Λίγες ώρες ακόμα...

...κι' αυτή η κόλαση του Δάντη θα λάβει τέλος.

Το κουτί της Φιλοσοφίας της Επιστήμης θα κλείσει (για λίγο διάστημα τουλάχιστον).

Έπρεπε να ανέβω με τα γόνατα αυτό τον καταραμένο Γολγοθά για να συνειδητοποιήσω οτι το παρακάτω σχόλιο του Russell για τον Wittgenstein βγάζει απόλυτο νόημα:

"Τη σημασία της 'ταυτολογίας' για τον ορισμό των μαθηματικών μου την υπέδειξε ο τέως μαθητής μου Ludwig Wittgenstein, ο οποίος εργαζόταν πάνω σε αυτό το πρόβλημα. Δεν γνωρίζω εάν το έχει λύσει, ούτε καν εάν είναι ζωντανός ή αν πέθανε."

Γίνεται να το διαβάσεις αυτό και να μη λυγίσεις; Δε γίνεται.

Είναι θέμα χρόνου μέχρι να πάρεις τους δρόμους και να αρχίσεις τα stencil attacks με τη φάτσα του Wittgenstein και τις πάπιες/λαγούς Gestalt.

Εντάξει, εννοείται οτι το όλο θέμα έχει τρελό ενδιαφέρον. Γι' αυτό γαμιέμαι και ψυχαναγκάζομαι ένα μήνα τώρα εξάλλου.

Παρ' όλα αυτά, παραμένει τρομακτικό το ποσο κοντά έρχεται κανείς στην τρέλλα μπλέκοντας με αυτό το τσούρμο, έστω και μέσα απο την φαινομενικά ασφαλή απόσταση της γραπτής σελίδας.

Όπως και να χει, σε λίγες ώρες αυτό το φαραωνικό έργο θα τυπωθεί, θα δεθεί επαγγελματικά (μπρίκια κολλάμε;) και θα παραδωθεί, ξεκινώντας μ' αυτο τον τρόπο το μεγάλο, επίπονο ταξίδι της διόρθωσης. Σνιφ. Farewell, sweet εργασία.

Τόσα συναισθήματα ταυτόχρονα. Νιώθω σαν να αποχαιρετώ στο λιμάνι εναν παιδικό φίλο, ξέροντας οτι δεν θα τον ξαναδώ ποτέ αλλά και σαν τον Τιμ Ρόμπινς στην σκηνή που βγαίνει απ' τον σωλήνα με τα σκατά στο 'Shawshank Redemption'.

Σίγουρα απο μέσα σας θα λέτε 'ο τύπος πάει για το Oscar drama queen' κλπ. Μπορεί και να 'χετε δίκιο.

Κλείνωντας αυτό το δίχως λόγο ύπαρξης ποστ, παραθέτω μια διαφωτιστική φωτογραφία του φιλόσοφου της επιστήμης και συγγραφέα του ρηξικέλευθου 'Ενάντια στην Μέθοδο', Paul Feyerabend.

I rest my case.