Tuesday, April 5, 2011

Crystal Stilts - In Love With Oblivion


Έκανα μια αναδιαμόρφωση, ας πούμε, του δωματίου μου πριν μερικές μέρες. Χμμ... Το 'αναδιαμόρφωση' ακούγεται υπερβολικά σοβαρό. Βασικά έφτιαξα μερικές στοίβες απο πράγματα γκρεμίζοντας κάποιες παλιότερες. Μερικοί μετακινούν τα έπιπλα, εγώ εγείρω στοίβες. Η διαδικασία αυτή γίνεται σπάνια και είναι συνήθως επίπονη αλλά ποτέ άκαρπη: που και πού φέρνει στην επιφάνεια αντικείμενα απο το μακρινό παρελθόν της νιότης μου. Αυτή την φορά οι ανασκαφές ξέθαψαν ενα γαμηστερό επετειακό τεύχος-ανθολογία του 'Amazing Stories'.

Μιλάμε για τεράστια λατρεία, σε βαθμό ψυχιατρικό ίσως. Μαζί με το 'Asimov's Science Fiction', τα short story collections των Clarke, Asimov, Elison, Le Guin κλπ. και μια ξεφτισμένη, βγαλμένη απ' τα βάθη της δεκαετίας του '70 κόπια του 'Ανθολογία Σοβιετικής Επιστημονικής Φαντασίας' των εκδόσεων Κάκτος (!) την οποία είχα ανακαλύψει στην βιβλιοθήκη των γονιών μου δίπλα σε κάτι κόμικ του Milo Manara, το 'Amazing Stories' κατανάλωσε τεράστιο αριθμό ωρών απ' την μάλλον μοναχική μου εφηβεία. Οριακά περισσότερο απ' οτι τα κόμικ του Manara.

Πέραν των hard scifi ιστοριών, το περιοδικό αυτό φιλοξενούσε και πιο ανάλαφρες, πιο pulp αν θέλετε, ιστορίες. Μπορεί να μην το παραδεχόμουν τότε για να μην χάσω το nerd cred, αλλά η αλήθεια είναι οτι τις λάτρευα. Στην συλλογή που ξέθαψα λοιπόν, με τον μάλλον αδιάφορο τίτλο 'More Amazing Stories', υπήρχε μεταξύ άλλων ένα απίστευτο short story με τίτλο 'Eat at Joe's' κάποιου κύριου Kiel Stewart. Ο τίτλος προιδεάζει για κάτι γαμάτο, και ο Stewart δεν απογοητεύει.

Η ιστορία αυτή ξεκινά σ' ένα παρακμιακό Αμερικάνικο diner, ξέρετε, το κλασσικό στερεότυπο με τα κόκκινα καθίσματα, την σερβιτόρα που προτείνει πάντα το 'special' και τους 4-5 σταθερούς θαμώνες οι οποίοι καρφώνουν επίμονα τον οποιοδήποτε ξένο τολμήσει να πατήσει το πόδι του εντός του establishment. Ένας απ' αυτούς τους locals λοιπόν, ζητώντας ένα refill της κούπας του με καφέ, ξεκινά να αφηγείται στους φίλους του το πώς μερικές ώρες πριν είδε με τα ίδια του τα μάτια το νεκρό απ' την δεκαετία του '80 είδωλό του, τον Roy Orbison.

Ας είμαστε ειλικρινείς: πάντα υπήρχε κάτι περίεργο στον Roy Orbison. Διόρθωση: κάτι περίεργα γαμάτο. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο, αξίζει να διαβάσει κανείς την ιστορία, λίγες σελίδες είναι εξάλλου, και ADD να 'χεις θα τα βγάλεις πέρα. Τώρα θα μου πείτε, τι σχέση έχουν όλα αυτά με το τελευταίο πόνημα των Crystal Stilts... και θα χετε δίκιο.

Ειλικρινά, δεν μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα. Αυτό που μπορώ να πώ με σιγουριά είναι οτι ακούγοντας το 'In Love With Oblivion', η ιστορία αυτή έσκασε στο μυαλό μου σαν να μην είχε περάσει ούτε μέρα, παρά το γεγονός οτι διαμεσολαβούσαν 15 περίπου χρόνια απ' την τελευταία φορά που την διάβασα. Ίσως φταίει το εξώφυλλο ή οι τίτλοι των κομματιών ή η κολασμένη, προερχόμενη  απ' τον άλλο κόσμο φωνή του frontman Brad Hargett, ίσως πάλι φταίει η διάχυτη 'double feature, science fiction' νοσταλγική ατμόσφαιρα που αποπνέει ο ήχος τους - πραγματικά δεν ξέρω.

Ακούγοντας τον δίσκο νομίζεις οτι βρίσκεσαι σε παρακμιακό drive-in, καθισμένος στο λευκό, δερμάτινο κάθισμα μιας Buick του '58 μ' ένα τεράστιο κουτί βουτυρωμένο ποπ κόρν στο χέρι ενώ στην οθόνη η Vampira ετοιμάζεται να ξεπαστρέψει τους gravediggers στην πρώτη σκηνή του Plan 9 From Outer Space. Νιώθεις την έξαψη 10χρονου αγοριού που έχει κάνει κομπίνα για να μπεί σε βραδινή προβολή του ακατάλληλου Forbidden Planet και χέζεται πάνω του στην φάση με το αόρατο τέρας. Κλείνοντας λίγο τα μάτια, μπορείς να φανταστείς τον μακιγιαρισμένο Dean 'Blue Velvet' Stockwell (one suave motherfucker!), με την λάμπα-μικρόφωνο, να ακολουθεί το θεικό lip synch του 'In Dreams' με μια εξίσου εξωφρενική εκτέλεση του Precarious Stair. Περίεργα πράγματα.

Όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο πιο έντονα μου σκάει αυτό το Orbison connection. Και είναι τρελό: φαινομενικά ο Hargett και ο Orbison δεν έχουν απολύτως τίποτα κοινό, εκτός ίσως απ' το  γούστο στα γυαλιά ηλίου. Νομίζω πως και οι δύο μου βγάζουν το ίδιο είδος γλυκιάς μελαγχολίας, αυτή που σου σκάει περίεργες ώρες, συνήθως βράδυ, και την γουστάρεις όσο τίποτε άλλο, κι ας μην το παραδέχεσαι ούτε στον ίδιο τον εαυτό σου. Σαν μια μεταμεσονύκτια προβολή του 'Tarantula', ένα πράγμα.
 
Τέλος πάντων. Αυτό το κείμενο με δυσκόλεψε πολύ. Για να 'μαι ειλικρινής, δεν θα το πόσταρα αν δεν ήθελα τόσο πολύ να γράψω κάτι γι' αυτό τον δίσκο, έστω και κάτι πρόχειρο. Μιλάμε για απίστευτη αλμπουμάρα η οποία μπαίνει με τρομακτική άνεση στα καλύτερα ακούσματα του 2011. Είναι τέχνη ρε, που θα λεγε κι ο Raggedy Man, ανεπιτήδευτη τέχνη.

Και ναι, πιστεύω ακράδαντα πως αν ο Roy Orbison ξετρύπωνε απ' τον τάφο του ένα ωραίο βράδυ με πανσέληνο, θα ξεσκόνιζε το σακάκι του, θα φορούσε τα αραχνιασμένα Wayfarer του (λογικά με αυτά θα τον θάψανε), θα ξέθαβε την ξεθωριασμένη του Gibson, θα καθάριζε την - με πεθαμενατζίδικη χροιά πλέον - φωνή του και θα ξεκινούσε προς την κοντινότερη πόλη με στόχο να δημιουργήσει μια μπάντα σαν τους Crystal Stilts - κι όλα αυτά σιγοτραγουδώντας τoυς στοίχους του 'Death Is What We Live For'.

Και ποιός ξέρει, πολύ πιθανόν να σταματούσε για μια ζεστή κούπα καφέ σ' ένα 'OPEN 24HRS' diner πάνω στον αυτοκινητόδρομο, κάτι σαν αυτό που περιγράφει ο Stewart...

"Joe's. Right at the crossroads. The power point.
Joe's is a diner, the kind they used to make, not some yuppi-fied decorator box. Could be it's even older than India ink. The magic part is older still.
My footsteps light, I turned back to look at the blinking neon sign.
'Eat at Joe's'.
Where it's always three A.M.
Where I set the magic free."

2 comments:

  1. καλά έκανες και δεν πέταξες το κείμενο...και σωστή κατά την ταπεινή μου γνώμη η σύνδεση με roy...και fucked up όλο αυτό το θέμα γενικά καθώς την προηγούμενη εβδομάδα...εγώ και η bruise σκαλίζαμε τον roy...τον david lynch...το blue velvet ...το in dreams και....(ακολουθεί dream sequence όπου παρατηρώ στην αντανάκλαση της όθόνης του pc ένα άλλο πρόσωπο και όχι το δικό μου....φρικάρω πολύ...παίρνω τους νάνους μου...και φεύγω από το σπίτι τρέχοντας)

    p.s το crystal είναι μακράν το πιο ολοκληρωμένο και ουσιαστικό album που άκουσα φέτος μαζί με raveonettes και slug guts

    ReplyDelete
  2. Χαίρομαι που κι άλλος έκανε την περίεργη αυτή σύνδεση.. Γενικά τον τελευταίο καιρό έχω φάει ένα κόλλημα με Orbison.

    Slug Guts δεν έχω ακούσει ακόμα.. Raveonettes τώρα το ακούω. Πολύ καλό.

    ReplyDelete