Friday, February 24, 2012

28


Η ποίηση δε μας αλλάζει τη ζωή
το ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής
η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει

Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε
δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη

Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση
κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη


Νίκος - Αλέξης Ασλάνογλου




Wednesday, February 22, 2012

Στηρίζουμε.

Ένα βράδυ πριν κάποιες μέρες και μετά απο ουκ ολίγες βότκες άρχισα να γράφω σε στάτους απντεητς στο φέησμπουκ ότι μου ερχόταν στο μυαλό γύρω απ' την έννοια του 'στηρίζουμε', την οποία, ε, στηρίζω. Αυτό είναι το κείμενο που βγήκε, με μικρές διορθώσεις εδώ κι εκεί, ωστε να αποκτήσει κάτι σαν συνοχή. Σκοπεύω να το εμπλουτίζω που και που, όποτε μου σκάει κάτι σχετικό, γιατι η λίστα με τα πράγματα που στηρίζουμε είναι πραγματικά τεράστια, για την ακρίβεια νομίζω πως είναι ατέλειωτη - ευτυχώς.

 
Στηρίζουμε.

Σ' αυτό το σημείο είναι απόλυτα φυσικό να αναρωτηθεί κάποιος, 'τι στηρίζουμε ρε μάστορα;'

Και θα έχει δίκιο.

Πρόκειται για μια απόλυτα λογική ερώτηση, στην οποία θα προσπαθήσω να δώσω μια όσο το δυνατόν περιεκτικότερη απάντηση.

Θα ξεκινήσω την απάντηση αυτή ξεκαθαρίζοντας πως, σε αδρές γραμμές, στηρίζουμε περισσότερα πράγματα απ' όσα δεν στηρίζουμε. Με την έννοια του ότι αυτά που δεν στηρίζουμε τα θεωρούμε τόσο τιποτένια και ανάξια του μεγαλείου της πολύπλοκης και απίστευτα ενδιαφέρουσας υπόθεσης που ονομάζεται υπαρξιακή κατάσταση, που απλά θεωρούμε πως δεν υπάρχει καν λόγος να ασχοληθούμε μαζί τους. Ας ασχοληθεί με αυτά κανένας Μανδραβέλης ή καμια Σώτη Τριανταφύλλου ή κανένας φρηπρεσίτης, ξέρω 'γω.

Καταρχάς στηρίζουμε το 'μετά'. Μεταμοντερνιές καραμπινάτες, μεταδομισμούς, Ντελέζ, Μποντριγιάρ, simulacra φάση ρε μουνιά, ποστ πανκ, ποστ χαρντκορ, ποστ μέταλ, ποστ νάθινγκ που λένε κι οι Japandroids, ναι, ναι μέχρι και ποστ ροκ αν και λόγο κορεσμού έχει γαμηθεί ο χριστός και η παναγία σ' αυτό το τελευταίο ζάνρα, πως το λένε, έχει τιγκάρει στο σκουπίδι, έχει σαπίσει.

Παρ' όλα αυτά το στηρίζουμε όπως και να χει. Γιατί; Γιατί έτσι. Στηρίζουμε.

Στηρίζουμε αλητείες, στηρίζουμε κυρίως μεταδομικές αλητείες, αλλά και σκέτες να είναι, εντάξει δε θα το κάνουμε και θέμα, όλα κομπλέ, δεν υπάρχει πρόβλημα. Αρκεί να είναι αλητείες. Όλων των ειδών λέμε. Τροτσκικές, μαοικές, μπακουνικές, σιτουασιονιστικές, απλώς λούμπεν-παρείστικες, δε γαμείς, τις στηρίζουμε. Στηρίζουμε φυσικά με νύχια και δόντια ανθελληνικές, αντιρατσιστικές, αντιομοφοβικές, αντισεξιστικές και εξεγερσιακές αλητείες. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι σε γενικές γραμμές στηρίζουμε την "περιφρονημένη αριστοκρατία των αλητών, των αποκλεισμένων, των μοναδικών, κυριάρχων του ιδανικού και κατακτητών του τίποτα, ειδικά όταν αυτή προχωρά αποφασιστικά στο βέβηλο και λυτρωτικό της έργο."

Στηρίζουμε επιστημονική φαντασία, γενικώς και ειδικώς, στηρίζουμε την 'χρυσή περίοδο' της επιστημονικής φαντασίας, αλλά όχι μόνο, στηρίζουμε τους 'μεγάλους' αλλά και τους μικρούς, τους '2 ιστοριούλες στο Amazing Stories και πάπαλα', στηρίζουμε scifi ταινίες φουλ, ακόμα και τα χειρότερα b-movies, γιατί ακόμα κι αυτά αποτελούν κατάθεση ψυχής για κάποιον, Ed Wood φάση, στηρίζουμε όσους θα ήθελαν να δούν ένα ηλιοβασίλεμα από τροχιά και να περπατήσουν στην επιφάνεια του ηλίου και να κολυμπήσουν στον απέραντο, σκοτεινό ωκεανό της Ευρώπης (εννοώ τον δορυφόρο του Δια, όχι την Ε.Ε.), στηρίζουμε όσους θα ήθελαν να μπορούν να ακούνε ακτίνες Χ και να βλέπουν ακτίνες γ και να μυρίζουν σκοτεινή ύλη, στηρίζουμε φαντασία βασικά, με νύχια και δόντια, κι ας μην είναι 'επιστημονική', έτσι κι αλλιώς την επιστήμη την έχουμε απομυθοποιήσει βλέπετε. Γιατί; Γιατί μπορούμε.

Πράγμα το οποίο με φέρνει στο επόμενο θέμα του τεράστιου κεφαλαίου 'στηρίζουμε'. Στηρίζουμε αμφισβήτηση και αποδόμηση των κυρίαρχων ντισκούρ, και ως εκ τούτου στηρίζουμε αποδόμηση της επιστήμης, στην οποία και αποκρυσταλλώνεται η εκάστωτε καθεστωτική 'αλήθεια', και πιστέψτε με, υπάρχουν πολλές από δαύτες. Η αλήθεια είναι μια κοινωνική κατασκευή και ως εκ τούτου δεν μπορεί να αποδεσμευθεί από τα υποκείμενα τα οποία την επικαλούνται, δεν μπορεί δηλαδή να θεωρηθεί ως ένα απόλυτο εξωκοινωνικό αρχιμήδειο σημείο. Δεν υπάρχει μια ηθική, ένα  δίκαιο, απλά δε γίνεται, πως το λένε, δεν υπάρχει μια αλήθεια ρε παιδιά, τι να κάνουμε, σκληρό αλλά έτσι είναι.

Αλλά. Δεν στηρίζουμε μόνο αυτά.

Μισό λεπτό όμως για να στρίψω ένα τσιγάρο, το οποίο επίσης στηρίζουμε.

Γιατί γενικώς στηρίζουμε τσιγάρα, τόσο βιομηχανικά όσο και στριφτά, στηρίζουμε τασάκια σκατζόχοιρους αλλά και στάξιμο στο πατωμα, στηρίζουμε πίσσα, νικοτίνη φούλ, τίγκα σουλφούρικ άσιντ στο τσιγαρόχαρτο φάση, βασικά στηρίζουμε άσιντ ρε παιδί μου, δηλαδή και υδροχλωρικό να είναι κομπλέ, δεν παίζει θέμα, απλά θέλει λίγο προσοχή γιατί κάνει τρύπες στα ρούχα και αφήνει και ουλές ενίοτε, στηρίζουμε ναρκωτικά όλων των ειδών ολόψυχα γιατί μερικές φορές πως να το κάνουμε είναι απαραίτητα, στηρίζουμε τζάνκια κι ας κλέβουν κινητά μέσα στο πόγκο, ω ναι, στηρίζουμε με τρέλα ανθυγιεινούς τρόπους ζωής, στηρίζουμε τζανκ φούντ, στηρίζουμε 'επιστροφές τριγλυκεριδίων δεν γίνονται' καταστασεις, στηρίζουμε βρώμικα, στηρίζουμε σκυλιά-γατιά κρέας φάση, και άνθρωπο άμα κάτσει, εξάλλου όλοι έχουμε δει εκείνη την ταινία με τον Ηθαν Χωκ που πέφτουνε οι φουτμπόλερς στις Ανδεις και πρέπει να φάνε ανθρώπους για να επιζήσουνε, ε και το στηρίζουμε κι αυτό ρε φίλε, έλεος δηλαδή, γαμώ τα ψευδοηθικά διλλήματα, τέλος πάντων, αυτό που έχει σημασία είναι ότι στηρίζουμε ολόψυχα τα ρουκετίδια ξερατών με παραβολικές τροχιές στις καθαρές από σημάδια γήρανσης και ρυτίδες και κιτρινίλες μούρες των υγιεινιστών, ακόμα κι αν αυτοί συνήθως μας ξεφεύγουνε επειδή μπορούν να τρέξουν πιο γρήγορα και πιο μακριά από μας που απλά λαχανιάζουμε αμέσως και στα 20 μέτρα σταματάμε για να ανάψουμε τσιγάρο.

Και σ' αυτό το σημείο να δηλώσω ότι λαχάνιασα απ' το λυσσαλέο πληκτρολόγισμα και ανάβω τσιγάρο, βασικά ούτε καν τσιγάρο, γόπα είναι, 10 ημερών ρε μουνιά, έχει σαπίσει αλλά την στηρίζω κι αυτή, είναι σαν το παλιό καλό κρασί ρε παιδί μου ή το Τσόνυ Γουώκερ που το αφήνανε οι παππούδες να ωριμάσει στα βαρέλια ενώ παίζανε ανέμελοι με τις τάπες τους, και θέλω επίσης να δηλώσω ότι αν το διαβάζει κανένας υγιεινιστής ή κνίτης αυτό να πάει να γαμηθεί και αυτός και το λευκό άλογο στο οποίο ήρθε ιππεύοντας ή κάτι τέτοιο.

Φυσικά δεν στηρίζουμε μόνο τα παραπάνω.

Στηρίζουμε επίσης ψυχώσεις, νευρώσεις, μανιοκαταθλίψεις, διαταραχές όλων των ειδών, στηρίζουμε ψυχασθένειες γενικά, πως το λένε, ταλαιπωρίες του μυαλού, στηρίζουμε φλουοξετίνες και αμιτρυπτυλίνες και ατομοξετίνες και βουσπιρόνες και βρομαζεπάμες ή όπως στο πάπαρο λέγεται η μαλακία, στηρίζουμε τόσο χάι τεκ SSRI όσο και όλντ σκούλ τρικυκλικά, στηρίζουμε σεροτονίνη ολόψυχα κι ας μας γαμάει την ψυχή με την συνεχή έλλειψή της, στηρίζουμε ΔΕΠΥ ανηλίκων αλλά και ενηλίκων, στηρίζουμε ιδεοψυχαναγκασμούς και τελετουργίες και επαναλήψεις και ατέλειωτα ανοιγοκλεισίματα πορτών και ντουλαπιών και του θερμοσίφωνα και του λάπτοπ και του πικαπ και του κομοδίνου, στηρίζουμε πλύσιμο χεριών μέχρι ν' ανοίξουν απ' τα κωλοσαπούνια, στηρίζουμε μετρήματα και τεχνικές αντιμετώπισης, στηρίζουμε αγχώδεις διαταραχές γενικά, στηρίζουμε φοβίες και ανασφάλειες και κρίσεις πανικού και κλάμα για ώρες, χωρίς προφανή λόγο, στις πιο άκυρες φάσεις, στηρίζουμε επίσης αλλεπάληλα κοπανήματα κεφαλιού στον τοίχο μέχρι να υποχωρήσει είτε ο τοίχος είτε το κρανίο μας και φυσικά στηρίζουμε αυτοτραυματισμούς, ολόψυχα, και άντε γαμήσου δηλαδή, τι θες τώρα, όντως είναι απάλευτα όλα αυτά, αλλά γίνεται να μη τα στηρίζουμε ρε μαλάκα; Αφού είναι δομικά ρε, πως να το πώ αλλιώς, όλα αυτά είμαστε εμείς!

Στηρίζουμε αλληλεγγύη: προς όσους είναι από κάτω, προς τους παρίες, τους περιθωριακούς, τους σπασίκλες, προς αυτούς που δεν τους κάνανε παρέα στο λύκειο, προς όσος νιώθουν πως γεννήθηκαν δίχως δέρμα, προς όσους σκύβουν το κεφάλι επειδή λόγω ασυμβατότητας τρώνε σκατά απ' τη στιγμή που εμφανίστηκαν σ' αυτό τον κόσμο που δεν συγχωρεί τίποτα, αλλά παρ' όλα αυτά, τουλάχιστον προσπαθούν να το σηκώνουνε που και που, προσπαθούν κι ας μη το καταφέρνουν, η προσπάθεια έχει σημασία ρε, βασικά στηρίζουμε όσους δε τους αρέσει αυτός ο κόσμος όπως είναι, και θα έδιναν και την ζωή τους για να τον αλλάξουν, έστω και λίγο, προς κάτι που θα είναι πιο φιλόξενο, πιο όμορφο τόσο γι' αυτούς όσο και για τους άλλους, δε λέω πιο δίκαιο γιατί στην τελική τι είναι δίκαιο, είναι κάτι το αντικειμενικό; δεν είναι. Αλλά δε γαμείς. Στηρίζουμε ολόψυχα, και είναι πολύ σημαντικό αυτό, όσους δεν μπορούν να είναι οι ίδιοι καλά αν δεν είναι όλοι καλά. Στηρίζουμε όσους στηρίζουν τους ανθρώπους, στηρίζουμε όσους πιστεύουν στους ανθρώπους, γιατί είναι σημαντικό ρε φίλε, πως το λένε, καλύτερα να πιστεύεις στους ανθρώπους και να τρως κουβάδες σκατά παρά να γίνεις μισάνθρωπος, με λίγα λόγια στηρίζουμε όσους προτιμούν γενικώς την απογοήτευση από τη μισανθρωπία.

Εκτός αυτών, στηρίζουμε ρομαντίλες, φούλ όμως. Σ' αυτό τον κόσμο που οπλίζεται με κυνισμούς και ειρωνίες και 'συμβουλές' τύπου Νίτρο και Κοσμοπόλιταν, με όλα δηλαδή αυτά τα πυρομαχικά κάποιων θλιβερών, κάλπικων ατόμων που επέλεξαν να φορέσουν καπότα στα συναισθήματά τους με αποτέλεσμα να έχουν ψοφήσει και αποσυντεθεί εδώ και καιρό χωρίς καν να το πάρουν πρέφα, εμείς προτάσσουμε ρομαντισμό δίχως όρια ρε μαλάκες ανέραστοι.

Πιο συγκεκριμένα, στηρίζουμε παρανοϊκούς έρωτες στις μύτες των λιμανιών, ενώ τα μάτια της (η του) γυαλίζουν από αλκοόλ, στηρίζουμε τον πιο γλυκό πόνο που είναι αυτός της λεκάνης της (ή του), στηρίζουμε το χαμόγελό της (η τού) που κάνει τα πάντα να μοιάζουν λίγο πιο όμορφα, στηρίζουμε νύχτες που η νύστα δεν έρχεται ποτέ και νιώθεις τόσο ζωντανός που πιστεύεις ότι πραγματικά δεν υπάρχει λόγος να ξανακοιμηθείς, στηρίζουμε το να πηδάει κανείς στον αέρα χωρίς να τον νοιάζει αν θα υπάρχει από κάτω έδαφος όταν (αναπόφευκτα) αρχίσει να πέφτει, στηρίζουμε όσους αφήνονται γενικώς, στηρίζουμε απέλπιδες φάσεις και προσπάθειες, στηρίζουμε σκηνικά τα οποία θα μπορούσαν να είχαν βγει κατευθείαν απ' τις σελίδες φθηνών ρομάντζων, στηρίζουμε όσους δίνουν την δυνατότητα στον άλλο να τους πληγώσει με την ελπίδα οτι αυτός δε θα την εκμεταλλευτεί, στηρίζουμε και πόνο γιατί μας θυμίζει ότι είμαστε ζωντανοί ρε φίλε, στηρίζουμε σισύφεια σκηνικά, τύπου να σπρώχνεις πέτρα 500 κιλά γομάρι κι αυτή να ξανακυλά συνεχώς πίσω, τα στηρίζουμε γιατί έτσι, γιατί στηρίζουμε αληθινά σκηνικά, πως το λένε, αληθινές, τρού καταστάσεις, γιατί ρε παιδί μου γενικά στηρίζουμε αλήθειες, στηρίζουμε ακόμα και στενάχωρες αλήθειες, και τις στηρίζουμε επειδή είναι πιο ελαφριές από προσεγμένα ψέματα που σύντομα ξεγυμνώνονται όπως λέει κι ο alobomi (τον οποίο στηρίζουμε με κάθε κύτταρο του σώματός μας, την έχει τερματίσει την στήριξη ο τύπος), για την ακρίβεια θα το πάω ένα βήμα παραπέρα δηλώνοντας ότι θα πεθαίναμε και για την αλήθεια αν χρειαζότανε ρε παιδιά, σαν τον Ξένο του Καμύ ένα πράγμα αλλά στο λιγότερο ώσαμ, γκέγκε;

Αλλά! Αγαπητοί αναγνώστες, δεν στηρίζουμε μόνο αυτά, το ξέρω ότι είναι πολλά, αλλά όταν λέω 'στηρίζουμε' και το αφήνω να πέσει έτσι βαρύγδουπα καταλαβαίνετε ότι στηρίζουμε στο 100% και σε πολλαπλά επίπεδα. Και θα συνεχίσω αφού στρίψω ένα σιγαρέττο με τρίμματα (τα οποία επίσης στηρίζω) και χαρτάκια ελαφρώς βρεγμένα (δεν τα στηρίζω τόσο πολύ, αλλά επειδή έχουν αυτό το παρακμιακό στοιχείο, γίνεται να μην τα στηρίξω, λίγο, όσο πατάει ο ελέφαντας ας πούμε; Δε γίνεται. Ε και; Κάντε μου μήνυση.)

[στο μεταξύ ποστάρονται διάφορα σχόλια στο στατους]

Φίλοι μου! Στηρίζω επίσης τα likes σας και τα σχόλιά σας, αλλά να ξέρετε, πιο πολύ στηρίζω εσάς ρε, πραγματικά τον κάθε ένα από εσάς. Ειλικρινά σας στηρίζω ολόψυχα, να το ξέρετε και δε το λέω επειδή κάνετε λάικ στις πίπες που γράφω, δεν είμαι τόσο μαλάκας, είμαι λίγο, το κατά δύναμην, απλά στηρίζω ειλικρίνεια και νιώθω ότι πρέπει να το πω. Στηρίζω ρε αυτούς που σαπίζουν στο ίντερνετ στις 2 το πρωί, πως να το κάνουμε. Και, συν τοις άλλοις, έτσι νιώθω και λίγο λιγότερο μόνος. Και αυτό το στηρίζω. Γιατί στηρίζουμε το σπάσιμο της μοναξιάς, συγκεκριμένα το στηρίζουμε όσο λίγα πράγματα, πως το λένε, σκατά στη μοναξιά, κρεμάλα στη μοναξιά, η μοναξιά στην πυρά, είναι κακή φάση, απαίσια φάση, απάλευτη φάση, τσακίστε τη μοναξιά όπου την συναντήσετε, αυτή και τους φασίστες φυσικά.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναρωτιέστε: 'Γιατί χρησιμοποιεί ο Soul Auctioneer το στάτους απντέητ φήτσαρ του φέησμπουκ ως κάποιο είδος ψηφιακού ψυχιάτρου;'

Και η ερώτησή σας έχει βάση, φίλοι μου. Και θα απαντήσω ευθύς αμέσως, αφού βάλω λίγη βότκα ακόμα. Επίσης φίλε Α. να το πω, θα το πω, το ξέρεις ότι σε στηρίζω με νύχια, δόντια, χέρια, πόδια κτλ. αλλά basta λίγο τα κόμεντς βρε αδερφέ, you 're cramping my miserable style.

Γιατί λοιπόν αυτό το 'στηρίζουμε' 2 το πρωί μιας Τρίτης σε στάτους στο φέησμπουκ;

Γιατί όχι;

Ειλικρινά τώρα, γιατί όχι;

Εννοώ, είμαστε όλοι εδώ, τώρα, βλέπω στο προφίλ λέει 640κατι φίλους, 'φίλους', φίλους, δε ξέρω, είναι άνθρωποι όμως, γι αυτό είμαι σίγουρος, δεν πρέπει να υπάρχουν bots ανάμεσά τους, και κάποιοι από αυτούς είναι γαμώ τα παιδιά, άλλοι καθίκια, άλλοι πιο βαρετοί από ταινία του M. Night Shyamalan, άλλους θες απλά να τους έχεις δίπλα σου και να τους ακούς να μιλάνε και να περνάνε οι ώρες και να μη σε νοιάζει, άλλοι είναι υπερκινητικοί, άλλοι υποτονικοί, άλλοι καταθλιπτικοί, άλλοι όμορφοι, άλλοι όχι τόσο, άλλοι είναι παχύσαρκοι, άλλοι έχουν κόμπλεξ κατωτερότητας ή και ανωτερότητας, άλλοι έχουν ανασφάλειες δίχως λόγο ύπαρξης, τις οποίες στηρίζουμε παρεμπιπτόντως, όχι την ίδια την ανασφάλεια, εννοώ το να έχει κανείς ανασφάλειες, γιατί είναι πολύ ανθρώπινο και γοητευτικό, γι' αυτό, και επειδή στηρίζουμε το να είναι κανείς ευάλωτος, στηρίζουμε δηλαδή την ευαισθησία και στηρίζουμε γενικώς όσους σπάνε αυτά τα γαμημένα πρότυπα του σύγχρονου 'γαμάω και δέρνω/θα σε φάω πριν με φάς' ανθρώπου, σκατά σ' αυτά τα πρότυπα δηλαδή, όχι απλώς σκατά, τσεκούρι σε κάθε μάτσο, 'αρρενωπό', 'αλφα αρσενικό' κεφάλι, ε, επειδή με λίγα λόγια στηρίζουμε το να είναι κανείς άνθρωπος, γι αυτό τον λόγο τα γράφω εδώ, που έχει ανθρώπους (νομίζω), τι θα πει δεν έχει νόημα ρε φίλε, δικό μου το κατεβατό, αμα θέλω το γράφω και στο φέησμπουκ άμα λάχει, δηλαδή το μπλόγκερ είναι πιο ψαγμένο; Ε λοιπόν, σκατά στις ψαγμενιές, όχι άλλες ψαγμενιές!

Στηρίζουμε επίσης stream of thought φαση. Τι εννοώ. Εννοώ μεταφορά σε γραπτό λόγο των σκέψεων έτσι ακριβώς όπως σκάνε στο νου, δηλαδή το να διοχεύονται ανόθευτες μέσω των χεριών στο πληκτρολόγιο κι από εκεί να γεμίζουν την λευκή σελίδα Word ή, έστω, το κουτάκι που γράφεις κόμεντ στο φέησμπουκ, χωρίς φίλτρα, χωρίς τίποτα, έτσι όπως σκάνε ρε φίλε, έτσι να βγαίνουνε, μας έχουνε γαμήσει πια με τους καθωσπρεπεισμούς και τα 'σκεψου πριν μιλήσεις ή γράψεις' και τα etiquette και όλα αυτά, εμείς στηρίζουμε επιθυμίες ρε, στηρίζουμε και επιθυμητικές ροές, όλα αυτά, τα πάντα όλα, τα κοάλα τίποτα που λέει κι ο Δ., αλλά οφείλω στο σημείο αυτό να επισημάνω πως στηρίζουμε και τα κοάλα και θα τους δώσουμε μπαμπού να φάνε και θα τα προστατέψουμε απ τους λαθροκυνηγούς αν χρειαστεί, και γενικώς αυτό γουστάρω να κάνω τώρα, να πετάξω stream of thought στον τοίχο (sic) κι ότι κολλήσει κόλλησε, αυτό κάνω, θέλω απλά να πω πάνω κάτω τι στηρίζουμε για να δούμε ποιοι στηρίζουμε και ποιοι όχι τη φάση, καταλάβατε;

Ζητώ ένα μικρό μπρέηκ για στρίψιμο σιγαρέττου, κατούρημα και βρώση ενός in name only σνακ, συγκεκριμένα πρόκειται για ένα απροσδιόριστο και (ελπίζω) νεκρό πράγμα το οποίο βρήκα στο ψυγείο και το οποίο φαίνεται ντελίσιους.

Γιατί μεταξύ άλλων, στηρίζουμε το φαγητό να είναι ΝΕΚΡΟ πριν το φάμε. Λέω εγώ τώρα. Εσάς με τα σούσια και τα περίεργα γιαπωνέζικα πιάτα (π.χ. ζωντανά καλαμάρια που σε πιτσιλάνε μελάνι με την πρώτη μπουκιά κλπ) κοιτάω.

[κάπου εδώ ο εγκέφαλός μου αρχίζει να κάνει shut down]

Φίλοι μου! Δεν τέλειωσε αυτή η μικρή, θλιβερή γιορτή του stream of thought. Απλά. Ξεκουράζομαι λίγο. Και πίνω, ζαλίζομαι, αρκετά. Αυτά. Θα συνεχίσει, αυτό είναι υπόσχεση.

[ένας φίλος ποστάρει το Alone Again Or των Love]

Σύντροφε Ν. σ' ευχαριστώ για το μουσικό ιντερλούδιό σου! Είναι πραγματικά ότι χρειαζόμουν.

Και έτσι μου δίνεις αφορμή να πιάσω ένα ακόμα μείζον ζήτημα, το οποίο έχει άμεση σχέση με το 'στηρίζουμε'.

Μουσική. Θεέ μου, στηρίζουμε μουσική.

Στηρίζουμε μουσική με νύχια, δόντια, χέρια, πόδια, κεφάλια, γεννητικά όργανα, τα πάντα ρε μαλάκες.


Και δεν την στηρίζουμε σε φάση 'βαλε κατι να παιξει για την ατμόσφαιρα' ή για να 'γουστάρουν τα μουνιά', στηρίζουμε να το νιώθεις στο μεδούλι σου, να το βιώνεις με κάθε κύτταρο του σώματός σου, στηρίζουμε ψυχαναγκασμό, μονομανία, ψάξιμο ατέλειωτο, ξενύχτια πάνω απ το πικάπ, στηρίζουμε συλλογές δίσκων βινυλίου, στηρίζουμε λιώσιμο στο σόουλσηκ και στο what.cd, στηρίζουμε σωστά tags στα mp3 μας γιατί μας κάνουν να νιώθουμε ότι όντως φτιάχνουμε μια γαμημένη συλλογή, στηρίζουμε αυτούς που το θεωρούν σημαντικό το όλο θέμα της μουσικής και της συλλογής, τους στηρίζουμε ολόψυχα, στηρίζουμε θόρυβο, λυσσασμένο, μανιασμένο θόρυβο, Pulse Demon καταστάσεις, ευλογημένο χάος φάση, στηρίζουμε δάκρυα συγκίνησης σ εκείνο το γαμημένο κομμάτι, στηρίζουμε επιλληπτικές κρίσεις στο άκουσμα μιας μπασογραμμής, στηρίζουμε επικίνδυνη, παράνομη οδήγηση με χάρντκορ ή ποστ χαρντκορ ή και blackened crust υπόκρουση, στηρίζουμε λίστες, ατέλειωτες λίστες, παντού, σε post it, σε περιθώρια βιβλίων μαθηματικών, σε περιθώρια βιβλίων φιλοσοφίας, σε τετράδια, σε σημειωματάρια, στα χέρια, λίστες παντού κι οποιος αντέξει, στηρίζουμε ανορθολογικές προτιμήσεις και κατατάξεις, μόνο με συναίσθημα ρε γαμημένοι, μόνο, στηρίζουμε το να θες να κοπανήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο με το πόσο γαμάτο είναι ένα αλμπουμ ή το να θες να εγγράψεις τα grooves του δίσκου στο κρανίο ή τον εγκέφαλό σου, στηρίζουμε το να αφήνεις τα κόκκαλά σου σε συναυλίες, να χώνεσαι μπροστά, να μπαίνεις στο πιτ και να χάνεις κινητά, κλειδιά, να γίνεσαι μπουρδέλο, να γεμίζεις μελανίες, να δίνεις πόνο ρε κανονικά και να γουστάρεις σα να μην υπάρχει αύριο, που ίσως και να μην υπάρχει.

Και αυτό που στηρίζουμε ρε παιδιά με όσα αποθέματα δύναμης έχουν απομείνει στα κουρασμένα μας κορμιά είναι το να κάνει και να λέει κανείς αυτό που νιώθει μέσα του.

Τι εννοώ.

Εννοώ ρε παιδί μου οτι στηρίζουμε την παρόρμηση, το να μπαίνει το συναίσθημα πριν την λογική, το να μπαίνει η καρδιά πριν το μυαλό, πως το λένε, το να ζεί κανείς για την στιγμή (νομίζω δηλαδή), γιατί στηρίζουμε τις αληθινές, de profundis φάσεις, κινηματογραφικές και μη, στηρίζουμε ειλικρίνεια ρε μουνιά, στηρίζουμε το να πίνει κάποιος μόνος του, στηρίζουμε βότκες και white russian και αλκοολικούς πειραματισμούς, στηρίζουμε τσάμπα ιντερνετικές ψυχοθεραπείες όπως επίσης στηρίζουμε αλληλεπίδραση αλκοολ και ψυχοφαρμάκων, και ξέρετε κάτι, είναι καλή φάση, κυρίως καλή δηλαδή, αλλά και λίγο κακή ταυτόχρονα, δε ξέρω, θα δείξει βασικά, νομίζω ότι είμαι κόκκαλο, τι νομίζω, είμαι χάλια, αλλά δε γαμείς, την στηρίζουμε όπως και να χει. Ελπίζω τουλάχιστον το μοτίβο να είναι πλέον ξεκάθαρο: στηρίζουμε περισσότερα πράγματα απ' οσα δεν στηρίζουμε, γιατί είναι όμορφο να στηρίζεις. Γιατί σε βοηθά να αντιληφθείς τις πραγματικές διαστάσεις του μεγαλείου της ζωής.

Κι αν στηρίζουμε κάτι πάνω απ' όλα, ε, αυτό είναι η ζωή.