This isn't the blog post you 're looking for...

Νομίζω πως το έχω τρενάρει αρκετά. Can't beat around the bush any longer που λένε και στο χωριό μου.

Δηλαδή, οκ, έχω γράψει χίλιες δυο μαλακίες εδω πέρα, και δεν έχω γράψει ούτε μια αράδα για έναν απ' τους σημαντικότερους συνεκτικούς κρίκους ανάμεσα στους σπασίκλες ανα την υφήλιο, κάτι που για τους περισσότερους έχει αποτελέσει το πρώτο βήμα προς μια μοναχική ζωή γεμάτη action figures, άχρηστες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, μανιασμένη ακμή και πολλά γιγαμπάιτ τσόντες.

Αναφέρομαι στο αγαπητό (και μετά τα prequel, για ορισμένους μάλλον μισητό) Star Wars.

   

Ο λόγος που δεν έχω γράψει κάτι τόσο καιρό είναι οτι όπως και να το κάνουμε, ο καθένας έχει να πεί κάτι για την εξαλογία και στις περισσότερες των περιπτώσεων το έχει ήδη κάνει: μιλάμε εξάλλου για μια απ' τις πιο popular εκφάνσεις της ποπ κουλτούρας και ένα σύμπαν για το οποίο έχουν γραφτεί σελίδες επι σελίδων. Υπο αυτές τις συνθήκες είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποφύγει κανείς τον πλεονασμό. Ας μην γελιόμαστε, πιο κλισέ θεματολογία για ποστ απο το Star Wars μάλλον δεν υπάρχει στην επονομαζόμενη μπλογκόσφαιρα (οκ, ίσως υπάρχει, π.χ. πόστ για κατοικίδια ή το Lost ή κάτι τέτοιο. Και ναι, χρησιμοποίησα την κωλολέξη μπλογκόσφαιρα).

Με αφορμή την ανακοίνωση της επανέκδοσης της εξαλογίας σε 3D απ' του χρόνου (ο ορισμός της αρπαχτής) θα προσπαθήσω να συνοψίσω με κάποια -σχετική- συντομία τι είναι το φαινόμενο Star Wars για εμένα, ελπίζοντας να μην κουράσω πολύ.

Το Star Wars για μένα είναι πρώτα απ' όλα ξεφτυσμένες, χιλιοπαιγμένες βιντεοκασσέτες που κολλάνε μέσα στο βίντεο την χειρότερη δυνατή στιγμή. Είναι η ατάκα 'το έχετε ήδη νοικιάσει

αυτό 3 φορές' απο τον υπάλληλο στο βιντεο κλάμπ. Είναι τα Σάββατα πρωί οπου ξυπνούσα γεμάτος χαρά μιας και υπήρχε 70% πιθανότητα να παίζει ένα απ τα installments σε κάποιο ιδιωτικό κανάλι. Είναι το οτι έγραφα τις ταινίες αυτές πάνω απο μαγνητοσκοπημένες τσόντες -αγαθό πιο σπάνιο κι' απο κρύσταλλο φωτόσπαθου εκείνη την εποχή- εν γνώση μου και απλά δεν με ένοιαζε. Είναι οι άπειρες διαδρομές που έχω κάνει στο Fiat 127 του παππού μου, ο οποίος ερχόταν να με πάρει μαζί μ' εναν κολλητό απ' το ωδείο μετά το σχολείο, κατα την διάρκεια των οποίων προσπαθούσαμε να τελειοποιήσουμε την a cappella εκτέλεση του Imperial March. Είναι η πραγματικά άρτια μίμηση που μπορώ να κάνω των περισσότερων απ' τους εξωγήινους του Mos Eisly Cantina όπως επίσης και του σπαστικού, over the top Sebulba, ενα skill που με έχει γλυτώσει απο πολλές socially awkward καταστάσεις και φυσικά
μ' έχει βυθίσει σε ακόμα χειρότερες (reverse chick magnet φάση). Είναι το κλίμακας 1:28 μοντέλο TIE Fighter στην κατασκευή του οποίου μαστούρωσα απ' την πολλή κόλλα και τα διοράματα που όσο και αν προσπάθησα, ποτέ δεν κατάφερα να χωρέσω στα ράφια του δωματίου μου. Είναι οι μαζικές αγορές κόμικ της Dark Horse και -ως επι το πλείστον κακογραμμένων και non-canon- βιβλίων απ' το Solaris στα Εξάρχεια. Είναι οι συζητήσεις με φίλους σχετικά με το πως παραγγέλνεις πίτσα χρησιμοποιόντας την σύνταξη του Yoda. Είναι οι εφιάλτες στους οποίους βλέπω τον εαυτό μου να πέφτει στο φρικιαστικό στόμα του almighty Sarlacc, ξανά και ξανά, περιμένοντας μια χώνεψη που θα κρατήσει χιλιετίες. Είναι η περίεργη, συνεχιζόμενη επιθυμία μου να μάθω κάποια στιγμή Galactic Basic. Είναι εκείνα τα αναρίθμητα απογεύματα που έχω περάσει στο σπίτι του κολλητού μου στο δημοτικό βλέποντας -συνοδεία χοιρινού σνίτσελ με πατάτες- ξανά και ξανά την ορίτζιναλ τριλογία ντουμπλαρισμένη στα γερμανικά, μιας και ο πατέρας του την είχε γράψει στο βίντεο απο το RTL (!;). Η εικόνα στο πάνω μέρος της οθόνης ηταν παραμορφωμένη με αποτέλεσμα τα φωτόσπαθα να μοιάζουν με γαταγάνια, ο ήχος άλλαζε pitch αβέρτα και φυσικά δεν καταλαβαίναμε Χριστό αλλά τίποτα απ' όλα αυτά δεν είχε σημασία.

Είναι εκείνη η φάση που συνειδητοποίησα οτι την φωνή του Darth Vader την έκανε ο τύπος που έσφαξε στο γόνατο ολάκερο το χωριό του Conan του Βάρβαρου. Είναι το 'ΑΧΑΑΑ!' που αναφώνησα οταν μου 'σκασε οτι ο τύπος που παίζει τον Grand Moff Tarkin είναι ο Peter Cushing, ή αλλιώς η νέμεσις του Christopher 'O.G. Dracula' Lee στα έργα της Hammer Films. Είναι η στιγμή που κατανόησα μέσα μου ως πιτσιρικάς τι υποννοεί το 'a long time ago, in a galaxy far, far away' και ανατρίχιασα. Είναι ο τρομερός, τρομακτικός σχεδιασμός των AT-AT. Είναι ο Alec Guinness που απλά εκπέμπει σεβασμό σε κάθε πλάνο, παρα το γεγονός οτι δεν γούσταρε καθόλου την φάση. Είναι o χαρακτηρισμός του Obi Wan, 'an elegant weapon, for a more civilized age' για τα φωτόσπαθα. Είναι τα θεικά Hardware Wars και Spaceballs. Είναι ο διάλογος σχετικά με την τύχη των εργατών που απασχολούνταν στην κατασκευή του 2ου Death Star στο Clerks. Είναι το ζεν πρεμιέ ύφος του Harrison Ford. Είναι ο ίλλιγγος που ένιωσα στο Empire Strikes Back οταν o Luke κρεμόταν απο την κεραία (;) στο κάτω μέρος της ιπτάμενης πόλης του Bespin περιμένωντας να περάσει το Millennium Falcon να τον μαζέψει. Είναι η -ορισμός του kick ass- φάση στo ίδιο έργο οπου το Millennium Falcon γλυτώνει στο τσάκ απ' το να γίνει το επόμενο γεύμα μιας γιγάντιας σαύρας που κατοικεί μέσα σ' έναν αστεροειδή. Είδατε; σε οποιαδήποτε άλλη ταινία θα έλιωνες στο γέλιο με κάτι τέτοιο.

Είναι ο stormtrooper που κοπανάει το κεφάλι του σε μια μισόκλειστη πόρτα, επίσης στο Empire (το οποίο είναι, καθόλου τυχαία, το καλύτερο Star Wars έβερ). Είναι το 'Don't fuck with a Jedi Master, son!' του Mark 'Cocknocker' Hamill στο Jay & Silent Bob Strike Back. Είναι τα μπιφτέκια στα μαλλιά της Carrie Fisher και οι κλανιές του R2-D2. Είναι τα ασύλληπτα matte paintings και concept art σκίτσα του Ralph McQuarrie. Είναι τα 'I have a bad feeling about this!' και 'I have you now!' Είναι αυτό το γαμημένο σημείο στο soundtrack του Return of the Jedi, και συγκεκριμένα στο κομμάτι "Brother and Sister / Father and Son / The Fleet Enters Hyperspace / Heroic Ewok", που η μουσική ξεφεύγει και γίνεται απλούστατα οτι πιο επικό έχουν ακούσει τα κάπως πεταχτά, ειναι αλήθεια, αυτιά μου. Και ναι ρε μουνιά, heroic Ewok κι ας μη γαμήσω ποτέ!

Είναι πολύ απλά η Lucasarts. Είναι η αίσθηση δέους την πρώτη φορά που έπαιξα το Dark Forces και το X-Wing. Είναι αυτο το ρίγος που ένιωσα οταν κοίταξα για πρώτη φορά κάτω απο την κορυφή ενός ουρανοξύστη στην Nar Shadaa ή αλλιώς Smuggler's Moon στο Jedi Knight και συνειδητοποίησα οτι ο κόσμος -ναι, αυτός ο σχηματισμένος απο χοντροκομμένα πολύγωνα- είναι τεράστιος, πιο τεράστιος απ' τον κόσμο 'σχολείο-σπίτι' που ήξερα μέχρι τότε. Είναι η απορία που μου προξένησε το ίδιο παιχνίδι, 'πως προέκυψε η φράση "geosynchronous orbit" σε αυτό το δίχως Γή universe;' Είναι αυτη η περίεργη μελαγχολία που μου σκάει κάθε φορά που παίζω το Knights of the Old Republic, η οποία κορυφώνεται στο επίπεδο του Tattooine, οπου βλέποντας στον ουρανό τα δύο φεγγάρια νιώθω με κάποιο περίεργο τρόπο την καυτή άμμο της επιφάνειας του πλανήτη να χώνεται στα παπούτσια μου (κι ας φοράω παντόφλα με κάλτσα στην πραγματική ζωή ενώ παίζω). Είναι αυτό το διαβολεμένο Mysteries of the Sith το οποίο καταφέρνει πάντα να φτάνει το σκατό μου στην κάλτσα και με κάνει να συνειδητοποιώ οτι λίγα πράγματα μου σηκώνουν την τρίχα κάγκελο όπως αυτός ο κόσμος που ξεπήδησε απ' το κιτρινιασμένο notepad ενός μουσάτου τυπά την δεκαετία του '70.

Είναι όλοι αυτοί οι κολασμένοι σπασίκλες, οι ξεχασμένοι απ' όλους παρίες που έχουν φάει τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους σ' έναν φανταστικό κόσμο, προσπαθώντας να ξεφύγουν απο μια πραγματικότητα (;) που τους έχει δώσει μονάχα σκατά. Αυτοί που έχουν νιώσει συγκίνηση, πραγματική συγκίνηση, βλέποντας την φάση στο Return που ο Darth Vader βγάζει το κράνος του και μιλά για λίγες στιγμές σαν πραγματικός πατέρας στον γιό του. Αυτοί που ενώ θα πρεπε να νιώθουν ατέλιωτη μοναξιά, αντίθετα νιώθουν οτι έχουν πάντα μαζί τους μια παρέα που δεν θα τους απογοητεύσει ποτέ. Νιώθω μια απίστευτη αλληλεγγύη γι' αυτούς τους ανθρώπους, έχοντας υπάρξει σε μερικές φάσεις κι εγώ μέλος του ιδιότυπου κλάμπ τους.

Είναι (γιατί όχι;) εκείνο το μπρελόκ C3PO που είχα παραγγείλει απ' το eBay για να κάνω δώρo σε μια κοπέλα. Ο πωλητής μου έστειλε το εξής mail: 'ελπίζω να σου φέρει τόση χαρά όσο έφερε σε μένα πόνο'. Τελικά η φάση με την κοπέλα γαμήθηκε όσο το πακέτο βρισκόταν 'in transit' με αποτέλεσμα ο C3PO να βρει καταφύγιο στο δικό μου keychain. Απο τότε με βοηθά να θυμάμαι κάποια πράγματα.

Ίσως το σημαντικότερο όλων είναι το γεγονός οτι, ακόμα κι αν προσπαθεί επι δύο δεκαετίες δίχως σταματημό, ο Lucas δεν έχει καταφέρει ακόμα να βιάσει την παιδική μου ηλικία. Ούτε αυτός δεν μπορεί να μου το χαλάσει ρε. Δεν γίνεται, απλά.

Αν φτάσατε μέχρι εδώ, είσαστε ήρωες, άπαρτα βουνά. Θα αφιερώσω λοιπόν μερικές αράδες και για το τι δεν είναι το Star Wars, κατα την γνώμη μου πάντα.

Δεν είναι τα vintage (και τρία αυγά Τουρκίας απο αλανιάρη κόκκορα) τισέρτ σε χίπστερς της πούτσας που ζήλεψαν ομοιδεάτη τους ένα βράδυ στην Αβραμιώτου και είπαν να φορέσουν κι αυτοί ένα ίδιο, νομίζοντας παράλληλα οτι το Star Wars είναι ριάλιτι απο τους παραγωγούς του Dancing with the Stars κι' οτι ο Chewbacca είναι sushi bar. Δεν είναι οι δήθεν 'ειμαι τρρρελός φαν' συζητήσεις που κάνουν μεταξύ τους οι προαναφερθέντες χίπστερς φλασάροντας τα τισέρτ τους πριν πετάξουν δυο-τρεις παπαριές στο twitter με την ελπίδα ένα απ' τα αποφθέγματά τους να καταλήξει σε κάποιο free press. Δεν είναι -και το τονίζω αυτό- ούτε το άλλο άκρο, δηλαδή οι λυσσασμένοι 'πραιτωριανοί' φύλακες του Lucas που αν τολμήσεις και σχολιάσεις αρνητικά κάποιο σημείο της εξαλογίας, ετοιμάζουν την πίσσα και τα πούπουλα. Δεν είναι τα άπειρα special/super special editions που έχουν ανοίξει τρύπες σε πολλές τσέπες: το να κρεμάς σακούλια πρέζας μπροστά απο λιωμένο τύπο στην Ομόνοια είναι, όπως και να το κάνουμε, απάνθρωπο. Δεν είναι τα lightsaber battles που θυμίζουν το Cirque de Soleil υπο την επήρρεια speed ούτε, φυσικά, τα midichlorians (τι μαλακισμένη ιδέα κι αυτή, θεέ μου!). Γενικότερα, δεν είναι τα prequel (αν και έχουν, ομολογουμένως, κι αυτά την πλάκα τους). Δεν είναι το συνεχές πείραγμα του ξεμωραμένου Lucas στις ορίτζιναλ ταινίες που τα κάνει όλα, μα όλα χειρότερα (και ναι ρε, ο Han πυροβόλησε πρώτος). Και φυσικά, δεν είναι η 3D επανέκδοση που θα ξεκινήσει του χρόνου.

Χμμ.. Για δες. Τελικά ούτε αυτό το μπλόγκ γλύτωσε απ' την obligatory Star Wars post 'κατάρα'. Αν έλεγα όμως οτι δεν το φχαριστήθηκα αυτό το κατεβατό, θα έλεγα ψέμματα.