#1. The Men - Leave Home

[Γράφτηκε το πρωί της Κυριακής, 12/2/2012]

Λοιπόν. Ακούστε πως έχει η φάση. Η αλήθεια είναι ότι γενικώς δε το χω πολύ με το γράψιμο τον τελευταίο καιρό, δεν το 'χω καθόλου βασικά, κάθε μέρα ανοίγω τελετουργικά το Word, λέω στον εαυτό μου 'γράψε κάτι ρε μαλάκα' και στα 30 δευτερόλεπτα το έχω ήδη κλείσει και λούζομαι στην καθησυχαστική, αποχαυνωτική ροή πληροφοριών του κωλοίντερνετ. Και να πεις οτι δεν υπάρχουν πράγματα για να γράψω. Νομίζω ότι, αυτές τις μέρες τουλάχιστον, απλά βαριέμαι το γράψιμο. Και αυτό φαίνεται στο ότι μιλάω πολύ, υπερβολικά πολύ, σε φάση αν ξεκινήσω την πάρλα απλά δε βάζω γλώσσα μέσα, τέλος πάντων, κάτι πρέπει να γίνει μ' αυτό γιατί υποπτεύομαι πως έχω αρχίσει να γίνομαι περισσότερο εκνευριστικός απ' ότι συνήθως.

Πρέπει να γράψω όμως τώρα, πρέπει, δε πάει άλλο, το 'χω αναβάλει αρκετές φορές, εξάλλου εδώ και καιρό έλεγα ξανά και ξανά, 'για το Leave Home θα γράψεις σεντονάκι μετά το λάιβ ρε' και τώρα το λάιβ πέρασε και η διάθεση επέστρεψε στα προηγούμενα (υπερβολικά) χαμηλά επίπεδα, άσχημο coming down φάση, αλλά δε γαμείς, θα προσπαθήσω. Μα τη μπαναγία, θα θελα να γράψω 10σέλιδο σεντόνι γι' αυτή τη μπάντα και την όλη φάση της. Πόσο γαμάτη λέξη η 'φάση', παρεπιπτόντως. Αρχίδια γαμάτη βασικά, απλά έχει κάτι που μ' αρέσει, μου θυμίζει κάποια άτομα με τα οποία έχω χαθεί πλέον, μου θυμίζει το θεικό 'ΣΑΤΑΝΑΣ ΦΑΣΗ', μου θυμίζει την 'τετραφασική φάση' του Γουσγούνη, μου θυμίζει πολλά ασύνδετα μεταξύ τους πράγματα, πάρα πολλά, γι' αυτό ίσως την κωτσάρω όπου μπορέσω. Στηρίζω φάση ρε μουνιά, πως το λένε.

Περίεργο σαβατοκύριακο. Ξεκίνησε μίζερα, με τις θλιβερότερες απο πλευράς προσέλευσης κόσμου κινητοποιήσεις που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς δεδομένης της 'έχουμε πόλεμο σε όλα τα επίπεδα' συγκυρίας. Και έχουμε πόλεμο. Καμία αμφιβολία γι' αυτό. Έτσι κι αλλιως, ο πόλεμος είναι η αρχή σύστασης του κοινωνικού: οι σχέσεις εξουσίας στην κοινωνία εδραιώνονται πάνω στον πόλεμο και μέσα απ' αυτόν. Κι αυτός ο γαμημένος πόλεμος είναι υποχθόνιος, συγκαλλυμένος, απόλυτα εγγεγραμένος στους κοινωνικούς θεσμούς, στις οικονομικές ανισότητες, στην ίδια τη γλώσσα, στο ανθρώπινο σώμα, παντού βασικά. Τέλος πάντων. Έχουμε πόλεμο, κι απ' ότι φαίνεται, τον χειρότερο δυνατό πόλεμο, απ' αυτούς που δεν ανήγει καν ρουθούνι παρά την αχαλίνωτη βία, που το θλιβερό μότο 'ησυχία, τάξη και ασφάλεια' περιγράφει ανατριχιαστικά άψογα. Αν αυτό δεν είναι ανατριχιαστικό, δεν ξέρω τι είναι.

Την απογοήτευση αυτή ακουλούθησε το λάιβ των Fall την Παρασκευή, οι οποίοι αναμενόμενα γάμησαν. Τεράστια μπάντα, τεράστιος, άχρονος Mark E. Smith, αλλά αυτό το κείμενο δεν είναι γι' αυτούς. Ίσως κάποια στιγμή ποστάρω κάτι για την πάρτη τους. Δεν τους τίμησε και ο Raggedy Man για να γράψει ένα απ' τα επικά 'Last nite' του... Μαλακία. Τέλος πάντων. Το κέιμενο αυτό λοιπόν είναι για αυτές τις τρείς γαμημένες ώρες, όπου ξαφνικά όλα τα κωλοπροβλήματα, πρωτοκοσμικά και μη, εξαφανίστηκαν, βασικά κονιορτοποιήθηκαν, πως το λένε, έγιναν σκόνη κυριολεκτικά. Χτές πήγα στο An, χωρίς ύπνο, χωρίς φαί, χωρίς πολύ διάθεση, χωρίς τίποτα βασικά, και τελικά έφυγα με ένα χαζό χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά. Πέτυχα λίγους φίλους, υπερβολικά πολλούς γνωστούς, άτομα που είχα να δω πολύ καιρό, πάρα πολύ καιρό, τσίμπησα τρείς δίσκους, κάπνισα σα να μην υπήρχε αύριο (και μερικές φορές θες όσο τίποτε άλλο να μην υπάρξει αύριο), κοπανήθηκα μέχρι θανάτου πάνω σε θεατές και κάγκελα, έφαγα κλωτσιά στη μούρη απο φίλο κατα τη διάρκεια stagedive, περισσότερες αγκωνιές στα μάτια και στο στόμα απ' όσες μπορώ να μετρήσω, φώναξα μέχρι να κλείσει η φωνή μου, έχασα αρκετά λίτρα ιδρώτα, κάτι κέρματα, παρ' ολίγον τα κλειδιά του αμαξιού, μέχρι και το straight edge σερί μου έσπασα με λίγη μπύρα... ανεβαίνοντας τα σκαλιά της εξόδου, κάπως, όλα ήταν... γαμώ. Χμμ, ναι, νομίζω πως αυτή είναι η κατάλληλη λέξη. Και ναι, όντως οι Men αντικειμενικά έπαιξαν μάλλον λίγο. Όντως δεν τίμησαν όσο θα ήθελα το Leave Home, το οποίο παρεπιπτόντως είναι δισκάρα, απίστευτη δισκάρα, ήταν ο καλύτερος δίσκος του 2011, χαλαρά, δεν χωράει καμιά αμφιβολια γι' αυτό. Ε και; Για τα 50 περίπου λεπτά που έπαιξαν αυτό το βροχερό βράδυ Σαββάτου ενός ολοκληρωτικά σιχαμένου Φλεβάρη ήταν η καλύτερη μπάντα στο κόσμο. Υπερβολή; Μπορεί. Στ' αρχίδια μου.

Και τώρα; Επιστροφή στην πραγματικότητα. Διόρθωση: ανώμαλη, 'assume the crash position' προσγείωση στην πραγματικότητα. Γάμα τα όμως. Αναμενόμενο. Αυτή η γαμημένη φάση που, όσο κι αν προσπαθείς να το αποφύγεις, αφού γυρίσεις φίλους στα σπίτια τους και βρείς κάτι σάπιο να φας, κάποια στιγμή επιστρέφεις στη δική σου τρύπα με το μάτι γαρίδα, την χειρότερη ημικρανία στο Άλφα τεταρτημόριο και τον πιο απάλευτο στομαχόπονο (για τον οποίο όλο λες οτι θα πας στο γιατρό και πάντα το αναβάλεις φοβούμενος τα χειρότερα) και ξέρεις ότι πρέπει να πέσεις για ύπνο διότι την επόμενη μέρα θα την περάσεις σχεδόν όλη στο δρόμο. Και τελικά, αντί για ύπνο, κάθεσαι και κοιτάς ταβάνι, λογοδοτόντας στο μαξιλάρι σου, μέχρι να βγεί ο ήλιος. Δε γαμείς... Ίσως, λέω ίσως, κάτι γίνει σήμερα, ίσως κατέβει κόσμος, ίσως υπάρχει 'σωστό' κλίμα, ίσως ζήσουμε στιγμές ακολασίας και ενστικτώδους λύσσας, μεταμοντέρνα σκηνικά, απ' αυτά που μ' αρέσουν, ίσως πάλι όχι, ίσως απλά βρέξει και η φάση διαλυθεί στο τσακ μπαμ και γυρίσουμε όλοι σπίτια μας για να δούμε βιντεάκια απο κάνα πέσιμο στο γιουτιουμπ.

Το θέμα είναι: δεν μπορώ να γράψω άλλο, δεν το 'χω λέμε. Προτιμώ να μιλήσω. Είναι μεγάλη μαλακία που γενικώς οι άνθρωποι δεν μιλάνε μεταξύ τους, εννοώ πραγματικά, χωρίς μαλακισμένους αυτοπεριορισμούς. Είναι κρίμα ρε, γιατί τα πράγματα είναι λίγο πιο απλά όταν μιλάς, λίγο, αλλά είναι, ακόμα κι αν αναπόφευκτα καταλήγεις να κοπανάς βίαια στα ανυπέρβλητα όρια του λόγου. Αυτό θα κάνω λοιπόν. Καθώς τα χημικά κι οι κρότου λάμψης θα πέφτουνε βροχή, ανάμεσα σε λαχανιασμένα κυνηγητά, σε δακρυσμένα μάτια και σε κλειστά πνευμόνια θα αναζητήσω μερικές στιγμές ηρεμίας σ' ένα στενό, θα πιάσω κάποιον άσχετο, δε με νοιάζει ποιος θα είναι, αρκεί να μην τον ξέρω, και θα του πω με λεπτομέρειες για το πόσο γαμάτο ήταν το χτεσινό λάιβ, για το πόσο σημαντικό είναι αυτό που συντελείται τώρα στον δρόμο, για το πόσο όμορφη είναι η στιγμή που εξαπολύεται μια επίθεση ενάντια στην τάξη αυτού του κόσμου, ακόμα κι αν αυτή τελικά συντριβεί, βασικά θα το χοντρύνω, θα του μιλήσω για το πόσο γαμάτη είναι η ζωή γενικώς, γιατί, ναι, η ζωή είναι περίπλοκη και αμίλεικτη, δεν συγχωρεί, είναι too much, too fucking much, όλα επιτρέπονται, επικίνδυνο αυτό, φούλ τρομακτικό, αλλά πως να το κάνουμε, είναι απίστευτη ρε, γι' αυτό και είναι τοσο ζόρικη, τόσο τίγκα στον πόνο, στη θλίψη και την απογοήτευση, διότι αν ήταν μόνιμα σκατά θα το αποδεχόμασταν κάπως, αλλά δεν είναι έτσι ρε γαμώτο, ναι μεν δεν παλεύεται 99% of the time, αλλά μια στο τόσο, στο πολύ, πολύ τόσο σου κάνει την έκπληξη και, για λίγες ώρες, σε σφυροκοπάει στο κρανίο με το γεγονός ότι, ρε φίλε, είσαι ζωντανός, είσαι εδώ, τώρα, και νίωθεις ότι μπορείς να αντέξεις σχεδόν τα πάντα, νιώθεις ότι είσαι ικανός για τα πάντα, νιώθεις ότι η μοναξιά είναι ένα σπίτι απο τραπουλόχαρτα και εσύ κρατάς κοντόκανη, νιώθεις γενικά, για την ακρίβεια πιστεύεις ότι δεν χάσαμε ακόμα, και είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να το πιστεύεις αυτό που και που, ακόμα κι αν τελικά δεν ισχύει, έτσι δεν είναι;


P.S. Οι Ruined Families και οι Acid Baby Jesus τα έσπασαν κανονικότατα. Ειδικά οι πρώτοι με άφησαν μαλάκα, είναι και αυτή η άγρια καύλα διαρκείας που έχω για το hardcore, τι να πω, σεβασμός απλά.


P.S. 2: Το νου σας όσοι κατέβετε σήμερα... (12/2)

2.   Snowman - Absence
3.   Crystal Stilts - In Love With Oblivion
4.   John Maus - We Must Become The Pitiless Censors of Ourselves
5.   Rome - Die Æsthetik der Herrschaftsfreiheit
6.   Prurient - Bermuda Drain

7.   Grouper - A I A

8.   Liturgy - Aesthetica

9.   Ritual - Paper Skin

10. Sex Church - Growing Over
11. Belong - Common Era
12. HTRK - Work (Work, Work)
13. Tim Hecker - Ravedeath, 1972 
14. Iceage - New Brigade

15. Bass Drum Of Death - GB City
16. M83 - Hurry Up, We 're Dreaming

17. The Psychic Paramount - II
18. Le Corbeau - Moth On The Headlight
19. TV Ghost - Mass Dream
20. The Kills - Blood Pressures