#16. Deerhunter - Fading Frontier [4AD]

 Περάσανε οι μέρες, όπου να 'ναι τελειώνει κι η μπλογκοβίζιον, ας ανεβάσω κι εγω ενα κειμενάκι για το ξεχου που λένε. Πάντως την λίστα την έχω στείλει κανονικά στα κεντρικά, μην βαράτε.

 Τακτοποιούσα λίγο το σπίτι μου πιο πριν - το οποίο θύμιζε κάπως γαλλική πολυνησία μετά τις πυρηνικές δοκιμές - και ανακάλυψα δύο καπνούς μισοτελειωμένους και χάρηκα κάπως. Πέρασε ένα σκληρό μισάωρο στο οποίο έσκασε σταδιακά η τρομακτική συνειδητοποίηση πως, αργά η γρήγορα, θα έπρεπε να ντυθώ και να βγω στο γαμώκρυο για να πάω να πάρω καπνό, ή ακόμα χειρότερα, να ονομάσω την διαρκή λιγούρα που νιώθω ως πείνα και να παραγγείλω κάποια μαλακία τύπου πατατοκροκέτες με σως καρμπονάρα (fo' realz) για να μπορέσω να ζητήσω να μου φέρουν έναν Καρέλια μαζί.

 Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί το καινούριο Star Wars και θα έπρεπε να χοροπηδάω απο χαρά. Παρ' όλα αυτά, δεν νιώθω σχεδόν τίποτα απ' αυτά που περίμενα εναμιση χρόνο να νιώσω. Σίγουρα, θα χαρώ πολύ να το δω. Μερικές φορές μπορώ σχεδόν να φανταστώ την γλυκιά αίσθηση του να βυθίζομαι στο κάθισμα του σινεμά με το πακετάκι νάτσος να ζεσταίνει την κοιλιά μου καθώς σκάει στην οθόνη το 'a long time ago, in a galaxy far, far away...' και χαμογελάω. Αλλά αυτό μου φαίνεται δεν είναι αρκετό.

 Το ίδιο πράγμα συνέβη και με το Fallout 4, το οποίο περίμενα σαν τρελός. Είναι ζήτημα να έχω παίξει 3-4 ώρες. Ξέρω πως κάποια στιγμή θα μου τα σκάσει και θα καω για καμια βδομάδα - ελπίζω τουλάχιστον. Πάντως η όλη αίσθηση που έχω, αυτό δηλαδή που με κάνει να νιώθω μετά απο ένα χρόνο σχεδόν αναμονής, είναι ένα απλό... meh.

 Τι στην ευχή γίνεται; Μάλλον χάλασα. Δεν ξέρω. Ίσως φταίει το ότι γερνάω. Αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία. Με αγχώνει πολύ το πέρασμα του χρόνου. Τρομακτικά πολύ. Παλιότερα το έβλεπα πάνω στους άλλους: γονείς, συγγενείς, φίλους. Τώρα έχω αρχίσει να το βλέπω πάνω μου. Κάθε πρωί ξυπνάω και οι τρίχες μου είναι όλο και πιο γκρίζες, το σώμα μου πιο μπαμπαδίσιο (και χωρίς να έχω και παιδιά), τα δόντια μου πιο κίτρινα, η πλάτη μου πιο πιασμένη κ.ο.κ. Σα να κατεδαφίζομαι σε slow motion.

 Πάντα με τρόμαζε η εντροπία. Μερικές φορές, τα βράδια συνήθως - και ειδικά τα Σαββατοκύριακα, για κάποιο περίεργο λόγο - κοιτάζω το ταβάνι καπνίζοντας και σκέφτομαι το τέλος των πάντων. Τον θερμικό θάνατο του σύμπαντος, λόγου χάριν: όταν η ενέργεια είναι παντού ισότιμα κατανεμημένη, όταν όλα τα σώματα στο σύμπαν έχουν φθάσει στην ίδια απολύτως θερμοκρασία, σε κατάσταση μέγιστης εντροπίας δηλαδή, τότε η παραγωγή οποιουδήποτε έργου είναι θερμοδυναμικά αδύνατη. Οι ίδιες οι διεργασίες που υποστηρίζουν την ζωή καθίστανται αδύνατες. Έχει κάτι αρκετά βασανιστικό αυτό το ενδεχόμενο σαν σκέψη. Παρεπιπτόντως, δεν κάθομαι να σκέφτομαι τέτοια ζοφερά κάθε βράδυ, έτσι; Προχθές λόγω χάριν σκεφτόμουν ότι πρέπει να παραγγείλω την καινούρια φιγούρα Alien σε κλίμακα 1/4 της NECA. Αλλά αυτό είναι κάτι που θα σχολιάσω σε μελλοντικό ποστ.

 Τέλος πάντων. Φέτος έβγαλε δίσκο ο Bradford της καρδιάς μας και είναι κι αυτός υπέροχος. Σίγουρα υπερβολικά καλός για βράδυ Παρασκευής στην Αθήνα των 7 βαθμών Κελσίου. Δεν υπήρχε περίπτωση να λείπει από αυτή τη λίστα, ούτε για πλάκα. Και τώρα φυσικά μου έσκασε να (ξανα)διαβάσω για το σύνδρομο Marfan στην Wikipedia. Αρκεί να βρω έναν καπνό, γιατί μάλλον υποτίμησα την όρεξη μου για τσιγάρο, για άλλη μια φορά.

17.   Father John Misty - I Love You, Honeybear
18.   Dilly Dally - Sore
19.   Self Defense Family - Heaven Is Earth
20.   Broken Prayer - Misanthropocentric AKA Droid's Blood