Πραγματικά, λίγα πράγματα είναι τόσο hardcore όσο το ξύπνημα στις οκτώ το πρωί με πανικοβλημένο τηλεφώνημα πελάτη για πιθανώς χαμένα προσωπικά email. Σε συνδιασμό φυσικά με όλα τα πιθανά combo-multipliers: παγωμένο σπίτι, χαλασμένο air condition, μια και μοναδική γαμημένη σόμπα με καλώδιο ρεύματος μικρότερο σε μήκος από αυτά τα διακοσμητικά καλώδια USB που δίνουν μερικά κινητά μαζί στην συσκευασία και ψυγείο δίχως Milcafe. Ειδικά το τελευταίο, πονάει μέχρι το μεδούλι. Δεν ξεκίνησε καλά αυτή η μέρα.
Ακόμα βρέχει. Τι να πεις. Άπλωσα κάτι ρούχα χθες το βράδυ, τα οποία υπολογίζω πως θα έχουν στεγνώσει απ' τη νέα χρονιά, χωρίς υπερβολή. Κι επειδή σα μαλάκας που είμαι είχα διαβάσει ότι καλό είναι όταν απλώνουμε ρούχα μέσα στο σπίτι ν αφήνουμε ενα παράθυρο δίπλα ανοιχτό για την υγρασία, το έκανα χωρίς να αναλογισθώ τις συνέπειες (βλ. ξύπνημα με την τσίμπλα να έχει δημιουργήσει σταλαγμίτη ελέω θερμοκρασίας διαμερίσματος επιπέδου σαλονιού πλοίου Agoudimos Ferries).
Αν όλα πάνε καλά σήμερα (όσο καλά μπορούν να πάνε τα πράγματα σε μια μέρα σαν αυτή δηλαδή), δεν θα χρειαστεί να ξεπορτίσω απ' την τρώγλη το διαμέρισμά μου. Θα τυλιχτώ με 2-3 κουβέρτες και θα περάσω την Πέμπτη αυτή κάνοντας ένα μικρό catch up στα επεισόδια των τηλεοπτικών σειρών της εβδομάδας μέχρι στιγμής, Ίσως φάω και κάνα σουβλάκι, γιατί είμαι και bon viveur. Για μας είναι η ζωή.
Θυμάμαι όταν πρωτοανακοινώθηκε το Soused, με teaserάκι Scott O))) κλπ να κυκλοφορεί απ' την 4AD και πανικό στα διάφορα μουσικοσάιτ, break the internet φάση. Ψιλοδικαιολογημένα, μεταξύ μας. Ο Walker γερνάει σαν το καλό κρασί: τα τελευταία χρόνια κυκλοφορεί αποκλειστικά και μόνο αριστουργήματα. Οι Sunn , οι οποίοι παραμένουν σταθερά απ' τις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες των τελευταίων δεκαετιών, είχαν να κυκλοφορήσουν proper άλμπουμ απ' το τρομερό Monoliths & Dimensions του 2009. Και τσαακ, σκάει το '14 και να που έχουμε δύο collaborative δουλείες με τον Stephen O' Malley ιν δε μιξ - το Terrestrials μαζί με τους Ulver και το Soused. Από τα δύο, θα προτιμήσω το τελευταίο. Χαλαρά.
Κατ' αρχάς, είναι πρώτα και κύρια δίσκος του Scott. Πράγμα που μεταφράζεται σε απίστευτα μελαγχολικό και βαρύ avant-garde crooner παράδεισο (ή κόλαση, εξαρτάται πως το βλέπεις). Προσθέτοντας τα κολασμένα droning riffs των Sunn στην εξίσωση, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να γοητεύσει και τους πιο δύσπιστους. Ακούγοντάς το νιώθεις πως οι Sunn είναι κάπως στο παρασκήνιο σε αυτή τη συνεργασία, από δική τους πρωτοβουλία (Scott Walker είναι αυτός!) χωρίς όμως να γίνονται αόρατοι - το αντίθετο βασικά. Πατάς play, ξεκινά το Brando και πριν προλάβει να απομακρυνθεί το δάχτυλο απ' το play, πάρτα, "Ah, the wide Missouri!/Dwellers on the bluff/Across the wide Missouri/Never enough/No, never enough", πας να τραβήξεις ανάσα και τσουπ σκάει σα πυρηνική η ριφάρα μεγατόνων των Sunn, πριν ξαναπάρει τα ηνία ο Walker. Αυτό το υπέροχο back and forth, σαν χορός ένα πράγμα, συνεχίζεται για τα επόμενα 48 λεπτά. Δισκάρα γαμώτο.
No comments:
Post a Comment