Saturday, December 19, 2015

#16. Deerhunter - Fading Frontier [4AD]



 Περάσανε οι μέρες, όπου να 'ναι τελειώνει κι η μπλογκοβίζιον, ας ανεβάσω κι εγω ενα κειμενάκι για το ξεχου που λένε. Πάντως την λίστα την έχω στείλει κανονικά στα κεντρικά, μην βαράτε.

 Τακτοποιούσα λίγο το σπίτι μου πιο πριν - το οποίο θύμιζε κάπως γαλλική πολυνησία μετά τις πυρηνικές δοκιμές - και ανακάλυψα δύο καπνούς μισοτελειωμένους και χάρηκα κάπως. Πέρασε ένα σκληρό μισάωρο στο οποίο έσκασε σταδιακά η τρομακτική συνειδητοποίηση πως, αργά η γρήγορα, θα έπρεπε να ντυθώ και να βγω στο γαμώκρυο για να πάω να πάρω καπνό, ή ακόμα χειρότερα, να ονομάσω την διαρκή λιγούρα που νιώθω ως πείνα και να παραγγείλω κάποια μαλακία τύπου πατατοκροκέτες με σως καρμπονάρα (fo' realz) για να μπορέσω να ζητήσω να μου φέρουν έναν Καρέλια μαζί.

 Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί το καινούριο Star Wars και θα έπρεπε να χοροπηδάω απο χαρά. Παρ' όλα αυτά, δεν νιώθω σχεδόν τίποτα απ' αυτά που περίμενα εναμιση χρόνο να νιώσω. Σίγουρα, θα χαρώ πολύ να το δω. Μερικές φορές μπορώ σχεδόν να φανταστώ την γλυκιά αίσθηση του να βυθίζομαι στο κάθισμα του σινεμά με το πακετάκι νάτσος να ζεσταίνει την κοιλιά μου καθώς σκάει στην οθόνη το 'a long time ago, in a galaxy far, far away...' και χαμογελάω. Αλλά αυτό μου φαίνεται δεν είναι αρκετό.

 Το ίδιο πράγμα συνέβη και με το Fallout 4, το οποίο περίμενα σαν τρελός. Είναι ζήτημα να έχω παίξει 3-4 ώρες. Ξέρω πως κάποια στιγμή θα μου τα σκάσει και θα καω για καμια βδομάδα - ελπίζω τουλάχιστον. Πάντως η όλη αίσθηση που έχω, αυτό δηλαδή που με κάνει να νιώθω μετά απο ένα χρόνο σχεδόν αναμονής, είναι ένα απλό... meh.

 Τι στην ευχή γίνεται; Μάλλον χάλασα. Δεν ξέρω. Ίσως φταίει το ότι γερνάω. Αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία. Με αγχώνει πολύ το πέρασμα του χρόνου. Τρομακτικά πολύ. Παλιότερα το έβλεπα πάνω στους άλλους: γονείς, συγγενείς, φίλους. Τώρα έχω αρχίσει να το βλέπω πάνω μου. Κάθε πρωί ξυπνάω και οι τρίχες μου είναι όλο και πιο γκρίζες, το σώμα μου πιο μπαμπαδίσιο (και χωρίς να έχω και παιδιά), τα δόντια μου πιο κίτρινα, η πλάτη μου πιο πιασμένη κ.ο.κ. Σα να κατεδαφίζομαι σε slow motion.

 Πάντα με τρόμαζε η εντροπία. Μερικές φορές, τα βράδια συνήθως - και ειδικά τα Σαββατοκύριακα, για κάποιο περίεργο λόγο - κοιτάζω το ταβάνι καπνίζοντας και σκέφτομαι το τέλος των πάντων. Τον θερμικό θάνατο του σύμπαντος, λόγου χάριν: όταν η ενέργεια είναι παντού ισότιμα κατανεμημένη, όταν όλα τα σώματα στο σύμπαν έχουν φθάσει στην ίδια απολύτως θερμοκρασία, σε κατάσταση μέγιστης εντροπίας δηλαδή, τότε η παραγωγή οποιουδήποτε έργου είναι θερμοδυναμικά αδύνατη. Οι ίδιες οι διεργασίες που υποστηρίζουν την ζωή καθίστανται αδύνατες. Έχει κάτι αρκετά βασανιστικό αυτό το ενδεχόμενο σαν σκέψη. Παρεπιπτόντως, δεν κάθομαι να σκέφτομαι τέτοια ζοφερά κάθε βράδυ, έτσι; Προχθές λόγω χάριν σκεφτόμουν ότι πρέπει να παραγγείλω την καινούρια φιγούρα Alien σε κλίμακα 1/4 της NECA. Αλλά αυτό είναι κάτι που θα σχολιάσω σε μελλοντικό ποστ.

 Τέλος πάντων. Φέτος έβγαλε δίσκο ο Bradford της καρδιάς μας και είναι κι αυτός υπέροχος. Σίγουρα υπερβολικά καλός για βράδυ Παρασκευής στην Αθήνα των 7 βαθμών Κελσίου. Δεν υπήρχε περίπτωση να λείπει από αυτή τη λίστα, ούτε για πλάκα. Και τώρα φυσικά μου έσκασε να (ξανα)διαβάσω για το σύνδρομο Marfan στην Wikipedia. Αρκεί να βρω έναν καπνό, γιατί μάλλον υποτίμησα την όρεξη μου για τσιγάρο, για άλλη μια φορά.




17.   Father John Misty - I Love You, Honeybear
18.   Dilly Dally - Sore
19.   Self Defense Family - Heaven Is Earth
20.   Broken Prayer - Misanthropocentric AKA Droid's Blood


Friday, December 11, 2015

#17. Father John Misty - I Love You, Honeybear [Sub Pop]


 Όπως θα έχετε καταλάβει, το πλάνο του ενός ποστ την ημέρα έχει πάει κατά διαόλου. Θυμίζω αυτό περί αναβλητικότητας που ανέφερα σε προηγούμενο κείμενο. Τέλος πάντων. Κουτσά στραβά, ελπίζω εντός του '15 να έχουν ανέβει όλα της λίστας.

 Σήμερα πήγα να κουρευτώ. Από μικρή ηλικία το κούρεμα μου φαινόταν ένα απ' τα άβολα, εκνευριστικά πράγματα που πρέπει κανείς να συνηθίσει στη ζωή - σαν τη δοκιμή παντελονιού σε κατάστημα ένα πράγμα. Οι κυρίαρχες σκέψεις γύρω απ' το κονσεπτ του κουρέματος, στο κεφάλι μου τουλάχιστον (χα!), είναι οι εξής: Κατά πρώτον, είναι το άγχος της μάνας μου "να μην κρυώσει το κεφάλι του" μετά το λούσιμο, και η υποχρεωτική χρήση σκούφου (η οποία έκανε τα έτσι κι αλλιώς πεταχτά αυτιά μου να φαίνονται ακόμα πιο αστεία). Το άγχος αυτό το κουβαλάω ακόμα. Ευτυχώς όμως δεν φοράω σκούφο. Το δεύτερο είναι το - επίσης άγχος - όταν μεγάλωσα λίγο, του να με ρωτάνε πως θέλω να κάνω τα μαλλιά μου. Ακόμα δεν έχω ιδέα τι να απαντήσω σ' αυτή την ερώτηση - "θέλω απλά να κουρευτώ", λέω συνήθως.

Στα φοιτητικά χρόνια, το κούρεμα είχε γίνει κάπως ρουτίνα, δηλαδή παλέψιμο. Είχα βρει έναν τύπο κοντά στο σπίτι μου στην Πάτρα ο οποίος είχε όλα αυτά που έψαχνα σε έναν κουρέα: α) δεν με ρώταγε πως θέλω να κάνω τα μαλλιά μου, απλά με κούρευε β) ήταν φθηνός και γ) δεν έπιανε εκνευριστικές συζητήσεις την ώρα που σε κούρευε. Επίσης, μόνο μια φορά με ρώτησε κάτι σχετικό με υπολογιστές, κι αυτό με ενδοιασμό.

 Αφού τέλειωσα με την σχολή και την σιχαμένη Πάτρα, η επιστροφή στην Αθήνα συνοδεύτηκε από την επιστροφή του άγχους περί του κουρεύεσθαι. "Που στην ευχή θα πηγαίνω τώρα;", αναρωτήθηκα. Τελικά απεδείχθη ότι είμαι τόσο αναβλητικός που κατέληξα να κουρεύομαι μια φορά το διμηνο - τρίμηνο όταν κατέβαινα ακόμα Πάτρα για να δω φίλους, να κανονίσω εκκρεμότητες με την σχολή κλπ. Κατά μια έννοια, θα μπορούσε να πει κανείς πως πήγαινα στην Πάτρα να κουρευτώ.

 Τελικά μετά απο κάποιο διάστημα, μάζεψα το λιγοστό κουράγιο μου και αποφάσισα να κουρευτώ κάπου στην Αθήνα. Μπήκα κυριολεκτικά στο πρώτο κουρείο που είδα μπροστά μου: ένα απέναντι απ' τα ΕΛΤΑ κοντά στο πατρικό μου, όπου είχα πάει για να παραλάβω κάτι δίσκους που είχαν σκάσει από mailorder.

Φυσικά, ο τύπος ήταν για δέσιμο. Κυριολεκτικά. Αντί για ψαλίδι, χρησιμοποιούσε δύο (2) ξυριστικές μηχανές - ταυτόχρονα. Όπως μου είπε αφού είχα κάτσει στην καρέκλα και είχα φορέσει την ποδιά, "γι' αυτό τον λόγο με διώξανε απ' την κουρέων κομμοτών αθήνας, δεν στηρίζανε την τεχνική μου". Παραδόξως, ο τύπος το 'χε. Ειλικρινά, πέραν του πιρι πιρι - και του φόβου για πιθανό σεισμό την ώρα που ακουμπάνε σχεδόν στο κεφάλι μου δύο ξυριστικές μηχανές - δεν έχω κάποιο παράπονο.

 Έχει πλάκα να κοιτάς τις τρίχες σου καθώς πέφτουν στην ποδιά και, στη συνέχεια, στο πάτωμα. Τα τελευταία χρόνια οι γκρίζες πολλαπλασιάζονται με εκθετικό ρυθμό. Το σκεφτόμουν αυτό σήμερα και με έπιασε μια περίεργη μελαγχολία - όχι για το γεγονός ότι παλιώνω, αν και αυτό προφανώς με θλίβει, αλλά γενικότερα για το πέρασμα του χρόνου. Είναι κι αυτός ο γαμημένος καιρός, με το συνεχές ψιλόβροχο και τους 5-6 βαθμούς που δεν σε προδιαθέτει για ιδιαίτερα ευχάριστες σκέψεις. 

 Η - κατά τα άλλα εντελώς uneventful - διαδρομή από το σπίτι μου στο κουρείο είχε κάτι ιδιαίτερα μελαγχολικό. Στο αμάξι άκουγα το 'I Love You, Honeybear'. Και κάπνιζα. Πολύ. Και φυσικά έβηξα τα πνευμόνια μου στο παρμπρίζ. Καταλαβαίνεις ότι έχει γαμηθεί η φάση σου όταν έχεις σιρόπι για ξερόβηχα στο ντουλαπάκι του συνοδηγού, και το πίνεις γουλιά γουλιά απ' το μπουκάλι στα φανάρια, σαν τον John Constantine ένα πράγμα. 

Στην κίνηση της Αλεξάνδρας μπήκε το 'Bored in the USA'. Τι ωραίος, γλυκόπικρος δίσκος. Κάπως σαν τους Δεκέμβρηδες σ' αυτή την σκατούπολη.






18.   Dilly Dally - "Sore"
19.   Self Defense Family - "Heaven Is Earth"
20.   Broken Prayer - "Misanthropocentric AKA Droid's Blood" 

Friday, December 4, 2015

#18. Dilly Dally - Sore [Partisan]



Χθες μαλακίστηκα και δεν ανέβασα κείμενο. Οπότε σήμερα έχω να ανεβάσω δύο. Και να βουρδουλιαστώ, για να μην το ξανακάνω. Oh well. Για να δούμε.

Γενικά στηρίζουμε αναβλητικότητα. Φουλ. Τα τελευταία χρόνια την έχω αναγάγει σε κάτι σαν μορφή τέχνης - δίνω ψυχή και σώμα σ' αυτήν, προσπαθώντας ν' ανακαλύψω τα όριά της. Και νομίζω ότι πλησιάζω στον στόχο μου.

Σήμερα ήθελα να ξυπνήσω στις 8 για να ξεμπερδεύω με διάφορες δουλειές. Η αλήθεια είναι πως ξύπνησα στις 8, αποπειράθηκα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι, συνειδητοποίησα ότι κάνει αρκετή ψύχρα, ας μη γελιόμαστε, τύπου 'άστο καλύτερα' ψύχρα, έβαλα ξυπνητήρι για τις 11, έστειλα δύο μηνύματα ζητώντας αναβολή για τις προαναφερθείσες δουλειές, και ξανακοιμήθηκα. Οι ενοχές κράτησαν όση ώρα μου πήρε να ξανακυλήσω σε βαθύ ύπνο - περίπου τρία λεπτά. Μετά, λήθαργος.

Την γλυκιά απόλαυση της αναβλητικότητας, αυτό το πράγμα που φέρνει σχεδόν θαλπωρή, την συνειδητοποίησα σε μικρή ηλικία, όταν ξεκίνησα το σχολείο. Θυμάμαι ακόμη πως έμαθα τι σημαίνει η λέξη: διάβαζα κάτι συλλογές Μαφάλντα της μάνας μου μικρός και σε ένα στριπάκι ο Φελίπε κρεμάει ένα πόστερ που λέει 'μην αναβάλλεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα' στο δωμάτιο του - και φυσικά στην συνέχεια αναβάλει αυτό που έχει να κάνει για την επόμενη ημέρα. "Αααα! Αυτό είναι που μου αρέσει να κάνω! Ώστε έτσι λέγεται!", είχα σκεφτεί.

Από τότε παραμένει σταθερή αξία στην καθημερινότητά μου. Το αστείο στην όλη φάση είναι πως το γεγονός ότι αγχώνομαι με το παραμικρό θα έπρεπε να με αποτρέπει απ' το να αναβάλω πράγματα. Κι όμως, το άγχος τουλάχιστον είναι κάτι γνώριμο και οικείο, κάτι το οποίο συνηθίζεται με κάποιο τρόπο καθώς περνάει ο καιρός. Είναι μια σταθερά, ας πούμε. Ενώ το να κάνεις πράγματα, η ίδια η διαδικασία του να παίρνεις αποφάσεις τύπου 'τώρα θα κάνω αυτό και ΤΕΛΟΣ', έχει κάτι.. ακόμα πιο αγχωτικό; Όχι, όχι, καλύτερα να γίνει πιο μετά, ή αύριο, ή την επόμενη βδομάδα. Ή και ποτέ, αν τραβήξει κανείς την αναβλητικότητα στο όριό της. Αυτό πολλές φορές θα ήταν το ιδανικό.

Προφανώς δεν είναι όλα ρόδινα στον κόσμο της αναβλητικότητας. Υπάρχει το 24/7/365 άγχος, όπως προανέφερα, πάντα στο πλάι σου, μαύρος αδερφός. Είναι επίσης οι ενοχές και αυτό το απαίσιο συναίσθημα του να νιώθεις μερικές φορές πιο άχρηστος κι απ' το ασπράδι που μαζεύεται στις άκρες των χειλιών σου το καλοκαίρι όταν διψάς πολύ. Μερικές φορές μπλέκεις, άσχημα συνήθως, διότι προφανώς αυτό το οποίο αναβάλλεις επηρεάζει σε μικρό ή μεγάλο βαθμό άλλους ανθρώπους, οι οποίοι δεν θα χάσουν ποτέ την ευκαιρία, πέρα απ' το να σε ξεχέσουν (και δικαίως) επειδή τους άφησες ξεκρέμαστους, να σου κάνουν επικά diss σχετικά με την αναβλητικότητά σου.

Τέλος πάντων. Τώρα πίνω το πρωινό μου μιλκαφέ, νιώθω το στομάχι μου να παρακαλάει για μια σφολιάτα ή κάτι τέτοιο και κάνω το πρώτο τσιγάρο της ημέρας, γράφοντας αυτό το εκπρόθεσμο ποστ. Φυσικά από πίσω παίζει το 'Sore'. Ο δίσκος αυτός έσκασε από το πουθενά για μένα - δεν γνώριζα καν την ύπαρξη της μπάντας πριν διαβάσω ένα ρηβιού στο Πιτσφορκ (sue me). Χρειάστηκε ν' ακούσω μόνο το 'Desire' για να κολλήσω. Τιμημένος Καναδάς γαμώτο. Κι αυτή η φωνή της Katie Monks, η τίγκα στο γρέζι... ίσως το υπέρτατο αφροδισιακό. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι δεν έχουν νόημα ύπαρξης οι μπάντες με αντρικά φωνητικά. Πραγματικά, why bother?





Wednesday, December 2, 2015

#19. Self Defense Family - Heaven Is Earth [Deathwish]



Με κάθε χρονιά που περνάει, η διαδικασία του να γράφω ένα κατεβατό για κάθε έναν απ' τους 20 αγαπημένους δίσκους της χρονιάς μου φαίνεται όλο και πιο δύσκολη, ένα φαραωνικό έργο πραγματικά. Μου δημιουργεί πραγματικό, σχεδόν απτό άγχος.

Και η αλήθεια είναι πως βαριέμαι να γράψω κάτι έτσι σκέτο για το πως είναι ο εκάστοτε δίσκος. Ας μιλήσω για κάτι άλλο λοιπόν. Ας μιλήσω για τον ύπνο.

Από μικρός είχα μια περίεργη σχέση με τον ύπνο. Δεν είναι ότι δεν απολάμβανα την διαδικασία του ύπνου. Όμως με τρόμαζε αρκετά. Για την ακρίβεια, το πρώτο 'κανονικό' άγχος που θυμάμαι να βιώνω, το είχα βιώσει γύρω από το ζήτημα του ύπνου. Με το που ξάπλωνα στο κρεββάτι μου, στην πάνω κουκέτα στο δωμάτιό που μοιραζόμουν με την αδερφή μου στο οικογενειακό μας διαμέρισμα στην Κυψέλη, και έκλεινα τα μάτια μου, εικόνες των τελευταίων ημερών άρχιζαν να παίζουν σαν ταινίες στα κλειστά μου βλέφαρα και δεν με άφηναν να κοιμηθώ.

Μπορεί να ήταν το πιο απλό πράγμα - κάτι που είχα δει στο σχολείο και μ' είχε παραξενέψει ή ζορίσει. Όπως τότε που με είχε εξετάσει ο καθηγητής Γεωμετρίας στο γυμνάσιο στον πίνακα και τα έκανα σκατά και τον έβλεπα με το που έκλεινα τα μάτια μου να μου βάζει να λύνω το πιο δύσκολο πρόβλημα στον κόσμο. Μπορεί να ήταν το εξώφυλλο ενός ιατρικού βιβλίου σε κάποια βιτρίνα στην Φωκίωνος Νέγρη που απεικόνιζε έναν ανθρώπινο εγκέφαλο. Για βδομάδες, με το που έκλεινα τα μάτια μου, σκεφτόμουν μυαλά σε γυάλες να έχουν γεμίσει το δωμάτιό μου και να μου μουρμουρίζουν.  Μπορεί να ήταν το εξώφυλλο κάποιας τρας σαιφαι ταινίας στο βιντεοκλαμπ της γειτονιάς. Ένα βράδυ είχα βρει μια που απεικόνιζε τον πρωταγωνιστή, ο οποίος είχε μεταλλικό κεφάλι, σαν σάημποργκ ένα πράγμα. Για κανα μήνα με το που έκλεινα τα μάτια μου σκεφτόμουν την οικογένειά μου να κάθεται στην πόρτα του δωματίου μου και να έχουν όλοι μεταλλικά κεφάλια με κενές κόγχες ματιών και απλά να με κοιτάζουν.

Ο πιο απλός τρόπος που είχα ανακαλύψει τότε για να γλυτώνω απ' αυτές τις - δυσάρεστες ως επί το πλείστον - προβολές ταινιών στο κεφάλι μου ήταν να ανασηκώνομαι στην κουκέτα μου, να ακουμπάω την πλάτη μου στον τοίχο και να χαζεύω τον τοίχο απέναντι, όπου ήταν κρεμασμένο ενα μεγάλο ρολόι. Καθόμουν και το παρατηρούσα όλη την νύχτα. Έβλεπα τον δείκτη των δευτερολέπτων να γυρίζει γύρω γύρω και τα λεπτά να περνάνε. Και τις ώρες. Κατά τις 5-5μιση το πρωί, λόγω εξάντλησης, με έπαιρνε βαθύς ύπνος - και αν ήμουν τυχερός, χωρίς όνειρα. Αυτό το πράγμα συνεχίστηκε για χρόνια και κάπως έτσι βγήκε το δημοτικό και το γυμνάσιο.

Στην συνέχεια, στο λύκειο, έκαναν την εμφάνισή τους οι -πιο κλισέ- αϋπνίες. Μερικές φορές σκέφτομαι πως δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ' το να είσαι πτώμα και να μη μπορείς να κοιμηθείς. Να στριφογυρίζεις, να ιδρώνεις, να γυρίζεις από δω κι απο κει το μαξιλάρι, να σηκώνεσαι, να πίνεις νερό, να πίνεις γάλα, να πηγαίνεις για κατούρημα ενώ δεν θες πραγματικά να κατουρήσεις, κ.ο.κ. Για να μπορέσεις να διατηρήσεις έστω μια ιδέα λειτουργικότητας κατά τη διάρκεια της ημέρας, πρέπει να πίνεις πολλούς καφέδες - ή να κάνεις κατάχρηση παναντόλ έξτρα, αυτά με την καφείνη μέσα. Μια περίοδο πρέπει να έπινα 8 την ημέρα για να μπορέσω να λειτουργήσω. Δεν το συνιστώ.

Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση έχει ευτυχώς ομαλοποιηθεί. Καταφέρνω να κοιμηθώ 6ωρα και 7ωρα, μερικές φορές χωρίς να ξυπνήσω καθόλου μέσα στη νύχτα. Τα όνειρά μου όσο μεγαλώνω γίνονται ολοένα και πιο έντονα, αλλά αυτό μου αρέσει κάπως. 

Χθες βράδυ κοιμήθηκα νωρίς (για τα δεδομένα μου πάντα) και ξύπνησα νωρίς. O ύπνος μου ήταν βαρύς και ήρεμος και τα όνειρά μου μάλλον ευχάριστα. Για πρωινό ήπια ένα πράγμα βγαλμένο απ' την ονείρωξη ενός μπαρίστα και έφαγα ένα σάντουιτς με σχεδόν ωμό μπέικον. Πιο μετά, πηγαίνοντας για να βγάλω τα προς το ζην, έβαλα να παίξει στο εμπιθρι το Heaven is Earth. Αφού πάρκαρα έξω απ' την δουλειά, κάθισα στο αμάξι ένα δεκάλεπτο κάνοντας τσιγάρο για να το αφήσω να τελειώσει. Καθυστέρησα λίγο τον πελάτη, αλλά ειλικρινά δεν με ένοιαζε καθόλου. Μου αρέσει πολύ όταν συμβαίνει αυτό. Στηρίζω, πως το λένε.




20. Broken Prayer - Misanthropocentric AKA Droid's Blood







Tuesday, December 1, 2015

#20. Broken Prayer - Misanthropocentric AKA Droid's Blood [Sorry State]


Ακόμα μια περιστροφή γύρω απ' τον ήλιο ολοκληρώθηκε, το ηλιακό σύστημα μετακινήθηκε ένα εκαττομυριοστό της μοίρας γύρω απ' την μαύρη τρύπα στο κέντρο του γαλαξία, γλύτωσα από βέβαια θάνατο οδηγώντας σε επαρχιακό δρόμο στην Εύβοια, οι Isis αναγκάστηκαν ν' αλλάξουν το όνομα του φέησμπουκ πεητζ τους σε 'Isis the Band', όπου να ναι θα ξαναδούμε Πόλεμο των Άστρων στην μεγάλη οθόνη και ήρθε (επιτέλους;) η ώρα για την φετινή 20αδα δίσκων.

Για κάποιο περίεργο λόγο, η εκπόνηση της φετινής λίστας μου φάνηκε σχετικά.. εύκολη; Μάλλον δεν άκουσα τόση πολλή μουσική μέσα στο 2015. Ή απλά δεν μου έκαναν πολλά πράγματα εντύπωση. Ποιος ξέρει.

Τώρα το ερώτημα είναι, να γράψω για τους δίσκους αυτούς καθ'αυτούς, ή για την χρονιά που σχεδόν έφτασε στο τέλος της; Μουμπλε μούμπλε. Θα προσπαθήσω να γράψω και για τα δύο. Αφού πρώτα στρίψω ένα τσιγάρο.

Τσιγάρο, λοιπόν.

Μέσα στο 2015 κάπνισα πάρα πολύ, ίσως περισσότερο απ' όσο έχω καπνίσει απ' οταν ξεκίνησα αυτό το ανθυγιεινό - αλλά τόσο απολαυστικό - συνήθειο. Η πίσσα και η νικοτίνη ήταν η σταθερή μου παρέα, μέρα και νύχτα εκεί, δίπλα μου, ακλόνητα στρατιωτάκια, σχεδόν για κάθε στιγμή του σωτήριου έτους που μας αφήνει οσονούπω. Αυτό το γεγονός έχει αρχίσει να φαίνεται και πάνω μου - τα δόντια μου έχουν κιτρινήσει, υπάρχει ενα θλιβερό σημάδι στα δάχτυλά μου απ' το φίλτρο και το μουστάκι μου έχει αρχίσει να αποκτά αυτή την μόνιμη κιτρινίλα εκεί στο σημείο κάτω απ' την μύτη, ξέρετε για τι πράγμα μιλάω, το trademark look του αριστεριστή με σταλινικό μουστάκι που ξέρει ότι θα του αφαιρέσουν το τελευταίο τσιγάρο απ' το γεμάτο όγκους χέρι του όταν και όπο τον βρούνε. 

Μερικές φορές τρομάζω στην σκέψη του θανάτου απ' το τσιγάρο. Ένας θεός ξέρει πως έχω χάσει αρκετούς συγγενείς και γνωστούς απ' αυτό. Κάποια βράδια τους τελευταίους μήνες, καπνίζοντας, μ' έπιασα να σκέφτομαι 'τι μαλακίες κάνω; απο αύριο θα το κόψω. Ή θα το μειώσω τουλάχιστον'. Τις προάλλες χρειάστηκε ν ανεβοκατέβω 5 ορόφους με τα σκαλιά κι ύστερα ένιωθα πως είχα τρέξει μαραθώνιο. Προφανώς ούτε το έκοψα, ούτε το μείωσα. Άλλαξα όμως καπνό - λες και αυτό βοηθάει.

Τέλος πάντων. Αν πραγματικά ήθελα να κόψω το κάπνισμα, θα το έκανα. Εννοώ, δεν είναι τόσο δύσκολο όσο ακούγεται (το έχω ξανακάνει στο παρελθόν). Ο λόγος που δεν το κόβω είναι απλούστατα ότι δεν θέλω. Παραείναι απολαυστικό. Σίγουρα είναι πιο αποτελεσμαστικό αγχολυτικό απ' το να τρως τα νύχια σου (τα οποία τρώω) ή να σκαλίζεις την μύτη σου (την οποία σκαλίζω, όταν δεν κοιτάζει κανένας) ή να παίζεις με τ' αυτιά σου (τα οποία είναι πολύ μεγάλα και πεταχτά, μάλλον ακριβώς επειδή παίζω μαζί τους από μικρός).

Το τσιγάρο φτάνει στο τέλος του. Λέω ν' ανάψω το επόμενο με την κάφτρα του προηγούμενου. Παράλληλα ακούω το φετινό πόνημα των Broken Prayer. Πανκ και σύνθια και βρώμικη παραγωγή, πραγματικά αχτύπητος συνδυασμός. Μάλλον αφού ποστάρω αυτό το κείμενο θα μετανιώσω για το οτι έβαλα τον δισκο αυτόν στο νο. 20 - λογικά του αξίζει καλύτερη θέση. Αλλά απ' την άλλη, τι θα άλλαζε κάτι τέτοιο; Η κατάταξη στην παρούσα 20άδα δεν έχει και πολύ σημασία.

Αυτό το κείμενο βγήκε ακόμα χειρότερο απ' ότι φοβόμουν πριν κλικάρω το 'new post'. Δε γαμείς. 

Ανάβω το επόμενο τσιγάρο, πατάω publish και πάω να φτιάξω ενα τσάι. Λέω να ξανακούσω τον δίσκο.