Monday, December 5, 2011

#16. Μ83 - Hurry Up, We 're Dreaming


Σε μια πρόσφατη ιντερνετική συζήτηση με μια φίλη, και πάνω στην φάση που ανταλλάσαμε τα νέα μας, ξεκίνησε να μου λέει για έναν γαμάτο τύπο τον οποίο είχε γνωρίσει πρόσφατα και μεταξύ τους είχε αρχίσει να ψήνεται ένα όμορφο σκηνικό. Εγώ εκείνη την περίοδο έλιωνα το 'Hurry Up, We 're Dreaming', κυριολεκτικά απ' το πρωί ως το βράδυ, προπαγανδίζοντας τον δίσκο σε κάθε δυνατή ευκαιρία (in other words, έστελνα links απο δω κι απο κεί, δε βγαίνω πολύ απ' το σπίτι, θα το 'χετε καταλάβει αυτό). Αφού άκουσε λοιπόν η φίλη για πρώτη φορά το συγκλονιστικό 'Wait', και μετά απο μερικά λεπτά σιωπής, σχολίασε λέγοντας 'θέλω να τον ερωτευτώ καθώς θα παίζει αυτό το κομμάτι'. Και τότε μου 'σκασε. Αυτός ο δίσκος φτιάχτηκε γι' αυτό το πράγμα. Δεν γνωρίζω τι είχε στο μυαλό του ο Gonzalez όταν τον έγραφε, δεν έχω δώσει πολύ προσοχή στους στοίχους, αλλά ειλικρινά το τελευταίο πόνημα των M83 είναι για μένα ενα αριστουργηματικό concept album για τον έρωτα και ότι αυτός συνεπάγεται. Είναι over the top, συγκινητικό, συνταρακτικό, κολληματικό, αθώο και σαγηνευτικό ταυτόχρονα. Με άλλα λόγια, θα ήταν το τέλειο soundtrack για να παίζει στο κεφάλι σου όταν είσαι ερωτευμένος. Και κατα κάποιον τρόπο, οι μελωδίες αυτές παίζουν πάντα μέσα σου σ' αυτές τις φάσεις, ακόμα κι αν δεν έχεις ακούσει ποτέ τον ίδιο τον δίσκο. Τις ακούς για παράδειγμα όταν νιώθεις αυτή την γαμάτη, αναζωογονητική ακαθισία καθώς πλησιάζει η στιγμή που θα τον/την δεις. Όταν ξυπνάς ένα θλιμμένο πρωινό Δευτέρας και, πριν προλάβεις να βυθιστείς στην μαυρίλα της μίζερης καθημερινότητας, σου σκάει στο μυαλό η εικόνα του/της και ξαφνικά έχεις ένα λόγο να σηκωθείς απ' το κρεββάτι. Όταν νιώθεις οτι αδυνατείς να κάνεις οτιδήποτε 'παραγωγικό' (δουλειά, διαβάσματα κλπ) και τρώς ώρες ολόκληρες χαζεύοντας κάτι, το ταβάνι, ένα μήνυμα, δεν έχει σημασία, το θέμα είναι οτι το κάνεις μ' ένα τεράστιο ηλίθιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στην φάτσα σου. Όταν σου αρκεί απλά να είσαι δίπλα του/της, ακόμα κι αν δεν υπάρχει αντίστοιχη ανταπόκριση από την άλλη πλευρά. Τις ακούς κι όταν συνειδητοποιείς πόσο τυχερός είσαι που βίωσες κάτι τόσο αληθινό (υπάρχει πιο αληθινό πράγμα;), κάτι που τίποτα και κανένας δεν μπορεί να σου πάρει, ούτε καν αυτός/αυτή, γιατί ειναι δικό σου ρε γαμώτο, ολόδικό σου. Τις ακούς όταν σπας αυτό το γαμημένο κουκούλι της συναισθηματικής απομόνωσης, όταν καταλαβαίνεις οτι υπάρχει τόση ομορφιά στον κόσμο που πονάει, ακόμα κι αν τίποτα δεν κρατάει για πάντα, ακόμα κι αν η εντροπία των σχέσεων είναι μη αντιστρεπτή και τελικά τα πράγματα συνήθως δεν πάνε όπως τα θέλουμε. Ποιός ξέρει... Μπορεί αυτή η ερμηνεία για το περιεχόμενο του άλμπουμ να είναι παντελώς άσχετη με αυτό που είχε πραγματικά ο Gonzalez στο μυαλό του. Παρ' όλα αυτά, προτιμώ να πιστεύω ότι στόχος του ήταν να διαφυλάξει αυτές τις σπάνιες, φευγαλέες μελωδίες για πάντα,  μέσα σ' έναν απ' τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.




17. The Psychic Paramount - II
18. Le Corbeau - Moth On The Headlight
19. TV Ghost - Mass Dream
20. The Kills - Blood Pressures

3 comments:

  1. δεν είναι από τους αγαπημένους μου τη χρονιάς, αλλά τώρα με κάποιο τρόπο έγινε.
    ludopatini

    ReplyDelete
  2. autolexh eipa..."thelw na ton(thn?)erwteutw me auto to kommati"

    ReplyDelete
  3. εγώ ερωτεύομαι ΤΟ κομμάτι.

    ReplyDelete