#1 Fugazi - First Demo [Dischord]

Ναι, ναι, ξέρω, είμαι liar and a cheat, 'τι μαλακίες μας τσαμπουνάς ρε φίλε, για άλμπουμ του '14 είναι η μπλογκοβίζιον' κλπ. Κράξτε ελεύθερα. Αλλά επιτρέψτε μου με να παρουσιάσω αναλυτικά το σκεπτικό μου πρώτα. Θα ξεκινήσω αποκαλύπτοντάς σας ένα μυστικό: αυτό είναι το πρώτο κείμενο που έγραψα για την φετινή λίστα. Όταν θα το διαβάζετε, θα έχουν περάσει είκοσι μέρες από την συγγραφή του. Έχει προγραμματιστεί ν' ανέβει στις 12:01 στις 20 Δεκέμβρη του 2014. Με άλλα λόγια, αυτό το ποστ είναι κάτι σαν mini time capsule. Μπορεί όταν θα το ποστάρει το blogger εγω π.χ. να έχω χρειαστεί να εγκαταλείψω την χώρα ή να έχω πεθάνει ή κάτι τέτοιο. Ζωή είναι αυτή, πράγματα (κι ατυχήματα) συμβαίνουν. Πραγματικά όσο σκέφτομαι το πόσο γκροτέσκο θα είναι όντως να έχω πεθάνει και το ακάουντ του Soul Auctioneer να ποστάρει σα να μην τρέχει τίποτα, beyond the grave φάση, χαζογελάω μόνος μου. Χμ. Moving on.

Αν όλα έχουν πάει καλά στο μήνα αυτό που πέρασε, η βιβλιοπαρουσίαση την Παρασκευή 19/12 θα έχει κυλήσει δίχως απρόοπτα (βλ. τα καναπεδάκια θα τρωγόντουσαν και η κόκα κόλα θα ήταν λάιτ), κάτι μνήμες που έχω παραγγείλει απο Κίνα θα έχουν φτάσει μετά από ένα δύσκολο ταξίδι στα ΕΛΤΑ, η NECA θα έχει κυκλοφορήσει επιτέλους την γαμημένη 3η σειρά επετειακών Aliens action figures και θα είμαι ακόμα ζωντανός για να μπορώ να τις στήσω στις νέοαποκτηθείσες βιτρίνες μου. Γιατί έτσι ρολλάρω.

Πάμε τώρα στο σκεπτικό πίσω απ' την επιλογή του φετινού νο. 1 της λίστας. Κάποιος σοφός άνθρωπος είχε πει κάποτε, πως υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι: από τη μια είναι αυτοί που εκτιμούν δεν ζουν δίχως την μουσική παρακαταθήκη του Ian MacKaye και του καλύτερου label στην καταγεγραμμένη ανθρώπινη ιστορία, της Dischord Records δηλαδή. Απ' την άλλη, είναι αυτοί οι οποίοι αντιμετωπίζουν μπάντες όπως τους Minor Threat και τους Fugazi με ψυχρή αδιαφορία στην καλύτερη των περιπτώσεων. Αυτοί οι δεύτεροι εκτός απο βαρετοί είναι γενικότερα αντιπαθείς, βάζουν κέτσαπ στο σουβλάκι τους, οδηγούν douchemobiles τύπου Mini Cooper, διπλοπαρκάρουν απ' την αντίθετη πλευρά του δρόμου που έχουν διπλοπαρκάρει όλοι οι άλλοι για να μη χρειαστεί να περπατήσουν τέσσερα μέτρα παραπάνω με αποτέλεσμα να μην χωράει να περάσει το λεωφορείο και να γαμιέται η φάση όλων των κολασμένων οδηγών μέσα στη κίνηση, κατουράνε με το καπάκι κατεβασμένο,  εγκαθιστούν toolbars στο πισί τους, ακούνε μουσική κυρίως απ' το youtube, στο ταμείο του σουπερμάρκετ δεν σου παραχωρούν ποτέ προτεραιότητα ακόμα κι αν εσύ κρατάς ένα γαμημένο Μιλκαφέ κι αυτοί εφόδια για πυρηνικό ολοκαύτωμα,  και γενικώς είναι απάλευτοι, ας μη γελιόμαστε. Ελπίζω όσοι διαβάζετε το ποστ αυτό να ανήκετε στην πρώτη κατηγορία. Αν πάλι είστε στην δεύτερη, πραγματικά, πως βρεθήκατε εδω πέρα; Πως γίνεται να είστε μέσα Παρασκευή βράδυ;

Συνεχίζουμε. Οι Fugazi έπαιξαν το τελευταίο show τους στις 4 Νοέμβρη του 2002 στο Λονδίνο. Έκτοτε, είναι σε 'indefinite hiatus', δηλαδή είναι ουσιαστικά διαλυμένοι. Τελευταία κυκλοφορία τους ήταν το αριστουργηματικό 'The Argument' το 2001. Πως λοιπόν βρέθηκαν, out of the blue, στο νο. 1 της λίστας με τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2014; Η απάντηση κρύβεται σε ένα technicality. Δεκαετίες πριν, τον μακρινό Γενάρη του '88, οι MacKaye, Canty, Lally και Picciotto είχαν ηχογραφήσει το πρώτο ντέμο τους, έχοντας γύρω στα 10 λαιβ στο ενεργητικό τους ως μπάντα. Για κάποιο μυστήριο λόγο, το συγκεκριμένο ντέμο, πέραν από λιγοστές κόπιες σε κασσέτα χέρι με χέρι, δεν είχε μέχρι σήμερα κυκλοφορήσει επίσημα απ' την μπάντα. Αυτό το λάθος λοιπόν βάλθηκε να διορθώσει η τιμημένη Dischord φέτος. Και ναι, σπασίκλες, μετράει ως νέα κυκλοφορία, χα! Για την ακρίβεια, με το που ανακοινώθηκε, καπου μετά το καλοκαίρι, αν θυμάμαι καλά, ήξερα πως αυτό θα είναι το προσωπικό μου νο. 1 για φέτος - και με διαφορά.

Τωρα εδω ειναι κανονικά που θα έγραφα για το πόσο μπαντάρα είναι οι Fugazi, για το πως το First Demo ακούγεται τόσο φρέσκο και γαμηστερό, για το πως δεν είναι λογικό τα χιλιοακουσμένα αυτά κομμάτια να προκαλούν τέτοιου επιπέδου ηχητικό οργασμό στα ταλαιπωρημένα αυτιά σου, για το χαμόγελο που εξακολουθεί να σου φέρνει στη μούρη η opening μπασογραμμή του Waiting Room μετά από τόσα χρόνια λιωσίματος του 13 Songs, για την γλυκιά 80ς-90ς μελαγχολία που συνοδεύει αριστουργήματα όπως το Merchandise και το Break-in, γι' αυτό το γαμημένο συναίσθημα που σε πιάνει με όλα τα αγαπημένα σου πράγματα, βιβλία, ταινίες, μουσική, ξέρετε για τι πράγμα μιλάω εσείς της πρώτης κατηγορίας, είναι αυτή η φάση που νιώθεις πως η μπάντα είναι κάτι παραπάνω από μπάντα, η ηχογράφηση κάτι παραπάνω από ηχογράφηση, οι Fugazi είναι φίλοι σου, δικοί σου άνθρωποι, κολλητοί, εκεί στο πλάι σου και στα καλά και στα άσχημα, και που ξέρεις, είσαι απόλυτα σίγουρος, πως ότι και να έχει γίνει, όσο και να έχει γαμηθεί κάτι, κι η ζωή σου όλη ακόμα, θα είναι εκεί όποτε τους χρειαστείς, πως θα νιώθεις ρίγος, ανατριχίλα και - αν όχι ελπίδα - κάτι σαν ανακουφιστική συμφιλίωση με την χαρντκορ (see what I did there?) πραγματικότητα, ακούγοντας έναν στίχο όπως το 'you can't be what you were/so you better start being/just what you are'.

Σίγουρα, θα μπορούσα να είχα γράψει όλα αυτά. Ή θα μπορούσα να ποστάρω απλά την παρακάτω φωτογραφία και να το λήξω εδώ.

P.S. Ομολογώ πως δεν κρατήθηκα και ξανάνοιξα το αρχείο την τελευταία στιγμή πριν το ποστάρισμα για ένα τελικό edit. Και πάλι όμως, ποιός ξέρει τι μπορεί να συμβεί μέχρι να το διαβάσετε. Χθες π.χ., άφησα ανοιχτή την σόμπα για να στεγνώσουν τα ρούχα σε απόσταση εκατοστών απ' την απλώστρα. What you don't know could kill you.