Saturday, December 20, 2014

#1 Fugazi - First Demo [Dischord]


Ναι, ναι, ξέρω, είμαι liar and a cheat, 'τι μαλακίες μας τσαμπουνάς ρε φίλε, για άλμπουμ του '14 είναι η μπλογκοβίζιον' κλπ. Κράξτε ελεύθερα. Αλλά επιτρέψτε μου με να παρουσιάσω αναλυτικά το σκεπτικό μου πρώτα. Θα ξεκινήσω αποκαλύπτοντάς σας ένα μυστικό: αυτό είναι το πρώτο κείμενο που έγραψα για την φετινή λίστα. Όταν θα το διαβάζετε, θα έχουν περάσει είκοσι μέρες από την συγγραφή του. Έχει προγραμματιστεί ν' ανέβει στις 12:01 στις 20 Δεκέμβρη του 2014. Με άλλα λόγια, αυτό το ποστ είναι κάτι σαν mini time capsule. Μπορεί όταν θα το ποστάρει το blogger εγω π.χ. να έχω χρειαστεί να εγκαταλείψω την χώρα ή να έχω πεθάνει ή κάτι τέτοιο. Ζωή είναι αυτή, πράγματα (κι ατυχήματα) συμβαίνουν. Πραγματικά όσο σκέφτομαι το πόσο γκροτέσκο θα είναι όντως να έχω πεθάνει και το ακάουντ του Soul Auctioneer να ποστάρει σα να μην τρέχει τίποτα, beyond the grave φάση, χαζογελάω μόνος μου. Χμ. Moving on.

Αν όλα έχουν πάει καλά στο μήνα αυτό που πέρασε, η βιβλιοπαρουσίαση την Παρασκευή 19/12 θα έχει κυλήσει δίχως απρόοπτα (βλ. τα καναπεδάκια θα τρωγόντουσαν και η κόκα κόλα θα ήταν λάιτ), κάτι μνήμες που έχω παραγγείλει απο Κίνα θα έχουν φτάσει μετά από ένα δύσκολο ταξίδι στα ΕΛΤΑ, η NECA θα έχει κυκλοφορήσει επιτέλους την γαμημένη 3η σειρά επετειακών Aliens action figures και θα είμαι ακόμα ζωντανός για να μπορώ να τις στήσω στις νέοαποκτηθείσες βιτρίνες μου. Γιατί έτσι ρολλάρω.

Πάμε τώρα στο σκεπτικό πίσω απ' την επιλογή του φετινού νο. 1 της λίστας. Κάποιος σοφός άνθρωπος είχε πει κάποτε, πως υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι: από τη μια είναι αυτοί που εκτιμούν δεν ζουν δίχως την μουσική παρακαταθήκη του Ian MacKaye και του καλύτερου label στην καταγεγραμμένη ανθρώπινη ιστορία, της Dischord Records δηλαδή. Απ' την άλλη, είναι αυτοί οι οποίοι αντιμετωπίζουν μπάντες όπως τους Minor Threat και τους Fugazi με ψυχρή αδιαφορία στην καλύτερη των περιπτώσεων. Αυτοί οι δεύτεροι εκτός απο βαρετοί είναι γενικότερα αντιπαθείς, βάζουν κέτσαπ στο σουβλάκι τους, οδηγούν douchemobiles τύπου Mini Cooper, διπλοπαρκάρουν απ' την αντίθετη πλευρά του δρόμου που έχουν διπλοπαρκάρει όλοι οι άλλοι για να μη χρειαστεί να περπατήσουν τέσσερα μέτρα παραπάνω με αποτέλεσμα να μην χωράει να περάσει το λεωφορείο και να γαμιέται η φάση όλων των κολασμένων οδηγών μέσα στη κίνηση, κατουράνε με το καπάκι κατεβασμένο,  εγκαθιστούν toolbars στο πισί τους, ακούνε μουσική κυρίως απ' το youtube, στο ταμείο του σουπερμάρκετ δεν σου παραχωρούν ποτέ προτεραιότητα ακόμα κι αν εσύ κρατάς ένα γαμημένο Μιλκαφέ κι αυτοί εφόδια για πυρηνικό ολοκαύτωμα,  και γενικώς είναι απάλευτοι, ας μη γελιόμαστε. Ελπίζω όσοι διαβάζετε το ποστ αυτό να ανήκετε στην πρώτη κατηγορία. Αν πάλι είστε στην δεύτερη, πραγματικά, πως βρεθήκατε εδω πέρα; Πως γίνεται να είστε μέσα Παρασκευή βράδυ;

Συνεχίζουμε. Οι Fugazi έπαιξαν το τελευταίο show τους στις 4 Νοέμβρη του 2002 στο Λονδίνο. Έκτοτε, είναι σε 'indefinite hiatus', δηλαδή είναι ουσιαστικά διαλυμένοι. Τελευταία κυκλοφορία τους ήταν το αριστουργηματικό 'The Argument' το 2001. Πως λοιπόν βρέθηκαν, out of the blue, στο νο. 1 της λίστας με τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2014; Η απάντηση κρύβεται σε ένα technicality. Δεκαετίες πριν, τον μακρινό Γενάρη του '88, οι MacKaye, Canty, Lally και Picciotto είχαν ηχογραφήσει το πρώτο ντέμο τους, έχοντας γύρω στα 10 λαιβ στο ενεργητικό τους ως μπάντα. Για κάποιο μυστήριο λόγο, το συγκεκριμένο ντέμο, πέραν από λιγοστές κόπιες σε κασσέτα χέρι με χέρι, δεν είχε μέχρι σήμερα κυκλοφορήσει επίσημα απ' την μπάντα. Αυτό το λάθος λοιπόν βάλθηκε να διορθώσει η τιμημένη Dischord φέτος. Και ναι, σπασίκλες, μετράει ως νέα κυκλοφορία, χα! Για την ακρίβεια, με το που ανακοινώθηκε, καπου μετά το καλοκαίρι, αν θυμάμαι καλά, ήξερα πως αυτό θα είναι το προσωπικό μου νο. 1 για φέτος - και με διαφορά.

Τωρα εδω ειναι κανονικά που θα έγραφα για το πόσο μπαντάρα είναι οι Fugazi, για το πως το First Demo ακούγεται τόσο φρέσκο και γαμηστερό, για το πως δεν είναι λογικό τα χιλιοακουσμένα αυτά κομμάτια να προκαλούν τέτοιου επιπέδου ηχητικό οργασμό στα ταλαιπωρημένα αυτιά σου, για το χαμόγελο που εξακολουθεί να σου φέρνει στη μούρη η opening μπασογραμμή του Waiting Room μετά από τόσα χρόνια λιωσίματος του 13 Songs, για την γλυκιά 80ς-90ς μελαγχολία που συνοδεύει αριστουργήματα όπως το Merchandise και το Break-in, γι' αυτό το γαμημένο συναίσθημα που σε πιάνει με όλα τα αγαπημένα σου πράγματα, βιβλία, ταινίες, μουσική, ξέρετε για τι πράγμα μιλάω εσείς της πρώτης κατηγορίας, είναι αυτή η φάση που νιώθεις πως η μπάντα είναι κάτι παραπάνω από μπάντα, η ηχογράφηση κάτι παραπάνω από ηχογράφηση, οι Fugazi είναι φίλοι σου, δικοί σου άνθρωποι, κολλητοί, εκεί στο πλάι σου και στα καλά και στα άσχημα, και που ξέρεις, είσαι απόλυτα σίγουρος, πως ότι και να έχει γίνει, όσο και να έχει γαμηθεί κάτι, κι η ζωή σου όλη ακόμα, θα είναι εκεί όποτε τους χρειαστείς, πως θα νιώθεις ρίγος, ανατριχίλα και - αν όχι ελπίδα - κάτι σαν ανακουφιστική συμφιλίωση με την χαρντκορ (see what I did there?) πραγματικότητα, ακούγοντας έναν στίχο όπως το 'you can't be what you were/so you better start being/just what you are'.

Σίγουρα, θα μπορούσα να είχα γράψει όλα αυτά. Ή θα μπορούσα να ποστάρω απλά την παρακάτω φωτογραφία και να το λήξω εδώ.



P.S. Ομολογώ πως δεν κρατήθηκα και ξανάνοιξα το αρχείο την τελευταία στιγμή πριν το ποστάρισμα για ένα τελικό edit. Και πάλι όμως, ποιός ξέρει τι μπορεί να συμβεί μέχρι να το διαβάσετε. Χθες π.χ., άφησα ανοιχτή την σόμπα για να στεγνώσουν τα ρούχα σε απόσταση εκατοστών απ' την απλώστρα. What you don't know could kill you.

Friday, December 19, 2014

#2 Shellac - Dude Incredible [Touch and Go]


Πριν λίγη ώρα την απογευματινή μου σιέστα-κώμα διέκοψε ο σπαστικός αλλά και απόλυτα σαφής ήχος του κουδουνιού. Σαφής; Σαφής. Όσο βαριά και να κοιμάσαι, και πιστέψτε με, κοιμόμουν πολύ βαριά, φάση είχε φύγει σάλιο στο μαξιλάρι, δεν τον μπερδεύεις αυτό τον ήχο με τίποτε άλλο, ξέρεις χωρίς την παραμικρή αμφιβολία τι είναι πριν καν ξυπνήσεις. Μερικές φορές, αν είσαι τυχερός, προλαβαίνεις να τον ακούσεις σε φάση βαθύ REM ύπνου. Πραγματικά, αυτό το απόκοσμο 'ΝΤΡΕΕΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖ' (το οποίο είμαι σίγουρος αποτελεί προιόν ενδελεχούς επιστημονικής έρευνας, δε παίζει να προέκυψε στην τύχη αυτός ο ανίερος θόρυβος) φέρνει τα πάνω κάτω στο σύμπαν του ονείρου το οποίο ζεις εκείνη τη στιγμή, πράγμα που μερικές φορές αποδυκνείεται καλό. Υποθέτω πως κάπως έτσι θα είχε στο μυαλό του ο Ιωάννης το σάλπισμα που θα φέρει το τέλος του κόσμου όταν έγραφε την Αποκάλυψη. Μόνο που σ' αυτή την περίπτωση, το τέλος του κόσμου έρχεται πραγματικά. Για δες.

Τελικά στην πόρτα ήταν μια φίλη που είχε περάσει να μου αφήσει κάτι λεφτά για ενα εισητήριο που της είχα βγάλει με την κάρτα μου προ ημερών. Μου έδωσε τα χρήματα μαζί με ένα γαλακτομπούρεκο απ' το ζαχαροπλαστείο απέναντι. Απ' ότι φαίνεται, δεν είναι όλα τα άγαρμπα ξυπνήματα άσχημα.

Πραγματικά, αυτό το γαλακτομπούρεκο μου έφτιαξε τη βραδιά. Let that sink in a little bit. Φυσικά, αφού πέρασε λίγη ώρα και συνειδητοποίησα ότι χαζοχάρηκα με ένα γλυκό ταψιού από παρακμιακό ζαχαροπλαστείο του κέντρου, με πήρε ολίγον τι απο κάτω. Τελικά το αφαίρεσα ευλαβικά απ' το κουτί, το έβαλα σ' ένα πιάτο και καθόμουν και το κοίταζα κάνα δεκάλεπτο, με το πηρούνι ανα χείρας. 'Όχι, δε θα το φας τώρα, αυτό είναι το highlight της ημέρας, ίσως και της εβδομάδας. Πρώτα θα γράψεις το επόμενο ποστ για την μπλογκοβίζιον και μετά θα το φας για ν' ανταμείψεις τον εαυτό σου', ψιθύρησε απειλητικά ο εσωτερικός μου μονόλογος. Αυτός ο μαλάκας μπορεί να γίνει απίστευτα εκνευριστικός, οπότε ας πω δυο λογάκια για το Dude Incredible.

O Steve Albini είναι κάτι σαν τον Harry Dean Stanton της μουσικής. Εξηγούμαι: ο Roger Ebert είχε πει κάποτε πως, αξιωματικά, αν σε κάποια ταινία παίζει ο Stanton, τότε αυτή θα είναι τουλάχιστον watchable. Η φιλμογραφία του επιβεβαιώνει το αξίωμα αυτό, μέχρι και σήμερα. Έτσι λοιπόν είναι και ο Steve. Με άλλα λόγια, αν έχει εμπλακεί με κάποιο τρόπο στην δημιουργία ενός άλμπουμ, είτε ως μουσικός είτε ως παραγωγός (recording engineer δηλαδή, όπως τονίζει ο ίδιος), τότε είναι σχεδόν σίγουρο πως ο δίσκος αυτός, at the minimum, θα έχει κάτι να πει. Υπάρχουν κάποιοι που τον θεωρούν ψιλοκαθίκι και προβοκάτορα-οριακά τρολ, με αφορμή καυστικά σχόλιά που έχει εκτοξεύσει κατά καιρούς για μπάντες, μουσικές τάσεις κλπ. Άλλοι πάλι τον θεωρούν ιδιοφυία.

Εγώ ανήκω στο δεύτερο στρατόπεδο. Οπότε είμαι προφανέστατα biased και να σας πω κάτι; Δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα με αυτό. Απ' τους Big Black και τους Rapeman μέχρι και τους Shellac, ο Albini έχει γράψει μερικά από τα καλύτερα άλμπουμ του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, πείτε με υπερβολικό, δε με νοιάζει. Ακούς π.χ. το Songs About Fucking, δίσκος του '87, φάση θα μπορούσε να είχε παιδιά τωρα αν ήταν συμμαθητής μου, και συνειδητοποιείς ότι πρόκειται για κάτι άχρονο, που θα μπορούσε να βγει φέτος ή του χρόνου ή σε πέντε χρόνια και πάλι να σου γαμήσει το μυαλό. Αν αυτό δεν είναι σημάδι μουσικής ιδιοφυίας, τότε δεν έχω ιδέα τι είναι, βασικά δε ξαναχρησιμοποιώ τον όρο 'μουσική ιδιοφυία'.

Η παρέα των Albini, Bob Weston και Todd Trainer είχαν να κυκλοφορήσουν δίσκο απ' το Excellent Italian Greyhound του 2007. Στο ενδιάμεσο, δούλευαν με χαλαρούς ρυθμούς νέα κομμάτια τα οποία μερικοί είχαμε την τύχη να τ' ακούσουμε live. Αχ. Και τι live. Θα έλεγα πως οι Shellac είναι χαλαρά στην πεντάδα των απολαυστικότερων συναυλιών που έχω παρακολουθήσει ποτέ. Αξίζει να παει κανείς σε φεστιβάλ του εξωτερικού μόνο και μόνο γι' αυτούς. Και μετά να ξαναπάει και του χρόνου. No two sets are alike.

Το Dude Incredible είναι λοιπόν το πέμπτο κατά σειρά άλμπουμ της μπάντας και είναι ένας κλασσικός δίσκος Shellac, είναι με άλλα λόγια καταπληκτικός. Απίστευτα tight συνθέσεις, τρομεροί, γεμάτοι ειρωνία στίχοι, παραγωγή 100% Albiniσια που στάζει αναλογίλα, αυτή η γαμάτη αίσθηση ότι ακούς να παίζει μουσική μια παρέα οριακά μεσήλικων κολλητών που ξέρει ο καθένας τα δυνατά σημεία του άλλου, εξώφυλλο από ανακυκλωμένο χαρτί με μαιμούδες που γρατσουνάει τους γειτονικούς δίσκους, κι αυτό το γαμημένο Riding Bikes, το οποίο είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Τέλος πάντων, νομίζω ότι δεν υπάρχει λόγος να γράψω κάτι άλλο. Για την ακρίβεια, όλο αυτό το κείμενο είναι πλεονασμός, θα μπορούσα να το είχα αποφύγει απλά γράφοντας 'στο νο. 2 της φετινής λίστας οι Shellac, γιατί  Shellac, και αντε γαμηθείτε δηλαδή, who fears the king, I don't, fuck the king' και να πατήσω publish. Next time...

Που άφησα το γαλακτομπούρεκο είπαμε;

Thursday, December 18, 2014

#3 Young Widows - Easy Pain [Temporary Residence]


Δεν γινόταν να το αποφύγω - σήμερα, λόγω δουλειάς, έπρεπε να πάρω και πάλι τους δρόμους. Η μέρα ξεκίνησε δυναμικά: είχα το αμάξι σε ακινησία για 48 ώρες και το βρήκα με καμιά δεκαριά διαφημιστικά για μέντιουμ στο παρμπρίζ (κάνω συλλογή), δεκάδες καινούριες γρατσουνιές γύρω γύρω (συμμετρικές, τουλάχιστον) συν ένα βαθουλωματάκι στο πίσω αριστερά φτερό που πρέπει να έδωσε το high score στον μαλάκα που το έκανε. Η πλάκα είναι πως και το βαθούλωμα και οι νεοαποκτηθείσες γρατσουνιές βρίσκονται σε σημεία που ένα αυτοκίνητο ή μηχανάκι δεν μπορεί να φτάσει. Πως στην ευχή τα κατάφερε αυτός ο έμπειρος βαθουλωματίας; Αμόλησε κάποιος λυσσασμένα σκυλιά με κατσαβίδια στερεωμένα στα κεφάλια τους στη γειτονιά και δε το πήρα πρέφα;

Και να πεις οτι ήταν σε κάποια περίεργη θέση; Όχι, ήταν παρκαρισμένο επί της Αριστοτέλους, στην επονομαζόμενη θέση μου, μια θέση στην οποία βρίσκω σχεδόν πάντα να παρκάρω αργά το βράδυ που ερημώνει λίγο η περιοχή και η οποία βρίσκεται μερικά μόνο μέτρα απ' την είσοδο της πολυκατοικίας. Ο σκοτεινός άρχοντας του parking realm πρέπει πάντως να έχει αίσθηση του χιούμορ: επιστρέφοντας απ' τη δουλειά, κι έχοντας κάνει περίπου 45 λεπτά κύκλους μέσα στην μανιασμένη μεσημεριανή κίνηση στα γύρω τετράγωνα για να βρω μια γαμημένη θέση ν' αφήσω το αμάξι, στη φάση που συνειδητοποιώ ότι έχω καπνίσει μισό καπνό πίσω απ' το τιμόνι και είμαι έτοιμος να τα παρατήσω και να πω, 'δε γαμείς, πάω Χολαργό να δω γονείς' (η ρίμα ήταν τυχαία), τσουπ, βλέπω να αδειάζει η θέση μου μπροστά στα μάτια μου. Ήταν ένα μαγευτικό, λαμπρό θέαμα. Έμοιαζε σαν τα σύννεφα να είχαν αφήσει μια αχτίδα φωτός να περάσει και να σπάσει το μουντό αστικό τοπίο ακριβώς πάνω στην θεσάρα μου, ενω θα ορκιζόμουν πως άκουσα κάτι σαν χορωδία να ψέλνει με το που άρχισε να ξεπαρκάρει ο τύπος με το Κόρσα κι έβγαλα αλαρμ.

Την ώρα την οποία πέρασα μέσα στο αμάξι, βρίζοντας, ανάβοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και κάνοντας γύρους σαν την άδικη κατάρα στην περιοχή του μουσείου, στο στερεοφωνικό του αμαξιού έπαιζε το φετινό πόνημα των Young Widows. Ε λοιπόν, το Easy Pain ήταν ίσως το μόνο πράγμα που με απέτρεψε απ' το  να τραβήξω χειρόφρενο πάνω στην Ηπείρου, να παρατήσω το γαμήδι με αλαρμ στη μέση του δρόμου, να πάρω τα πράγματά μου απ' το πορτ μπαγκάζ και απλά να παω να φάω ενα σουβλάκι (είχα γανιάσει απ' την πείνα).

Απ' τα πρώτα λεπτά ακρόασης του δίσκου, αντιλαμβάνεσαι πως οι Young Widows αγαπούν τους Jesus Lizard, βαθύτατα. Τους καταλαβαίνω. Και στηρίζω φυσικά, απεριόριστα. Θορυβώδεις κιθάρες, παχύ, χορταστικό μπάσο, Melvins-ο-ειδή τύμπανα, φωνητικά απ' τα έγκατα της κόλασης (Louisville), τίγκα στο reverb ήχος, η συνταγή είναι δοκιμασμένη και απ' οτι φαίνεται οι Young Widows την έχουν τελειοποιήσει. Μιλάμε για έναν απίστευτα κολληματικό δίσκο, μπορεί να παίζει για ώρες στο ρηπήτ, και σε κάθε playthrough να σε πορώνει το ίδιο και ακόμα περισσότερο. Δεν γίνεται να μην μπει το Cool Night ή το Kerosene Girl και να μην πάει ασυναίσθητα το χέρι να ανεβάσει κι άλλο το volume (ενω είναι ήδη στο μάξιμουμ). Μεγάλη μπάντα και τεράστιος δίσκος, απλά και ξεκάθαρα.

Wednesday, December 17, 2014

#4 Ben Frost - A U R O R A [Bedroom Community]


Σήμερα έβρεχε πάλι. Απ' το πρωί. Ευτυχώς κατάφερα να αλλάξω κάτι επαγγελματικά ραντεβού (η φράση 'επαγγελματικό ραντεβού' κάνει menial tasks όπως 'επισκευή εκτυπωτή' και 'εγκατάσταση antivirus' να ακούγονται τόσο κουλ) και να δουλέψω απ' το σπίτι. Γενικά σήμερα ήταν μέρα για σπίτι. Όσο χουζούρευα ακόμα, μια φίλη μου έστειλε φωτό απο μετακόμιση με καναπέ καλυμμένο με πετσέτες και κουβέρτες να κατεβαίνει με γερανό απο μπαλκόνι μέσα στην μπόρα. Ένιωσα αρκετά τυχερός που ήμουν στο κρεβάτι μου.

Γενικά ψιλοταλαιπωρία οι μετακομίσεις. Εγω προσωπικά δεν το χω καθόλου με την φάση. Είμαι της λογικής του command station/safe house. Το βρίσκεις, σιγουρεύεσαι ότι σου κάνει, ζυγίζεις τα υπέρ και τα κατά και μετά κάνεις ένα merge σε μοριακό επίπεδο με το διαμέρισμα, που θα ζήλευε κι ο Seth Brundle απ' το Fly του Cronenberg. Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο απλά κι εχω φάει αρκετές μετακομίσεις στη μάπα την τελευταία δεκαετία.

Η πλάκα είναι ότι υπάρχει κόσμος που γουστάρει μετακομίσεις. Και δε μιλάω για ιδιοκτήτες μεταφορικών. Εννοώ άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Πως γίνεται τώρα το να βρίσκεις διασκεδαστικό και ενδιαφέρον το πακετάρισμα όλων σου των συμπράγαλων, βιβλίων, δίσκων, σιντι, μηχανημάτων, καλωδίων κλπ σε χαρτόκουτα νουνου, την παράδοσή τους σε τύπους που τα χρησιμοποιούν σαν αυτοσχέδιες κορίνες μπόουλινγκ (μεταφορείς) και μετά το ξεπακετάρισμά τους και τακτοποίηση (που κρατάει μήνες, φυσικά, γιατί πέντε-έξι κούτες με μάλλον άχρηστες μαλακίες δεν θα πάθουν και τίποτα να περάσουν λίγο alone time σε μια γωνία του σαλονιού), πραγματικά μου φαίνεται αδιανόητο.

Πιο αδιανόητο ακόμα κι από αυτό όμως μου φαίνεται το να παίζουν λίστες μπλογκοβίζιον εκεί έξω δίχως Ben Frost στην δεκάδα. Σε τι κόσμο θα φέρετε τα παιδιά σας, εσείς που μπλέξατε και θα κάνετε; Σοβαρά τώρα. Το 'By The Throat' είναι, in retrospect, όχι απλώς ο καλύτερος δίσκος του '09 αλλά ίσως και της δεκαετίεας που πέρασε. Το Solaris του '11, σε συνεργασία με τον Daniel Bjarnason είναι ίσως το καλύτερο σάουντρακ που έχει γραφτεί ποτέ για βιβλίο (και όχι μόνο). Αν ήμουν σίγουρος στην αρχή της χρονιάς για κάποιο δίσκο ότι θα είναι στην φετινή πεντάδα, αυτός ήταν το A U R O R A, για την κυκλοφορία του οποίου μετρούσα αντίστροφα τις ημέρες.

Αναμενόμενα, ο Ben της καρδιάς μας δεν μας απογοητεύει. Με το που ξεκινά ο δίσκος, καταλαβαίνεις ότι αυτό εδω είναι ενα πολύ διαφορετικό θηρίο σε σχέση με το By The Throat. Ο Ben έχει κέφια και αυτό βγαίνει στον θόρυβο. Και είναι πολύς. Ο θόρυβος. Πάνε τα έγχορδα, οι κιθάρες, τα πιάνα και τα λοιπά distractions. Εδω πέρα έχουμε μόνο synths και ένα μάτσο κρουστά, courtesy of Greg Fox & Thor Harris, των Liturgy και Swans αντίστοιχα. 

Κάποιοι ίσως σκεφτούν, 'μα δεν είναι ελαφρώς πισωγύρισμα κάτι τέτοιο, μετά το By The Throat;' Μπα. Όχι. Απεναντίας. Το A U R O RA μπορεί να αποτελείται από πιο 'απλά' υλικά αλλά παραμένει ένα ηχητικό αριστούργημα, σαράντα λεπτά απόλυτα bleak, αγχωτικής, οριακά κινηματογραφικής ατμόσφαιρας, που δεν συγχωρούν μήτε κοπάζουν ούτε για δευτερόλεπτο. Και καθώς πλησιάζει το τέλος του άλμπουμ και σκέφτεσαι, 'οκ, τώρα λογικά θα χαλαρώσουμε λιγάκι', τσαακ, σκάει το A Single Point of Blinding Light και νιώθεις σα να έχεις ήδη κάνει τρείς γύρους σε τρενάκι λούνα παρκ, με τα περιεχόμενα του στομαχιού σου να είναι στο όριο του να εκτοξευθούν στον μπροστινό, βλέποντας γεμάτος ανακούφιση τον τερματισμό να πλησιάζει... και να χάνεται πάλι πίσω σου, καθώς το τρενάκι συνεχίζει και για μπόνους 4ο γύρο. Ε, γι' αυτά τα σαράντα λεπτά, όπως και με την υπόλοιπη δισκογραφία του Frost, θα συζητάμε για χρόνια. Δισκάρα.

Tuesday, December 16, 2014

#5 United Nations - The Next Four Years [Temporary Residence]


Σήμερα μου έφεραν δύο λάπτοπ για επισκεύη, υποτίθεται για απλό φορμάτ και φρέσκια εγκατάσταση λειτουργικού. 'Το ένα, το Acer, το χρειάζομαι αύριο', λέει ο τύπος. 'Τι παρουσιάζει ακριβώς;' ρωτάω καθώς παραλαμβάνω την τσάντα με τους υπολογιστές. 'Κάνει κάτι κουφά'. Well, that narrows it down.

Κάθομαι στο γραφείο μου λοιπόν, ανοίγω το Acer, πατάω το on και η οθόνη, προφανώς θέλοντας να μπει στο χριστουγεννιάτικο πνεύμα των ημερών, αποφασίζει να το παίξει στολισμένο δέντρο. Με απλά λόγια, το πάνελ ήταν θρύψαλλα, με κάθε εκατοστό να δείχνει κι ενα διαφορετικό χρώμα, κάτι σαν το space trip στο τέλος του 2001 αλλά με πολύ χειρότερη σκηνοθεσία. 'Κάνει κάτι κουφά', indeed.

Τέλος πάντων. Παραγγέλνω το ανταλλακτικό για το Acer και πιάνω το HP - πόσο χειρότερο μπορεί να είναι; Τουλάχιστον φαίνεται να δουλεύει. Καθώς λοιπόν τραβάω τ' αρχεία του πελάτη απο ένα γαμημένο, προιστορικό installation Windows XP, το οποίο είναι φυσικά σε χειρότερη κατάσταση από γιατρό του WHO στην Δυτική Αφρική που του σκίστηκε η στολή σε χειρουργείο, το μηχάνημα κλείνει. Σε συνδυασμό με τον επιθανάτιο ρόγχο του ανεμιστήρα του, υπέθεσα ότι δεν είχε καθαριστεί ποτέ. Βολικά, η HP, για να αποκτήσεις πρόσβαση στο γαμημένο heatsink, σε υποχρεώνει να κάνεις βίδες κυριολεκτικά όλο το λαπτοπ. 

Ώπερ και εγένετο: η ψύκτρα καθαρίστηκε (τα dust bunnies που βρήκα μέσα της και στον ανεμιστήρα είχαν σχεδόν αναπτύξει δική τους γλώσσα), το λαπτοπ επανασυναρμολογήθηκε και φυσικά αφού είχα βιδώσει και την τελευταία βίδα, ακούω το φρικιαστικό 'τσικ τσικ', τον παγκοσμίως αναγνωρίσιμο ήχο που υποδηλώνει πως κάποια loose βίδα έχει μείνει κάπου μέσα στο μηχάνημα. Σε σημείο εντελώς δυσπρόσιτο, προφανέστατα. Ξανά λοιπόν απ' την αρχή. Μερικές φορές μισώ με πάθος αυτή τη δουλειά.

Τέλος πάντων, εν τέλει όλα καλά στην 2η αποσυναρμολόγηση-επανασυναρμολόγηση. Τα νεύρα μου είναι τσατάλια. Αν ήταν δικό μου το λάπτοπ, θα είχε φύγει εδω και ώρα στον τοίχο. Αλλά δεν είναι. Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που να μπορώ να κάνω για να αποσυμπιέσω την οργή που νιώθω αυτή τη στιγμή για την ομάδα που σχεδίασε και κατασκεύασε αυτό το γαμήδι. Τουλάχιστον μπορώ πάντα να βάλω να παίξει το Next Four Years στο πικάπ. 

Το τυπου Black Flag font στο λογότυπο της μπάντας σε προιδεάζει για κάτι καλό. Μετά διαβάζεις τον τίτλο του άλμπουμ και χαμογελάς. Το εξώφυλλο αποτελείται ουσιαστικά από την δαιδαλώδη αλληλογραφία ανάμεσα στην μπάντα και τα Ηνωμένα Έθνη σχετικά με το copyright του ονόματος. 'Εδω είμαστε', σκέφτεσαι. Και πατάς λοιπόν το play, ανυποψίαστος, μη έχοντας ιδέα τι θα επακολουθήσει.

Αν ήξερες ότι οι United Nations αποτελούνται από μέλη των Glassjaw, Thursday και Converge ίσως και να είχες προετοιμάσει τον εαυτό σου για το Serious Business. Και πάλι όμως, όσο homework και να χεις κάνει, το πρώτο κομμάτι του αριστουργηματικού αυτού 'screamo power-violence' φετινού τους δίσκου, όπως αυτοχαρακτηρίζεται η μπάντα, σου άρπαζει με βία το σαγόνι και το καρφώνει με ταβανόπροκες στο πάτωμα. "When I was a boy, they called me kid Lacan. Then in school, the teachers called me teen Camus. Now, no one calls me anything." Ποιός το κάνει το καμός; Οι United Nations κάνουν το καμός. Για τα επόμενα 30 λεπτά είσαι στο απόλυτο έλεός τους, με κάθε κομμάτι να σου κάνει τη μούρη κρέας. Ειδικά αυτό το F#A#$, σοκ και δέος! Βλέπεις track length 7μιση λεπτά και σκέφτεσαι 'ωχ, πέσανε κι αυτοί στην παγίδα του "έπους"; βαριέμαι και στη σκέψη μόνο'. Φυσικά, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Κανένας απολύτως. Αν είναι έτσι τα επόμενα τέσσερα χρόνια, όλα καλά παιδιά. Νομίζω.

Monday, December 15, 2014

#6 Spoon - They Want My Soul [Loma Vista]


Χθες βράδυ κοιμήθηκα στις επτά το πρωί. Καθόμουν και διάβαζα για πολλοστή φορά το A Man on the Moon του Andrew Chaikin, ίσως το καλύτερο βιβλίο που έχει γραφτεί για το πρόγραμμα Apollo και το space race των δεκαετιών '60-'70 για το ποιός και πως θα πατήσει πρώτος στη σελήνη. Πρόκειται για καταπληκτική δουλειά, πάνω στην οποία βασίστηκε η επίσης αριστουργηματική miniseries του HBO 'From The Earth to the Moon', την οποία και προτείνω ανεπιφύλακτα.

Πάντα με γοήτευε η όλη φάση του space race. Ίσως είναι το γεγονός πως επρόκειτο για τα πρώτα, δειλά βήματα του ανθρώπου σε κάτι πραγματικά άγνωστο. Ίσως πάλι είναι το όλο πολιτικό παιχνίδι που παιζόταν στα παρασκήνια. Μάλλον είναι ένας συνδυασμός αυτών των δύο. Αλλά πέραν αυτών, υπάρχει και κάτι άλλο, ακόμα πιο δυνατό. Για κάποιο λόγο, δεν έχω ιδέα γιατί, απο μικρό, αυτού του είδους τα endeavours, οπου χιλιάδες τύποι με γυαλάκια και κοντομάνικα πουκάμισα, ξέρετε, σπασίκλες, αυτοί που δεν τους κάνανε παρέα στο λύκειο, σπάνε τα κεφάλια τους στα σίδερα, μπροστά σε μαυροπίνακες, λευκές κόλλες χαρτιού και οθόνες υπολογιστών, για να λύσουν τα πιο παρανοικά προβλήματα υπό τις χειρότερες δυνατές συνθήκες πίεσης, χρόνου, πόρων κλπ. (βλέπε π.χ. Apollo 13), ξέροντας πως λίγοι θα θυμούνται τα ονόματά τους, μου φαινόντουσαν σχεδόν ρομαντικά. Μπορούσα να κάθομαι να διαβάζω γι' αυτά με τις ώρες. Μ' έκανε να βλέπω την ανθρωπότητα με λίγο καλύτερο μάτι.

Τι σχέση έχουν τώρα τα παραπάνω με το φετινό πολυαναμενόμενο πόνημα των Τεξανών Spoon; Καμία απολύτως. Απλά ήθελα να βγάλω λίγο απο μέσα μου ένα από τα πράγματα που με πορώνουν - το space race to the moon and back. Ακόμα ένα πράγμα που με πορώνει και δεν μπορώ να βαρεθώ με τίποτα είναι οι Spoon. Από τις λίγες μπάντες που κάθε δίσκος τους είναι ένα μικρό αριστούργημα. Για την ακρίβεια, για να το πάω παραπέρα, είναι από αυτές τις μπάντες που συγκεκριμένες στιγμές βάζεις ν' ακούσεις έναν δίσκο τους και λες, 'αυτή τη στιγμή, αυτό το μεσημέρι Δευτέρας π.χ., στις 16:00 το απόγευμα, οι Spoon είναι η καλύτερη μπάντα στην ανθρώπινη ιστορία'. Κι ας ξέρεις ότι αυτό που σκέφτεσαι ειναι μια χυδαία υπερβολή. Αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, γι αυτό το γαμημένο μισάωρο που κρατάει το άλμπουμ, ο Britt Daniel και η παρέα του είναι οι μεγαλύτερες μουσικές ιδιοφυίες που έχουν περάσει απ' αυτό τον γαμημένο βράχο.

Είναι ωραίο συναίσθημα, γαμώτο. Βάζεις να παίξει το They Want My Soul, μπαίνει το Rent I Pay, αράζεις πίσω στην πολυθρόνα, ανάβεις τσιγάρο και σκέφτεσαι, 'faith in humanity kinda restored'. Όχι πλήρως, είπαμε, αλλά και πάλι...

Sunday, December 14, 2014

#7 Have A Nice Life - The Unnatural World [Flenser]


Άλλαξε η μέρα, ώρα για ποστ. Για άλλη μια φορά βρίσκομαι μπροστά στο λάπτοπ, κοιτάζω τον κέρσορα του Blogger να αναβοσβήνει σε μια λευκή σελίδα και ο καπνός μου τελειώνει. Εδω οφείλω να ομολογήσω ότι είμαι ένα πολύ μικρό βήμα πριν να παραγγείλω κάτι από ένα 24ωρο ντελιβεράδικο και να ζητήσω να μου φέρουν κι έναν καπνό. Το ίδιο έκανα πριν μερικές μέρες, που παρήγγειλα ένα γαλακτομπούρεκο (!). Μια φίλη παρατήρησε πως δεν πάει πιο χαμηλά απ' αυτό, φάση το τελευταίο σκαλί της παρακμής. Ίσως και να χει δίκιο.

In other news, βρήκα επιτέλους μια μπαλαντέζα για την σόμπα αλογόνου μου και την έβαλα να ζεστάνει λίγο τα ρούχα (τα οποία είναι φυσικά ακόμα απλωμένα) μπας και στεγνώσουν πριν την πρωτοχρονιά. Έχουν αρχίσει να τελειώνουν και οι κάλτσες και τα σώβρακα. Σήμερα είχε ήλιο, για πρώτη φορά μετά από μέρες. Είχα ξεχάσει πως είναι.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο για τα copyright checks του Youtube και όλο αυτό το σύστημα με τα video takedowns και τα copyright strikes. Έχω ένα κανάλι στο youtube στο οποίο και ανεβάζω μουσικές τις οποίες εγω θεωρώ ενδιαφέρουσες, μαζί με μικρά descriptions και λινκς για αγορά του εκάστοτε δίσκου από το επίσημο σάιτ της εκάστοτε δισκογραφικής. Δεν βγάζω χρήματα από αυτό - μάλλον βοηθάω τις μπάντες να βγάλουν. Παρ' όλα αυτά,  αναμενόμενα, έχω λάβει ουκ ολίγα copyright notices για τα βίντεο μου. Μερικές φορές, κάποια γίνονται αυτόματα blocked με το που θα ανέβουν. Άλλες πάλι, ζουν για μερικές ώρες ή μέρες και μετά σβήνονται με εντολή του copyright holder, το Youtube μου ρίχνει copyright strike (διάρκειας 6 μηνών) και με υποχρεώνει να δω ενα απίστευα cringe-worthy educational animation για τους κινδύνους του copyright infringement. Σοβαρά.

Η πλάκα είναι πως τα copyright strikes, τα οποία μπορούν να φτάσουν τα 3 συνολικά και μετά ο λογαριασμός σου τρώει μόνιμο Χ, σκάνε πραγματικά για κομμάτια από μπάντες που ούτε στην πιο νοσηρή σου φαντασία θα περίμενες να έχουν θέμα με το copyright, πόσο μάλλον ν' ασχοληθούν με το upload ενός μαλάκα στο Youtube. Θα μου πεις, δεν είναι πάντα το ζήτημα στα χέρια της εκάστοτε μπάντας - και θα έχεις δίκιο. Όμως κάποιες περιπτώσεις είναι ιδιαίτερα προβληματικές.

Όπως αυτή των Have A Nice Life. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή. Η μπάντα αυτή, αποτελούμενη από τους Dan Barrett και Tim Macuga, το 2008 κυκλοφόρησε το εντελώς DIY post-punk industrial αριστούργημα 'Deathconsciousness'. Για πολλούς, ήταν ο καλύτερος δίσκος του '08. Τείνω να συμφωνήσω. Είναι από αυτά τα άλμπουμ που κάθε ακρόαση, ακόμα και η 400η, έχει κάτι καινούριο να σου προσφέρει. Και είναι φυσικά τόσο , μα τόσο απολαυστικά γαμώψυχο.

Fast forward έξι χρονάκια. Οι Dan & Tim, reunited by, uh, music, I guess, κυκλοφορούν το The Unnatural World. Είναι καλύτερο ή έστω ισάξιο του Deathconsciousness; Μπα. Παραμένει όμως ένας καταπληκτικός δίσκος, ότι καλύτερο για να παίζει τις πρώτες πρωινές ώρες σ' αυτά τα γαμημένα άυπνα βράδια του Δεκέμβρη, Unholy Life φάση.

Είχα συνειδητοποιήσει πριν δυο - τρια χρόνια πως από το Youtube έλειπαν ορισμένα κομμάτια του Deathconsciousness, πράγμα το οποίο θεώρησα υποχρέωσή μου να διορθώσω, όπως και έκανα. Όλα καλά τότε, ούτε καν το automated scanner του Youtube δεν 'έπιασε' τα κομμάτια. Φέτος, δοκίμασα να κάνω το ίδιο με ένα κομμάτι από το The Unnatural World. Λίγες ώρες μετά το upload, λαμβάνω το dreaded email του youtube για copyright strike. Απ' ότι φαίνεται, η Flenser είχε θέμα με το upload μου. Και αντί να μου ζητήσουν να το κατεβάσω, όπως και θα έκανα αμέσως, είπαν, 'ας του ρίξουμε του μαλάκα ενα strike'. Η Flenser. Το ξαναγράφω για έμφαση. Όχι η Sony BMG ή η Warner Music.

Το επόμενο διάστημα, επικοινώνησα με τον Dan όπου και του εξήγησα το πρόβλημα. Ο ίδιος ήταν ευγενέστατος, και μου είπε πως θα το ανέφερε στους τυπάδες της Flenser (οι οποίοι δεν απάντησαν ποτέ σε κανένα email ή μήνυμα μέσω φέησμπουκ). Τελικά άκρη δεν βγήκε. Για έξι μήνες είχα gimped account.

Ποιό είναι το ηθικό δίδαγμα εδω πέρα; Μάλλον το ότι οι τύποι που τρέχουν την Flenser είναι μαλάκες. Αλλά σίγουρα ξέρουν να διαλέγουν μπάντες γαμώτο. Συνειδητοποίησα μόλις ότι η φετινή λίστα έχει όχι μία αλλά δύο (2) κυκλοφορίες τους. Oh well. Δεν κρατάμε κακίες ποτέ, το αντίθετο μάλλον. Flenser, the ball is in your court. Or something.

Saturday, December 13, 2014

#8 Single Mothers - Negative Qualities [Hot Charity]



Μια φίλη μου έστειλε χθες στο φέησμπουκ, 'ρε για πες κανένα φουλ κλαψιάρικο μελαγχολικό τραγούδι, είμαι εντελώς σε τέτοιο διάθεση'. Αναλογίστηκα για λίγο το ρηκουέστ αυτό και, για κάποιο περίεργο λόγο, αυτό που μου έσκασε πρώτο στο μυαλό, μετά από αρκετό καιρό, ήταν το Adore των Smashing Pumpkins και συγκεκριμένα το 'Blank Page'. Και στα καπάκια, τσουπ, την φλασιά αυτή ακολούθησε κι ένας χείμαρρος παλιών - λυκειακού επιπέδου - αναμνήσεων.

Τον είχα λιώσει τότε αυτόν τον δίσκο. Ίσως περισσότερο κι απ' τα Siamese Dream & Mellon Collie. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με συγκεκριμένες (κυρίως μαύρες) εφηβικές αναμνήσεις. Και ακούγοντας τον χθες, μετά απο χρόνια, συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά πως, πραγματικά, το ανθρώπινο μυαλό δεν ξεχνάει τίποτα, ποτέ, συγκρατεί την παραμικρή λεπτομέρεια, σε εκνευριστικό βαθμό και χρειάζεται μόνο το κατάληλλο ερέθισμα για να επανέλθει πλήρως η ανάμνηση, σκληρός δίσκος φάση.

Ψιλοεκνευριστικό αυτό, αν το καλοσκεφτείς. Και τρομακτικό. Κυρίως τρομακτικό. Να ξέρεις πως ανα πάσα στιγμή, με την πιο ασήμαντη αφορμή, το πιο άβολο ή επίπονο σκηνικό το οποίο θεωρούσες καλά κρυμμένο και κλειδαμπαρωμένο σε ένα αχανές memory palace, μπορεί να ανέβει στην επιφάνεια και να αρχίσει να παίζει στο κεφάλι σου με εικόνα 1080p και ήχο DTS.

Τέλος πάντων. Βγάλανε λέει φέτος καινούριο δίσκο οι Pumpkins (δηλαδή ο Corgan). Θα το ακούσω κάποια στιγμή, με βαριά καρδιά. Δε γαμείς. Πόσο κακό μπορεί να είναι; Γιατί συνεχίζω να αναφέρομαι στους Smashing Pumpkins; Τι παίζει; Για πάμε μια ξανά απ' την αρχή. Γκουχ, γκουχ, ένα δύο...

Ο Raggedy Man, μετά την πρώτη ακρόαση του Negative Qualities, σχολίασε απλά: "φαίνεται η γαμάτη μπάντα απ' το όνομα". Δε μπορώ παρά να συμφωνήσω. Νομίζω πως εδω έχουμε να κάνουμε με τον καλύτερο πανκ (σκέτο) δίσκο του 2014. Αγνό, ατόφιο, uncomplicated, κολληματικό, οριακά anthemic, 'βάλτο πιο δυνατά' πανκ. Την μυρίζεσαι την φάση απ' το σούπερ ψησηματικό (υπάρχει αυτή η λέξη) εξώφυλλο με τα μπάχαλα. Μετά βλέπεις ότι η μπάντα είναι απ' τον Καναδά. Αρχικά κομπλάρεις λίγο, σκέφτεσαι συνειρμικά Constellation/ποστ-ροκ σκηνικά με έγχορδα και καλούς κι ευγενικούς τύπους που σου κρατάνε την πόρτα για να περάσεις, μετά όμως σου σκάνε στο μυαλό πανκ μπαντάρες όπως οι Nü Sensae και καταλήγεις, 'Καναδάς, απ' όλα έχει ο μπαχτσές!'. Για να δούμε τώρα ποια είναι η διαδικασία για βίζα...

Friday, December 12, 2014

#9 Wreck & Reference - Want [Flenser]


Χθες βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ με τίποτα. Ξάπλωσα κατά τις έντεκα με το μάτι να στάζει κέτσαπ ελέω ημέρας γαμησιού, αλλά... nada. Περνούσαν οι ώρες και εγω ανακάλυπτα ολοένα και περισσότερες λεπτομέρειες στο ταβάνι του υπνοδωματίου. Δεν βοηθούσε μάλλον το γεγονός ότι είχα αφήσει να παίζει στο τάμπλετ το καταπληκτικό soundtrack του Max Richter για το The Leftovers. Πρέπει να το άκουσα απ' την αρχή μέχρι το τέλος πάνω απο 5-6 φορές. De Profundis φάση.

Τι ωραία σειρά το Leftovers. Έδωσε πόνο, πραγματικό πόνο. Και σκηνές που μου έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη - και θα παραμείνουν εκεί για καιρό. Κι αυτή η Carrie Coon. Απίστευτη (και πανέμορφη). Δεν ξέρω πως νιώθω για την 2η σεζόν. Ίσως να είμαστε τυχεροί και να είναι εξίσου καλή. Ίσως πάλι καλύτερα να το έληγαν τώρα, όπως έληξε και το βιβλίο. How does one top such an incredible season of television?

Τέλος πάντων. Αγχώθηκα που λέτε χθες που δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Μου έσκασαν άσχημες αναμνήσεις από τα φοιτητικά μου χρόνια που η αυπνία ήταν, για κάποια χρόνια, μόνιμη companion. Πραγματικά δεν παλεύεται, είναι απίστευτα αγχωτική και σε εμποδίζει απ' το να κάνεις βασικά πράγματα (π.χ. φοβάσαι να οδηγήσεις λόγω κούρασης και θολωμένου μυαλού). Ο μόνος τρόπος να παλευτεί είναι με πολύ καφείνη και παναντόλ έξτρα. Και αμφεταμίνες, αμα λάχει.

Ευτυχώς κατάφερα να κλέψω μερικές ώρες ανήσυχου ύπνου. Ξύπνησα και - τι έκπληξη! - έβρεχε ακόμη. Απίστευτο. Πάλι καλά που μένω στον τέταρτο. Καθώς γράφω αυτές τις λέξεις, βρέχει ακόμα. Και πρέπει να βγω για δουλειά, γαμώ το χριστό. Με το που άνοιξε το μάτι έβαλα το Want. Νομίζω πως είναι το κατάλληλο σάουντρακ για την σημερινή μέρα.

Τους Wreck & Reference μου τους έμαθε ο Τάκης απ' τους Ruined Families. Μου χε στείλει να τσεκάρω το προηγούμενο άψογο LP τους, το No Youth, με το πραγματικά συγκλονιστικό εξώφυλλο. Νομίζω το φετινό Want είναι καλύτερο στα πάντα, ακόμα και στο εξώφυλλο. Ιδιοφυές, βασικά. Με το που ξεκινά το Corpse Museum τίγκα στο dissonance, τα κολασμένα φωνητικά και την διάχυτη μιζέρια, καταλαβαίνεις οτι αυτός είναι ένας δίσκος κατάλληλος για να συντροφεύσει τις πιο σκοτεινές φάσεις σου. Ένα κόνσεπτ το οποίο, ας μη γελιόμαστε, φαίνεται να εξελίσσεται στο γενικότερο theme της φετινής μπλογκοβιζιολίστας. Αν αυτό το άλμπουμ αποκτούσε την πραγματική υλική υπόσταση που του αναλογεί (ας μη γελιόμαστε, το βινύλιο είναι μια απλή αναπαράσταση,ένας τρόπος να το αντιληφθούμε στον απλοικό, τρισδιάστατο κόσμο μας), θα ήταν κάτι σαν μαύρη τρύπα. Πιείτε άμμο, κερνάει ο χειμώνας. "Never ending, always ending, floating away potent and dissolving". Guys, you 've hit the nail on the head. Right on the fucking head.

Thursday, December 11, 2014

#10 Scott Walker + Sunn O))) - Soused [4AD]


Πραγματικά, λίγα πράγματα είναι τόσο hardcore όσο το ξύπνημα στις οκτώ το πρωί με πανικοβλημένο τηλεφώνημα πελάτη για πιθανώς χαμένα προσωπικά email. Σε συνδιασμό φυσικά με όλα τα πιθανά combo-multipliers: παγωμένο σπίτι, χαλασμένο air condition, μια και μοναδική γαμημένη σόμπα με καλώδιο ρεύματος μικρότερο σε μήκος από αυτά τα διακοσμητικά καλώδια USB που δίνουν μερικά κινητά μαζί στην συσκευασία και ψυγείο δίχως Milcafe. Ειδικά το τελευταίο, πονάει μέχρι το μεδούλι. Δεν ξεκίνησε καλά αυτή η μέρα.

Ακόμα βρέχει. Τι να πεις. Άπλωσα κάτι ρούχα χθες το βράδυ, τα οποία υπολογίζω πως θα έχουν στεγνώσει απ' τη νέα χρονιά, χωρίς υπερβολή. Κι επειδή σα μαλάκας που είμαι είχα διαβάσει ότι καλό είναι όταν απλώνουμε ρούχα μέσα στο σπίτι ν αφήνουμε ενα παράθυρο δίπλα ανοιχτό για την υγρασία, το έκανα χωρίς να αναλογισθώ τις συνέπειες (βλ. ξύπνημα με την τσίμπλα να έχει δημιουργήσει σταλαγμίτη ελέω θερμοκρασίας διαμερίσματος επιπέδου σαλονιού πλοίου Agoudimos Ferries).

Αν όλα πάνε καλά σήμερα (όσο καλά μπορούν να πάνε τα πράγματα σε μια μέρα σαν αυτή δηλαδή), δεν θα χρειαστεί να ξεπορτίσω απ' την τρώγλη το διαμέρισμά μου. Θα τυλιχτώ με 2-3 κουβέρτες και θα περάσω την Πέμπτη αυτή κάνοντας ένα μικρό catch up στα επεισόδια των τηλεοπτικών σειρών της εβδομάδας μέχρι στιγμής, Ίσως φάω και κάνα σουβλάκι, γιατί είμαι και bon viveur. Για μας είναι η ζωή.

Θυμάμαι όταν πρωτοανακοινώθηκε το Soused, με teaserάκι Scott O))) κλπ να κυκλοφορεί απ' την 4AD και πανικό στα διάφορα μουσικοσάιτ, break the internet φάση. Ψιλοδικαιολογημένα, μεταξύ μας. Ο Walker γερνάει σαν το καλό κρασί: τα τελευταία χρόνια κυκλοφορεί αποκλειστικά και μόνο αριστουργήματα. Οι Sunn , οι οποίοι παραμένουν σταθερά απ' τις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες των τελευταίων δεκαετιών, είχαν να κυκλοφορήσουν proper άλμπουμ απ' το τρομερό Monoliths & Dimensions του 2009. Και τσαακ, σκάει το '14 και να που έχουμε δύο collaborative δουλείες με τον Stephen O' Malley ιν δε μιξ - το Terrestrials μαζί με τους Ulver και το Soused. Από τα δύο, θα προτιμήσω το τελευταίο. Χαλαρά. 

Κατ' αρχάς, είναι πρώτα και κύρια δίσκος του Scott. Πράγμα που μεταφράζεται σε απίστευτα μελαγχολικό και βαρύ avant-garde crooner παράδεισο (ή κόλαση, εξαρτάται πως το βλέπεις). Προσθέτοντας τα κολασμένα droning riffs των Sunn στην εξίσωση, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να γοητεύσει και τους πιο δύσπιστους. Ακούγοντάς το νιώθεις πως οι Sunn είναι κάπως στο παρασκήνιο σε αυτή τη συνεργασία, από δική τους πρωτοβουλία (Scott Walker είναι αυτός!) χωρίς όμως να γίνονται αόρατοι - το αντίθετο βασικά. Πατάς play, ξεκινά το Brando και πριν προλάβει να απομακρυνθεί το δάχτυλο απ' το play, πάρτα, "Ah, the wide Missouri!/Dwellers on the bluff/Across the wide Missouri/Never enough/No, never enough", πας να τραβήξεις ανάσα και τσουπ σκάει σα πυρηνική η ριφάρα μεγατόνων των Sunn, πριν ξαναπάρει τα ηνία ο Walker. Αυτό το υπέροχο back and forth, σαν χορός ένα πράγμα, συνεχίζεται για τα επόμενα 48 λεπτά. Δισκάρα γαμώτο.

Wednesday, December 10, 2014

#11 Swans - To Be Kind [Young God]


Μου την δίνει λίγο που βρέχει συνέχεια αυτές τις μέρες. Κατ' αρχάς, είναι πιο έυκολο να πατήσεις κάτι άσχημο στο δρόμο χωρίς να το πάρεις πρέφα. Όλα είναι βρεγμένα, γλιτσερά και μοιάζουν ίδια. Τι καφέ φύλο, τι πατημένη κουράδα, ένα και το αυτό. Φυσικά δεν βοηθάει το γεγονός ότι κάθε μαλάκας ιδιοκτήτης κατοικιδίου το αφήνει να χέζει όπου βρει (π.χ. πολύ βολικά στα σκαλιά εισόδου της πολυκατοικίας πρωινιάτικα) και δε μαζεύει μετά τα περιττώματα. 

Κατά δεύτερον, η όλη φάση της υγρασίας έχει ως αποτέλεσμα μια μπουγάδα να θέλει περίπου ένα τρίμηνο για ν' αρχίσει να στεγνώνει. Μέσα στο σπίτι φυσικά. Αν είσαι τυχερός και έχεις θέρμανση. Που, ας μη γελιόμαστε, δεν έχεις.

Τρίτον, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό και θέλω την προσοχή σας εδω, είναι αυτές οι γαμημένες ενοχές που σκάνε όταν λυγίζεις και παραγγέλνεις φαι πριν τελειώσει η καταιγίδα, νιώθοντας αδύναμος μπροστά στις απαιτήσεις του στομαχιού-γαργαντούα σου. Και χτυπάει το κουδούνι και ανοίγεις άνετος και μάνγκας την εξώπορτα με την πυτζάμα σου και το combo κάλτσα-σαγιονάρα και βλέπεις φάτσα κάρτα τον ντελιβερά να στάζει λίτρα νερού με στολή δύτη και ύφος τύπου 'μας γάμησες φιλαράκο' γεμάτο απόλυτα δικαιολογημένο ταξικό μίσος.

Τέταρτον, αν υποθέσουμε ότι ο μέσος έλληνας οδηγός είναι τεράστιος μαλάκας, με την βροχή παθαίνει κατι σαν ποκεμονικό evolution και μετατρέπεται σε μια leaner, meaner, much more dangerous μορφή μαλάκα. Όσοι οδηγούν στην Αθήνα ή σε άλλες ελληνικές κωλόπολεις γνωρίζουν για τι πράγμα μιλάω. Η φάση ειδικά το μεσημέρι με βροχή θυμίζει αυτά τα βιντεάκια από την χαοτική κίνηση στο κέντρο πόλεων στην Ινδία μόνο που στην ελληνική περίπτωση γίνονται συνεχώς τράκες, δεν έχει φάσεις 'ΠΩ ΡΕ ΦΙΛΕ ΠΩΣ ΤΟ ΕΣΩΣΕ ΕΤΣΙ ΤΟ ΠΑΠΙ!?'.

Πέμπτον, πάντα όταν βρέχει βρίσκουν ευκαιρία όλοι αυτοί οι μαλάκες που καθαρίζουν τακτικά το μπαλκόνι τους με κουβάδες νερού (ξέρετε ποιοι είστε) να κάνουν την φάση τους, σκεπτόμενοι 'σιγα, τι να μας πουνε 30 λιτρα νερό παραπάνω, στο δρόμο θα πάνε κι αυτά'. Ε όχι ΓΑΜΗΜΕΝΕ. Θα πάνε στο κεφάλι μου. Πάντα εκεί καταλήγουν.

Swans λοιπόν. Τι παίζει με τον Gira; Όσο μεγαλώνει τόσο πιο πολύ ξεφεύγει; Μάλλον. Ε, στηρίζουμε. Don't get me wrong, προσωπικά νομίζω πως αν ξέμενα σε κάποιο ερημονήσι θα προτιμούσα την παλιότερη δουλειά τους (κι ενα δορυφορικό τηλέφωνο) - ας μη γελιόμαστε, δίσκοι σαν το Filth, Cop, Greed και Holy Money δεν ξαναβγαίνουν έτσι κι αλλιώς. Παρ' όλα αυτά, δεν γίνεται να ακούσεις το To Be Kind (ακόμα καλύτερα, να το ακούσεις live) και να μη νιώσεις να βράζει το αίμα στις φλέβες σου (κι αν είσαι τυχερός και το ακους live να νιώσεις τα τύμπανά σου να αποσυντίθενται με τον πιο υπέροχο και μεγαλειώδη τρόπο). Είχα την τύχη πέρυσι να δω λάιβ τους My Bloody Valentine. Γαμώ, υπέροχοι κλπ. αλλά 'THE LOUDEST BAND... IN THE WORLD!' (με φωνή Jeremy Clarkson) όπως διατείνονταν διάφορα μουσικά περιοδικά; Nope, sorry, η απώλεια ακοής που έχω περάσει μετά από live Swans δεν συγκρίνεται με τίποτε άλλο. Ευτυχώς. Τέσπα. Βαρέθηκα την βροχή. Bring the Sun γαμώ το χριστό. 

Tuesday, December 9, 2014

#12 Ritual Mess - Vile Art [Clean Plate]


Γκάσπ! Είναι 23:41! Και δεν έχω γράψει ακόμα ούτε μισή αράδα για το σημερινό obligatory ποστ της μπλογκοβίζιον. THE HUMANITY! Νιώθω το μέτωπό μου να ιδρώνει απ' το άγχος και τα χέρια μου να μουδιάζουν πάνω στο πληκτρολόγιο.

Θα προλάβω να πατήσω το 'Publish' πριν αλλάξει η μέρα; Για να δούμε...

Περίεργη μέρα σήμερα που λέτε. Μεταξύ άλλων, ανέστησα ένα desktop, το οποίο φυσικά πλέον έχει (συλλεκτικές) πιτσιλιές από το αίμα μου μέσα του - όχι για τελετουργικούς σκοπούς (αν και κάτι τέτοιο θα μπορούσε να δουλέψει), αλλά επειδή πάντα κόβομαι στα γαμημένα backplate των μητρικών, πάντα όμως. Αφού ξεμπέρδεψα με το hardware side of the equation, το άνοιξα, μπήκα στα Windows και ξεκίνησα ένα γενικό softwareικό ρεκτιφιέ.

Είναι πραγματικά απίστευτο το τι μαλακίες κατεβάζει και εγκαθιστά ο μέσος χρήστης στον υπολογιστή του. Πραγματικά, πόσο μπορεί να βελτιώσει την ποιότητα ζωής σου ένα γαμημένο toolbar; Καταλαβαίνω πως οι περισσότεροι πατάνε 'Next' κατά τη διάρκεια των installations μέχρι να σκάσει το 'Finish' και να κλείσει ο installer. Δε κάνει κακό ομως να διαβάζουμε που και που τα διάφορα prompts. Επίσης, γιατί είναι τόσο σημαντικό εργαλείο, εν έτει 2014, ένα youtube to mp3 downloader? Δηλαδή, μιλάμε για το ίντερνετ εδω πέρα, ότι έχει ηχογραφηθεί στην ανθρώπινη ιστορία κυκλοφορεί και σε mp3 σε εκατοντάδες p2p, torrents κοκ. Γιατί να μπλέκεις με αυτά τα κωλοπρογράμματα που εγκαθιστούν 32,000 toolbars/extensions και γαμάνε το σύμπαν; Τέλος πάντων. Ίσως κάποια στιγμή να γράψω ένα βιβλίο βασισμένο στις εμπειρίες μου στον μαγικό κόσμο του adware/malware removal: "PEBKAC: Problem Exists Between Keyboard And Chair, a Life in Troubleshooting People's Computer Problems" 

23:49. Αγωνία.

Ritual Mess. Είναι κάτι σαν ανεπίσημο reunion-continuation των τεράστιων Orchid, της καλύτερης ίσως screamo μπάντας που έχει περάσει ποτέ από τον πλανήτη. Πολιτικοποιημένοι, φεμινιστές, αντισεξιστές, μεταδομιστές και τζέντλεμεν (μοντερνιστές και μενσεβίκοι ετούτο το ντισκούρ δεν σας ανήκει φάση), κομμάτια ενός λεπτού το πολύ, θόρυβος, πολύ θόρυβος, πάρα πολύ θόρυβος, πολύ ουρλιαχτό, le desordre, c'est moi, ε, τι άλλο να θελήσει κανείς από μια μπάντα; Ε λοιπόν, σουρπρίζ, μιας και οι Ritual Mess αποτελούνται από τρία μέλη των Orchid και άλλους δύο εκ των καταπληκτικών Ampere ορμώμενων (τσεκάρετε το Like Shadows του 2011, δισκάρα, LP 14 λεπτών, στηρίζουμε). Long story short: όσοι γνωρίζουν την φάση της Ebullition Records θα λατρέψουν το Vile Art. Σα να μην πέρασε μια μέρα απ' το Gatefold LP.

Υ.Γ. Παραθέτω ένα θεικό μήνυμα που έλαβε μέσω facebook ο frontman Jason Green και την ακόμα καλύτερη απάντηση του (trigger warning: περιέχει τον όρο skramz)



23:58 BITCHES!!!

*drops mic*

Monday, December 8, 2014

#13 Run The Jewels - Run The Jewels 2 [Mass Appeal]


Τις τελευταίες μέρες (οικειοθελούς απομόνωσης), αντιμετωπίζω ένα σοβαρό πρόβλημα: για κάποιο μυστήριο λόγο, το κουδούνι της κάτω εξώπορτας έχει σταματήσει να λειτουργεί. Και σα να μην έφτανε αυτό, δε δουλεύει όυτε το κουμπί για ν ανοίξεις την πόρτα αφού σου κάνει ο άλλος αναπάντητη. Νομίζω πως το πρόβλημα αυτό σχετίζεται με το ότι κάποιος εξυπνάκιας απ' την πολυκατοικία πρόσφατα δοκίμασε ανεπιτυχώς να αλλάξει ένα χαλασμένο ντουι λάμπας στην είσοδο και έκαψε το σύμπαν.

Με άλλα λόγια, έρχεται π.χ. η πίτσα, είσαι αραγμένος με το σώβρακο και τις παντόφλες 'πατούσες αρκούδας' (5 ευρώ στα Τζάμπο) στον καναπέ, έχεις όλα τα απαραίτητα σε reaching distance (τηλεκοντρόλ, κοκακόλα, καπνό, τασάκι, χαρτοπετσέτες), έχεις ήδη βάλει να παίζει το σήζον φινάλε Z Nation σε glorious 1080p (επεισοδιάρα, και η σειρά θεωρώ πως είναι σαφέστατα καλύτερη απ' το 'I'm so friggin' serious' Walking Dead) και ξαφνικά, τσααακ, χτυπάει ο όνυχας, οπότε αναγκάζεσαι να φορέσεις την πυτζάμα Nτίσνευ που είναι ακόμα μισοβρεγμένη στην απλώστρα και να τρέχεις να ανοίξεις στον πιτσαδόρο με την ψυχή στο στόμα. Πραγματικά είναι καθαρά θέμα τύχης το ότι δεν έχω κλειδωθεί ακόμα έξω απ' το διαμέρισμά μου. Αυτές οι γαμημένες πυτζάμες ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΣΕΠΕΣ - ΓΙΑΤΙ!?

Run The Jewels. Τρελό δίδυμο οι El-P και Killer Mike και το φετινό τους πόνημα είναι μάλλον (όχι μάλλον, σίγουρα) ο καλύτερος χιπ χοπ δίσκος που άκουσα μέσα στο 2014, καλύτερος ακόμη κι απ' το καταπληκτικό 1ο Run The Jewels. Στο χαλαρό. Ιδανικό σάουντρακ για μπάχαλα, φέρμες, ντήλια κι αλητείες στο κέντρο της μητρόπολης. Μπαίνει το Close Your Eyes με γκεστ τον Zach de la Rocha και παθαίνεις RATM, φάση νιώθεις το αίμα σου να βράζει, έτοιμος για πολύωρο καγκελάκι. "Fashion slave, you protestin' to get in a fuckin' look book/Everything I scribble's like an anarchist's cookbook". A-fucking-men.




Sunday, December 7, 2014

#14 Godflesh - A World Lit Only By Fire [Avalanche]


Σήμερα δεν έκανα απολύτως τίποτα. Τίποτα όμως. Zilch. Nada. Squat, που λένε. Πέρασα το χθεσινό μου βράδυ διαβάζοντας το Parasyte, ένα καταπληκτικό body horror manga του Hitoshi Iwaaki, το οποίο πραγματικά δε μπορούσα να σταματήσω, με αποτέλεσμα να κοιμηθώ κατα τις 6μιση το πρωί.

Όπως είναι προφανές, μιας και μιλάμε για Κυριακή (ημέρα σχόλη), ουσιαστικά έβγαλα τις λιγοστές ώρες που ήμουν ξύπνιος ξαπλωμένος, με μικρά διαλλείματα για τουαλέτα και φαγητό. Και παναντόλ έξτρα, για να ανοίξει λίγο το μάτι (και να τελειώσω το manga).

Έχει πλάκα να μην κάνεις απολύτως τίποτα. Το στηρίζω και το συνιστώ. Απεριόριστα. Για την ακρίβεια, δεν είχα καν όρεξη να γράψω αυτό το ποστ, ψιλοαγγαρεία φάση, αλλά έπαιξε μπάλα ο ψυχαναγκασμός, οπότε... δε γαμείς. Ας το γράψω.

Τους Godflesh τους έχω συνδιάσει τόσο με γαμάτες όσο και με ζοφερές στιγμές της ζωής μου. Είναι αυτό που λέμε μπάντα για όλες τις συνθήκες και ψυχολογίες, λ.χ. απο νυχτερινή οδήγηση, μιζέρια και νευρικό chainsmoking μέχρι μανία, υπερκινητικότητα, μεταμεσονύχτιες μητροπολιτικές αλητείες και σεξ. Και θεωρώ την δισκογραφία τους αψεγάδιαστη, από το αριστουργηματικό Streetcleaner μέχρι και το (υποτιμημένο, νομίζω) Hymns.

Είχα την τύχη να τους δω live πριν δυο χρόνια στο Πριμαβέρα. Αναμενόμενα απίστευτοι, σα να μην έχουν περάσει σχεδόν τρεις δεκαετίες από την κυκλοφορία του ομώνυμου ΕΡ που τα ξεκίνησε όλα. Και ναι, το νέο άλμπουμ είναι καλό. Πάρα πολύ καλό - και ολίγον τι throwback στις πιο παλιές, πιο raw στιγμές τους. Βαρύ κι ασήκωτο, το ιδανικό σάουντρακ για επιβίωση σ'έναν κατά γενική ομολογία απάλευτο χειμώνα. Ένας φίλος μου είχε σχολιάσει, 'νομίζω πως είναι μια απ' τα ίδια'. Ε και; Μπορεί. Όμως είναι Godflesh, χωρίς ρεφορμισμούς. Δε γίνεται να μην είναι στην εικοσάδα.


Υ.Γ. Αμέριστη αλληλεγγύη στους Σύριους απεργούς πείνας, τον Νίκο Ρωμανό και καθέναν που ταράζει τα λιμνάζοντα νερά του ελληνικού βούρκου.

Υ.Γ.2 Ε, αφού έγραψα κι αυτό το ποστ, θα ντυθώ να παω να πάρω εναν γαμωκαπνό, τη βροχή μου μέσα.

Saturday, December 6, 2014

#15 Survival Knife - Loose Power [Glacial Pace]


Πριν μερικές μέρες έγινε το εξής σκηνικό. Ήμουν κολλημένος στην κίνηση στην Λιοσίων, ψάχνωντας να βρω ενα κατάστημα της Γενικής Ταχυδρομικής για να παραλάβω ένα πακέτο το οποίο δεν έφτασε ποτέ στην πόρτα μου, ως όφειλε. Προφανώς ο διανομέας δεν κατάφερε ποτέ να βρεί την πολυκατοικία, λες και μένω στην Άνω Βρωμοτσικνιά στον Έβρο όπου φτάνεις με καίκι μια φορά την βδομάδα. Κούριερ σου λέει μετά. Τέλος πάντων.

Ήξερα πως το εν λόγω υποκατάστημα βρίσκεται κάπου επί της Αγίου Μελετίου αλλά σε ποιό ύψος; Παράλληλα, η κολασμένη κίνηση σήμαινε πρώτη-νεκρά για αρκετή ώρα. Φυσικά τις στιγμές της ακινησίας (που ήταν πολλές) ήμουν στο google ψάχνωντας να βρω το νούμερο αυτού του γαμημένου υποκατάστημα.

Σε μια φάση, κοντά στο Gagarin, έχοντας βάλει νεκρά και τσουλώντας/φρενάρωντας μέχρι το επόμενο αναπόφευκτο σταμάτημα της κίνησης, αφαιρέθηκα. Είναι από αυτά τα σκηνικά που είσαι χαμένος σε σκέψεις, το μυαλό μπαίνει σε αυτόματο πιλότο και ξαφνικά γουρλώνεις τα μάτια σου και συνειδητοποιηείς πως από τύχη δεν έδωσες κουτουλιά στον μπροστά σου με τον προφυλακτήρα σου. Για την ακρίβεια, δε νομίζω ότι εχω βρεθεί ποτέ τόσο κοντά σε άλλο αυτοκίνητο ενω είμαι στον δρόμο.

Ο μπροστά δε φαινόταν να έχει καταλάβει κάτι και ήμουν σίγουρος πως δεν τον είχα ακουμπήσει - ήμουν όμως τρομακτικά κοντά, μιλάμε για ένα εκατοστό το πολύ. Φόρεσα το poker face μου. Ξαφνικά, κάτι πιτσιρικάδες που περπατούσαν επί της Λιοσίων στο απέναντι πεζοδρόμιο με βλέπουν και αρχίζουν να φωνάζουν, 'ΜΑΛΑΚΑ ΔΕΣ ΠΟΣΟ ΚΟΝΤΑ ΕΙΝΑΙ Τ' ΑΜΑΞΙΑ! ΤΡΕΛΟ! ΤΣΙΜΑ ΤΣΙΜΑ ΛΕΜΕ!'. Okay guys, το κατάλαβα, είμαι κολλητά στον μπροστά, nothing to see here, move along.

Ας μιλήσουμε λίγο για τους Unwound. Διάβαζα πρόσφατα ένα άρθρο στο AV Club το οποίο υποστήριζε πως, in retrospect, ήταν μάλλον η σημαντικότερη μπάντα των τελευταίων δεκαετιών. Πραγματικά, υπάρχουν αρκετές φάσεις που δε μπορώ να σκεφτώ αντεπιχείρημα σ' αυτή τη δήλωση. Όπως εκείνο το παγερό απόγευμα στο Άμστερνταμ πριν μερικούς μήνες, που είχα μπει στο τραμ και διέσχιζα την πόλη ακούγωντας στο mp3 το Leaves Turn Inside You. Τι αριστούργημα γαμώτο. FYI, η Numero Group επανακυκλοφορεί αυτο τον καιρό σε boxset την δισκογραφία τους. Απαραίτητη αγορά.

Πάμε στους Survival Knife τώρα. Είναι μια μπάντα που περιλαμβάνει στα μέλη της τους Justin Trosper και Brandt Sandeno των Unwound. Με άλλα λόγια, πριν καν ακούσω το Loose Power, ήμουν σίγουρος ότι θα βρίσκεται στην φετεινή εικοσάδα. Πείτε με προκατηλλειμένο. Ισχύει. Αλλά μα το θεό, γαμάει. Απίστευτα. Από το πορωτικό μπάσιμο του Divine Mob καταλαβαίνεις ότι θα παίξει λιώσιμο του δίσκου στο πικάπ. Όπερ και εγένετο. Δισκάρα.

Friday, December 5, 2014

#16 Chrome - Feel It Like A Scientist [King of Spades]


Νομίζω οτι έκανα μαλακία. Χοντρή.

Είχα βγει πριν λίγο απ' το command center μου (διαμέρισμα) για να προλάβω ένα ΟΚ Market. Έπρεπε να στοκάρω σε κωλόχαρτα, χαρτί κουζίνας, καπνό, κάνα σάπιο γλυκό τύπου Amaretti και να πάρω μια Φάντα του 1,5 λίτρου για την οποία με έπιασε ξαφνικό craving.

Μπαίνω λοιπόν στο ασανσέρ και βλέπω κόλλα Α4 κολλημένη όπου ο διαχειριστής έχει βγάλει ανακοίνωση σύμφωνα με την οποία οι ιδιοκτήτες/ενοικιαστές συγκεκριμένων διαμερισμάτων πρέπει να επικοινωνήσουν μαζί του 'για κάποιο σοβαρό θέμα που τους αφορά'.

Στα καπάκια γύρισα σπίτι και τσέκαρα το νούμερο του διαμερίσματός μου. Φυσικά ήμουν σε αυτούς που έχουν 'σοβαρό θέμα' (no shit, Sherlock!). Και φυσικά ξέρω ποιο είναι αυτό. Είμαι 99% σίγουρος.

Λογικά θα βούλωσε η αποχέτευση. Και σίγουρα, σε σχέση με τα υπόλοιπα διαμερίσματα, πετάω περισσότερα χαρτιά στην τουαλέτα. Κατά πολύ. Ιδεοψυχαναγκαστικός, γαρ.

Ταλαιπωρία. Φυσικά δεν μπορούν να το κάνουν trace πίσω σ' εμένα. Αλλά και πάλι, έχω αγχωθεί. Τέλος πάντων. Θα σκεφτώ μια έξυπνη δικαιολογία.

Πάμε στους Chrome. Θυμάμαι σαν χθες την πρώτη φορά που άκουσα το Alien Soundtracks. Να μπαίνει το Chromosome Damage και το σαγόνι να πέφτει με ένα έντονο 'ΝΤΟΥΠ' στο πάτωμα. Μόνο αγνή, άδωλη αγάπη για Damon Edge και Helios Creed (μα υπάρχουν πιο κουλ stage names από αυτά; δε νομίζω). Το θέμα είναι ότι μιλάμε για μια μπάντα που τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες έχει αλλάξει περισσότερα μέλη απ' ότι εγω σώβρακα τον μήνα που πέρασε. Ο Edge έχει πεθάνει, η μπάντα το χει διαλύσει και ξαναστήσει πολλάκις, ε, συνήθως τέτοια σκηνικά δεν βγαίνουν σε καλό. Πως αλλιώς να το πω,δεν έχει δικαίωμα ρε παιδί μου μια μπάντα που έχει περάσει τόσα να βγάζει δισκάρες σαν το φετινό Feel It Like A Scientist. Είναι άδικο για όλους τους άλλους. Ακούς το Lady Feline και νομίζεις πως ο χρόνος γι' αυτούς έχει σταματήσει στο '78 - κι αυτό είναι τέλειο.




Thursday, December 4, 2014

#17 Ought - More Than Any Other Day [Constellation]


Για άλλη μια φορά τέλειωσε ο καπνός μου εκεί που δε το περίμενα και φυσικά το prospect του να βγω απ' το σπίτι ΞΑΝΑ, μετά απο μια μέρα-ταλαιπωρία, μου μοιάζει με φαραωνικό έργο. Ως εκ τούτου, την τελευταία ώρα την έχω περάσει ψάχνωντας στο ίντερνετ για ένα γαμημένο περίπτερο που να κάνει ντελίβερυ στην ευρύτερη περιοχή του Αθηναικού κέντρου. Τίποτα. Ότι βρίσκω είναι κλειστό ή απλούστατα δεν υπήρξε ποτέ, κρίνοντας από τα φτιαγμένα στο paint διαφημιστικά που βρήκα ανεβασμένα στο φέησμπουκ (!).

Είναι τρελό, αν το καλοσκεφτείς, ότι μπορώ να παραγγείλω με πέντε κλικ μια μερίδα στρουθοκάμυλο ογκρατέν π.χ. αλλά δεν μπορώ να βρω ενα μέρος που να φέρνει τσιγάρα. Τι να πεις. Όπως φαίνεται δεν την γλυτώνω την έξοδο από την -πολύτιμη αυτό το διάστημα- θαλπωρή του σπιτιού.

Επειδή εκνευρίζομαι όσο το σκέφτομαι, ας μιλήσουμε για κανα δίσκο. Ought λοιπόν. Καναδάς 4 life. Constellation 4 life. Post punk 4 life. Ε, δισκάρα, απλά. Κι αυτό το Habit. Τι κομματάρα. Γενικά όλος ο δίσκος όμως είναι καταπληκτικός, τον βάζεις να παίξει και δεν μπορείς, δε γίνεται να το κλείσεις το πικαπ πριν τελειώσει. Κι αυτός ο Tim Beeler. Τι φωνή (και τι παρουσία, φέρνει στους εξωγήινους του Close Encounters of the Third Kind, τους ψηλούς όμως). Επιπλέον, μπονους ποιντς για το ότι γαμάει, ΓΑΜΑΕΙ στο αμάξι.

Είναι πολύ ιδιαίτερη δοκιμασία το ' καταλληλότητα δίσκου για οδήγηση', και το More Than Any Other Day παίρνει 10/10 σ' αυτό τον τομέα. Ακόμα και στην κίνηση του κέντρου, σταμάτα ξεκίνα, πρώτη νεκρά, που στρίβεις το τσιγάρο ανάμεσα στα σταμάτα ξεκίνα και γεμίζει το αμάξι τρίμματα και με αυτό το σπαστικό ψιλόβροχο που δεν σ αφήνει να έχεις ανοιχτό κανονικά το παράθυρο, οπότε καπνίζεις και στάζεις το τσιγάρο από ένα άνοιγμα 3-4 εκατοστών με αποτέλεσμα η μισή κάφτρα να φεύγει στο πίσω κάθισμα, κάθε γαμημένη φορά. Ε, σ' αυτή τη φάση ανεβάζεις το volume στο Clarity και λες, 'δε γαμιέται'.

Οπότε ναι, εννοείται στην φετινή 20άδα, και χαμηλά το έβαλα, τώρα που το σκέφτομαι. Σίγουρα θα το μετανιώσω αυτό.

Wednesday, December 3, 2014

#18 Total Control - Typical System [Iron Lung]


Σήμερα στη δουλειά (δηλαδή χθες, αλλά έχει σημασία;) χτύπησε το κινητό μου με κλήση με απόκρυψη. 'Για δες',σκέφτομαι και το σηκώνω. Στην άλλη άκρη, μια πολύ σήριους μπίζνες φωνή  με ρωτάει, "Καλησπέρα, ο κος. ΧΧΧΧΧ;' 'Ο ίδιος' απαντώ, έτοιμος να συνεχίσω με 'δεν με ενδιαφέρει η προσφορά σας'. Κι όμως: 'Από το Α.Τ. Ομόνοιας σας καλούμε. Μπορείτε να περάσετε για μια υπόθεσή σας;'

Στο σημείο αυτό ένιωσα να μου κόβονται τα πόδια. Τα χειρότερα πιθανά σενάρια άρχισαν να στροβιλίζουν στο κεφάλι μου. Εξάλλου έναν καφέ να σε δουν να πίνεις με κάποιον που έτρωγε σουβλάκι πρόσφατα με κάποιον που είναι ξάδερφος ενός φίλου κάποιου που καταζητείται, μπορεί και να μπλέξεις. Άσχημα.

'Τι υπόθεση;' ρωτάω, προσπαθώντας να κρύψω το άγχος μου. 'Για μια κυνηγετική καραμπίνα που βρέθηκε...', έρχεται η απάντηση και σκέφτομαι 'εδω είμαστε, τι φάση, πως έμπλεξα'. 'Τι καραμπίνα; δεν έχω καραμπίνα. Δεν είχα ποτέ καραμπίνα. Δεν σκοπεύω να αποκτήσω ποτέ καραμπίνα' απαντώ.

'Δεν είχατε δηλώσει μια κλεμμένη καραμπίνα σχετικά πρόσφατα;' Ευτυχώς, εκείνη τη στιγμή έγινε το κλικ και κατάλαβα τι είχε παίξει. Πριν δυο χρόνια, είχαν κλέψει μια κυνηγετική καραμπίνα από το Φιατ του πατέρα μου στα Εξάρχεια (έγινε κι αυτό). Και προφανώς κάπως την βρήκανε και θεωρήσανε πως εγώ ήμουν ο κάτοχος (cause I'm badass like that, εξάλλου πάντα πίστευα πως θα μου ταίριαζε μια καραμπίνα-boomstick αλά Ash από Army of Darkness). Και πήρανε εμένα γιατί στο οικογενειακό συμβόλαιο του κινητού φαίνεται πρώτο το όνομά μου.

Τέλος πάντων, τι σχέση έχει όλο αυτό με τον φετινό δίσκο Total Control; Καμία απολύτως. Απλά σκεφτείτε, πόσες φορές θα στη ζωή σου θα σε καλέσουν μπάτσοι για να σε ρωτήσουν για κλεμμένη καραμπίνα; Όχι πολλές (ελπίζω). Ε και ήθελα να γράψω κάτι.

Ψιλομαύρη μέρα σήμερα γενικά. Ψιλομαύρος Δεκέμβρης δηλαδή. Και το Typical System κολλάει ωραία στην όλη φάση. Αυτή η μπάντα βγάζει μια πολύ ιδιαίτερη μελαγχολία - νομίζω πως το μυστικό εντοπίζεται σ' αυτά τα διαολεμένα synths που κουμπώνουν απόλυτα σ' αυτές τις (ύπουλες) φάσεις που είσαι ψιλοσκατά και δεν έχεις ούτε την όρεξη ούτε την ενέργεια να το παλέψεις. Flesh War φάση. Κι επειδή το '11, σα μαλάκας που είμαι, δεν έβαλα καν στη λίστα το Henge Beat, ε, θα βάλω φέτος το καινούριο πόνημα.

Tuesday, December 2, 2014

#19 Sharon Van Etten - Are We There [Jagjaguwar]


Αφού πέρασε κι αυτή η μέρα (ευτυχώς!), ας βάλω το νο. 19 της φετινής μπλογκοβίζιον (δεν θα σταματήσει ποτέ να ακούγεται γελοίο αυτό το όνομα, but I digress).

Μ' είχε πάρει ο ύπνος το απόγευμα (λήθαργος, βασικά) και ξύπνησα από τηλεφώνημα της αδερφής μου που ήταν στην περιοχή και ψηνόταν να περάσει να αράξουμε και να δούμε καμια ταινία. 'Μέσα', είπα, αν και ήμουν ψιλοτσιταρισμένος λόγω του απότομου ξυπνήματος και μιας σκατομέρας γενικά. Μετά από λίγη ώρα χτύπησε το κουδούνι. Είχα αφήσει κάτι τεράστια χαρτόκουτα από την βιτρίνα που έφτιαξα για τις φιγούρες μου στην εξώπορτα οπότε δεν μπορούσε να βγάλει τα παπούτσια της εκτός σπιτιού, όπως είναι ο κανόνας εδω πέρα. Ε εκεί πιστεύω πως γαμήθηκε η φάση.

Για τις επόμενες δύο ώρες, όσο διήρκησε η ταινία δηλαδή, η ιδεοληψία τα έδωσε όλα, πραγματικά. Παρ' όλα αυτά, έχοντας εξασκήσει το ποκερ φέης μου δεκαετίες τώρα, μπορούσα να το παίξω αρκετά ήρεμος και συγκεντρωμένος στο έργο. Μπράβο μου. Τέσπα, το θέμα είναι πως εδω στο κέντρο, πρέπει να είσαι πολύ τυχερός για να βολτάρεις και ΜΗΝ πατήσεις σκατά ή κάτι εξίσου αηδιαστικό. Ε λοιπόν, ήμουν σίγουρος πως τα παπούτσια της αδερφής μου ήταν βρώμικα. Και είχε πατήσει μέσα στο σπίτι, πράγμα πολύ κακό. Σε μια φάση πήγε τουαλέτα οπότε βρήκα κι εγώ την ευκαιρία μου να σηκωθώ, να πάω στο χώλ και να τσεκάρω τα παπούτσια της. Για δες. Είχε όντως μια μπίχλα στο αριστερό.

Η ώρα πέρασε, η ταινία τελείωσε, η αδερφή μου έφυγε έχοντας πιει δυο ποτήρια φθηνό κόκκινο κρασί και μπορούσα πλέον ν' αναλάβω δράση. Γλυκιά ανακούφιση, την ένιωσα να με σκεπάζει σαν ένα απ' αυτά τα κύματα που σκάνε στο άσχετο όταν περάσει καράβι της γραμμής κοντά στην παραλία. Σκούπα, σουίφερ, σφουγγάρισμα και για να δωσω αυτό το έξτρα edge, το κερασάκι ρε παιδί μου, καθάρισμα πατώματος 78 τετραγωνικών με υγρά πανάκια Κλινεξ, στα τέσσερα. Παράλληλα, μούδιασμα στα χέρια και στα πόδια, ζαλάδα και τάση για εμετό συμπλήρωσαν την όλη φάση. Δε γαμείς.

Τον φετινό δίσκο της Sharon δε θα τον έβαζα στην 20άδα, αλλά δε ξέρω, κάτι η λαιβάρα της στο Primavera, κάτι η εγγενής μελαγχολία των ημερών, κάπως τέλος πάντων μου τα σκασε χθες βράδυ που το είχα βάλει να το ξανακούσω - και μου τα έσκασε άσχημα, με την καλή έννοια. Έπαιξε δηλαδή τρεις-τέσσερις φορές στο ρηπήτ, μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Γιατί όχι. Ωραίος δίσκος, πάρα πολύ ωραίος βασικά κι αυτό το You Know Me Well πονάει έτσι όμορφα κάθε φορά.



Monday, December 1, 2014

#20 Trust - Joyland [Arts & Crafts]


Robert Alfons κι ας μη γαμήσω ποτέ. Το 'χει ο τύπος. Νομίζω το Joyland είναι καλύτερο στο σύνολό του ως άλμπουμ απ' το TRST (2012), κι ας μην έχει κολληματικά τύπου 'repeat for all eternity' tracks όπως το Bulbform π.χ.

Κρίμα που την έκανε η Maya, φαινόντουσαν γαμάτο δίδυμο (ή και κάτι παραπάνω) στο video του Candy Walls. Σίγουρα θα υπάρχει μια δακρύβρεχτη ιστορία πίσω από αυτό το σκηνικό.

Τέλος πάντων, θα ήθελα να γράψω κάτι καλύτερο, πιο ενδιαφέρον κλπ αλλά όλη μέρα σήμερα ήμουν δουλειά, έχω εγκαταστήσει περισσότερες φορές το Office και το Autocad απ' όσες θα θεωρούσε ένας ψυχίατρος υγιές, έχω χωθεί σε μέρη που ο ήλιος έχει να φωτήσει χρόνια (βλ. πατώματα cubicles) ενώ στα καπάκια, στη φάση δηλαδή που είχα μόλις μπει σπίτι κουβαλόντας ψώνια, άρχισαν τα τηλέφωνα για περαιτέρω tech support ενώ το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να στήσω μια γαμημένη βιτρίνα που αγόρασα απ' τα ΙΚΕΑ και να χώσω μέσα κάποιες απ' τις φιγούρες που τρώνε σκόνη τόσο καιρό στο νέο σπιτι. Και να φάω. Και να κοιμηθώ. Πάντως στην επιστροφή στη Βουλιαγμένης ξεμπούκωσα λίγο το αμάξι με το Geryon, κάτι είναι κι αυτό.

Αυτά τα ολίγα προς το παρόν. Γαμεί ο δίσκος, το είπα, έτσι;