Πριν λίγη ώρα την απογευματινή μου σιέστα-κώμα διέκοψε ο σπαστικός αλλά και απόλυτα σαφής ήχος του κουδουνιού. Σαφής; Σαφής. Όσο βαριά και να κοιμάσαι, και πιστέψτε με, κοιμόμουν πολύ βαριά, φάση είχε φύγει σάλιο στο μαξιλάρι, δεν τον μπερδεύεις αυτό τον ήχο με τίποτε άλλο, ξέρεις χωρίς την παραμικρή αμφιβολία τι είναι πριν καν ξυπνήσεις. Μερικές φορές, αν είσαι τυχερός, προλαβαίνεις να τον ακούσεις σε φάση βαθύ REM ύπνου. Πραγματικά, αυτό το απόκοσμο 'ΝΤΡΕΕΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖ' (το οποίο είμαι σίγουρος αποτελεί προιόν ενδελεχούς επιστημονικής έρευνας, δε παίζει να προέκυψε στην τύχη αυτός ο ανίερος θόρυβος) φέρνει τα πάνω κάτω στο σύμπαν του ονείρου το οποίο ζεις εκείνη τη στιγμή, πράγμα που μερικές φορές αποδυκνείεται καλό. Υποθέτω πως κάπως έτσι θα είχε στο μυαλό του ο Ιωάννης το σάλπισμα που θα φέρει το τέλος του κόσμου όταν έγραφε την Αποκάλυψη. Μόνο που σ' αυτή την περίπτωση, το τέλος του κόσμου έρχεται πραγματικά. Για δες.
Τελικά στην πόρτα ήταν μια φίλη που είχε περάσει να μου αφήσει κάτι λεφτά για ενα εισητήριο που της είχα βγάλει με την κάρτα μου προ ημερών. Μου έδωσε τα χρήματα μαζί με ένα γαλακτομπούρεκο απ' το ζαχαροπλαστείο απέναντι. Απ' ότι φαίνεται, δεν είναι όλα τα άγαρμπα ξυπνήματα άσχημα.
Πραγματικά, αυτό το γαλακτομπούρεκο μου έφτιαξε τη βραδιά. Let that sink in a little bit. Φυσικά, αφού πέρασε λίγη ώρα και συνειδητοποίησα ότι χαζοχάρηκα με ένα γλυκό ταψιού από παρακμιακό ζαχαροπλαστείο του κέντρου, με πήρε ολίγον τι απο κάτω. Τελικά το αφαίρεσα ευλαβικά απ' το κουτί, το έβαλα σ' ένα πιάτο και καθόμουν και το κοίταζα κάνα δεκάλεπτο, με το πηρούνι ανα χείρας. 'Όχι, δε θα το φας τώρα, αυτό είναι το highlight της ημέρας, ίσως και της εβδομάδας. Πρώτα θα γράψεις το επόμενο ποστ για την μπλογκοβίζιον και μετά θα το φας για ν' ανταμείψεις τον εαυτό σου', ψιθύρησε απειλητικά ο εσωτερικός μου μονόλογος. Αυτός ο μαλάκας μπορεί να γίνει απίστευτα εκνευριστικός, οπότε ας πω δυο λογάκια για το Dude Incredible.
O Steve Albini είναι κάτι σαν τον Harry Dean Stanton της μουσικής. Εξηγούμαι: ο Roger Ebert είχε πει κάποτε πως, αξιωματικά, αν σε κάποια ταινία παίζει ο Stanton, τότε αυτή θα είναι τουλάχιστον watchable. Η φιλμογραφία του επιβεβαιώνει το αξίωμα αυτό, μέχρι και σήμερα. Έτσι λοιπόν είναι και ο Steve. Με άλλα λόγια, αν έχει εμπλακεί με κάποιο τρόπο στην δημιουργία ενός άλμπουμ, είτε ως μουσικός είτε ως παραγωγός (recording engineer δηλαδή, όπως τονίζει ο ίδιος), τότε είναι σχεδόν σίγουρο πως ο δίσκος αυτός, at the minimum, θα έχει κάτι να πει. Υπάρχουν κάποιοι που τον θεωρούν ψιλοκαθίκι και προβοκάτορα-οριακά τρολ, με αφορμή καυστικά σχόλιά που έχει εκτοξεύσει κατά καιρούς για μπάντες, μουσικές τάσεις κλπ. Άλλοι πάλι τον θεωρούν ιδιοφυία.
Εγώ ανήκω στο δεύτερο στρατόπεδο. Οπότε είμαι προφανέστατα biased και να σας πω κάτι; Δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα με αυτό. Απ' τους Big Black και τους Rapeman μέχρι και τους Shellac, ο Albini έχει γράψει μερικά από τα καλύτερα άλμπουμ του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, πείτε με υπερβολικό, δε με νοιάζει. Ακούς π.χ. το Songs About Fucking, δίσκος του '87, φάση θα μπορούσε να είχε παιδιά τωρα αν ήταν συμμαθητής μου, και συνειδητοποιείς ότι πρόκειται για κάτι άχρονο, που θα μπορούσε να βγει φέτος ή του χρόνου ή σε πέντε χρόνια και πάλι να σου γαμήσει το μυαλό. Αν αυτό δεν είναι σημάδι μουσικής ιδιοφυίας, τότε δεν έχω ιδέα τι είναι, βασικά δε ξαναχρησιμοποιώ τον όρο 'μουσική ιδιοφυία'.
Η παρέα των Albini, Bob Weston και Todd Trainer είχαν να κυκλοφορήσουν δίσκο απ' το Excellent Italian Greyhound του 2007. Στο ενδιάμεσο, δούλευαν με χαλαρούς ρυθμούς νέα κομμάτια τα οποία μερικοί είχαμε την τύχη να τ' ακούσουμε live. Αχ. Και τι live. Θα έλεγα πως οι Shellac είναι χαλαρά στην πεντάδα των απολαυστικότερων συναυλιών που έχω παρακολουθήσει ποτέ. Αξίζει να παει κανείς σε φεστιβάλ του εξωτερικού μόνο και μόνο γι' αυτούς. Και μετά να ξαναπάει και του χρόνου. No two sets are alike.
Το Dude Incredible είναι λοιπόν το πέμπτο κατά σειρά άλμπουμ της μπάντας και είναι ένας κλασσικός δίσκος Shellac, είναι με άλλα λόγια καταπληκτικός. Απίστευτα tight συνθέσεις, τρομεροί, γεμάτοι ειρωνία στίχοι, παραγωγή 100% Albiniσια που στάζει αναλογίλα, αυτή η γαμάτη αίσθηση ότι ακούς να παίζει μουσική μια παρέα οριακά μεσήλικων κολλητών που ξέρει ο καθένας τα δυνατά σημεία του άλλου, εξώφυλλο από ανακυκλωμένο χαρτί με μαιμούδες που γρατσουνάει τους γειτονικούς δίσκους, κι αυτό το γαμημένο Riding Bikes, το οποίο είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Τέλος πάντων, νομίζω ότι δεν υπάρχει λόγος να γράψω κάτι άλλο. Για την ακρίβεια, όλο αυτό το κείμενο είναι πλεονασμός, θα μπορούσα να το είχα αποφύγει απλά γράφοντας 'στο νο. 2 της φετινής λίστας οι Shellac, γιατί Shellac, και αντε γαμηθείτε δηλαδή, who fears the king, I don't, fuck the king' και να πατήσω publish. Next time...
Που άφησα το γαλακτομπούρεκο είπαμε;
Που άφησα το γαλακτομπούρεκο είπαμε;
No comments:
Post a Comment