tag:blogger.com,1999:blog-30153666092947133372024-03-14T04:29:29.777+02:00Minus OneΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ.Soul Auctioneerhttp://www.blogger.com/profile/09350976616983564029noreply@blogger.comBlogger178125tag:blogger.com,1999:blog-3015366609294713337.post-22156133282850243102022-12-31T21:44:00.001+02:002022-12-31T21:48:03.301+02:00the greatest lie<p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjEj5cgN_J6ZnF--OBL9-yMsZguu03oad03wILW_srETjE0_zOQ3ixoCJybBWLWtRMJV8vqZB4D4JDen_-ZA2oefaRpYMVkn9eOkxqwnMmTqyFLjUjrey6Qj5iwOoI0iIExC5lNbZZci4t9mM9ci3N4-m8zgRdHQNiWTahOcF8U1gLfHypXLTmmXaogmw" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="290" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjEj5cgN_J6ZnF--OBL9-yMsZguu03oad03wILW_srETjE0_zOQ3ixoCJybBWLWtRMJV8vqZB4D4JDen_-ZA2oefaRpYMVkn9eOkxqwnMmTqyFLjUjrey6Qj5iwOoI0iIExC5lNbZZci4t9mM9ci3N4-m8zgRdHQNiWTahOcF8U1gLfHypXLTmmXaogmw=w290-h290" width="290" /></a></div><br /><p></p><p style="text-align: justify;">Μερικές φορές, όταν κοιτάζω την λιγοστών μηνών ανιψιά μου, σκέφτομαι πως η μεγαλύτερη απάτη, το πιο τρανταχτό ψέμα που άκουσα ποτέ στη ζωή μου, το άκουσα όταν ήμουν μικρός, όπως φαντάζομαι και πολλοί άλλοι: παραπάνω από ένα άτομο είχε το θράσος τότε να μου πει -για την ακρίβεια όχι απλά να μου πει, αλλά να με διαβεβαιώσει- ότι τα πράγματα αλλάζουν όταν μεγαλώνει κανείς, κι ότι με την πάροδο του χρόνου βιώνουμε όλα τα συναισθήματα και τις εμπειρίες διαφορετικά, κι ότι δεν αλλάζει μόνο ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, αλλά αντίστοιχα και ο τρόπος με τον οποίο μας αντιλαμβάνεται και μας αντιμετωπίζει κι ο υπόλοιπος κόσμος.</p><p style="text-align: justify;">Όμως είναι προφανές, για οποιονδήποτε έχει στοιχειώδη αντίληψη της πραγματικότητας, ότι αυτό δεν ισχύει. Όσο νοσηρό κι αν ακούγεται, η ζωή μετά τα πρώτα δέκα έτη ύπαρξης πάνω σ’ αυτόν τον βράχο είναι μια ατέρμονη επανάληψη των ίδιων ακριβώς εμπειριών, αλλά μέσα σε ολοένα και πιο περίπλοκα -και ταυτόχρονα αφαιρετικά- πλαίσια. Σίγουρα, οι λεπτομέρειες, τα γύρω-γύρω αλλάζουν. Αλλά τα συναισθήματα στη βάση τους -ο τρόπος που τα βιώνουμε, οι άφιλτρες πτυχές τους, το πιο σημαντικό πράγμα δηλαδή, παραμένουν τα ίδια, όσα χρόνια και να περάσεις προσπαθώντας να τα καμουφλάρεις περίτεχνα με την αφόρητη επιτέλεση της ενηλικίωσης. Και εξηγούμαι:</p><p style="text-align: justify;">Αυτός ο τόσο ιδιαίτερος συνδυασμός αποστροφής και απελπισίας, μαζί με τον πονόκοιλο και την ζαλάδα στα πρωινά ξυπνήματα για σχολείο, είναι ίδιος κι απαράλλαχτος μ’ αυτόν που νιώθω και σήμερα, 30 χρόνια αργότερα, όταν έχω ξύπνημα για να κάνω μια επαγγελματική αγγαρεία. Αυτή η γλυκόπικρη μελαγχολία τα μεσημέρια του καλοκαιριού, όταν ο ήλιος πέφτει κάθετα και δεν υπάρχει σκιά πουθενά ούτε για δείγμα, κι όλοι κοιμούνται και δεν κουνιέται φύλλο, είναι το ίδιο έντονη σήμερα, όπως ήταν και τότε, που περίμενα να περάσει η ώρα και να ξυπνήσουν οι μεγάλοι και διώξουν αυτό το απροσδιόριστο συναίσθημα επερχόμενης καταστροφής. Αυτό το συνονθύλευμα απορίας, έκπληξης και σχεδόν παραλυτικής ενοχής όταν με επέπληττε κάποιος ενήλικας για κάτι που δε θα περνούσε καν απ’ το μυαλό μου ότι θα μπορούσε να ενοχλήσει κάποιον, ή για κάποιο λάθος που δεν μου είχε κάνει ποτέ κανείς τον κόπο να μου εξηγήσει γιατί είναι λάθος, είναι κι αυτό ακριβώς το ίδιο, σε υφή και ένταση, τριάντα χρόνια μετά. Η μόνη, ίσως, διαφορά είναι ότι τουλάχιστον στις δεκαετίες που πέρασαν, κατάφερα κάπως να αναπτύξω την ικανότητα να κρατιέμαι και να προσποιούμαι πως όλα είναι εντάξει, μέχρι να γυρίσω σπίτι και να μπορέσω να ξεσπάσω. Αυτός ο σχεδόν απτός, παχύρρευστος σαν μελάσα, πόνος που ένιωθα όταν συνειδητοποιούσα ότι άλλοι άνθρωποι δεν απολάμβαναν την παρέα μου όσο απολάμβανα εγώ τη δική τους, και απομακρύνονταν, για την ακρίβεια η αίσθηση της απώλειας ανθρώπων, της εγγενούς εντροπίας των σχέσεων αν θέλετε, είναι η ίδια, ίσως και περισσότερο έντονη σήμερα, παρά τις τρεις δεκαετίες τις οποίες είχα στη διάθεσή μου να μάθω να τη διαχειρίζομαι.</p><p style="text-align: justify;">Όταν ήμουν μικρός, είχα διαβάσει κάπου ότι η μυρωδιά και η γεύση είναι οι δύο αισθήσεις που είναι πιο άρρηκτα συνδεδεμένες με την ανάμνηση. Κι είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ από τότε, απ’ τα πρώτα χρόνια του σχολείου, όποτε ένιωθα στενοχώρια ή/και άγχος για κάτι, πως τα συναισθήματα αυτά παρέμεναν τόσο χαρακτηριστικά και σαφή και παγιωμένα και απαράλλαχτα με τη πάροδο του χρόνου -τουλάχιστον όπως τα αντιλαμβανόμουν -που θα μπορούσαν να είναι γεύσεις ή μυρωδιές κάποιου νοσηρού πιάτου, ενός πιάτου που μπορείς να το καταλάβεις τρία δωμάτια μακριά, με μια κλεφτή μυρωδιά, χωρίς να χρειαστεί να δοκιμάσεις καν μπουκιά, και το οποίο κουβαλά μαζί του τόνους αναμνήσεων, τις οποίες πιτσιλάει εδώ κι εκεί σα κατσαρόλα που βράζει χωρίς καπάκι: ένα best of γαμημένων στιγμών στενοχώριας και άγχους, έτοιμο για επανάληψη σε 2160p/60fps ποιότητα, όποτε δεν είσαι καλά, έτσι για την ποικιλία. Τότε, είχα ακόμα την ελπίδα πως με κάποιον τρόπο, όσο μεγάλωνα, θα άφηνα πίσω μου το εν λόγω πιάτο και τα μπαγκάζια του -ίσως με τον ίδιο τρόπο που με διαβεβαίωναν οι γονείς μου ότι όσο μεγαλώνω, ο ουρανίσκος μου θα εκλεπτισθεί και ωριμάσει, και οι γεύσεις που μ’ εντυπωσίαζαν ως παιδί δε θα μου λένε τίποτα ως ενήλικας (αφήνω τον αναγνώστη να μαντέψει αν αυτό συνέβη τελικά ή όχι).</p><p style="text-align: justify;">Όμως να που τελικά το εν λόγω πιάτο είναι ακόμα εκεί αχνίζοντας πάνω στο τραπέζι, το ίδιο γευστικό και μυρωδάτο, 30 χρόνια μετά. Για κάποιους είναι οι μπάμιες, για άλλους οι μελιτζάνες, ή τα μανιτάρια, ή τα φασολάκια, ή δε ξέρω τι -όμως όλοι έχουν ένα φαγητό που μισούσανε ως παιδιά, γνωρίζοντας παράλληλα ότι επρόκειτο να το βλέπουν στο τραπέζι της κουζίνας με αμείλικτη περιοδικότητα, γιατί... έτσι. Κάπως έτσι λειτουργούν λοιπόν κι αυτά τα συναισθήματα, είτε είσαι 10 είτε 40. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν υπάρχει πιο σίγουρο και σταθερό πράγμα στη ζωή απ' τις γαμημένες τις μπάμιες (το γεγονός πάντως ότι ακόμα γκρινιάζω γι' αυτές μάλλον αποδεικνύει και αυτό πόσο λίγο αλλάζουν οι άνθρωποι, τελικά).</p><p style="text-align: justify;">Υ.Γ. <i>Στο νηπιαγωγείο ένα πρωινό μας είχαν ταϊσει πορτοκάλι, το οποίο δε μου άρεσε καθόλου. Με ανάγκασαν να το φάω, με αποτέλεσμα να κάνω εμετό, και την επόμενη μέρα η υπεύθυνη του παιδικού σταθμού όχι μόνο μου την είπε και μ' έκανε να νιώσω σκουπίδι (η πρώτη φορά που θυμάμαι να ένιωσα έτσι στη ζωή μου, σα να έγινε αυτό χθες, όχι όμως φυσικά η τελευταία), αλλά με υποχρέωσε να ξαναφάω πορτοκάλι. Δεν έχω ξαναβάλει στο στόμα μου πορτοκάλι από εκείνη τη μέρα, και ούτε πρόκειται -την πορτοκαλάδα τη σουρώνω 3 φορές πριν την πιώ. Μερικές φορές, όταν με παίρνει από κάτω, σκέφτομαι πόσο τέλειο θα ήταν να μπορούσα να κάνω το ίδιο και με γεύσεις σαν κι αυτές που περιγράφω παραπάνω.</i></p>Soul Auctioneerhttp://www.blogger.com/profile/09350976616983564029noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3015366609294713337.post-49723190803309060412017-11-07T07:06:00.002+02:002017-11-07T07:12:02.411+02:00life and limb<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGO9HSbTdQGjftcXoSXZ5YWJg2nLAApYqd7_GMBwCjiD1OgYc2AglsV3xZIylHmsrwFFz8Ki2_i4sjznDtEhT7zfNolo8HEtKdNs13yFeFS8wXIl5oPFI5KKVLDgouL7HUKdMBTKOrviTb/s1600/bone105.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1132" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGO9HSbTdQGjftcXoSXZ5YWJg2nLAApYqd7_GMBwCjiD1OgYc2AglsV3xZIylHmsrwFFz8Ki2_i4sjznDtEhT7zfNolo8HEtKdNs13yFeFS8wXIl5oPFI5KKVLDgouL7HUKdMBTKOrviTb/s400/bone105.jpg" width="282" /></a></div>
<br />
Σε 23 μέρες περίπου θα έχει κλείσει ένας χρόνος απ' όταν γλύστρησα στο ντους κι έπεσα πάνω στη γωνία του σκαλοπατιού του, σπάζοντας τον τροχαντήρα του δεξιού μοιριαίου οστού μου. Το χτύπημα συνοδεύτηκε από νερά να πετιούνται παντού κι ένα απαίσιο, υγρό 'κλατς',το οποίο εκ των υστέρων θα ορκιζόμουν πως εμπεριείχε και τον ήχο του οστού που ραγίζει. Ο πόνος ήταν κάτι πρωτόγνωρο, και οι πρώτες απόπειρες να σηκωθώ ανταμείφθηκαν γρήγορα με περαιτέρω γλυστρήματα, στα οποία κατάφερα να δημιουργήσω μελανιές σε όλα τα σημεία του σώματός μου απ' τον λαιμό και κάτω. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μετά την αρχική αναμπουμπούλα και το σοκ, καθώς η ένταση του πόνου έγινε σαφής, συνειδητοποίησα πως αν δεν καθόμουν να ηρεμήσω και να σκεφτώ λίγο την κατάσταση, θα έκανα τα πράγματα χειρότερα (όπως γίνεται πάντα, εξάλλου). Αρχικά άφησα το ζεστό νερό να τρέξει πάνω μου και επεξεργάστηκα τα δεδομένα - θα μπορούσα να περιμένω απλά μέσα στο ντους μέχρι να έρθει κάποιος; Όχι, γιατί αυτό μπορεί να ήταν αρκετά 24ωρα μετά. Έπρεπε να καταφέρω να φτάσω το τηλέφωνο. Και για να το κάνω αυτό, έπρεπε να βγω από το ντους - το οποίο έχει ένα αρκετά μεγάλο σκαλοπάτι. Όσο το σκεφτόμουν τόσο συνειδητοποιούσα πως το σκαλοπάτι του ντους θα ήταν, ίσως, το δυσκολότερο μέρος της διαδικασίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ήξερα πως το δεξί μου πόδι ήταν οριακά παντελώς άχρηστο - η παραμικρή κίνηση ή φόρτιση έστελνε απίστευτους κεραυνούς πόνου μέχρι τη σπονδυλική μου στήλη. Αποφάσισα πως ένα καλό υποκατάστατο θα ήταν - θα γινόταν δηλαδή, κιας μην ήταν - το κουρτινόξυλο της κουρτίνας του μπάνιου, το οποίο είναι φτιαγμένο από αλουμίνιο οπότε μάλλον η λέξη κουρτινόξυλο είναι λάθος στην προκειμένη περίπτωση, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ τώρα κάποια καλύτερη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η κουρτίνα είχε ήδη ψιλοκαταρρεύσει, μιας όπως κάθε σωστός μαλάκας που γλυστρά στο μπάνιο, ενστικτωδώς προσπάθησα να κρατηθώ από αυτήν όταν συνειδητοποίησα ότι πάει, πέφτω. Φυσικά ξεχαρβαλώθηκε και αφού έπεσα, ήρθε και με μισοκάλυψε σαν σεντονάκι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Με το κουρτινόξυλο σαν αυτοσχέδιο μπαστούνι λοιπόν, και μετά από πάρα μα πάρα πολλές προσπάθειες, στις οποίες συνειδητοποιούσα με trial and error ποιες κινήσεις μπορούσα να κάνω και ποιες όχι (hint: μπορούσα 3 το πολύ), κατάφερα να περάσω το γαμημένο σκαλοπάτι του ντους και να ξανακαταρρεύσω - ελεγχόμενα - στο πάτωμα του μπάνιου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Θυμίζω πως ήταν 1η Δεκέμβρη, 10:30 το πρωι περίπου και η θερμοκρασία ήταν η γνώριμη θερμοκρασία δωματίου σε παλιά Αθηναική πολυκατοικία που τελευταία φορά που εφοδιάστηκε με πετρέλαιο ήταν επί υπουργείας του Π. Παυλόπουλου. Το πάτωμα του ντους ήταν σαν παγοδρόμιο κι εγώ ήμουν γυμνός, βρεγμένος και γεμάτος αφρούς. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τη λύση έδωσαν δύο πετσέτες μπάνιου, τις οποίες άπλωσα στο πάτωμα και σύρθηκα πάνω τους, χρησιμοποιώντας τες σαν buffer ανάμεσα σε μένα και το παγωμένο πάτωμα αλλά και για μεγαλύτερη ευκολία στο γλίστρημα. Γιατί πλέον ήξερα πως ο μόνος τρόπος να φτάσω στο κινητό-άγιο δισκοπότηρο ήταν γλιστρώντας σαν φώκια μέχρι το σαλόνι όπου βρισκόταν.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Χρησιμοποιώντας μόνο τα χέρια και λίγο το αριστερό μου πόδι, μιας και ακόμα και ελάχιστη κίνηση του προκαλούσε τρομερό πόνο στο λαβωμένο δεξί, κατάφερα να βγω από το μπάνιο. Οι κάσες στις πόρτες έγιναν οι καλύτεροί μου φίλοι, όπως επίσης και το κοντάρι της σφουγγαρίστρας η οποία για καλή μου τύχη ήταν ακριβώς έξω απ’ το μπάνιο. Βάζοντάς την κόντρα στον τοίχο, την χρησιμοποιούσα σαν μοχλό για να μπορέσω να συρθώ λίγο παραπέρα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όταν, μετά από αρκετή ώρα και αμέτρητα γαμωσταυρίδια έφτασα στο σαλόνι, συνειδητοποίησα δύο πράγματα: πως είχα ξεχάσει την τιβι ανοιχτή κι έπαιζε Μπουζδούκου και πως το κινητό μου ήταν στα 3-4 μέτρα μακριά από μένα. Είχα πλέον ξεπαγιάσει, έτρεμα κυριολεκτικά και είχα αρχίσει να εξαντλούμαι. Το δεξί μου πόδι πλέον έστελνε ηλεκτροσοκ πόνου με την παραμικρή μου κίνηση, σε βαθμό που για λίγο φοβήθηκα πως θα λιποθυμούσα και θα έβρισκαν το πτώμα μου μετά από καμια βδομάδα σε αυτή την κατάσταση, απορώντας τι στην ευχή έκανα γυμνός με κάτι πετσέτες και μια σφουγγαρίστρα στο πάτωμα του σαλονιού.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Θυμάμαι να σκέφτομαι, ‘α, εχω ενεργό το ‘okay google’ στο κινητό, ίσως πιάσει αν φωνάξω δυνατά και μπορέσω να καλέσω βοήθεια με φωνητική εντολή!’. Φευ, η αναγνώριση φωνής του κινητού δεν είχε καμία ελπίδα μπροστά στην επική ανταπόκριση απ’ την Βουλή του Αντώνη Αντζολέτου που έπαιζε παράλληλα στην τιβί. Για ώρα φώναζα σαν ηλίθιος ‘OK GOOGLE! OK GOOGLE ΓΑΜΩ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ’, χωρίς αποτέλεσμα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο καναπές και το κινητό, που ήταν ακουμπισμένο πάνω του, ήταν πλέον λίγα συρσίματα μακριά. Η λύτρωσή μου πλησίαζε. ‘Δεν είναι τίποτα’, σκέφτηκα, ‘μόνο 3-4 ακραίοι πόνοι, και τέλος – προσπάθησε να το εκλογικεύσεις, δεν είναι τίποτα’. Αλλά πραγματικά δεν μπορούσα να κουνηθώ, καθώς όταν πήγαινα να συρθώ σκεφτόμουν το αναπόφευκτο κύμα πόνου κι έλεγα ‘μμμμ ναι, όχι τώρα, σε λίγο’. Και περνούσε η ώρα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σε μια φάση, κοιτάζοντας τριγύρω, συνειδητοποίησα πως το ασύρματο σταθερό ήταν πολύ πιο κοντά απ’ το κινητό μου. Προσπάθησα να το φτάσω, αλλά με μια παραίτηση, σα να ήξερα με κάποιο τρόπο πως δεν ήταν καλή ιδέα. Τελικά όντως δεν ήταν – το τηλέφωνο δεν είχε dialtone και μου πήρε λίγο να θυμηθώ πως το είχα αποσυνδέσει μιας και ενίοτε έριχνε κατά λίγα Mb την VDSL – κι εξάλλου, ποιος χρησιμοποιεί σταθερό πλέον στις μέρες μας;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κινητό λοιπόν, η μόνη διέξοδος απ’ αυτή την κωλοκατάσταση. ‘Έφαγες τον γάιδαρο, έμεινε η ουρά’ σκέφτηκα – πλέον επίσης ξεπάγιαζα και στον καναπέ υπήρχε μια λεπτή κουβέρτα – και ξεκίνησα το τελευταίο σκέλος της διαδρομής. Όταν πιάστηκα απ’ τον καναπέ ένιωσα σαν ναυαγός που βρίσκει ξύλινη πόρτα να επιπλέει στον ωκεανό. Έπιασα το κινητό και ξαφνικά μου έσκασε μια περίεργη αίσθηση, σαν όλα αυτά που είχαν συμβεί απ’ όταν μπήκα για ντους να ήταν κάτι σαν ταινία, σαν να συνέβαιναν αυτά σε κάποιον άλλο. Αυτή η αίσθηση τελικά μου έμεινε για μέρες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το ρολόι του κινητού με ενημέρωσε πως είχαν περάσει περίπου δυομιση ώρες απ’ όταν είχα μπει για ντους. Παραδόξως, μου φάνηκαν λίγες. Ξαφνικά, οι αμέτρητες δυνατότητες του σμαρτφοουν που είχα στα χέρια μου στην συγκύρια αυτή μ’ έκαναν να σκαλώσω – ποιον να έπαιρνα τηλέφωνο για βοήθεια; Αρχικά πάντως τηλεφώνησα στην δουλειά για την οποία ετοιμαζόμουν όταν έγινε η στραβή και την ακύρωσα με κάτι οριακά αστείο του στυλ ‘συγνώμη αλλά είχα ένα μικρό ατύχημα, μπορούμε να το προγραμματισουμε για κάποια άλλη στιγμή;’</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στη συνέχεια κάλεσα τους δικούς μου, οι οποίοι έχουν ένα αντίγραφο των κλειδιών μου και θα μπορούσαν να ανοίξουν την εξώπορτα, γιατί εγω για κανένα μα κανέναν λόγο δε θα μετακινόμουν απ’ τον καναπέ. Η ανακούφιση που μου έδωσε το κινητό στα χέρια σε συνδυασμό με την στήριξη σώματος και την θαλπωρή (λέμε τώρα) της κουβέρτας το έκαναν το αγαπημένο μου μέρος στον κόσμο. Πραγματικά θα μπορούσα να ζήσω εκεί. Αν η εξώπορτα δεν ξεκλείδωνε για κάποιο λόγο, τότε θα έπρεπε να την σπάσουν με τσεκούρι σαν τον Νίκολσον στο Shining. Εγω δεν το κούναγα κα-θο-λου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τελικά μετά από λίγη ώρα έφτασαν οι δικοί μου, οπου και συνειδητοποίησαν, όπως κι εγω, πως ότι κι αν έπαθα με το πέσιμο δεν ήταν απλό. Η μετακίνησή μου ήταν αδύνατη – και ο μόνος τρόπος να παω στο νοσοκομείο ήταν με καροτσάκι και ασθενοφόρο, γεγονός το οποίο με άγχωνε για πολλούς λόγους, με πιο ηλίθιο το ότι – πέρα απ’ τους γονείς μου που ήδη είχαν γυρίσει περα δώθε όλο το σπίτι χωρίς να έχουν βγάλει τα παπούτσια τους στην είσοδο όπως απαιτώ από επισκέπτες - θα περπατούσαν στο πεντακάθαρό μου πάτωμα και ένας δυο άσχετοι τραυματιοφορείς με τα βρωμερά παπούτσια τους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όντως, μετά από κάποια ώρα στην οποία οι γονείς μου κατάφεραν να με ντύσουνν στοιχειωδώς, συνοδεία μπινελικίων και ιαχών πόνου, ήρθαν δύο τύποι, με φόρτωσαν στο καροτσάκι και με πήγαν βόλτα μέσω του ασανσέρ κάτω στην είσοδο της πολυκατοικίας όπου βρισκόταν το ασθενοφόρο. Έτσι όπως καθόμουν στο καροτσάκι με θυμάμαι να κοιτάζω έντονα τα πόδια μου, μιας και είχα τρομερό φόβο πως μπορεί ν’ ακουμπήσει κάπου η πατούσα του χτυπημένου ποδιού και να παραλύσω από πόνο. Καθώς με φόρτωναν σηκωτό ουσιαστικά στο ασθενοφόρο, παρατήρησα πως δίπλα στην πόρτα του οδηγού υπήρχε μια κουράδα σκύλου, μισοπατημένη. Ήμουν σίγουρος πως κάποιος από τους δύο τραυματιοφορείς την είχε πατήσει – και μετά περπάτησε στο πάτωμά μου. Αυτό το άγχος ήρθε για να προστεθεί σαν έξτρα φέτα σαλαμάκι στο ήδη υπάρχον πολυεπίπεδο σάντουιτς δυσφορίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Για την ακρίβεια, το άγχος αυτό έμεινε σε μια γωνία του κεφαλιού μου για πολύ καιρό – παρέμεινε και μετά απ’ το χειρουργείο, μετά τις πρώτες μετεγχειρητικές νύχτες πόνου, τα κατουρήματα σε πάπια, τις ενδοφλέβιες παυσίπονων, τις αμέτρητες γαμημένες αντιπηκτικές ενέσεις στην κοιλιά, την πρωτόγνωρη αίσθηση ξένου σώματος (λάμα και βίδες) στο πόδι μου, το πρώτο περπάτημα με τη βοήθεια του πι, τον πρώτο ύπνο σε κανονικό κρεβάτι, το πρώτο τσιγάρο, το πρώτο μη νοσοκομειακό φαγητό, παρέμεινε πολύ μετά απ’ όλα αυτά. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όταν, μετά από έναν μήνα περίπου, λίγο πριν την Πρωτοχρονιά, επισκέφθηκα το σπίτι μου, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να σκουπίσω και να σφουγγαρίσω το πάτωμα δύο φορές. Μπορούσα να μετακινηθώ μόνο με το πι σ’ εκείνη την φάση, οπότε η όλη διαδικασία μου πήρε σχεδόν μισή μέρα και έφτασε στα όρια το χειρουργημένο πόδι, αλλά ήταν ο μόνος τρόπος για να διώξω αυτό το άγχος απ’ το κεφάλι μου, διότι αυτό το άγχος μερικές φορές φαντάζει πιο επειγον κι αφόρητο από οποιοδήποτε σπάσιμο. Μετά την φασίνα πήρα ένα Lonarid με ευλογημένη κοδείνη, έκατσα στον καναπέ με το πι δίπλα μου για παρέα κι έστριψα και κάπνισα ένα απολαυστικότατο τσιγάρο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό που δεν ήξερα τότε, ήταν πως σχεδόν έναν χρόνο αργότερα, αν έκανα μια κατάταξη ζοφίλας, η όλη αυτή ταλαιπωρία θα ήταν μάλλον το λιγότερο άσχημο πράγμα που μου έτυχε αυτή τη χρονιά. Τουλάχιστον απ’ αυτό κέρδισα μια πρωτότυπη και – ας μη γελιόμαστε, λίγο αστεία, από κάποια οπτική – ιστορία. Εξάλλου, πόσους έχετε ακούσει να λένε για το πως έσπασαν χέρι/πόδι με μηχανή/κάνοντας σκι/κάνοντας σκεητ/ή κάτι εξίσου εξτρήμ και πόσους για το πως έσπασαν το πόδι τους στο γαμημένο ντους; Μακάρι και τα υπόλοιπα στραβά του 2017 να ήταν πρωτότυπα ή έστω και λίγο αστεία – αλλά δεν είναι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ας τελειώσει λοιπόν αυτή η χρονιά να τελειώνουμε.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/xiQlOGBR9s8/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/xiQlOGBR9s8?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Soul Auctioneerhttp://www.blogger.com/profile/09350976616983564029noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3015366609294713337.post-71898393562110601462017-09-13T23:30:00.000+03:002017-09-14T00:28:05.362+03:00memories of green<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
<img alt="Image result for blade runner newspaper" height="165" src="https://stillsfrmfilms.files.wordpress.com/2013/03/083.jpg" width="400" /></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<br />
Έχουν περάσει σχεδόν δέκα μήνες απ' όταν έσπασα το ισχίο μου ("διατροχαντήριο κάταγμα του μηριαίου οστού"). Ήταν 1η Δεκέμβρη, είχα ξυπνήσει αργά, βιαζόμουν και τελικά γλίστρησα στο ντους, καθώς ετοιμαζόμουν να πάω για την πιο inconsequential δουλειά στον κόσμο. Το ίδιο βράδυ, είχα αγοράσει εισιτήρια για το Plissken festival, στο οποίο όπως είναι προφανές δεν πήγα. Ποτέ στην ζωή μου δεν είχα σπάσει κάτι, ούτε καν ράμματα δεν είχα κάνει όπως τα περισσότερα παιδιά. Για την ακρίβεια, έχω βρεθεί σε νοσοκομείο μονάχα ως επισκέπτης. Η πρώτη φορά που βρέθηκα όμως ήταν σε αρκετά μικρή ηλικία.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όταν μέναμε στην Κυψέλη, εποχές δημοτικού, έπαιζα ένα βράδυ 'σχολείου' με την αδερφή μου στο μικρό σαλόνι του διαμερίσματος, όπου τον χώρο καταλάμβανε ένα μεγάλο σιδερένιο χαμηλό τραπέζι. Δεν θυμάμαι ακριβώς την αλληλουχία των γεγονότων, αν και θυμάμαι σχεδόν όλες τις περιφερειακές λεπτομέρειες από εκείνο το βράδυ. Θυμάμαι την ελαφρώς ανοιχτή μπαλκονόπορτα με θέα την Σπετσών, το ότι είχε λίγη ψύχρα, θυμάμαι το φωτιστικό στο γραφείο του πατέρα μου δίπλα στο σαλόνι με την πορτοκαλί του χροιά (όλες οι αναμνήσεις μου από εκείνα τα χρόνια έχουν αυτή την πορτοκαλί χροιά, τύπου θερμό λευκό, που βρίσκει κανείς μερικές φορές σε φωτογραφίες της δεκαετίας του '80). Θυμάμαι την τηλεόραση Nordmende να παίζει κάτι εντελώς βαρετό. Θυμάμαι την νυχτικιά που φορούσε η μητέρα μου όταν ήταν στο σπίτι. Και θυμάμαι πως, σε απειροελάχιστο χρόνο, η αδερφή μου γελώντας, έχασε την ισορροπία της και χτύπησε με δύναμη το κεφάλι της σε μία από τις αιχμηρές γωνίες του τραπεζιού. Θυμάμαι ουρλιαχτά και φωνές, κάποια από αυτά δικά μου. Θυμάμαι να βλέπω αίμα να τρέχει για πρώτη φορά, από το φρύδι της αδερφής μου (πραγματικά θαύμα το πως για μερικά χιλιοστά δεν έχασε το μάτι της). Θυμάμαι την πανικοβλημένη μητέρα μου να τρέχει πέρα δώθε στο σπίτι, πιάνοντας το ακουστικό του τηλεφώνου και κατεβάζοντάς το, μη ξέροντας τι να κάνει πρώτα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τελικά ντυθήκαμε (βλ. φορέσαμε μπουφάν και παπούτσια) σε χρόνο dt, η μητέρα μου νομίζω ήταν με τις παντόφλες ακόμα και βγήκαμε στην Σπετσών για να πάρουμε ταξί για το νοσοκομείο. Μου φαινόταν περίεργο που ήμασταν με τις πυτζάμες μας ουσιαστικά εκτός σπιτιού. Μια έκτακτη, ασυνήθιστη κατάσταση. Ο πατέρας μου ήταν σε δουλειά και δεν είχε μάθει τίποτα ακόμα, οπότε το πλάνο ήταν να μας συναντήσει εκεί. Δεν θυμάμαι σε ποιο νοσοκομείο πήγαμε, αλλά θυμάμαι κι απο εκεί σχεδόν τα πάντα, με απίστευτη λεπτομέρεια. Το πεθαμενιάρικο πράσινο στους τοίχους, τις πλαστικές καρέκλες αναμονής, τους ηλικιωμένους ασθενείς με απλανή βλέμματα σε ράτζα στους διαδρόμους, τις πόρτες που ανοιγόκλειναν όπως η πόρτα των σαλούν στο Λούκυ Λουκ. Αλλά αυτό που θυμάμαι πιο έντονα από οτιδήποτε άλλο, και πραγματικά δε πιστεύω ότι θα το ξεχάσω ποτέ μου, ήταν η ανατροφοδοτούμενη απελπισία που ένιωθα εκείνες τις ατέλειωτες ώρες στα επείγοντα, όπου πίσω από μια πόρτα σαλούν, μακριά απ' τα βλέμματά μας, η αδερφή μου έκανε ράμματα στο φρύδι της. Θυμάμαι τον φόβο του τι μπορεί να λαμβάνει χώρα πίσω απ' αυτή την πόρτα, και σχεδόν μπορώ ν' ακούσω ακόμα και τώρα στο κεφάλι μου το κλάμα της που σήκωνε ολόκληρη την πτέρυγα. Στα μάτια μου τότε, όλο αυτό ήταν ένα εφιαλτικό βασανιστήριο το οποίο δεν έλεγε να τελειώσει και στο οποίο ήμουν απλός θεατής.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εν τέλει όλα πήγαν καλά, το τράυμα ήταν αρκετά πιο light απ' ότι φαινόταν αρχικά (αλλά μιλάμε για πολύ αίμα ρε παιδί μου!) και το ίδιο βράδυ, γυρίσαμε στο σπίτι. Από τότε, έχω επισκεφθεί αρκετά νοσοκομεία, πάντα σε ρόλο σαπορτ. Ποτέ δεν έχω καταφέρει όμως να τα απομυθοποιήσω - πάντα μου φέρνουν μια αρκετά έντονη, άσχημη αίσθηση, όπως και σε πολύ κόσμο φαντάζομαι. Μπαίνοντας σε ένα νοσοκομείο αρχίζω να νιώθω περίεργα ακόμα και σωματικά - σαν να παίζει κάτι πολύ λάθος για το οποίο θα χρειαστεί να ξαναέρθω σύντομα όχι σαν επισκέπτης, αλλά ως ασθενής. Για αρκετά χρόνια, ένα απ' τα βασικά μου άγχη ήταν το γιατί και πως θα καταλήξω - αναπόφευκτα - σε νοσοκομείο. Τελικά, στην ηλικία των 32, έκανα το μεγάλο αυτό βήμα - και με χειρουργείο την ίδια μέρα. Ακόμα και τώρα, όλο εκείνο το 24ωρο και τα 3-4 που ακολούθησαν, μου φαίνονται σαν κάποιο περίεργο όνειρο. Αλλά γι' αυτή την οριακά εξωσωματική εμπειρία θα γράψω κάποια άλλη στιγμή.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτή τη στιγμή στο δεξί μου μηριαίο οστό υπάρχει ένας 'σύνδεσμος γάμμα', μια λάμα ουσιαστικά μέσα στο κόκκαλο ("μηχανισμός στήριξης" - πόσο αστείο ακούγεται out of context) και μερικές βίδες που την κρατάνε στην θέση της. Πολλές φορές μέσα στη μέρα ξεχνάω ότι υπάρχει καν. Οι ουλές της εγχείρησης έχουν υποχωρήσει αρκετά. Αρκούν όμως μερικές συγκεκριμένες κινήσεις για να θυμηθώ ότι υπάρχει κάτι εκεί που δεν υπήρχε πριν. Μερικές φορές, νιώθω έναν πολύ έντονο πόνο στο γόνατο - το οποίο απ' ότι φαίνεται είναι γενικά σε άριστη κατάσταση - ο οποίος με κάνει να κουτσαίνω αισθητά. Ο γιατρός μου λέει πως ίσως κάποια από τις βίδες βρίσκει σε νεύρο, το οποίο μεταφέρει εκεί την αίσθηση πόνου. Στον ύπνο, το να γυρίσω σε δεξιά πλευρά παραμένει πολύ ενοχλητικό, ευτυχώς όμως μπορώ να κοιμηθώ στο πλαι προς τ' αριστερά χωρίς καμία ενόχληση. Ορισμένες φορές, κάποια απλά πράγματα με αγχώνουν, μιας και νιώθω πως το πόδι μου μπορεί να μην με κρατήσει. Αλλά το πιο εκνευριστικό όλων είναι ο πόνος στο γόνατο, που είναι σαν μια δυσάρεστη έκπληξη που παραμονεύει 24/7 και μπορεί να σκάσει στην χειρότερη δυνατή στιγμή. Αναγκαστικά, θα πρέπει να κάνω μερικούς μήνες υπομονή ακόμα μέχρι να γίνει αφαίρεση του μηχανισμού στήριξης, πράγμα που ο γιατρός πιστεύει πως θα εξαλείψει όλες αυτές τις ενοχλήσεις κι αυτόν τον γαμημένο πόνο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Για κάποιο περίεργο λόγο, νιώθω πως οι μήνες αυτοί πέρασαν υπερβολικά γρήγορα. Για την ακρίβεια, το τραύμα, η εγχείρηση, η περίοδος ανάρρωσης κοκ. μου φαίνονται σαν πολύ παλιά γεγονότα. Πριν κάποιες μέρες, ανακοινώθηκε το lineup του φετινού Plissken, και, σχεδόν από πείσμα, έκλεισα πάλι εισιτήριο - ίσως ένας χαζός τρόπος να πω στο σύμπαν, 'bring it on!'. Μόνο που, αυτή τη φορά, έκλεισα ένα, μόνο για μένα. Δεν μου φαίνεται περίεργο ή έστω άσχημο να πάω μόνος - έτσι κι αλλιώς στα ηβεντς αυτά, πάντα πετυχαίνεις γνωστούς και φίλους. Αλλά, όπως και πέρυσι, θα ήθελα να πάω μαζί με τον άνθρωπό μου, ο οποίος, περίπου όπως η τρομακτικά έντονη ανάμνηση του τραύματος, κάπως υποχωρούσε σταδιακά αυτούς τους μήνες, απομακρυνόταν, μέχρι που μια μέρα απλά δεν ήταν πια εκεί.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η αλήθεια είναι πως, αρχικά, σκέφτηκα να κλείσω και πάλι δυο εισιτήρια, ίσως γιατί στην πραγματικότητα είμαι αισιόδοξος, με έναν σχεδόν αφελή τρόπο. Ότι με κάποιο τρόπο, στο τέλος πάνε όλα καλά και κανένα πρόβλημα δεν είναι άλυτο. Αλλά αν κατάλαβα όλο αυτό το διάστημα της σταδιακής ανάρρωσης κάτι, είναι πως, ότι κι αν κάνει κάποιος, όσο και να προσπαθήσει να φέρει το σύμπαν στα μέτρα του, να ωθήσει τα πράγματα να πάνε όπως θέλει, να αντιστρέψει την εντροπία με κάποιον τρόπο, αργά η γρήγορα θα καταλάβει πως εν τέλει δεν μπορεί από μόνος του να διορθώσει κάθε κατάσταση, δεν γίνεται να τα ελέγξει όλα, ειδικά όταν περιλαμβάνεται και κάποιος άλλος άνθρωπος στην εξίσωση. Εν τέλει ότι και να κάνεις, ή να πεις, ή να εκφράσεις τέλος παντων, δεν γίνεται να αλλάξεις ριζικά την πραγματικότητα, όταν αυτή δεν συμφωνεί μαζί σου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τον τελευταίο μήνα τριγυρίζει στο κεφάλι μου συνεχώς το Blade Runner του Ridley Scott. Ίσως επειδή εδώ και καιρό σκέφτομαι καταστάσεις και πράγματα απ' την παιδική μου ηλικία, σαν αυτό παραπάνω, η οποία στο μυαλό μου έχει κάτι ταυτόχρονα φουλ 80ς αλλά και κάπως απροσδιόριστο χρονικά, περίπου σαν το Λος Άντζελες του 2019. Αυτό το μείγμα neon, πολυκοσμίας, βαβούρας και synths του Βαγγέλη, μου βγάζει μια απίστευτα έντονη μελαγχολία - συγχωρέστε μου την υπερβολή, αλλά κάθε φορά που την βλέπω νιώθω σχεδόν όπως όταν πετυχαίνω οικογενειακή φωτογραφία απ' τα 80ς σε κάποιο συρτάρι, τίγκα στον κόκκο και τις in your face αποχρώσεις, κάπως σαν τις πόλαροιντ που βρίσκει ο Deckard στο διαμέρισμα της Zora.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Νομίζω πως το Blade Runner ήταν η πρώτη ταινία που είχα δει μικρός που ανήγαγε το ζήτημα των αναμνήσεων σε μείζον plot point - και επειδή ακριβώς απ' την μέρα του ατυχήματος νιώθω να βυθίζομαι όλο και περισσότερο σε παλιές αναμνήσεις, ίσως γι' αυτό το λόγο μου βγήκε μετά από καιρό να ασχοληθώ, σε επίπεδο μονομανίας, πάλι με την ταινία αυτή. Ένα απ' τα πρώτα 'άγχη' που θυμάμαι να μου σκάνε μικρός, όταν άρχισε η μάλλον ανθυγιεινή σχέση μου με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, αφορούσε την συλλογή εμπειριών, σημαντικών και μη: όλα αυτά που βλέπει κανείς, που ακούει, που βιώνει, που νιώθει, αποθηκεύονται στο μυαλό του και μόνο εκεί - zero backup - και όταν σταματήσει να υπάρχει, όλα αυτά χάνονται για πάντα. Μερικές φορές πιστεύω πως δεν υπάρχει πιο τρομακτική σκέψη από αυτή. Ίσως το μόνο πράγμα που έχει κανείς, εννοώ που είναι ολοδικό του και μόνο δικό του, είναι οι αναμνήσεις του - αλλά κι αυτές ακόμα, οι πιο έντονες, όσο καλά αποθηκευμένες και να είναι, όσο ασφαλείς και να νιώθεις πως δεν θα τις χάσεις ή πως θα 'χαλάσουν' ποτέ, μπορούν τελικά να επηρεαστούν από συνθήκες και γεγονότα κατόπιν εορτής· κι αν όχι να χαθούν οι ίδιες, να χάσουν το στοιχείο που τις έκανε τόσο ιδιαίτερες και πολύτιμες in the first place, να γίνουν ένα μ' ένα τεράστιο σωρό άλλες. Kinda like tears in rain.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/JBkMVelmb08/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/JBkMVelmb08?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Soul Auctioneerhttp://www.blogger.com/profile/09350976616983564029noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3015366609294713337.post-36725676348942205422017-07-02T13:10:00.000+03:002017-07-02T23:37:43.866+03:00endless summer<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhg04jT3rFhnIZXLrLh_dDmWbjWX0Z2OTXiSWzSaoC7WqeV28aGsB1b_uuVUIYtXhpG6Ov7uB9akDPSmwpcH1NumS9oliXCbgHQg6Rq8mSdeoM5rsEHheEIY183Dzy3zsuEbXf66zozJD4F/s1600/athens.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="700" height="227" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhg04jT3rFhnIZXLrLh_dDmWbjWX0Z2OTXiSWzSaoC7WqeV28aGsB1b_uuVUIYtXhpG6Ov7uB9akDPSmwpcH1NumS9oliXCbgHQg6Rq8mSdeoM5rsEHheEIY183Dzy3zsuEbXf66zozJD4F/s400/athens.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έχει πλάκα που κάπως έχει γίνει popular (ή εκ των ουκ ανευ, αν θέλετε) με κάποιο τρόπο να κράζουν όλοι το καλοκαίρι στο ίντερνετς. Ακόμα και ενώ παράλληλα ποστάρουν φωτογραφίες από κάποια παραλία, ταβέρνα, καλαμαράκια, τζατζίκι κλπ. Η αλήθεια είναι πως το καλοκαίρι δεν έχει κάποια σημαντική διαφορά από τις άλλες εποχές - είναι το ίδιο δύσκολη, κι αν είσαι αρκετά άτυχος ώστε να νιώθεις άνετα σε ένα πολύ περιορισμένο φάσμα θερμοκρασιών, τότε είναι, όπως και οι τελευταίοι χειμώνες, αρκετά ζόρικο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτή τη στιγμή, π.χ. είμαι συνδεδεμένος με Teamviewer σε υπολογιστή πελάτη, ο οποίος τελευταία στιγμή θυμήθηκε πως δεν έχει τα απαραίτητα προγράμματα για την δουλειά του στο λαπτοπ του, και φεύγει αύριο εκτός Αθηνών. Βλέπω λοιπόν την μπάρα εγκατάστασης του Autocad να γεμίζει βασανιστικά αργά ενώ σταγόνες ιδρώτα κυλάνε σε μέρη του σώματός μου που δεν ήξερα καν οτι υπάρχουν. Αλλά επειδή αυτό δεν είναι και η πιο ευχάριστη νοητική εικόνα, ας μιλήσουμε λίγο για το καλοκαίρι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το βασικό θέμα μου με το καλοκαίρι δεν είναι ούτε ο καύσωνας, ούτε οι ψυχαναγκαστικές διακοπές, ούτε ακόμα θλιβερά hashtags τύπου #summerloading, #ineedsea κλπ. Είναι κάτι το οποίο έχει εντυπωθεί μέσα μου από πολύ μικρή ηλικία και νομίζω έχει με κάποιον τρόπο μείνει μαζί μου από τότε (surprise!).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Παλιά, όταν μέναμε στην Κυψέλη, υπήρχε ένας πίνακας στον τοίχο στο καθιστικό, κρεμασμένος ακριβώς πάνω απ' τον καναπέ. Δεν θυμάμαι ούτε ποιος ήταν ο καλλιτέχνης, ούτε που βρίσκεται ο πίνακας αυτός τώρα. Αλλά τον θυμάμαι με τόση έντονη λεπτομέρεια, που θα μπορούσα να τον ζωγραφίσω επιτόπου. Απεικόνιζε ένα ανοιχτό παράθυρο διαμερίσματος, έξω απ' το οποίο φαινόταν μια πόλη, μεσημέρι καλοκαιριού. Όταν τον είχα πρωτοδεί, σκέφτηκα ότι κάποιος είχε ζωγραφίσει την θέα απ' το διαμέρισμά μας στην Σπετσών: κτήρια παντού, κεραίες, θερμοσίφωνες, σκιές πουθενά (άρα φουλ ντάλα ήλιος μεσημέρι) και αυτή η διάχυτη αίσθηση αδράνειας που συνοδεύει τις ώρες αυτές. Ένας πραγματικά αποπνικτικός συνδυασμός.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω πρόβλημα με την αδράνεια - τουλάχιστον όταν αυτή είναι δική μου επιλογή. Αλλά απο μικρός, οι ώρες αυτές του μεσημεριού αποτελούσαν ένα είδος 'απαγόρευσης κυκλοφορίας'. Στο σπίτι, όλοι θα κοιμόντουσαν, και πολλές φορές θα περιμέναν κι απο μένα να κοιμάμαι ("γιατί είναι σημαντικός ο μεσημεριανός ύπνος"). Στις διακοπές, το ίδιο - με περισσότερο ψυχαναγκασμό, μιας και "αν δεν κοιμηθείς το μεσημέρι πως θα αντέξεις το βράδυ". Και στην κατασκήνωση, την οποία έφαγα στη μούρη για αρκετά χρόνια μικρός, οι πιο απάλευτες ώρες ήταν αυτές της μεσημεριανής ξεκούρασης. Ο ήλιος να πέφτει κάθετα, αμείλικτος, ησυχία παντού, τζιτζίκια, να μην κουνιέται ούτε φύλλο και η σκέψη ότι 'χμ κάπως έτσι θα είναι να είσαι ο τελευταίος άνθρωπος στη γη'.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα ότι ένας απ' τους λόγους που τα μεσημέρια του καλοκαιριού (αλλά και γενικότερα οι 'νεκροί' μήνες των διακοπών) μου προξενούσαν απελπισία, ήταν ότι μοιάζουν κάπως με λευκές σελίδες: το σχολείο σταματάει, η σχολή κλείνει, η δουλειά διακόπτεται, και ξαφνικά βρίσκεσαι με απίστευτα πολύ ελεύθερο χρόνο, τον οποίο μπορείς να κάνεις ότι θες, χωρίς περιορισμούς απο προγράμματα, ρουτίνες κλπ. Είναι ουσιαστικά η εποχή εκείνη του χρόνου που μπορείς να την φτιάξεις εσύ όπως θες. Και αυτό με τρομάζει απίστευτα. Με τρομάζει και με αγχώνει όταν με ρωτάνε τι θα κάνω και που θα πάω το καλοκαίρι, όταν ακούω σχέδια για διακοπές που μοιάζουν με ταινία Indiana Jones, με εκνευρίζει το στενάχωρο ύφος στο πρόσωπο του άλλου όταν απαντάω 'δεν ξέρω, λογικά Αθήνα, δεν είμαι πολύ των διακοπών'. Και με τρομάζει επειδή νιώθω ότι μου λείπει κάτι το οποίο έχουν όλοι γύρω μου, ακόμα και οι πιο κοντινοί άνθρωποι, κάτι το οποίο εγω μπορώ μονάχα να υποδύομαι ότι έχω (μιας και εχω πάει αρκετά καλοκαίρια διακοπές, πάντα ακολουθώντας όμως) - κάτι που βγαίνει στους άλλους φυσικά, όχι ψυχαναγκαστικά. Και το οποίο εν τέλει τους επιτρέπει να αντιμετωπίζουν αυτές τις κενές σελίδες κάθε καλοκαιριού με ενθουσιασμό και προσμονή, χωρίς άγχος ή την αίσθηση ότι κάνουν όλα αυτά επειδή το ορίζει κάποια κοινωνική σύμβαση.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ίσως το πρόβλημα εντοπίζεται στην 'απογύμνωση' της καθημερινότητας που προσφέρει το καλοκαίρι. Χωρίς πρόγραμμα, δουλειά, ρουτίνα και με άπειρους βαθμούς ελευθερίας, ακόμα και η πιο περίτεχνα σκηνοθετημένη απομίμηση 'φυσιολογικής' ζωής καταρρέει. 'Φυσιολογικής'... Πως να το πω.. Ζωής που πηγάζει φυσικά από μέσα σου, χωρίς άγχος και φόβο για το παραμικρό, χωρίς βασικά την αίσθηση ότι υπάρχεις προσπαθώντας 24/7 να βρεις αυτό το elusive στοιχείο που βγαίνει κάπως φυσικά στους ανθρώπους γύρω σου. Είναι κάπως σαν να προσπαθείς να διασχίσεις μια λίμνη κολυμπώντας ενώ νιώθεις το σώμα σου κουρασμένο και να σταματάς για να πάρεις μια ανάσα και να βλέπεις άλλους να περπατάνε, βασικά να γλυστράνε σχεδόν, λίγο πάνω απ' την επιφάνεια του νερού. Και αυτές τις γαμημένες μεσημεριανές ώρες, είναι που σκάει πιο έντονα από ποτέ αυτό το συναίσθημα αποξένωσης - η συνειδητοποιηση πως, ότι και να κάνεις, ποτέ δεν θα μπορέσεις να γίνεις κομμάτι αυτού του κόσμου, όχι πραγματικά τουλάχιστον. Πως τελικά ήταν, είναι και θα είναι πάντα μεσημέρι καλοκαιριού.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ωπ. Τέλειωσε η εγκατάσταση του Autocad...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/dTnnjKfjI7Q/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/dTnnjKfjI7Q?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Soul Auctioneerhttp://www.blogger.com/profile/09350976616983564029noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3015366609294713337.post-20984816248273769582017-05-01T14:35:00.003+03:002017-05-01T14:38:31.374+03:00o let it be<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkV0hWwl4zSOS0ilovk773C2GuShkjQOm862LLvatmWtJYYCYYj1LpzsLs3zJccNjuBY2Qou7EwFgZHIP0sfnqrfFRiEbmJ1Wj00ycArj5irQ1v8qv5I98XG_x2IGAkMXBlOghWGZ2ny05/s1600/badlands-moon.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="226" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkV0hWwl4zSOS0ilovk773C2GuShkjQOm862LLvatmWtJYYCYYj1LpzsLs3zJccNjuBY2Qou7EwFgZHIP0sfnqrfFRiEbmJ1Wj00ycArj5irQ1v8qv5I98XG_x2IGAkMXBlOghWGZ2ny05/s400/badlands-moon.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
Κάθε φορά που πατάω 'publish' σ' ένα ποστ εδω πέρα, νιώθω ένα περίεργο αίσθημα ανακούφισης. Είναι σαν να φεύγει, για λίγο τουλάχιστον, ένα βάρος από πάνω μου. Είχα ξεχάσει πως είναι αυτό.. Το μπλογκ είχε κυριολεκτικά αραχνιάσει, κι όταν μου έσκαγε πως ήθελα να γράψω κάτι, ένα ποστ, το ανέβαλα συνειδητά, όπως κάνω σχεδόν με τα πάντα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η αναβολή πραγμάτων είναι ίσως το αγαπημένο μου άθλημα. Το οποίο είναι περίεργο, μιας και το άγχος είναι κολλητός 24/7, κάποιες φορές είναι πραγματικά ανυπόφορο, και η αναβολή σίγουρα το τροφοδοτεί, καύσιμο 100 οκτανίων φάση, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Είναι στο DNA μου. Όλα θα γίνονται τελευταία στιγμή, αν γίνονται καν in the first place.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σίγουρα αυτός ο τρόπος σκέψης είναι αλληλένδετος τόσο με την αίσθηση μη-ελέγχου που περιγράφω σε προηγούμενα ποστ όσο και με την αίσθηση αποξένωσης από τον κόσμο. Το ότι αναβάλω συνεχώς πράγματα δεν σημαίνει πως αράζω βέβαια - έτσι κι αλλιώς, η προσπάθεια με νύχια και δόντια απλά για να μπορώ να υπάρχω, η σκέψη και πίεση και άγχος και φόβος που συνοδεύουν ακόμα και το πιο απλό καθημερινό πρακτικό πρόβλημα είναι σχεδόν απτά και απίστευτα χρονοβόρα και κουραστικά. Είναι σαν την χειρότερη δουλειά στον κόσμο, μερικές φορές είναι πραγματικά σαν κάτεργο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ένας άνθρωπος πολύ σημαντικός για μένα, σε μια από αυτές τις στιγμές έντασης και θυμού, που άθελά σου μπορεί να σου ξεφύγει μια πολύ σκληρή και στενάχωρη αλήθεια αλλά αλήθεια nonetheless, μου είπε πως κινούμαι στον κόσμο, στη ζωή βασικά, κάπως σαν φάντασμα, σαν σκιά. Σαν να μην υπάρχω πραγματικά. Σαν να μην έχω φιλοδοξίες ούτε μακρυπρόθεσμους στόχους, σχεδόν σαν να μην έχω όνειρα, σαν να μην θέλω να φτιάξω ούτε εμένα ούτε την ζωή μου. Και πως αυτό, αναπόφευκτα, διαχέεται και στους γύρω μου, σαν ραδιενέργεια. Και, σε μεγάλο βαθμό, ο άνθρωπος αυτός έχει δίκιο. Πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούν να σου βγάλουν έναν καθρέφτη μπροστά σου και να σε κάνουν να δεις πράγματα που επιμελώς είτε σπρώχνεις κάτω απ' το χαλί, ή ελπίζεις ότι δεν θα φανούν προς τα έξω. Όσο στενάχωρη και να ήταν λοιπόν αυτή η αλήθεια, είμαι ευγνώμον γι' αυτήν.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Απ' όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, ο στόχος μου είναι να βγάλω ακόμα μια ημέρα, κι ακόμα μια, κι ακόμα μια.. Getting by φάση. Just getting by. Έχω συνηθίσει, έχω μάθει βασικά, να αναζητώ τις πιο βραχυπρόθεσμες και απλές απολαύσεις - ένα ωραίο, ανθυγιεινό γεύμα, μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, ένα κόμικ, ένα άλμπουμ, μια ακόμα φιγούρα στη συλλογή μου. Ακόμα και οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους χτίζονταν σ' αυτή τη βάση - γρήγορες, άμεσες σχεδόν απολαβές, είτε σε φιλικό είτε σε ερωτικό επίπεδο. Είχα την ανάγκη συντροφικότητας; Θα έκανα μια σχέση, προδιαγεγραμμένη να αυτοκαταστραφεί μετά από ένα ορισμένο - βολικό - διάστημα. Ήθελα παρέα; Θα έβρισκα ανθρώπους να μπορέσω να μοιραστώ κάποια έστω απ' τα βάρη που ένιωθα, και μετά θα τρύπωνα πάλι στο κουκούλι μου. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που δυσκολεύομαι πάρα πολύ να πω 'όχι', όταν μου ζητήσει κάτι κάποιος, που θα προσφερθώ για κάτι πριν καν χρειαστεί να το ζητήσει - είναι κάτι σαν ένας τρόπος να ξεπληρώσω το χρέος μου προς τον κόσμο, για το ότι, αν και δεν αποτελώ κομμάτι του, τον απομυζώ κάπως, σαν βαμπίρ που κάθε βράδυ πρέπει να ρουφήξει λίγο αίμα για να συνεχίσει να υπάρχει. Υπάρχει τίποτα πιο εγωιστικό απ' αυτό;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν έχω πραγματικά ιδέα πως να υπάρχω, πως να ζω, όπως κάνουν οι άνθρωποι. Μπορώ να το μιμηθώ μονάχα, να κάνω μια καλή αναπαράσταση, αλλά πραγματικά δεν ξέρω τίποτα. Ξέρω μόνο πως να επιβιώνω, μέρα με τη μέρα, αναβάλλοντας την ζωή γι' αργότερα, πάντα αργότερα. Κάποια βράδια, κοιτώντας το ταβάνι, σκέφτομαι πως είμαι σαν μαύρη τρύπα - καταναλώνω, καταναλώνω, αέρα, τροφή, νερό, αγάπη... Κι ενω νιώθω ότι θέλω όλα αυτά να τα δώσω πίσω, φοβάμαι κι αυτό ακόμα, φοβάμαι όπως το βαμπίρ που ίσως χρειαστεί, μια φορά, να μείνει έξω μέχρι την ανατολή του ηλίου, και ίσως καεί, ίσως γίνει στάχτη, σαν τα βαμπίρ του Buffy. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Για την ακρίβεια, φοβόμουν. Παρελθοντικός χρόνος. Γιατί όσο τρομακτική και να είναι η ζωή, εννοώ η πραγματική ζωή, η συνήθεια που αποκαλώ ζωή είναι, σε βάθος χρόνου, ακόμα πιο ζοφερή, με κάπως προδιαγεγραμμένα άσχημη κατάληξη. Οπότε, πήρα μια απόφαση - αυτή τη φορά, θα προσπαθήσω να τα κάνω όλα διαφορετικά. Αυτή τη φορά, όχι άλλη. Όχι άλλη αναβολή. Όλα. Γιατί συνειδητοποιώ πως είναι εύκολο εν τέλει να συνηθίσει κανείς τα πάντα, ακόμα και να τα κάνει όλα λάθος, ακόμα και να πληγώνει τον ίδιο του τον εαυτό, μαζί με τους άλλους. Είναι πολύ πιθανό ότι στο εγχείρημα αυτό θα φάω τα μούτρα μου - αλλά κι αυτό ακόμα το ενδεχόμενο, το ενδεχόμενο του πόνου, είναι κάτι νέο, διαφορετικό, σχεδόν συναρπαστικό. Σαν τις κραυγές μίσους που προσμένει στον Ξένο ο Μερσώ την ημέρα της εκτέλεσής του, για να νιώσει λιγότερο μόνος, για να νιώσει λιγότερο ξένο τον κόσμο. Μπορεί ποτέ να μην μάθω πως να ζω, ή να είμαι καλά, αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι θέλω. Μπορεί ποτέ να μην καταφέρω να αγαπήσω τον εαυτό μου όπως θα έπρεπε, όπως λένε και στα σελφ χελπ βιβλία - και ίσως έχουν δίκιο - αλλά ξέρω ότι έχω τεράστια αποθέματα αγάπης μέσα μου, πιο πολλά απ' ότι χρειάζεται ένας άνθρωπος μόνος του, ξέρω ότι έχω την ικανότητα να νιώσω και όμορφα, εκτός από άσχημα, και να κάνω και τους άλλους να νιώσουν έτσι, ξέρω ότι έχω ζεστό αίμα στις φλέβες μου και όνειρα, όνειρα που δεν περιλαμβάνουν μόνο εμένα, τα ξέρω όλα αυτά, καθώς νιώθω το δέρμα μου να καίγεται απ' τον ήλιο που ανατέλλει.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μερικές φορές σκέφτομαι κάτι που μου χε πει η φίλη Μάρθα, πριν καιρό. Πως κάποιοι άνθρωποι, που δεν έχουν βρει τον τρόπο να αγαπήσουν τον εαυτό τους, έχουν αγάπη που ξεχειλίζει σχεδόν από μέσα τους, και το μόνο που θέλουν είναι να την δώσουν σε κάποιον όμοιό τους, σ' έναν άλλο επίσης ξένο, με την ελπίδα κι ο άλλος να δώσει λίγη πίσω και να μπορέσει έτσι να επιτευχθεί μια ισορροπία, ένας τρόπος να ζουν κι όχι απλά να υπάρχουν. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όλοι εσείς που διαβάζετε αυτό το κείμενο, που ίσως κάποτε πίστευα ότι με έχετε πληγώσει επειδή δεν μου δίνατε αίμα κάθε βράδυ, που την προσπάθειά σας να με τραβήξετε στο φως του ήλιου την εκλάμβανα ως μια ακόμη εχθρική πράξη του κόσμου προς εμένα, που σας άφησα να πλησιάσετε όσο χρειαζόταν για να δαγκώσω λίγο τον λαιμό σας και να συνεχίζω να υπάρχω, και που η φυγή σας ένιωθα πως ήταν απόλυτα εγωιστική καθώς κατάπινα το αίμα σας, θεωρώντας πάντα τον εαυτό μου θύμα και ποτέ θύτη, απ' όλους εσάς, σας ζητώ την πιο ειλικρινή συγνώμη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο ήλιος είναι εκτυφλωτικός, με καίει και κάνει τα πάντα να λάμπουν, σχεδόν με τυφλώνει, μπορεί να με κάνει στάχτη - και αυτό είναι οκ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έχει ωραία μέρα σήμερα. Ίσως πάω στη θάλασσα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Θα πάω στη θάλασσα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<i>"Oh, my soul. Let me be in you now. </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Look out through my eyes. </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Look out at the things you made. </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>All things shining."</i></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<i>-Pvt. Edward P. Train, The Thin Red Line</i></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/zSR9ea2IrOo/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/zSR9ea2IrOo?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<br />
<br />Soul Auctioneerhttp://www.blogger.com/profile/09350976616983564029noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3015366609294713337.post-50181888809174840842017-04-29T21:51:00.000+03:002017-04-30T00:40:01.436+03:00death of a party<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkWsJ-bi66WQEqtrM0aMR67b2254M1oVIVmphJE3vJUHvh6JK0o4hqu0AJmrgtQpzybk0_5KoM6RirMJCNy2t24Ufq7EwCDlSvLNpuf1Nnad6rIYQ311y-cGLiw6ID0WuytbwcLl9X61fZ/s1600/0W2A7677_0.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkWsJ-bi66WQEqtrM0aMR67b2254M1oVIVmphJE3vJUHvh6JK0o4hqu0AJmrgtQpzybk0_5KoM6RirMJCNy2t24Ufq7EwCDlSvLNpuf1Nnad6rIYQ311y-cGLiw6ID0WuytbwcLl9X61fZ/s400/0W2A7677_0.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Μισώ τα πάρτυ. Τα σιχαίνομαι, συχνά ακόμα και καλών φίλων. Όμως τώρα που έχω (;) την προσοχή σας, θ' αρχίσω από αλλού..<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Μέσα στις διακοπές, αναπόφευκτα, έπρεπε να διακόψω τις συνεδρίες με τον γιατρό μου. Είναι τρομερό το πως δημιουργείς μέσα στο κεφάλι σου μια σχέση με εναν ανθρωπο, ο οποίος σε βοηθάει σχεδόν πρακτικά, τύπου να την βγάζεις πέρα, όχι αστεία, και το πόσο εύκολο είναι στη σχέση αυτή τα σαφή, προκαθορισμένα όρια μεταξύ ασθενή και ψυχιάτρου να θολώσουν, απ' την πλευρά του ασθενή πάντα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ήταν κι αυτό ένα απαίσιο Πάσχα, όπως είναι συνήθως οι γιορτές αυτές. Δεν αναφέρομαι στα έθιμα κι όλα αυτά, αν και έχουν κάτι εγγενώς αντιαισθητικό.. Είναι αυτή η αίσθηση σαν μίνι ενόχληση στο στομάχι, κάτι σαν ίλιγγος, που σε πιάνει όταν σκέφτεσαι μια δυσάρεστη ανάμνηση - αυτή την αίσθηση μου βγάζει το Πάσχα. Καθόλου περίεργο, μιας κι από τις διακοπές του Πάσχα, τις ενήλικες τουλάχιστον, έχω κυρίως άσχημες αναμνήσεις. Αλλά πριν μιλήσω γι' αυτές, πρέπει να μιλήσω για την 'υπερδύναμή' μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αν έχω κάποιο χάρισμα, αυτό είναι το ότι θυμάμαι σχεδόν τα πάντα. Είναι λες και το μυαλό μου δεν μπορεί να ξεχωρίσει ποια πληροφορία ή εμπειρία είναι σημαντική και ποια όχι, οπότε τις καταγράφει όλες με την ίδια ευκρίνεια. Πολλές φορές, αυτή η ιδιαιτερότητα λειτουργεί βοηθητικά, κυρίως σε πρακτικό επίπεδο - απομνημόνευση τηλεφώνων, διευθύνσεων, θέση κλειδιών, του αναπτήρα, του ασύρματου τηλεφώνου κ.ο.κ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κάθε εμπειρία καταγράφεται μαζί με όλο το φάσμα των αισθήσεων και συναισθημάτων που την συνοδεύουν; η θερμοκρασία, ο ανεπαίσθητος αέρας που μερικές φορές δεν είναι ούτε κρύος ούτε ζεστός, η αίσθηση του υφάσματος του πλυμένου με υπερβολικά πολύ μαλακτικό τισερτ στο στήθος, η άβολη γωνία της ζώνης που έβαλες βιαστικά με το ένα χέρι αφού ήδη είχες ξεπαρκάρει σαν τρελός επειδή ο τύπος που περιμένει να παρκάρει κορνάρει, το σκουπιδάκι στο παπούτσι σου το οποίο, λες κι έχει νοημοσύνη, έχει εντοπίσει και μετακινηθεί στο κατάλληλο σημείο ανάμεσα στον πάτο και την κάλτσα για μάξιμουμ ενόχληση, το βάρος του γεμάτο κέρματα πορτοφολιού στην τσέπη του μπουφάν που κάθε φορά που το ανοίγεις σκέφτεσαι 'πρέπει να πάρω ενα καινούριο επιτέλους' - αλλά δεν το κάνεις ποτέ, ο ιδρώτας στο μέτωπο, η γεύση πίσσας στο πάνω χείλος από τα πολλά τσιγάρα, η μυρωδιά του αποσμητικού, η εκκωφαντική ησυχία που ακολουθεί άβολες συζητήσεις, η ανατριχίλα μαζί με ζεστασιά κάπως που μπορεί να φέρει ένα απλό άγγιγμα, οταν κοιτάς κάποιον στα μάτια και σε κοιτάζει κι αυτός και περνάνε τα δευτερόλεπτα και είναι υπέροχο και για λίγο ξεχνάς πως μπορείς να τα ανοιγοκλείσεις, δεν χρειάζεται βασικά, η οικειότητα μιας ατάκας που μπορεί να είναι χαζή αουτ οφ κόντεξτ αλλά είναι ένα πράγμα δικό σου, δικό σας βασικά, κι έχει απίστευτη σημασία εκείνη την στιγμή που την ακούς, σχεδόν κρέμεται η ζωή σου από αυτό τον απλό συνδυασμό φθόγγων, ο κάπως μεταλλικός ήχος που κάνει η πόρτα του αυτοκινήτου όταν κλείνει και το 'κλακ κλακ κλακ' των αλάρμ που ξαφνικά είναι το μόνο πράγμα που φτάνει στ' αυτιά σου, η απίστευτη γεύση ενός φιλιού μαζί με το κοκτέιλ σάλιου, τσιγάρου και αλκοόλ, ένα απλό χαμόγελο που θα θελες να μπορούσες να ανοίγεις μπροστά σου σαν τα μάτια σου να ήταν οθόνη πισι και να το βάζεις φουλσκρην σκρηνσεηβερ σε άσχημες φάσεις, η θαλπωρή που νιώθεις όταν τα σώματά σας γίνονται ένα, η λυσσα σχεδόν ενός δαγκώματος στον αυχένα, τέλος πάντων, όλα αυτά, τα πάντα μαζί: όραση, αφή, ακοή, γεύση, αφή, ενθουσιασμός, ενοχή, πόθος, καύλα, σκουπιδίλα, πόνος, αγάπη, έρωτας, αδικία, στενοχώρια.. Η λίστα είναι πέραν του εύρους αυτού του κειμένου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κάθε λεπτό που περνάει, έχω ανλιμιτεντ πρόσβαση σε μια τεράστια βιβλιοθήκη αναμνήσεων - από τις πιο ασήμαντες μέχρι τις πιο σημαντικές, όλες στο ίδιο ράφι. Κάθε στιγμή, σχεδόν σαν αυτά τα σπαστικά ποπαπς-διαφημίσεις σε τορρεντάδικα, οποιαδήποτε μπορεί να ξεπηδήσει και να αρχίζει να παίζει, με απόλυτη, σχεδόν κρυστάλλινη λεπτομέρεια. Ίσως γι' αυτό το λόγο μερικές φορές φαίνομαι σαν ο πιο αφηρημένος άνθρωπος στον πλανήτη. Νομίζω ότι έχω περάσει τον περισσότερο χρόνο μου απλά παίζοντας στο κεφάλι μου αναμνήσεις, ψάχνοντας λεπτομέρειες, ζω γι' αυτές βασικά, λεπτομέρειες σε αισθήσεις και συναισθήματα που μπορεί να μην είχα παρατηρήσει καθώς αυτές διαδραματίζονταν ιν ρηαλ ταιμ, σκαλίζοντας το πως κάθε συγκεκριμένη δράση είχε μια αντίδραση και το πως, αν υπήρχε μια χρονομηχανή, ή ένας τρόπος να περνάει κανείς από το ένα παράλληλο σύμπαν στο άλλο, θα μπορούσαν κάποια πράγματα, ασήμαντα εκείνη την στιγμή, να οδηγήσουν σε διαφορετικές αναμνήσεις. Ενδεχομενικότητα φάση. Διότι η στενάχωρη αλήθεια είναι πως οι αναμνήσεις που αρχίζει να παίζει χωρίς προειδοποίηση το μυαλό μου στο ντιβιντι της βιβλιοθήκης, είναι κυρίως άσχημες. Λένε πως ο χρόνος κάπως τα αμβλύνει όλα, όμορφα και άσχημα μαζί, αλλά η εμπειρία μου είναι διαφορετική: κάθε 'πλεημπακ' μιας ανάμνησης ειναι σχεδόν μη διακρίσιμη στο κεφάλι μου από την πραγματικότητα. Ενίοτε μου έρχεται στο μυαλό εκείνη η κλασσική ερώτηση σε κάτι τεστ προσωπικότητας, του τύπου 'αν μπορούσες να αλλάξεις ένα πράγμα στο παρελθόν, θα το έκανες;'. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι θα άλλαζα τα πάντα, τα πάντα πραγματικά. Θα τα έκανα διαφορετικά, καλύτερα, θα μετέτρεπα τις δυσάρεστες αναμνήσεις σε όμορφες και τις όμορφες, κάπως θα τις έκανα ακόμα πιο όμορφες, θα τις έκανα τέλειες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σε μια συνεδρία με τον ψυ, του είχα πει πως, 24/7, νιώθω ότι είτε παίζω 'μαγνητοσκοπήσεις' καταστάσεων στο κεφάλι μου, είτε 'simulations' των εκατοντάδων, ίσως χιλιάδων, διαφορετικών ενδεχομενικοτήτων. Συχνά πιάνω τον εαυτό μου να συνειδητοποιεί ότι απλά δεν είμαι εκεί. Κάποιες φορές, η ύπαρξη αυτής της αχανούς βιβλιοθήκης με τρομάζει - πρώτον διότι δεν θεωρώ ότι στα 33 χρόνια που βρίσκομαι σ' αυτό τον βράχο έχω ζήσει κάτι συγκλονιστικό, οπότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να έχω φτιάξει την πιο αδιάφορη βιβλιοθήκη αναμνήσεων στον κόσμο. Και δεύτερον, κι αυτό είναι το πραγματικά τρομακτικό, αν νιώθω σχεδόν overwhelmed απ' όλα αυτά που έχει καταγράψει το κεφάλι μου στις 3 περίπου αυτές δεκαετίες, τότε τι θα γίνει με όλα αυτά που θα έρθουν στο μέλλον; Σίγουρα, κάθε βιβλιοθήκη, ή αρχείο, έχει μια ορισμένη χωρητικότητα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πάμε πάλι στα του Πάσχα, διότι γι' ακόμη μια φορά πολυλογώ. Με την ακρίβεια ατομικού ρολογιού καισίου, κάθε Πάσχα αντί για τον Ιησού απ' τη Ναζαρέτ, το κεφάλι μου παίζει best of compilations από άσχημες καταστάσεις από παλιότερες διακοπές. Καταστάσεις που μερικές φορές νιώθω καταδικασμένος να ζω ξανά και ξανά, διότι αυτός ο τρόπος σκέψης έχει σίγουρα κι ένα στοιχείο αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Την περίτεχνα ντρεσσαρισμένη αλλά αναπόφευκτα πηχτή σαν μελάσσα ατμόσφαιρα οικογενειακού φαγητού την τελευταία Κυριακή του Πάσχα πριν νικήσει ο καρκίνος την αδερφή του πατέρα μου. Την αίσθηση απόρριψης απο άνθρωπο με τον οποίο έχεις πιστέψει ότι κάνατε κλικ κι αυτός εξαφανίστηκε στην αρχή της Μ. Βδομάδας. Το ότι ο Αντώνης, ο 'μεγάλος' που θα καθόσασταν και θα μιλάγατε για Star Wars και αυτοκίνητα δεν υπάρχει πια. Τα ηλίθια 'αστεία' σχόλια απο οικογενειακούς φίλους σε εκδρομή για το πως ο Θέμης ξοδεύει τόσο σαπούνι και ειναι συνεχώς σε έναν νιπτήρα. Μια αλληλουχία από παρεμφερείς καταστάσεις, άλλες πιο άσχημες, άλλες λιγότερο, αλλά άσχημες παρ' όλα αυτά, κάθε Πάσχα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στην πρώτη μας συνεδρία μετά από αυτό το τελευταίο σκατένιο Πάσχα, ένιωθα μια ακαθισία και νευρικότητα. Αυτή δεν άργησε να εκδηλωθεί ανοιχτά σε θυμό. Ο γιατρός μου μου είπε πως είναι φυσικό, εξαιτίας της σχέσης την οποία περιέγραφα παραπάνω, να νιώθω εγκαταλειμμένος από αυτόν, όταν λόγω εορτών-διακοπών κλπ πρέπει αναγκαστικά να διακόπτουμε τις συναντήσεις μας. Η αλήθεια είναι πως ναι, ένιωθα εγκαταλελειμμένος από τον γιατρό μου, αλλά όχι μόνο. Ένιωθα εγκαταλειμένος από όλους και όλα. Για την ακρίβεια, ένιωθα κάπως σαν να είμαι πάλι παιδί, καθισμένο στο πίσω κάθισμα του Καντετ της οικογένειας, ένας θεατής που βλέπει να περνάνε κτήρια και βενζινάδικα και κόσμο που περιμένει στα φανάρια και ταξί και φορτηγά και μια ζωή εντελώς χαοτική και φρενήρη και που απλά περιμένει την στιγμή που θα του πει κάποιος 'φτάσαμε' και θα πρέπει ν' ανοίξει την πόρτα. Είναι κάπως ειρωνικό το ότι σχεδόν πάντα πλέον θα είμαι ο τύπος πίσω απ' το τιμόνι ενός αυτοκινήτου, ο designated driver ας πούμε, αυτός που θα βοηθήσει σε μετακόμιση ή θα πετάξει έναν φίλο κάπου, σε δουλειά, στο νοσοκομείο, όπου χρειαστεί, αυτός που αναλαμβάνει ευθύνη και προσπαθεί να ανταποκρίνεται σε αυτή, αλλά παράλληλα αυτή η παιδική ανάμνηση απ' το πίσω κάθισμα, του μηδενικού ελέγχου, παίζει ξανά και ξανά, σαν να είναι εγγεγραμένη πάνω μου, χαραγμένη στο δέρμα μου σχεδόν.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο προηγούμενο κείμενο περιέγραφα το πως η αγαπημένες μου φάσεις στην διαδικασία της κοινωνικοποίησης αφορούν την ίδια την διαδικασία της μετακίνησης από και προς το σημείο συνάντησης ή εξόδου, με άλλα λόγια τα λίγα ή πολλά -ευλογημένα!- λεπτά που έχω κάποιου είδους έλεγχο, πίσω από το τιμόνι. Η πράξη της εξόδου αυτή καθαυτή με αφήνει στις καλύτερες των περιπτώσεων αδιάφορο. Το τσεκάρισμα του ρολογιού ξανά και ξανά είναι εκ των ουκ άνευ, όπως και η καλά δουλεμένη μου ικανότητα να μπορώ είτε να εξαφανιστώ από κάποιο κοινωνικό ηβεντ σαν νιντζα, ή να χρησιμοποιώ μια αρκετά καλή (όχι πειστική, αλλά οχι και προσβλητική για τους άλλους) δικαιολογία, για να μπορώ να κλείσω την πόρτα και να νιώσω ότι είμαι πάλι προστατευμένος, έστω και για λίγο, από τον κόσμο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αν υπάρχει κάποιο είδος ηβεντ που βρίσκω πιο ανυπόφορο απ' όλα τα άλλα, αυτά είναι τα πάρτυ. Για την ακρίβεια, δεν είναι απλά ανυπόφορα, είναι σχεδόν μίσος αυτό που τρέφω προς αυτά. Και το θεμέλιο αυτού του μίσους ακόμα μπορεί να το εντοπίσει κανείς -που αλλού;- στην παιδική ηλικία. Τα παιδικά πάρτυ, απ' όταν άρχισα να συνυπάρχω με συνομήλικούς μου, ήταν κάτι σαν ένα πράγμα που όφειλε κανείς να συμμετέχει, αν ήθελε να γίνει με κάποιο τρόπο μέρος του κόσμου και όχι να παραμείνει δορυφόρος του. Ήταν απλά κάτι που έπρεπε να γίνει, αν ήθελες να υπάρχεις σε κάποιο βαθμό. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εκείνα τα παιδικά χρόνια ήταν που άρχισα να συνειδητοποιώ σταδιακά πως αυτός ο κόσμος είναι βαθιά εχθρικός και ανταγωνιστικός, λες και η ίδια του η φύση είναι ο εγωισμός και η πλήρης αδιαφορία του προς όλους και όλα, μονολιθικός και συμπαγής, σχεδόν απόλυτα ξένος, και - το πιο στενάχωρο- πως, δυστυχώς, είναι ο μόνος κόσμος που υπάρχει. Όπως έλεγε κι ο λοχίας στο Thin Red Line, 'there ain't some other world where everything's going to be okay. There's just this one, just this rock.'</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κατά μια έννοια, ήμουν τυχερός - σπάνια θα ήμουν καλεσμένος σε κάποιο από εκείνα τα πάρτυ. Απ' την άλλη, όταν με καλούσαν, ανταποκρινόμουν θετικά, χωρίς όμως να έχω κάποια όρεξη για κάτι τέτοιο. Κυρίως άγχος και φόβο, σαν να επρόκειτο να πάρω μέρος σε μια δοκιμασία. Νομίζω πως μέσα απ' αυτή τη διαδικασία, του να κάνω πράγματα που δεν ήθελα πραγματικά με στόχο να μπορέσω κάπως να υπάρξω σ' έναν κόσμο που, παρ' όλη τη σκατίλα του, ήταν η μόνη επιλογή, ανακάλυψα πως, ακόμα κι αν δεν θα μπορούσα ποτέ απλά να υπάρχω, ή έστω να καταλάβω πράγματα βασικά τα οποία αν υπήρχε θεός θα έβγαζε κάποιο μάνιουαλ γι' αυτά, μπορούσα κάπως να τα μιμηθώ. Μερικές φορές, να τα μιμηθώ καλά. Πολύ καλά. Από ένα σημείο κι έπειτα, σχεδόν δε μπορούσες να ξεχωρίσεις την μίμηση απ' το ρηαλ θινγκ, αν δεν έδινες σημασία σε λεπτομέρειες. Μπορεί ποτέ να μην γινόμουν και να ένιωθα κομμάτι αυτού του κόσμου, αλλά είχα βρει έναν τρόπο, μια αόρατη στολή ας πούμε, που θα μου επέτρεπε να κινούμαι και να υπάρχω καμουφλαρισμένος μέσα σε αυτόν.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Παραδόξως, αυτή η στολή έχει περάσει διάφορα revisions κι αποτελείται πλέον από αρκετά πιο λεπτό ύφασμα. Αν ξεχαστώ, μπορεί μερικές φορές και να πιστέψω ότι δεν υπάρχει καν. Λίγοι, πολύ λίγοι άνθρωποι, μπορούν να την διακρίνουν. Ακόμα πιο λίγοι, ίσως επειδή κι αυτοί φοράνε στολές από μικροί, και ξέρουν, έχουν καταφέρει να με βοηθήσουν να την βγάλω - μερικές φορές, απλά την έχουν σκίσει, με τον ίδιο τρόπο που είναι τελικά λιγότερο επίπονο να τραβήξεις απότομα το χανζαπλαστ απ' το να το βγάλεις σιγά σιγά. Όταν γίνεται κάτι τέτοιο, καταλαβαίνω πως αυτός ο κόσμος δεν είναι εντελώς για πέταμα, τουλάχιστον όχι όλος, και πως δεν είμαι μόνος. Και, κάθε φορά που σκίζεται η στολή, για όσο κρατήσει τέλος πάντων, νιώθω σχεδόν δέος για τους ανθρώπους που μπορούν και υπάρχουν σ' αυτόν χωρίς καμιά προστασία, με τη στολή να είναι το ίδιο τους το δέρμα. Είναι σαν να μην ακουμπούν καν τα πόδια τους στο έδαφος, να ίπτανται λίγα εκατοστά πιο πάνω, και να γλιστράνε κάπως πάνω του. Νιώθω θαυμασμό και ένα είδος φθόνου μαζί. Νιώθω πως ίσως τελικά υπήρχε εκείνο το γαμημένο εγχειρίδιο χρήσης για τον κόσμο και απλά δεν έπεσε ποτέ στα χέρια μου, κάτι σαν τις σημειώσεις Κβαντομηχανικής στο Φυσικό. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Φυσικά, συνεχίζω να απεχθάνομαι τα πάρτυ με κάθε κύτταρο του σώματός μου. Κατ' αρχάς, μου φαίνονται ίσως τα πιο μοναχικά πράγματα που περιλαμβάνουν περισσότερους από έναν άνθρωπο, μερικές φορές ακόμα πιο μοναχικά κι απ' αυτό. Κατά δεύτερον, ακόμα κι αν βρεθώ σε κάποιο, η αίσθηση αποξένωσης, ότι απλά δεν είμαι εκεί, είναι αρκετή για να με κάνει να φύγω με το που τελειώσω την κοκακολα μου. Αλλά πιο πολύ τα μισώ, μάλλον επειδή μια φορά, σε πάρτυ, έχω νιώσει το είδος της ελευθερίας που περιέγραφα στο προηγούμενο πόστ, φάση ότι μπορώ να κάνω τα πάντα γαμώ το χριστό, την αίσθηση ότι ο αυτόματος πιλότος έχει απενεργοποιηθεί, η στολή; who the fuck cares!, τα λαμπάκια 'βάλτε τη ζώνη σας' και 'μην καπνίζετε' έχουν ανάψει και σκέφτομαι 'δε γαμιέται' καθώς παίρνω το πηδάλιο. Έχω νιώσει ότι όχι μόνο μπορώ να υπάρχω, ότι τελικά ίσως όλα μπορεί να πάνε εν τέλει <i>καλά.</i> Που; Σε πάρτυ! Πραγματικά η ειρωνία είναι κι αυτή μάλλον βασικό συστατικό αυτού του κόσμου, δεν εξηγείται αλλιώς. Κάτι που επιβεβαιώνεται κι απ' το ότι, παράλληλα, μια άλλη φορά, πάλι εξαιτίας ενός πάρτυ, έχω νιώσει πως, όσο και να πιστεύεις ότι μπορεί να πετάς, όσο Flight Simulator και να έχεις παίξει, όσα sims και να έχεις τερματίσει στο πισί, δεν είσαι πιλότος, ίσως ούτε καν απλός οδηγός, όχι πραγματικά, είσαι στο πτυσσόμενο καθισματάκι πίσω απ' το πιλοτήριο και βλέπεις το έδαφος να έρχεται κατά πάνω σου και τη στιγμή εκείνη συνειδητοποιείς ότι δεν ξέρεις όχι μόνο που είναι η στολή σου, δεν ξέρεις που είναι η έξοδος κινδύνου, δεν ξέρεις πραγματικά τίποτα, τίποτα απολύτως, σχεδόν ούτε καν πως να αναπνέεις σ' αυτό το κόσμο, πόσω μάλλον να υπάρχεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Με άλλα λόγια, παραφράζοντας αγαπημένο αυτοκόλλητο, το οποίο κοσμεί και το template αυτού του blog στα δεξιά, κι επειδή μόλις συνειδητοποίησα ότι είναι Σάββατο σήμερα, de facto νύχτα γεμάτη σιχαμένα πάρτυ, ε, once more with feeling, <i>σκατά και εμετοί στα Σαββατόβραδα, τους ανεκπλήρωτους έρωτες, στα τηλέφωνα, στις αναμονές, στα μοναχικά πάρτυ και σ' όλη την εξουσία της άδειας νύχτας.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Another night</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>And I thought "Well, well"</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Go to another party and hang myself</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Gently on the shelf</i></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/n72J7QgkG98/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/n72J7QgkG98?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<br />Soul Auctioneerhttp://www.blogger.com/profile/09350976616983564029noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3015366609294713337.post-18014381243014308102017-04-28T23:01:00.000+03:002017-04-28T23:01:57.273+03:00let's talk about cars<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1Z9G7Eedjt48cnT6ikhfKNmJRsjpwgi62618Z_H7UvFNJ8CeCqNy7Jix3Xys0fe3xtfYMc5Xn6yczvTShvE40HRLNbErfZ_Ithfh2wGIELN1rzvr7W_cWAUr6rHQAg-6lxGJkycOFJa5V/s1600/delorean_top_100009326_m.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="178" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1Z9G7Eedjt48cnT6ikhfKNmJRsjpwgi62618Z_H7UvFNJ8CeCqNy7Jix3Xys0fe3xtfYMc5Xn6yczvTShvE40HRLNbErfZ_Ithfh2wGIELN1rzvr7W_cWAUr6rHQAg-6lxGJkycOFJa5V/s320/delorean_top_100009326_m.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όλη μου τη ζωή την έχω περάσει μέσα
σ’ ένα αυτοκίνητο.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πριν καν αρχίσει να δημιουργεί το
μυαλό μου κανονικές αναμνήσεις, απ’ όταν ήμουν βρέφος ουσιαστικά, περνούσα
τεράστιο χρόνο κάθε μέρας στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πέρα-δώθε Σπετσών και Βελβενδού
στους παππούδες νο.1, Σπετσών και Κόμνα Τράκα στους παππούδες νο.2, αμέτρητα
λίτρα βενζίνης ξοδεμένα σε ατέλειωτους κύκλους τετραγώνων με την ελπίδα εύρεσης
θέσης παρκαρίσματος, πέρα δώθε τα καλοκαίρια σε νησιά με ξεραίλα και κατσικόδρομους,
που ήδη από τότε είχαν αρχίσει να μου φαίνονται σα να έχουν βγει από γραμμή
παραγωγής, Ομόνοια-Κολιάτσου φάση κάθε σαββατοκύριακο στην Ερέτρια και πάλι
πίσω Αθήνα με το Καντετ, μια διαδρομή που μικρός μου φαινόταν τεράστια, σα να
πηγαίνεις και να γυρίζεις στη Σελήνη, και η οποία τελικά είναι γύρω στη μια ώρα
και κάτι ψιλά, αν πάρεις το φέρι μποτ από Ωρωπό. Πέρα δώθε σχολείο – σπίτι τα
απογεύματα (2 φορές τη βδομάδα) που είχα ωδείο, όπου τουλάχιστον στο πίσω
κάθισμα του Φίατ 127 του παππού περίμενε εμένα και τον φίλο μου τον Άρη
σακουλάκι απ’ τα Γκουντυζ με δύο τσηζ και πατάτες. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Απίστευτη βαρεμάρα στην
ατέλειωτη διαδρομή Αθήνα – Πάτρα και μετά Κεφαλονιά, από Σάμη προς το χωριό,
κάθε Αύγουστο, ένας γαμημένος δρόμος μιας λωρίδας στα περισσότερα σημεία,
γεμάτος στροφές, ο πράσινος σκαραβαίος της γιαγιάς μου να ανεβαίνει την
διαδρομή με 1<sup>η</sup> και η ώρα να μην περνάει, καθώς τα περιεχόμενα του
στομαχιού μου έρχονταν συνεχώς στην επιφάνεια. Χωρίς να έχω κλείσει χρόνο
ακόμα, χαρντκορ ηλίαση στη διαδρομή προς Λεωνίδιο, οι γονείς να βρίζονται για
το ποιος ξέχασε να βάλει μια ‘αντιηλιακή’ πετσέτα στο παράθυρο και πανικός στην
μετέπειτα διαδρομή μπανιέρα-νοσοκομείο. Ατέλειωτες διαδρομές με το Ροβερ 214
στην Ιταλία με αφετηρία την Ανκόνα, η οποία ήταν και η πρώτη μου -anticlimactic- επαφή με το εξωτερικό, ένα βράδυ καλοκαιριού.
Διαδρομές γεμάτες φόβο, πραγματικό φόβο, για εντελώς μπανάλ πράγματα - για τον οδοντίατρο,
για τις εξετάσεις αίματος, για τα πάντα. Φοβόμουν τα πάντα. Αλλά, παραδόξως, δεν
φοβόμουν τα αυτοκίνητα. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Καθώς μεγάλωνα, είχε αρχίσει να ξυπνάει
μέσα μου το μικρόβιο της αυτοκίνησης. Η φάση τότε ήταν, <span lang="EN-US">Auto</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Motor</span> & <span lang="EN-US">Sport</span><span lang="EN-US"> </span>και 4
Τροχοί, κάθε μήνα. Μου άρεσε να διαβάζω για πράγματα τα οποία δεν
πολυκαταλάβαινα, τεχνικούς όρους, μηχανολογικούς, την αργκό της αυτοκίνησης, τα
κλισέ των συντακτών του ειδικού τύπου. Με τον καιρό, η αυτοκίνηση έγινε το
πρώτο μεγάλο ας πούμε ενδιαφέρον μου και όλα περιστρέφονταν γύρω απ’ αυτό.
Θυμάμαι ακόμα την μέρα που είχα πρωτοδεί <span lang="EN-US">crash</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">test</span> (<span lang="EN-US">TUV</span>)
στις σελίδες του <span lang="EN-US">AM</span>&<span lang="EN-US">S</span>. Μου φαινόταν ταυτόχρονα
εξωφρενικό αλλά και απίστευτα γοητευτικό, το να τρακάρεις επίτηδες αμάξια και
το να αντλείς απ’ αυτό πληροφορίες για να τα κάνεις πιο ασφαλή.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ακόμα και η επαφή με την
επονομαζόμενη ποπ κουλτούρα, που τελικά έγινε το κυρίως ‘ενήλικο’ ενδιαφέρον
μου, ξεκίνησε μέσα από <span lang="EN-US">iconic</span><span lang="EN-US"> </span>αυτοκίνητα: <span lang="EN-US">Herbie</span><span lang="EN-US"> </span>ο σκαραβαίος, <span lang="EN-US">Knight</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Industries</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Two</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Thousand</span> (και κλάμα με
αναφιλητά στο επεισόδιο που ‘πεθαίνει’ ο
ΚΙΤΤ), η ακόμα και σήμερα ‘εξωγήινη’ <span lang="EN-US">Delorean</span> του <span lang="EN-US">Back</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">to</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">the</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Future</span>.
Τεράστιο κεφάλαιο αυτό το αυτοκίνητο. Στην τότε, <span lang="EN-US">pre</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">internet</span><span lang="EN-US"> </span>εποχή,
ακόμα και μια απλή έγχρωμη φωτογραφία της <span lang="EN-US">Delorean</span><span lang="EN-US"> </span>κομμένη άγαρμπα με ψαλίδι από
κάποιο περιοδικό, φαινόταν στα μάτια μου σαν το Άγιο Δισκοπότηρο. Για να
αποκτήσω την εν λόγω φωτογραφία, έδωσα σε συμμαθητή μια φιγούρα <span lang="EN-US">Transformers</span>. <span lang="EN-US">“The worst trade deal, in the
history of trade deals, ever”, </span>που
θα λεγε κι
ο Τραμπ<span lang="EN-US">. </span>Νύχτες σχολείου, να κάθομαι μπροστά
στην τιβί με μια πολαροιντ που είχαν κάνει δώρο τα περασμένα Χριστούγεννα στους
γονείς μου και να ξοδεύω το πανάκριβο ‘φιλμ’ βγάζοντας κάτι θολές φωτογραφίες
της ιπτάμενης <span lang="EN-US">Delorean</span><span lang="EN-US"> </span>απ’ το <span lang="EN-US">Part</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">II</span>.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πιο μεγάλος, ψάξιμο άπειρο, ξεψάχνισμα
κυριολεκτικά του ειδικού τύπου της εποχής όταν είχε έρθει η ώρα να πουλήσουμε
το ταλαιπωρημένο Ροβερ και να ‘ανεβούμε κατηγορία’. Ένιωθα πραγματικά πως
αγόραζα εγώ ένα νέο αμάξι, ήξερα τα πάντα γι’ αυτό, το τι έκανε ο παραμικρός
διακόπτης του Φορεστερ, τα τεχνικά του χαρακτηριστικά (τα οποία είχα
‘εκπαιδευθεί’ να θυμάμαι μάλλον από τις εποχές Υπερατού στο δημοτικό), πραγματικά
ήξερα τα πάντα γι’ αυτό το αμάξι, εκτός φυσικά απ’ το πώς να το οδηγώ. Η
αγαπημένες μου αναμνήσεις από τα χρόνια εκείνα ήταν αυτές οι φάσεις που
μπορούσα να πάρω τα κλειδιά και να παίζω με διακόπτες, το σιντι, την ηλιοροφή,
κοροιδεύοντας τον εαυτό μου ότι, αν ήθελα, θα μπορούσα να το πάρω μια βόλτα. Κάθε βράδυ εξόδου με γονείς, περίμενα τη στιγμή
που θα μπορούσα να πάρω τα κλειδιά και να αράξω στο αυτοκίνητο, συνήθως με την αδερφή
μου, με τις ασφάλειες κλειδωμένες, προστατευμένοι απ’ τον έξω κόσμο, που ήταν και
είναι απίστευτα εχθρικός.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κάποια στιγμή, χωρίς να το
καταλάβω σχεδόν, τα χρόνια πέρασαν και έκλεισα τα 18, κάπου στο 2<sup>ο</sup>-3<sup>ο</sup>
εξάμηνο του πανεπιστημίου. Μπορούσα να ξεκινήσω μαθήματα, με έναν ανεκδιήγητο
λιγδιάρη τύπο, κλασσικός ιδεότυπος Πατρινού, ο οποίος εκείνη την περίοδο πρέπει
να έφτιαχνε αυθαίρετο εξοχικό, κρίνοντας απ’ τις διαδρομές που κάναμε από και
προς μαγαζιά με είδη υγιεινής, εργοστάσια καλοριφέρ και θερμοσιφώνων κοκ. Δεν
με ένοιαζε καθόλου – οδηγούσα στους δρόμους της Πάτρας (και πέριξ) ένα σαραβαλέ
Φιατ Τίπο 1400 κυβικών, το οποίο μια μέρα πριν τις εξετάσεις εμφάνισε διαρροή
του καλοριφέρ θέρμανσης, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια – παραδόξως όμορφη –
λιμνούλα από ψυκτικό υγρό στα πετάλ του οδηγού. Ασύλληπτο άγχος στις εξετάσεις
στο υπουργείο, είχα την φαεινή ιδέα να πω στον καθηγητή πως θα προτιμούσα να
εξεταστώ πρώτος (ενώ είχαμε κάτσει σε καφετέρια πέριξ όπου και κέρασε τους
υπόλοιπους εκπαιδευόμενους μπύρες!), οπότε φυσικά στην εντολή ‘στρίψτε δεξιά
παρακαλώ’, εγώ έστριψα αριστερά με αποτέλεσμα να με ρωτήσει με σοβαρό ύφος ο
εξεταστής αν ξέρω την διαφορά αριστερά-δεξιά. Παραδόξως, το πήρα. Μάλλον έκανα
καλή οπισθογωνία και παρκάρισμα. Ή απλά έτσι παίρνουν δίπλωμα στην Πάτρα.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Από εκείνη την μέρα ξεκίνησε μια
σχέση κυριολεκτικά συμβιωτική μεταξύ εμού και του αυτοκινήτου που οδηγούσα,
αρχικά ένα παλιό <span lang="EN-US">Golf</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">II</span><span lang="EN-US"> </span>του παππού μου, το οποίο αρκετά χρόνια μετά αγοράστηκε από
έμπορο ναρκωτικών και κατέληξε αναποδογυρισμένο και σμπαραλιασμένο σ’ ένα
χαντάκι λίγο έξω απ’ τη Λαμία. <span lang="EN-US">R</span>.<span lang="EN-US">I</span>.<span lang="EN-US">P</span>. Όπου μπορούσα να πάω με το
αυτοκίνητο, όσο κοντά και να ήταν ο προορισμός, θα πήγαινα οδικώς. Ενώ ποτέ δεν
μου άρεσαν οι έξοδοι, οι νυχτερινές ειδικότερα, είχα αρχίσει να βγαίνω με
φίλους μόνο και μόνο για να κάνω διαδρομές. Οι αγαπημένες μου φάσεις στις
εξόδους αυτές, ήταν όταν πήγαινα κάπου και όταν έφευγα. Ακόμα είναι, βασικά.
Μερικά πράγματα μάλλον δεν αλλάζουν.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Από την <span lang="EN-US">Golf</span><span lang="EN-US"> </span>εποχή,
έχουν περάσει δύο αυτοκίνητα απ’ τα χέρια μου. Τολμώ να πω πως πίσω από τα
τιμόνια τους, έχω περάσει τις πιο όμορφες αλλά και τις πιο άσχημες καταστάσεις
που έχω βιώσει μέχρι σήμερα. Έχω νιώσει αυτή την αίσθηση ελευθερίας που είναι
εντελώς παροδική, αλλά σε κάνει να πιστεύεις πως – έστω εκείνη τη στιγμή,
εκείνο το λεπτό – μπορείς να κάνεις τα πάντα. Πως ο κόσμος και γενικά η φάση
της ζωής είναι τε-λει-α. Πως ο κόσμος
και γενικά η φάση της ζωής είναι τε-λει-α και το κομμάτι που παίζει στο ραδιοσιντι
είναι η πιο όμορφη μουσική που έχει γραφτεί ποτέ. Ακόμα και η Πάτρα
φαινόταν όμορφη στα μάτια μου, τότε. Ήταν λες και εκείνο το <span lang="EN-US">Megane</span> με τα 115 άλογά του, το οποίο
όλοι έβρισκαν κακάσχημο, να ήταν κάτι σαν μια διέξοδος διαφυγής απ’ όλα τα πεζά
προβλήματα της ζωής. Την σχολή που δεν
έλεγε να τελειώσει και που όσο περνούσαν τα χρόνια φαινόταν όλο και πιο ξένο πράγμα,
την κατάθλιψη και τους ψυχαναγκασμούς, τα συνεχή πλυσίματα, τα ατέλειωτα πλυντήρια,
τις επαναλήψεις και τα μετρήματα, την μοναξιά που δεν έλεγε να φύγει όσο κόσμο και
να συναναστρεφόμουν. Κάθε κουσούρι, κάθε μηχανικό ή ηλεκτρικό πρόβλημα, ήταν σαν
μια ασθένεια που περνούσα κι εγώ. Ψυχαναλυτικά μιλώντας, νομίζω ότι έχει σημασία
το ότι η πρώτη διαδρομή που έκανα με εκείνο, το πρώτο ‘δικό μου’ - ας πούμε - αμάξι, ήταν προς
το γραφείο του ψυ μου στην Πεύκη, όταν επιτέλους πήρα πρώτη φορά την απόφαση να
δώσω βαρος σε θέματα δικά μου και οχι 'δικα μου'.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πάντα ένιωθα πως μεγάλωσα σε ένα
περιβάλλον στο οποίο κρατούσε το τιμόνι ένας αυτόματος πιλότος. Όλα συνέβαιναν
σα να τα έβλεπα από το παράθυρο του πίσω καθίσματος. Ποτέ δεν ήμουν σίγουρος για τίποτα, τίποτα απολύτως, πως να υπάρχω και
να συνυπάρχω, τι κάνω στη ζωή μου, τι κάνω στο Φυσικό Πατρών, τι κάνω στην ίδια
την Πάτρα, πως περνάω τις μέρες μου, δεν ήξερα τι-πο-τα. Αλλά τις στιγμές που ήμουν
πίσω από το τιμόνι, ένιωθα πως, για λίγο έστω, για τα είκοσι λεπτά της διαδρομής Πάτρα – Βραχνέικα, είχα εγώ τον
έλεγχο, δεν ήμουν επιβάτης, το τιμόνι ήταν στα χέρια μου και – με λίγη βενζίνη παραπάνω
– μπορούσα να πάω παντού πάνω σ αυτό το βράχο, όποτε το θελήσω. Εκείνες τις στιγμές
δεν ένιωθα φόβο, ακόμα και σε φάσεις που θα έπρεπε, όπως εκείνο το πρώτο ριψοκίνδυνο
προσπέρασμα στην Αθηνών - Πατρών. Όπως εκείνο το βράδυ, μετά από 2ήμερο ταξίδι επιστροφής
με τρένο και ΚΤΕΛ από Βελιγράδι, που ένιωθα πως θα εκρηγνυόταν η καρδιά μου στο στήθος
μου απ’ την στενοχώρια, που ένιωθα πως δεν μπορούσα καν να υπάρχω με τα πόδια μου
στο έδαφος, πιο θεατής από ποτέ στο πιο θλιβερό έργο του κόσμου, που απλά μπήκα
στο σπίτι, χαιρέτησα την αδερφή μου, πήρα τα κλειδιά του Ρενω και έφυγα μια το πρωί
για Αθήνα, άυπνος για 48 ώρες, με το μάτι να στάζει κέτσαπ.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Οι ιδανικές φάσεις
κοινωνικοποίησης τότε, αλλά και τώρα νομίζω, περιλαμβάνουν ένα αυτοκίνητο. Το
πιο απλό πράγμα για παράδειγμα, αυτό που κάναμε σχεδόν κάθε βράδυ τότε με τον
φίλο Γιάννη, να φορτώνουμε στο ντουλαπάκι του συνοδηγού σιντι και να κάνουμε
άσκοπες βόλτες πέρα δώθε στην Πάτρα, ακούγοντας μουσική και καπνίζοντας – ήταν
τέλειο. Τα βράδια που δεν είχα όρεξη να δω καν άνθρωπο, θα τα περνούσα στο
αυτοκίνητο, εξερευνώντας κωλόδρομους στα χωριά έξω απ’ την Πάτρα και ανάβοντας
το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μέσα σε αυτοκίνητα, στο κάθισμα
του οδηγού, έχω επικοινωνήσει με ανθρώπους πιο ειλικρινά, πιο ευάλωτα ίσως, απ’
ότι σε κάθε άλλη κατάσταση. Άλλες φορές όντας στη θέση αυτού που πληγώνει και
άλλες στη θέση αυτού που πληγώνεται. Κάποιες, πιο σπάνιες, συνοδηγός και οδηγός
ήμασταν και οι δύο πληγωμένοι. Αμέτρητα χιλιόμετρα με απόλυτη σιωπή που λέει
περισσότερα απ’ ότι θα μπορούσαν να πουν λόγια, με δάκρυα που άλλες φορές
συγκρατούνται και άλλες ούτε καν, ατέλειωτες ώρες με τη μηχανή στο ρελαντί και
τα αλάρμ αναμμένα, πάνω σε πεζοδρόμια, σε στενά, σε πάρκινγκ, να προσπαθώ κάπως
να φτιάξω χρόνο, να διορθώσω με λόγια πράγματα και καταστάσεις, να προσπαθώ να
αντιστρέψω την πορεία των πραγμάτων, βασικά να αντιστρέψω την εντροπία. Τελικά,
κουτσά στραβά, έμαθα και κάτι μετά από σχεδόν μια δεκαετία στο φυσικό, κι αυτό
ήταν μάλλον το πιο σημαντικό: κάθε κλειστό σύστημα οδεύει, αναπόφευκτα, προς
την κατάρρευση και την αταξία. Όπως κι ένα αυτοκίνητο, το οποίο όσο και να
προσπαθήσεις, κρατώντας διπλάσια απόσταση απ’ τα άλλα παρκαρισμένα, κλείνοντας
τους καθρέφτες, αποφεύγοντας παρκάρισμα σε στενά και γωνίες, αποφεύγοντας
λακούβες και λοιπές κακοτεχνίες, ότι κι αν κάνεις, δεν υπάρχει τρόπος να
αποφύγεις τα σημάδια του χρόνου και της χρήσης από πάνω του. Ίσως έτσι γίνεται
και με τους ανθρώπους. Όπως, όσο και να βρίσεις και να κοπανήσεις το τιμόνι δεν
θα φέρει πίσω το σπασμένο καπάκι του καθρέφτη σου, αντίστοιχα, όσο και να
κλάψεις, και να φωνάξεις, δεν γίνεται να κάνεις κάποιον που δεν σε αγαπάει πια
να σ αγαπήσει ξανά.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Για ένα πράγμα είμαι τελικά
σίγουρος: ότι δεν μετανιώνω ούτε λεπτό για κάθε ένα απ’ αυτά τα χιλιόμετρα, για
κάθε καμένο λίτρο βενζίνης, για κάθε γρατζουνιά, για κάθε μποτιλιάρισμα, για
κάθε σκασμένο λάστιχο, για κάθε εκατομμυριοστό ενός βαθμού Κελσίου που μπορεί
να αύξησα την θερμοκρασία του πλανήτη, για κάθε στενάχωρη στιγμή. Για τίποτα
απ’ όλα αυτά.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όλη μου την ζωή θα την περάσω σ’
ένα αυτοκίνητο. Κι αυτό είναι με κάποιον τρόπο, ανακουφιστικό.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: center;">
<i><span lang="EN-US">“I asked the painter why the roads are colored
black<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: center;">
<i><span lang="EN-US">He said, "Steve, it's because people leave<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: center;">
<i><span lang="EN-US">And no highway will bring them back."</span></i></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<i><span lang="EN-US"><br /></span></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/jKl4Wpu75W0/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/jKl4Wpu75W0?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<i><span lang="EN-US"><br /></span></i></div>
Soul Auctioneerhttp://www.blogger.com/profile/09350976616983564029noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3015366609294713337.post-61040944367713311632016-03-17T18:08:00.001+02:002016-03-17T18:35:15.881+02:00Tommy Gun Angel<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMjEDPddHan4rHHZhojYcbHyQCSAf15_5RNLEcdJKCJATs_O9b_6jjIS7rLbEbCaS_Q5DWO9D0z-2nzI3clZQI7PQyJGpVmJYW8E6e1EYRwGcwduln_lmXtvV0QyFwKYzxX_TDgtZfaeX3/s1600/519wfIZKuzL.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMjEDPddHan4rHHZhojYcbHyQCSAf15_5RNLEcdJKCJATs_O9b_6jjIS7rLbEbCaS_Q5DWO9D0z-2nzI3clZQI7PQyJGpVmJYW8E6e1EYRwGcwduln_lmXtvV0QyFwKYzxX_TDgtZfaeX3/s400/519wfIZKuzL.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πριν μια βδομάδα πέρασα μια ολόκληρη μέρα να βάζω τα ίδια ρούχα ξανά και ξανά για πλύσιμο. Τέλειωνε η μεγάλη πλύση στους 60 βαθμούς, άνοιγα το καπάκι του πλυντηρίου, πήγαινα να τ' απλώσω αλλά με το που τ' άγγιζα, ήμουν σίγουρος πως ήταν ακόμα βρώμικα. Οπότε πάλι Skip απορρυπαντικό στον δοσομετρητή, πάλι απολυμαντικό Dettol για τα ρούχα και τσουπ, φύγαμε γι' ακόμα έναν γύρο. Έπρεπε να πάει 12 το βράδυ για να ζητήσω την βοήθεια ενός φίλου, ο οποίος ήρθε σπίτι και με βοήθησε με την μικρή αυτή κρίση. Ουσιαστικά ήρθε, βάλαμε μια τελευταία φορά το πλυντήριο, στο τέλος τον ρώτησα 32 φορές αν είναι σίγουρος πως είναι καθαρά τα ρούχα κι έπειτα με βοήθησε να τ' απλώσουμε. Σ' ευχαριστώ Γάκη, αλήθεια.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι πολύ εύκολο να χαθεί κανείς στους ατέρμονους κύκλους του ψυχαναγκασμού (600rpm, όπως το πλυντήριο στο στάδιο του στεγνώματος ένα πράγμα). Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, που πίστευα πως μπορώ σε κάποιο βαθμό να ελέγξω τις ιδεοληψίες μου περί καθαριότητας, πιάνω τον εαυτό μου να χάνει μέρες ολόκληρες με ασταμάτητες επαναλήψεις. Σκούπισε, σφουγγάρισε, πλύνε, ξανά και ξανά, μέχρι ν' ανοίξει το δέρμα, μέχρι να μην υπάρχει καν δέρμα. Χλωρίνες, ντετόλ απολυμαντικό για το πάτωμα, υγρά πανάκια Κλινεξ σε πόμολα, τηλεχειριστήρια, πληκτρολόγια, διακόπτες, ακόμα και αναπτήρες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Θυμάμαι σε μια φάση στην Πάτρα, ως φοιτητής, που είχα ανακαλύψει ένα μικρό τρικ για να μπορώ κάπως να ξεκολλάω από τη μανία της επανάληψης. Μιλούσα στον εαυτό μου, επαναλαμβάνοντας ένα συγκεκριμένο απόσπασμα κειμένου (το οποίο είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο του Michael Crichton, και το οποίο αναφερόταν στην έννοια του κβαντικού αφρού). Πήγαινα π.χ. να πλύνω τα χέρια μου και άρχιζα να απαγγέλω το απόσπασμα, όντας σίγουρος πως μόλις τελειώσει, τα χέρια μου θα είναι καθαρά και θα μπορούσα να σταματήσω. Το κόλπο αυτό έπιανε, ενίοτε, και βοηθούσε πολύ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τον τελευταίο καιρό πιάνω πάλι τον εαυτό μου, σε τέτοιες φάσεις πίεσης, να απευθύνεται σε μένα. Ή τουλάχιστον στο κομμάτι αυτό του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνο για τους ιδεοψυχαναγκασμούς. 'Όχι Θέμη, το κοίταξες ήδη πέντε φορές, δεν χρειάζεται να το ξανακοιτάξεις.' 'Θέμη ξεκόλλα, τα ρούχα έχουν ήδη πλυθεί 3 φορές, είναι πεντακάθαρα'. Και ούτω καθ'εξής. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η καθημερινότητα σ' αυτό το πλαίσιο σκέψης μπορεί να γίνει πραγματικά αφόρητη. Το πιο απλό πράγμα, π.χ. το να ντυθείς και να κλειδώσεις την εξώπορτα και να περπατήσεις μέχρι το περίπτερο, σε τέτοιες φάσεις έξαρσης της ΙΔΨ, μπορεί να φαντάζει αδύνατο. Σχεδόν τα πάντα χρειάζονται προετοιμασία και ατέλειωτη υπομονή. Αλλά ακόμα κι αυτό, με τα χρόνια, συνηθίζεται. Έτσι κι αλλιώς η θεραπεία της ΙΔΨ πολύ σπάνια σε απαλάσσει από τα συμπτώματα. Αυτό που μαθαίνεις είναι να διαχειρίζεσαι το όλο θέμα, πλησιάζοντας σε κάποιες φάσεις αυτό που θα ονομάζαμε 'κανονικότητα'.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα, ένα πράγμα το οποίο συνειδητοποίησα σχετικά πρόσφατα και το οποίο κάνει το ζήτημα της ΙΔΨ ακόμα πιο ζόρικο. Ο ιδεοψυχαναγκαστικός τρόπος σκέψης είναι σαν την μελάσσα. Διαχέεται παντού, αργά αλλά σταθερά, και προσπαθείς να την συμμαζέψεις κάπως αλλά αυτή κολλάει στα πάντα και γεμίζει τον τόπο (στην προκειμένη, το μυαλό). Και κάποια στιγμή συνειδητοποιείς πως αυτή η ασθένεια, η οποία σε κάνει να αμφισβητείς τα πιο ηλίθια πράγματα - και συνήθως εκφράζεται σ' αυτά -, έχει επεκταθεί σε όλο σου τον τρόπο σκέψης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πιάνεις τον εαυτό σου να αμφισβητεί το παραμικρό: την κάθε σκέψη, κίνηση, έκφραση. Τα πάντα μπαίνουν κάτω από ένα μικροσκόπιο, εξετάζονται διεξοδικά, εναλλακτικές υπολογίζονται (συνήθως after the fact), η κριτική προς το ίδιο το μυαλό σου είναι αδυσώπητη και γενικά η φάση είναι σκατά. Ο ελεύθερος (;) χρόνος σου, όταν υπάρχει, είναι πάντα μια καλή ευκαιρία για να χαθείς σε μια απ' αυτές τις σκουληκότρυπες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Από μικρός καθόμουν και αναρωτιόμουν, 'είναι καλύτερο να πορεύεται κανείς στην βάση της σκέψης ή στην βάση του συναισθήματος;'. Το συναίσθημα πάντα μου φαινόταν πιο γοητευτικό, πιο αληθινό. Μερικές φορές, όταν νιώθω είτε πολύ καλά είτε πολύ απαίσια, πιάνω τον εαυτό μου να φέρομαι παρορμητικά, συναισθηματικά ας πούμε. Και κάποιες απ' αυτές τις φορές, το αποτέλεσμα είναι τέλειο. Είναι διπλά τέλειο, γιατί εκείνες τις στιγμές, έστω και στιγμιαία, νιώθω ότι δεν φοβάμαι. Άλλες πάλι φορές, η έκβαση δεν είναι καλή (το συνηθέστερο εκ των δύο). Σ' εκείνες τις φάσεις, υπάρχει σε σταντ μπαη ο ψυχαναγκασμός, ακλόνητο στρατιωτάκι, πάντα έτοιμος να ασκήσει την αρμόζουσα τιμωρία για την οποιαδήποτε παρόρμηση, για το ότι τόλμησα και τον παρέκαμψα, δεν τον συμβουλεύτηκα, τον έγραψα στ' αρχίδια μου κι εκφράστηκα όπως ένιωθα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έχω περάσει όλη μου την ζωή να φοβάμαι και ν' αγχώνομαι για το κάθε τι: για την εντύπωση που δίνω, για το τι σκέφτονται οι άλλοι για μένα, για το πως υπάρχω στον χώρο, για τον αέρα και την τροφή και το νερό που καταναλώνω, γι' αυτά που νιώθω, γι' αυτά που θέλω να πω και να κάνω. Άχθος αρούρης ένα πράγμα, το βάρος της γης, σχεδόν κυριολεκτικά. Οι ιδεοψυχαναγκασμοί είναι πάντα δίπλα μου, έτοιμοι να με τιμωρήσουν για οποιαδήποτε παρέκκλιση. Και φυσικά, αν τα πράγματα είναι ήδη άσχημα, να τα κάνουν χειρότερα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Που θέλω να καταλήξω; Δεν έχω ιδέα. Εδώ είναι το σημείο που λέει κάποιος ηρωικά 'ως εδω όμως! δε θα ζούμε άλλο με τον φόβο και το άγχος! μπλα μπλα μπλα'. Αλλά δεν παίζει αυτό, ας μη γελιόμαστε. Κάποια πράγματα τα κουβαλάει κανείς τόσο καιρό, που δεν μπορεί να φανταστεί καν πως θα ήταν η ζωή του χωρίς αυτά. Γίνονται δομικά, που είχε πει κι ένας γιατρός παλιότερα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό που θέλω να πω μάλλον είναι ότι, μια βδομάδα μετά, κάπως αναπολώ λιγάκι την μέρα που έβαλα τα ίδια ρούχα να πλυθούν δώδεκα φορές και έπρεπε να έρθει κάποιος να με σταματήσει απ' το να τα πλένω ξανά και ξανά όλο το βράδυ. Γιατί, όσο σκατά κι αν είναι τα πράγματα, πάντα μπορούν να γίνουν χειρότερα. Και - δυστυχώς - τα περισσότερα πράγματα στην ζωή, ειδικά αυτά που περιλαμβάνουν άλλους ανθρώπους, είναι πιο περίπλοκα ακόμα κι απ' την καρτελα που εξηγεί τα προγράμματα πλύσης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Υ.Γ. Αυτό είναι το καλύτερο κομμάτι μουσικής που έχει γραφτεί στην ανθρώπινη ιστορία, σήμερα, Πέμπτη, 17/3 του σωτήριου έτους 2016, στις 18:10 μμ.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/bGOmrp54Zb4/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/bGOmrp54Zb4?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Soul Auctioneerhttp://www.blogger.com/profile/09350976616983564029noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3015366609294713337.post-63765104458265105592016-02-05T01:18:00.001+02:002016-02-05T01:51:38.840+02:00Organ Eternal<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAqkYKYaNeMtur_0N3ozbeje6_H1bxyL104GKgjLcxay7ZjsSHx0ZamuppzewqOjoiolNXR0n0i6rGZOqfwvpssEKliJV0T4NI1Sn1HDxJmoEnjFC2U3gR__m4rj4MdA6p3Iq02IKGh8IZ/s1600/5180010765_086ef8d6da_b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAqkYKYaNeMtur_0N3ozbeje6_H1bxyL104GKgjLcxay7ZjsSHx0ZamuppzewqOjoiolNXR0n0i6rGZOqfwvpssEKliJV0T4NI1Sn1HDxJmoEnjFC2U3gR__m4rj4MdA6p3Iq02IKGh8IZ/s400/5180010765_086ef8d6da_b.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Into the evening rain,</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>wild horses unmoving / are moving.</i></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έχει πλάκα το πως κάποιοι ήχοι, ανάλογα με το εκάστοτε κόντεξτ, μπορούν να είναι είτε πολύ ηρεμιστικοί είτε αφόρητοι. Ο ήχος που κάνει η βροχή που πέφτει στον φοριαμό που έχει αφήσει στο μπαλκόνι του ο δίπλα, για παράδειγμα, ο οποίος έχει εδω και χρόνια μετατραπεί απο αποθήκη καθαριστικών ειδών σε έναν πλήρως λειτουργικό περιστερώνα, με ότι αυτό συνεπάγεται. Μερικές φορές, αυτό το ασταμάτητο τσικι τσικι είναι ακριβώς ο λευκός θόρυβος που χρειάζομαι για να μπορέσω να αποκοιμηθώ. Άλλες πάλι, όπως τώρα, είναι ότι πιο εκνευριστικό υπάρχει στον κόσμο, μετά τους γείτονες οι οποίοι κλειδώνουν την εξώπορτα της πολυκατοικίας απ' τις 8 το απόγευμα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το general consensus λέει πως όταν κάποιος δεν είναι καλά, για τον οποιοδήποτε λόγο, το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να προσπαθήσει να κρατήσει το μυαλό του απασχολημένο για να μην σκέφτεται: να βγει, να κοινωνικοποιηθεί, να δει φίλους και να μιλήσει μαζί τους, να πιεί, να αποφεύγει το να περναέι πολύ χρόνο μόνος του κ.ο.κ. Εγώ προτιμώ να κοιμάμαι. Πριν αρχίσετε να κουνάτε τα κεφάλια σας, επιτρέψτε μου να παρουσιάσω την σκέψη μου (sic).</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<i>All the things you leave behind,</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>without end, without beginning.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σκέψη! Αντιγράφω απ΄ το wikipedia:</div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i> "Ο όρος σκέψη μπορεί να αναφέρεται στις ιδέες ή τη διάταξη των ιδεών (αλληλουχία) που προκαλείται από τη νόηση, στην τέχνη της παραγωγής σκέψεων, ή στη διαδικασία της παραγωγής σκέψεων. Παρά το γεγονός ότι η σκέψη αποτελεί μία θεμελιώδης δραστηριότητα του ανθρώπου κοινή σε όλους, δεν υπάρχει μία γενικά αποδεκτή συμφωνία για το τι είναι ή το πώς δημιουργείται."</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b> </b><i style="font-weight: bold;">Δεν υπάρχει μια γενικά αποδεκτή συμφωνία για το τί είναι ή το πως δημιουργείται. </i>Τρομακτικό, έτσι; Ουσιαστικά το μόνο που ξέρουμε σίγουρα για την σκέψη είναι οτι υπάρχει κι οτι ενίοτε κάνει τα πράγματα πιο εύκολα, αλλά συνήθως τα κάνει πιο δύσκολα. <i>Και είναι πάντα εκεί.</i> Συνεχώς. Μπορεί να σκέφτεσαι όμορφα πράγματα, ή άσχημα, ή μελαγχολικά ή ανυπόφορα. Αλλά πάντα θα σκέφτεσαι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι δραστηριότητες που περιγράφω παραπάνω, δεν μπορούν να σταματήσουν την σκέψη. Μπορούν ίσως να την αποσπάσουν, για λεπτά ή και ώρες, αν είναι κανείς τυχερός. Αλλά δεν γίνεται να την εμποδίσουν. Η σκέψη νικάει πάντα, δυστυχώς. Είναι λες και όλα αυτά που κάνεις για να μην σκέφτεσαι είναι ένα φράγμα που έχεις χτίσει με κόπο και ιδρώτα, και η διαβολεμένη σκέψη είναι ο χείμαρρος που ψάχνει τα ραγίσματα για ν' αρχίσει να κυλάει και πάλι. Είναι η φάση που είσαι με φίλους και λέτε βλακείες και γελάτε και νιώθεις πως όντως περνάς καλά, πως είσαι εκεί 100%, και πιστεύεις πως ίσως να νίκησες με κάποιο τρόπο την σκέψη, αλλά μετά πας για κατούρημα ή κοιτάς το κινητό σου ή παρατηρείς κάτι στον χώρο ή κάποιος λέει κάτι και κρααακ ανοίγει μια τρύπα στο φράγμα και συνειδητοποιείς ότι δεν γίνεται να σταματήσεις την σκέψη, είναι αδύνατο, είναι αξίωμα. Όσο υπάρχεις, θα σκέφτεσαι. Κι όσο σκέφτεσαι, αν δεν είσαι καλά, θα κάνεις σκατένιες σκέψεις, γιατί <i>αυτό έχεις για να σκεφτείς</i>.</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<i>Into the evening tide,</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>passed through followed in.</i></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο ύπνος όμως, είναι μια εντελώς διαφορετική υπόθεση. Είναι μια άλλη χώρα, πραγματικά, με τους ολοδικούς της κανόνες. Ο βασικός είναι πως, σε αντίθεση με την υπολοιπη καθημερινότητα, δεν οδηγείς εσύ: είναι αυτή η τέλεια συνειδητοποίηση -και τρομακτική μαζί- πως αφήνεσαι ολοκληρωτικά, πως δεν επιλέγεις τίποτα - συνειδητά τουλάχιστον - του τι θα δεις στην φάση R.E.M. Είναι σα να μπαίνεις τυχαία σε μια αίθουσα σινεμά. Μπορεί να δεις τον εαυτό σου να τρέχει σε μια έρημο γεμάτη πισίνες. Ή το να χορεύεις σε ένα πάρτυ σε ένα χώρο στον οποίο το πάτωμα είναι γεμάτο διακόπτες που παράγουν ήχους. Μπορεί να δεις το πρόβλημα που σε βαραίνει όταν είσαι ξύπνιος να είναι λυμένο - πράγμα που κάνει το ξύπνημα ακόμα χειρότερο. Μερικές φορές, αν σου χαμογελάσει η τύχη, μπορεί και να μη δεις τίποτα απολύτως. Dreamless sleep. Ότι καλύτερο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ίσως γι' αυτό είναι απαραίτητος ο ύπνος. Όχι τόσο για την ξεκούραση, αλλά για το διάλλειμα από την συνεχή σκέψη. Μερικές φορές σκέφτομαι πόσο τέλειο θα ήταν να μπορούσα να κοιμάμαι για εβδομάδες, ίσως και χρόνια. Να βάζω ενα εσωτερικό αλαρμ το οποίο θα με ξυπνήσει το τάδε έτος. Σαν χειμέρια νάρκη ένα πράγμα. Και δεν μου αρέσει καν τόσο πολύ ο ύπνος. Μερικές φορές τον απεχθάνομαι. Αλλά την σκέψη, όσο περνούν τα χρόνια, νομίζω την απεχθάνομαι πάντα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Three hearts hollowed out</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Until you come back again.</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><br /></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/0sJZcyQsdUM/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/0sJZcyQsdUM?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><br /></i></div>
<br />
<i>Υ.Γ. Το Field of Reeds ήταν ο καλύτερος δίσκος του 2013 (και όχι μόνο). Πάω να προσπαθήσω (ξανά) να κοιμηθώ. Το τσικι τσικι συνεχίζει. Το τσικι τσικι είναι η σκέψη που σε σκουνταει και σου ψιθυριζει, "δεν παω πουθενά, εδω θα είμαι πάλι όταν ξυπνήσεις."</i><br />
<br />Soul Auctioneerhttp://www.blogger.com/profile/09350976616983564029noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3015366609294713337.post-40564283746436445822016-01-12T00:55:00.001+02:002016-01-12T02:08:57.881+02:00All Tomorrow's Parties<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3NIQ1XEf9I6zXa2y7fMUdCcvEQmKp4YSSz-9kbE9vnj8AdR64V-ym4wwaxk4EC5LmmtRzKGsOx9uHz_o8HITq7rQljj3yDkJEHhEzsfo3M0suSmzVYKFAwDkzfdatyl5lu4r4TTM-FiC3/s1600/Pieter_Bruegel_%2528I%2529_114.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="258" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3NIQ1XEf9I6zXa2y7fMUdCcvEQmKp4YSSz-9kbE9vnj8AdR64V-ym4wwaxk4EC5LmmtRzKGsOx9uHz_o8HITq7rQljj3yDkJEHhEzsfo3M0suSmzVYKFAwDkzfdatyl5lu4r4TTM-FiC3/s400/Pieter_Bruegel_%2528I%2529_114.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όταν ήμουν μικρός,
φάση δημοτικό, οι γονείς μου αποφάσισαν να με στέλνουν τα καλοκαίρια στην
κατασκήνωση. Δούλευαν και οι δύο και δεν υπήρχε κάποιος να με προσέχει σπίτι τους
δύσκολους καλοκαιρινούς μήνες. Η κατασκήνωση ήταν μια απ’ αυτές τις κλασσικές
που φυτρώνουν κατά δεκάδες στην Περαχώρα, κοντά στο Λουτράκι, που είναι λες και
έχουν φτιαχτεί αποκλειστικά για παιδιά με διάσπαση προσοχής και υπερκινητικότητα. Πάντα έχει ένα κάρο μαλακίες να κάνεις, ουδεμία απ' αυτές ενδιαφέρουσα. Νομίζω την
έλεγαν Σπορτ Κάμπ, ή κάτι τέτοιο. Οριακά αστείο, αν σκεφτεί κανείς ότι η
τελευταία μου επαφή με τον αθλητισμό ήταν κάπου στο δημοτικό, όταν μου πέταξε
ένα μαλακισμένο μια μπάλα στο κεφάλι.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όπως είναι φυσικό,
μισούσα με πάθος την κατασκήνωση. Και αυτή με μισούσε αρκετά, μάλλον. Για να
περνάω κάπως τ' Αυγουστιάτικα μεσημέρια εκεί πέρα είχα πάρει μαζί μου διάφορες κασσέτες για το γουόκμαν,
περιοδικά τύπου <span lang="EN-US">PC</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Master</span><span lang="EN-US"> </span>και μερικά βιβλία. Τότε είχα διαβάσει, σε μια άδεια άιθουσα
την οποία κάποιος με γενναίες δόσεις χιούμορ είχε ονομάσει βιβλιοθήκη, τον Κόμη
Μοντεχρίστο του Αλέξανδρου Δουμά. Μου άρεσε πολύ αυτό το βιβλίο. Οριακά ταύτιση, στο νεαρό μυαλό μου τότε. Και πραγματικά
χαιρόμουν τόσο πολύ όταν τελείωνε ο γαμημένος μήνας της κατασκήνωσης και μπορούσα
να γυρίσω στο σπίτι μου. Γιατί δεν θα έκανα πλέον κάτι που δεν ήθελα να κάνω. Γι' αυτό.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τότε ήταν η πρώτη
φορά που ένιωσα με απόλυτη σαφήνεια πως είναι να κάνεις κάτι το οποίο δεν θες
να κάνεις. Σιγά σιγα, καθώς πέρναγε ο καιρός και μεγάλωνα, τα πράγματα τα οποία
δεν ήθελα να κάνω και αναγκαζόμουν να κάνω αυξάνονταν και πλυθήνονταν. Σε μια
φάση οι γονείς μου μ’ έστειλαν για ταε κβον ντο. <span lang="EN-US">Let</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">that</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">sink</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">in</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">a</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">little</span>. Τους είχε πιάσει
φόβος ότι η κύφωση στην πλάτη θα μου μείνει κουσούρι (ο φόβος αυτός τελικά
επιβεβαιώθηκε, αλλά αυτό είναι δευτερεύον). Ούτε ταε κβον ντο ήθελα να κάνω. Δεν
ήθελα να γυρίζω με το σχολικό απ’ το σχολείο, ούτε να συναναστρέφομαι πολύ με τους
συμμαθητές μου. Δεν ήθελα να πέφτω για ύπνο – αυτό το μισούσα με πάθος, την
διαδικασία του ύπνου εννοώ – και τελικά καθόμουν να κοιτάζω το ρολόι στον
απέναντι τοίχο για ώρες, μέχρι τις 5 ξερω γω, όπου και μ΄έπαιρνε ο ύπνος
καθιστός στην κουκέτα που μοιραζόμουν με την αδερφή μου. Δεν ήθελα να πλένω τα
χέρια μου ξανα και ξανά, μέχρι ν ανοίξουν, επειδή ένιωθα ότι είναι βρώμικα και
κολλούσαν. Γενικά, δεν ήθελα να κάνω σχεδόν τίποτα απ’ ότι έκανα.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κάποια στιγμή, στα
17, χωρίς δηλαδή να έχω καν τυπικά το νόμιμο δικαίωμα να κάνω sign up σε τσοντοσάιτ, κλήθηκα να επιλέξω τι θέλω να κάνω με το υπόλοιπο της ζωής μου. Για κάποιο
μυστήριο λόγο, δήλωσα Φυσικό ως νο. 1 σχολή, ενώ πραγματικά αυτό δεν ήταν κάτι
το οποίο ήθελα σε κανένα πιθανό κόσμο. Ήταν απλά η λιγότερο σκατά επιλογή απ’
όσες είχα μπροστά μου. Τελικά, κουτσά στραβά, σχεδόν 9 χρόνια αργότερα,
κατάφερα να πάρω το γαμημένο πτυχίο φυσικού. Ούτε αυτό το ήθελα, ας μη
γελιόμαστε, δε μου τα σκασε στην πορεία να γίνω ο σούπερ φυσικός, απλά κάπως
έπρεπε να το πάρω, γιατί αυτό κάνουν οι άνθρωποι, ή κάτι τέτοιο.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σκεφτόμουν πρόσφατα
ότι, όσο μπορώ να θυμηθώ την φάση μου, κάνω πράγματα τα οποία δεν θέλω. Κι
όποτε έχω να επιλέξω, επιλέγω ανάμεσα σε κακές επιλογές, την λιγότερο επώδυνη
κάθε φορά. Τα ‘θέλω’ περιορίζονται σε πολύ επιφανειακά και αίωλα πράγματα: λ.χ.
αυτή τη στιγμή θέλω πολύ να καπνίσω. Θα στρίψω ένα τσιγάρο και θα το καπνίσω. Άύριο
μπορεί να ξυπνήσω και να θέλω να φάω <span lang="EN-US">KFC</span>, οπότε θα πάρω το αμαξι και θα πάω να διπλοπαρκάρω στο Σύνταγμα
με αλαρμ ελπίζοντας να μην πάθει κοκομπλοκο κάποιος ταρίφας που θα έχω σίγουρα
κλείσει όση ώρα ετοιμάζεται η παραγγελία μου. Αυτό θα θέλω να το κάνω. Ή να δω
το καινούριο επεισόδιο κάποιας <span lang="EN-US">scifi</span><span lang="EN-US"> </span>σειράς συνοδεία τζανκ φουντ. Κι αυτό θέλω να το κάνω.
Προσέξτε: δεν θα το κάνω επειδή δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω (που μπορεί και
να ισχύει) αλλά επειδή <i>θέλω πάρα πολύ να
φαω </i><i><span lang="EN-US">KFC</span><span lang="EN-US"> </span>βλέποντας το
καινούριο επεισόδιο </i><i><span lang="EN-US">Expanse</span>.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Θα ρωτήσει τώρα
κάποιος, ‘γιατί; αυτά δεν είναι σημαντικά;’. Προφανώς, εντός συγκεκριμένων
πλαισίων, είναι. Μερικές φορές δεν υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα απ’ αυτά, τα
μικρά. Αλλά τον τελευταίο καιρό κάπως μου φαίνονται κι αυτά πιο ασήμαντα απ’
ότι συνήθως.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ας δούμε ένα άλλο
παράδειγμα. Πριν μερικές βδομάδες κυκλοφόρησε το νέο Σταρ Γουορς. Κανονικά αυτό
το ποπ κάλτσουρ ηβέντ θα έπρεπε να ορίσει σε απόλυτο βαθμό τον τελευταίο, τουλάχιστον, μήνα της ζωής
μου. Αλλά δεν. Εννοείται πήγα και το είδα στην πρεμιέρα. Και δεν ήταν κακό,
απεναντίας. Αλλά ενώ περίμενα ότι θα θέλω να το ξαναδώ τουλάχιστον 2-3 φορές
ακόμη στη μεγάλη οθόνη, μετά το πρώτο 24ωρο σταμάτησα να το σκέφτομαι. Τι στην
ευχή. Το ίδιο πράγμα και με το <span lang="EN-US">Fallout</span>
4, το παιχνίδι που περίμενα ένα χρόνο και βάλε και το οποίο έκανα <span lang="EN-US">preorder</span><span lang="EN-US"> </span>την
ημέρα που άνοιξαν τα <span lang="EN-US">preorders</span>.
Είναι ζήτημα αν έχω παίξει κανα τρίωρο.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Είναι αρκετά τρομακτικό όταν μικρές απολαύσεις που μπορούσαν
παλιότερα να γεμίσουν τρομακτικά μεγάλο κομμάτι του χρόνου σου πλέον περνάνε
στο ντούκου. Και ακούω ήδη την ερώτηση απ’ το φιλοθεάμον κοινό: <i>‘τότε τι στο δίαολο ΘΕΣ να κάνεις ρε φίλε;’<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Είναι μια αρκετά καλή ερώτηση. Ειλικρινά δεν ξέρω πώς να την απαντήσω. Δεν θέλω καν να γίνω αστροναύτης, όπως ήθελα μικρός. Ούτε ηθοποιός, όπως ήθελα μερικά χρόνια αργότερα. Νομίζω ότι, σε μια πρώτη ανάλυση τουλάχιστον, απλά θέλω - <i>επιθυμώ - </i>να σταματήσω να κάνω πράγματα τα οποία δεν θέλω να κάνω. Λ.χ. αύριο δεν θέλω να ξυπνήσω και να νιώθω αυτή την πρωινή θλίψη που την νιώθεις ν' αναβλύζει σαν φλέμμα και συνοδεύει το πρώτο τσιγάρο της μέρας. Ας μην ξυπνήσω καλύτερα. Να ξυπνήσω μεθάυριο, ή σ' ένα μήνα - <i>πόσο τέλειο θα ήταν αυτό;</i> Δεν θέλω να σηκώσω το τηλέφωνο για ν απαντήσω ευγενικά στην πιο ηλίθια τεχνική ερώτηση του κόσμου, η απάντηση της οποίας βγαίνει ως πρώτο αποτέλεσμα μ' ένα απλό ψάξιμο στο γκουγκλ. Δεν θέλω να κάνω τρία μισάωρα ντους ούτε να αλλάξω γι' άλλη μια φορά τις πετσέτες στο μπάνιο. Ούτε θέλω να υποκύψω σε συναισθηματικούς εκβιασμούς φίλων και γνωστών και να υποχρεωθώ σε καταναγκαστική κοινωνικοποίηση η οποία θα με κάνει να γυρίσω σπίτι χειρότερα απ' ότι ήμουν πριν φύγω. Και ναι, προφανώς, υπάρχουν μερικά πράγματα,
πιο συγκεκριμένα, τα οποία θέλω. Είμαι αρκετά σίγουρος γι' αυτά. Αλλά, κι εδώ μπαίνει το μεγάλο αλλά, μερικές φορές,
τις περισσότερες δηλαδή, ας μη γελιόμαστε, αυτά τα οποία θέλουμε να κάνουμε,
αυτά που θέλουμε γενικότερα, είναι λίγο ή πολύ εκτός των χεριών μας. Και ενώ υπό κάποιο συγκεκριμένο
πρίσμα η σκέψη αυτή θα είχε κάτι σχεδόν ανακουφιστικό, κάτι πραγματικά λυτρωτικό, ε, αυτό το βράδυ Δευτέρας του Γενάρη, ίσως κάθε βράδυ μάλλον, ειλικρινά πιστεύω ότι δεν
υπάρχει πιο τρομακτική συνειδητοποίηση από αυτήν.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i> Υ.Γ. Σήμερα έμαθα ότι πέθανε ο </i><i><span lang="EN-US">Bowie</span><span lang="EN-US"> </span>περιμένοντας σε ασανσέρ για
ραντεβού με γιατρό, είδηση η οποία έκανε μια σκατά μέρα ακόμα πιο σκατένια. Για
κάποιο λόγο όμως, ίσως σε πείσμα των 32,000 φεησμπουκ </i><i><span lang="EN-US">rip</span><span lang="EN-US"> </span></i><i><span lang="EN-US">posts</span><span lang="EN-US"> </span>με όλη την
δισκογραφία του, το μόνο που μπορώ ν’ ακούσω σήμερα – και νομίζω ότι θα μπορώ ν’
ακούω πάντα, όπως και να είμαι – είναι οι </i><i><span lang="EN-US">Velvet</span><span lang="EN-US"> </span></i><i><span lang="EN-US">Underground</span>.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>Υ.Γ. 2 Και δεν τρελαίνομαι καν ιδιαίτερα για τα πάρτυ. Πολύ ταλαιπωρία ρε παιδί μου...</i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/9pMuAgsZ2oo/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/9pMuAgsZ2oo?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Soul Auctioneerhttp://www.blogger.com/profile/09350976616983564029noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3015366609294713337.post-46169080112099647092015-12-19T01:03:00.000+02:002015-12-19T01:03:10.923+02:00#16. Deerhunter - Fading Frontier [4AD]<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_g2edIAjdCLmFSSKNTLQzed4Z1buYm5Uyp_o7j4KYXmrwXNKyKXssLVtbcG580DtMd7a2kCsQ_ora4p5C4RbaQE1RLowe68TUY_Tr_7lCpf9xCBbaGedB6RFkCSCFrIxHtHeA4NLrBzpq/s1600/Deerhunter-Fading-Frontier.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_g2edIAjdCLmFSSKNTLQzed4Z1buYm5Uyp_o7j4KYXmrwXNKyKXssLVtbcG580DtMd7a2kCsQ_ora4p5C4RbaQE1RLowe68TUY_Tr_7lCpf9xCBbaGedB6RFkCSCFrIxHtHeA4NLrBzpq/s320/Deerhunter-Fading-Frontier.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Περάσανε οι μέρες, όπου να 'ναι τελειώνει κι η μπλογκοβίζιον, ας ανεβάσω κι εγω ενα κειμενάκι για το ξεχου που λένε. Πάντως την λίστα την έχω στείλει κανονικά στα κεντρικά, μην βαράτε.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τακτοποιούσα λίγο το σπίτι μου πιο πριν - το οποίο θύμιζε κάπως γαλλική πολυνησία μετά τις πυρηνικές δοκιμές - και ανακάλυψα δύο καπνούς μισοτελειωμένους και χάρηκα κάπως. Πέρασε ένα σκληρό μισάωρο στο οποίο έσκασε σταδιακά η τρομακτική συνειδητοποίηση πως, αργά η γρήγορα, θα έπρεπε να ντυθώ και να βγω στο γαμώκρυο για να πάω να πάρω καπνό, ή ακόμα χειρότερα, να ονομάσω την διαρκή λιγούρα που νιώθω ως πείνα και να παραγγείλω κάποια μαλακία τύπου πατατοκροκέτες με σως καρμπονάρα (fo' realz) για να μπορέσω να ζητήσω να μου φέρουν έναν Καρέλια μαζί.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί το καινούριο Star Wars και θα έπρεπε να χοροπηδάω απο χαρά. Παρ' όλα αυτά, δεν νιώθω σχεδόν τίποτα απ' αυτά που περίμενα εναμιση χρόνο να νιώσω. Σίγουρα, θα χαρώ πολύ να το δω. Μερικές φορές μπορώ σχεδόν να φανταστώ την γλυκιά αίσθηση του να βυθίζομαι στο κάθισμα του σινεμά με το πακετάκι νάτσος να ζεσταίνει την κοιλιά μου καθώς σκάει στην οθόνη το 'a long time ago, in a galaxy far, far away...' και χαμογελάω. Αλλά αυτό μου φαίνεται δεν είναι αρκετό.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το ίδιο πράγμα συνέβη και με το Fallout 4, το οποίο περίμενα σαν τρελός. Είναι ζήτημα να έχω παίξει 3-4 ώρες. Ξέρω πως κάποια στιγμή θα μου τα σκάσει και θα καω για καμια βδομάδα - ελπίζω τουλάχιστον. Πάντως η όλη αίσθηση που έχω, αυτό δηλαδή που με κάνει να νιώθω μετά απο ένα χρόνο σχεδόν αναμονής, είναι ένα απλό... meh.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τι στην ευχή γίνεται; Μάλλον χάλασα. Δεν ξέρω. Ίσως φταίει το ότι γερνάω. Αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία. Με αγχώνει πολύ το πέρασμα του χρόνου. Τρομακτικά πολύ. Παλιότερα το έβλεπα πάνω στους άλλους: γονείς, συγγενείς, φίλους. Τώρα έχω αρχίσει να το βλέπω πάνω μου. Κάθε πρωί ξυπνάω και οι τρίχες μου είναι όλο και πιο γκρίζες, το σώμα μου πιο μπαμπαδίσιο (και χωρίς να έχω και παιδιά), τα δόντια μου πιο κίτρινα, η πλάτη μου πιο πιασμένη κ.ο.κ. Σα να κατεδαφίζομαι σε slow motion.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πάντα με τρόμαζε η εντροπία. Μερικές φορές, τα βράδια συνήθως - και ειδικά τα Σαββατοκύριακα, για κάποιο περίεργο λόγο - κοιτάζω το ταβάνι καπνίζοντας και σκέφτομαι το τέλος των πάντων. Τον θερμικό θάνατο του σύμπαντος, λόγου χάριν: όταν η ενέργεια είναι παντού ισότιμα κατανεμημένη, όταν όλα τα σώματα στο σύμπαν έχουν φθάσει στην ίδια απολύτως θερμοκρασία, σε κατάσταση μέγιστης εντροπίας δηλαδή, τότε η παραγωγή οποιουδήποτε έργου είναι θερμοδυναμικά αδύνατη. Οι ίδιες οι διεργασίες που υποστηρίζουν την ζωή καθίστανται αδύνατες. Έχει κάτι αρκετά βασανιστικό αυτό το ενδεχόμενο σαν σκέψη. Παρεπιπτόντως, δεν κάθομαι να σκέφτομαι τέτοια ζοφερά κάθε βράδυ, έτσι; Προχθές λόγω χάριν σκεφτόμουν ότι πρέπει να παραγγείλω την καινούρια φιγούρα Alien σε κλίμακα 1/4 της NECA. Αλλά αυτό είναι κάτι που θα σχολιάσω σε μελλοντικό ποστ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τέλος πάντων. Φέτος έβγαλε δίσκο ο Bradford της καρδιάς μας και είναι κι αυτός υπέροχος. Σίγουρα υπερβολικά καλός για βράδυ Παρασκευής στην Αθήνα των 7 βαθμών Κελσίου. Δεν υπήρχε περίπτωση να λείπει από αυτή τη λίστα, ούτε για πλάκα. Και τώρα φυσικά μου έσκασε να (ξανα)διαβάσω για το σύνδρομο Marfan στην Wikipedia. Αρκεί να βρω έναν καπνό, γιατί μάλλον υποτίμησα την όρεξη μου για τσιγάρο, για άλλη μια φορά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/CG6jk5Q90DA/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/CG6jk5Q90DA?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<b>17. Father John Misty - I Love You, Honeybear</b><br />
<b>18. Dilly Dally - Sore</b><br />
<b>19. Self Defense Family - Heaven Is Earth</b><br />
<b>20. Broken Prayer - Misanthropocentric AKA Droid's Blood</b><br />
<br />
<br />Soul Auctioneerhttp://www.blogger.com/profile/09350976616983564029noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3015366609294713337.post-56937814201297923242015-12-11T19:25:00.000+02:002015-12-11T19:25:10.254+02:00#17. Father John Misty - I Love You, Honeybear [Sub Pop]<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbUuROTta1w58w3RJYyQUJ2hD4AHezy6gLMsbHAD2GRmDVFOyuPite-nt06JyeX6cH2l3RxQc8E73XE0cUYYEDcCAbJRiYpoiPvTik545X9OhcNAm3atvlzSiyPuzeg9TGM3LHfxIIq9CB/s1600/Fjm-iloveyouhoneybear.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbUuROTta1w58w3RJYyQUJ2hD4AHezy6gLMsbHAD2GRmDVFOyuPite-nt06JyeX6cH2l3RxQc8E73XE0cUYYEDcCAbJRiYpoiPvTik545X9OhcNAm3atvlzSiyPuzeg9TGM3LHfxIIq9CB/s320/Fjm-iloveyouhoneybear.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Όπως θα έχετε καταλάβει, το πλάνο του ενός ποστ την ημέρα έχει πάει κατά διαόλου. Θυμίζω αυτό περί αναβλητικότητας που ανέφερα σε προηγούμενο κείμενο. Τέλος πάντων. Κουτσά στραβά, ελπίζω εντός του '15 να έχουν ανέβει όλα της λίστας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σήμερα πήγα να κουρευτώ. Από μικρή ηλικία το κούρεμα μου φαινόταν ένα απ' τα άβολα, εκνευριστικά πράγματα που πρέπει κανείς να συνηθίσει στη ζωή - σαν τη δοκιμή παντελονιού σε κατάστημα ένα πράγμα. Οι κυρίαρχες σκέψεις γύρω απ' το κονσεπτ του κουρέματος, στο κεφάλι μου τουλάχιστον (χα!), είναι οι εξής: Κατά πρώτον, είναι το άγχος της μάνας μου "να μην κρυώσει το κεφάλι του" μετά το λούσιμο, και η υποχρεωτική χρήση σκούφου (η οποία έκανε τα έτσι κι αλλιώς πεταχτά αυτιά μου να φαίνονται ακόμα πιο αστεία). Το άγχος αυτό το κουβαλάω ακόμα. Ευτυχώς όμως δεν φοράω σκούφο. Το δεύτερο είναι το - επίσης άγχος - όταν μεγάλωσα λίγο, του να με ρωτάνε πως θέλω να κάνω τα μαλλιά μου. Ακόμα δεν έχω ιδέα τι να απαντήσω σ' αυτή την ερώτηση - "θέλω απλά να κουρευτώ", λέω συνήθως.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στα φοιτητικά χρόνια, το κούρεμα είχε γίνει κάπως ρουτίνα, δηλαδή παλέψιμο. Είχα βρει έναν τύπο κοντά στο σπίτι μου στην Πάτρα ο οποίος είχε όλα αυτά που έψαχνα σε έναν κουρέα: α) δεν με ρώταγε πως θέλω να κάνω τα μαλλιά μου, απλά με κούρευε β) ήταν φθηνός και γ) δεν έπιανε εκνευριστικές συζητήσεις την ώρα που σε κούρευε. Επίσης, μόνο μια φορά με ρώτησε κάτι σχετικό με υπολογιστές, κι αυτό με ενδοιασμό.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αφού τέλειωσα με την σχολή και την σιχαμένη Πάτρα, η επιστροφή στην Αθήνα συνοδεύτηκε από την επιστροφή του άγχους περί του κουρεύεσθαι. "Που στην ευχή θα πηγαίνω τώρα;", αναρωτήθηκα. Τελικά απεδείχθη ότι είμαι τόσο αναβλητικός που κατέληξα να κουρεύομαι μια φορά το διμηνο - τρίμηνο όταν κατέβαινα ακόμα Πάτρα για να δω φίλους, να κανονίσω εκκρεμότητες με την σχολή κλπ. Κατά μια έννοια, θα μπορούσε να πει κανείς πως πήγαινα στην Πάτρα να κουρευτώ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τελικά μετά απο κάποιο διάστημα, μάζεψα το λιγοστό κουράγιο μου και αποφάσισα να κουρευτώ κάπου στην Αθήνα. Μπήκα κυριολεκτικά στο πρώτο κουρείο που είδα μπροστά μου: ένα απέναντι απ' τα ΕΛΤΑ κοντά στο πατρικό μου, όπου είχα πάει για να παραλάβω κάτι δίσκους που είχαν σκάσει από mailorder.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Φυσικά, ο τύπος ήταν για δέσιμο. Κυριολεκτικά. Αντί για ψαλίδι, χρησιμοποιούσε δύο (2) ξυριστικές μηχανές - ταυτόχρονα. Όπως μου είπε αφού είχα κάτσει στην καρέκλα και είχα φορέσει την ποδιά, "γι' αυτό τον λόγο με διώξανε απ' την κουρέων κομμοτών αθήνας, δεν στηρίζανε την τεχνική μου". Παραδόξως, ο τύπος το 'χε. Ειλικρινά, πέραν του πιρι πιρι - και του φόβου για πιθανό σεισμό την ώρα που ακουμπάνε σχεδόν στο κεφάλι μου δύο ξυριστικές μηχανές - δεν έχω κάποιο παράπονο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έχει πλάκα να κοιτάς τις τρίχες σου καθώς πέφτουν στην ποδιά και, στη συνέχεια, στο πάτωμα. Τα τελευταία χρόνια οι γκρίζες πολλαπλασιάζονται με εκθετικό ρυθμό. Το σκεφτόμουν αυτό σήμερα και με έπιασε μια περίεργη μελαγχολία - όχι για το γεγονός ότι παλιώνω, αν και αυτό προφανώς με θλίβει, αλλά γενικότερα για το πέρασμα του χρόνου. Είναι κι αυτός ο γαμημένος καιρός, με το συνεχές ψιλόβροχο και τους 5-6 βαθμούς που δεν σε προδιαθέτει για ιδιαίτερα ευχάριστες σκέψεις. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η - κατά τα άλλα εντελώς uneventful - διαδρομή από το σπίτι μου στο κουρείο είχε κάτι ιδιαίτερα μελαγχολικό. Στο αμάξι άκουγα το 'I Love You, Honeybear'. Και κάπνιζα. Πολύ. Και φυσικά έβηξα τα πνευμόνια μου στο παρμπρίζ. Καταλαβαίνεις ότι έχει γαμηθεί η φάση σου όταν έχεις σιρόπι για ξερόβηχα στο ντουλαπάκι του συνοδηγού, και το πίνεις γουλιά γουλιά απ' το μπουκάλι στα φανάρια, σαν τον John Constantine ένα πράγμα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στην κίνηση της Αλεξάνδρας μπήκε το 'Bored in the USA'. Τι ωραίος, γλυκόπικρος δίσκος. Κάπως σαν τους Δεκέμβρηδες σ' αυτή την σκατούπολη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/JODshFyKHuA/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/JODshFyKHuA?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<b>18. Dilly Dally - "Sore"</b><br />
<b>19. Self Defense Family - "Heaven Is Earth"</b><br />
<b>20. Broken Prayer - "Misanthropocentric AKA Droid's Blood" </b>Soul Auctioneerhttp://www.blogger.com/profile/09350976616983564029noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3015366609294713337.post-27337294101344940622015-12-04T11:31:00.002+02:002015-12-04T11:36:11.129+02:00#18. Dilly Dally - Sore [Partisan]<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhm6A2vqlWp0RsKsprdG0Uj7G-9zecR_IL0lHyoMAXsQu8PGIGgCGCUKUmrDDy5Qi5SN0oHbr-LDyrflydXbq5stlaDy5IdBIqnfnDKv9-DXnDxalfPr9rpAVGLy9c7PVDn3OIS44_7870/s1600/0005455108_10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhm6A2vqlWp0RsKsprdG0Uj7G-9zecR_IL0lHyoMAXsQu8PGIGgCGCUKUmrDDy5Qi5SN0oHbr-LDyrflydXbq5stlaDy5IdBIqnfnDKv9-DXnDxalfPr9rpAVGLy9c7PVDn3OIS44_7870/s320/0005455108_10.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Χθες μαλακίστηκα και δεν ανέβασα κείμενο. Οπότε σήμερα έχω να ανεβάσω δύο. Και να βουρδουλιαστώ, για να μην το ξανακάνω. Oh well. Για να δούμε.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Γενικά στηρίζουμε αναβλητικότητα. Φουλ. Τα τελευταία χρόνια την έχω αναγάγει σε κάτι σαν μορφή τέχνης - δίνω ψυχή και σώμα σ' αυτήν, προσπαθώντας ν' ανακαλύψω τα όριά της. Και νομίζω ότι πλησιάζω στον στόχο μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σήμερα ήθελα να ξυπνήσω στις 8 για να ξεμπερδεύω με διάφορες δουλειές. Η αλήθεια είναι πως ξύπνησα στις 8, αποπειράθηκα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι, συνειδητοποίησα ότι κάνει αρκετή ψύχρα, ας μη γελιόμαστε, τύπου 'άστο καλύτερα' ψύχρα, έβαλα ξυπνητήρι για τις 11, έστειλα δύο μηνύματα ζητώντας αναβολή για τις προαναφερθείσες δουλειές, και ξανακοιμήθηκα. Οι ενοχές κράτησαν όση ώρα μου πήρε να ξανακυλήσω σε βαθύ ύπνο - περίπου τρία λεπτά. Μετά, λήθαργος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Την γλυκιά απόλαυση της αναβλητικότητας, αυτό το πράγμα που φέρνει σχεδόν θαλπωρή, την συνειδητοποίησα σε μικρή ηλικία, όταν ξεκίνησα το σχολείο. Θυμάμαι ακόμη πως έμαθα τι σημαίνει η λέξη: διάβαζα κάτι συλλογές Μαφάλντα της μάνας μου μικρός και σε ένα στριπάκι ο Φελίπε κρεμάει ένα πόστερ που λέει 'μην αναβάλλεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα' στο δωμάτιο του - και φυσικά στην συνέχεια αναβάλει αυτό που έχει να κάνει για την επόμενη ημέρα. <i>"Αααα! Αυτό είναι που μου αρέσει να κάνω! Ώστε έτσι λέγεται!"</i>, είχα σκεφτεί.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Από τότε παραμένει σταθερή αξία στην καθημερινότητά μου. Το αστείο στην όλη φάση είναι πως το γεγονός ότι αγχώνομαι με το παραμικρό θα έπρεπε να με αποτρέπει απ' το να αναβάλω πράγματα. Κι όμως, το άγχος τουλάχιστον είναι κάτι γνώριμο και οικείο, κάτι το οποίο συνηθίζεται με κάποιο τρόπο καθώς περνάει ο καιρός. Είναι μια σταθερά, ας πούμε. Ενώ το να κάνεις πράγματα, η ίδια η διαδικασία του να παίρνεις αποφάσεις τύπου 'τώρα θα κάνω αυτό και ΤΕΛΟΣ', έχει κάτι.. ακόμα πιο αγχωτικό; Όχι, όχι, καλύτερα να γίνει πιο μετά, ή αύριο, ή την επόμενη βδομάδα. Ή και ποτέ, αν τραβήξει κανείς την αναβλητικότητα στο όριό της. Αυτό πολλές φορές θα ήταν το ιδανικό.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Προφανώς δεν είναι όλα ρόδινα στον κόσμο της αναβλητικότητας. Υπάρχει το 24/7/365 άγχος, όπως προανέφερα, πάντα στο πλάι σου, μαύρος αδερφός. Είναι επίσης οι ενοχές και αυτό το απαίσιο συναίσθημα του να νιώθεις μερικές φορές πιο άχρηστος κι απ' το ασπράδι που μαζεύεται στις άκρες των χειλιών σου το καλοκαίρι όταν διψάς πολύ. Μερικές φορές μπλέκεις, άσχημα συνήθως, διότι προφανώς αυτό το οποίο αναβάλλεις επηρεάζει σε μικρό ή μεγάλο βαθμό άλλους ανθρώπους, οι οποίοι δεν θα χάσουν ποτέ την ευκαιρία, πέρα απ' το να σε ξεχέσουν (και δικαίως) επειδή τους άφησες ξεκρέμαστους, να σου κάνουν επικά diss σχετικά με την αναβλητικότητά σου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τέλος πάντων. Τώρα πίνω το πρωινό μου μιλκαφέ, νιώθω το στομάχι μου να παρακαλάει για μια σφολιάτα ή κάτι τέτοιο και κάνω το πρώτο τσιγάρο της ημέρας, γράφοντας αυτό το εκπρόθεσμο ποστ. Φυσικά από πίσω παίζει το 'Sore'. Ο δίσκος αυτός έσκασε από το πουθενά για μένα - δεν γνώριζα καν την ύπαρξη της μπάντας πριν διαβάσω ένα ρηβιού στο Πιτσφορκ (sue me). Χρειάστηκε ν' ακούσω μόνο το 'Desire' για να κολλήσω. Τιμημένος Καναδάς γαμώτο. Κι αυτή η φωνή της Katie Monks, η τίγκα στο γρέζι... ίσως το υπέρτατο αφροδισιακό. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι δεν έχουν νόημα ύπαρξης οι μπάντες με αντρικά φωνητικά. Πραγματικά, why bother?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/lMrZi0whVpM/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/lMrZi0whVpM?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Soul Auctioneerhttp://www.blogger.com/profile/09350976616983564029noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3015366609294713337.post-65115584172875757872015-12-02T19:43:00.003+02:002015-12-02T19:53:11.451+02:00#19. Self Defense Family - Heaven Is Earth [Deathwish]<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizrQFcjHjM0FciXh9C39Bxg0dChT9OqzvsrFLHW1ZKqOMX4LB63UHHJq7KBrfFBxi_VYaZRUDJBl1Ny5Hp92oWnVUtrnQLkpJdl1uhudO-s5sjZRJDLitO0apteZGN3dOoeCGqlp_x_vyJ/s1600/sdf.heavenisearth_1024x1024.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizrQFcjHjM0FciXh9C39Bxg0dChT9OqzvsrFLHW1ZKqOMX4LB63UHHJq7KBrfFBxi_VYaZRUDJBl1Ny5Hp92oWnVUtrnQLkpJdl1uhudO-s5sjZRJDLitO0apteZGN3dOoeCGqlp_x_vyJ/s320/sdf.heavenisearth_1024x1024.png" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Με κάθε χρονιά που περνάει, η διαδικασία του να γράφω ένα κατεβατό για κάθε έναν απ' τους 20 αγαπημένους δίσκους της χρονιάς μου φαίνεται όλο και πιο δύσκολη, ένα φαραωνικό έργο πραγματικά. Μου δημιουργεί πραγματικό, σχεδόν απτό άγχος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και η αλήθεια είναι πως βαριέμαι να γράψω κάτι έτσι σκέτο για το πως είναι ο εκάστοτε δίσκος. Ας μιλήσω για κάτι άλλο λοιπόν. Ας μιλήσω για τον ύπνο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Από μικρός είχα μια περίεργη σχέση με τον ύπνο. Δεν είναι ότι δεν απολάμβανα την διαδικασία του ύπνου. Όμως με τρόμαζε αρκετά. Για την ακρίβεια, το πρώτο 'κανονικό' άγχος που θυμάμαι να βιώνω, το είχα βιώσει γύρω από το ζήτημα του ύπνου. Με το που ξάπλωνα στο κρεββάτι μου, στην πάνω κουκέτα στο δωμάτιό που μοιραζόμουν με την αδερφή μου στο οικογενειακό μας διαμέρισμα στην Κυψέλη, και έκλεινα τα μάτια μου, εικόνες των τελευταίων ημερών άρχιζαν να παίζουν σαν ταινίες στα κλειστά μου βλέφαρα και δεν με άφηναν να κοιμηθώ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μπορεί να ήταν το πιο απλό πράγμα - κάτι που είχα δει στο σχολείο και μ' είχε παραξενέψει ή ζορίσει. Όπως τότε που με είχε εξετάσει ο καθηγητής Γεωμετρίας στο γυμνάσιο στον πίνακα και τα έκανα σκατά και τον έβλεπα με το που έκλεινα τα μάτια μου να μου βάζει να λύνω το πιο δύσκολο πρόβλημα στον κόσμο. Μπορεί να ήταν το εξώφυλλο ενός ιατρικού βιβλίου σε κάποια βιτρίνα στην Φωκίωνος Νέγρη που απεικόνιζε έναν ανθρώπινο εγκέφαλο. Για βδομάδες, με το που έκλεινα τα μάτια μου, σκεφτόμουν μυαλά σε γυάλες να έχουν γεμίσει το δωμάτιό μου και να μου μουρμουρίζουν. Μπορεί να ήταν το εξώφυλλο κάποιας τρας σαιφαι ταινίας στο βιντεοκλαμπ της γειτονιάς. Ένα βράδυ είχα βρει μια που απεικόνιζε τον πρωταγωνιστή, ο οποίος είχε μεταλλικό κεφάλι, σαν σάημποργκ ένα πράγμα. Για κανα μήνα με το που έκλεινα τα μάτια μου σκεφτόμουν την οικογένειά μου να κάθεται στην πόρτα του δωματίου μου και να έχουν όλοι μεταλλικά κεφάλια με κενές κόγχες ματιών και απλά να με κοιτάζουν.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο πιο απλός τρόπος που είχα ανακαλύψει τότε για να γλυτώνω απ' αυτές τις - δυσάρεστες ως επί το πλείστον - προβολές ταινιών στο κεφάλι μου ήταν να ανασηκώνομαι στην κουκέτα μου, να ακουμπάω την πλάτη μου στον τοίχο και να χαζεύω τον τοίχο απέναντι, όπου ήταν κρεμασμένο ενα μεγάλο ρολόι. Καθόμουν και το παρατηρούσα όλη την νύχτα. Έβλεπα τον δείκτη των δευτερολέπτων να γυρίζει γύρω γύρω και τα λεπτά να περνάνε. Και τις ώρες. Κατά τις 5-5μιση το πρωί, λόγω εξάντλησης, με έπαιρνε βαθύς ύπνος - και αν ήμουν τυχερός, χωρίς όνειρα. Αυτό το πράγμα συνεχίστηκε για χρόνια και κάπως έτσι βγήκε το δημοτικό και το γυμνάσιο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στην συνέχεια, στο λύκειο, έκαναν την εμφάνισή τους οι -πιο κλισέ- αϋπνίες. Μερικές φορές σκέφτομαι πως δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ' το να είσαι πτώμα και να μη μπορείς να κοιμηθείς. Να στριφογυρίζεις, να ιδρώνεις, να γυρίζεις από δω κι απο κει το μαξιλάρι, να σηκώνεσαι, να πίνεις νερό, να πίνεις γάλα, να πηγαίνεις για κατούρημα ενώ δεν θες πραγματικά να κατουρήσεις, κ.ο.κ. Για να μπορέσεις να διατηρήσεις έστω μια ιδέα λειτουργικότητας κατά τη διάρκεια της ημέρας, πρέπει να πίνεις πολλούς καφέδες - ή να κάνεις κατάχρηση παναντόλ έξτρα, αυτά με την καφείνη μέσα. Μια περίοδο πρέπει να έπινα 8 την ημέρα για να μπορέσω να λειτουργήσω. Δεν το συνιστώ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση έχει ευτυχώς ομαλοποιηθεί. Καταφέρνω να κοιμηθώ 6ωρα και 7ωρα, μερικές φορές χωρίς να ξυπνήσω καθόλου μέσα στη νύχτα. Τα όνειρά μου όσο μεγαλώνω γίνονται ολοένα και πιο έντονα, αλλά αυτό μου αρέσει κάπως. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Χθες βράδυ κοιμήθηκα νωρίς (για τα δεδομένα μου πάντα) και ξύπνησα νωρίς. O ύπνος μου ήταν βαρύς και ήρεμος και τα όνειρά μου μάλλον ευχάριστα. Για πρωινό ήπια ένα πράγμα βγαλμένο απ' την ονείρωξη ενός μπαρίστα και έφαγα ένα σάντουιτς με σχεδόν ωμό μπέικον. Πιο μετά, πηγαίνοντας για να βγάλω τα προς το ζην, έβαλα να παίξει στο εμπιθρι το Heaven is Earth. Αφού πάρκαρα έξω απ' την δουλειά, κάθισα στο αμάξι ένα δεκάλεπτο κάνοντας τσιγάρο για να το αφήσω να τελειώσει. Καθυστέρησα λίγο τον πελάτη, αλλά ειλικρινά δεν με ένοιαζε καθόλου. Μου αρέσει πολύ όταν συμβαίνει αυτό. Στηρίζω, πως το λένε.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/wFmosIYj59A/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/wFmosIYj59A?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b>20. Broken Prayer - Misanthropocentric AKA Droid's Blood</b><br />
<b><br /></b>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Soul Auctioneerhttp://www.blogger.com/profile/09350976616983564029noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3015366609294713337.post-43761536305693972302015-12-01T16:25:00.001+02:002015-12-01T16:25:52.264+02:00#20. Broken Prayer - Misanthropocentric AKA Droid's Blood [Sorry State]<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiysshT5S0y1KyAKZzbPgD64EQevolXZgKNWfetBXcSD0tDCaCwIvU5qFg0EtCfgAhACmW7PWfZkmLRqQqI3SZB9ouHgwq5ka2iJvB1cM0I5RKKcE6xac2t9ijO8Rr5kvI1ehawoCEn9C9/s1600/a2320296877_10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="314" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiysshT5S0y1KyAKZzbPgD64EQevolXZgKNWfetBXcSD0tDCaCwIvU5qFg0EtCfgAhACmW7PWfZkmLRqQqI3SZB9ouHgwq5ka2iJvB1cM0I5RKKcE6xac2t9ijO8Rr5kvI1ehawoCEn9C9/s320/a2320296877_10.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ακόμα μια περιστροφή γύρω απ' τον ήλιο ολοκληρώθηκε, το ηλιακό σύστημα μετακινήθηκε ένα εκαττομυριοστό της μοίρας γύρω απ' την μαύρη τρύπα στο κέντρο του γαλαξία, γλύτωσα από βέβαια θάνατο οδηγώντας σε επαρχιακό δρόμο στην Εύβοια, οι Isis αναγκάστηκαν ν' αλλάξουν το όνομα του φέησμπουκ πεητζ τους σε 'Isis the Band', όπου να ναι θα ξαναδούμε Πόλεμο των Άστρων στην μεγάλη οθόνη και ήρθε (επιτέλους;) η ώρα για την φετινή 20αδα δίσκων.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Για κάποιο περίεργο λόγο, η εκπόνηση της φετινής λίστας μου φάνηκε σχετικά.. εύκολη; Μάλλον δεν άκουσα τόση πολλή μουσική μέσα στο 2015. Ή απλά δεν μου έκαναν πολλά πράγματα εντύπωση. Ποιος ξέρει.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τώρα το ερώτημα είναι, να γράψω για τους δίσκους αυτούς καθ'αυτούς, ή για την χρονιά που σχεδόν έφτασε στο τέλος της; Μουμπλε μούμπλε. Θα προσπαθήσω να γράψω και για τα δύο. Αφού πρώτα στρίψω ένα τσιγάρο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τσιγάρο, λοιπόν.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μέσα στο 2015 κάπνισα πάρα πολύ, ίσως περισσότερο απ' όσο έχω καπνίσει απ' οταν ξεκίνησα αυτό το ανθυγιεινό - αλλά τόσο απολαυστικό - συνήθειο. Η πίσσα και η νικοτίνη ήταν η σταθερή μου παρέα, μέρα και νύχτα εκεί, δίπλα μου, ακλόνητα στρατιωτάκια, σχεδόν για κάθε στιγμή του σωτήριου έτους που μας αφήνει οσονούπω. Αυτό το γεγονός έχει αρχίσει να φαίνεται και πάνω μου - τα δόντια μου έχουν κιτρινήσει, υπάρχει ενα θλιβερό σημάδι στα δάχτυλά μου απ' το φίλτρο και το μουστάκι μου έχει αρχίσει να αποκτά αυτή την μόνιμη κιτρινίλα εκεί στο σημείο κάτω απ' την μύτη, ξέρετε για τι πράγμα μιλάω, το trademark look του αριστεριστή με σταλινικό μουστάκι που ξέρει ότι θα του αφαιρέσουν το τελευταίο τσιγάρο απ' το γεμάτο όγκους χέρι του όταν και όπο τον βρούνε. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μερικές φορές τρομάζω στην σκέψη του θανάτου απ' το τσιγάρο. Ένας θεός ξέρει πως έχω χάσει αρκετούς συγγενείς και γνωστούς απ' αυτό. Κάποια βράδια τους τελευταίους μήνες, καπνίζοντας, μ' έπιασα να σκέφτομαι 'τι μαλακίες κάνω; απο αύριο θα το κόψω. Ή θα το μειώσω τουλάχιστον'. Τις προάλλες χρειάστηκε ν ανεβοκατέβω 5 ορόφους με τα σκαλιά κι ύστερα ένιωθα πως είχα τρέξει μαραθώνιο. Προφανώς ούτε το έκοψα, ούτε το μείωσα. Άλλαξα όμως καπνό - λες και αυτό βοηθάει.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τέλος πάντων. Αν πραγματικά ήθελα να κόψω το κάπνισμα, θα το έκανα. Εννοώ, δεν είναι τόσο δύσκολο όσο ακούγεται (το έχω ξανακάνει στο παρελθόν). Ο λόγος που δεν το κόβω είναι απλούστατα ότι δεν θέλω. Παραείναι απολαυστικό. Σίγουρα είναι πιο αποτελεσμαστικό αγχολυτικό απ' το να τρως τα νύχια σου (τα οποία τρώω) ή να σκαλίζεις την μύτη σου (την οποία σκαλίζω, όταν δεν κοιτάζει κανένας) ή να παίζεις με τ' αυτιά σου (τα οποία είναι πολύ μεγάλα και πεταχτά, μάλλον ακριβώς επειδή παίζω μαζί τους από μικρός).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το τσιγάρο φτάνει στο τέλος του. Λέω ν' ανάψω το επόμενο με την κάφτρα του προηγούμενου. Παράλληλα ακούω το φετινό πόνημα των Broken Prayer. Πανκ και σύνθια και βρώμικη παραγωγή, πραγματικά αχτύπητος συνδυασμός. Μάλλον αφού ποστάρω αυτό το κείμενο θα μετανιώσω για το οτι έβαλα τον δισκο αυτόν στο νο. 20 - λογικά του αξίζει καλύτερη θέση. Αλλά απ' την άλλη, τι θα άλλαζε κάτι τέτοιο; Η κατάταξη στην παρούσα 20άδα δεν έχει και πολύ σημασία.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό το κείμενο βγήκε ακόμα χειρότερο απ' ότι φοβόμουν πριν κλικάρω το 'new post'. Δε γαμείς. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ανάβω το επόμενο τσιγάρο, πατάω publish και πάω να φτιάξω ενα τσάι. Λέω να ξανακούσω τον δίσκο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/e5TzEJaN5Bc/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/e5TzEJaN5Bc?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Soul Auctioneerhttp://www.blogger.com/profile/09350976616983564029noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3015366609294713337.post-33622209341431151372015-10-27T12:30:00.002+02:002015-10-27T12:30:41.577+02:00Monomania<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYHH52VdbleeiZyF3tNgXsMplJBH96mOXN_mINPgPpjiiBpu1AwJ8iHYCkvLkoTYkNPOw5YTAFudNeHoVBZsQlBYkvU3sqArO7QRP681EDEccUhkjyyY5pnCcN_z4cRAeSvDfU29hcRwJZ/s1600/10419499_10153681807929808_4376490411438898_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYHH52VdbleeiZyF3tNgXsMplJBH96mOXN_mINPgPpjiiBpu1AwJ8iHYCkvLkoTYkNPOw5YTAFudNeHoVBZsQlBYkvU3sqArO7QRP681EDEccUhkjyyY5pnCcN_z4cRAeSvDfU29hcRwJZ/s640/10419499_10153681807929808_4376490411438898_n.jpg" width="449" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<i> "Παραμονή Χριστουγέννων στο Μίκυ Σίτι. Ο Μίκυ και ο Γκούφυ ετοιμάζονται να υποδεχτούν τους φίλους τους, όταν ένας θόρυβος ακούγεται από την αυλή. Αλαφιασμένοι πετάγονται έξω να δουν τι συμβαίνει κι αντικρίζουν έναν κοντοπίθαρο μυταρά με μακριές ξανθές κοτσίδες και μουστάκια να κείτεται δίπλα σε μια ασημένια λεκάνη. Ο ξένος ψελλίζει κάτι ακατάληπτα λόγια για την Ουλουλάνδη, την πατρίδα του, που βρίσκεται σε άλλη διάσταση και για τον δυνάστη τους, τον Πρίγκιπα της Ομίχλης. Ο ίδιος διέσχισε πολλές διαστάσεις με αυτή την λεκάνη, που στην πραγματικότητα είναι ένας διαστημικός μεταφορέας, αναζητώντας τον Αλφ, τον μυθικό ήρωα που είχε κατανικήσει τον Σκοτεινό Πρίγκιπα αιώνες πριν. Κι ενώ ο Μίκυ και ο Γκούφυ προσπαθούν να καταλάβουν τι συμβαίνει, από ένα λάθος μεταφέρονται μαζί με τον Μποζ –έτσι λέγεται ο Ούλος μας– στην χιονισμένη Ουλουλάνδη. Εκεί αποφασίζουν να βοηθήσουν τους κατοίκους."</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: right;">
<i>Η περίληψη από <a href="https://fvasileiou.wordpress.com/2010/12/28/spathi-ton-pagon/">εδω</a>.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
Το 'Μικυμαου' αυτό γράφτηκε στις αρχές της δεκαετίας του 80 απο τον Ιταλό Massimo de Vita. Πρόκειται για ένα πραγματικά υπέροχο υβρίδιο fantasy & scifi epics, σαν να έχει ρίξει κανείς στο μπλέντερ τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών μαζί με την ορίτζιναλ Star Wars τριλογία και ολίγη από κλασσικά fantasy μοτίβα. Βγάζει αυτή την αίσθηση childlike awe που έχει το πόνημα του Τζώρτζ Λούκας και της larger than life περιπέτειας του Τόλκιν, χωρίς όμως την -ας το παραδεχτούμε επιτέλους - υπερβολική, κουραστική γραφή του τελευταίου. Αυτό το οποίο όμως το τοποθετεί - στα δικά μου μάτια τουλάχιστον - πιο ψηλά από το μέσο μικυμάου, είναι κάτι άλλο: πως, όταν το διάβασα πρώτη φορά, έκλαιγα με λυγμούς στο τέλος. Για την ακρίβεια, ήταν ένα από τα πιο συγκινητικά πράγματα που είχαν περάσει μέχρι τότε απ' τα παιδικά χέρια μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο τέλος του κόμικ, οι Μικυ και Γκούφυ συνειδητοποιούν πως δεν θα μπορέσουν ποτέ να ξαναγυρίσουν στην Ουλουλάνδη - πως η πύλη που τους επέτρεψε να περάσουν από τον κόσμο μας στην παράλληλη εκείνη διάσταση θα κλείσει μια για πάντα. Και αποχαιρετούν λοιπόν τους φίλους τους σ ένα πάνελ το οποίο ακόμα όταν το διαβάζω μου σκάνε ζουμιά και το οποίο θυμίζει κατά κάποιον τρόπο την συγκινητική σκηνή στο τέλος του Return of the Jedi με τα φαντάσματα των νεκρών (αλλά όχι χαμένων) Jedi.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι να είμαι αντικειμενικός με μερικά πράγματα. Ίσως υπερβάλλω. Ίσως έχει σημασία το ότι περίπου εκείνη την περίοδο της ζωής μου που το διάβασα, ένιωσα και για πρώτη φορά τον πόνο του (όχι μόνιμου, αλλά μεγάλου) αποχωρισμού. Ήμασταν οικογενειακώς στην Φολέγανδρο για καλοκαιρινές διακοπές και ήταν εκεί και μια παλιά συμφοιτήτρια της μητέρας μου από την Θεσσαλονίκη, η οποία είχε δυο γιους, με τον ένα εκ των οποίων έκανα τρομερή παρέα. Ακόμα βρίσκω τις συγκεκριμένες διακοπές ως μια από τις καλύτερες παιδικές αναμνήσεις μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όλα τα όμορφα πράγματα πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσουν όμως, και οι οικογενειακοί φίλοι έπρεπε να φύγουν, γύρω στις 4-5 μέρες πριν φύγουμε κι εμείς από το νησί για Αθήνα. Και θυμάμαι σαν χθες πως είχα πάει στο λιμάνι να τον αποχαιρετήσω μ' ενα σφίξιμο στο στήθος και, βλέποντας το πλοίο να απομακρύνεται, άρχισα να κλαίω. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα αυτό τον πόνο για κάποιον άλλο άνθρωπο· κάτι τέτοιο είχα νιώσει μέχρι τότε μόνο μέσα από ταινίες (λ.χ. ο αποχωρισμός του Μάρτυ με τον Ντοκ στο Επιστροφή στο Μέλλον 3).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το ίδιο σχεδόν συναίσθημα, τον ίδιο πόνο αν θέλετε, μου έβγαζε το τέλος αυτού του κόμικ. Το είχα διαβάσει αμέτρητες φορές. Θυμάμαι ακόμα και το περίπτερο -μινι μάρκετ στο οποίο το ειχα αγοράσει - στην γωνία Δροσοπούλου και Κεφαληνίας στην Κυψέλη. Φυσικά δεν υπάρχει πια, νομιζω βρίσκεται κάποιο άκυρο κατάστημα στη θέση του τώρα. Θυμάμαι ότι σε συγκεκριμένες σελίδες είχε αποκτήσει συγκεκριμένα τσακίσματα και μικροσκισίματα. Θυμάμαι οτι το 'χρυσό' του εξώφυλλο είχε αρχίσει να ξεβάφει στα δάχτυλά μου. Θυμάμαι όταν ήμουν σκατά - και ήμουν συχνά - το είχα στο μυαλό μου με τον ίδιο τρόπο που έχει κανείς έναν πολύ καλό του φίλο. Τι κι αν δεν μιλούσε. Έτσι κι αλλιώς, φίλος σου είναι αυτός με τον οποίο μπορείς να περνάς χρόνο χωρίς να χρειάζεται να πεις τίποτα. Και η καλή, διαχρονική ποπ κουλτούρα μπορεί να γίνει ένας πραγματικός κολλητός (shoutout στον αυτοκόλλητο μου Star Trek II: The Wrath of Khan!).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κάποια στιγμή, μετά από μερικά χρόνια συνεχούς ανάγνωσης, η κόπια μου του κόμικ είχε περιέλθει σε μια πραγματικά άθλια κατάσταση. Έπρεπε να βρω άμεσα ένα καινούριο αντίτυπο, αλλά δεν υπήρχε κάτι τέτοιο πουθενά. Σε κάθε περίπτερο ή πρακτορείο τύπου που ρωτούσα (και, πιστέψτε με, ήταν πολλά!) δεν το θυμόταν κανένας. Μου έκανε τρομερή εντύπωση: πως γίνεται να μην έχει χάσει το μυαλό του ο κόσμος με αυτό το κόμικ-αριστούργημα; </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το quest αυτό για μια νέα κόπια της Τριλογίας του Σπαθιού των Πάγων συνεχίστηκε για μεγάλο διάστημα, μέχρι που, ένα ζεστό μεσημέρι Αυγούστου, στην Κεφαλλονιά (από την οποία έχω κάτι σαν καταγωγή), σε ένα πρακτορείο τύπου στο λιμάνι της Σάμης και πιο συγκεκριμένα μέσα σε μια στοίβα περιοδικών σε ένα δωματιάκι σαν αποθήκη όπου φυλούσανε τις επιστροφές, πολλές από τις οποίες ήταν 3ετιας-4ετιας και βάλε, κατάφερα να βρω το άγιο δισκοπότηρό μου: μια (και μοναδική) κόπια σε σχεδόν άψογη κατάσταση. Ξαφνικά εκείνος ο μάλλον αδιάφορος Αύγουστος (όταν είσαι μαθητής ο Αύγουστος σηματοδοτεί και το τέλος του καλοκαιριού, οπότε είναι εξ ορισμού μελαγχολικός), είχε αποκτήσει μια άλλη τροπή.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο σημείο αυτό είναι λογικό να αναρωτηθεί κανείς, 'τόση ταλαιπωρία για ένα γαμημένο Μικυ Μάους;'. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><b>Τι θλιβερό ερώτημα.</b></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><b><br /></b></i></div>
<div style="text-align: justify;">
Θα σας πω κάτι το οποίο εχω καταλάβει στα 31 χρόνια μου που κάνω ατέρμονες σβούρες (κάνουμε δηλαδή) γύρω απ τον Ήλιο πάνω σ αυτό τον βραχο, τον 3ο κατα σειρά: ο κόσμος ειναι τεράστιος και γεμάτος πράγματα και ανθρώπους και φωνές και ήχους και μουσικές και εικόνες και χρώματα και μυρωδιές και τρομακτική ομορφιά και ασύλληπτη ασχήμια και θανάτους και αποχωρισμούς και γέλια και κλάματα και φουλ φόβο, είναι απίστευτα τρομακτικός βασικά ενίοτε, και ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορείς να τον αντιμετωπίσεις για να την παλέψεις ειναι να βρίσκεις πράγματα τα οποία να σ ενθουσιάζουν και να φτιάχνεις νησιά, αν θέλετε, γύρω τους. Δηλαδή φουλ ενθουσιασμός, μονομανία, σπασικλίαση, όπως και να το πεις, το στηρίζουμε<i style="font-weight: bold;">.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i style="font-weight: bold;"><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
Γιατί μ' αυτόν τον τρόπο κάπως ο κόσμος μοιάζει να συρρικνώνεται σε κλίμακα, να αποκτά ενα πιο παλέψιμο μέγεθος. Τα έλεγε κι η Σουζαν Ορλήν στo The Orchid Thief. Και δεν μπορώ να υπογραμμίσω αρκετά το πόσο σημαντικό είναι αυτό το λάιφ τιπ. Οπότε ναι: Η Τριλογία του Σπαθιού των Πάγων (κι ευτυχώς πολλά ακόμα). <i>Keeping us sane since the early 80s.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/bYUENZQ84-E/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/bYUENZQ84-E?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
Soul Auctioneerhttp://www.blogger.com/profile/09350976616983564029noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3015366609294713337.post-82130925474110118252015-01-20T03:03:00.005+02:002015-01-20T04:20:10.860+02:00Holy of Holies<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_S5x-CZzlPLNCSKt0FwDIZjnm81ilDv2PNv2wDJI7_03iDID_G9DOMEvxeNSK4LjkrMObP2aWAudt-cMZHqIlCsOzqhVu6lIsWHU9FSakELfdkIYkWtg10Gt04f08g52QkgwUsIFaW2l0/s1600/%C3%89tienne-Louis_Boull%C3%A9e_Memorial_Newton_Night.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_S5x-CZzlPLNCSKt0FwDIZjnm81ilDv2PNv2wDJI7_03iDID_G9DOMEvxeNSK4LjkrMObP2aWAudt-cMZHqIlCsOzqhVu6lIsWHU9FSakELfdkIYkWtg10Gt04f08g52QkgwUsIFaW2l0/s1600/%C3%89tienne-Louis_Boull%C3%A9e_Memorial_Newton_Night.jpg" height="227" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Μια φίλη πριν από λίγο μου είπε πως την δέχτηκαν σε μια δουλειά στο εξωτερικό, είδηση την οποία περίμενε πως και πως. Για μια γαμημένη φορά, κάποιος κάπου, μαθαίνει κατι ευχάριστο μετά τις 12 το βράδυ - συνήθως οι μεταμεσονύχτιες εκπλήξεις είναι αρκετά δυσάρεστες, τουλάχιστον βάσει της δικής μου εμπειρίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σκεφτόμουν νωρίτερα, τρώγοντας ένα μπέργκερ έξω με φίλους, έξοδο την οποία πρόσμενα όπως περίμενα μικρός τα γενέθλιά μου, πως όσο μεγαλώνω, είναι τα πολύ μικρά πράγματα μου δίνουν κάτι που μοιάζει αρκετά με χαρά. Π.χ. ένα καλοφτιαγμένο μπέργκερ. Ή το να βρεις να παρκάρεις στην αγαπημένη σου θέση δίπλα στην είσοδο της πολυκατοικίας. Ή το να πας για δουλειά και ο πελάτης να θέλει format και να έχει φροντίσει να τραβήξει ήδη ένα backup των αρχείων του. Ή το να σκάει το ντελίβερυ αφού έχει κατέβει το γαμημένο επεισόδιο. Ή το να βρίσκεις χαρτάκια στην τσέπη του ξεχασμένου μπουφάν στις 3 το πρωί. Τέτοια πράγματα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Γιατί γενικώς, ας μη γελιόμαστε, παραφράζοντας αυτό που έλεγε ο Morrissey, <i>'there's more to life than music, movies, series and books, but not much more'</i>. Δηλαδή αυτή είναι η φάση. Αυτό είναι η ζωή. Δεν έχει κάτι άλλο, γενικώς, κάτι παραπάνω, κάτι πιο μεγάλο, πιο γκράντε. Και εξηγούμαι:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όλα αυτά τα παιδικά όνειρα; Ότι θα γίνεις αστροναύτης; Ή ηθοποιός; Ή αστροφυσικός; Ότι θα μάθεις Ρώσσικα; Ότι θα ξαναπιάσεις το βιολί; Μεταξύ μας, χλωμό. Φτάνει κάποια μέρα η στιγμή που πρέπει να συμφιλιωθείς με το γεγονός ότι δεν πρόκειται ποτέ να δεις τον ήλιο να ανατέλλει από τροχιά, ή το σενάριο επιστημονικής φαντασίας που είχες γράψει στα 15 σου να παίζεται στην μεγάλη οθόνη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Από τη μια, η συνειδητοποίηση αυτή ενέχει κάτι μάλλον θλιβερό. Καταλαβαίνεις, έχοντας φτάσει στα 30, πως τα υπόλοιπα 40-50 (αν είσαι τυχερός) χρόνια που σου απομένουν, θα κυλήσουν με τον ίδιο, πάνω κάτω, τρόπο. Θα πηγαίνεις στη δουλειά, θα γυρίζεις σπίτι, θα προσμένεις την τζανκιά που θα αποτελεί και το χάιλάιτ της ημέρας, θα πίνεις τον πρωινό καφέ με το τσιγάρο σου καθώς περιμένεις να ζεστάνει νερό ο θερμοσίφωνας, θα βλέπεις τις σειρές σου, ίσως και καμια ταινία, θα βγαίνεις με πάνω κάτω τα ίδια άτομα και θα λέτε περιοδικά τα ίδια αστεία, θα πηγαίνεις στο ταχυδρομείο να παραλάβεις κανα δίσκο, θα κατεβαίνεις σε καμιά πορεία, θα σκας σε κάνα λάιβ, ίσως ερωτευτείς, ίσως όχι, θα πληγωθείς και θα πληγώσεις, ίσως παντρευτείς και κάνεις οικογένεια, ψιλοπροβλέψιμη φάση πάντως, δηλαδή μπορεί πάντα να σου τύχει κάτι κακό, κάτι πολύ κακό, όμως το πιο πιθανό είναι πως θα πεθάνεις εκεί γύρω στα 80 έχοντας ζήσει κι εσύ μια ζωή ήρεμης απόγνωσης που έλεγε κι ο Thoreau.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Απ' την άλλη, το να σου σκάει αυτό το πράγμα σαν αμώνι στο κεφάλι, έχει και κάτι ανακουφιστικό. Μπορείς απλά ν ακουμπήσεις τα πόδια στο γραφείο ας πούμε, να βάλεις σ' ενα ποτήρι λίγο σάπιο κρασί της παρέας (sic), ν' ανάψεις τσιγάρο και να πεις, <i>'οκ, this is pretty much it, θα μπορούσε να είναι και χειρότερη η φάση'</i> (και θα μπορούσε πραγματικά να είναι, γάμησε τα). </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όλα καλά λοιπόν.</div>
<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<i>looking at the girls with boys' hands</i></div>
<div style="text-align: right;">
<i>and the boys with girls' hips</i></div>
<div style="text-align: right;">
<i>I never wanted to go home</i></div>
<div style="text-align: right;">
<i>preoccupation of my heart my eyes</i></div>
<div style="text-align: right;">
<i>my knuckles and my lips</i></div>
<div style="text-align: right;">
<i>I only want to go home now</i></div>
<div style="text-align: right;">
<i>work out my fingers and my wrists</i></div>
<div style="text-align: right;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: right;">
<i><br /></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/kQz2MSQzEo0?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div style="text-align: right;">
<i><br /></i></div>
Soul Auctioneerhttp://www.blogger.com/profile/09350976616983564029noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3015366609294713337.post-17947326865353432682014-12-20T00:33:00.000+02:002014-12-21T22:13:57.030+02:00#1 Fugazi - First Demo [Dischord]<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoL3jrqIpCZH3wI6t8sVgEr3ZJMuX8CMd-VUicvvL3KgbV4n5nhiqJu4RHFKprwUX1GvF1GpV4suJI9XU9VA5d5aMi-D3pvhBfSsi_zFQXmxzJlSzjc9HHZw2YZr5UOlnRvtcCjBjbYQ3N/s1600/FUGAZI-DEMO-lp-coverfinal-1700+(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoL3jrqIpCZH3wI6t8sVgEr3ZJMuX8CMd-VUicvvL3KgbV4n5nhiqJu4RHFKprwUX1GvF1GpV4suJI9XU9VA5d5aMi-D3pvhBfSsi_zFQXmxzJlSzjc9HHZw2YZr5UOlnRvtcCjBjbYQ3N/s1600/FUGAZI-DEMO-lp-coverfinal-1700+(1).jpg" height="320" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ναι, ναι, ξέρω, είμαι liar and a cheat, 'τι μαλακίες μας τσαμπουνάς ρε φίλε, για άλμπουμ του '14 είναι η μπλογκοβίζιον' κλπ. Κράξτε ελεύθερα. Αλλά επιτρέψτε μου με να παρουσιάσω αναλυτικά το σκεπτικό μου πρώτα. Θα ξεκινήσω αποκαλύπτοντάς σας ένα μυστικό: αυτό είναι το πρώτο κείμενο που έγραψα για την φετινή λίστα. Όταν θα το διαβάζετε, θα έχουν περάσει είκοσι μέρες από την συγγραφή του. Έχει προγραμματιστεί ν' ανέβει στις 12:01 στις 20 Δεκέμβρη του 2014. Με άλλα λόγια, αυτό το ποστ είναι κάτι σαν mini time capsule. Μπορεί όταν θα το ποστάρει το blogger εγω π.χ. να έχω χρειαστεί να εγκαταλείψω την χώρα ή να έχω πεθάνει ή κάτι τέτοιο. Ζωή είναι αυτή, πράγματα (κι ατυχήματα) συμβαίνουν. Πραγματικά όσο σκέφτομαι το πόσο γκροτέσκο θα είναι όντως να έχω πεθάνει και το ακάουντ του Soul Auctioneer να ποστάρει σα να μην τρέχει τίποτα, beyond the grave φάση, χαζογελάω μόνος μου. Χμ. Moving on.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αν όλα έχουν πάει καλά στο μήνα αυτό που πέρασε, η βιβλιοπαρουσίαση την Παρασκευή 19/12 θα έχει κυλήσει δίχως απρόοπτα (βλ. τα καναπεδάκια θα τρωγόντουσαν και η κόκα κόλα θα ήταν λάιτ), κάτι μνήμες που έχω παραγγείλει απο Κίνα θα έχουν φτάσει μετά από ένα δύσκολο ταξίδι στα ΕΛΤΑ, η NECA θα έχει κυκλοφορήσει επιτέλους την γαμημένη 3η σειρά επετειακών Aliens action figures και θα είμαι ακόμα ζωντανός για να μπορώ να τις στήσω στις νέοαποκτηθείσες βιτρίνες μου. Γιατί έτσι ρολλάρω.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πάμε τώρα στο σκεπτικό πίσω απ' την επιλογή του φετινού νο. 1 της λίστας. Κάποιος σοφός άνθρωπος είχε πει κάποτε, πως υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι: από τη μια είναι αυτοί που <strike>εκτιμούν</strike> δεν ζουν δίχως την μουσική παρακαταθήκη του Ian MacKaye και του καλύτερου label στην καταγεγραμμένη ανθρώπινη ιστορία, της Dischord Records δηλαδή. Απ' την άλλη, είναι αυτοί οι οποίοι αντιμετωπίζουν μπάντες όπως τους Minor Threat και τους Fugazi με ψυχρή αδιαφορία στην καλύτερη των περιπτώσεων. Αυτοί οι δεύτεροι εκτός απο βαρετοί είναι γενικότερα αντιπαθείς, βάζουν κέτσαπ στο σουβλάκι τους, οδηγούν douchemobiles τύπου Mini Cooper, διπλοπαρκάρουν απ' την αντίθετη πλευρά του δρόμου που έχουν διπλοπαρκάρει όλοι οι άλλοι για να μη χρειαστεί να περπατήσουν τέσσερα μέτρα παραπάνω με αποτέλεσμα να μην χωράει να περάσει το λεωφορείο και να γαμιέται η φάση όλων των κολασμένων οδηγών μέσα στη κίνηση, κατουράνε με το καπάκι κατεβασμένο, εγκαθιστούν toolbars στο πισί τους, ακούνε μουσική κυρίως απ' το youtube, στο ταμείο του σουπερμάρκετ δεν σου παραχωρούν ποτέ προτεραιότητα ακόμα κι αν εσύ κρατάς ένα γαμημένο Μιλκαφέ κι αυτοί εφόδια για πυρηνικό ολοκαύτωμα, και γενικώς είναι απάλευτοι, ας μη γελιόμαστε. Ελπίζω όσοι διαβάζετε το ποστ αυτό να ανήκετε στην πρώτη κατηγορία. Αν πάλι είστε στην δεύτερη, πραγματικά, πως βρεθήκατε εδω πέρα; Πως γίνεται να είστε μέσα Παρασκευή βράδυ;<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Συνεχίζουμε. Οι Fugazi έπαιξαν το τελευταίο show τους στις 4 Νοέμβρη του 2002 στο Λονδίνο. Έκτοτε, είναι σε 'indefinite hiatus', δηλαδή είναι ουσιαστικά διαλυμένοι. Τελευταία κυκλοφορία τους ήταν το αριστουργηματικό 'The Argument' το 2001. Πως λοιπόν βρέθηκαν, out of the blue, στο νο. 1 της λίστας με τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2014; Η απάντηση κρύβεται σε ένα technicality. Δεκαετίες πριν, τον μακρινό Γενάρη του '88, οι MacKaye, Canty, Lally και Picciotto είχαν ηχογραφήσει το πρώτο ντέμο τους, έχοντας γύρω στα 10 λαιβ στο ενεργητικό τους ως μπάντα. Για κάποιο μυστήριο λόγο, το συγκεκριμένο ντέμο, πέραν από λιγοστές κόπιες σε κασσέτα χέρι με χέρι, δεν είχε μέχρι σήμερα κυκλοφορήσει επίσημα απ' την μπάντα. Αυτό το λάθος λοιπόν βάλθηκε να διορθώσει η τιμημένη Dischord φέτος. Και ναι, σπασίκλες, μετράει ως νέα κυκλοφορία, χα! Για την ακρίβεια, με το που ανακοινώθηκε, καπου μετά το καλοκαίρι, αν θυμάμαι καλά, ήξερα πως αυτό θα είναι το προσωπικό μου νο. 1 για φέτος - και με διαφορά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τωρα εδω ειναι κανονικά που θα έγραφα για το πόσο μπαντάρα είναι οι Fugazi, για το πως το First Demo ακούγεται τόσο φρέσκο και γαμηστερό, για το πως δεν είναι λογικό τα χιλιοακουσμένα αυτά κομμάτια να προκαλούν τέτοιου επιπέδου ηχητικό οργασμό στα ταλαιπωρημένα αυτιά σου, για το χαμόγελο που εξακολουθεί να σου φέρνει στη μούρη η opening μπασογραμμή του Waiting Room μετά από τόσα χρόνια λιωσίματος του 13 Songs, για την γλυκιά 80ς-90ς μελαγχολία που συνοδεύει αριστουργήματα όπως το Merchandise και το Break-in, γι' αυτό το γαμημένο συναίσθημα που σε πιάνει με όλα τα αγαπημένα σου πράγματα, βιβλία, ταινίες, μουσική, ξέρετε για τι πράγμα μιλάω εσείς της πρώτης κατηγορίας, είναι αυτή η φάση που νιώθεις πως η μπάντα είναι κάτι παραπάνω από μπάντα, η ηχογράφηση κάτι παραπάνω από ηχογράφηση, οι Fugazi είναι φίλοι σου, δικοί σου άνθρωποι, κολλητοί, εκεί στο πλάι σου και στα καλά και στα άσχημα, και που ξέρεις, είσαι απόλυτα σίγουρος, πως ότι και να έχει γίνει, όσο και να έχει γαμηθεί κάτι, κι η ζωή σου όλη ακόμα, θα είναι εκεί όποτε τους χρειαστείς, πως θα νιώθεις ρίγος, ανατριχίλα και - αν όχι ελπίδα - κάτι σαν ανακουφιστική συμφιλίωση με την χαρντκορ (see what I did there?) πραγματικότητα, ακούγοντας έναν στίχο όπως το <i>'you can't be what you were/so you better start being/just what you are'</i>.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σίγουρα, θα μπορούσα να είχα γράψει όλα αυτά. Ή θα μπορούσα να ποστάρω απλά την παρακάτω φωτογραφία και να το λήξω εδώ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_554X0UwVTr5a4qHIdDWlIIVukN1c7z1IJi7YzvWPlDucC5VMAS_TP4HtnQ3YFdGS37xUcd1dijURjmU5qSIJk7LqKFIGPvyiV_8CxCHZtjgucsTzvokLdY6m8Arj1CUDouliHvHVeHpr/s1600/fu-gazi+(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_554X0UwVTr5a4qHIdDWlIIVukN1c7z1IJi7YzvWPlDucC5VMAS_TP4HtnQ3YFdGS37xUcd1dijURjmU5qSIJk7LqKFIGPvyiV_8CxCHZtjgucsTzvokLdY6m8Arj1CUDouliHvHVeHpr/s1600/fu-gazi+(1).jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<i>P.S. Ομολογώ πως δεν κρατήθηκα και ξανάνοιξα το αρχείο την τελευταία στιγμή πριν το ποστάρισμα για ένα τελικό edit. Και πάλι όμως, ποιός ξέρει τι μπορεί να συμβεί μέχρι να το διαβάσετε. Χθες π.χ., άφησα ανοιχτή την σόμπα για να στεγνώσουν τα ρούχα σε απόσταση εκατοστών απ' την απλώστρα. What you don't know could kill you.</i></div>
Soul Auctioneerhttp://www.blogger.com/profile/09350976616983564029noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3015366609294713337.post-60795999415783469332014-12-19T00:01:00.002+02:002014-12-21T22:12:57.989+02:00#2 Shellac - Dude Incredible [Touch and Go]<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg15Urwjucd1M7gQXkWooVXxJ2A-qP6988LP9MNKfvqcBirOGKgVZd2ErQCFXuzhowFUw9kh9Yuq_yTAnPbA-IvwF5gW0C0WbwNTc_pZyfvkG_VQcPnoyJ23NtbXQZFbUEYCGwHNqRLgRiW/s1600/144e6966.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg15Urwjucd1M7gQXkWooVXxJ2A-qP6988LP9MNKfvqcBirOGKgVZd2ErQCFXuzhowFUw9kh9Yuq_yTAnPbA-IvwF5gW0C0WbwNTc_pZyfvkG_VQcPnoyJ23NtbXQZFbUEYCGwHNqRLgRiW/s1600/144e6966.jpg" height="320" width="320" /></a></div>
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πριν λίγη ώρα την απογευματινή μου σιέστα-κώμα διέκοψε ο σπαστικός αλλά και απόλυτα σαφής ήχος του κουδουνιού. Σαφής; Σαφής. Όσο βαριά και να κοιμάσαι, και πιστέψτε με, κοιμόμουν πολύ βαριά, φάση είχε φύγει σάλιο στο μαξιλάρι, δεν τον μπερδεύεις αυτό τον ήχο με τίποτε άλλο, ξέρεις χωρίς την παραμικρή αμφιβολία τι είναι πριν καν ξυπνήσεις. Μερικές φορές, αν είσαι τυχερός, προλαβαίνεις να τον ακούσεις σε φάση βαθύ REM ύπνου. Πραγματικά, αυτό το απόκοσμο 'ΝΤΡΕΕΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖ' (το οποίο είμαι σίγουρος αποτελεί προιόν ενδελεχούς επιστημονικής έρευνας, δε παίζει να προέκυψε στην τύχη αυτός ο ανίερος θόρυβος) φέρνει τα πάνω κάτω στο σύμπαν του ονείρου το οποίο ζεις εκείνη τη στιγμή, πράγμα που μερικές φορές αποδυκνείεται καλό. Υποθέτω πως κάπως έτσι θα είχε στο μυαλό του ο Ιωάννης το σάλπισμα που θα φέρει το τέλος του κόσμου όταν έγραφε την Αποκάλυψη. Μόνο που σ' αυτή την περίπτωση, το τέλος του κόσμου έρχεται πραγματικά. Για δες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τελικά στην πόρτα ήταν μια φίλη που είχε περάσει να μου αφήσει κάτι λεφτά για ενα εισητήριο που της είχα βγάλει με την κάρτα μου προ ημερών. Μου έδωσε τα χρήματα μαζί με ένα γαλακτομπούρεκο απ' το ζαχαροπλαστείο απέναντι. Απ' ότι φαίνεται, δεν είναι όλα τα άγαρμπα ξυπνήματα άσχημα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πραγματικά, αυτό το γαλακτομπούρεκο μου έφτιαξε τη βραδιά. Let that sink in a little bit. Φυσικά, αφού πέρασε λίγη ώρα και συνειδητοποίησα ότι χαζοχάρηκα με ένα γλυκό ταψιού από παρακμιακό ζαχαροπλαστείο του κέντρου, με πήρε ολίγον τι απο κάτω. Τελικά το αφαίρεσα ευλαβικά απ' το κουτί, το έβαλα σ' ένα πιάτο και καθόμουν και το κοίταζα κάνα δεκάλεπτο, με το πηρούνι ανα χείρας. <i>'Όχι, δε θα το φας τώρα, αυτό είναι το highlight της ημέρας, ίσως και της εβδομάδας. Πρώτα θα γράψεις το επόμενο ποστ για την μπλογκοβίζιον και μετά θα το φας για ν' ανταμείψεις τον εαυτό σου', </i>ψιθύρησε απειλητικά ο εσωτερικός μου μονόλογος. Αυτός ο μαλάκας μπορεί να γίνει απίστευτα εκνευριστικός, οπότε ας πω δυο λογάκια για το Dude Incredible.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
O Steve Albini είναι κάτι σαν τον Harry Dean Stanton της μουσικής. Εξηγούμαι: ο Roger Ebert είχε πει κάποτε πως, αξιωματικά, αν σε κάποια ταινία παίζει ο Stanton, τότε αυτή θα είναι τουλάχιστον watchable. Η φιλμογραφία του επιβεβαιώνει το αξίωμα αυτό, μέχρι και σήμερα. Έτσι λοιπόν είναι και ο Steve. Με άλλα λόγια, αν έχει εμπλακεί με κάποιο τρόπο στην δημιουργία ενός άλμπουμ, είτε ως μουσικός είτε ως παραγωγός (recording engineer δηλαδή, όπως τονίζει ο ίδιος), τότε είναι σχεδόν σίγουρο πως ο δίσκος αυτός, at the minimum, θα έχει κάτι να πει. Υπάρχουν κάποιοι που τον θεωρούν ψιλοκαθίκι και προβοκάτορα-οριακά τρολ, με αφορμή καυστικά σχόλιά που έχει εκτοξεύσει κατά καιρούς για μπάντες, μουσικές τάσεις κλπ. Άλλοι πάλι τον θεωρούν ιδιοφυία.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εγώ ανήκω στο δεύτερο στρατόπεδο. Οπότε είμαι προφανέστατα biased και να σας πω κάτι; Δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα με αυτό. Απ' τους Big Black και τους Rapeman μέχρι και τους Shellac, ο Albini έχει γράψει μερικά από τα καλύτερα άλμπουμ του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, πείτε με υπερβολικό, δε με νοιάζει. Ακούς π.χ. το Songs About Fucking, δίσκος του '87, φάση θα μπορούσε να είχε παιδιά τωρα αν ήταν συμμαθητής μου, και συνειδητοποιείς ότι πρόκειται για κάτι άχρονο, που θα μπορούσε να βγει φέτος ή του χρόνου ή σε πέντε χρόνια και πάλι να σου γαμήσει το μυαλό. Αν αυτό δεν είναι σημάδι μουσικής ιδιοφυίας, τότε δεν έχω ιδέα τι είναι, βασικά δε ξαναχρησιμοποιώ τον όρο 'μουσική ιδιοφυία'.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η παρέα των Albini, Bob Weston και Todd Trainer είχαν να κυκλοφορήσουν δίσκο απ' το Excellent Italian Greyhound του 2007. Στο ενδιάμεσο, δούλευαν με χαλαρούς ρυθμούς νέα κομμάτια τα οποία μερικοί είχαμε την τύχη να τ' ακούσουμε live. Αχ. Και τι live. Θα έλεγα πως οι Shellac είναι χαλαρά στην πεντάδα των απολαυστικότερων συναυλιών που έχω παρακολουθήσει ποτέ. Αξίζει να παει κανείς σε φεστιβάλ του εξωτερικού μόνο και μόνο γι' αυτούς. Και μετά να ξαναπάει και του χρόνου. No two sets are alike.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το Dude Incredible είναι λοιπόν το πέμπτο κατά σειρά άλμπουμ της μπάντας και είναι ένας κλασσικός δίσκος Shellac, είναι με άλλα λόγια καταπληκτικός. Απίστευτα tight συνθέσεις, τρομεροί, γεμάτοι ειρωνία στίχοι, παραγωγή 100% Albiniσια που στάζει αναλογίλα, αυτή η γαμάτη αίσθηση ότι ακούς να παίζει μουσική μια παρέα οριακά μεσήλικων κολλητών που ξέρει ο καθένας τα δυνατά σημεία του άλλου, εξώφυλλο από ανακυκλωμένο χαρτί με μαιμούδες που γρατσουνάει τους γειτονικούς δίσκους, κι αυτό το γαμημένο Riding Bikes, το οποίο είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Τέλος πάντων, νομίζω ότι δεν υπάρχει λόγος να γράψω κάτι άλλο. Για την ακρίβεια, όλο αυτό το κείμενο είναι πλεονασμός, θα μπορούσα να το είχα αποφύγει απλά γράφοντας <i>'στο νο. 2 της φετινής λίστας οι Shellac, γιατί Shellac, και αντε γαμηθείτε δηλαδή, who fears the king, I don't, fuck the king'</i> και να πατήσω publish. Next time...<br />
<br />
Που άφησα το γαλακτομπούρεκο είπαμε;</div>
Soul Auctioneerhttp://www.blogger.com/profile/09350976616983564029noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3015366609294713337.post-56209022976408047822014-12-18T16:54:00.002+02:002014-12-21T22:12:39.637+02:00#3 Young Widows - Easy Pain [Temporary Residence]<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAbBqRUsgzcGDia6tdECa1tueqEtbo_HJUx1PXwUufE_g8WKzQrazCrM2tIX4zLP4OcbQ-x1V2AbqYykST4cIUbf_oDGdI6YWmBR9UfyG-DkEVvDKY26lFcTlITZOLhbLcua-_FvWZTuCM/s1600/youngwidows-easypain+(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAbBqRUsgzcGDia6tdECa1tueqEtbo_HJUx1PXwUufE_g8WKzQrazCrM2tIX4zLP4OcbQ-x1V2AbqYykST4cIUbf_oDGdI6YWmBR9UfyG-DkEVvDKY26lFcTlITZOLhbLcua-_FvWZTuCM/s1600/youngwidows-easypain+(1).jpg" height="320" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Δεν γινόταν να το αποφύγω - σήμερα, λόγω δουλειάς, έπρεπε να πάρω και πάλι τους δρόμους. Η μέρα ξεκίνησε δυναμικά: είχα το αμάξι σε ακινησία για 48 ώρες και το βρήκα με καμιά δεκαριά διαφημιστικά για μέντιουμ στο παρμπρίζ (κάνω συλλογή), δεκάδες καινούριες γρατσουνιές γύρω γύρω (συμμετρικές, τουλάχιστον) συν ένα βαθουλωματάκι στο πίσω αριστερά φτερό που πρέπει να έδωσε το high score στον μαλάκα που το έκανε. Η πλάκα είναι πως και το βαθούλωμα και οι νεοαποκτηθείσες γρατσουνιές βρίσκονται σε σημεία που ένα αυτοκίνητο ή μηχανάκι δεν μπορεί να φτάσει. Πως στην ευχή τα κατάφερε αυτός ο έμπειρος βαθουλωματίας; Αμόλησε κάποιος λυσσασμένα σκυλιά με κατσαβίδια στερεωμένα στα κεφάλια τους στη γειτονιά και δε το πήρα πρέφα;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και να πεις οτι ήταν σε κάποια περίεργη θέση; Όχι, ήταν παρκαρισμένο επί της Αριστοτέλους, στην επονομαζόμενη <i>θέση μου</i>, μια θέση στην οποία βρίσκω σχεδόν πάντα να παρκάρω αργά το βράδυ που ερημώνει λίγο η περιοχή και η οποία βρίσκεται μερικά μόνο μέτρα απ' την είσοδο της πολυκατοικίας. Ο σκοτεινός άρχοντας του parking realm πρέπει πάντως να έχει αίσθηση του χιούμορ: επιστρέφοντας απ' τη δουλειά, κι έχοντας κάνει περίπου 45 λεπτά κύκλους μέσα στην μανιασμένη μεσημεριανή κίνηση στα γύρω τετράγωνα για να βρω μια γαμημένη θέση ν' αφήσω το αμάξι, στη φάση που συνειδητοποιώ ότι έχω καπνίσει μισό καπνό πίσω απ' το τιμόνι και είμαι έτοιμος να τα παρατήσω και να πω,<i> 'δε γαμείς, πάω Χολαργό να δω γονείς' </i>(η ρίμα ήταν τυχαία), τσουπ, βλέπω να αδειάζει η <i>θέση μου </i>μπροστά στα μάτια μου. Ήταν ένα μαγευτικό, λαμπρό θέαμα. Έμοιαζε σαν τα σύννεφα να είχαν αφήσει μια αχτίδα φωτός να περάσει και να σπάσει το μουντό αστικό τοπίο ακριβώς πάνω στην <i>θεσάρα μου, </i>ενω θα ορκιζόμουν πως άκουσα κάτι σαν χορωδία να ψέλνει με το που άρχισε να ξεπαρκάρει ο τύπος με το Κόρσα κι έβγαλα αλαρμ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Την ώρα την οποία πέρασα μέσα στο αμάξι, βρίζοντας, ανάβοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και κάνοντας γύρους σαν την άδικη κατάρα στην περιοχή του μουσείου, στο στερεοφωνικό του αμαξιού έπαιζε το φετινό πόνημα των Young Widows. Ε λοιπόν, το Easy Pain ήταν ίσως το μόνο πράγμα που με απέτρεψε απ' το να τραβήξω χειρόφρενο πάνω στην Ηπείρου, να παρατήσω το γαμήδι με αλαρμ στη μέση του δρόμου, να πάρω τα πράγματά μου απ' το πορτ μπαγκάζ και απλά να παω να φάω ενα σουβλάκι (είχα γανιάσει απ' την πείνα).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Απ' τα πρώτα λεπτά ακρόασης του δίσκου, αντιλαμβάνεσαι πως οι Young Widows αγαπούν τους Jesus Lizard, βαθύτατα. Τους καταλαβαίνω. Και στηρίζω φυσικά, απεριόριστα. Θορυβώδεις κιθάρες, παχύ, χορταστικό μπάσο, Melvins-ο-ειδή τύμπανα, φωνητικά απ' τα έγκατα της κόλασης (Louisville), τίγκα στο reverb ήχος, η συνταγή είναι δοκιμασμένη και απ' οτι φαίνεται οι Young Widows την έχουν τελειοποιήσει. Μιλάμε για έναν απίστευτα κολληματικό δίσκο, μπορεί να παίζει για ώρες στο ρηπήτ, και σε κάθε playthrough να σε πορώνει το ίδιο και ακόμα περισσότερο. Δεν γίνεται να μην μπει το Cool Night ή το Kerosene Girl και να μην πάει ασυναίσθητα το χέρι να ανεβάσει κι άλλο το volume (ενω είναι ήδη στο μάξιμουμ). Μεγάλη μπάντα και τεράστιος δίσκος, απλά και ξεκάθαρα.</div>
Soul Auctioneerhttp://www.blogger.com/profile/09350976616983564029noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3015366609294713337.post-77103450485234696192014-12-17T21:06:00.003+02:002014-12-21T22:12:14.907+02:00#4 Ben Frost - A U R O R A [Bedroom Community]<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCqKqmwy_1V90joGX-1IgD4KJk_cLSZpF6usZtfnuilV357cOt684-tGwVfFJpBQen0wJ-xXmYKLMkF5HLyhyphenhyphenTdXBIEesn8qUSZHLuD7kueYmiDFNtpx1NyxWIyPxvnbg6WEQ9CoqFA1EN/s1600/a1842438464_10+(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCqKqmwy_1V90joGX-1IgD4KJk_cLSZpF6usZtfnuilV357cOt684-tGwVfFJpBQen0wJ-xXmYKLMkF5HLyhyphenhyphenTdXBIEesn8qUSZHLuD7kueYmiDFNtpx1NyxWIyPxvnbg6WEQ9CoqFA1EN/s1600/a1842438464_10+(1).jpg" height="320" width="320" /></a></div>
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σήμερα έβρεχε πάλι. Απ' το πρωί. Ευτυχώς κατάφερα να αλλάξω κάτι επαγγελματικά ραντεβού (η φράση 'επαγγελματικό ραντεβού' κάνει menial tasks όπως 'επισκευή εκτυπωτή' και 'εγκατάσταση antivirus' να ακούγονται τόσο κουλ) και να δουλέψω απ' το σπίτι. Γενικά σήμερα ήταν μέρα για σπίτι. Όσο χουζούρευα ακόμα, μια φίλη μου έστειλε φωτό απο μετακόμιση με καναπέ καλυμμένο με πετσέτες και κουβέρτες να κατεβαίνει με γερανό απο μπαλκόνι μέσα στην μπόρα. Ένιωσα αρκετά τυχερός που ήμουν στο κρεβάτι μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Γενικά ψιλοταλαιπωρία οι μετακομίσεις. Εγω προσωπικά δεν το χω καθόλου με την φάση. Είμαι της λογικής του command station/safe house. Το βρίσκεις, σιγουρεύεσαι ότι σου κάνει, ζυγίζεις τα υπέρ και τα κατά και μετά κάνεις ένα merge σε μοριακό επίπεδο με το διαμέρισμα, που θα ζήλευε κι ο Seth Brundle απ' το Fly του Cronenberg. Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο απλά κι εχω φάει αρκετές μετακομίσεις στη μάπα την τελευταία δεκαετία.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η πλάκα είναι ότι υπάρχει κόσμος που γουστάρει μετακομίσεις. Και δε μιλάω για ιδιοκτήτες μεταφορικών. Εννοώ άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Πως γίνεται τώρα το να βρίσκεις διασκεδαστικό και ενδιαφέρον το πακετάρισμα όλων σου των συμπράγαλων, βιβλίων, δίσκων, σιντι, μηχανημάτων, καλωδίων κλπ σε χαρτόκουτα νουνου, την παράδοσή τους σε τύπους που τα χρησιμοποιούν σαν αυτοσχέδιες κορίνες μπόουλινγκ (μεταφορείς) και μετά το ξεπακετάρισμά τους και τακτοποίηση (που κρατάει μήνες, φυσικά, γιατί πέντε-έξι κούτες με μάλλον άχρηστες μαλακίες δεν θα πάθουν και τίποτα να περάσουν λίγο alone time σε μια γωνία του σαλονιού), πραγματικά μου φαίνεται αδιανόητο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πιο αδιανόητο ακόμα κι από αυτό όμως μου φαίνεται το να παίζουν λίστες μπλογκοβίζιον εκεί έξω δίχως Ben Frost στην δεκάδα. Σε τι κόσμο θα φέρετε τα παιδιά σας, εσείς που μπλέξατε και θα κάνετε; Σοβαρά τώρα. Το 'By The Throat' είναι, in retrospect, όχι απλώς ο καλύτερος δίσκος του '09 αλλά ίσως και της δεκαετίεας που πέρασε. Το Solaris του '11, σε συνεργασία με τον Daniel Bjarnason είναι ίσως το καλύτερο σάουντρακ που έχει γραφτεί ποτέ για βιβλίο (και όχι μόνο). Αν ήμουν σίγουρος στην αρχή της χρονιάς για κάποιο δίσκο ότι θα είναι στην φετινή πεντάδα, αυτός ήταν το A U R O R A, για την κυκλοφορία του οποίου μετρούσα αντίστροφα τις ημέρες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αναμενόμενα, ο Ben της καρδιάς μας δεν μας απογοητεύει. Με το που ξεκινά ο δίσκος, καταλαβαίνεις ότι αυτό εδω είναι ενα πολύ διαφορετικό θηρίο σε σχέση με το By The Throat. Ο Ben έχει κέφια και αυτό βγαίνει στον θόρυβο. Και είναι πολύς. Ο θόρυβος. Πάνε τα έγχορδα, οι κιθάρες, τα πιάνα και τα λοιπά distractions. Εδω πέρα έχουμε μόνο synths και ένα μάτσο κρουστά, courtesy of Greg Fox & Thor Harris, των Liturgy και Swans αντίστοιχα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κάποιοι ίσως σκεφτούν, 'μα δεν είναι ελαφρώς πισωγύρισμα κάτι τέτοιο, μετά το By The Throat;' Μπα. Όχι. Απεναντίας. Το A U R O RA μπορεί να αποτελείται από πιο 'απλά' υλικά αλλά παραμένει ένα ηχητικό αριστούργημα, σαράντα λεπτά απόλυτα bleak, αγχωτικής, οριακά κινηματογραφικής ατμόσφαιρας, που δεν συγχωρούν μήτε κοπάζουν ούτε για δευτερόλεπτο. Και καθώς πλησιάζει το τέλος του άλμπουμ και σκέφτεσαι, <i>'οκ, τώρα λογικά θα χαλαρώσουμε λιγάκι'</i>, τσαακ, σκάει το A Single Point of Blinding Light και νιώθεις σα να έχεις ήδη κάνει τρείς γύρους σε τρενάκι λούνα παρκ, με τα περιεχόμενα του στομαχιού σου να είναι στο όριο του να εκτοξευθούν στον μπροστινό, βλέποντας γεμάτος ανακούφιση τον τερματισμό να πλησιάζει... και να χάνεται πάλι πίσω σου, καθώς το τρενάκι συνεχίζει και για μπόνους 4ο γύρο. Ε, γι' αυτά τα σαράντα λεπτά, όπως και με την υπόλοιπη δισκογραφία του Frost, θα συζητάμε για χρόνια. Δισκάρα.</div>
Soul Auctioneerhttp://www.blogger.com/profile/09350976616983564029noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3015366609294713337.post-79967011850878374802014-12-16T21:46:00.001+02:002014-12-21T22:11:47.825+02:00#5 United Nations - The Next Four Years [Temporary Residence]<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi74YhofLFwo4nVThgU142_fSefAVHxQEV1DJj144vsLLAvfHqFV-9UG69WuFY05F_-e_vhjRfxtY98_Xpdez1dqQ3oyYRKEEARAG09T33C5CIqXw0RAYBBuAFoiSRl5rjPd6q44tlBGKpY/s1600/United-Nations-The-Next-Four-Years+(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi74YhofLFwo4nVThgU142_fSefAVHxQEV1DJj144vsLLAvfHqFV-9UG69WuFY05F_-e_vhjRfxtY98_Xpdez1dqQ3oyYRKEEARAG09T33C5CIqXw0RAYBBuAFoiSRl5rjPd6q44tlBGKpY/s1600/United-Nations-The-Next-Four-Years+(1).jpg" height="320" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Σήμερα μου έφεραν δύο λάπτοπ για επισκεύη, υποτίθεται για απλό φορμάτ και φρέσκια εγκατάσταση λειτουργικού. 'Το ένα, το Acer, το χρειάζομαι αύριο', λέει ο τύπος. 'Τι παρουσιάζει ακριβώς;' ρωτάω καθώς παραλαμβάνω την τσάντα με τους υπολογιστές. 'Κάνει κάτι κουφά'. Well, that narrows it down.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κάθομαι στο γραφείο μου λοιπόν, ανοίγω το Acer, πατάω το on και η οθόνη, προφανώς θέλοντας να μπει στο χριστουγεννιάτικο πνεύμα των ημερών, αποφασίζει να το παίξει στολισμένο δέντρο. Με απλά λόγια, το πάνελ ήταν θρύψαλλα, με κάθε εκατοστό να δείχνει κι ενα διαφορετικό χρώμα, κάτι σαν το space trip στο τέλος του 2001 αλλά με πολύ χειρότερη σκηνοθεσία. 'Κάνει κάτι κουφά', indeed.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τέλος πάντων. Παραγγέλνω το ανταλλακτικό για το Acer και πιάνω το HP - πόσο χειρότερο μπορεί να είναι; Τουλάχιστον φαίνεται να δουλεύει. Καθώς λοιπόν τραβάω τ' αρχεία του πελάτη απο ένα γαμημένο, προιστορικό installation Windows XP, το οποίο είναι φυσικά σε χειρότερη κατάσταση από γιατρό του WHO στην Δυτική Αφρική που του σκίστηκε η στολή σε χειρουργείο, το μηχάνημα κλείνει. Σε συνδυασμό με τον επιθανάτιο ρόγχο του ανεμιστήρα του, υπέθεσα ότι δεν είχε καθαριστεί ποτέ. Βολικά, η HP, για να αποκτήσεις πρόσβαση στο γαμημένο heatsink, σε υποχρεώνει να κάνεις βίδες κυριολεκτικά όλο το λαπτοπ. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ώπερ και εγένετο: η ψύκτρα καθαρίστηκε (τα dust bunnies που βρήκα μέσα της και στον ανεμιστήρα είχαν σχεδόν αναπτύξει δική τους γλώσσα), το λαπτοπ επανασυναρμολογήθηκε και φυσικά αφού είχα βιδώσει και την τελευταία βίδα, ακούω το φρικιαστικό 'τσικ τσικ', τον παγκοσμίως αναγνωρίσιμο ήχο που υποδηλώνει πως κάποια loose βίδα έχει μείνει κάπου μέσα στο μηχάνημα. Σε σημείο εντελώς δυσπρόσιτο, προφανέστατα. Ξανά λοιπόν απ' την αρχή. Μερικές φορές μισώ με πάθος αυτή τη δουλειά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τέλος πάντων, εν τέλει όλα καλά στην 2η αποσυναρμολόγηση-επανασυναρμολόγηση. Τα νεύρα μου είναι τσατάλια. Αν ήταν δικό μου το λάπτοπ, θα είχε φύγει εδω και ώρα στον τοίχο. Αλλά δεν είναι. Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που να μπορώ να κάνω για να αποσυμπιέσω την οργή που νιώθω αυτή τη στιγμή για την ομάδα που σχεδίασε και κατασκεύασε αυτό το γαμήδι. Τουλάχιστον μπορώ πάντα να βάλω να παίξει το Next Four Years στο πικάπ. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το τυπου Black Flag font στο λογότυπο της μπάντας σε προιδεάζει για κάτι καλό. Μετά διαβάζεις τον τίτλο του άλμπουμ και χαμογελάς. Το εξώφυλλο αποτελείται ουσιαστικά από την δαιδαλώδη αλληλογραφία ανάμεσα στην μπάντα και τα Ηνωμένα Έθνη σχετικά με το copyright του ονόματος. 'Εδω είμαστε', σκέφτεσαι. Και πατάς λοιπόν το play, ανυποψίαστος, μη έχοντας ιδέα τι θα επακολουθήσει.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αν ήξερες ότι οι United Nations αποτελούνται από μέλη των Glassjaw, Thursday και Converge ίσως και να είχες προετοιμάσει τον εαυτό σου για το Serious Business. Και πάλι όμως, όσο homework και να χεις κάνει, το πρώτο κομμάτι του αριστουργηματικού αυτού 'screamo power-violence' φετινού τους δίσκου, όπως αυτοχαρακτηρίζεται η μπάντα, σου άρπαζει με βία το σαγόνι και το καρφώνει με ταβανόπροκες στο πάτωμα. "<i>When I was a boy, they called me kid Lacan. Then in school, the teachers called me teen Camus. Now, no one calls me anything." </i>Ποιός το κάνει το καμός; Οι United Nations κάνουν το καμός. Για τα επόμενα 30 λεπτά είσαι στο απόλυτο έλεός τους, με κάθε κομμάτι να σου κάνει τη μούρη κρέας. Ειδικά αυτό το F#A#$, σοκ και δέος! Βλέπεις track length 7μιση λεπτά και σκέφτεσαι <i>'ωχ, πέσανε κι αυτοί στην παγίδα του "έπους"; βαριέμαι και στη σκέψη μόνο'.</i> Φυσικά, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Κανένας απολύτως. Αν είναι έτσι τα επόμενα τέσσερα χρόνια, όλα καλά παιδιά. Νομίζω.</div>
Soul Auctioneerhttp://www.blogger.com/profile/09350976616983564029noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3015366609294713337.post-60321861583744629462014-12-15T16:08:00.003+02:002014-12-21T22:11:26.732+02:00#6 Spoon - They Want My Soul [Loma Vista]<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvOPEUzZ42gDmRgmspkQH5ZmDjiWe8UI98XRGYD39cjs4sbtb3dedFpS0wKzXgeeoX9kDCDU4oe35EQPmctIKEf3KXbEABmtASZb3xyiVZpc75R-3dLL2i6sH5YMDFCddAKROvKxgaX_1g/s1600/8a851f3a-1406733757.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvOPEUzZ42gDmRgmspkQH5ZmDjiWe8UI98XRGYD39cjs4sbtb3dedFpS0wKzXgeeoX9kDCDU4oe35EQPmctIKEf3KXbEABmtASZb3xyiVZpc75R-3dLL2i6sH5YMDFCddAKROvKxgaX_1g/s1600/8a851f3a-1406733757.jpg" height="320" width="320" /></a></div>
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Χθες βράδυ κοιμήθηκα στις επτά το πρωί. Καθόμουν και διάβαζα για πολλοστή φορά το <i>A Man on the Moon</i> του Andrew Chaikin, ίσως το καλύτερο βιβλίο που έχει γραφτεί για το πρόγραμμα Apollo και το space race των δεκαετιών '60-'70 για το ποιός και πως θα πατήσει πρώτος στη σελήνη. Πρόκειται για καταπληκτική δουλειά, πάνω στην οποία βασίστηκε η επίσης αριστουργηματική miniseries του HBO 'From The Earth to the Moon', την οποία και προτείνω ανεπιφύλακτα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πάντα με γοήτευε η όλη φάση του space race. Ίσως είναι το γεγονός πως επρόκειτο για τα πρώτα, δειλά βήματα του ανθρώπου σε κάτι πραγματικά άγνωστο. Ίσως πάλι είναι το όλο πολιτικό παιχνίδι που παιζόταν στα παρασκήνια. Μάλλον είναι ένας συνδυασμός αυτών των δύο. Αλλά πέραν αυτών, υπάρχει και κάτι άλλο, ακόμα πιο δυνατό. Για κάποιο λόγο, δεν έχω ιδέα γιατί, απο μικρό, αυτού του είδους τα endeavours, οπου χιλιάδες τύποι με γυαλάκια και κοντομάνικα πουκάμισα, ξέρετε, σπασίκλες, αυτοί που δεν τους κάνανε παρέα στο λύκειο, σπάνε τα κεφάλια τους στα σίδερα, μπροστά σε μαυροπίνακες, λευκές κόλλες χαρτιού και οθόνες υπολογιστών, για να λύσουν τα πιο παρανοικά προβλήματα υπό τις χειρότερες δυνατές συνθήκες πίεσης, χρόνου, πόρων κλπ. (βλέπε π.χ. Apollo 13), ξέροντας πως λίγοι θα θυμούνται τα ονόματά τους, μου φαινόντουσαν σχεδόν ρομαντικά. Μπορούσα να κάθομαι να διαβάζω γι' αυτά με τις ώρες. Μ' έκανε να βλέπω την ανθρωπότητα με λίγο καλύτερο μάτι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τι σχέση έχουν τώρα τα παραπάνω με το φετινό πολυαναμενόμενο πόνημα των Τεξανών Spoon; Καμία απολύτως. Απλά ήθελα να βγάλω λίγο απο μέσα μου ένα από τα πράγματα που με πορώνουν - το space race to the moon and back. Ακόμα ένα πράγμα που με πορώνει και δεν μπορώ να βαρεθώ με τίποτα είναι οι Spoon. Από τις λίγες μπάντες που κάθε δίσκος τους είναι ένα μικρό αριστούργημα. Για την ακρίβεια, για να το πάω παραπέρα, είναι από αυτές τις μπάντες που συγκεκριμένες στιγμές βάζεις ν' ακούσεις έναν δίσκο τους και λες, 'αυτή τη στιγμή, αυτό το μεσημέρι Δευτέρας π.χ., στις 16:00 το απόγευμα, οι Spoon είναι η καλύτερη μπάντα στην ανθρώπινη ιστορία'. Κι ας ξέρεις ότι αυτό που σκέφτεσαι ειναι μια χυδαία υπερβολή. Αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, γι αυτό το γαμημένο μισάωρο που κρατάει το άλμπουμ, ο Britt Daniel και η παρέα του είναι οι μεγαλύτερες μουσικές ιδιοφυίες που έχουν περάσει απ' αυτό τον γαμημένο βράχο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι ωραίο συναίσθημα, γαμώτο. Βάζεις να παίξει το They Want My Soul, μπαίνει το Rent I Pay, αράζεις πίσω στην πολυθρόνα, ανάβεις τσιγάρο και σκέφτεσαι, 'faith in humanity kinda restored'. Όχι πλήρως, είπαμε, αλλά και πάλι...</div>
Soul Auctioneerhttp://www.blogger.com/profile/09350976616983564029noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3015366609294713337.post-38947180834348180792014-12-14T01:43:00.004+02:002014-12-21T22:11:08.521+02:00#7 Have A Nice Life - The Unnatural World [Flenser]<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-N4PGzQ12EOrIS9PiY5iFqW4oIjcrMXd5u5HtMKXmbJkQ1ouHo7jEzX3IbPsfWldkGsjOZeeICMRN2HgHtR76WOLG3_DE5YyRUVHqX7EKTbNoAiEYdQNCdeelBShhkYNyj5FHBzQ8fvFH/s1600/a3330461814_10+(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-N4PGzQ12EOrIS9PiY5iFqW4oIjcrMXd5u5HtMKXmbJkQ1ouHo7jEzX3IbPsfWldkGsjOZeeICMRN2HgHtR76WOLG3_DE5YyRUVHqX7EKTbNoAiEYdQNCdeelBShhkYNyj5FHBzQ8fvFH/s1600/a3330461814_10+(1).jpg" height="320" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Άλλαξε η μέρα, ώρα για ποστ. Για άλλη μια φορά βρίσκομαι μπροστά στο λάπτοπ, κοιτάζω τον κέρσορα του Blogger να αναβοσβήνει σε μια λευκή σελίδα και ο καπνός μου τελειώνει. Εδω οφείλω να ομολογήσω ότι είμαι ένα πολύ μικρό βήμα πριν να παραγγείλω κάτι από ένα 24ωρο ντελιβεράδικο και να ζητήσω να μου φέρουν κι έναν καπνό. Το ίδιο έκανα πριν μερικές μέρες, που παρήγγειλα ένα γαλακτομπούρεκο (!). Μια φίλη παρατήρησε πως δεν πάει πιο χαμηλά απ' αυτό, φάση το τελευταίο σκαλί της παρακμής. Ίσως και να χει δίκιο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
In other news, βρήκα επιτέλους μια μπαλαντέζα για την σόμπα αλογόνου μου και την έβαλα να ζεστάνει λίγο τα ρούχα (τα οποία είναι φυσικά ακόμα απλωμένα) μπας και στεγνώσουν πριν την πρωτοχρονιά. Έχουν αρχίσει να τελειώνουν και οι κάλτσες και τα σώβρακα. Σήμερα είχε ήλιο, για πρώτη φορά μετά από μέρες. Είχα ξεχάσει πως είναι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο για τα copyright checks του Youtube και όλο αυτό το σύστημα με τα video takedowns και τα copyright strikes. Έχω ένα κανάλι στο youtube στο οποίο και ανεβάζω μουσικές τις οποίες εγω θεωρώ ενδιαφέρουσες, μαζί με μικρά descriptions και λινκς για αγορά του εκάστοτε δίσκου από το επίσημο σάιτ της εκάστοτε δισκογραφικής. Δεν βγάζω χρήματα από αυτό - μάλλον βοηθάω τις μπάντες να βγάλουν. Παρ' όλα αυτά, αναμενόμενα, έχω λάβει ουκ ολίγα copyright notices για τα βίντεο μου. Μερικές φορές, κάποια γίνονται αυτόματα blocked με το που θα ανέβουν. Άλλες πάλι, ζουν για μερικές ώρες ή μέρες και μετά σβήνονται με εντολή του copyright holder, το Youtube μου ρίχνει copyright strike (διάρκειας 6 μηνών) και με υποχρεώνει να δω ενα απίστευα cringe-worthy educational animation για τους κινδύνους του copyright infringement. Σοβαρά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η πλάκα είναι πως τα copyright strikes, τα οποία μπορούν να φτάσουν τα 3 συνολικά και μετά ο λογαριασμός σου τρώει μόνιμο Χ, σκάνε πραγματικά για κομμάτια από μπάντες που ούτε στην πιο νοσηρή σου φαντασία θα περίμενες να έχουν θέμα με το copyright, πόσο μάλλον ν' ασχοληθούν με το upload ενός μαλάκα στο Youtube. Θα μου πεις, δεν είναι πάντα το ζήτημα στα χέρια της εκάστοτε μπάντας - και θα έχεις δίκιο. Όμως κάποιες περιπτώσεις είναι ιδιαίτερα προβληματικές.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όπως αυτή των Have A Nice Life. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή. Η μπάντα αυτή, αποτελούμενη από τους Dan Barrett και Tim Macuga, το 2008 κυκλοφόρησε το εντελώς DIY post-punk industrial αριστούργημα 'Deathconsciousness'. Για πολλούς, ήταν ο καλύτερος δίσκος του '08. Τείνω να συμφωνήσω. Είναι από αυτά τα άλμπουμ που κάθε ακρόαση, ακόμα και η 400η, έχει κάτι καινούριο να σου προσφέρει. Και είναι φυσικά τόσο , μα τόσο απολαυστικά γαμώψυχο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Fast forward έξι χρονάκια. Οι Dan & Tim, reunited by, uh, music, I guess, κυκλοφορούν το The Unnatural World. Είναι καλύτερο ή έστω ισάξιο του Deathconsciousness; Μπα. Παραμένει όμως ένας καταπληκτικός δίσκος, ότι καλύτερο για να παίζει τις πρώτες πρωινές ώρες σ' αυτά τα γαμημένα άυπνα βράδια του Δεκέμβρη, Unholy Life φάση.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είχα συνειδητοποιήσει πριν δυο - τρια χρόνια πως από το Youtube έλειπαν ορισμένα κομμάτια του Deathconsciousness, πράγμα το οποίο θεώρησα υποχρέωσή μου να διορθώσω, όπως και έκανα. Όλα καλά τότε, ούτε καν το automated scanner του Youtube δεν 'έπιασε' τα κομμάτια. Φέτος, δοκίμασα να κάνω το ίδιο με ένα κομμάτι από το The Unnatural World. Λίγες ώρες μετά το upload, λαμβάνω το dreaded email του youtube για copyright strike. Απ' ότι φαίνεται, η Flenser είχε θέμα με το upload μου. Και αντί να μου ζητήσουν να το κατεβάσω, όπως και θα έκανα αμέσως, είπαν, 'ας του ρίξουμε του μαλάκα ενα strike'. Η Flenser. Το ξαναγράφω για έμφαση. Όχι η Sony BMG ή η Warner Music.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το επόμενο διάστημα, επικοινώνησα με τον Dan όπου και του εξήγησα το πρόβλημα. Ο ίδιος ήταν ευγενέστατος, και μου είπε πως θα το ανέφερε στους τυπάδες της Flenser (οι οποίοι δεν απάντησαν ποτέ σε κανένα email ή μήνυμα μέσω φέησμπουκ). Τελικά άκρη δεν βγήκε. Για έξι μήνες είχα gimped account.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ποιό είναι το ηθικό δίδαγμα εδω πέρα; Μάλλον το ότι οι τύποι που τρέχουν την Flenser είναι μαλάκες. Αλλά σίγουρα ξέρουν να διαλέγουν μπάντες γαμώτο. Συνειδητοποίησα μόλις ότι η φετινή λίστα έχει όχι μία αλλά δύο (2) κυκλοφορίες τους. Oh well. Δεν κρατάμε κακίες ποτέ, το αντίθετο μάλλον. Flenser, the ball is in your court. Or something.</div>
Soul Auctioneerhttp://www.blogger.com/profile/09350976616983564029noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3015366609294713337.post-27351700838818882582014-12-13T02:59:00.003+02:002014-12-21T22:06:02.431+02:00#8 Single Mothers - Negative Qualities [Hot Charity]<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHFXu3BsjerrRXKXidqHuil9MszAu1uyPENgkgrzLLMK88q9H9aiBs1yqKAti6iCISmShQB107FjtL01XU6MEeUUumsBuLk936aLUUwM4BRZ1Wh4GkHrxerD3VzoETf6ec3JxvZ7Qz_vHM/s1600/single-mothers.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHFXu3BsjerrRXKXidqHuil9MszAu1uyPENgkgrzLLMK88q9H9aiBs1yqKAti6iCISmShQB107FjtL01XU6MEeUUumsBuLk936aLUUwM4BRZ1Wh4GkHrxerD3VzoETf6ec3JxvZ7Qz_vHM/s1600/single-mothers.jpg" height="320" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
Μια φίλη μου έστειλε χθες στο φέησμπουκ, 'ρε για πες κανένα φουλ κλαψιάρικο μελαγχολικό τραγούδι, είμαι εντελώς σε τέτοιο διάθεση'. Αναλογίστηκα για λίγο το ρηκουέστ αυτό και, για κάποιο περίεργο λόγο, αυτό που μου έσκασε πρώτο στο μυαλό, μετά από αρκετό καιρό, ήταν το Adore των Smashing Pumpkins και συγκεκριμένα το 'Blank Page'. Και στα καπάκια, τσουπ, την φλασιά αυτή ακολούθησε κι ένας χείμαρρος παλιών - λυκειακού επιπέδου - αναμνήσεων.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τον είχα λιώσει τότε αυτόν τον δίσκο. Ίσως περισσότερο κι απ' τα Siamese Dream & Mellon Collie. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με συγκεκριμένες (κυρίως μαύρες) εφηβικές αναμνήσεις. Και ακούγοντας τον χθες, μετά απο χρόνια, συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά πως, πραγματικά, το ανθρώπινο μυαλό δεν ξεχνάει τίποτα, ποτέ, συγκρατεί την παραμικρή λεπτομέρεια, σε εκνευριστικό βαθμό και χρειάζεται μόνο το κατάληλλο ερέθισμα για να επανέλθει πλήρως η ανάμνηση, σκληρός δίσκος φάση.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ψιλοεκνευριστικό αυτό, αν το καλοσκεφτείς. Και τρομακτικό. Κυρίως τρομακτικό. Να ξέρεις πως ανα πάσα στιγμή, με την πιο ασήμαντη αφορμή, το πιο άβολο ή επίπονο σκηνικό το οποίο θεωρούσες καλά κρυμμένο και κλειδαμπαρωμένο σε ένα αχανές memory palace, μπορεί να ανέβει στην επιφάνεια και να αρχίσει να παίζει στο κεφάλι σου με εικόνα 1080p και ήχο DTS.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τέλος πάντων. Βγάλανε λέει φέτος καινούριο δίσκο οι Pumpkins (δηλαδή ο Corgan). Θα το ακούσω κάποια στιγμή, με βαριά καρδιά. Δε γαμείς. Πόσο κακό μπορεί να είναι; Γιατί συνεχίζω να αναφέρομαι στους Smashing Pumpkins; Τι παίζει; Για πάμε μια ξανά απ' την αρχή. Γκουχ, γκουχ, ένα δύο...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο <a href="http://www.slackerblud.com/">Raggedy Man</a>, μετά την πρώτη ακρόαση του Negative Qualities, σχολίασε απλά: <i>"φαίνεται η γαμάτη μπάντα απ' το όνομα". </i>Δε μπορώ παρά να συμφωνήσω. Νομίζω πως εδω έχουμε να κάνουμε με τον καλύτερο πανκ (σκέτο) δίσκο του 2014. Αγνό, ατόφιο, uncomplicated, κολληματικό, οριακά anthemic, 'βάλτο πιο δυνατά' πανκ. Την μυρίζεσαι την φάση απ' το σούπερ ψησηματικό (υπάρχει αυτή η λέξη) εξώφυλλο με τα μπάχαλα. Μετά βλέπεις ότι η μπάντα είναι απ' τον Καναδά. Αρχικά κομπλάρεις λίγο, σκέφτεσαι συνειρμικά Constellation/ποστ-ροκ σκηνικά με έγχορδα και καλούς κι ευγενικούς τύπους που σου κρατάνε την πόρτα για να περάσεις, μετά όμως σου σκάνε στο μυαλό πανκ μπαντάρες όπως οι Nü Sensae και καταλήγεις, 'Καναδάς, απ' όλα έχει ο μπαχτσές!'. Για να δούμε τώρα ποια είναι η διαδικασία για βίζα...</div>
Soul Auctioneerhttp://www.blogger.com/profile/09350976616983564029noreply@blogger.com0