Φασόλια

Νομίζω τις τελευταίες βδομάδες έχω διαβάσει περισσότερο απ' όσο έχω διαβάσει σ' όλα τα υπόλοιπα 26 χρόνια πάνω σ' ετούτο τον βράχο.

Έχω συλλέξει λοιπόν μερικές παρατηρήσεις.

Καταρχάς είναι λίγο τρομακτικό να συνειδητοποιείς πως σχεδόν όλοι όσοι ασχολήθηκαν με την Λογική κατέληξαν τρελοί. Ο Frege για παράδειγμα κατέληξε να βρίζει τους Εβραίους μετά την ήττα που έφαγε απο τον Russell. Ο Wittgenstein μετά το Tractatus (το οποίο έγραψε ως αιχμάλωτος πολέμου!) θεώρησε πως έλυσε όλα τα προβλήματα της φιλοσοφιας και το ριξε στο καθηγητηλίκι, τραυματίζοντας ψυχολογικά αρκετά παιδάκια σε ενα κωλοχώρι της Αυστρίας, βάζοντάς τα να λύνουν διαφορικές εξισώσεις και τιμωρώντας τα οταν, αναπόφευκτα, έκαναν λάθη.

Ο Tarski την γλύτωσε στο τσάκ φεύγοντας απο την Πολωνία με το τελευταίο πλοίο προς Αμερική, μια βδομάδα πριν την εισβολή των Γερμανών. Σαν τυπικός φιλόσοφος της λογικής, δεν είχε πάρει πρέφα για το τι γινόταν στην γειτονική Γερμανία (του πούστη δηλαδή, Χίτλερ, σβάστικες, Krystalnacht, λίγο δύσκολο να μη σκεφτείς 'βρώμα η δουλειά') οπότε άφησε πίσω την γυναίκα και τα παιδιά του, θεωρόντας οτι θα τα ξανάβλεπε αφού γύριζε απο τις ΗΠΑ. Τελικά ξαναείδε την οικογένειά του μετά το '46.

O Gödel, αυτό το απίστευτο μυαλό πίσω απο το θεώρημα της μη πληρότητας, κατέληξε να φοβάται το φαγητό. Ο μόνος που εμπιστευόταν για την προετοιμασία των γευμάτων του ήταν η γυναίκα του. Φυσικά, η κατάστασή του χειροτέρευε με το πέρασμα του χρόνου με αποτέλεσμα απο κάποιο σημείο κι έπειτα να σταματήσει να τρώει. Πέθανε απο ασιτία ζυγίζοντας 30 κιλά. Nice.

Σε κάποιο σημείο αρχίζεις να φοβάσαι μήπως αυτό που έπαθαν όλοι αυτοί είναι κολλητικό και μπορεί να το αρπάξεις μέσα απο τις σελίδες..

Κάτι σαν το επικό, Λαβκραφτιανό 'In the Mouth of Madness' του John Carpenter.. Θυμήθηκα τώρα την στιχομυθία στην σκηνή που ο έντρομος Sam Neill μπουκάρει στο γραφείο του εκδότη Charles 'Over my dead body' Heston προς το τέλος:

-This book is going to drive people absolutely mad! 

-Well, let's hope so. The movie comes out next month.

 

  

Περισσότερες παρατηρήσεις στα επόμενα ποστ. Ξέρω, ξέρω, υπομονή.

 

P.S. Σχετικά με τον τίτλο: Η λέξη 'φασόλια' στην προκειμένη περίπτωση είναι συνώνυμη της φράσης 'κολοκύθια τούμπανα'. Ουσιαστικά εκφράζει αναγνώριση μιας κωλοκατάστασης. Αυτή η χρήση της λέξης είναι αρκετά περιορισμένη και εικάζεται πως προέρχεται απο το πολυαγαπημένο κόμικ Λούκυ Λούκ. Συγκεκριμένα, ήταν η απάντηση ενός απογοητευμένου μάγειρα μετά απο ερώτηση γύρω απ το campfire του στύλ 'τι καλό ετοιμάζεις;'.