The two sides of Monsieur Valentine

Έχω καιρό να ποστάρω, ας πούμε οτι ο Απρίλης ηταν αρκετά ενδιαφέρων μήνας και θα τροφοδοτήσει αρκετά μελλοντικά ποστ. Οι φανατικοί αναγνώστες μου ήδη νιώθουν σαν πρεζάκια που περιμένουν τη δόση τους (I jest, I jest).

Ένας φίλος μου είπε κάτι πολύ, πολύ σωστό: "Σ' εναν δίκαιο κόσμο οι Spoon θα ήταν η δημοφιλέστερη μπάντα στο πλανήτη."

Δεν ζούμε σ' ενα δίκαιο κόσμο ομως...

Πραγματικά πιστεύω πως οι Spoon ειναι μέσα στις 5 σημαντικότερες μπάντες παγκοσμίως αυτή τη στιγμή.

Τον τελευταίο μήνα ξανάρχισα να λιώνω τη δισκογραφία τους, ειδικά τις μεταμεσονύκτιες ώρες. Σε συνδιασμό μ' ένα καλό βιβλίο, το αποτέλεσμα ειναι ικανό να σπρώξει τον βραδινό ύπνο βαθιά μέσα στις πρωινές ώρες της επόμενης ημέρας.

Ειναι απ τις λιγοστές μπάντες που έχουν αψεγάδιαστη δισκογραφία - πραγματικά δεν υπάρχει κακός (η έστω μέτριος) δίσκος, για την ακρίβεια τολμώ να πω πως κάθε άλμπουμ των Spoon είναι στα επίπεδα του 8+ στα 10 (για να δώσω και μια pitchforkική (μπλιάχ...) χροιά στο post αυτό)

Αν έπρεπε να κάνω την υπέρ-κλισέ επιλογή ενός δίσκου τους για να πάρω μαζί μου σ' ένα ερημονήσι, τότε απλά θα έβρισκα ενα τρόπο να ξεφορτοθώ αυτόν που θα μ' υποχρέωνε να πάρω εναν δίσκο μόνο.

Αν δε τα κατάφερνα, τότε θα διάλεγα το 'Kill The Moonlight'. Ένας δίσκος που έχει παίξει μέρες ολόκληρες στο ρηπήτ. Και δεν παλιώνει ποτέ...

  
I Took A River And It Wouldn't Let Go
I Want You To Stay And I Want You To Go
I Took A River And The River Was Long And It Goes On...

Ο Απρίλης είναι μήνας διαβάσματος - ας πούμε οτι έφυγαν  ενα απίστευτα διασκεδαστικό βιβλίο.
Λέγεται World War Z και ο συγγραφέας του ειναι ο Max Brooks, ο γυιός του ιδιοφυούς Mel Brooks (βλέπε Young Frankenstein, Blazing Saddles, Spaceballs, Robin Hood: Men In Tights κλπ).

Ας πούμε οτι αν έχετε περάσει τουλάχιστον μια μέρα κάνοντας μαραθώνιο προβολής των "...of the Dead" ταινιών του George Romero και κλαίγατε απ' τα γέλια στο Shaun of the Dead τότε θα το λατρέψετε.

"An oral history of the Zombie War". Σάτιρα που τσακίζει κόκκαλα (και ρουφάει το μεδούλι κάνοντας περίεργους ήχους) και συγκλονιστικές εικόνες. Αξίζει.

Αυτές τις μέρες τις πέρασα κατα κόρον κλεισμένος στο δωμάτιό μου, με 24ωρη μουσική ακρόαση και ανάγνωση. 'Ακουσα αρκετά σχόλια γι' αυτό, απ τα κλισέ "τρωγλοδύτης" μέχρι το "βγές λίγο έξω, θα πάθεις τίποτα".

Ποτέ δεν κατάλαβα το νόημα της κοινωνικοποίησης για την κοινωνικοποίηση. Γιατι αν κάποιος περνάει πολύ χρόνο μόνος του πρέπει ολοι να υποθέσουν οτι χρήζει σωτηρίας; Γιατι να υποθέσουν οτι περνάει άσχημα;

Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα outgoing τύπος και τις περισσότερες φορές που βγαίνω θυμάμαι τους λόγους για τους οποίους δεν ειμαι...

Θα φτιάξω μπλούζα σαν αυτή του Randall στο Clerks 2 - αντί για porch monkey,  "TROGLODYTE 4 LIFE". Now there's an idea...

Till next time, smoke 'em if you got 'em.

Βασίλειο checked

Εισβολή στο blog του soul για μια και μοναδική εμφάνιση.
Το σημερινό μου θέμα δεν είναι μουσικό,είναι όμως κάτι που συνδέεται άμεσα με τη μουσική,κάτι που αν δεν υπήρχε,η μουσική δεν θα είχε νόημα,τα χρώματα δεν θα τα είχαμε ανάγκη,η φωνή του αντίθετου φύλλου θα ήταν μηδενικής αξίας.Κάτι που αν δεν υπήρχε,η ζωή θα ήταν μίζερη,άχρωμη,άοσμη,χωρίς νόημα.Αυτό το κάτι είναι ο έρωτας και κατ επέκταση η σχέση μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας.Μια ερωτική σχέση,αλλά αλήθεια όταν ένας άντρας και μια γυναίκα συνδέονται σε καθημερινή βάση πως να μην είναι ερωτική;Είναι πάντα.Φτάνεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα να αποκαλέσεις έναν άνθρωπο ''άνθρωπό σου'',το νιώθεις,δίνεις και παίρνεις πράγματα που κάνουν τη ζωή σου καλύτερη,αγαπάς και αγαπιέσαι,επιτέλους βρίσκεις την γωνίτσα που κουρνιάζεις και είναι γεμάτη οξυγόνο.Πόσο άνθρωπός σου είναι ο άνθρωπός σου;Εν τέλη πόσο μακριά θα έφτανες για τον άνθρωπό σου;Και όταν το ''εμείς'' έρχεται αντιμέτωπο με το ''εγώ'' σου,το ''εγώ'' μπορεί να μεταμορφωθεί σε ''εμείς'' σε στιγμές αδυναμίας;Δεν τα καταλαβαίνω αυτά που γράφω.Εντάξει έχω κάνει μαλακίες στο παρελθόν με μέτρο,έχω αναλογιστεί λάθη,δεν έχω περάσει ποτέ σε ακραία σημεία,έχω βάλει το ''εμείς'' σε θρόνο,το βάζω και στην παρούσα φάση,εν έτη 2010,έχω καταφέρει να αγαπήσω,να ερωτευθώ με μανία αλλά πάνω από όλα να εκτιμήσω όσα μου δίνονται.Χωρίς καταμετρήσεις και αηδίες,συναισθηματικά και μόνο.Για εμένα αυτό υπήρξε πάντα ο οδηγός,τα θέλω μου πρέπει να συμβαδίζουν με το ''εμείς'' αλλιώς τραβώντας ένα μικρό τουβλάκι θα κατέρρεε ο δικός μας πλανήτης.Η κοσμοθεωρία μου ας καταρρεύσει,εσύ ποτέ δεν θα ήθελα να καταρρεύσεις στα μάτια μου.Μάλλον και τα δύο με γαμάνε μόνο που τα γράφω.Τα κτητικά δεν τα γούσταρα ποτέ αλλά στον έρωτα δεν υπάρχει άλλη οδός.Θες εξ ολοκλήρου τον ''άνθρωπό σου'' και όπως εσύ θες εξ ολοκλήρου τον άνθρωπό σου,σε θέλει και εκείνος.Η μουσική μιλάει για εμάς τους δύο,αυτό είναι το ''εμείς'',αν πατήσεις το pause για εμένα θα υπάρχει stop.Τα λάθη γίνονται και υπάρχουν για να τα συγχωρούμε αλλά τα λάθη που δεν συγχωρούνται υπάρχουν για να καταστρέφουν.Αγάπήσε με το κεφάλι την επόμενη φορά και αν θες να καταστρέψεις,κατέστρεψε, απλώς μείνε μόνος σου στον πύργο,ο θρόνος στο βασίλειό σου πρέπει να σου ανήκει 100% και αν αποφασίσεις να δώσεις το βασίλειό σου σε κάποιον άλλον,έχε στο νου σου πως ο πύργος θα πρέπει να σέβεται τον/την επόμενη/ο βασιλιά/βασίλισσα,όπως ακριβώς εσένα.

This just in:

Λοιπόν τελικά το 2010 κάνει πίπες στη κόλαση.

Έτσι για να τελειώνουμε μ' αυτό το θέμα.

Ειναι κι αυτό ενα άξιο σήκουελ του 2009 - κωλοχρονιά part deux.

Μόνη μας ελπίδα το 2012 πλέον.

I jest, I jest. (?)