Intermission

Το μπλογκ δεν έχει πεθάνει. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Σε αντίθεση με την κοινωνική απεύθυνση.

Αναμείνατε μπαράζ νέων ποστ λιαν συντόμως.

Ή και όχι.

Word.

go to dallas and take a left

Μια φορά κι εναν καιρό, ένα μάλλον αδιάφορο πρωινό Δευτέρας, ενας τύπος προσγείωθηκε με αλεξίπτωτο στον Διεθνή Αερολιμένα του Ντάλας, κάπου κοντά στον αεροδιάδρομο 8. Αφού καβάτζωσε ένα από τα βανάκια μεταφοράς αποσκευών -ενω ο οδηγός του ήταν απασχολημένος με την εκφόρτωσή των βαγονιών του- οδήγησε μέχρι το κεντρικό κτήριο του αεροδρομίου και πάρκαρε μπροστά στην είσοδο του προσωπικού. Χαμογελόντας σαρδόνια στη θέαση της επιγραφής 'STAFF ONLY', άνοιξε την απαγορευμένη πόρτα και μπήκε στο κτήριο, αναζητώντας την κοντινότερη τουαλέτα (τελικά ήταν φάτσα κάρτα μπροστά του, για ΑΜΕΑ). Εκεί άλλαξε από τη στολή αλεξιπτωτιστή σε κάτι πιο... κάζουαλ και ανάλαφρο. Αφού έριξε ένα απολαυστικό, πιτσιλιστό κατούρημα και μ' έναν εσπρέσσο για τον οποίο δεν είχε πληρώσει δεκάρα ανα χείρας, διέσχισε τις μάλλον κακόγουστες Αφίξεις με χαλαρό βήμα μέχρι το πάρκινγκ μακράς διαρκείας. Στην πιο απομακρυσμένη από την είσοδο του πάρκινγκ γωνία ήταν παρκαρισμένο ένα Ford Thunderbird εικοσαετίας. Φαινόταν ότι ο ιδιοκτήτης του το είχε προσεγμένο - η μπογιά του έλαμπε σαν καινούρια στον ήλιο, κι αν υπήρχαν γρατσουνιές και άλλα σημάδια φθοράς, αυτά ήταν καλυμμένα περίτεχνα. Το θέμα είναι ότι 'δεν τα φτιάχνουν όπως τα έφτιαχναν παλιά': δηλαδή χωρίς συναγερμούς, ιμπομπιλάιζερ κι αρχιδιές. Με μια γρήγορη κίνηση, έσπασε το τζάμι με τον αγκώνα του, άνοιξε την πόρτα, μπήκε μέσα σαν κύριος, ξεκόλησε το πλαστικό κάλυμμα κάτω απ' το τιμόνι, έβαλε μπρος βραχυκυκλώνοντας την ανάφλεξη, οδήγησε μέχρι την έξοδο του πάρκινγκ, κόλλησε στον μπροστινό του (έναν κουστουμάτο τύπο του οποίου το πίσω μέρος του κεφαλιού φώναζε μεγαλοδικηγόρος ή κάτι αντίστοιχο) και βγήκε μαζί του χωρίς να πληρώσει, περνώντας στο τσακ κάτω απ' την μπάρα που κλείνει μεν γρήγορα αλλά όχι αρκετά γρήγορα. Μερικες εκατοντάδες μέτρα αργότερα είχε εγκαταλείψει τα όρια του αεροδρομίου και εισερχόταν στον περιφερειακό της πόλης. Με το που μπήκε στην -χαλαρή για την μέρα και ώρα- κίνηση, έπιασε αριστερή λωρίδα. Εγκατέλειψε τον αυτοκινητόδρομο στην αμέσως επόμενη έξοδο παραμένοντας στην αριστερή πλευρά του δρόμου. Λίγα χιλιόμετρα αργότερα σταμάτησε σε μια διασταύρωση. Το αριστερό φλας του Thunderbird ήταν μόνιμως αναμένο για τουλάχιστον ένα μισάωρο. ΤΙΚ-ΤΑΚ-ΤΙΚ-ΤΑΚ-ΤΙΚ-ΤΑΚ. Το ραδιόφωνο σιγομουρμούριζε πως ο καιρός θα είναι αίθριος, με βόρειους ασθενείς ανέμους. Φυσικά έστριψε αριστερά. Στα 500 μέτρα περίπου σπόταρε ενα παρακμιακό diner στην αριστερή πλευρά του δρόμου, στριμωγμένο ανάμεσα σε ενα καθαριστήριο ρούχων και ενα καταρρέον ενεχυροδανειστήριο. Πάρκαρε ακριβώς απ' έξω. Βγαίνοντας απ' το αμάξι τίναξε τα θραύσματα του τζαμιού του οδηγού από τα ρούχα του και ίσιωσε το σακάκι του. Δευτερόλεπτα αργότερα είχε περάσει την είσοδο του μαγαζιού. Μέσα τον περίμενε μια γνώριμη, σχεδόν κόζυ ατμόσφαιρα· ήχοι, εικόνες και μυρωδιές κλισέ, αλλά με την καλή έννοια. Με απόλυτη ηρεμία πλησίασε προς τον πάγκο, οπου τρείς μεσήλικες κι ενας νεαρός που δεν πρέπει να ήταν πάνω από είκοσι απολάμβαναν κάτι λιγδερά μπέργκερ συνοδεία φτηνού καφέ, ενώ παραδίπλα ο ταμίας βλαστημούσε ψάχνοντας στην ταμειακή ψιλά για ρέστα. Με το δεξί του χέρι σφιγμένο σε γροθιά, κοντοστάθηκε για μερικά δευτερόλεπτα πίσω απ' τον νεαρό, καρφώνοντάς τον με τα μάτια. Αντιλαμβανόμενος ότι κάτι περίεργο παίζει και φανερά ενοχλημένος ο νεαρός γύρισε απότομα προς τα πίσω, προλαβαίνοντας να δεί το περίγραμμα μιας μυστηριώδους φιγούρας πριν το πρόσωπό του προσγειώθεί άτσαλα πάνω στην γροθιά, παράγοντας έναν μάλλον αστείο, άτσαλο θόρυβο. Δεν χρειάστηκε πολύ ώρα για να ξεκινήσει ένα αρκετά δυνατό κι έμπειρο βρωμόξυλο - για την ακρίβεια ήταν κυριολεκτικά ζήτημα κλασμάτων δευτερολέπτου, σαν εκπυρσοκρότηση όπλου. Με μια απίστευτη λύσσα σχεδόν όλοι οι θαμώνες του μαγαζιού, συμπεριλαμβανομένου του αιμόφυρτου νεαρού, χύμηξαν πάνω του ενώ αυτός δεν έκανε απολύτως καμιά προσπάθεια να αμυνθεί. Και να πεις ότι δεν υπήρχε λόγος. Μπουκέτα, κλωτσιές, κι άλλες κλωτσιές, κλωτσιές παντού, στο στομάχι και στ' αρχίδια και στο κρανίο, μιλάμε για χαμό πραγματικό - μάλιστα ένας απ' τους μεσήλικες. ο οποίος μέχρι πριν λίγα λεπτά έγλυφε με έναν αναγουλιαστικό ήχο το λίπος από ένα κομμάτι καρβουνιασμένο μπέηκον, τώρα του δάγκωνε το αυτί ξεσκίζοντάς το, αδιαφορώντας τόσο για την ζεστή ανθρώπινη σάρκα στο στόμα του όσο και για τα αίματα που πιτσιλούσαν το φρεσκοσιδερωμένο πουκάμισό του. Κάτω στο πάτωμα, λίγο πιο δίπλα απ' τον ιδιοκτήτη τους, ένας ολοένα αυξανόμενος αριθμός ορφανών δοντιών περίμεναν καθηλωμένα στη θέση τους την τελική έκβαση της άνισης αυτής μάχης. Κάποια στιγμή, εντελώς αναπάντεχα, ανάμεσα σε βογγητά πόνου, άναρθρες κραυγές και κλάματα, άρχισε να γελά. Ήταν ένα ανατριχιαστικό, υστερικό σχεδόν γέλιο το οποίο διακοπτόταν που και που από αναφηλητά που μαύριζαν την ψυχή. Στο άκουσμά του οι ξυλοκοπούντες θαμώνες πάγωσαν, σταματώντας το λυντσάρισμα τόσο απότομα όσο το είχαν ξεκινήσει. Τα βλέμματα τους συναντήθηκαν για μερικά άβολα δευτερόλεπτα απόλυτης, σχεδόν τρομακτικής ηρεμίας. Στον πάγκο πίσω τους, ενόσω τα ολόλευκα πλακάκια του πατώματος βρώμιζαν με τα σπασμένα δόντια και τα αίματα του, μύγες είχαν ήδη αρχίσει να μετατρέπουν τα κακοψημένα μπέργκερ σε προσωρινές κατοικίες. 

"Κρύωσε η μαλακία και δε θα τρώγεται με τίποτα τώρα", ακούστηκε μια φωνή γεμάτη παράπονο.

Το γέλιο, ακόμα πιο εκκωφαντικό από πριν, δεν έλεγε να σταματήσει με τίποτα.

Ben Frost & Daníel Bjarnason - SÓLARIS

"On the surface, I was calm: in secret, without really admitting it, I was waiting for something. Her return? How could I have been waiting for that? We all know that we are material creatures, subject to the laws of physiology and physics, and not even the power of all our feelings combined can defeat those laws. All we can do is detest them. The age-old faith of lovers and poets in the power of love, stronger than death, that finis vitae sed non amoris, is a lie, useless and not even funny. So must one be resigned to being a clock that measures the passage of time, now out of order, now repaired, and whose mechanism generates despair and love as soon as its maker sets it going?" 

Γενικά στηρίζω φούλ το να λατρεύει κανείς τόσο πολύ ένα βιβλίο ή μια ταινία ωστε να κάτσει να γράψει μουσική γι' αυτό. Νομίζω πως τέτοια πρότζεκτ αποτελούν πραγματικά εκ βαθέων πονήματα και γι' αυτό το λόγο το αποτέλεσμα είναι συνήθως απίστευτο. Θυμίζω για παράδειγμα το 'Voices of Light' του Richard Einhorn που γράφτηκε για το 'The Passion of Joan of Arc' του Dreyer. Αξίζει να το ακούσει κανείς, ακόμα κι αν δεν έχει δει την ταινία. Κάτι αντίστοιχα όμορφο έπαιξε και πέρυσι, αποδεικνύοντας πως ο Ben Frost εκτός από γαμάτος μουσικός είναι και scifi nerd. Ποιός ξέρει, ίσως αυτά τα δυό χαρακτηριστικά να πηγαίνουν hand in hand.

Έχουμε και λέμε: Stanislaw Lem, ιδιοφυία, Tarkovsky, επίσης ιδιοφυία, Ben Frost, ε, ιδιοφυία όπως και να το κάνουμε, δεν γίνεται να είμαι ο μόνος που βλέπει ενα pattern εδώ, έτσι; Μάλλον όχι. Αν εκτιμά κανείς το έργο που αντιστοιχεί σε ένα απ' τα τρία αυτά ονόματα, τα expectations του για τον δίσκο εκτοξεύονται στα ύψη. Αν πάλι έχει κάψει ουκ ολίγα εγκεφαλικά κύτταρα με το output και των τριών, έ, ξερω γω, παραγγέλνει τον δίσκο με το που εμφανίζεται το μαγικό 'preorder LP' κουμπάκι στο site της Bedroom Community και δεν ηρεμεί μέχρι να τον έχει στα χέρια του. Στο σημείο αυτό θα είμαι ειλικρινής και θα δηλώσω ευθέως πως δεν γνωρίζω πολλά γι' αυτόν τον Bjarnason αλλά ένα σύντομο ιντερνετικό ψάξιμο δείχνει πως πρόκειται για καλό και άξιο παλικάρι.

SÓLARIS λοιπόν. Άκουσα πολλή γκρίνια γι' αυτό τον δίσκο. Ότι δεν έχει αρκετό θόρυβο - "ευλογημένο χάος" - όπως τα προηγούμενα του Frost' (λες κι ο Bjarnasοn δεν υπάρχει, ή ότι πρέπει όλα να θυμίζουν τα Theory of Machines και By The Throat!), ότι δεν έχει συνοχή, ότι είναι πολύ low key και σύντομο και "πρόκειται για ένα απλό σάουντρακ" ρε παιδί μου και άλλες τέτοιες παπαριές...

Αν υπήρχε μια χρονομηχανή ή χρονοδίνη ή κάτι τέτοιο και μπορούσε ο Lem να ακούσει αυτό το άλμπουμ, θα είχε πρήξει τον Tarkovsky να το χρησιμοποιήσει στην ταινία του. Και έτσι, ίσως να είχε αποφευχθεί ένας άσχημος τσακωμός. Πραγματικά αξίζει να διαβάσει κανείς το βιβλίο (και είναι αριστούργημα!) ακούγοντας τον δίσκο. Ή να δει σκηνές απ' τη ταινία με το volume off και το άλμπουμ ως μουσική υπόκρουση. Όπως και να 'χει, τόσο το βιβλίο όσο και το adaptation παίζουνε ένα ύπουλο παιχνίδι στο μυαλό, ύπουλο με την καλή έννοια, έτσι; Δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς ρε γαμώτο, και τα δύο σου αφήνουν κάτι τρομακτικά έντονο και πλήρως απροσδιόριστο (σαν τον Solaris ένα πράγμα!), κάτι που τρυπώνει κάτω απ' το δέρμα σου και φωλιάζει εκεί γεννόντας ερωτήματα, χωρίς να σ' αφήνει να σκεφτείς οτιδήποτε άλλο για μέρες. Τι στην ευχή είναι τελικά ο Solaris; Τι σκοπό εξυπηρετούν τα symmetriads που εμφανίζονται και εξαφανίζονται συνεχώς στην επιφάνειά του; Πόσο αληθινά είναι τα simulacra; Υπάρχει κάποιο όριο στις δυνατότητες του πλανήτη; Ποιά είναι τα κίνητρά του; Έχει καν κίνητρα; Τι νόημα έχουν 'ποταπά' συναισθήματα όπως η αγάπη και η απώλεια μπροστά σε κάτι τόσο απόλυτα ισχυρό και ξένο, τόσο εκτός των ορίων της ανθρώπινης κατανόησης; Και φυσικά τι ρόλο παίζει η φυσική τάση για ανθρωπομορφισμό όσον αφορά αυτά τα ερωτήματα;

"We are only seeking Man. We have no need of other worlds. We need mirrors. We don't know what to do with other worlds. A single world, our own, suffices us; but we can't accept it for what it is. We are seaching for an ideal image of our own world: we go in quest of a planet, of a civilisation superior to our own but developed on the basis of a prototype of our primeval past. At the same time, there is something inside us which we don't like to face up to, from which we try to protect ourselves, but which nevertheless remains, since we don't leave Earth in a state of primal innocence. We arrive here as we are in reality, and when the page is turned and that reality is revealed to us — that part of our reality which we would prefer to pass over in silence — then we don't like it any more."

Αλλά το γαμάτο είναι ότι το πόνημα των Bjarnason & Frost παραμένει τρομερή εμπειρία ακόμα κι αν δεν έχεις ιδέα τι είναι ο Solaris (ή μάλλον, τι πιστεύουν οι πρωταγωνιστές πως είναι ο Solaris)• απ' αυτές τις πολύ σπάνιες, που νιώθεις πως για 46 λεπτά αποστασιοποιείσαι κατά κάποιο τρόπο από την πραγματικότητα, σα να κάνεις ένα τεράστιο zoom out, powers of 10 φάση, και συνειδητοποιείς ότι, να ρε φίλε, ξεδιπλώνεται ολόκληρη μπροστά σου, μπορείς ξαφνικά να την αντιληφθείς στο σύνολό της, ως μια οντότητα ας πούμε, ξέρεις, σαν να έχεις αποκτήσει μια πρωτόγνωρη συναίσθηση του πως έχουν τα πράγματα, δηλαδή του ότι ο βράχος αυτός κάτω απ' τα πόδια μας γυρίζει γύρω από τον άξονά του με 1700χλμ/ώρα και τρέχει γύρω από τον ήλιο με 107,000χλμ/ώρα και παράλληλα τρέχει μαζί με το γαλαξία με μερικά εκατομμύρια χιλιόμετρα την ώρα, του ότι πέφτουμε, όλοι μας πέφτουμε, αυτό κάνουμε, κρατιόμαστε με νύχια και δόντια απ' την επιφάνεια αυτού του κόσμου και πέφτουμε μαζί του συνεχώς μέσα στο κενό του διαστήματος, του ότι αυτό το ανεξήγητο κα γοητευτικό ταυτόχρονα φαινόμενο, η ζωή, από τη μίτωση ενός κυττάρου μέχρι την μικροαστική ρουτίνα σπίτι-δουλειά-σπίτι, λαμβάνει χώρα σε μια ατέλειωτη πτώση συγκλονιστικής κλίμακας και ενέργειας πέρα από κάθε φαντασία, του ότι το σύνολο των ασύλληπτα έντονων και πολύπλοκων ανθρώπινων εμπειριών και συναισθημάτων αφήνουν απόλυτα ασυγκίνητο και ανεπηρέαστο το σύμπαν που απλά συνεχίζει να υπάρχει ακόμα κι οταν μας φαίνεται πως δεν έχει νόημα να υπάρχει, και όλα αυτά τα πράγματα σε χτυπάνε κατακούτελα με αμείλικτη διαύγεια και αμεσότητα, μαζί φυσικά με την ανατριχίλα και τον υπαρξιακό τρόμο και τα αναρίθμητα ερωτήματα που κάτι τέτοιο περιλαμβάνει.

Θυμάμαι μικρός είχα πάθει ενα αντίστοιχο σοκ με το Songs of Distant Earth του Mike Oldfield. Ήταν ένα απάλευτο καλοκαιρινό βράδυ σε μια κωλοκατασκήνωση και διάβαζα υπό το φως φακού (απ' αυτούς τους κουμπωτούς που ποτέ δεν δουλεύουν όπως πρέπει) το ομώνυμο βιβλίο του Arthur Clarke ακούγοντας στο walkman τον δίσκο του Oldfield, ο οποίος ήταν ουσιαστικά βασισμένος στο βιβλίο. Πραγματικά την είχα λιώσει αυτή την κασσέτα. Θα ακουστεί χαζό και θλιβερό ίσως, αλλά γενικότερα η φάση παίζει να ήταν μια απ' τις πιο έντονες, σε πολλαπλά επίπεδα, εμπειρίες που έχω ζήσει.

Τότε ήταν που κατάλαβα: χρειαζόμαστε περισσότερα soundtracks για βιβλία. Βασικά χρειαζόμαστε περισσότερα soundtracks για τη ζωή. Και το SÓLARIS βάζει σταυρό και στα δύο κουτάκια, νομίζω.

"Must I go on living here then, among the objects we both had touched, in the air she had breathed? In the name of what? In the hope of her return? I hoped for nothing. And yet I lived in expectation. Since she had gone, that was all that remained. I did not know what achievements, what mockery, even what tortures still awaited me. I knew nothing, and I persisted in the faith that the time of cruel miracles was not past.”

The Men - Open Your Heart

"Και να σου πω την αλήθεια, στηρίζουμε την αλλαγή. Όχι σε φάση 'εξέλιξη' και λοιπές πίπες, έτσι κι αλλιως η λέξη αυτή ειναι ναρκοπέδιο, πίστεψέ με... Μισό να βρώ τον καπνό μου... Δηλαδή εξέλιξη προς τι; Κάτι καλύτερο ή 'πληρέστερο' ας πούμε; Και στη τελική, σε ποιά βάση θα την κρίνουμε αυτή την εξέλιξη; Βασικά, γιατί να θέλει κανείς να 'εξελιχθεί' μουσικά; Σκατά στην εξέλιξη ρε, εξάλλου αυτή την κωλολέξη την χρησιμοποιούν αυτοί που γράφουνε κριτικές δίσκων στα ένθετα των εφημερίδων... Καλά, αρχίδια, κι εγώ την έχω χρησιμοποιήσει στο παρελθόν και νιώθω λίγο βρώμικος. Ε στο μπλόγκ, που αλλού; Τέλος πάντων. Εμείς γενικώς στηρίζουμε το να αποτυπώνεται κάθε φορά στα grooves του βινυλίου αυτό που έχει εκείνη τη στιγμή μέσα του το κάθε μέλος της μπάντας, ξέρεις, αυτό που κρύβει περίτεχνα κατά τη διάρκεια της γκρίζας, βαρετής καθημερινότητας και που, μια στο τόσο, βρίσκει διέξοδο μέσα από ένα όργανο, μια φωνή, ενα στίχο, μια γαμημένη ιδέα, κάτι όμορφο τέλος πάντων, πρόσεξε, δεν λεω δημιουργικό γιατί κι αυτή η λέξη μου την δίνει. Πως να το πω... νομίζω ότι η εκπόνηση ενός γαμάτου άλμπουμ είναι μια πράξη ξεκάθαρα εγωιστική, δηλαδή βασίζεται στο γεγονός ότι κάποιος αρχικά νιώθει την ανάγκη να ξορκίσει πράγματα από μέσα του, πράγματα ντε προφούντις τα οποία στη συνέχεια γουστάρει και να μοιραστεί. Χωρίς να απασχολεί το μυαλό του με το αν θα "εξελιχθεί" μουσικά ή αν θα "ικανοποιήσει" τους φανς ή αν θα ακούγεται καν το αποτέλεσμα. Και όχι, αυτή η διαδικασία δεν είναι 'τοσο απλή', το αντίθετο μάλιστα, είναι φούλ περίπλοκη αλλά είναι και κάπως άμεση ταυτόχρονα, και γι' αυτό γαμάει. Αλλαγή λοιπόν, όχι εξέλιξη. Αλλαγή ρε μαλάκα! Περίεργο πράγμα η αλλαγή... Ξέρεις, νομίζω ότι οι άνθρωποι σε γενικές γραμμές δεν αλλάζουν από μια ηλικία κι ύστερα, κι αν αλλάζουν αυτό είναι πολύ σπάνιο, άντε πες ότι γίνεται σε κάνα πόλεμο ας πούμε, αλλά τα σπάει που ακόμα κι αν παραμένουν ίδιοι, κρύβουνε τόσα πολλά πράγματα μέσα τους, ξέρεις, τόσες πολλές εμπειρίες και τόσα μικρά και μεγάλα και αντικρουόμενα συναισθήματα που δεν χρειάζεται ν' αλλάξουν, μπορούν απλά να βγάζουν κάθε φορά κάτι διαφορετικό ανάλογα με την εκάστοτε φάση στην οποία βρίσκονται, μπορούν να ελίσσονται συνεχώς εκπλήσσοντας τόσο εμάς όσο και τους ίδιους, κάνοντας στροφές, κύκλους, τομές, γωνίες, πες το όπως θες, αυτό που εννοώ ρε παιδί μου είναι το να γουστάρεις να σαπίζεις στον θόρυβο και την δυσαρμονία και τις άναρθρες κραυγές και τα THE BRINGER OF EVERYTHING IS HERE TO STAY μέχρι να ματώσουν τ' αυτιά σου στο ένα LP και στο επόμενο, επειδή έτσι σου καυλώνει, να γράφεις στ' αρχίδια σου το τι περιμένουν οι άλλοι από σένα, να ανοίγεις την καρδιά σου διάπλατα, φουλ, έτσι, με ηλιοτρόπιο και φλάουερ πάουερ τύπισσα στο τίγκα στα μωβ φίλτρα εξώφυλλο και με άφθονη ψυχεδέλεια και γκαραζάδικες κιθάρες και κομμάτια σαν αυτό το γαμημένο το 'Candy' που ξεχειλίζουνε γλυκιά countryλα, που θες να τ' ακους ρολάροντας στο αμάξι με το παράθυρο κατεβασμένο, φορώντας κοντομάνικο και βερμούδα και με τον ζεστό καλοκαιρινό αέρα να σου επιστρέφει τις στάχτες απ' το τσιγάρο στη μούρη και απλά να μη σε νοιάζει, εννοώ μουσικές που σου φτιάχνουν τη διάθεση επειδή φτιάχνουν τη διάθεση αυτών που τις έγραψαν, και τσουπ, σου σκάει το χαμόγελο απ' το πουθενά και λες 'δεν παίζει να έγινε αυτό' αλλά να ρε φίλε, αφού έγινε, μουσικές που είναι τρού ρε γαμώτο, κι ας μην έχουνε πολύ θόρυβο στη τελική. Καταλαβαίνεις; Πάλι μιλάω πολύ... Να σου πω, μήπως έχεις χαρτάκια;"

28

Η ποίηση δε μας αλλάζει τη ζωή
το ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής
η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει
Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε
δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη
Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση
κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη

Νίκος - Αλέξης Ασλάνογλου

Στηρίζουμε.

Ένα βράδυ πριν κάποιες μέρες και μετά απο ουκ ολίγες βότκες άρχισα να γράφω σε στάτους απντεητς στο φέησμπουκ ότι μου ερχόταν στο μυαλό γύρω απ' την έννοια του 'στηρίζουμε', την οποία, ε, στηρίζω. Αυτό είναι το κείμενο που βγήκε, με μικρές διορθώσεις εδώ κι εκεί, ωστε να αποκτήσει κάτι σαν συνοχή. Σκοπεύω να το εμπλουτίζω που και που, όποτε μου σκάει κάτι σχετικό, γιατι η λίστα με τα πράγματα που στηρίζουμε είναι πραγματικά τεράστια, για την ακρίβεια νομίζω πως είναι ατέλειωτη - ευτυχώς.

 

Στηρίζουμε.

Σ' αυτό το σημείο είναι απόλυτα φυσικό να αναρωτηθεί κάποιος, 'τι στηρίζουμε ρε μάστορα;'

Και θα έχει δίκιο.

Πρόκειται για μια απόλυτα λογική ερώτηση, στην οποία θα προσπαθήσω να δώσω μια όσο το δυνατόν περιεκτικότερη απάντηση.

Θα ξεκινήσω την απάντηση αυτή ξεκαθαρίζοντας πως, σε αδρές γραμμές, στηρίζουμε περισσότερα πράγματα απ' όσα δεν στηρίζουμε. Με την έννοια του ότι αυτά που δεν στηρίζουμε τα θεωρούμε τόσο τιποτένια και ανάξια του μεγαλείου της πολύπλοκης και απίστευτα ενδιαφέρουσας υπόθεσης που ονομάζεται υπαρξιακή κατάσταση, που απλά θεωρούμε πως δεν υπάρχει καν λόγος να ασχοληθούμε μαζί τους. Ας ασχοληθεί με αυτά κανένας Μανδραβέλης ή καμια Σώτη Τριανταφύλλου ή κανένας φρηπρεσίτης, ξέρω 'γω.

Καταρχάς στηρίζουμε το 'μετά'. Μεταμοντερνιές καραμπινάτες, μεταδομισμούς, Ντελέζ, Μποντριγιάρ, simulacra φάση ρε μουνιά, ποστ πανκ, ποστ χαρντκορ, ποστ μέταλ, ποστ νάθινγκ που λένε κι οι Japandroids, ναι, ναι μέχρι και ποστ ροκ αν και λόγο κορεσμού έχει γαμηθεί ο χριστός και η παναγία σ' αυτό το τελευταίο ζάνρα, πως το λένε, έχει τιγκάρει στο σκουπίδι, έχει σαπίσει.

Παρ' όλα αυτά το στηρίζουμε όπως και να χει. Γιατί; Γιατί έτσι. Στηρίζουμε.

Στηρίζουμε αλητείες, στηρίζουμε κυρίως μεταδομικές αλητείες, αλλά και σκέτες να είναι, εντάξει δε θα το κάνουμε και θέμα, όλα κομπλέ, δεν υπάρχει πρόβλημα. Αρκεί να είναι αλητείες. Όλων των ειδών λέμε. Τροτσκικές, μαοικές, μπακουνικές, σιτουασιονιστικές, απλώς λούμπεν-παρείστικες, δε γαμείς, τις στηρίζουμε. Στηρίζουμε φυσικά με νύχια και δόντια ανθελληνικές, αντιρατσιστικές, αντιομοφοβικές, αντισεξιστικές και εξεγερσιακές αλητείες. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι σε γενικές γραμμές στηρίζουμε την "περιφρονημένη αριστοκρατία των αλητών, των αποκλεισμένων, των μοναδικών, κυριάρχων του ιδανικού και κατακτητών του τίποτα, ειδικά όταν αυτή προχωρά αποφασιστικά στο βέβηλο και λυτρωτικό της έργο."

Στηρίζουμε επιστημονική φαντασία, γενικώς και ειδικώς, στηρίζουμε την 'χρυσή περίοδο' της επιστημονικής φαντασίας, αλλά όχι μόνο, στηρίζουμε τους 'μεγάλους' αλλά και τους μικρούς, τους '2 ιστοριούλες στο Amazing Stories και πάπαλα', στηρίζουμε scifi ταινίες φουλ, ακόμα και τα χειρότερα b-movies, γιατί ακόμα κι αυτά αποτελούν κατάθεση ψυχής για κάποιον, Ed Wood φάση, στηρίζουμε όσους θα ήθελαν να δούν ένα ηλιοβασίλεμα από τροχιά και να περπατήσουν στην επιφάνεια του ηλίου και να κολυμπήσουν στον απέραντο, σκοτεινό ωκεανό της Ευρώπης (εννοώ τον δορυφόρο του Δια, όχι την Ε.Ε.), στηρίζουμε όσους θα ήθελαν να μπορούν να ακούνε ακτίνες Χ και να βλέπουν ακτίνες γ και να μυρίζουν σκοτεινή ύλη, στηρίζουμε φαντασία βασικά, με νύχια και δόντια, κι ας μην είναι 'επιστημονική', έτσι κι αλλιώς την επιστήμη την έχουμε απομυθοποιήσει βλέπετε. Γιατί; Γιατί μπορούμε.

Πράγμα το οποίο με φέρνει στο επόμενο θέμα του τεράστιου κεφαλαίου 'στηρίζουμε'. Στηρίζουμε αμφισβήτηση και αποδόμηση των κυρίαρχων ντισκούρ, και ως εκ τούτου στηρίζουμε αποδόμηση της επιστήμης, στην οποία και αποκρυσταλλώνεται η εκάστωτε καθεστωτική 'αλήθεια', και πιστέψτε με, υπάρχουν πολλές από δαύτες. Η αλήθεια είναι μια κοινωνική κατασκευή και ως εκ τούτου δεν μπορεί να αποδεσμευθεί από τα υποκείμενα τα οποία την επικαλούνται, δεν μπορεί δηλαδή να θεωρηθεί ως ένα απόλυτο εξωκοινωνικό αρχιμήδειο σημείο. Δεν υπάρχει μια ηθική, ένα  δίκαιο, απλά δε γίνεται, πως το λένε, δεν υπάρχει μια αλήθεια ρε παιδιά, τι να κάνουμε, σκληρό αλλά έτσι είναι.

Αλλά. Δεν στηρίζουμε μόνο αυτά.

Μισό λεπτό όμως για να στρίψω ένα τσιγάρο, το οποίο επίσης στηρίζουμε.

Γιατί γενικώς στηρίζουμε τσιγάρα, τόσο βιομηχανικά όσο και στριφτά, στηρίζουμε τασάκια σκατζόχοιρους αλλά και στάξιμο στο πατωμα, στηρίζουμε πίσσα, νικοτίνη φούλ, τίγκα σουλφούρικ άσιντ στο τσιγαρόχαρτο φάση, βασικά στηρίζουμε άσιντ ρε παιδί μου, δηλαδή και υδροχλωρικό να είναι κομπλέ, δεν παίζει θέμα, απλά θέλει λίγο προσοχή γιατί κάνει τρύπες στα ρούχα και αφήνει και ουλές ενίοτε, στηρίζουμε ναρκωτικά όλων των ειδών ολόψυχα γιατί μερικές φορές πως να το κάνουμε είναι απαραίτητα, στηρίζουμε τζάνκια κι ας κλέβουν κινητά μέσα στο πόγκο, ω ναι, στηρίζουμε με τρέλα ανθυγιεινούς τρόπους ζωής, στηρίζουμε τζανκ φούντ, στηρίζουμε 'επιστροφές τριγλυκεριδίων δεν γίνονται' καταστασεις, στηρίζουμε βρώμικα, στηρίζουμε σκυλιά-γατιά κρέας φάση, και άνθρωπο άμα κάτσει, εξάλλου όλοι έχουμε δει εκείνη την ταινία με τον Ηθαν Χωκ που πέφτουνε οι φουτμπόλερς στις Ανδεις και πρέπει να φάνε ανθρώπους για να επιζήσουνε, ε και το στηρίζουμε κι αυτό ρε φίλε, έλεος δηλαδή, γαμώ τα ψευδοηθικά διλλήματα, τέλος πάντων, αυτό που έχει σημασία είναι ότι στηρίζουμε ολόψυχα τα ρουκετίδια ξερατών με παραβολικές τροχιές στις καθαρές από σημάδια γήρανσης και ρυτίδες και κιτρινίλες μούρες των υγιεινιστών, ακόμα κι αν αυτοί συνήθως μας ξεφεύγουνε επειδή μπορούν να τρέξουν πιο γρήγορα και πιο μακριά από μας που απλά λαχανιάζουμε αμέσως και στα 20 μέτρα σταματάμε για να ανάψουμε τσιγάρο.

Και σ' αυτό το σημείο να δηλώσω ότι λαχάνιασα απ' το λυσσαλέο πληκτρολόγισμα και ανάβω τσιγάρο, βασικά ούτε καν τσιγάρο, γόπα είναι, 10 ημερών ρε μουνιά, έχει σαπίσει αλλά την στηρίζω κι αυτή, είναι σαν το παλιό καλό κρασί ρε παιδί μου ή το Τσόνυ Γουώκερ που το αφήνανε οι παππούδες να ωριμάσει στα βαρέλια ενώ παίζανε ανέμελοι με τις τάπες τους, και θέλω επίσης να δηλώσω ότι αν το διαβάζει κανένας υγιεινιστής ή κνίτης αυτό να πάει να γαμηθεί και αυτός και το λευκό άλογο στο οποίο ήρθε ιππεύοντας ή κάτι τέτοιο.

Φυσικά δεν στηρίζουμε μόνο τα παραπάνω.

Στηρίζουμε επίσης ψυχώσεις, νευρώσεις, μανιοκαταθλίψεις, διαταραχές όλων των ειδών, στηρίζουμε ψυχασθένειες γενικά, πως το λένε, ταλαιπωρίες του μυαλού, στηρίζουμε φλουοξετίνες και αμιτρυπτυλίνες και ατομοξετίνες και βουσπιρόνες και βρομαζεπάμες ή όπως στο πάπαρο λέγεται η μαλακία, στηρίζουμε τόσο χάι τεκ SSRI όσο και όλντ σκούλ τρικυκλικά, στηρίζουμε σεροτονίνη ολόψυχα κι ας μας γαμάει την ψυχή με την συνεχή έλλειψή της, στηρίζουμε ΔΕΠΥ ανηλίκων αλλά και ενηλίκων, στηρίζουμε ιδεοψυχαναγκασμούς και τελετουργίες και επαναλήψεις και ατέλειωτα ανοιγοκλεισίματα πορτών και ντουλαπιών και του θερμοσίφωνα και του λάπτοπ και του πικαπ και του κομοδίνου, στηρίζουμε πλύσιμο χεριών μέχρι ν' ανοίξουν απ' τα κωλοσαπούνια, στηρίζουμε μετρήματα και τεχνικές αντιμετώπισης, στηρίζουμε αγχώδεις διαταραχές γενικά, στηρίζουμε φοβίες και ανασφάλειες και κρίσεις πανικού και κλάμα για ώρες, χωρίς προφανή λόγο, στις πιο άκυρες φάσεις, στηρίζουμε επίσης αλλεπάληλα κοπανήματα κεφαλιού στον τοίχο μέχρι να υποχωρήσει είτε ο τοίχος είτε το κρανίο μας και φυσικά στηρίζουμε αυτοτραυματισμούς, ολόψυχα, και άντε γαμήσου δηλαδή, τι θες τώρα, όντως είναι απάλευτα όλα αυτά, αλλά γίνεται να μη τα στηρίζουμε ρε μαλάκα; Αφού είναι δομικά ρε, πως να το πώ αλλιώς, όλα αυτά είμαστε εμείς!

Στηρίζουμε αλληλεγγύη: προς όσους είναι από κάτω, προς τους παρίες, τους περιθωριακούς, τους σπασίκλες, προς αυτούς που δεν τους κάνανε παρέα στο λύκειο, προς όσος νιώθουν πως γεννήθηκαν δίχως δέρμα, προς όσους σκύβουν το κεφάλι επειδή λόγω ασυμβατότητας τρώνε σκατά απ' τη στιγμή που εμφανίστηκαν σ' αυτό τον κόσμο που δεν συγχωρεί τίποτα, αλλά παρ' όλα αυτά, τουλάχιστον προσπαθούν να το σηκώνουνε που και που, προσπαθούν κι ας μη το καταφέρνουν, η προσπάθεια έχει σημασία ρε, βασικά στηρίζουμε όσους δε τους αρέσει αυτός ο κόσμος όπως είναι, και θα έδιναν και την ζωή τους για να τον αλλάξουν, έστω και λίγο, προς κάτι που θα είναι πιο φιλόξενο, πιο όμορφο τόσο γι' αυτούς όσο και για τους άλλους, δε λέω πιο δίκαιο γιατί στην τελική τι είναι δίκαιο, είναι κάτι το αντικειμενικό; δεν είναι. Αλλά δε γαμείς. Στηρίζουμε ολόψυχα, και είναι πολύ σημαντικό αυτό, όσους δεν μπορούν να είναι οι ίδιοι καλά αν δεν είναι όλοι καλά. Στηρίζουμε όσους στηρίζουν τους ανθρώπους, στηρίζουμε όσους πιστεύουν στους ανθρώπους, γιατί είναι σημαντικό ρε φίλε, πως το λένε, καλύτερα να πιστεύεις στους ανθρώπους και να τρως κουβάδες σκατά παρά να γίνεις μισάνθρωπος, με λίγα λόγια στηρίζουμε όσους προτιμούν γενικώς την απογοήτευση από τη μισανθρωπία.

Εκτός αυτών, στηρίζουμε ρομαντίλες, φούλ όμως. Σ' αυτό τον κόσμο που οπλίζεται με κυνισμούς και ειρωνίες και 'συμβουλές' τύπου Νίτρο και Κοσμοπόλιταν, με όλα δηλαδή αυτά τα πυρομαχικά κάποιων θλιβερών, κάλπικων ατόμων που επέλεξαν να φορέσουν καπότα στα συναισθήματά τους με αποτέλεσμα να έχουν ψοφήσει και αποσυντεθεί εδώ και καιρό χωρίς καν να το πάρουν πρέφα, εμείς προτάσσουμε ρομαντισμό δίχως όρια ρε μαλάκες ανέραστοι.

Πιο συγκεκριμένα, στηρίζουμε παρανοϊκούς έρωτες στις μύτες των λιμανιών, ενώ τα μάτια της (η του) γυαλίζουν από αλκοόλ, στηρίζουμε τον πιο γλυκό πόνο που είναι αυτός της λεκάνης της (ή του), στηρίζουμε το χαμόγελό της (η τού) που κάνει τα πάντα να μοιάζουν λίγο πιο όμορφα, στηρίζουμε νύχτες που η νύστα δεν έρχεται ποτέ και νιώθεις τόσο ζωντανός που πιστεύεις ότι πραγματικά δεν υπάρχει λόγος να ξανακοιμηθείς, στηρίζουμε το να πηδάει κανείς στον αέρα χωρίς να τον νοιάζει αν θα υπάρχει από κάτω έδαφος όταν (αναπόφευκτα) αρχίσει να πέφτει, στηρίζουμε όσους αφήνονται γενικώς, στηρίζουμε απέλπιδες φάσεις και προσπάθειες, στηρίζουμε σκηνικά τα οποία θα μπορούσαν να είχαν βγει κατευθείαν απ' τις σελίδες φθηνών ρομάντζων, στηρίζουμε όσους δίνουν την δυνατότητα στον άλλο να τους πληγώσει με την ελπίδα οτι αυτός δε θα την εκμεταλλευτεί, στηρίζουμε και πόνο γιατί μας θυμίζει ότι είμαστε ζωντανοί ρε φίλε, στηρίζουμε σισύφεια σκηνικά, τύπου να σπρώχνεις πέτρα 500 κιλά γομάρι κι αυτή να ξανακυλά συνεχώς πίσω, τα στηρίζουμε γιατί έτσι, γιατί στηρίζουμε αληθινά σκηνικά, πως το λένε, αληθινές, τρού καταστάσεις, γιατί ρε παιδί μου γενικά στηρίζουμε αλήθειες, στηρίζουμε ακόμα και στενάχωρες αλήθειες, και τις στηρίζουμε επειδή είναι πιο ελαφριές από προσεγμένα ψέματα που σύντομα ξεγυμνώνονται όπως λέει κι ο alobomi (τον οποίο στηρίζουμε με κάθε κύτταρο του σώματός μας, την έχει τερματίσει την στήριξη ο τύπος), για την ακρίβεια θα το πάω ένα βήμα παραπέρα δηλώνοντας ότι θα πεθαίναμε και για την αλήθεια αν χρειαζότανε ρε παιδιά, σαν τον Ξένο του Καμύ ένα πράγμα αλλά στο λιγότερο ώσαμ, γκέγκε;

Αλλά! Αγαπητοί αναγνώστες, δεν στηρίζουμε μόνο αυτά, το ξέρω ότι είναι πολλά, αλλά όταν λέω 'στηρίζουμε' και το αφήνω να πέσει έτσι βαρύγδουπα καταλαβαίνετε ότι στηρίζουμε στο 100% και σε πολλαπλά επίπεδα. Και θα συνεχίσω αφού στρίψω ένα σιγαρέττο με τρίμματα (τα οποία επίσης στηρίζω) και χαρτάκια ελαφρώς βρεγμένα (δεν τα στηρίζω τόσο πολύ, αλλά επειδή έχουν αυτό το παρακμιακό στοιχείο, γίνεται να μην τα στηρίξω, λίγο, όσο πατάει ο ελέφαντας ας πούμε; Δε γίνεται. Ε και; Κάντε μου μήνυση.)

[στο μεταξύ ποστάρονται διάφορα σχόλια στο στατους]

Φίλοι μου! Στηρίζω επίσης τα likes σας και τα σχόλιά σας, αλλά να ξέρετε, πιο πολύ στηρίζω εσάς ρε, πραγματικά τον κάθε ένα από εσάς. Ειλικρινά σας στηρίζω ολόψυχα, να το ξέρετε και δε το λέω επειδή κάνετε λάικ στις πίπες που γράφω, δεν είμαι τόσο μαλάκας, είμαι λίγο, το κατά δύναμην, απλά στηρίζω ειλικρίνεια και νιώθω ότι πρέπει να το πω. Στηρίζω ρε αυτούς που σαπίζουν στο ίντερνετ στις 2 το πρωί, πως να το κάνουμε. Και, συν τοις άλλοις, έτσι νιώθω και λίγο λιγότερο μόνος. Και αυτό το στηρίζω. Γιατί στηρίζουμε το σπάσιμο της μοναξιάς, συγκεκριμένα το στηρίζουμε όσο λίγα πράγματα, πως το λένε, σκατά στη μοναξιά, κρεμάλα στη μοναξιά, η μοναξιά στην πυρά, είναι κακή φάση, απαίσια φάση, απάλευτη φάση, τσακίστε τη μοναξιά όπου την συναντήσετε, αυτή και τους φασίστες φυσικά.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναρωτιέστε: 'Γιατί χρησιμοποιεί ο Soul Auctioneer το στάτους απντέητ φήτσαρ του φέησμπουκ ως κάποιο είδος ψηφιακού ψυχιάτρου;'

Και η ερώτησή σας έχει βάση, φίλοι μου. Και θα απαντήσω ευθύς αμέσως, αφού βάλω λίγη βότκα ακόμα. Επίσης φίλε Α. να το πω, θα το πω, το ξέρεις ότι σε στηρίζω με νύχια, δόντια, χέρια, πόδια κτλ. αλλά basta λίγο τα κόμεντς βρε αδερφέ, you 're cramping my miserable style.

Γιατί λοιπόν αυτό το 'στηρίζουμε' 2 το πρωί μιας Τρίτης σε στάτους στο φέησμπουκ;

Γιατί όχι;

Ειλικρινά τώρα, γιατί όχι;

Εννοώ, είμαστε όλοι εδώ, τώρα, βλέπω στο προφίλ λέει 640κατι φίλους, 'φίλους', φίλους, δε ξέρω, είναι άνθρωποι όμως, γι αυτό είμαι σίγουρος, δεν πρέπει να υπάρχουν bots ανάμεσά τους, και κάποιοι από αυτούς είναι γαμώ τα παιδιά, άλλοι καθίκια, άλλοι πιο βαρετοί από ταινία του M. Night Shyamalan, άλλους θες απλά να τους έχεις δίπλα σου και να τους ακούς να μιλάνε και να περνάνε οι ώρες και να μη σε νοιάζει, άλλοι είναι υπερκινητικοί, άλλοι υποτονικοί, άλλοι καταθλιπτικοί, άλλοι όμορφοι, άλλοι όχι τόσο, άλλοι είναι παχύσαρκοι, άλλοι έχουν κόμπλεξ κατωτερότητας ή και ανωτερότητας, άλλοι έχουν ανασφάλειες δίχως λόγο ύπαρξης, τις οποίες στηρίζουμε παρεμπιπτόντως, όχι την ίδια την ανασφάλεια, εννοώ το να έχει κανείς ανασφάλειες, γιατί είναι πολύ ανθρώπινο και γοητευτικό, γι' αυτό, και επειδή στηρίζουμε το να είναι κανείς ευάλωτος, στηρίζουμε δηλαδή την ευαισθησία και στηρίζουμε γενικώς όσους σπάνε αυτά τα γαμημένα πρότυπα του σύγχρονου 'γαμάω και δέρνω/θα σε φάω πριν με φάς' ανθρώπου, σκατά σ' αυτά τα πρότυπα δηλαδή, όχι απλώς σκατά, τσεκούρι σε κάθε μάτσο, 'αρρενωπό', 'αλφα αρσενικό' κεφάλι, ε, επειδή με λίγα λόγια στηρίζουμε το να είναι κανείς άνθρωπος, γι αυτό τον λόγο τα γράφω εδώ, που έχει ανθρώπους (νομίζω), τι θα πει δεν έχει νόημα ρε φίλε, δικό μου το κατεβατό, αμα θέλω το γράφω και στο φέησμπουκ άμα λάχει, δηλαδή το μπλόγκερ είναι πιο ψαγμένο; Ε λοιπόν, σκατά στις ψαγμενιές, όχι άλλες ψαγμενιές!

Στηρίζουμε επίσης stream of thought φαση. Τι εννοώ. Εννοώ μεταφορά σε γραπτό λόγο των σκέψεων έτσι ακριβώς όπως σκάνε στο νου, δηλαδή το να διοχεύονται ανόθευτες μέσω των χεριών στο πληκτρολόγιο κι από εκεί να γεμίζουν την λευκή σελίδα Word ή, έστω, το κουτάκι που γράφεις κόμεντ στο φέησμπουκ, χωρίς φίλτρα, χωρίς τίποτα, έτσι όπως σκάνε ρε φίλε, έτσι να βγαίνουνε, μας έχουνε γαμήσει πια με τους καθωσπρεπεισμούς και τα 'σκεψου πριν μιλήσεις ή γράψεις' και τα etiquette και όλα αυτά, εμείς στηρίζουμε επιθυμίες ρε, στηρίζουμε και επιθυμητικές ροές, όλα αυτά, τα πάντα όλα, τα κοάλα τίποτα που λέει κι ο Δ., αλλά οφείλω στο σημείο αυτό να επισημάνω πως στηρίζουμε και τα κοάλα και θα τους δώσουμε μπαμπού να φάνε και θα τα προστατέψουμε απ τους λαθροκυνηγούς αν χρειαστεί, και γενικώς αυτό γουστάρω να κάνω τώρα, να πετάξω stream of thought στον τοίχο (sic) κι ότι κολλήσει κόλλησε, αυτό κάνω, θέλω απλά να πω πάνω κάτω τι στηρίζουμε για να δούμε ποιοι στηρίζουμε και ποιοι όχι τη φάση, καταλάβατε;

Ζητώ ένα μικρό μπρέηκ για στρίψιμο σιγαρέττου, κατούρημα και βρώση ενός in name only σνακ, συγκεκριμένα πρόκειται για ένα απροσδιόριστο και (ελπίζω) νεκρό πράγμα το οποίο βρήκα στο ψυγείο και το οποίο φαίνεται ντελίσιους.

Γιατί μεταξύ άλλων, στηρίζουμε το φαγητό να είναι ΝΕΚΡΟ πριν το φάμε. Λέω εγώ τώρα. Εσάς με τα σούσια και τα περίεργα γιαπωνέζικα πιάτα (π.χ. ζωντανά καλαμάρια που σε πιτσιλάνε μελάνι με την πρώτη μπουκιά κλπ) κοιτάω.

[κάπου εδώ ο εγκέφαλός μου αρχίζει να κάνει shut down]

Φίλοι μου! Δεν τέλειωσε αυτή η μικρή, θλιβερή γιορτή του stream of thought. Απλά. Ξεκουράζομαι λίγο. Και πίνω, ζαλίζομαι, αρκετά. Αυτά. Θα συνεχίσει, αυτό είναι υπόσχεση.

[ένας φίλος ποστάρει το Alone Again Or των Love]

Σύντροφε Ν. σ' ευχαριστώ για το μουσικό ιντερλούδιό σου! Είναι πραγματικά ότι χρειαζόμουν.

Και έτσι μου δίνεις αφορμή να πιάσω ένα ακόμα μείζον ζήτημα, το οποίο έχει άμεση σχέση με το 'στηρίζουμε'.

Μουσική. Θεέ μου, στηρίζουμε μουσική.

Στηρίζουμε μουσική με νύχια, δόντια, χέρια, πόδια, κεφάλια, γεννητικά όργανα, τα πάντα ρε μαλάκες.

Και δεν την στηρίζουμε σε φάση 'βαλε κατι να παιξει για την ατμόσφαιρα' ή για να 'γουστάρουν τα μουνιά', στηρίζουμε να το νιώθεις στο μεδούλι σου, να το βιώνεις με κάθε κύτταρο του σώματός σου, στηρίζουμε ψυχαναγκασμό, μονομανία, ψάξιμο ατέλειωτο, ξενύχτια πάνω απ το πικάπ, στηρίζουμε συλλογές δίσκων βινυλίου, στηρίζουμε λιώσιμο στο σόουλσηκ και στο what.cd, στηρίζουμε σωστά tags στα mp3 μας γιατί μας κάνουν να νιώθουμε ότι όντως φτιάχνουμε μια γαμημένη συλλογή, στηρίζουμε αυτούς που το θεωρούν σημαντικό το όλο θέμα της μουσικής και της συλλογής, τους στηρίζουμε ολόψυχα, στηρίζουμε θόρυβο, λυσσασμένο, μανιασμένο θόρυβο, Pulse Demon καταστάσεις, ευλογημένο χάος φάση, στηρίζουμε δάκρυα συγκίνησης σ εκείνο το γαμημένο κομμάτι, στηρίζουμε επιλληπτικές κρίσεις στο άκουσμα μιας μπασογραμμής, στηρίζουμε επικίνδυνη, παράνομη οδήγηση με χάρντκορ ή ποστ χαρντκορ ή και blackened crust υπόκρουση, στηρίζουμε λίστες, ατέλειωτες λίστες, παντού, σε post it, σε περιθώρια βιβλίων μαθηματικών, σε περιθώρια βιβλίων φιλοσοφίας, σε τετράδια, σε σημειωματάρια, στα χέρια, λίστες παντού κι οποιος αντέξει, στηρίζουμε ανορθολογικές προτιμήσεις και κατατάξεις, μόνο με συναίσθημα ρε γαμημένοι, μόνο, στηρίζουμε το να θες να κοπανήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο με το πόσο γαμάτο είναι ένα αλμπουμ ή το να θες να εγγράψεις τα grooves του δίσκου στο κρανίο ή τον εγκέφαλό σου, στηρίζουμε το να αφήνεις τα κόκκαλά σου σε συναυλίες, να χώνεσαι μπροστά, να μπαίνεις στο πιτ και να χάνεις κινητά, κλειδιά, να γίνεσαι μπουρδέλο, να γεμίζεις μελανίες, να δίνεις πόνο ρε κανονικά και να γουστάρεις σα να μην υπάρχει αύριο, που ίσως και να μην υπάρχει.

Και αυτό που στηρίζουμε ρε παιδιά με όσα αποθέματα δύναμης έχουν απομείνει στα κουρασμένα μας κορμιά είναι το να κάνει και να λέει κανείς αυτό που νιώθει μέσα του.

Τι εννοώ.

Εννοώ ρε παιδί μου οτι στηρίζουμε την παρόρμηση, το να μπαίνει το συναίσθημα πριν την λογική, το να μπαίνει η καρδιά πριν το μυαλό, πως το λένε, το να ζεί κανείς για την στιγμή (νομίζω δηλαδή), γιατί στηρίζουμε τις αληθινές, de profundis φάσεις, κινηματογραφικές και μη, στηρίζουμε ειλικρίνεια ρε μουνιά, στηρίζουμε το να πίνει κάποιος μόνος του, στηρίζουμε βότκες και white russian και αλκοολικούς πειραματισμούς, στηρίζουμε τσάμπα ιντερνετικές ψυχοθεραπείες όπως επίσης στηρίζουμε αλληλεπίδραση αλκοολ και ψυχοφαρμάκων, και ξέρετε κάτι, είναι καλή φάση, κυρίως καλή δηλαδή, αλλά και λίγο κακή ταυτόχρονα, δε ξέρω, θα δείξει βασικά, νομίζω ότι είμαι κόκκαλο, τι νομίζω, είμαι χάλια, αλλά δε γαμείς, την στηρίζουμε όπως και να χει. Ελπίζω τουλάχιστον το μοτίβο να είναι πλέον ξεκάθαρο: στηρίζουμε περισσότερα πράγματα απ' οσα δεν στηρίζουμε, γιατί είναι όμορφο να στηρίζεις. Γιατί σε βοηθά να αντιληφθείς τις πραγματικές διαστάσεις του μεγαλείου της ζωής.

Κι αν στηρίζουμε κάτι πάνω απ' όλα, ε, αυτό είναι η ζωή.