#15. Bass Drum Of Death - GB City

Απλά κοιτάξτε λίγο το εξώφυλλο. Τα λέει όλα από μόνο του. Μια ματιά αρκεί για να καταλάβεις αν θα σου αρέσει ο δίσκος ή όχι. Το κείμενο που ακολουθεί δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο ύπαρξης και αποτελεί απλά προϊόν του δικού μου ψυχαναγκασμού. Και μιας και πιάσαμε το θέμα των κειμένων, χθες βράδυ συνειδητοποίησα οτι η διαδικασία της blogovision είναι σε κάποιο βαθμό ψυχοφθόρα. Τι εννοώ: μιλάμε για ένα commitment σε ένα ποστ την ημέρα επί 20 μέρες και για έναν μπλόγκερ (yours truly) που υπό κανονικές συνθήκες καταφέρνει κουτσά στραβά ν' ανεβάζει ένα πόστ το μήνα (με τα 2/3 αυτών να είναι απλές λίστες). Αυτό το εγχείρημα προϋποθέτει την εκπόνηση 20 κειμένων 400 - 500 λέξεων έκαστο σε διάστημα τριών περίπου εβδομάδων  ενώ παράλληλα τρέχουν 3-4 εργασίες για την σχολή. Θα μου πεις, 'καλά ρε φίλε, αφού γουστάρεις να γράφεις τα σεντόνια, μην τρελαθούμε, δεν σε υποχρεώνει και κανένας'. Ισχύει, γουστάρω, αλλά σαν ψυχαναγκαστικός καταφέρνω να αγχωθώ ακόμα και μ' αυτό. Μέχρι τις 20 του μήνα θα λυγίσω, το νιώθω... Τέλος πάντων. Ο ορισμός του πρωτοκοσμικού προβλήματος. Bass Drum Of Death λοιπόν. Hands down το πιο badass όνομα της χρονιάς. Και γενικότερα ένα απ' τα πιο badass ακούσματα του 2011. Λιτό, απέριττο garage, τίγκα στη βρώμα, ξέρετε, το κλασσικό φετιχοποιημένο πρότυπο, δύο τυπάδες που απλά τζαμάρουν μέσα σ' ένα στούντιο τεκέ, με την ατμόσφαιρα πνιγμένη σε μια αιθάλη καπνού και μαριχουάνας και το πάτωμα γεμάτο πατημένα κουτάκια μπύρας. Αρκετά κλασσικό αυτό το garage rawk σκηνικό, παίζει πολύ τα τελευταία χρόνια, το χουμε φάει αρκετά στη μάπα, οπότε συνήθως δεν περιμένουμε κάτι να έρθει από το πουθενά και να τα κάνει όλα πουτάνα. Αν ζούμε όμως για κάτι, είναι για τις σπάνιες στιγμές που διαψεύδουν αυτούς τους κωλοκανόνες, δηλαδή για τις εξαιρέσεις τύπου GB City. Στα πρώτα δευτερόλεπτα του Nerve Jamming η σαφέστατη επιρροή των White Stripes σε χτυπάει με την διακριτικότητα πιάνου που πέφτει από τον 5ο. Και δέκα κομμάτια αργότερα έχεις συνειδητοποιήσει οτι αυτοί οι δύο τύποι απ' το Mississippi κάνουν τους Stripes της τελευταίας δεκαετίας (post White Blood Cells δηλαδή) αλλά και τις περισσότερες σύγχρονες μπάντες του είδους να μοιάζουν άνευ ιδιαίτερης σημασίας. Who woulda thunk it?

16. M83 - Hurry Up, We 're Dreaming

17. The Psychic Paramount - II
18. Le Corbeau - Moth On The Headlight
19. TV Ghost - Mass Dream
20. The Kills - Blood Pressures