Tuesday, October 27, 2015

Monomania



 "Παραμονή Χριστουγέννων στο Μίκυ Σίτι. Ο Μίκυ και ο Γκούφυ ετοιμάζονται να υποδεχτούν τους φίλους τους, όταν ένας θόρυβος ακούγεται από την αυλή. Αλαφιασμένοι πετάγονται έξω να δουν τι συμβαίνει κι αντικρίζουν έναν κοντοπίθαρο μυταρά με μακριές ξανθές κοτσίδες και μουστάκια να κείτεται δίπλα σε μια ασημένια λεκάνη. Ο ξένος ψελλίζει κάτι ακατάληπτα λόγια για την Ουλουλάνδη, την πατρίδα του, που βρίσκεται σε άλλη διάσταση και για τον δυνάστη τους, τον Πρίγκιπα της Ομίχλης. Ο ίδιος διέσχισε πολλές διαστάσεις με αυτή την λεκάνη, που στην πραγματικότητα είναι ένας διαστημικός μεταφορέας, αναζητώντας τον Αλφ, τον μυθικό ήρωα που είχε κατανικήσει τον Σκοτεινό Πρίγκιπα αιώνες πριν. Κι ενώ ο Μίκυ και ο Γκούφυ προσπαθούν να καταλάβουν τι συμβαίνει, από ένα λάθος μεταφέρονται μαζί με τον Μποζ –έτσι λέγεται ο Ούλος μας– στην χιονισμένη Ουλουλάνδη. Εκεί αποφασίζουν να βοηθήσουν τους κατοίκους."

Η περίληψη από εδω.

 Το 'Μικυμαου' αυτό γράφτηκε στις αρχές της δεκαετίας του 80 απο τον Ιταλό Massimo de Vita. Πρόκειται για ένα πραγματικά υπέροχο υβρίδιο fantasy & scifi epics, σαν να έχει ρίξει κανείς στο μπλέντερ τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών μαζί με την ορίτζιναλ Star Wars τριλογία και ολίγη από κλασσικά fantasy μοτίβα. Βγάζει αυτή την αίσθηση childlike awe που έχει το πόνημα του Τζώρτζ Λούκας και της larger than life περιπέτειας του Τόλκιν, χωρίς όμως την -ας το παραδεχτούμε επιτέλους - υπερβολική, κουραστική γραφή του τελευταίου. Αυτό το οποίο όμως το τοποθετεί - στα δικά μου μάτια τουλάχιστον - πιο ψηλά από το μέσο μικυμάου, είναι κάτι άλλο: πως, όταν το διάβασα πρώτη φορά, έκλαιγα με λυγμούς στο τέλος. Για την ακρίβεια, ήταν ένα από τα πιο συγκινητικά πράγματα που είχαν περάσει μέχρι τότε απ' τα παιδικά χέρια μου.

 Στο τέλος του κόμικ, οι Μικυ και Γκούφυ συνειδητοποιούν πως δεν θα μπορέσουν ποτέ να ξαναγυρίσουν στην Ουλουλάνδη - πως η πύλη που τους επέτρεψε να περάσουν από τον κόσμο μας στην παράλληλη εκείνη διάσταση θα κλείσει μια για πάντα. Και αποχαιρετούν λοιπόν τους φίλους τους σ ένα πάνελ το οποίο ακόμα όταν το διαβάζω μου σκάνε ζουμιά και το οποίο θυμίζει κατά κάποιον τρόπο την συγκινητική σκηνή στο τέλος του Return of the Jedi με τα φαντάσματα των νεκρών (αλλά όχι χαμένων) Jedi.

 Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι να είμαι αντικειμενικός με μερικά πράγματα. Ίσως υπερβάλλω. Ίσως έχει σημασία το ότι περίπου εκείνη την περίοδο της ζωής μου που το διάβασα, ένιωσα και για πρώτη φορά τον πόνο του (όχι μόνιμου, αλλά μεγάλου) αποχωρισμού. Ήμασταν οικογενειακώς στην Φολέγανδρο για καλοκαιρινές διακοπές και ήταν εκεί και μια παλιά συμφοιτήτρια της μητέρας μου από την Θεσσαλονίκη, η οποία είχε δυο γιους, με τον ένα εκ των οποίων έκανα τρομερή παρέα. Ακόμα βρίσκω τις συγκεκριμένες διακοπές ως μια από τις καλύτερες παιδικές αναμνήσεις μου.

 Όλα τα όμορφα πράγματα πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσουν όμως, και οι οικογενειακοί φίλοι έπρεπε να φύγουν, γύρω στις 4-5 μέρες πριν φύγουμε κι εμείς από το νησί για Αθήνα. Και θυμάμαι σαν χθες πως είχα πάει στο λιμάνι να τον αποχαιρετήσω μ' ενα σφίξιμο στο στήθος και, βλέποντας το πλοίο να απομακρύνεται, άρχισα να κλαίω. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα αυτό τον πόνο για κάποιον άλλο άνθρωπο· κάτι τέτοιο είχα νιώσει μέχρι τότε μόνο μέσα από ταινίες (λ.χ. ο αποχωρισμός του Μάρτυ με τον Ντοκ στο Επιστροφή στο Μέλλον 3).

 Το ίδιο σχεδόν συναίσθημα, τον ίδιο πόνο αν θέλετε, μου έβγαζε το τέλος αυτού του κόμικ. Το είχα διαβάσει αμέτρητες φορές. Θυμάμαι ακόμα και το περίπτερο -μινι μάρκετ στο οποίο το ειχα αγοράσει - στην γωνία Δροσοπούλου και Κεφαληνίας στην Κυψέλη. Φυσικά δεν υπάρχει πια, νομιζω βρίσκεται κάποιο άκυρο κατάστημα στη θέση του τώρα. Θυμάμαι ότι σε συγκεκριμένες σελίδες είχε αποκτήσει συγκεκριμένα τσακίσματα και μικροσκισίματα. Θυμάμαι οτι το 'χρυσό' του εξώφυλλο είχε αρχίσει να ξεβάφει στα δάχτυλά μου. Θυμάμαι όταν ήμουν σκατά - και ήμουν συχνά - το είχα στο μυαλό μου με τον ίδιο τρόπο που έχει κανείς έναν πολύ καλό του φίλο. Τι κι αν δεν μιλούσε. Έτσι κι αλλιώς, φίλος σου είναι αυτός με τον οποίο μπορείς να περνάς χρόνο χωρίς να χρειάζεται να πεις τίποτα. Και η καλή, διαχρονική ποπ κουλτούρα μπορεί να γίνει ένας πραγματικός κολλητός (shoutout στον αυτοκόλλητο μου Star Trek II: The Wrath of Khan!).

Κάποια στιγμή, μετά από μερικά χρόνια συνεχούς ανάγνωσης, η κόπια μου του κόμικ είχε περιέλθει σε μια πραγματικά άθλια κατάσταση. Έπρεπε να βρω άμεσα ένα καινούριο αντίτυπο, αλλά δεν υπήρχε κάτι τέτοιο πουθενά. Σε κάθε περίπτερο ή πρακτορείο τύπου που ρωτούσα (και, πιστέψτε με, ήταν πολλά!) δεν το θυμόταν κανένας. Μου έκανε τρομερή εντύπωση: πως γίνεται να μην έχει χάσει το μυαλό του ο κόσμος με αυτό το κόμικ-αριστούργημα; 

 Το quest αυτό για μια νέα κόπια της Τριλογίας του Σπαθιού των Πάγων συνεχίστηκε για μεγάλο διάστημα, μέχρι που, ένα ζεστό μεσημέρι Αυγούστου, στην Κεφαλλονιά (από την οποία έχω κάτι σαν καταγωγή), σε ένα πρακτορείο τύπου στο λιμάνι της Σάμης και πιο συγκεκριμένα μέσα σε μια στοίβα περιοδικών σε ένα δωματιάκι σαν αποθήκη όπου φυλούσανε τις επιστροφές, πολλές από τις οποίες ήταν 3ετιας-4ετιας και βάλε, κατάφερα να βρω το άγιο δισκοπότηρό μου: μια (και μοναδική) κόπια σε σχεδόν άψογη κατάσταση. Ξαφνικά εκείνος ο μάλλον αδιάφορος Αύγουστος (όταν είσαι μαθητής ο Αύγουστος σηματοδοτεί και το τέλος του καλοκαιριού, οπότε είναι εξ ορισμού μελαγχολικός), είχε αποκτήσει μια άλλη τροπή.

 Στο σημείο αυτό είναι λογικό να αναρωτηθεί κανείς, 'τόση ταλαιπωρία για ένα γαμημένο Μικυ Μάους;'. 

Τι θλιβερό ερώτημα.

 Θα σας πω κάτι το οποίο εχω καταλάβει στα 31 χρόνια μου που κάνω ατέρμονες σβούρες (κάνουμε δηλαδή) γύρω απ τον Ήλιο πάνω σ αυτό τον βραχο, τον 3ο κατα σειρά: ο κόσμος ειναι τεράστιος και γεμάτος πράγματα και ανθρώπους και φωνές και ήχους και μουσικές και εικόνες και χρώματα και μυρωδιές και τρομακτική ομορφιά και ασύλληπτη ασχήμια και θανάτους και αποχωρισμούς και γέλια και κλάματα και φουλ φόβο, είναι απίστευτα τρομακτικός βασικά ενίοτε, και ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορείς να τον αντιμετωπίσεις για να την παλέψεις ειναι να βρίσκεις πράγματα τα οποία να σ ενθουσιάζουν και να φτιάχνεις νησιά, αν θέλετε, γύρω τους. Δηλαδή φουλ ενθουσιασμός, μονομανία, σπασικλίαση, όπως και να το πεις, το στηρίζουμε.

 Γιατί μ' αυτόν τον τρόπο κάπως ο κόσμος μοιάζει να συρρικνώνεται σε κλίμακα, να αποκτά ενα πιο παλέψιμο μέγεθος. Τα έλεγε κι η Σουζαν Ορλήν στo The Orchid Thief. Και δεν μπορώ να υπογραμμίσω αρκετά το πόσο σημαντικό είναι αυτό το λάιφ τιπ. Οπότε ναι: Η Τριλογία του Σπαθιού των Πάγων (κι ευτυχώς πολλά ακόμα). Keeping us sane since the early 80s.