Monday, May 1, 2017

o let it be




Κάθε φορά που πατάω 'publish' σ' ένα ποστ εδω πέρα, νιώθω ένα περίεργο αίσθημα ανακούφισης. Είναι σαν να φεύγει, για λίγο τουλάχιστον, ένα βάρος από πάνω μου. Είχα ξεχάσει πως είναι αυτό.. Το μπλογκ είχε κυριολεκτικά αραχνιάσει, κι όταν μου έσκαγε πως ήθελα να γράψω κάτι, ένα ποστ, το ανέβαλα συνειδητά, όπως κάνω σχεδόν με τα πάντα.

Η αναβολή πραγμάτων είναι ίσως το αγαπημένο μου άθλημα. Το οποίο είναι περίεργο, μιας και το άγχος είναι κολλητός 24/7, κάποιες φορές είναι πραγματικά ανυπόφορο, και η αναβολή σίγουρα το τροφοδοτεί, καύσιμο 100 οκτανίων φάση, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Είναι στο DNA μου. Όλα θα γίνονται τελευταία στιγμή, αν γίνονται καν in the first place.

Σίγουρα αυτός ο τρόπος σκέψης είναι αλληλένδετος τόσο με την αίσθηση μη-ελέγχου που περιγράφω σε προηγούμενα ποστ όσο και με την αίσθηση αποξένωσης από τον κόσμο. Το ότι αναβάλω συνεχώς πράγματα δεν σημαίνει πως αράζω βέβαια - έτσι κι αλλιώς, η προσπάθεια με νύχια και δόντια απλά για να μπορώ να υπάρχω, η σκέψη και πίεση και άγχος και φόβος που συνοδεύουν ακόμα και το πιο απλό καθημερινό πρακτικό πρόβλημα είναι σχεδόν απτά και απίστευτα χρονοβόρα και κουραστικά. Είναι σαν την χειρότερη δουλειά στον κόσμο, μερικές φορές είναι πραγματικά σαν κάτεργο.

Ένας άνθρωπος πολύ σημαντικός για μένα, σε μια από αυτές τις στιγμές έντασης και θυμού, που άθελά σου μπορεί να σου ξεφύγει μια πολύ σκληρή και στενάχωρη αλήθεια αλλά αλήθεια nonetheless, μου είπε πως κινούμαι στον κόσμο, στη ζωή βασικά, κάπως σαν φάντασμα, σαν σκιά. Σαν να μην υπάρχω πραγματικά. Σαν να μην έχω φιλοδοξίες ούτε μακρυπρόθεσμους στόχους, σχεδόν σαν να μην έχω όνειρα, σαν να μην θέλω να φτιάξω ούτε εμένα ούτε την ζωή μου. Και πως αυτό, αναπόφευκτα, διαχέεται και στους γύρω μου, σαν ραδιενέργεια. Και, σε μεγάλο βαθμό, ο άνθρωπος αυτός έχει δίκιο. Πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούν να σου βγάλουν έναν καθρέφτη μπροστά σου και να σε κάνουν να δεις πράγματα που επιμελώς είτε σπρώχνεις κάτω απ' το χαλί, ή ελπίζεις ότι δεν θα φανούν προς τα έξω. Όσο στενάχωρη και να ήταν λοιπόν αυτή η αλήθεια, είμαι ευγνώμον γι' αυτήν.

Απ' όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, ο στόχος μου είναι να βγάλω ακόμα μια ημέρα, κι ακόμα μια, κι ακόμα μια.. Getting by φάση. Just getting by. Έχω συνηθίσει, έχω μάθει βασικά, να αναζητώ τις πιο βραχυπρόθεσμες και απλές απολαύσεις - ένα ωραίο, ανθυγιεινό γεύμα, μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, ένα κόμικ, ένα άλμπουμ, μια ακόμα φιγούρα στη συλλογή μου. Ακόμα και οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους χτίζονταν σ' αυτή τη βάση - γρήγορες, άμεσες σχεδόν απολαβές, είτε σε φιλικό είτε σε ερωτικό επίπεδο. Είχα την ανάγκη συντροφικότητας; Θα έκανα μια σχέση, προδιαγεγραμμένη να αυτοκαταστραφεί μετά από ένα ορισμένο - βολικό - διάστημα. Ήθελα παρέα; Θα έβρισκα ανθρώπους να μπορέσω να μοιραστώ κάποια έστω απ' τα βάρη που ένιωθα, και μετά θα τρύπωνα πάλι στο κουκούλι μου. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που δυσκολεύομαι πάρα πολύ να πω 'όχι', όταν μου ζητήσει κάτι κάποιος, που θα προσφερθώ για κάτι πριν καν χρειαστεί να το ζητήσει - είναι κάτι σαν ένας τρόπος να ξεπληρώσω το χρέος μου προς τον κόσμο, για το ότι, αν και δεν αποτελώ κομμάτι του, τον απομυζώ κάπως, σαν βαμπίρ που κάθε βράδυ πρέπει να ρουφήξει λίγο αίμα για να συνεχίσει να υπάρχει. Υπάρχει τίποτα πιο εγωιστικό απ' αυτό;

Δεν έχω πραγματικά ιδέα πως να υπάρχω, πως να ζω, όπως κάνουν οι άνθρωποι. Μπορώ να το μιμηθώ μονάχα, να κάνω μια καλή αναπαράσταση, αλλά πραγματικά δεν ξέρω τίποτα. Ξέρω μόνο πως να επιβιώνω, μέρα με τη μέρα, αναβάλλοντας την ζωή γι' αργότερα, πάντα αργότερα. Κάποια βράδια, κοιτώντας το ταβάνι, σκέφτομαι πως είμαι σαν μαύρη τρύπα - καταναλώνω, καταναλώνω, αέρα, τροφή, νερό, αγάπη... Κι ενω νιώθω ότι θέλω όλα αυτά να τα δώσω πίσω, φοβάμαι κι αυτό ακόμα, φοβάμαι όπως το βαμπίρ που ίσως χρειαστεί, μια φορά, να μείνει έξω μέχρι την ανατολή του ηλίου, και ίσως καεί, ίσως γίνει στάχτη, σαν τα βαμπίρ του Buffy. 

Για την ακρίβεια, φοβόμουν. Παρελθοντικός χρόνος. Γιατί όσο τρομακτική και να είναι η ζωή, εννοώ η πραγματική ζωή, η συνήθεια που αποκαλώ ζωή είναι, σε βάθος χρόνου, ακόμα πιο ζοφερή, με κάπως προδιαγεγραμμένα άσχημη κατάληξη. Οπότε, πήρα μια απόφαση - αυτή τη φορά, θα προσπαθήσω να τα κάνω όλα διαφορετικά. Αυτή τη φορά, όχι άλλη. Όχι άλλη αναβολή. Όλα. Γιατί συνειδητοποιώ πως είναι εύκολο εν τέλει να συνηθίσει κανείς τα πάντα, ακόμα και να τα κάνει όλα λάθος, ακόμα και να πληγώνει τον ίδιο του τον εαυτό, μαζί με τους άλλους. Είναι πολύ πιθανό ότι στο εγχείρημα αυτό θα φάω τα μούτρα μου - αλλά κι αυτό ακόμα το ενδεχόμενο, το ενδεχόμενο του πόνου, είναι κάτι νέο, διαφορετικό, σχεδόν συναρπαστικό. Σαν τις κραυγές μίσους που προσμένει στον Ξένο ο Μερσώ την ημέρα της εκτέλεσής του, για να νιώσει λιγότερο μόνος, για να νιώσει λιγότερο ξένο τον κόσμο. Μπορεί ποτέ να μην μάθω πως να ζω, ή να είμαι καλά, αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι θέλω. Μπορεί ποτέ να μην καταφέρω να αγαπήσω τον εαυτό μου όπως θα έπρεπε, όπως λένε και στα σελφ χελπ βιβλία - και ίσως έχουν δίκιο - αλλά ξέρω ότι έχω τεράστια αποθέματα αγάπης μέσα μου, πιο πολλά απ' ότι χρειάζεται ένας άνθρωπος μόνος του, ξέρω ότι έχω την ικανότητα να νιώσω και όμορφα, εκτός από άσχημα, και να κάνω και τους άλλους να νιώσουν έτσι, ξέρω ότι έχω ζεστό αίμα στις φλέβες μου και όνειρα, όνειρα που δεν περιλαμβάνουν μόνο εμένα, τα ξέρω όλα αυτά, καθώς νιώθω το δέρμα μου να καίγεται απ' τον ήλιο που ανατέλλει.

Μερικές φορές σκέφτομαι κάτι που μου χε πει η φίλη Μάρθα, πριν καιρό. Πως κάποιοι άνθρωποι, που δεν έχουν βρει τον τρόπο να αγαπήσουν τον εαυτό τους, έχουν αγάπη που ξεχειλίζει σχεδόν από μέσα τους, και το μόνο που θέλουν είναι να την δώσουν σε κάποιον όμοιό τους, σ' έναν άλλο επίσης ξένο, με την ελπίδα κι ο άλλος να δώσει λίγη πίσω και να μπορέσει έτσι να επιτευχθεί μια ισορροπία, ένας τρόπος να ζουν κι όχι απλά να υπάρχουν.  

Όλοι εσείς που διαβάζετε αυτό το κείμενο, που ίσως κάποτε πίστευα ότι με έχετε πληγώσει επειδή δεν μου δίνατε αίμα κάθε βράδυ, που την προσπάθειά σας να με τραβήξετε στο φως του ήλιου την εκλάμβανα ως μια ακόμη εχθρική πράξη του κόσμου προς εμένα, που σας άφησα να πλησιάσετε όσο χρειαζόταν για να δαγκώσω λίγο τον λαιμό σας και να συνεχίζω να υπάρχω, και που η φυγή σας ένιωθα πως ήταν απόλυτα εγωιστική καθώς κατάπινα το αίμα σας, θεωρώντας πάντα τον εαυτό μου θύμα και ποτέ θύτη, απ' όλους εσάς, σας ζητώ την πιο ειλικρινή συγνώμη.

Ο ήλιος είναι εκτυφλωτικός, με καίει και κάνει τα πάντα να λάμπουν, σχεδόν με τυφλώνει, μπορεί να με κάνει στάχτη - και αυτό είναι οκ.

Έχει ωραία μέρα σήμερα. Ίσως πάω στη θάλασσα.

Θα πάω στη θάλασσα.


"Oh, my soul. Let me be in you now. 
Look out through my eyes. 
Look out at the things you made. 
All things shining."

-Pvt. Edward P. Train, The Thin Red Line