Monday, April 25, 2011

Κι όμως, ανανεώνεται που και πού...

Συνειδητοποίησα σήμερα πως το τελευταίο ποστ ανέβηκε 20 μέρες πριν. Δεν το λες και μικρό διάστημα για τα ιντερνετικά δεδομένα. Ώρα για ενα μικρό update λοιπόν.




Συνέβησαν αρκετά μέσα σ' αυτό το διάστημα. Καταρχάς έλαβε χώρα το ανυπέρβλητο, επικό λάιβ των Swans που μου βιάσε (επανειλλημένα) το μυαλό σε βαθμό που θεωρούσα πλέον ανέφικτο. Μετά το τέλος του σχεδόν δίωρου σέτ ένιωθα σαν εκείνο τον μάλλον τρομακτικό τύπο στα χαρακώματα της γέφυρας Do Long στο Apocalypse Now, με το περιδέραιο απο δόντια. Που τον ρωτάει ο Martin Sheen, 'Soldier, do you know who's in command here?' κι αυτός ατάραχος, με ενα κενό βλέμμα στα κοκκινισμένα του μάτια του απαντά απλά 'Yeah.', ενώ τα mortar των Vietcong σκάνε παντού ολόγυρα. Κάθε κομμάτι, κάθε νότα, ήταν γροθιά στο στομάχι - και με ήχο τσούκι (look it up). Στο 'Sex, God, Sex' ο Gira, μοιάζοντας επικίνδυνα με ψυχασθενή ιεροκύρηκα, νομιζω κόντεψε να με κάνει να νιώσω το equivalent θρησκευτικής εμπειρίας. Δεν θα μακρυγορήσω άλλο. Ο Raggedy Man για ακόμα μια φορά δίνει ρέστα, περιγράφοντας εδώ την κατανυκτική εμπειρία εκείνης της βραδίας με τον τρόπο που της αρμόζει. Εκτός απροόπτου, νομίζω οτι μπορούμε να μιλάμε με σιγουριά για το live της χρονιάς.
Γενικά συναυλιακά το 2011 πάει γαμώ μέχρι στιγμής. Πέραν της -on another level- εμφάνισης των Swans, ξεχωρίζω την λαιβάρα των Electric Wizard. Είναι μεγάλη μπάντα ρε γαμώτο. Τεράστια. Και το απέδειξαν εκείνο το βράδυ του Σαββάτου στο Gagarin με το παραπάνω. Άψογο σέτλιστ, απίστευτος ήχος-αμόνι ACME (τουλάχιστον απο κεί που καθόμουν), ενέργεια τρελή, πως να το πω, fun ρε, ο ορισμός του balls-out fun live. Το βαρύ κι ασήκωτο groovίζων doom της μπάντας συνόδευαν sexploitation films των δεκαετιών '60-'70 που προβάλλονταν καθ' όλη την διάρκεια. Ως επι το πλείστον μου την σπάνε οι βιντεοπροβολές σε συναυλίες, ειδικά οταν θυμίζουν απάλευτα video art τύπου Booze (Red Sparowes, εσάς κοιτάζω!) αλλά σ' αυτή την περίπτωση βγάζω το καπέλο μου στην μπάντα. Δηλαδή θα το έβγαζα, αν φορούσα. Φυσικά οι Electric Wizard δίχως ψυχεδελικές ουσίες είναι σαν διαμέρισμα δίχως μπαλκόνι, και το κοινό είχε φροντίσει όχι απλώς για μπαλκόνι αλλά για παράνομο ημιυπαίθριο: ποτέ άλλωτε δεν έχει παίξει τέτοιο ντουμάνι μέσα στο Gagarin. Και επεισόδια 'Ρετιρέ' να έπαιζαν πίσω απ' την μπάντα δεν νομίζω να είχε πρόβλημα κανείς. Για την ακρίβεια, ο κόσμος δεν έλεγε να σπάσει μετά το τέλος του σετ, οπότε τα παλικάρια (και η cool τύπισσα) απ' το Dorset βγήκανε για encore και μας αποτελείωσαν με το επικό Funeralopolis. Κι ο Jus που λογικά θα του 'χε σπάσει η μύτη εκει μέσα, έσκασε κι ένα δίφυλλο, έτσι για το καλό. Good High times.





Πέραν των συναυλιών, και μένοντας στα μουσικά, ομολογώ οτι σαν μαλάκας τόσο καιρό αγνοούσα την ιδιοφυία του Jerome Reuter, ή αλλιώς Rome. Είχα ακούσει διάσπαρτα κομμάτια απο δω κι απο κει, αλλά κάτι το Λουξεμβούργο που σαν χώρα προέλευσης φέρνει άσχημους συνειρμούς (Eurovision κλπ.), κάτι το υπερβολικά goth fanbase, δεν είχα αξιωθεί να διερευνήσω περαιτέρω την φάση του (δηλαδή να κατεβάσω ν' ακούσω ένα άλμπουμ στην εντέλειά του). Έ, μετά απο φιλική παρότρυνση, το έκανα. Κι έπαθα πλάκα. Πέντε άλμπουμ, όλα διαμάντια. Το 'Flowers From Exile' του 2009 είναι αυτό που έχω λιώσει περισσότερο και αυτό που προτείνω για πρώτη ακρόαση. Αριστούργημα με θεματολογία απ' τον Ισπανικό Εμφύλιο. Neofolk ta life, ρε!




Αυτά τα ολίγα μέχρι στιγμής. Κάποια στιγμή πρέπει να αξιωθώ να γράψω και για το Portal 2 που είναι απλά συγκλονιστικό. Αλλά πρέπει να το τερματίσω 2-3 φορές ακόμα.

2 comments:

  1. Όντως ωραιότατοι οι Rome...

    ReplyDelete
  2. έχασα και τις 2 συναυλίες...είπε καθώς τοποθετούσε το όπλο στον κρόταφο του..

    ReplyDelete