Saturday, December 10, 2011

#11. Belong - Common Era



H hazy, σαν μεσημεριανό όνειρο ατμόσφαιρα που δημιουργεί το Common Era μου φέρνει στο μυαλό σκονισμένες, γεμάτες κόκκο και γρατσουνιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Ως εκ τούτου, δεν θα μπορούσε κατά την γνώμη μου να έχει πιο ταιριαστό εξώφυλλο. Με το που πατάς το play αφήνεσαι από μεγάλο ύψος, οδέυοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς την επιφάνεια ενός αφρώδους ωκεανού· την πρόσκρουση και το αρχικό σου σοκ συνοδεύει μια πορωτική, κιθαριστική κακοφωνία. Η λογική λέει να κολυμπήσεις προς τα πάνω. Παρ' όλα αυτά, επιλέγεις να αφήσεις τον εαυτό σου ελέυθερο και συνεχίζεις να βυθίζεσαι, νιώθοντας μια γνώριμη και φιλόξενη, drone-y, τίγκα στο reverb ζεστασιά να σε τυλίγει, συνοδεία αιθέριων φωνητικών που μοιάζουν να έρχονται απο κάπου πολύ μακριά. Οκ, ομολογώ ότι η συνταγή έτσι όπως την περιγράφω δεν ακούγεται ιδιαίτερα πρωτότυπη. Είναι γεγονός ότι οι Belong δομούν την μουσική τους πάνω σ' ένα tried & tested shoegaze πρότυπο, παρ' όλα αυτά, το τελικό αποτέλεσμα είναι απλά συγκλονιστικό. Στο σημείο αυτό θα μπορούσε κάποιος δικαιολογημένα να πει, 'κάτσε ρε φίλε, τι συγκλονιστικό κι αρχιδιές, ο ένας στους έξι δίσκους τα τελευταία χρόνια είναι κακέκτυπο My Bloody Valentine/Slowdive, έχει κουράσει η φάση.' Η φάση έχει όντως αρχίσει να κουράζει, όμως οι Belong εδώ φτιάχνουν κάτι οικείο αλλά και πρωτόγνωρα δυνατό ταυτόχρονα. Κατά κάποιον τρόπο, νομίζω πως αυτή η διάχυτη αίσθηση οικειότητας είναι το στοιχείο που μ' έκανε να λατρέψω τον δίσκο. Οι εκπλήξεις που κρύβει το Common Era δεν εντοπίζονται στα βασικά συστατικά του (υπάρχουν πλέον εκπλήξεις εκεί; υπήρξαν ποτέ;) αλλά στον τρόπο με τον οποίο η μπάντα τα εκμεταλλεύεται για να χτίσει τα πλούσια, ατμοσφαιρικά ηχοτοπία της. Γαμώτο.. Στις μέρες μας, όταν μιλάς για μουσική, λέξεις όπως 'οικειότητα' έχουν συνήθως μια αρνητική χροιά. Μαλακίες. Πως να το εξηγήσω διαφορετικά..  Είναι σαν τη φάση με τους κολλητούς σου. Αυτούς τους υπερβολικά σπάνιους ανθρώπους, που μπορεί να τους ξέρεις για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, ή και μεγάλο, δεν έχει καμία σημασία, αλλά όπως και να 'χει -και αυτό είναι που μετράει- νιώθεις σαν να τους γνωρίζεις όλη σου τη ζωή. Μιλάω για τους ανθρώπους που ξέρεις μέσα σου ότι θα είναι πάντα δίπλα σου, ότι κι αν γίνει. Που όταν όλα πάνε κατα διαόλου, όταν το σκατό συγκρούεται βίαια με τον ανεμιστήρα, είναι εκεί για να σου θυμίζουν ότι 'ρε μαλάκα, δε χάσαμε ακόμα, η τελευταία σκηνή μπορεί ν' αλλάξει ολόκληρη την ταινία'. Και ξαφνικά, ο κόσμος μοιάζει λίγο πιο παλέψιμος.





12. HTRK - Work (Work, Work)
13. Tim Hecker - Ravedeath, 1972
14. Iceage - New Brigade
15. Bass Drum Of Death - GB City
16. M83 - Hurry Up, We 're Dreaming
17. The Psychic Paramount - II
18. Le Corbeau - Moth On The Headlight
19. TV Ghost - Mass Dream
20. The Kills - Blood Pressures

No comments:

Post a Comment