#5 United Nations - The Next Four Years [Temporary Residence]

Σήμερα μου έφεραν δύο λάπτοπ για επισκεύη, υποτίθεται για απλό φορμάτ και φρέσκια εγκατάσταση λειτουργικού. 'Το ένα, το Acer, το χρειάζομαι αύριο', λέει ο τύπος. 'Τι παρουσιάζει ακριβώς;' ρωτάω καθώς παραλαμβάνω την τσάντα με τους υπολογιστές. 'Κάνει κάτι κουφά'. Well, that narrows it down.

Κάθομαι στο γραφείο μου λοιπόν, ανοίγω το Acer, πατάω το on και η οθόνη, προφανώς θέλοντας να μπει στο χριστουγεννιάτικο πνεύμα των ημερών, αποφασίζει να το παίξει στολισμένο δέντρο. Με απλά λόγια, το πάνελ ήταν θρύψαλλα, με κάθε εκατοστό να δείχνει κι ενα διαφορετικό χρώμα, κάτι σαν το space trip στο τέλος του 2001 αλλά με πολύ χειρότερη σκηνοθεσία. 'Κάνει κάτι κουφά', indeed.

Τέλος πάντων. Παραγγέλνω το ανταλλακτικό για το Acer και πιάνω το HP - πόσο χειρότερο μπορεί να είναι; Τουλάχιστον φαίνεται να δουλεύει. Καθώς λοιπόν τραβάω τ' αρχεία του πελάτη απο ένα γαμημένο, προιστορικό installation Windows XP, το οποίο είναι φυσικά σε χειρότερη κατάσταση από γιατρό του WHO στην Δυτική Αφρική που του σκίστηκε η στολή σε χειρουργείο, το μηχάνημα κλείνει. Σε συνδυασμό με τον επιθανάτιο ρόγχο του ανεμιστήρα του, υπέθεσα ότι δεν είχε καθαριστεί ποτέ. Βολικά, η HP, για να αποκτήσεις πρόσβαση στο γαμημένο heatsink, σε υποχρεώνει να κάνεις βίδες κυριολεκτικά όλο το λαπτοπ. 

Ώπερ και εγένετο: η ψύκτρα καθαρίστηκε (τα dust bunnies που βρήκα μέσα της και στον ανεμιστήρα είχαν σχεδόν αναπτύξει δική τους γλώσσα), το λαπτοπ επανασυναρμολογήθηκε και φυσικά αφού είχα βιδώσει και την τελευταία βίδα, ακούω το φρικιαστικό 'τσικ τσικ', τον παγκοσμίως αναγνωρίσιμο ήχο που υποδηλώνει πως κάποια loose βίδα έχει μείνει κάπου μέσα στο μηχάνημα. Σε σημείο εντελώς δυσπρόσιτο, προφανέστατα. Ξανά λοιπόν απ' την αρχή. Μερικές φορές μισώ με πάθος αυτή τη δουλειά.

Τέλος πάντων, εν τέλει όλα καλά στην 2η αποσυναρμολόγηση-επανασυναρμολόγηση. Τα νεύρα μου είναι τσατάλια. Αν ήταν δικό μου το λάπτοπ, θα είχε φύγει εδω και ώρα στον τοίχο. Αλλά δεν είναι. Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που να μπορώ να κάνω για να αποσυμπιέσω την οργή που νιώθω αυτή τη στιγμή για την ομάδα που σχεδίασε και κατασκεύασε αυτό το γαμήδι. Τουλάχιστον μπορώ πάντα να βάλω να παίξει το Next Four Years στο πικάπ. 

Το τυπου Black Flag font στο λογότυπο της μπάντας σε προιδεάζει για κάτι καλό. Μετά διαβάζεις τον τίτλο του άλμπουμ και χαμογελάς. Το εξώφυλλο αποτελείται ουσιαστικά από την δαιδαλώδη αλληλογραφία ανάμεσα στην μπάντα και τα Ηνωμένα Έθνη σχετικά με το copyright του ονόματος. 'Εδω είμαστε', σκέφτεσαι. Και πατάς λοιπόν το play, ανυποψίαστος, μη έχοντας ιδέα τι θα επακολουθήσει.

Αν ήξερες ότι οι United Nations αποτελούνται από μέλη των Glassjaw, Thursday και Converge ίσως και να είχες προετοιμάσει τον εαυτό σου για το Serious Business. Και πάλι όμως, όσο homework και να χεις κάνει, το πρώτο κομμάτι του αριστουργηματικού αυτού 'screamo power-violence' φετινού τους δίσκου, όπως αυτοχαρακτηρίζεται η μπάντα, σου άρπαζει με βία το σαγόνι και το καρφώνει με ταβανόπροκες στο πάτωμα. "When I was a boy, they called me kid Lacan. Then in school, the teachers called me teen Camus. Now, no one calls me anything." Ποιός το κάνει το καμός; Οι United Nations κάνουν το καμός. Για τα επόμενα 30 λεπτά είσαι στο απόλυτο έλεός τους, με κάθε κομμάτι να σου κάνει τη μούρη κρέας. Ειδικά αυτό το F#A#$, σοκ και δέος! Βλέπεις track length 7μιση λεπτά και σκέφτεσαι 'ωχ, πέσανε κι αυτοί στην παγίδα του "έπους"; βαριέμαι και στη σκέψη μόνο'. Φυσικά, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Κανένας απολύτως. Αν είναι έτσι τα επόμενα τέσσερα χρόνια, όλα καλά παιδιά. Νομίζω.