Tuesday, January 20, 2015

Holy of Holies



Μια φίλη πριν από λίγο μου είπε πως την δέχτηκαν σε μια δουλειά στο εξωτερικό, είδηση την οποία περίμενε πως και πως. Για μια γαμημένη φορά, κάποιος κάπου, μαθαίνει κατι ευχάριστο μετά τις 12 το βράδυ - συνήθως οι μεταμεσονύχτιες εκπλήξεις είναι αρκετά δυσάρεστες, τουλάχιστον βάσει της δικής μου εμπειρίας.

Σκεφτόμουν νωρίτερα, τρώγοντας ένα μπέργκερ έξω με φίλους, έξοδο την οποία πρόσμενα όπως περίμενα μικρός τα γενέθλιά μου, πως όσο μεγαλώνω, είναι τα πολύ μικρά πράγματα μου δίνουν κάτι που μοιάζει αρκετά με χαρά. Π.χ. ένα καλοφτιαγμένο μπέργκερ. Ή το να βρεις να παρκάρεις στην αγαπημένη σου θέση δίπλα στην είσοδο της πολυκατοικίας. Ή το να πας για δουλειά και ο πελάτης να θέλει format και να έχει φροντίσει να τραβήξει ήδη ένα backup των αρχείων του. Ή το να σκάει το ντελίβερυ αφού έχει κατέβει το γαμημένο επεισόδιο. Ή το να βρίσκεις χαρτάκια στην τσέπη του ξεχασμένου μπουφάν στις 3 το πρωί. Τέτοια πράγματα.

Γιατί γενικώς, ας μη γελιόμαστε, παραφράζοντας αυτό που έλεγε ο Morrissey, 'there's more to life than music, movies, series and books, but not much more'. Δηλαδή αυτή είναι η φάση. Αυτό είναι η ζωή. Δεν έχει κάτι άλλο, γενικώς, κάτι παραπάνω, κάτι πιο μεγάλο, πιο γκράντε. Και εξηγούμαι:

Όλα αυτά τα παιδικά όνειρα; Ότι θα γίνεις αστροναύτης; Ή ηθοποιός; Ή αστροφυσικός; Ότι θα μάθεις Ρώσσικα; Ότι θα ξαναπιάσεις το βιολί; Μεταξύ μας, χλωμό. Φτάνει κάποια μέρα η στιγμή που πρέπει να συμφιλιωθείς με το γεγονός ότι δεν πρόκειται ποτέ να δεις τον ήλιο να ανατέλλει από τροχιά, ή το σενάριο επιστημονικής φαντασίας που είχες γράψει στα 15 σου να παίζεται στην μεγάλη οθόνη.

Από τη μια, η συνειδητοποίηση αυτή ενέχει κάτι μάλλον θλιβερό. Καταλαβαίνεις, έχοντας φτάσει στα 30, πως τα υπόλοιπα 40-50 (αν είσαι τυχερός) χρόνια που σου απομένουν, θα κυλήσουν με τον ίδιο, πάνω κάτω, τρόπο. Θα πηγαίνεις στη δουλειά, θα γυρίζεις σπίτι, θα προσμένεις την τζανκιά που θα αποτελεί και το χάιλάιτ της ημέρας, θα πίνεις τον πρωινό καφέ με το τσιγάρο σου καθώς περιμένεις να ζεστάνει νερό ο θερμοσίφωνας, θα βλέπεις τις σειρές σου, ίσως και καμια ταινία, θα βγαίνεις με πάνω κάτω τα ίδια άτομα και θα λέτε περιοδικά τα ίδια αστεία, θα πηγαίνεις στο ταχυδρομείο να παραλάβεις κανα δίσκο, θα κατεβαίνεις σε καμιά πορεία, θα σκας σε κάνα λάιβ, ίσως ερωτευτείς, ίσως όχι, θα πληγωθείς και θα πληγώσεις, ίσως παντρευτείς και κάνεις οικογένεια, ψιλοπροβλέψιμη φάση πάντως, δηλαδή μπορεί πάντα να σου τύχει κάτι κακό, κάτι πολύ κακό, όμως το πιο πιθανό είναι πως θα πεθάνεις εκεί γύρω στα 80 έχοντας ζήσει κι εσύ μια ζωή ήρεμης απόγνωσης που έλεγε κι ο Thoreau.

Απ' την άλλη, το να σου σκάει αυτό το πράγμα σαν αμώνι στο κεφάλι, έχει και κάτι ανακουφιστικό. Μπορείς απλά ν ακουμπήσεις τα πόδια στο γραφείο ας πούμε, να βάλεις σ' ενα ποτήρι λίγο σάπιο κρασί της παρέας (sic), ν' ανάψεις τσιγάρο και να πεις, 'οκ, this is pretty much it, θα μπορούσε να είναι και χειρότερη η φάση' (και θα μπορούσε πραγματικά να είναι, γάμησε τα). 

Όλα καλά λοιπόν.


looking at the girls with boys' hands
and the boys with girls' hips
I never wanted to go home
preoccupation of my heart my eyes
my knuckles and my lips
I only want to go home now
work out my fingers and my wrists