεί ποτέ σε κανένα, ούτε καν στον εαυτό σου. Είναι οι φορές που ενώ φώναζε το όνομα σου, εσύ έκλεινες τα μάτια σου και σκεφτόσουν άλλη/άλλο. Είναι εκείνη η φάση που ήξερες ότι μάλλον δεν τραβήχτηκες αρκετά γρήγορα, αλλά παρ' όλα αυτά σώπασες. Είναι η απελπιστική μοναξιά που σε χτυπάει κατακούτελα αφού τελειώσεις, όταν συνειδητοποιήσεις ότι δεν νιώθεις ούτε αγάπη, ούτε καν μίσος, απλά το απόλυτο τίποτα. Είναι η επίπονη σκηνή στο τέλος του Leaving Las Vegas οπου η Sera συναντά τον Ben σ' ένα φτηνό μοτέλ και κάνουν έρωτα για τελευταία φορά καθώς αυτός πεθαίνει απο κίρρωση ήπατος.

Ακόμα κι αν δεν έχεις βιώσει τίποτα από τα παραπάνω, ακούγοντας το άλμπουμ νιώθεις τις σκέψεις αυτές να τρυπώνουν κάτω απ' το δέρμα σου μ' έναν ανατριχιαστικά αποτελεσματικό τρόπο.

Το Work (Work, Work) είναι γλύψιμο στ' αυτί και αυτοερωτική ασφυξία.

Είναι ανελέητος αισθησιασμός και αφόρητο ψυχοπλάκωμα.


Και είναι δισκάρα.




P.S. Το παραπάνω κείμενο αποτελεί ένα μικρό φόρο τιμής στην απίστευτη (και απίστευτα πεσιμιστική) γραφή του Raggedy Man.


13. Tim Hecker - Ravedeath, 1972
14. Iceage - New Brigade
15. Bass Drum Of Death - GB City
16. M83 - Hurry Up, We 're Dreaming
17. The Psychic Paramount - II
18. Le Corbeau - Moth On The Headlight
19. TV Ghost - Mass Dream
20. The Kills - Blood Pressures