Λοιπόν... από τους υποψήφιους δίσκους για την φετινή λίστα αυτός με παίδεψε περισσότερο απ' όλους. Μέχρι το τελευταίο λεπτό ακροβατούσε κυριολεκτικά στην κόψη του ξυραφιού, μια μέσα, μια έξω, είδε ένα glimpse του βάθους της σκοτεινής αβύσσου που λέγεται 'εκτός 20άδας' αλλά τελικά κατάφερε την τελευταία στιγμή να γραπωθεί απ' το κιγκλίδωμα και να μείνει εντός. Fascinating, edge of your seat καταστάσεις (λέμε τώρα...) Να πω την αμαρτία μου οι Kills με είχαν χάσει λίγο με το μάλλον overproduced Midnight Boom αλλά το λιτό, down 'n' dirty Blood Pressures γαμάει απ' την αρχή ως το τέλος. Καταρχάς ξεκινά με ένα απ' τα πιο 'βγες-απ'-το-κεφάλι-μου-γαμώ-το-χριστό' κομμάτια που άκουσα φέτος. Πραγματικά το Future Starts Slow είναι τοσο υπέροχα, απενοχοποιημένα anthemic και κολληματικό που θα μπορούσα να το ακούω στο ρηπήτ συνεχόμενα για ώρες ολόκληρες. Ο ορισμός του άρτιου απ' όλες τις πλευρές hit. Ευτυχώς, τα κομμάτια που ακολουθούν αυτό το γαμάτο opener δεν απογοητεύουν - το αντίθετο μάλιστα. Πρόκειται για ένα σερί cool as fuck ηχητικών διαμαντιών, όπως μόνο αυτό το δίδυμο ξέρει να γράφει και να παίζει. Και κάποια στιγμή μπαίνει αυτό το γαμημένο 'The Last Goodbye', ακούς την Alison να σε διαβεβαιώνει οτι ναι, αυτός ειναι ο τελευταίος αποχαιρετισμός, οτι στον έρωτα δεν χωράνε ημίμετρα, ξεφτυλίζεσαι, γίνεσαι σκουπίδι κυριολεκτικά, και σου σκάει στο δόξα πατρί με 180χλμ/ώρα οτι, όχι, δεν είσαι τόσο κυνικός και γεμάτος χολή όσο θες να πιστεύεις (το πιστεύεις καν;).
Ήταν και το δικό μου #20, αλλά βγήκε εκτός λόγω μιας εισόδου στην 20αδα της τελευταίας στιγμής. Σημαντική λεπτομέρεια ότι παραλίγο να με χτυπήσει μηχανάκι ενώ άκουγα το Nail in My Coffin. Αυτό μπορεί να μην είναι καλό για μένα, για την αξία του δίσκου όμως είναι σίγουρα θετικό :P
ReplyDelete