#3 Young Widows - Easy Pain [Temporary Residence]

Δεν γινόταν να το αποφύγω - σήμερα, λόγω δουλειάς, έπρεπε να πάρω και πάλι τους δρόμους. Η μέρα ξεκίνησε δυναμικά: είχα το αμάξι σε ακινησία για 48 ώρες και το βρήκα με καμιά δεκαριά διαφημιστικά για μέντιουμ στο παρμπρίζ (κάνω συλλογή), δεκάδες καινούριες γρατσουνιές γύρω γύρω (συμμετρικές, τουλάχιστον) συν ένα βαθουλωματάκι στο πίσω αριστερά φτερό που πρέπει να έδωσε το high score στον μαλάκα που το έκανε. Η πλάκα είναι πως και το βαθούλωμα και οι νεοαποκτηθείσες γρατσουνιές βρίσκονται σε σημεία που ένα αυτοκίνητο ή μηχανάκι δεν μπορεί να φτάσει. Πως στην ευχή τα κατάφερε αυτός ο έμπειρος βαθουλωματίας; Αμόλησε κάποιος λυσσασμένα σκυλιά με κατσαβίδια στερεωμένα στα κεφάλια τους στη γειτονιά και δε το πήρα πρέφα;

Και να πεις οτι ήταν σε κάποια περίεργη θέση; Όχι, ήταν παρκαρισμένο επί της Αριστοτέλους, στην επονομαζόμενη θέση μου, μια θέση στην οποία βρίσκω σχεδόν πάντα να παρκάρω αργά το βράδυ που ερημώνει λίγο η περιοχή και η οποία βρίσκεται μερικά μόνο μέτρα απ' την είσοδο της πολυκατοικίας. Ο σκοτεινός άρχοντας του parking realm πρέπει πάντως να έχει αίσθηση του χιούμορ: επιστρέφοντας απ' τη δουλειά, κι έχοντας κάνει περίπου 45 λεπτά κύκλους μέσα στην μανιασμένη μεσημεριανή κίνηση στα γύρω τετράγωνα για να βρω μια γαμημένη θέση ν' αφήσω το αμάξι, στη φάση που συνειδητοποιώ ότι έχω καπνίσει μισό καπνό πίσω απ' το τιμόνι και είμαι έτοιμος να τα παρατήσω και να πω, 'δε γαμείς, πάω Χολαργό να δω γονείς' (η ρίμα ήταν τυχαία), τσουπ, βλέπω να αδειάζει η θέση μου μπροστά στα μάτια μου. Ήταν ένα μαγευτικό, λαμπρό θέαμα. Έμοιαζε σαν τα σύννεφα να είχαν αφήσει μια αχτίδα φωτός να περάσει και να σπάσει το μουντό αστικό τοπίο ακριβώς πάνω στην θεσάρα μου, ενω θα ορκιζόμουν πως άκουσα κάτι σαν χορωδία να ψέλνει με το που άρχισε να ξεπαρκάρει ο τύπος με το Κόρσα κι έβγαλα αλαρμ.

Την ώρα την οποία πέρασα μέσα στο αμάξι, βρίζοντας, ανάβοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και κάνοντας γύρους σαν την άδικη κατάρα στην περιοχή του μουσείου, στο στερεοφωνικό του αμαξιού έπαιζε το φετινό πόνημα των Young Widows. Ε λοιπόν, το Easy Pain ήταν ίσως το μόνο πράγμα που με απέτρεψε απ' το  να τραβήξω χειρόφρενο πάνω στην Ηπείρου, να παρατήσω το γαμήδι με αλαρμ στη μέση του δρόμου, να πάρω τα πράγματά μου απ' το πορτ μπαγκάζ και απλά να παω να φάω ενα σουβλάκι (είχα γανιάσει απ' την πείνα).

Απ' τα πρώτα λεπτά ακρόασης του δίσκου, αντιλαμβάνεσαι πως οι Young Widows αγαπούν τους Jesus Lizard, βαθύτατα. Τους καταλαβαίνω. Και στηρίζω φυσικά, απεριόριστα. Θορυβώδεις κιθάρες, παχύ, χορταστικό μπάσο, Melvins-ο-ειδή τύμπανα, φωνητικά απ' τα έγκατα της κόλασης (Louisville), τίγκα στο reverb ήχος, η συνταγή είναι δοκιμασμένη και απ' οτι φαίνεται οι Young Widows την έχουν τελειοποιήσει. Μιλάμε για έναν απίστευτα κολληματικό δίσκο, μπορεί να παίζει για ώρες στο ρηπήτ, και σε κάθε playthrough να σε πορώνει το ίδιο και ακόμα περισσότερο. Δεν γίνεται να μην μπει το Cool Night ή το Kerosene Girl και να μην πάει ασυναίσθητα το χέρι να ανεβάσει κι άλλο το volume (ενω είναι ήδη στο μάξιμουμ). Μεγάλη μπάντα και τεράστιος δίσκος, απλά και ξεκάθαρα.