Monday, April 29, 2013

Στηρίζουμε. (guest edition)

Μου ήρθε στο μέηλ μαζί με την φωτογραφία και, όπως πάντα, το επισυνάπτω ως έχει:

Αφιερωμένο στο Θ.Χ. που με έμαθε να στηρίζω και σε όλους όσους κρύβονται πίσω από τις λέξεις αυτού του κειμένου.


Τι σκατά σημαίνει στηρίζουμε; Στηρίζουμε σημαίνει ότι ξεχωρίζουμε πράγματα και πολεμάμε για την ύπαρξη τους. Είναι όλα όσα θέλαμε να γίνουμε ή όσα δεν θέλαμε αλλά γουστάρουμε που υπάρχουν εκεί έξω. Είναι τέλος όσα γαμώτο φοβηθήκαμε να γίνουμε.


Στηρίζουμε λοιπόν τους πενηντάρηδες που γυρίζουν ακόμα από πορεία σε πορεία και έχουν χρόνιο άσθμα από τα δακρυγόνα. Αυτούς που όταν βούταγαν όλοι στα φράγκα σαν το Σκρουτζ, προτίμησαν να κολυμπούν στην Ανάφη. Στηρίζουμε όσους δεν έπαιξαν στο χρηματιστήριο και αυτούς που έμαθαν να παίζουν στο πιάνο την Α’ Διεθνή χωρίς καν να ξέρουν τις νότες.


Στηρίζουμε όσους φοβούνται να αγαπήσουν αλλά και αυτούς που αγάπησαν το φόβο τους. Όσους ξύπνησαν ένα πρωί με το στομάχι σφιγμένο και μπήκαν στη Villa ενώ όλοι διψούσαν για το αίμα τους.  Στηρίζουμε αυτούς που είδαν ένα βράδυ την «Άγρια Συμμορία» του Πέκινπα και δεν κοιμήθηκαν μέχρι να φτιάξουν τη δική τους συμμορία.


Στηρίζουμε ακόμα εκείνο τον τύπο που όταν όλοι, εκείνο το ζεστό μεσημέρι του Ιουνίου στο λιμάνι του Αμβούργου το 1936, χαιρετούσαν ναζιστικά αυτός έμεινε με τα χέρια σταυρωμένα. Στηρίζουμε όμως και αυτόν που έπινε Coca-Cola χαμογελαστός όταν ο διπλανός του έλεγε «πάρε ΕΨΑ ρε μαλάκα που είναι ελληνική».


Στηρίζουμε επίσης όσους ντράπηκαν που είχαν καράφλα και φόρεσαν περούκα αλλά και όσους την άφησαν στο ήλιο να λιάζεται. Στηρίζουμε nerds, σώματα που έχουν πάρει το σχήμα της καρέκλας του γραφείου, γυαλιά με πάχος μεγαλύτερο από πάτο γυάλινης κανάτας. 


Στηρίζουμε τα αγόρια που αγαπούν αγόρια, τα κορίτσια που ερωτεύονται κορίτσια, τα αγόρια που φιλούν κορίτσια ή και όσους κοιμούνται κάθε βράδυ αγκαλιά με το σκύλο τους.


Στηρίζουμε αυτούς που έκαψαν την ελληνική σημαία το ’95 στο Πολυτεχνείο και όσους σκέφτονταν αυτή την εικόνα στο φροντιστήριο αγγλικών την επόμενη μέρα. Όσους μελετούσαν ταξιδιωτικούς οδηγούς και χάρτες αλλά δεν ταξίδεψαν ποτέ. Στηρίζουμε ακόμα τους δειλούς. Αυτούς που στρίβουν στο πρώτο στενό όταν μυρίσει δακρυγόνο και κάθονται στο Γκίνη πάνω-πάνω μέχρι το τέλος και δε μιλούν ποτέ. Στηρίζουμε αυτόν που ήταν δεμένος πιστάγκωνα και αιμορραγώντας φώναξε «αναρχία ρε κουφάλες» και τη Μαρία που κρεμάστηκε με το σεντόνι της στις φυλακές Κορυδαλλού όπου κρατείτο επειδή είχε κλέψει ένα παντελόνι. 


Στηρίζουμε ακόμα διαλυμένες οικογένειες. Παιδιά που μεγάλωσαν με 3 μαμάδες και 7 πατεράδες και οι ψυχολόγοι συνιστούσαν εντατική παρακολούθηση. Στηρίζουμε παιδιά που μεγάλωσαν στο κέντρο και έβλεπαν τα απλωμένα βρακιά στο απέναντι μπαλκόνι συχνότερα από τον ήλιο αλλά και παιδιά που μεγάλωσαν στα προάστια και όμως επέμεναν να παίρνουν το λεωφορείο που τους κατέβαζε στα Εξάρχεια και ας ήταν η διάρκεια του ταξιδιού μεγαλύτερη από ταινία του Αγγελόπουλου. 


Στηρίζουμε όσους τους έκλεισαν στα ψυχιατρεία επειδή δεν καταλάβαιναν τι έλεγαν και όσους τους έκλεισαν γιατί καταλάβαιναν ακριβώς τι έλεγαν. Στηρίζουμε ψυχοφάρμακα, ναρκωτικά, ομοιοπαθητικά χάπια, μαντζούνια, βοτάνια, χάπια αδυνατίσματος, μαστούρωμα με κόλλα ή βενζίνη και ότι σκατά ισορροπεί τον καθένα. Στηρίζουμε αυτούς που γίνονται κώλος κάθε βράδυ στο αλκόολ αλλά και όσους παραγγέλνουν μια μπλε πορτοκαλάδα και την πίνουν με καλαμάκι.


Στηρίζουμε ρε γαμώτο με όλη τη δύναμη της ψυχής μας όσους ξενύχτησαν βράδια ατέλειωτα μπροστά από ένα PC σκοτώνοντας εξωγήινους, δράκους και ζόμπι. Όσους διάβαζαν τα οπισθόφυλλα και έλεγαν ότι έχουν διαβάσει ολόκληρο το βιβλίο, όσους έμαθαν να λένε ψέματα γιατί βαριόντουσαν τη ζωή τους.


Στηρίζουμε επίσης όσους μίσησαν τη μεταπολίτευση με κάθε κύτταρο τους. Όσους δεν φόρεσαν ποτέ ροζ πουκάμισο, όσους δεν άκουσαν ποτέ φαραντούρη και όσους μιλούσαν για τη μοναξιά και το σεξισμό όταν όλοι γύρω έλεγαν για το μνημόνιο.


Στηρίζουμε όσους φώναξαν «γαμώ το έθνος σας» στα μακεδονικά συλλαλητήρια και τους πήραν με τις πέτρες αλλά και τον τύπο που ραπάρει στα αλβανικά στη Φυτευτή. Στηρίζουμε τους μετανάστες που βάδισαν σε πορεία χέρι-χέρι στη Μανωλάδα, αυτούς που σήκωσαν κεφάλι όταν τους έσκισαν το κοράνι αλλά και όσους παρέμειναν σιωπηλοί μαζεύοντας ελιές, φράουλες, ξεσκατίζοντας γέρους, πουλώντας CD, πηδώντας στις γραμμές του τρένου. Στηρίζουμε ακόμα τα πρεζάκια που κυνηγούσε η πλατεία και όλα όσα τα συνόδευαν: τα κουταλάκια, τις σύριγγες, την πρέζα, τα σωληνάκια.

Στηρίζουμε επίσης όσους ρουφάνε το στομάχι αλλά και όσους αφήνονται χαλαροί στη γοητεία του λίπους τους. Στηρίζουμε τα πόδια ξυρισμένα ή αξύριστα, τις τριχωτές ή μη μασχάλες, τις τρίχες στην πλάτη αλλά και τα αποτριχωμένα στέρνα. Γουστάρουμε τις κοντές φούστες, τις μακριές φούστες, τα παντελόνια, τα μπουστάκια, τα σορτς, τα πουκάμισα, τις μπλούζες με V ή χωρίς, τα μπουφάν τύπου James Dean, τις κελεμπίες, τα σκάφανδρα και τα σανδάλια με κάλτσες.


Στηρίζουμε  τους σκουρόχρωμους, τους χοντρούς, τους αδύνατους, την κυτταρίτιδα. Όσους που όσο μπάσκετ και αν έπαιξαν, όσο γάλα και αν ήπιαν, όσο μονόζυγο και αν έκαναν, δεν κατάφεραν ποτέ να φτάσουν το 1.70 στις μύτες των ποδιών τους.


Στηρίζουμε αυτόν που μας χαιρετούσε καίγοντας το σεντόνι του στον Κορυδαλλό μέσα από το σίδερα, λίγο μετά την πρωτοχρονιά, χωρίς να ξέρουμε αν είναι αντάρτης πόλης, πρεζάκι, ντιλέρι, ληστής τραπεζών ή τσαντάκιας.


Στηρίζουμε αυτούς που ξέμειναν στην επαρχία μια ζωή και άκουγαν με πείσμα τον ίδιο δίσκο των Velvet Underground όταν όλοι γύρω τραγουδούσαν Κιάμο.


Στηρίζουμε τέλος όσους/ες έγραψαν μια κασέτα από αγάπη και εκείνος/η την πέταξε όταν άρχισε να μασάει στο κασετόφωνο.


Στηρίζουμε ρε γαμώτο.


Στηρίζουμε, γιατί μας κρατάει ζωντανούς στη φορμόλη της καθημερινότητας.



Γάκης