Tuesday, December 1, 2015

#20. Broken Prayer - Misanthropocentric AKA Droid's Blood [Sorry State]


Ακόμα μια περιστροφή γύρω απ' τον ήλιο ολοκληρώθηκε, το ηλιακό σύστημα μετακινήθηκε ένα εκαττομυριοστό της μοίρας γύρω απ' την μαύρη τρύπα στο κέντρο του γαλαξία, γλύτωσα από βέβαια θάνατο οδηγώντας σε επαρχιακό δρόμο στην Εύβοια, οι Isis αναγκάστηκαν ν' αλλάξουν το όνομα του φέησμπουκ πεητζ τους σε 'Isis the Band', όπου να ναι θα ξαναδούμε Πόλεμο των Άστρων στην μεγάλη οθόνη και ήρθε (επιτέλους;) η ώρα για την φετινή 20αδα δίσκων.

Για κάποιο περίεργο λόγο, η εκπόνηση της φετινής λίστας μου φάνηκε σχετικά.. εύκολη; Μάλλον δεν άκουσα τόση πολλή μουσική μέσα στο 2015. Ή απλά δεν μου έκαναν πολλά πράγματα εντύπωση. Ποιος ξέρει.

Τώρα το ερώτημα είναι, να γράψω για τους δίσκους αυτούς καθ'αυτούς, ή για την χρονιά που σχεδόν έφτασε στο τέλος της; Μουμπλε μούμπλε. Θα προσπαθήσω να γράψω και για τα δύο. Αφού πρώτα στρίψω ένα τσιγάρο.

Τσιγάρο, λοιπόν.

Μέσα στο 2015 κάπνισα πάρα πολύ, ίσως περισσότερο απ' όσο έχω καπνίσει απ' οταν ξεκίνησα αυτό το ανθυγιεινό - αλλά τόσο απολαυστικό - συνήθειο. Η πίσσα και η νικοτίνη ήταν η σταθερή μου παρέα, μέρα και νύχτα εκεί, δίπλα μου, ακλόνητα στρατιωτάκια, σχεδόν για κάθε στιγμή του σωτήριου έτους που μας αφήνει οσονούπω. Αυτό το γεγονός έχει αρχίσει να φαίνεται και πάνω μου - τα δόντια μου έχουν κιτρινήσει, υπάρχει ενα θλιβερό σημάδι στα δάχτυλά μου απ' το φίλτρο και το μουστάκι μου έχει αρχίσει να αποκτά αυτή την μόνιμη κιτρινίλα εκεί στο σημείο κάτω απ' την μύτη, ξέρετε για τι πράγμα μιλάω, το trademark look του αριστεριστή με σταλινικό μουστάκι που ξέρει ότι θα του αφαιρέσουν το τελευταίο τσιγάρο απ' το γεμάτο όγκους χέρι του όταν και όπο τον βρούνε. 

Μερικές φορές τρομάζω στην σκέψη του θανάτου απ' το τσιγάρο. Ένας θεός ξέρει πως έχω χάσει αρκετούς συγγενείς και γνωστούς απ' αυτό. Κάποια βράδια τους τελευταίους μήνες, καπνίζοντας, μ' έπιασα να σκέφτομαι 'τι μαλακίες κάνω; απο αύριο θα το κόψω. Ή θα το μειώσω τουλάχιστον'. Τις προάλλες χρειάστηκε ν ανεβοκατέβω 5 ορόφους με τα σκαλιά κι ύστερα ένιωθα πως είχα τρέξει μαραθώνιο. Προφανώς ούτε το έκοψα, ούτε το μείωσα. Άλλαξα όμως καπνό - λες και αυτό βοηθάει.

Τέλος πάντων. Αν πραγματικά ήθελα να κόψω το κάπνισμα, θα το έκανα. Εννοώ, δεν είναι τόσο δύσκολο όσο ακούγεται (το έχω ξανακάνει στο παρελθόν). Ο λόγος που δεν το κόβω είναι απλούστατα ότι δεν θέλω. Παραείναι απολαυστικό. Σίγουρα είναι πιο αποτελεσμαστικό αγχολυτικό απ' το να τρως τα νύχια σου (τα οποία τρώω) ή να σκαλίζεις την μύτη σου (την οποία σκαλίζω, όταν δεν κοιτάζει κανένας) ή να παίζεις με τ' αυτιά σου (τα οποία είναι πολύ μεγάλα και πεταχτά, μάλλον ακριβώς επειδή παίζω μαζί τους από μικρός).

Το τσιγάρο φτάνει στο τέλος του. Λέω ν' ανάψω το επόμενο με την κάφτρα του προηγούμενου. Παράλληλα ακούω το φετινό πόνημα των Broken Prayer. Πανκ και σύνθια και βρώμικη παραγωγή, πραγματικά αχτύπητος συνδυασμός. Μάλλον αφού ποστάρω αυτό το κείμενο θα μετανιώσω για το οτι έβαλα τον δισκο αυτόν στο νο. 20 - λογικά του αξίζει καλύτερη θέση. Αλλά απ' την άλλη, τι θα άλλαζε κάτι τέτοιο; Η κατάταξη στην παρούσα 20άδα δεν έχει και πολύ σημασία.

Αυτό το κείμενο βγήκε ακόμα χειρότερο απ' ότι φοβόμουν πριν κλικάρω το 'new post'. Δε γαμείς. 

Ανάβω το επόμενο τσιγάρο, πατάω publish και πάω να φτιάξω ενα τσάι. Λέω να ξανακούσω τον δίσκο.


No comments:

Post a Comment