The Men - Open Your Heart

"Και να σου πω την αλήθεια, στηρίζουμε την αλλαγή. Όχι σε φάση 'εξέλιξη' και λοιπές πίπες, έτσι κι αλλιως η λέξη αυτή ειναι ναρκοπέδιο, πίστεψέ με... Μισό να βρώ τον καπνό μου... Δηλαδή εξέλιξη προς τι; Κάτι καλύτερο ή 'πληρέστερο' ας πούμε; Και στη τελική, σε ποιά βάση θα την κρίνουμε αυτή την εξέλιξη; Βασικά, γιατί να θέλει κανείς να 'εξελιχθεί' μουσικά; Σκατά στην εξέλιξη ρε, εξάλλου αυτή την κωλολέξη την χρησιμοποιούν αυτοί που γράφουνε κριτικές δίσκων στα ένθετα των εφημερίδων... Καλά, αρχίδια, κι εγώ την έχω χρησιμοποιήσει στο παρελθόν και νιώθω λίγο βρώμικος. Ε στο μπλόγκ, που αλλού; Τέλος πάντων. Εμείς γενικώς στηρίζουμε το να αποτυπώνεται κάθε φορά στα grooves του βινυλίου αυτό που έχει εκείνη τη στιγμή μέσα του το κάθε μέλος της μπάντας, ξέρεις, αυτό που κρύβει περίτεχνα κατά τη διάρκεια της γκρίζας, βαρετής καθημερινότητας και που, μια στο τόσο, βρίσκει διέξοδο μέσα από ένα όργανο, μια φωνή, ενα στίχο, μια γαμημένη ιδέα, κάτι όμορφο τέλος πάντων, πρόσεξε, δεν λεω δημιουργικό γιατί κι αυτή η λέξη μου την δίνει. Πως να το πω... νομίζω ότι η εκπόνηση ενός γαμάτου άλμπουμ είναι μια πράξη ξεκάθαρα εγωιστική, δηλαδή βασίζεται στο γεγονός ότι κάποιος αρχικά νιώθει την ανάγκη να ξορκίσει πράγματα από μέσα του, πράγματα ντε προφούντις τα οποία στη συνέχεια γουστάρει και να μοιραστεί. Χωρίς να απασχολεί το μυαλό του με το αν θα "εξελιχθεί" μουσικά ή αν θα "ικανοποιήσει" τους φανς ή αν θα ακούγεται καν το αποτέλεσμα. Και όχι, αυτή η διαδικασία δεν είναι 'τοσο απλή', το αντίθετο μάλιστα, είναι φούλ περίπλοκη αλλά είναι και κάπως άμεση ταυτόχρονα, και γι' αυτό γαμάει. Αλλαγή λοιπόν, όχι εξέλιξη. Αλλαγή ρε μαλάκα! Περίεργο πράγμα η αλλαγή... Ξέρεις, νομίζω ότι οι άνθρωποι σε γενικές γραμμές δεν αλλάζουν από μια ηλικία κι ύστερα, κι αν αλλάζουν αυτό είναι πολύ σπάνιο, άντε πες ότι γίνεται σε κάνα πόλεμο ας πούμε, αλλά τα σπάει που ακόμα κι αν παραμένουν ίδιοι, κρύβουνε τόσα πολλά πράγματα μέσα τους, ξέρεις, τόσες πολλές εμπειρίες και τόσα μικρά και μεγάλα και αντικρουόμενα συναισθήματα που δεν χρειάζεται ν' αλλάξουν, μπορούν απλά να βγάζουν κάθε φορά κάτι διαφορετικό ανάλογα με την εκάστοτε φάση στην οποία βρίσκονται, μπορούν να ελίσσονται συνεχώς εκπλήσσοντας τόσο εμάς όσο και τους ίδιους, κάνοντας στροφές, κύκλους, τομές, γωνίες, πες το όπως θες, αυτό που εννοώ ρε παιδί μου είναι το να γουστάρεις να σαπίζεις στον θόρυβο και την δυσαρμονία και τις άναρθρες κραυγές και τα THE BRINGER OF EVERYTHING IS HERE TO STAY μέχρι να ματώσουν τ' αυτιά σου στο ένα LP και στο επόμενο, επειδή έτσι σου καυλώνει, να γράφεις στ' αρχίδια σου το τι περιμένουν οι άλλοι από σένα, να ανοίγεις την καρδιά σου διάπλατα, φουλ, έτσι, με ηλιοτρόπιο και φλάουερ πάουερ τύπισσα στο τίγκα στα μωβ φίλτρα εξώφυλλο και με άφθονη ψυχεδέλεια και γκαραζάδικες κιθάρες και κομμάτια σαν αυτό το γαμημένο το 'Candy' που ξεχειλίζουνε γλυκιά countryλα, που θες να τ' ακους ρολάροντας στο αμάξι με το παράθυρο κατεβασμένο, φορώντας κοντομάνικο και βερμούδα και με τον ζεστό καλοκαιρινό αέρα να σου επιστρέφει τις στάχτες απ' το τσιγάρο στη μούρη και απλά να μη σε νοιάζει, εννοώ μουσικές που σου φτιάχνουν τη διάθεση επειδή φτιάχνουν τη διάθεση αυτών που τις έγραψαν, και τσουπ, σου σκάει το χαμόγελο απ' το πουθενά και λες 'δεν παίζει να έγινε αυτό' αλλά να ρε φίλε, αφού έγινε, μουσικές που είναι τρού ρε γαμώτο, κι ας μην έχουνε πολύ θόρυβο στη τελική. Καταλαβαίνεις; Πάλι μιλάω πολύ... Να σου πω, μήπως έχεις χαρτάκια;"