Μια φίλη μου έστειλε χθες στο φέησμπουκ, 'ρε για πες κανένα φουλ κλαψιάρικο μελαγχολικό τραγούδι, είμαι εντελώς σε τέτοιο διάθεση'. Αναλογίστηκα για λίγο το ρηκουέστ αυτό και, για κάποιο περίεργο λόγο, αυτό που μου έσκασε πρώτο στο μυαλό, μετά από αρκετό καιρό, ήταν το Adore των Smashing Pumpkins και συγκεκριμένα το 'Blank Page'. Και στα καπάκια, τσουπ, την φλασιά αυτή ακολούθησε κι ένας χείμαρρος παλιών - λυκειακού επιπέδου - αναμνήσεων.
Τον είχα λιώσει τότε αυτόν τον δίσκο. Ίσως περισσότερο κι απ' τα Siamese Dream & Mellon Collie. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με συγκεκριμένες (κυρίως μαύρες) εφηβικές αναμνήσεις. Και ακούγοντας τον χθες, μετά απο χρόνια, συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά πως, πραγματικά, το ανθρώπινο μυαλό δεν ξεχνάει τίποτα, ποτέ, συγκρατεί την παραμικρή λεπτομέρεια, σε εκνευριστικό βαθμό και χρειάζεται μόνο το κατάληλλο ερέθισμα για να επανέλθει πλήρως η ανάμνηση, σκληρός δίσκος φάση.
Ψιλοεκνευριστικό αυτό, αν το καλοσκεφτείς. Και τρομακτικό. Κυρίως τρομακτικό. Να ξέρεις πως ανα πάσα στιγμή, με την πιο ασήμαντη αφορμή, το πιο άβολο ή επίπονο σκηνικό το οποίο θεωρούσες καλά κρυμμένο και κλειδαμπαρωμένο σε ένα αχανές memory palace, μπορεί να ανέβει στην επιφάνεια και να αρχίσει να παίζει στο κεφάλι σου με εικόνα 1080p και ήχο DTS.
Τέλος πάντων. Βγάλανε λέει φέτος καινούριο δίσκο οι Pumpkins (δηλαδή ο Corgan). Θα το ακούσω κάποια στιγμή, με βαριά καρδιά. Δε γαμείς. Πόσο κακό μπορεί να είναι; Γιατί συνεχίζω να αναφέρομαι στους Smashing Pumpkins; Τι παίζει; Για πάμε μια ξανά απ' την αρχή. Γκουχ, γκουχ, ένα δύο...
Ο Raggedy Man, μετά την πρώτη ακρόαση του Negative Qualities, σχολίασε απλά: "φαίνεται η γαμάτη μπάντα απ' το όνομα". Δε μπορώ παρά να συμφωνήσω. Νομίζω πως εδω έχουμε να κάνουμε με τον καλύτερο πανκ (σκέτο) δίσκο του 2014. Αγνό, ατόφιο, uncomplicated, κολληματικό, οριακά anthemic, 'βάλτο πιο δυνατά' πανκ. Την μυρίζεσαι την φάση απ' το σούπερ ψησηματικό (υπάρχει αυτή η λέξη) εξώφυλλο με τα μπάχαλα. Μετά βλέπεις ότι η μπάντα είναι απ' τον Καναδά. Αρχικά κομπλάρεις λίγο, σκέφτεσαι συνειρμικά Constellation/ποστ-ροκ σκηνικά με έγχορδα και καλούς κι ευγενικούς τύπους που σου κρατάνε την πόρτα για να περάσεις, μετά όμως σου σκάνε στο μυαλό πανκ μπαντάρες όπως οι Nü Sensae και καταλήγεις, 'Καναδάς, απ' όλα έχει ο μπαχτσές!'. Για να δούμε τώρα ποια είναι η διαδικασία για βίζα...
No comments:
Post a Comment