Έχει πλάκα που κάπως έχει γίνει popular (ή εκ των ουκ ανευ, αν θέλετε) με κάποιο τρόπο να κράζουν όλοι το καλοκαίρι στο ίντερνετς. Ακόμα και ενώ παράλληλα ποστάρουν φωτογραφίες από κάποια παραλία, ταβέρνα, καλαμαράκια, τζατζίκι κλπ. Η αλήθεια είναι πως το καλοκαίρι δεν έχει κάποια σημαντική διαφορά από τις άλλες εποχές - είναι το ίδιο δύσκολη, κι αν είσαι αρκετά άτυχος ώστε να νιώθεις άνετα σε ένα πολύ περιορισμένο φάσμα θερμοκρασιών, τότε είναι, όπως και οι τελευταίοι χειμώνες, αρκετά ζόρικο.
Αυτή τη στιγμή, π.χ. είμαι συνδεδεμένος με Teamviewer σε υπολογιστή πελάτη, ο οποίος τελευταία στιγμή θυμήθηκε πως δεν έχει τα απαραίτητα προγράμματα για την δουλειά του στο λαπτοπ του, και φεύγει αύριο εκτός Αθηνών. Βλέπω λοιπόν την μπάρα εγκατάστασης του Autocad να γεμίζει βασανιστικά αργά ενώ σταγόνες ιδρώτα κυλάνε σε μέρη του σώματός μου που δεν ήξερα καν οτι υπάρχουν. Αλλά επειδή αυτό δεν είναι και η πιο ευχάριστη νοητική εικόνα, ας μιλήσουμε λίγο για το καλοκαίρι.
Το βασικό θέμα μου με το καλοκαίρι δεν είναι ούτε ο καύσωνας, ούτε οι ψυχαναγκαστικές διακοπές, ούτε ακόμα θλιβερά hashtags τύπου #summerloading, #ineedsea κλπ. Είναι κάτι το οποίο έχει εντυπωθεί μέσα μου από πολύ μικρή ηλικία και νομίζω έχει με κάποιον τρόπο μείνει μαζί μου από τότε (surprise!).
Παλιά, όταν μέναμε στην Κυψέλη, υπήρχε ένας πίνακας στον τοίχο στο καθιστικό, κρεμασμένος ακριβώς πάνω απ' τον καναπέ. Δεν θυμάμαι ούτε ποιος ήταν ο καλλιτέχνης, ούτε που βρίσκεται ο πίνακας αυτός τώρα. Αλλά τον θυμάμαι με τόση έντονη λεπτομέρεια, που θα μπορούσα να τον ζωγραφίσω επιτόπου. Απεικόνιζε ένα ανοιχτό παράθυρο διαμερίσματος, έξω απ' το οποίο φαινόταν μια πόλη, μεσημέρι καλοκαιριού. Όταν τον είχα πρωτοδεί, σκέφτηκα ότι κάποιος είχε ζωγραφίσει την θέα απ' το διαμέρισμά μας στην Σπετσών: κτήρια παντού, κεραίες, θερμοσίφωνες, σκιές πουθενά (άρα φουλ ντάλα ήλιος μεσημέρι) και αυτή η διάχυτη αίσθηση αδράνειας που συνοδεύει τις ώρες αυτές. Ένας πραγματικά αποπνικτικός συνδυασμός.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω πρόβλημα με την αδράνεια - τουλάχιστον όταν αυτή είναι δική μου επιλογή. Αλλά απο μικρός, οι ώρες αυτές του μεσημεριού αποτελούσαν ένα είδος 'απαγόρευσης κυκλοφορίας'. Στο σπίτι, όλοι θα κοιμόντουσαν, και πολλές φορές θα περιμέναν κι απο μένα να κοιμάμαι ("γιατί είναι σημαντικός ο μεσημεριανός ύπνος"). Στις διακοπές, το ίδιο - με περισσότερο ψυχαναγκασμό, μιας και "αν δεν κοιμηθείς το μεσημέρι πως θα αντέξεις το βράδυ". Και στην κατασκήνωση, την οποία έφαγα στη μούρη για αρκετά χρόνια μικρός, οι πιο απάλευτες ώρες ήταν αυτές της μεσημεριανής ξεκούρασης. Ο ήλιος να πέφτει κάθετα, αμείλικτος, ησυχία παντού, τζιτζίκια, να μην κουνιέται ούτε φύλλο και η σκέψη ότι 'χμ κάπως έτσι θα είναι να είσαι ο τελευταίος άνθρωπος στη γη'.
Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα ότι ένας απ' τους λόγους που τα μεσημέρια του καλοκαιριού (αλλά και γενικότερα οι 'νεκροί' μήνες των διακοπών) μου προξενούσαν απελπισία, ήταν ότι μοιάζουν κάπως με λευκές σελίδες: το σχολείο σταματάει, η σχολή κλείνει, η δουλειά διακόπτεται, και ξαφνικά βρίσκεσαι με απίστευτα πολύ ελεύθερο χρόνο, τον οποίο μπορείς να κάνεις ότι θες, χωρίς περιορισμούς απο προγράμματα, ρουτίνες κλπ. Είναι ουσιαστικά η εποχή εκείνη του χρόνου που μπορείς να την φτιάξεις εσύ όπως θες. Και αυτό με τρομάζει απίστευτα. Με τρομάζει και με αγχώνει όταν με ρωτάνε τι θα κάνω και που θα πάω το καλοκαίρι, όταν ακούω σχέδια για διακοπές που μοιάζουν με ταινία Indiana Jones, με εκνευρίζει το στενάχωρο ύφος στο πρόσωπο του άλλου όταν απαντάω 'δεν ξέρω, λογικά Αθήνα, δεν είμαι πολύ των διακοπών'. Και με τρομάζει επειδή νιώθω ότι μου λείπει κάτι το οποίο έχουν όλοι γύρω μου, ακόμα και οι πιο κοντινοί άνθρωποι, κάτι το οποίο εγω μπορώ μονάχα να υποδύομαι ότι έχω (μιας και εχω πάει αρκετά καλοκαίρια διακοπές, πάντα ακολουθώντας όμως) - κάτι που βγαίνει στους άλλους φυσικά, όχι ψυχαναγκαστικά. Και το οποίο εν τέλει τους επιτρέπει να αντιμετωπίζουν αυτές τις κενές σελίδες κάθε καλοκαιριού με ενθουσιασμό και προσμονή, χωρίς άγχος ή την αίσθηση ότι κάνουν όλα αυτά επειδή το ορίζει κάποια κοινωνική σύμβαση.
Ίσως το πρόβλημα εντοπίζεται στην 'απογύμνωση' της καθημερινότητας που προσφέρει το καλοκαίρι. Χωρίς πρόγραμμα, δουλειά, ρουτίνα και με άπειρους βαθμούς ελευθερίας, ακόμα και η πιο περίτεχνα σκηνοθετημένη απομίμηση 'φυσιολογικής' ζωής καταρρέει. 'Φυσιολογικής'... Πως να το πω.. Ζωής που πηγάζει φυσικά από μέσα σου, χωρίς άγχος και φόβο για το παραμικρό, χωρίς βασικά την αίσθηση ότι υπάρχεις προσπαθώντας 24/7 να βρεις αυτό το elusive στοιχείο που βγαίνει κάπως φυσικά στους ανθρώπους γύρω σου. Είναι κάπως σαν να προσπαθείς να διασχίσεις μια λίμνη κολυμπώντας ενώ νιώθεις το σώμα σου κουρασμένο και να σταματάς για να πάρεις μια ανάσα και να βλέπεις άλλους να περπατάνε, βασικά να γλυστράνε σχεδόν, λίγο πάνω απ' την επιφάνεια του νερού. Και αυτές τις γαμημένες μεσημεριανές ώρες, είναι που σκάει πιο έντονα από ποτέ αυτό το συναίσθημα αποξένωσης - η συνειδητοποιηση πως, ότι και να κάνεις, ποτέ δεν θα μπορέσεις να γίνεις κομμάτι αυτού του κόσμου, όχι πραγματικά τουλάχιστον. Πως τελικά ήταν, είναι και θα είναι πάντα μεσημέρι καλοκαιριού.
Ωπ. Τέλειωσε η εγκατάσταση του Autocad...
