#9 Wreck & Reference - Want [Flenser]

Χθες βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ με τίποτα. Ξάπλωσα κατά τις έντεκα με το μάτι να στάζει κέτσαπ ελέω ημέρας γαμησιού, αλλά... nada. Περνούσαν οι ώρες και εγω ανακάλυπτα ολοένα και περισσότερες λεπτομέρειες στο ταβάνι του υπνοδωματίου. Δεν βοηθούσε μάλλον το γεγονός ότι είχα αφήσει να παίζει στο τάμπλετ το καταπληκτικό soundtrack του Max Richter για το The Leftovers. Πρέπει να το άκουσα απ' την αρχή μέχρι το τέλος πάνω απο 5-6 φορές. De Profundis φάση.

Τι ωραία σειρά το Leftovers. Έδωσε πόνο, πραγματικό πόνο. Και σκηνές που μου έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη - και θα παραμείνουν εκεί για καιρό. Κι αυτή η Carrie Coon. Απίστευτη (και πανέμορφη). Δεν ξέρω πως νιώθω για την 2η σεζόν. Ίσως να είμαστε τυχεροί και να είναι εξίσου καλή. Ίσως πάλι καλύτερα να το έληγαν τώρα, όπως έληξε και το βιβλίο. How does one top such an incredible season of television?

Τέλος πάντων. Αγχώθηκα που λέτε χθες που δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Μου έσκασαν άσχημες αναμνήσεις από τα φοιτητικά μου χρόνια που η αυπνία ήταν, για κάποια χρόνια, μόνιμη companion. Πραγματικά δεν παλεύεται, είναι απίστευτα αγχωτική και σε εμποδίζει απ' το να κάνεις βασικά πράγματα (π.χ. φοβάσαι να οδηγήσεις λόγω κούρασης και θολωμένου μυαλού). Ο μόνος τρόπος να παλευτεί είναι με πολύ καφείνη και παναντόλ έξτρα. Και αμφεταμίνες, αμα λάχει.

Ευτυχώς κατάφερα να κλέψω μερικές ώρες ανήσυχου ύπνου. Ξύπνησα και - τι έκπληξη! - έβρεχε ακόμη. Απίστευτο. Πάλι καλά που μένω στον τέταρτο. Καθώς γράφω αυτές τις λέξεις, βρέχει ακόμα. Και πρέπει να βγω για δουλειά, γαμώ το χριστό. Με το που άνοιξε το μάτι έβαλα το Want. Νομίζω πως είναι το κατάλληλο σάουντρακ για την σημερινή μέρα.

Τους Wreck & Reference μου τους έμαθε ο Τάκης απ' τους Ruined Families. Μου χε στείλει να τσεκάρω το προηγούμενο άψογο LP τους, το No Youth, με το πραγματικά συγκλονιστικό εξώφυλλο. Νομίζω το φετινό Want είναι καλύτερο στα πάντα, ακόμα και στο εξώφυλλο. Ιδιοφυές, βασικά. Με το που ξεκινά το Corpse Museum τίγκα στο dissonance, τα κολασμένα φωνητικά και την διάχυτη μιζέρια, καταλαβαίνεις οτι αυτός είναι ένας δίσκος κατάλληλος για να συντροφεύσει τις πιο σκοτεινές φάσεις σου. Ένα κόνσεπτ το οποίο, ας μη γελιόμαστε, φαίνεται να εξελίσσεται στο γενικότερο theme της φετινής μπλογκοβιζιολίστας. Αν αυτό το άλμπουμ αποκτούσε την πραγματική υλική υπόσταση που του αναλογεί (ας μη γελιόμαστε, το βινύλιο είναι μια απλή αναπαράσταση,ένας τρόπος να το αντιληφθούμε στον απλοικό, τρισδιάστατο κόσμο μας), θα ήταν κάτι σαν μαύρη τρύπα. Πιείτε άμμο, κερνάει ο χειμώνας. "Never ending, always ending, floating away potent and dissolving". Guys, you 've hit the nail on the head. Right on the fucking head.