Friday, December 4, 2015

#18. Dilly Dally - Sore [Partisan]



Χθες μαλακίστηκα και δεν ανέβασα κείμενο. Οπότε σήμερα έχω να ανεβάσω δύο. Και να βουρδουλιαστώ, για να μην το ξανακάνω. Oh well. Για να δούμε.

Γενικά στηρίζουμε αναβλητικότητα. Φουλ. Τα τελευταία χρόνια την έχω αναγάγει σε κάτι σαν μορφή τέχνης - δίνω ψυχή και σώμα σ' αυτήν, προσπαθώντας ν' ανακαλύψω τα όριά της. Και νομίζω ότι πλησιάζω στον στόχο μου.

Σήμερα ήθελα να ξυπνήσω στις 8 για να ξεμπερδεύω με διάφορες δουλειές. Η αλήθεια είναι πως ξύπνησα στις 8, αποπειράθηκα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι, συνειδητοποίησα ότι κάνει αρκετή ψύχρα, ας μη γελιόμαστε, τύπου 'άστο καλύτερα' ψύχρα, έβαλα ξυπνητήρι για τις 11, έστειλα δύο μηνύματα ζητώντας αναβολή για τις προαναφερθείσες δουλειές, και ξανακοιμήθηκα. Οι ενοχές κράτησαν όση ώρα μου πήρε να ξανακυλήσω σε βαθύ ύπνο - περίπου τρία λεπτά. Μετά, λήθαργος.

Την γλυκιά απόλαυση της αναβλητικότητας, αυτό το πράγμα που φέρνει σχεδόν θαλπωρή, την συνειδητοποίησα σε μικρή ηλικία, όταν ξεκίνησα το σχολείο. Θυμάμαι ακόμη πως έμαθα τι σημαίνει η λέξη: διάβαζα κάτι συλλογές Μαφάλντα της μάνας μου μικρός και σε ένα στριπάκι ο Φελίπε κρεμάει ένα πόστερ που λέει 'μην αναβάλλεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα' στο δωμάτιο του - και φυσικά στην συνέχεια αναβάλει αυτό που έχει να κάνει για την επόμενη ημέρα. "Αααα! Αυτό είναι που μου αρέσει να κάνω! Ώστε έτσι λέγεται!", είχα σκεφτεί.

Από τότε παραμένει σταθερή αξία στην καθημερινότητά μου. Το αστείο στην όλη φάση είναι πως το γεγονός ότι αγχώνομαι με το παραμικρό θα έπρεπε να με αποτρέπει απ' το να αναβάλω πράγματα. Κι όμως, το άγχος τουλάχιστον είναι κάτι γνώριμο και οικείο, κάτι το οποίο συνηθίζεται με κάποιο τρόπο καθώς περνάει ο καιρός. Είναι μια σταθερά, ας πούμε. Ενώ το να κάνεις πράγματα, η ίδια η διαδικασία του να παίρνεις αποφάσεις τύπου 'τώρα θα κάνω αυτό και ΤΕΛΟΣ', έχει κάτι.. ακόμα πιο αγχωτικό; Όχι, όχι, καλύτερα να γίνει πιο μετά, ή αύριο, ή την επόμενη βδομάδα. Ή και ποτέ, αν τραβήξει κανείς την αναβλητικότητα στο όριό της. Αυτό πολλές φορές θα ήταν το ιδανικό.

Προφανώς δεν είναι όλα ρόδινα στον κόσμο της αναβλητικότητας. Υπάρχει το 24/7/365 άγχος, όπως προανέφερα, πάντα στο πλάι σου, μαύρος αδερφός. Είναι επίσης οι ενοχές και αυτό το απαίσιο συναίσθημα του να νιώθεις μερικές φορές πιο άχρηστος κι απ' το ασπράδι που μαζεύεται στις άκρες των χειλιών σου το καλοκαίρι όταν διψάς πολύ. Μερικές φορές μπλέκεις, άσχημα συνήθως, διότι προφανώς αυτό το οποίο αναβάλλεις επηρεάζει σε μικρό ή μεγάλο βαθμό άλλους ανθρώπους, οι οποίοι δεν θα χάσουν ποτέ την ευκαιρία, πέρα απ' το να σε ξεχέσουν (και δικαίως) επειδή τους άφησες ξεκρέμαστους, να σου κάνουν επικά diss σχετικά με την αναβλητικότητά σου.

Τέλος πάντων. Τώρα πίνω το πρωινό μου μιλκαφέ, νιώθω το στομάχι μου να παρακαλάει για μια σφολιάτα ή κάτι τέτοιο και κάνω το πρώτο τσιγάρο της ημέρας, γράφοντας αυτό το εκπρόθεσμο ποστ. Φυσικά από πίσω παίζει το 'Sore'. Ο δίσκος αυτός έσκασε από το πουθενά για μένα - δεν γνώριζα καν την ύπαρξη της μπάντας πριν διαβάσω ένα ρηβιού στο Πιτσφορκ (sue me). Χρειάστηκε ν' ακούσω μόνο το 'Desire' για να κολλήσω. Τιμημένος Καναδάς γαμώτο. Κι αυτή η φωνή της Katie Monks, η τίγκα στο γρέζι... ίσως το υπέρτατο αφροδισιακό. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι δεν έχουν νόημα ύπαρξης οι μπάντες με αντρικά φωνητικά. Πραγματικά, why bother?





2 comments: