#4 Ben Frost - A U R O R A [Bedroom Community]

Σήμερα έβρεχε πάλι. Απ' το πρωί. Ευτυχώς κατάφερα να αλλάξω κάτι επαγγελματικά ραντεβού (η φράση 'επαγγελματικό ραντεβού' κάνει menial tasks όπως 'επισκευή εκτυπωτή' και 'εγκατάσταση antivirus' να ακούγονται τόσο κουλ) και να δουλέψω απ' το σπίτι. Γενικά σήμερα ήταν μέρα για σπίτι. Όσο χουζούρευα ακόμα, μια φίλη μου έστειλε φωτό απο μετακόμιση με καναπέ καλυμμένο με πετσέτες και κουβέρτες να κατεβαίνει με γερανό απο μπαλκόνι μέσα στην μπόρα. Ένιωσα αρκετά τυχερός που ήμουν στο κρεβάτι μου.

Γενικά ψιλοταλαιπωρία οι μετακομίσεις. Εγω προσωπικά δεν το χω καθόλου με την φάση. Είμαι της λογικής του command station/safe house. Το βρίσκεις, σιγουρεύεσαι ότι σου κάνει, ζυγίζεις τα υπέρ και τα κατά και μετά κάνεις ένα merge σε μοριακό επίπεδο με το διαμέρισμα, που θα ζήλευε κι ο Seth Brundle απ' το Fly του Cronenberg. Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο απλά κι εχω φάει αρκετές μετακομίσεις στη μάπα την τελευταία δεκαετία.

Η πλάκα είναι ότι υπάρχει κόσμος που γουστάρει μετακομίσεις. Και δε μιλάω για ιδιοκτήτες μεταφορικών. Εννοώ άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Πως γίνεται τώρα το να βρίσκεις διασκεδαστικό και ενδιαφέρον το πακετάρισμα όλων σου των συμπράγαλων, βιβλίων, δίσκων, σιντι, μηχανημάτων, καλωδίων κλπ σε χαρτόκουτα νουνου, την παράδοσή τους σε τύπους που τα χρησιμοποιούν σαν αυτοσχέδιες κορίνες μπόουλινγκ (μεταφορείς) και μετά το ξεπακετάρισμά τους και τακτοποίηση (που κρατάει μήνες, φυσικά, γιατί πέντε-έξι κούτες με μάλλον άχρηστες μαλακίες δεν θα πάθουν και τίποτα να περάσουν λίγο alone time σε μια γωνία του σαλονιού), πραγματικά μου φαίνεται αδιανόητο.

Πιο αδιανόητο ακόμα κι από αυτό όμως μου φαίνεται το να παίζουν λίστες μπλογκοβίζιον εκεί έξω δίχως Ben Frost στην δεκάδα. Σε τι κόσμο θα φέρετε τα παιδιά σας, εσείς που μπλέξατε και θα κάνετε; Σοβαρά τώρα. Το 'By The Throat' είναι, in retrospect, όχι απλώς ο καλύτερος δίσκος του '09 αλλά ίσως και της δεκαετίεας που πέρασε. Το Solaris του '11, σε συνεργασία με τον Daniel Bjarnason είναι ίσως το καλύτερο σάουντρακ που έχει γραφτεί ποτέ για βιβλίο (και όχι μόνο). Αν ήμουν σίγουρος στην αρχή της χρονιάς για κάποιο δίσκο ότι θα είναι στην φετινή πεντάδα, αυτός ήταν το A U R O R A, για την κυκλοφορία του οποίου μετρούσα αντίστροφα τις ημέρες.

Αναμενόμενα, ο Ben της καρδιάς μας δεν μας απογοητεύει. Με το που ξεκινά ο δίσκος, καταλαβαίνεις ότι αυτό εδω είναι ενα πολύ διαφορετικό θηρίο σε σχέση με το By The Throat. Ο Ben έχει κέφια και αυτό βγαίνει στον θόρυβο. Και είναι πολύς. Ο θόρυβος. Πάνε τα έγχορδα, οι κιθάρες, τα πιάνα και τα λοιπά distractions. Εδω πέρα έχουμε μόνο synths και ένα μάτσο κρουστά, courtesy of Greg Fox & Thor Harris, των Liturgy και Swans αντίστοιχα. 

Κάποιοι ίσως σκεφτούν, 'μα δεν είναι ελαφρώς πισωγύρισμα κάτι τέτοιο, μετά το By The Throat;' Μπα. Όχι. Απεναντίας. Το A U R O RA μπορεί να αποτελείται από πιο 'απλά' υλικά αλλά παραμένει ένα ηχητικό αριστούργημα, σαράντα λεπτά απόλυτα bleak, αγχωτικής, οριακά κινηματογραφικής ατμόσφαιρας, που δεν συγχωρούν μήτε κοπάζουν ούτε για δευτερόλεπτο. Και καθώς πλησιάζει το τέλος του άλμπουμ και σκέφτεσαι, 'οκ, τώρα λογικά θα χαλαρώσουμε λιγάκι', τσαακ, σκάει το A Single Point of Blinding Light και νιώθεις σα να έχεις ήδη κάνει τρείς γύρους σε τρενάκι λούνα παρκ, με τα περιεχόμενα του στομαχιού σου να είναι στο όριο του να εκτοξευθούν στον μπροστινό, βλέποντας γεμάτος ανακούφιση τον τερματισμό να πλησιάζει... και να χάνεται πάλι πίσω σου, καθώς το τρενάκι συνεχίζει και για μπόνους 4ο γύρο. Ε, γι' αυτά τα σαράντα λεπτά, όπως και με την υπόλοιπη δισκογραφία του Frost, θα συζητάμε για χρόνια. Δισκάρα.