Thursday, December 15, 2011

#6. Prurient - Bermuda Drain


Μπήκαμε στο σωτήριο έτος 2012 λοιπόν, γιορτές τέλος, πίσω στην σκληρή πραγματικότητα, τα κεφάλια μέσα παιδιά!

Βασικά πόσο μαλακισμένη, κλισεδιασμένη φράση είναι η παραπάνω; Ειλικρινά. Υπονοεί οτι οι γιορτές είναι κάτι σαν ευχάριστο διάλλειμα. Παπάρια μάντολες. Ποιος περνάει καλά στις γιορτές; Δείξτε μου έναν άνθρωπο που λέει ότι απολαμβάνει τα Χριστούγεννα και θα σας δείξω έναν μαλάκαψεύτη. Ειδικά αυτά τα τελευταία. Ζόφος. Πραγματικά δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσει αυτό το γαμημένο διβδόμαδο, για να αρχίσει η σχολή και το ανελέητο μπαράζ των εργασιών και να θολώσει το μυαλό όσο γίνεται. Ο πολύς - και απότομα - απελευθερωμένος χρόνος αποτελεί το αγαπημένο σνακ της σκέψης, κι όταν έχεις χρόνο για να σκεφτείς αναπόφευκτα αρχίζεις να σκάβεις με νύχια και δόντια σ'αυτά τα σκοτεινά νοητικά τούνελ που οδηγούν σε απύθμενα φρεάτια τίγκα στα σκατά. Τι 'τα κεφάλια μέσα' ρε μαλάκες; Τα κεφάλια είναι πάντα μέσα, απλά στις γαμωγιορτές και σε λοιπές εθιμοτυπικές 'τζόυφουλ' φάσεις είναι που το συνειδητοποιούμε πιο ξεκάθαρα από ποτέ. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι πάλι καλά που στην καθημερινότητα υπάρχουν δουλειές του κώλου και εργασίες· γιατί όταν αφαιρούμαστε και, αψηφόντας τις πινακίδες 'ΚΙΝΔΥΝΟΣ/ΘΑΝΑΤΟΣ, αρχίζουμε να βαδίζουμε προς τα γαμωτούνελ, αυτές μας φωνάζουν και μας λένε 'θα σκάψεις, αλλά θα σκάψεις αλλού'. Πριν από καμιά ωρίτσα λοιπόν διέκοψα το διάβασμα γι' απόψε μετά από ένα αρκετά σκληροπυρηνικό 5ωρο. Παρ' όλα αυτά, επειδή αδυνατώ να κοιμηθώ φυσιολογικά, για την ακρίβεια τους τελευταίους μήνες τους βγάζω με κάνα 2ωράκι-3ωράκι κανονικού ύπνου κάθε βράδυπρωί, αποφάσισα να γράψω κάτι τώρα, κι ότι βγει ας βγει. Τα έχω υποσχεθεί αυτά τα κείμενα εξάλλου, κι η υπόσχεσή είναι αρκετά πάουερ ψυχαναγκασμός. Έτσι κι αλλιώς απ' το να ατενίζω το ταβάνι, καλύτερα να κοιτάζω σα χάνος την λευκή σελίδα Word. Είναι και στην ιδανική θερμοκρασία, 6500K, καλιμπραρισμένη, με ηρεμεί. Τέλος πάντων. Bermuda Drain λοιπόν. Ο κέρσορας αναβοσβήνει αγχωτικά, σα να μου λέει 'τέλειωνε ρε μαλάκα!'. Θα ήθελα να γράψω κάτι ας πούμε 'περίεργο', μεταμοντέρνο, ψιλοβιωματικό, ψυχοφίξιον που θα 'λεγε κι ο Raggedy Man, κάτι που να ταιριάζει με την μαυρίλα που βγάζει αυτός ο δίσκος, με την οργή, την θλίψη και την απογοήτευση που κρύβει, γάμησε τα, με την Ο Ρ Γ Η βασικά, με το 'θέλω να καταστρέψω κάτι όμορφο' που σου αφήνει μετά από κάθε άκουσμα. Αρχίδια, δεν έχει σημασία καν να είναι όμορφο. Απλά να το καταστρέψεις, με τον πιο βίαιο τρόπο που μπορεί να κατεβάσει το κεφάλι σου. Τι σχέση έχει όμως αυτό το πρωτόγονο συναίσθημα με τις κωλογιορτές; Bear with me. Ξέρετε τις φάσεις, που είσαι κάπου έξω, χωρίς να θες, από υποχρέωση, πάντα από υποχρέωση, πάντα εξαιτίας γαμημένων φιλικών εκβιασμών με επίκληση στο συναίσθημα ('ΕΛΑ ΓΑΜΗΣΟΥ ΜΗ ΓΑΜΙΕΣΑΙ ΡΕ, ΕΛΑ ΝΑ ΣΕ ΔΟΥΜΕ'), και καταλήγεις σ' ένα απ' αυτά τα θλιβερά (χριστουγεννιάτικα) πάρτυ όπου κανένας δε περνάει πραγματικά καλά, αλλά παρ' όλα αυτά οι πάντες τα τιμούν, κάθε γαμημένη φορά, σχεδόν ιεροτελεστικά, ελπίζοντας να μην γυρίσουν μόνοι στα σπίτια τους και αναγκαστούν να λογοδοτήσουν για ένα ακόμα βράδυ στο αδειανό μαξιλάρι τους. Και η μουσική είναι απαίσια και οι άνθρωποι είναι από εκνευριστικοί έως αδιάφοροι (τουλάχιστον ένας εκνευριστικός τύπος έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον, με τον ίδιο τρόπο που έχει ας πούμε ενδιαφέρον το να πυροβολήσεις το πόδι σου) και αν δεν το 'χεις με το αλκοόλ υποχρεώνεσαι να τα αντιμετωπίσεις όλα αυτά με μια αδυσώπητη, ανάλγητη σαφήνεια, καθισμένος σε μια γωνία με τσιγάρο κι ένα ποτήρι νερό στο χέρι, για να μπορείς τουλάχιστον να αποφύγεις τη σπαστική ερώτηση 'ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΙΝΕΙΣ;'. Αφού λοιπόν την κάνεις στο μισάωρο, φροντίζοντας φυσικά η ηρωική σου απόδραση να περάσει απαρατήρητη, συνειδητοποιείς ότι, εν τέλει, ο κύριος λόγος για τον οποίο βγήκες απ' το σπίτι, ο μοναδικός βασικά, είναι για να έχεις μια δικαιολογία για βρώμικο στον δρόμο της επιστροφής, γνωρίζοντας ότι το πεντάλεπτο που θα σου πάρει να καταβροχθίσεις τη μαλακία για την οποία περίμενες 25 λεπτά στην ουρά θα είναι η καλύτερη στιγμή μιας ολότελα θλιβερής και αδιάφορης, κατά τα άλλα, ημέρας. Περπατώντας προς την πολυκατοικία σου, μέσα στην απόλυτη ησυχία των μεταμεσονύκτιων ωρών, με το σχεδόν υπερβόρειο ψύχος του φετινού χειμώνα να έχει χτυπήσει μεδούλι και το ύπουλο συνοθύλευμα μιζέριας και εκνευρισμού στο κόκκινο, παρατηρείς μια ανθρώπινη φιγούρα να διαγράφεται στο σκοτάδι, απ' την αντίθετη πλευρά του δρόμου. Δεν μπορείς να καταλάβεις αν είναι άντρας ή γυναίκα, νέος ή γέρος, δεν έχει σημασία εξάλλου. Το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι το πόσο απολαυστικό, πόσο exhilarating θα ήταν να τον καταστρέψεις βίαια αυτόν τον άγνωστο, ανενόχλητος απο ηθικές αναστολές, να νιώσεις για μια φορά κυνηγός αντί για θήραμα, πως να το πω ρε γαμώτο, American Psycho φάση, να τον μαχαιρώσεις ας πούμε στην καρδιά και να παίξεις με το πιτσιλισμένο αίμα του στο πεζοδρόμιο. Έ, πάνω κάτω, αυτό είναι το Bermuda Drain, χωρίς τους μπάτσους, τα δικαστήρια, την ισόβια κάθειρξη και τον απαγχονισμό στο κελί μετά...

P.S. Η αρχική ιδέα ήταν να μην γραφτεί κείμενο γι' αυτό το δίσκο. Απλά θα έβαζα κάτι του στυλ 'αυτός ήταν ο αγαπημένος δίσκος του Raggedy Man για το 2011'. Ξαναδιαβάζοντας το παραπάνω κατεβατό, νομίζω ότι η πρώτη επιλογή ήταν τελικά καλύτερη...




7.   Grouper - A I A
8.   Liturgy - Aesthetica
9.   Ritual - Paper Skin
10. Sex Church - Growing Over
11. Belong - Common Era
12. HTRK - Work (Work, Work)
13. Tim Hecker - Ravedeath, 1972 
14. Iceage - New Brigade
15. Bass Drum Of Death - GB City
16. M83 - Hurry Up, We 're Dreaming
17. The Psychic Paramount - II
18. Le Corbeau - Moth On The Headlight
19. TV Ghost - Mass Dream
20. The Kills - Blood Pressures

3 comments:

  1. Αφού σου υπαγόρευσα το τέλειο ρε, γιατί δεν το 'βαλες;

    ReplyDelete
  2. Όπως θα δεις, έβαλα ΚΑΙ το τέλειο...

    ReplyDelete
  3. Όντως... Ωραιότατο. Σου είπα, το έχεις φέτος...

    ReplyDelete