#19 Sharon Van Etten - Are We There [Jagjaguwar]

Αφού πέρασε κι αυτή η μέρα (ευτυχώς!), ας βάλω το νο. 19 της φετινής μπλογκοβίζιον (δεν θα σταματήσει ποτέ να ακούγεται γελοίο αυτό το όνομα, but I digress).

Μ' είχε πάρει ο ύπνος το απόγευμα (λήθαργος, βασικά) και ξύπνησα από τηλεφώνημα της αδερφής μου που ήταν στην περιοχή και ψηνόταν να περάσει να αράξουμε και να δούμε καμια ταινία. 'Μέσα', είπα, αν και ήμουν ψιλοτσιταρισμένος λόγω του απότομου ξυπνήματος και μιας σκατομέρας γενικά. Μετά από λίγη ώρα χτύπησε το κουδούνι. Είχα αφήσει κάτι τεράστια χαρτόκουτα από την βιτρίνα που έφτιαξα για τις φιγούρες μου στην εξώπορτα οπότε δεν μπορούσε να βγάλει τα παπούτσια της εκτός σπιτιού, όπως είναι ο κανόνας εδω πέρα. Ε εκεί πιστεύω πως γαμήθηκε η φάση.

Για τις επόμενες δύο ώρες, όσο διήρκησε η ταινία δηλαδή, η ιδεοληψία τα έδωσε όλα, πραγματικά. Παρ' όλα αυτά, έχοντας εξασκήσει το ποκερ φέης μου δεκαετίες τώρα, μπορούσα να το παίξω αρκετά ήρεμος και συγκεντρωμένος στο έργο. Μπράβο μου. Τέσπα, το θέμα είναι πως εδω στο κέντρο, πρέπει να είσαι πολύ τυχερός για να βολτάρεις και ΜΗΝ πατήσεις σκατά ή κάτι εξίσου αηδιαστικό. Ε λοιπόν, ήμουν σίγουρος πως τα παπούτσια της αδερφής μου ήταν βρώμικα. Και είχε πατήσει μέσα στο σπίτι, πράγμα πολύ κακό. Σε μια φάση πήγε τουαλέτα οπότε βρήκα κι εγώ την ευκαιρία μου να σηκωθώ, να πάω στο χώλ και να τσεκάρω τα παπούτσια της. Για δες. Είχε όντως μια μπίχλα στο αριστερό.

Η ώρα πέρασε, η ταινία τελείωσε, η αδερφή μου έφυγε έχοντας πιει δυο ποτήρια φθηνό κόκκινο κρασί και μπορούσα πλέον ν' αναλάβω δράση. Γλυκιά ανακούφιση, την ένιωσα να με σκεπάζει σαν ένα απ' αυτά τα κύματα που σκάνε στο άσχετο όταν περάσει καράβι της γραμμής κοντά στην παραλία. Σκούπα, σουίφερ, σφουγγάρισμα και για να δωσω αυτό το έξτρα edge, το κερασάκι ρε παιδί μου, καθάρισμα πατώματος 78 τετραγωνικών με υγρά πανάκια Κλινεξ, στα τέσσερα. Παράλληλα, μούδιασμα στα χέρια και στα πόδια, ζαλάδα και τάση για εμετό συμπλήρωσαν την όλη φάση. Δε γαμείς.

Τον φετινό δίσκο της Sharon δε θα τον έβαζα στην 20άδα, αλλά δε ξέρω, κάτι η λαιβάρα της στο Primavera, κάτι η εγγενής μελαγχολία των ημερών, κάπως τέλος πάντων μου τα σκασε χθες βράδυ που το είχα βάλει να το ξανακούσω - και μου τα έσκασε άσχημα, με την καλή έννοια. Έπαιξε δηλαδή τρεις-τέσσερις φορές στο ρηπήτ, μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Γιατί όχι. Ωραίος δίσκος, πάρα πολύ ωραίος βασικά κι αυτό το You Know Me Well πονάει έτσι όμορφα κάθε φορά.