Φόβος & Παράνοια Στην Πάτρα Μέρος Ντέφτερον

Η προηγούμενη ιστορία με το ημιυπόγειο-κατακόμβη ξύπνησε και άλλες αναμνήσεις, συγκεκριμένα τα πρώτα 2 έτη του πανεπιστημίου οπου και έμενα σε ενα εξίσου παρακμιακό διαμέρισμα.

Ακομα προσπαθώ να καταλάβω με ποια λογική εγώ (ψαρωμένος 17 χρονών τότε) και οι γονείς μου είχαμε καταλήξει στο τσαντήρι εκείνο.

Η πολυκατοικία εξωτερικά έμοιαζε σαν να ειχε βομβαρδιστεί στο παρελθόν και απ' ότι έμαθα αφού μετακόμισα είχε οντως βομβαρδιστεί απο τους Ιταλούς στο 2ο παγκόσμιο (true story).

Τα ίχνη της ιστορίας της χάνονται στα βάθη του χρόνου βέβαια... Φαντάζομαι αν ψάξει κανείς στα αρχεία της πολεοδομίας θα βρεί τις υπογραφές του Ικτίνου και του Καλλικράτη...

Πρώτο βράδυ λοιπόν στην Πάτρα με τους γονείς μου, έχουμε επιπλώσει το σπίτι και, μετά απο μια μέρα σκληρής δουλειάς, έχουμε πέσει για ύπνο.

Κατα τις 3:30 το πρωί ξυπνάμε έντρομοι απο κραυγές και αλλαλαχές.

"ΚΑΡΑΚΑΡΙΟΛΕΕΕΕΣ!!! ΠΟΥΤΑΑΝΕΕΕΕΣΣ!!! ΓΑΜΙΕΣΤΕ!!! ΓΑΜΙΕΕΣΤΕΕ!!!"

Πάγωσε το αίμα στις φλέβες μας - απο που έρχονταν οι ανίερες αυτές ιαχές βραδιάτικα? Σίγουρα μέσα απο κάποιο διαμέρισμα της πολυκατοικίας... Για την ακρίβεια ακούγονταν απο τον όροφό μου...

Κάποια στιγμή τα μπινελίκια κώπασαν και συνεχίσαμε τον ύπνο μας ταραγμένοι φυσικά...


Το επόμενο πρωί η διαχειρίστρια απο τον 2ο μας ειπε, "Α, δεν ειναι τίποτε, η κα. Μαρία η τρελή απο τον 3ο ειναι! Βγαίνει κάποια βράδια και πίνει και οταν γυρίζει ρίχνει μπινελίκια! Επειδή φωνάζουμε την αστυνομία τα έχει βάλει και μαζί μας!"

Άβολη σιωπή πέφτει καθώς κοιταζόμαστε οικογενειακώς.

"Μην σας φοβίζει, θα το συνηθίσει ο γιός σας" είπε η διαχειρίστρια σπάζωντας την σιγή ιχθύος.

Και αφού χαιρέτησε και πήγε να μπεί στο ασανσέρ, γυρίζει και πετάει το αμίμητο:

"Θέμης είπαμε,ε ? Έχω μια συμβουλή για σένα. ΜΗΝ ΜΠΕΙΣ ΠΟΤΕ ΣΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΕΛΛΗ ΤΟΥ 3ΟΥ. Για το καλό σου στο λέω!"

Τελικά οπως ανακάλυψα τους επόμενους μήνες η κα. Μαρία ηταν ο έλληνας Buffalo Bill της Σιωπής Των Αμνών.

Τραγούδαγε στις 5 τα ξημερώματα, τις περισσότερες φορές οταν γύριζα αργά σπίτι μου περίμενε στο διάδρομο (!) (ή, ακόμα χειρότερα, περίμενε να ακούσει το ασανσέρ να φτάνει στον 3ο και τότε έβγαινε απο το διαμέρισμά της) και μου έπιανε την κουβέντα, άλλες φορές με είχε προσκαλέσει σπίτι της για φαγητό και το θεικό - μια φορά μου έδωσε κάτι σπόρους για να φυτέψω μια μαλακία σε μια παρταλιασμένη ζαρντινιέρα που είχα στο μπαλκόνι.

Μερικές φορές την έβλεπα να κατεβάζει κάτω στον κάδο μεγάλες σακούλες σκουπιδιών βραδιάτικα και αγριευόμουνα.

Ένα άλλο περίεργο περιστατικό είχε συμβεί τον πρώτο χρόνο - ειχε εξαφανιστεί ενας τύπος που μοίραζε φυλλάδια απο σουβλατζίδικα. Είχε έρθει η αστυνομία και ρώταγε σε όλα τα διαμερίσματα της πολυκατοικίας μιας και εκεί τον είχαν δει τελευταία φορά... Περίεργο. Ποτέ δεν μάθαμε τι απέγινε...

Φυσικά 2-3 φορές την εβδομάδα η αστυνομία επισκεπτόταν και την κα. Μαρία προσωπικά μετά απο τηλεφωνήματα των απο κάτω για τα μπινελίκια.

Ah, good times, good times...

Εντωμεταξύ καθώς πέρναγε ο καιρός τα μειονεκτήματα του διαμερίσματος πολλαπλασιάζονταν.

Βασικό πρόβλημα: η πολυκατοικία ηταν δηλωμένη ως 2οροφη στην πολεοδομία και εγώ έμενα στον 3ο...

Παρανομία δηλαδή και φαινόταν πως ο εργολάβος έφτιαξε τον 3ο με οτι υλικά είχαν περισσέψει απο το υπόλοιπο κτίριο, εφημερίδες, τσίχλα και κωλόχαρτο.

Μιλάμε για απίστευτα στιβαρή κατασκευή - μια φορά εκνευρισμένος χτύπησα τον τοίχο και έριξα νοκ-άουτ τον δίπλα που έτρωγε καθισμένος απο την άλλη μεριά του τοίχου.

Τον χειμώνα, με θέρμανση, έκανε πιο πολύ κρύο μέσα στο σπίτι απ' ότι έξω. Τις καλές μέρες είχα 14-15 βαθμούς μέσα στο σπίτι. Διάφοροι επιστήμονες είχαν περάσει κατα καιρούς και κανείς δεν μπόρεσε να εξηγήσει το μυστήριο αυτό φαινόμενο. Ο περιπτεράς απο κάτω πάντως οταν χάλαγε κάποιο ψυγείο του έφερνε τις κοκα-κολες και τα λοιπά αναψυκτικά και ψιψιψώνια στο διαμέρισμά μου. Αυτό τα λέει όλα νομίζω...

Ενα βράδυ, καθώς γύριζα σπίτι μου, κατάλαβα πως και η ηχομόνωση ήθελε δουλειά...

Η Πάτρα τα βράδια ειναι σαν πόλη-φάντασμα, σαν να έχει σκάσει βόμβα νετρονίων που έχει αφανίσει οτιδήποτε ζωντανό αλλα έχει κρατήσει τα κτίρια ανέπαφα.

Καθώς ήμουν λοιπόν 2-3 τετράγωνα απο το σπίτι μου άρχισα να διακρίνω εναν ήχο σαν κουδούνισμα σταθερού τηλεφώνου.

Αρχικά γέλασα και σκέφτηκα 'Ποιος μ@λ@κ@ς το έχει βάλει τόσο δυνατά???' αλλα σιγά σιγά ένιωσα τα φίδια να με ζώνουν αφού συνειδητοποίησα πως ο ήχος δυνάμωνε όσο πλησίαζα στην πολυκατοικία μου.

Το κουδούνισμα αυτό όμως είχε κάτι οικείο.

Καθώς ξεκλείδωνα την εξώπορτα της πολυκατοικίας κατάλαβα τι είχε γίνει και γιατί το ρινγκτόουν αυτό μου φαινόταν τόσο οικείο - ηταν το δικό μου σταθερό που ακουγόταν σε όλη τη γειτονιά σαν μια παρωδία της Παναγίας των Παρισίων!

Καθώς περίμενα το ασανσέρ και ο μ@λ@κ@ς που έπερνε στις 3 το πρωί επέμενε παρατήρησα πως ειδικά μέσα στην πολυκατοικία το 'ντρριιιιιν' ακουγόταν σαν ελικόπτερο, αλλα πιο δυνατά κι εκνευριστικά.

Φυσικά έντρομος συνειδητοποίησα πως εκτός του σταθερού ο παραμικρός θόρυβος μεγενθυνόταν και διαδιδόταν σε όλη την πολυκατοικία. Νομίζω απο εκείνη την μέρα έκοψα το βραδυνό χέσιμο.

Βέβαια η έλλειψη ηχομόνωσης είχε και άλλες τραγελαφικές παρενέργειες - π.χ. έμαθα οτι κάθε Τετάρτη βράδυ ο γείτονας έβλεπε τσόντα.

Αρχικά πίστευα πως κάθε Τεταρτη βρισκόταν με 2-3 θυληκές υπάρξεις και πως ηταν πολύ, πολύ καλός στο κρεβάτι (εξ'ου και τα δυνατά βογγητά).

Η επιλογή της μουσικής (70s σαξόφωνα αλα Κατσαρός) μου είχε φανεί αρχικά περίεργη, αλλα αφού τον είδα κατάλαβα οτι η τελευταία γυναίκα με την οποία είχε μοιραστεί το κρεβάτι του ηταν μάλλον η μάνα του, οπότε κατέληξα στο οτι απλά νοίκιαζε τσοντες.

Μια φορά το καλοκαίρι του 2ου έτους η κα. Μαρία κι εγώ γυρίσαμε σπίτι την ίδια ώρα.

Είχα παρκάρει ακριβώς μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας και αυτή έβγαινε απο ταξί λίγο πιο πέρα. Αφού έβρισε τον ταρίφα, κατευθύνθηκε προς την είσοδο.

Ήμουν γρήγορος, αλλα όχι όσο γρήγορος έπρεπε - με ειδε και ήρθε προς το αμάξι να μου πιάσει την παρλα.

Πρέπει να είχαν περάσει 5 λεπτά μπλα-μπλα οταν η κα. Μαρία παρατήρησε πως μια γριά απο τον 1ο είχε βγεί στο μπαλκόνι και άκουγε την συζήτηση.

Αμέσως το βλέμμα της σοβάρεψε, το πρόσωπό της σφίχτηκε, και γυρίζοντας προς την γριά του 1ου φώναξε, "ΤΙ ΚΟΙΤΑΣ ΜΩΡΗ ΚΑΡΙΟΛΑ??? ΜΙΛΑΩ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΗΨΙΟ ΜΟΥ!" (!!!!!)

Aυτό ηταν. Η κα. Μαρία αμόλυσε ενα χείμαρρο απο μπινελίκια και εγώ βρήκα την τέλεια ευκαιρία για να δραπετεύσω καθώς η προσοχή της ηταν εστιασμένη στην γριά του 1ου.

Ξεκλείδωσα στα γρήγορα την εξώπορτα και μπήκα στο ασανσέρ, που ευτυχώς ηταν στο ισόγειο (ειναι τα μικρά πράγματα στη ζωή...).

Με το που έφτασα στο διαμέρισμά μου στον 3ο, ήξερα τι έπρεπε να κάνω σαν καλός γείτονας - γέμισα ενα ποτήρι με παγωμένη κοκα κόλα, πήρα μια καρέκλα και βγήκα στο μπαλκόνι για να παρακολουθήσω το show, όπως και η υπόλοιπη γειτονιά.

Ακολούθησαν απερίγραπτα μπινελίκια, η κα. Μαριά κάποια στιγμή βαρέθηκε να βριζει και ανέβηκε στο διαμέρισμά της αλλα απ' ότι φαίνεται το ξανασκέφτηκε, βγήκε πάλι κάτω στο δρόμο με τις πυτζάμες της και συνέχισε να χώνει.

Κάποια στιγμή άρχισε να απειλεί την γριά του 1ου οτι θα της γρατσουνίσει το αμάξι ενώ περιδιάβαινε τα παρκαρισμένα της γειτονιάς κραδαίνοντας ενα μάτσο κλειδιά τα οποία κουδούνιζε αγριεμμένα.

Προφανώς αυτό ηταν too much για την γριά του 1ου.

Το μπαράζ των μπινελικίων έσπασε ενα 'ΚΡΑΑΑΚ!!!' που ήχησε σε όλη τη γειτονιά. Η γρια του 1ου είχε πετάξει γλάστρα η οποία αστόχησε την κα. Μαρια για μισό μέτρο.

Κάτι μπάτσοι ήρθαν μετά απο λίγα λεπτά και αφού απείλησαν την κα. Μαρία οτι θα την μπαγλαρώσουν έφυγαν.

Τη βραδιά κι εκείνη.... Κυριολεκτικά 'A Midsummer Night's Nightmare'!!!!