Monday, October 24, 2011

Top 10 science fiction-horror hybrids

Επειδή η φράση 'υπερβολικά πολλές λίστες' είναι, όπως θα έλεγε κι ο Wittgenstein "απλά ανόητη", πάμε να δούμε δέκα ταινίες οι οποίες ακροβατούν περίτεχνα ανάμεσα στην (όχι πολύ 'σκληρή', ομολογουμένως) επιστημονική φαντασία και στον "δεν ανάβουμε τα φώτα;" τρόμο.

Η λίστα αυτή απεδείχθη αρκετά δύσκολη, μιας και απο το νο. 5 και κάτω παίζανε άπειρες επιλογές. Η λίστα δηλαδή σηκώνει revision...


10. Quatermass & The Pit (1967)



"You realise what you're implying? That we owe our human condition here to the intervention of insects?"

Απ' όλες τις κινηματογραφικές εμφανίσεις του Dr. Bernard Quatermass, αυτή είναι η αγαπημένη μου. Η ταινία ακολουθεί τον αγαπητό doctor καθώς ερευνά τις παράξενες ιστορίες που ακούγονται για μια περιοχή του Λονδίνου στην οποία, όλως τυχαίως, τα έργα για την επέκταση του μετρό έχουν προσφάτως σκοντάψει πάνω σε κάτι πολύ περίεργο. Κάτι που η ηλικία του μετριέται σε εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, κάτι που πολύ απλά δεν είναι απο εδω γύρω, κάτι που είναι ταυτόχρονα ολότελα κρυφό αλλά και απόλυτα εγγεγραμένο σε όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ιστορίας... Απλά ταινιάρα, ο Andrew Keir είναι άψογος ως Quatermass, και γενικά το όλο concept ειναι αντάξιο της κληρονομιάς του μεγάλου Nigel Kneale.


9. Event Horizon (1997)



"Hell is only a word, the reality is much, much worse!"

Εδώ έχουμε το εξής παράδοξο: ενώ ο Paul W.S. Anderson είναι αποδεδειγμένα ένας απο τους χειρότερους σκηνοθέτες όχι μόνο της γενιάς του αλλά τολμώ να πω ολόκληρης της κινηματογραφικής παράδοσης, έχει σκηνοθετήσει αυτό εδώ το cult διαμάντι. Ναι, το Event Horizon διαπράττει αρκετά φάουλ, παρ' όλα αυτά οι σκηνοθετικές και σεναριακές του ατοπίες δεν με αποτρέπουν απ' το να συνεχίζω να το βλέπω και να το απολαμβάνω ξανά και ξανά, περισσότερο συχνά απ' οτι θεωρείται 'λογικό'. Ίσως φταίει η απίστευτη, κλειστοφοβική φωτογραφία του Adrian 'Aliens' Biddle και το sinister soundtrack που υπογράφουν οι Orbital μαζί με τον Michael Kamen. Ή ο Sam Neill που αυτόματα ανεβάζει το λέβελ κάθε ταινίας στην οποία παίζει. Ποιος ξέρει... Ενδιαφέρον trivia: το imdb score της ταινίας ανεβαίνει οσο περνούν τα χρόνια. Για δες...

8. The Blob (1988)



"Consuming sinner and saint alike... who shall be lifted up to rapture when the judgment trumpet blows? None but the faithful brothers and sisters... None but the faithful."

Το remake του The Blob είναι ο ορισμός του campy 80's horror. Όλα τα κλισέ είναι εδώ, ο πρωταγωνιστής 'κακό παιδί'-biker, οι φάσεις school prom, ο σερίφης που πάντα κάτι υποψιάζεται αλλά δεν βλέπει αυτό που είναι μπροστά του, o παρανοικός town priest, στιγμές τρόμου σε diner κλπ. Και on top of that, τα εφφέ παραμένουν ακόμα και σήμερα effective. Δείτε π.χ. την σκηνή στον νεροχύτη - genius! Trivia: το σενάριο υπογράφει ο Frank 'The Shawshank Redemption' Darabont. Ρησπέκτ.


7. Altered States (1980)



"The purpose of our suffering is only more suffering."

Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Paddy Chayefsky, το Altered States παραμένει το καλύτερο φιλμ όλων των εποχών σχετικά με το LSD και τα πειράματα sleep deprivation. Οκ, αυτό το σχόλιο ίσως ηταν άστοχο. Όπως και να χει, πρόκειται για ταινιάρα και για μια απο τις καλύτερες ερμηνείες του William Hurt (αν δεν απατώμαι ήταν και η πρώτη του στην μεγάλη οθόνη). Εκτός του Hurt, εμφανίζεται σε β' ρόλο κομμένο και ραμένο στα μέτρα του ο θεός Bob Balaban. Ανεβάζοντας το σπασικλόμετρο σε τρομακτικά επίπεδα, στην ταινια έχει έναν μικρό ρόλο και ο Thaao 'Επικύνδυνες Αποστολές' Penghlis! Μερικές σκηνές αυτής της ταινίας στοιχειώνουν ακόμα τους εφιάλτες μου (τράγε με τα πολλά μάτια, εσένα κοιτάω!)...


6. Frankenstein (1931)




"Oh, in the name of God! Now I know what it feels like to be God!"

Η αλήθεια είναι οτι τον μύθο του Frankenstein τον προσέγγισα μάλλον απ' την ανάποδη. Θυμάμαι μικρός να βλέπω στο ρηπήτ το Young Frankenstein του Mel Brooks γραμμένο σε κασσέτα απο μεταμεσονύχτια προβολή στο Seven X και να πεθαίνω στα γέλια, ακόμα κι αν τουλάχιστον τα μισά αστεία περνούσαν τότε πάνω απ' το κεφάλι μου. Μερικά χρόνια αργότερα, στο γυμνάσιο, είχα αγοράσει ενα adventure game ονόματι, you guessed it, Frankenstein, το οποίο έδινε μαζί το Frankenstein; or, The Modern Prometheus της Mary Shelley. Τελικά έπρεπε να φτάσω στο λύκειο για να αξιωθώ να δω την ταινία που τα ξεκίνησε όλα, το αριστούργημα του James Whale με τον Boris Karloff στον πιο χαρακτηριστικό του ρόλο. Required viewing, πως να το πούμε.


5. Videodrome (1983)




"The television screen is the retina of the mind's eye."

Δεν υφίσταται τέτοιου είδους λίστα χωρίς έστω και μια ταινία του David Cronenberg. Αξίωμα. Τέλος. Το Videodrome είναι το υλικό απο το οποίο κατασκευάζονται οι μεσημεριανοί εφιάλτες, ξέρετε, αυτοί που για κάποιο λόγο είναι πιο έντονοι απο τους νυχτερινούς. Πιο fucked up, πιο αρρωστημένοι, πιο δύσκολο να ξεχαστούν. Αυτή η ταινία ήταν τουλάχιστον δύο δεκατίες μπροστά απο την εποχή της. Ενα σουρεαλιστικό, gory αριστούργημα το οποίο για κάποιο λόγο σε κάνει να θες να κολυμπήσεις στο Betadin ή σε κάποιο αντίστοιχο αντισηπτικό... Long live the new flesh!



4. Invasion of the Body Snatchers (1978)




"We came here from a dying world. We drift through the universe, from planet to planet, pushed on by the solar winds. We adapt and we survive. The function of life is survival."

Αν και οι τρεις μεταφορές του μυθιστορήματος του Jack Finney στην μεγάλη οθόνη είναι όλες  πολύ, πολύ καλές, στο ερημονήσι θα έπαιρνα μαζί μου το πόνημα του Philip Kaufman που κυκλοφόρησε το 1978 (στην Ελλάδα κυκλοφόρησε με τον ανεκδιήγητο τίτλο 'Οι Άνθρωποι Του Τρόμου'). Η Pauline Kael είχε χαρακτηρίσει αυτό το έργο ως 'το καλύτερο στο είδος του'. Εγώ θα το χαρακτήριζα απλά 'αριστούργημα'. Υπάρχουν τόσες πολλές κρυμμένες λεπτομέρειες σε κάθε πλάνο, τόσα hints γι' αυτό που έρχεται, τόσα μικρά nuances των χαρακτήρων που σε κάνουν να αμφισβητείς συνεχώς ποιός είναι pod person και ποιός όχι, που πολλαπλές προβολές απλούστατα επιβάλλονται. Πραγματικά λίγα έργα επιτυγχάνουν αυτού του είδους την ζοφερή ατμόσφαιρα και αγωνία. Μπροστά απ' την κάμερα, ο Donald Sutherland είναι αναμενόμενα άψογος και οι Jeff Goldblum και Leonard Nimoy σε δεύτερους ρόλους τα δίνουν όλα. Και φυσικά, υπάρχει αυτή η τελευταία σκηνή, που νιώθεις οτι έρχεται και λες 'μπά, δε θα το κάνουν' και τελικά σκάει και σε γαμάει ολότελα, κάνοντας τα end credits που ακολουθούν να μην χρειάζονται οποιουδήποτε είδους μουσική υπόκρουση... 



3.  The Fly (1988)



"There was an old lady who swallowed a fly, perhaps she'll die."

Δεύτερη ταινία του Cronenberg στη λίστα. Αφού το χει ο τύπος, τι να κάνουμε; Το ρημέηκ του cheesy 'The Fly' της δεκαετίας του '50 είναι για μένα μια απο τις τρομακτικότερες ταινίες όλων των εποχών. Έτσι απλά. Η διαδικασία μεταμόρφωσης του κολασμένου Dr. Brundle απο απλό σπασίκλα σε φρικιαστικό Brundlefly είναι τόσο τραγική, τόσο επίπονη, τόσο παρανοικά αηδιαστική, που δεν γίνεται να μη νιώσεις κόμπο στο στομάχι σου καθώς τρέχεις να ανάψεις τα φώτα. Η σκηνή του εφιάλτη της Geena Davis στο μαιευτήριο αποτελεί σοβαρό κίνδυνο για την υγεία και ισορροπία του νου. Ο καλύτερος ρόλος του Jeff Goldblum και χαλαρά και ένα απο τα ισχυρότερα επιχειρήματα που μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς υπέρ των remakes.


2. The Thing (1982)




"Why don't we just wait here for a little while... see what happens..."

Η καλύτερη ταινία που σκηνοθέτησε ποτέ ο John Carpenter είναι και μια απο τις γαμηστερότερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών. Aν και remake του 'The Thing From Another World' του Howard Hawks, το έργο του Carpenter κάνει το ορίτζιναλ να μοιάζει με επεισόδιο Teletubbies. Γαμώ τη παναγία, την λατρεύω αυτή την ταινία (και τα Teletubbies, μεταξύ μας, έχουν μια κάποια διεστραμμένη πλάκα). Το concept απο μόνο του είναι ιδιοφυές, θυμίζοντας 'Agatha Christie gives sci-fi a shot'. Κάτι μου λέει οτι αυτό είχε στο μυαλό του ο John. W Campbell όταν έγραφε το 'Who Goes There?' στο οποίο βασίζονται και οι δύο ταινίες. Εν τέλει, τα πάντα στην εκδοχή του Carpenter συντελούν σε ένα αντικειμενικά άψογο αποτέλεσμα. Η σκηνοθεσία, η ηθοποιία, το θεικό soundtrack του Ennio Morricone, τα ασύλληπτα για την εποχή creature effects των Stan Winston και Rob Bottin, τι να λέμε τώρα, αυτή τη γαμημένη ταινία μου κόστισε τουλάχιστον τρείς μήνες ύπνου. Η σκηνή με τον half-formed Bennings να καίγεται στο χιόνι, μέσα σε μια κακοφωνία απόκοσμων ουρλιαχτών, σηκώνει την τρίχα κάγκελο. Man is the warmest place to hide, indeed...


1. Alien



"You still don't understand what you're dealing with, do you? Perfect organism. Its structural perfection is matched only by its hostility."

Alien και τα μυαλά μας πονάνε. Όσο κι αν λατρεύω το Blade Runner, δεν μπορώ παρά να παραδεχθώ οτι το Alien είναι ότι καλύτερο έχει κάνει ποτέ ο Ridley Scott. Αδυνατώ να είμαι 'αντικειμενικός' με αυτή την ταινία. Πως να το πω, είμαι 27 χρονών κι έχω περισσότερες φιγούρες Alien στο δωμάτιό μου παρά ζευγάρια κάλτσες στη ντουλάπα μου. Έχω αφιερώσει ένα ποστ-σεντόνι στην τετραλογία Alien εδω. Αν δεν βαριέστε, διαβάστε το. Αν βαριέστε (δεν σας κατηγορώ), δείτε την ταινία - και αν την έχετε δει, το μόνο που μπορώ να σας πω είναι οτι μια φορά δεν είναι αρκετή. Ή, εχμ, 30. Ξαναδείτε την. In space no one could hear me praise this movie (but I'd give it a shot nonetheless).