Thursday, December 8, 2011

#13. Tim Hecker - Ravedeath, 1972



 The Pia n  o 
                       D
  
                     r
      
   

                  o

   
Χθες βράδυ είδ      α στον ύπνο μου ότι ήμουν ο τελευταίος άνθρωπος στην  Γή. Υπάρ     χει άραγε τίποτα πιο τρομακτικό και απελπιστικό απ' αυτή τη σ p.κέψη; Θα προσπαθήσω να περιγράψω το όνειρο χωρίς να μακρυγορήσω (πολύ). Φανταστείτε λοιπόν το εξής σκηνικό: ξυπνάς ένα πρωί, και με την τσίμπλα στο μάτι συνειδητοποιείς οτι είσαι μόνος, όχι μόνο στο σπίτι, αλλά γενικότερα. Πως να το πώ, όχι 'I Am Legend' μόνος, αλλά μόνος μόνος. Τίποτα δεν προδίδει την οριστική και αμετάκλητη διάλυση της κανονικότητας που βίωνες επί 27 χρόνια, παρα μόνο η ανεξήγητη, ολοκληρωτική απουσία ανθρώπινης ζωής. Ο κόσμος είναι ακριβώς όπως τον είχες αφήσει πριν πέσεις για ύπνο, τα πάντα είναι στην θέση τους, εκεί που πρέπει και όπως πρέπει, αλλά... δεν υπάρχει ψυχή πουθενά. Μοιάζει σαν η ανθρωπότητα να σβήστηκε από την ύπαρξη στιγμιαία, αφήνοντας πίσω της άδεια σπίτια, άδεια λεωφορεία, άδεια καταστήματα, μια κενή, αποστειρωμένη, ήσυχη Γη. Η απόλυτη απουσία θορύβων είναι το πρώτο πράγμα που σε συνταράσσει πραγματικά. Η βαβούρα της καθημερινότητας έχει αντικατασταθεί από μια πένθιμη σιγή. Περπατάς για ώρες σε δρόμους  γεμάτους εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα. Περπατάς μέχρι να πονέσουν τα πόδια σου, διασχίζεις γειτονιές, περιοχές ολόκληρες, το σκηνικό όμως παραμένει απαράλλαχτο. Φωνάζεις, λες δεν μπορεί, κάποιος θα υπάρχει εκεί έξω, ουρλιάζεις μέχρι να κλείσει η φωνή σου, αλλά η μόνη απάντηση που παίρνεις είναι το γαύγισμα ενός σκύλου κάπου στην απόσταση. Που είναι ο ιδιοκτήτης του; Που είναι όλοι; Πλησιάζοντας το κέντρο της πόλης, βλέπεις καπνό στον ορίζοντα. Ένα αεροπλάνο έχει συντριβεί, παίρνοντας μαζί του αρκετά οικοδομικά τετράγωνα. Θα ηταν τραγωδία αν κάπου ανάμεσα στα συντρίμμια υπήρχε έστω και ένα νεκρό σώμα. Όμως η καταστροφή δεν φαίνεται να άφησε τίποτε άλλο πίσω της παρά στραπατσαρισμένο μέταλλο και καπνισμένο μπετόν. Μικρές εστίες φωτιάς, διασκορπισμένες παντού ολόγυρα, διαταράσσουν την εικόνα μιας ολότελα γκριζο-μαύρης νεκρής φύσης. Τότε μόνο συνειδητοποιείς ότι τα πάντα είναι λουσμένα σ' ένα περίεργο, ισχνό, κιτρινωπό φώς. Σαν να μην είναι ούτε μέρα ούτε νύχτα, σαν ο χρόνος να σταμάτησε κάπου ενδιάμεσα, σε μια περίεργη εκδοχή πολικού λυκόφωτος. Πως δεν το παρατήρησες νωρίτερα; Ευθύς αμέσως σου σκάει ότι, ενώ έχουν περάσει αρκετές ώρες απ' όταν ξεκίνησες την εξερεύνηση αυτού του θλιβερού, νέου κόσμου, η ένταση του φωτός δεν έχει αλλάξει καθόλου. 'Είμαι νεκρός;', αναρωτιέσαι, με μια άβολη ηρεμία. Έχει σημασία; Ο κόσμος που ήξερες, οι άνθρωποι που αγάπησες, όλα αυτά αποτελούν παρελθόν, μια ανάμνηση η οποία όταν χαθείς εσύ θα χαθεί μαζί σου. Υπερβολικό βάρος για έναν μόνο άνθρωπο. Το έχει νιώσει ποτέ κανείς άλλος στην ιστορία; Δύσκολο. Και η μοναξιά... εδώ και ώρες έχει αρχίσει να δείχνει τα δόντια της, τριβελίζοντας το μυαλό σου, παρακάμπτοντας τα στεγανά, τις αυτοάμυνες που έχεις εγείρει... Δεν υπάρχει λόγος να κοροιδεύεις τον εαυτό σου. Η ζωή δεν είναι σαν τις ταινίες, δεν υπάρχει ο από μηχανής θεός που θα έρθει να σε σώσει και θα τα κάνει όλα όπως πριν (μα θεώρησες ποτέ 'καλό' αυτό το πριν;). Είσαι νεκρός, απλά δεν το 'χεις πάρει απόφαση ακόμα. Στο σινεμά τουλάχιστον κάποια στιγμή πέφτουν οι τίτλοι τέλους, τα φώτα της αίθουσας ανάβουν και τότε ξέρεις ότι το έργο έχει τελειώσει. Μακάρι να ήταν τα πράγματα τόσο ξεκάθαρα και στην ζωή. Όπως και να 'χει, το συγκεκριμένο έργο μπορεί να μην το 'χεις δει, αλλά δεν θέλει ιδιαίτερη προσπάθεια για να φανταστείς το πως τελειώνει. Το τι πρέπει να γίνει λοιπόν είναι πλέον προφανές.


Μια δεκαόροφη πολυκατοικία δεσπόζει σαν μεσαιωνικός πύργος ανάμεσα στα υπόλοιπα κτίρια, διαταράσσοντας την γεωμετρία του αστικού ορίζοντα. Ο τελευταίος άνθρωπος στην Γη στέκεται στο περβάζι του δέκατου ορόφου, ατενίζοντας τα απομεινάρια ενός πολιτισμού που ήρθε και έφυγε μέσα στην απόλυτη αδιαφορία του σύμπαντος.

Έτσι τελειώνει ο κόσμος
Έτσι τελειώνει ο κόσμος
Έτσι τελειώνει ο κόσμος
Όχι μ’ ένα βρόντο μα μ’ ένα λυγμό.


Μ' ένα πικρό χαμόγελο σχηματισμένο στο πρόσωπό του, κάνει ένα βήμα μπροστά και αφήνεται στο κενό.

---

Ξυπνάς, στην πραγματικότητα αυτή τη φορά, λουσμένος στον ιδρώτα. Σου τη δίνουν αυτά τα όνειρα (ή μάλλον εφιάλτες), κυρίως γιατί τελειώνουν αφήνοντας τόσα αναπάντητα ερωτήματα. "Τι στο διάολο ήταν όλο αυτό;", αναρωτιέσαι. Σηκώνεσαι για να πιείς ένα ποτήρι νερό, και συνειδητοποιείς οτι είχες αφήσει ανοιχτό τον υπολογιστή με το Winamp να παίζει μουσική. Με τα μάτια σου να εστιάζουν με δυσκολία στην φωτεινή οθόνη, τσεκάρεις το playlist. Τις τελευταίες τέσσερις ώρες άκουγες το Ravedeath, 1972 στο repeat. Με δύο κλίκ βάζεις το άλμπουμ να παίξει ξανά απ' την αρχή, σβήνεις το φως και μπαίνεις κάτω απ' τα σκεπάσματα. "Θέλω απαντήσεις", σκέφτεσαι. Κλείνεις τα μάτια σου και αφήνεσαι ξανά στο κενό.



14. Iceage - New Brigade
15. Bass Drum Of Death - GB City
16. M83 - Hurry Up, We 're Dreaming
17. The Psychic Paramount - II
18. Le Corbeau - Moth On The Headlight
19. TV Ghost - Mass Dream
20. The Kills - Blood Pressures

2 comments:

  1. Γίνομαι comment nerd αλλά δεν παίζει να μην το γράψω..Πρώτη φορά παρακολουθώ την blogovision και σκέφτομαι τι έχανα τόσο καιρο. Το κείμενο είναι ειλικρινές και βαθύ, μου θύμισε παρόμοιες καταστάσεις και ερωτήματα (το δισκάκι ηδη κατεβαίνει). Μέχρι τώρα η λίστα σου ειναι κοριφαία, τα 15 και 14 τα 'χω λιώσει. Αν βάλεις μέσα και belong και the man με αποτέλειωσες..

    ReplyDelete
  2. :)Γιατί να γαμάει έτσι ο Έλιοτ;Γιατί να γαμάει έτσι αυτό το δισκάκι;

    ReplyDelete